پژوهش در علوم پزشکی
سال:1385 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

مقدمه: تشنج استاتوس مقاوم، به تشنجی اطلاق میشود که حداقل 60 دقیقه طول کشیده و به دیازپام، فنی تونین، یا فنوباربیتال پاسخ نداده است. موضوع این مطالعه، مقایسه اثر میدازولام وریدی با انمای سدیم والپروات در کنترل تشنج استاتوس مقاوم در کودکان میباشد.روشها: 76 کودک با میانگین سنی 37± 20 ماه با تشنج استاتوس مقاوم بطور تصادفی به دو گروه تقسیم گردیدند. گروه اول با میدازولام وریدی و گروه دوم با انمای سدیم والپروات تحت درمان قرار گرفتند. اثر دو دارو در 20 دقیقه اول درمان با هم مقایسه شدند.نتایج: در %84 کودکان، تشنج با میدازولام وریدی پس از 4.5 ± 0.5 دقیقه کنترل گردید در حالیکه در %63 کودکان تحت درمان با انمای سدیم والپروات، تشنج پس از 16.5 ± 0.8 دقیقه بطور کامل کنترل شد.نتیجه گیری: میدازولام وریدی موثر از سدیم والپروات از طریق انما میباشد ولی در بیمارستانها و اورژانس های کودکان که فاقد ICU میباشند میتوان از انمای سدیم والپروات در کنترل تشنج استاتوس مقاوم استفاده کرد.

مقدمه: هدف از این مطالعه ارزیابی این نکته بود که آیا نسبت پروتیین به کراتینین نمونه تصادفی ادرار از نظر کلینیکی پیشگویی کننده خوبی برای تشخیص پروتئینوری قابل توجه )بیشتر یا مساوی 300 میلی گرم در 24 ساعت( در زنان مبتلا به پره اکلامپسی است.روشها: زنان مشکوک به پره اکلامپسی با سن حاملگی ≥20 هفته که فاقد افزایش فشار خون مزمن، دیابت یا بیماری کلیوی زمینه ای بودند، در یک مطالعه آینده نگر بررسی شدند. نمونه های ادرار راندوم قبل از جمع آوری ادرار 24 ساعته گرفته شدند. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری منفی و مثبت نسبت پروتیین به کراتینین نمونه تصادفی ادرار برای پروتئینوری قابل توجه 300≤) میلیگرم( بر اساس پروتیین کل ادرار 24 ساعته محاسبه شدند.نتایج: در مجموع 100 زن مورد بررسی قرار گرفتند، متوسط سن مادر و سن حاملگی به ترتیب 27.3 سال و 33.26 هفته بودند. پروتئینوری قابل توجه بر اساس جمع آوری ادرار 24 ساعته در %73 موارد وجود داشت. ارتباط خوبی بین نسبت پروتیین به کراتینین نمونه های تصادفی ادرار با دفع پروتیین ادرار 24 ساعته و نسبت پروتیین به کراتینین ادرار 24 ساعته در بیماران دچار پره اکلامپسی خفیف وجود داشت )به ترتیب r=0.484، P<0.0001 و r=0.345، (P<0.001. سطح زیر منحنی 0.944 با استفاده از آنالیز ROC بدست آمد. بهترین حد نهایی (cutoff) بیشتر از 0.18 بود که با حساسیت %86.3، ویژگی %100، ارزش اخباری مثبت %100 و ارزش اخباری منفی %73 همراه بود.نتیجه گیری: نسبت پروتیین به کراتینین نمونه تصادفی ادرار با دفع پروتیین ادرار 24 ساعته قویا، مرتبط است. حد نهایی بیشتر از 0.18 پیشگویی کننده خوب پروتئینوری قابل توجه است. نسبت پروتیین به کراتینین نمونه تصادفی ادرار می تواند به عنوان یک تست ساده تر، سریعتر و دقیق تر برای تشخیص پروتئینوری قابل توجه جایگزین جمع آوری ادرار 24 ساعته شود.

مقدمه: مشاهده شده است که بیماران مبتلا به لنفوم نوع DLBCL بعد از دریافت درمان یکسان، پاسخ متفاوتی به درمان می دهند. %40 این بیماران خوب به درمان پاسخ می دهند در حالیکه بقیه خیلی سریع از پا در آمده و طول مدت زنده ماندنشان، بعد از شروع درمان، کمتر از 5 سال است. در این مطالعه از شبکه عصبی مصنوعی برای طبقه بندی بیماران DLBCL بر اساس پروفایل ژنی اشان استفاده شده است. در آخر، کوششی در جهت استخراج ژنهایی که سطح بیانشان تفاوت معنی داری در گروههای مختلف بیماران DLBCL دارند، انجام گرفته است.روشها: در این مطالعه 40 بیمار و 4026 ژن مورد بررسی قرار گرفته اند. ابتدا ژنها بر اساس نسبت سیگنال به نویز مرتب و تعدادی از آنها که نسبت سیگنال به نویزشان کمتر از یک حد آستانه مناسب بود حذف شدند. سپس از PCA برای کاهش بیشتر ژنها و از شبکه عصبی مصنوعی جهت طبقه بندی استفاده گردید. در پایان ژنهای مناسب برای طبقه بندی استخراج شدند.نتایج: در این کار هدفهای مختلفی برای شبکه عصبی در نظر گرفته شد. ابتدا بیماران بر اساس امید به بقای 5 سال با دقت %95 طبقه بندی شدند. سپس طبقه بندی بر اساس نتایج بدست آمده از کار علیزاده، با دقت %100 و بر اساس IPI، با دقت %89 طبقه بندی شدند.نتیجه گیری: PCA در ترکیب با نسبت سیگنال به نویز روش موثری در کاهش ابعاد و شبکه عصبی مصنوعی یک ابزار نیرومند در طبقه بندی اطلاعات می باشد.

مقدمه: سابقه خانوادگی بیماری کرونری زودرس (CAD) در یک والد، ریسک فاکتور مستقل CAD است. عوامل ژنتیک و محیطی نقش دارند و ممکن است با یکدیگر تداخل داشته باشند.روشها: عملکرد اندوتلیال 30 کودک 21) پسر و 9 دختر با متوسط سن 14.9 ± 2.3 سال( از والدین بیمار )مرد ≤45 سال وزن ≤50 سال( با Cad شناخته شده بررسی شده همه کودکان سالم، غیرسیگاری، غیر دیابتی، بون اختلالات لیپیدی بوده و فشار خون نرمال داشتند. با استفاده از سونوگرافی خارجی عروق با کیفیت بالا با قطر پایه شریان براکیال در استراحت (BBD) در پاسخ به پرخونی واکنشی توسط افزایش جریان خون با مکانیسم دیالتاسیون وابسته به اندوتلیوم (EDD) و در پاسخ به گلیسیریل تری نیترات (GTN) که متسع کننده عروق غیر وابسته به اندوتلیال (EID) است، اندازه گیری شد. نتایج فوق با نتایج مشابه در 30 کودک 18) پسر و 12 دختر با متوسط سن 14.2 ± 2.5 سال( در گروه شاهد (با والدین نرمال) مقایسه شدند.نتایج: اتساع عروق وابسته به اندوتلیال (EDD/BBD) در گروه با سابقه فامیلی نسبت به گروه شاهد مختل بود، P=0.003 11.8± 4.5%) در مقابل (8.5± 3.4% و اتساع عروق غیر وابسته به اندوتلیال (EDD/BBD) در گروه با سابقه CAD زودرس در پدر 23) مورد( و CAD زودرس در مادر 7) مورد( اختلاف معنی داری از نظر شاخص فونکسیون اندوتلیال (EDD/BBD) در گروه با سابقه فامیلی CAD زودرس به طور معنی دار کمتر از گروه شاهد بود ( 1 ±0.03 % P<0.001 در مقابل (0.92 ± 0.05.در زیر گروه سابقه CAD زودرس در پدر 23) مورد( و CAD زودرس در مادر 7) مورد( اختلاف معنی داری از نظر شاخص فونکسیون اندوتلیال (EDD/BBD) وجود نداشت 0.91± 0.05) در مقابل (0.92±0.04 نتیجه گیری: نوجوانان سالم با سابقه خانوادگی CAD زودرس در یک والد، حتی بدون سایر ریسک فاکتورهای قلبی عروقی، ممکن است اختلال فونکسیون اندوتلیال داشته باشند. و وجود CAD در پدر یا مادر تفاوتی ندارد. این پیشنهاد کننده تاثیر عوامل ژنتیکی روی فیزیولوژی عروق است.

مقدمه: بروز افسردگی در سنین پیش دبستانی 0.9 درصد، در سنین دبستان 1.9 درصد، و در نوجوانان 4.7 درصد تخمین زده می شود. شیوع افسردگی در طول زندگی (Lifelong Prevalence) در نوجوانان به میزان بزرگسالان است 10-20) درصد(. درمان دارویی اختلالات خلقی در کودکان و نوجوانان، هنوز در مراحل اولیه مطالعات معتبر می باشد. نورتریپتیلین برای درمان علایم افسردگی در نوجوانان و بزرگسالان از سوی FDA تایید شده است. همچنین، در حال حاضر SSRI ها درمان دارویی انتخابی در اختلال افسردگی در کودکان و نوجوانان می باشند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر نورتریپتیلین با فلوکستین در درمان افسردگی اساسی در کودکان و نوجوانان طراحی شده است.روشها: این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور است که در مرکز مشاوره کودکان و نوجوانان اصفهان انجام گرفت. موارد مورد مطالعه، شامل 40 نفر بیمار سرپایی 20) پسر و 20 دختر( بین سنین 16-7 سال بودند که بر اساس DSM IV، معیار تشخیصی افسردگی اساسی (MDD) را داشتند. برای مقایسه نمرات افسردگی دو گروه، از تست ارزیابی افسردگی کودکان (Children Depression Inventory) استفاده شد. موارد به طور تصادفی ساده به دو گروه دریافت کننده نورتریپتیلین با دوز متوسط 2 میلی گرم برای هر کیلوگرم روزانه )گروه (A و دریافت کننده فلوکستین با دوز متوسط یک میلی گرم برای هر کیلوگرم روزانه )گروه(B  تقسیم شدند. طول مدت درمان هر بیمار 8 هفته بود. برای مقایسه میانگین نمره CDI قبل و بعد از مداخله، از Paired t-test و برای مقایسه میزان کاهش نمره CDI بعد از 8 هفته درمان، از unpaired two-side student t-test استفاده شد.نتایج: میانگین نمره افسردگی قبل از درمان در گروه A (نورتریپتیلین) 28.4± 8.76 و در گروه B (فلوکستین) 28.9± 8.46 بود. تفاوت دو گروه بر اساس نمره CDI معنی دار نبود. P=0.85)، DF=38، (F=0.3. آزمون t مستقل، بعد از 8 هفته درمان، تفاوت معنی داری بین دو گروه نشان داد P=0.004)، DF=38، (t=2.97. تغییرات میانگین نمره CDI در انتهای درمان در مقایسه با شروع درمان برای گروه نورتریپتیلین و فلوکستین به ترتیب -2.6± 0.8 و -10.95± 2.61 بود. تست t-paired کاهش چشمگیری در نمره افسردگی در گروه B (فلوکستین) نشان داد (P=0.0001). در انتهای 8 هفته، 50 درصد (ده مورد) در گروه B معیار تشخیصی افسردگی اساسی بر مبنای DSMIV را نداشتند 50) درصد بهبود( در حالی که این تعداد در گروه نورتریپتیلین فقط %10 (دو مورد) بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که درمان با فلوکستین در کاهش علایم افسردگی کودکان و نوجوانان موثرتر از نورتریپتیلین است بنابراین توصیه می شود برای درمان افسردگی کودکان و نوجوانان از فلوکستین استفاده شود.

مقدمه: خونریزی مغزی اولیه ناشی از پرفشاری خون یک بیماری خطرناک و با مرگ و میر بالا میباشد و در برخی از مطالعات اپیدمیولوژیک 10 تا 12 درصد کل استروک ها را تشکیل می دهد. علاوه بر این، افرادی که از این بیماری جان سالم به در می برند در معرض عود بیماری قرار دارند.در این مطالعه، ما میزان عود خونریزی مغزی را در بیمارانی که با خونریزی مغزی ناشی از پرفشاری خون به مراکز پزشکی الزهرا و نور دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار دادیم.روشها: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر، کلیه پرونده های بیمارانی که با تشخیص خونریزی مغزی بستری گردیده بودند مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات مورد نیاز بر اساس یک چک لیست از قبل تعیین شده جمع آوری و سپس مورد ارزیابی آماری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS قرار گرفتند.نتایج: بر اساس بررسی انجام شده به کمک سیستم رایانه ای بایگانی تعداد 660 مورد مشخص گردید که با بررسی پرونده های آنها 400 مورد از آنها خونریزی اولیه مغزی ناشی از پرفشاری خون داشتند. از این تعداد 65 مورد با عود مراجعه کرده بودند که 33 مورد از آنها مرد و 32 مورد از آنها زن بودند.نتیجه گیری: به طور کلی 16.5 درصد از بیماران سابقه عود داشتند که درصد بالایی است.

مقدمه: اختلال استرس پس از سانحه در رزمندگان با بروز علایم روانی - رفتاری در کودکان آنها همراه بوده است که به طور کلی مشابه همان مشکلات پدران آسیب دیده آنها می باشد. در این میان پرخاشگری شیوع بالایی دارد. این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی گروه درمانی به دو روش "شناختی- رفتاری" در کنترل پرخاشگری پسران نوجوانی که پدر رزمنده مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه داشته اند طراحی گردیده است.روشها: 36 نوجوان پسر 11) تا 19 سال( که دارای پدر رزمنده مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بودند به صورت تصادفی در سه گروه درمان به شیوه های "عقلانی- هیجانی- رفتاری"، "آرام سازی" و "لیست انتظار- شاهد" قرار گرفتند. هر دو روش مداخله مشتمل بر ده جلسه 60 دقیقه ای با فاصله یک بار در هفته بود. شدت پرخاشگری در بیماران به وسیله پرسشنامه پرخاشگری" پیش از شروع مداخله، بلافاصله پس از اتمام آن و دو ماه بعد سنجیده می شد.نتایج: تفاوت بین نمرات حاصل از پرسشنامه پرخاشگری بین سه گروه معنی دار بود. با در نظر گرفتن اثر متقابل روش مداخله و زمان، بین سه گروه در سنجش های متوالی تفاوت وجود داشت. تغییرات نمرات پرسشنامه پرخاشگری از شروع مداخله تا دو ماه پس از پایان آن نیز تفاوت معنی داری بین گروه شاهد با دو گروه مداخله را نشان می داد ولی تفاوتی بین دو گروه مداخله تفاوتی مشهود نبود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش "عقلانی- هیجانی- رفتاری" و "آرام سازی" در کاستن از شدت پرخاشگری این کودکان موثر می باشند. توصیه می شود مطالعات بیشتری با حجم نمونه بزرگتر و طول مدت پیگیری افزون تر برای نتیجه گیری بهتر صورت پذیرد.

مقدمه: ناهنجاریهای مادرزادی قابل اصلاح، در صورت عدم اقدام به موقع منجر به ایجاد عوارض غیرقابل جبرانی خواهند شد. دلایل مختلفی مراجعه به جراح را در این بیماران به تاخیر می اندازد. با دانستن این دلایل، می توان رویکرد مناسب و عملی برای کاهش این مشکل در جامعه اتخاذ کرد.روشها: در یک مقطع زمانی 15 ماهه (1379-1380)، تمام 359 بیمار واجد معیارهای شمول (نوزادان و شیرخوارانی که یک ناهنجاری مادرزادی قابل اصلاح داشتند و به یکی از دو بیمارستان کاشانی یا الزهرا (س) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مراجعه می کردند) مورد بررسی قرار گرفتند. در این بررسی با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه، ضمن بررسی فراوانی موارد تاخیر در مراجعه، علل آن از والدین بیماران سوال شد. همزمان، دانش 110 پزشک عمومی شاغل در مراکز بهداشتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با استفاده از پرسشنامه چند گزینه ای مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: در این بررسی، %65 از بیماران در مراجعه تاخیر داشتند )نسبت مذکر به مونث معادل 4 به (1. فتق اینگوینال شایعترین (%39) مورد در موارد دیر کرد در مراجعه بود. در %32 بیمارانی که با تاخیر مورد عمل جراحی شدند، درجاتی از عوارض عمل جراحی ملاحظه شد. شایعترین علل تاخیر در مراجعه برای جراحی در این مطالعه توصیه های غلط تیم پزشکی (%42)، مشکلات اقتصادی (%25)، و ترس از محیط بیمارستان (%17) بیان شد. در این بررسی، دانش پزشکان در مورد ناهنجاریهای شایع قابل اصلاح در شیرخواران بسیار ضعیف برآورد گردید )میانگین نمره 3 از (10.نتیجه گیری: تاخیر در مراجعه برای عمل جراحی ناهنجاریهای مادرزادی قابل اصلاح در جامعه ما، معضل قابل تاملی به شمار می رود. آموزش عمومی جامعه و نیز آموزش کارکنان نظام خدمات بهداشت عملی ترین راه در اصلاح وضعیت موجود می باشند. تقویت نظام بیمه در حمایت از چنین بیمارانی از دیگر سیاستهای راهبردی در کاهش حجم معضل است.

مقدمه: حل مشکل آترزی مری و فیستول تراکئوازوفاژیال از افتخارات علم جراحی است. در روش چند مرحله ای (II) که مرسوم تر است بر خلاف روش جدید یک مرحله ای (I)، ابتدا گاستروستومی انجام می شود و پس از مدتی با فراهم شدن شرایط بهتر ترمیم انجام می شود. با وجود اینکه در حال حاضر تقریبا هر دو نوع استراتژی جراحی انجام می گردد، مدارک کمی در مورد عوامل موثر بر پیامد این دو نوع روش وجود دارد.روشها: در یک مطالعه کوهورت، دو گروه 40 نفری از نوزادان مبتلا که از بهار 81 تا بهار 83 با دو روش I و II در بیمارستان الزهرای اصفهان جراحی شدند، به صورت سرشماری انتخاب شده و در طول زمان بستری پیگیری شدند. جهت تحلیل نتایج از آزمونهای t-student، Mannwhitney، chi-sqare و Logistic Regression در نرم افزارSPSS 9  استفاده شد.نتایج: وزن نوزادان گروه I، 2631± 550 گرم و گروه II، 2315± 603 گرم (Mean± SD) بود (P=0.017). فراوانی موارد preterm در گروه II بیشتر بود 50%) در مقابل 25%، (P=0.005. نوزادان گروه II به طور معنی داری بیشتر دچار مرگ II:45%) و I:12.6%، Relative Risk=0.3، (P=0.001 و نارسایی چند ارگانی (P=0.013) شده اند و بر اساس آزمون Mannwhitney طول مدت بستری بیشتری داشتند Median: II=17 I=12) و (P=0.026. در سایر پیامدها (نارسایی تنفسی، نشت و تنگی محل آناستوموز) تفاوت معنی داری مشاهده نشد (Power=0.9). پس از همسان سازی بر اساس فراوانی موارد preterm در دو گروه، تنها تفاوت مدت زمان بستری معنی دار باقی می ماند. در مدل رگرسیون، متغیرهای )مولفه - (Odd’s Ratio جنس )مونث- (7.03، زمان زایمان (7.06-preterm)، نوع عمل )یک مرحله ای- (0.12، نارسایی چندارگانی (MOF) )عدم (0.07-MOF، مدت زمان بستری )روز- (0.91، و نارسایی تنفسی بعد از جراحی )نبودن نارسایی تنفسی -(0.08  توانستند به طور معنی داری وارد معادله شوند و با حساسیت و ویژگی 73.91 و 92.98 شانس مرگ نوزاد را تخمین بزنند.نتیجه گیری: از آنجا که همسان سازی دو گروه بر اساس سن تولد، تفاوتهای مشاهده شده را از بین می برد و از سوی دیگر نسبت شانس بالای preterm بودن در مدل رگرسیون، در مجموع موید تاثیر مستقل زایمان زودرس بر پیامد نهایی ترمیم است. با توجه به عوارض بستری در بیمارستان و مسایل مالی مرتبط با آن، این مطالعه که با حذف اثر عامل preterm بودن میزان مرگ و میر و عوارض دو روش را برابر و مدت بستری در روش دو مرحله ای را بیشتر یافته است، روش یک مرحله ای را ترجیح می دهد.

مقدمه: این مطالعه بمنظور مقایسه اثر ضد التهابی قطره های چشمی دیکلوفناک و دگزامتازون پس از عمل جراحی استرابیسم انجام شد.روشها: در این مطالعه 50 بیمار که مورد عمل جراحی استرابیسم قرار گرفته بودند، بصورت تصادفی به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند. در گروه A پس از عمل از قطره دیکلوفناک سدیم %0.1 و در گروه B از قطره دگزامتازون برای مدت 6 هفته استفاده شد. شرایط پایه هر دو گروه کاملا یکسان بود. در هر معاینه پس از عمل، چشم مورد عمل از نظر احساس ناراحتی، احساس جسم خارجی، التهاب و قرمزی ملتحمه، میزان ترمیم ملتحمه و فشار داخل چشم مورد بررسی قرار می گرفت. معاینات پس از عمل با فاصله های یک هفته، دو هفته، چهار هفته و شش هفته پس از عمل صورت می گرفت.نتایج: در تمام موارد تا پایان دو هفته پس از عمل تفاوت معنی داری از نظر متغیرهای ذکر شده بین دو گروه مشاهده نشد. در پایان چهار هفته تغییر جزیی در میزان فشار داخل چشم بین دو گروه مشاهده شد که این تفاوت در پایان شش هفته از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میتوان از قطره دیکلوفناک چشم بعنوان جایگزین قطره دگزامتازون جهت برطرف کردن التهابات چشمی پس از عمل استرابیسم استفاده کرد.