مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان
سال:1380 | دوره:9 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

بیماری های قلبی و عروقی و دیگر بیماری های متابولیکی دارای واحدهای فتوشیمیایی فعال می باشد. هدف: هدف از این مطالعه تعیین تأثیر مکمل سازی حاد سیر بر حجم اکسیژن مصرفی، دی اکسید کربن تولیدی، نسبت تبادل تنفسی و نبض اکسیژن در آستانه هوازی، آستانه بی هوازی و بیشینه مردان غیر ورزشکار با مزاج گرم بود. روش-شناسی: 30 مرد غیر ورزشکار سالم (میانگین ± انحراف معیار سنی ♀ × ♂75/1 ± 8/21 سال، قد 8/1 ± 3/174 سانتی متر، وزن 4/3 ± 60/67 کیلوگرم) بطور غیرتصادفی به دو گروه همگن مکمل و دارونما تقسیم شدند. گروه مکمل به مدت یک هفته هر روز 1000 میلی گرم مکمل کپسول قرص سیر و گروه دارونما به مدت یک هفته هر روز 500 میلی گرم نشاسته مصرف کردند. همه ی آزمودنی ها قبل و پس از مکمل سازی سیر در پروتکل درمانده ساز وابسته به فرد شرکت کردند. متغیرهای قلبی و ریوی در آستانه هوازی، بی هوازی و بیشینه به وسیله ی دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شد.

مشکل کمبود ید و اختلالات ناشی از آن در نقاط مختلف دنیا وجود دارد. کشور ما نیز به عنوان یکی از نواحی اندمیک گواتر شناخته شده است. در ایران برنامه کنترل و پیشگیری از بروز اختلالات ناشی از کمبود ید از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال 1368 تحت نظر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به اجرا در آمده است. یکی از اهداف اصلی این برنامه ملی برای کنترل کمبود ید، فراهم کردن حداقل 150 میکروگرم ید روزانه برای کلیه افراد جامعه از طریق تهیه نمک یددار بوده است. به منظور ارزیابی برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید، این بررسی در سال 1375 بر روی دانش آموزان 8 -10 ساله شهری و روستایی استان کرمان انجام شد. طی این مطالعه توصیفی - مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی 1350 دانش آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) انتخاب شدند و از نظر شیوع گواتر با استفاده از معاینه بالینی بر طبق روش درجه بندی WHO و اندازه گیری T3 و T4 سرم به روش رادیوایمونواسی، جذب (T3RU) T3 و اندازه گیری ید ادرار به روش هضم مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین T4 و T3 سرم به ترتیب: 9.0 ±1.6 µg/dl و 153 ± 26 ng/dl بود. از نظر این متغیرها بین دو جنس و بین دانش آموزان شهری و روستایی تفاوتی وجود نداشت. 5 نفر T4 بالاتر از 12.5 µg/dl داشتند. میانگین دفع ادراری ید در جمعیت مورد مطالعه 27 µg/dl و در%75  موارد بیشتر از 10 µg/dl بود. ید ادرار کمتر از 5 µg/dl در %11 از دانش آموزان وجود داشت. شیوع کلی گواتر در نمونه مورد مطالعه در دختران و پسران به ترتیب %58 و %59 بود. یافته های این بررسی نشان می دهد که 7 سال پس از شروع ید رسانی و 2 سال پس از آن که بیش از نیمی از جمعیت استان از نمک یددار استفاده کرده اند، ید ادرار در گروه مورد مطالعه استان کرمان به حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت رسیده است. با توجه به این که هنوز %59 از جمعیت مورد مطالعه مبتلا به گواتر هستند، این استان از نظر گواتر در سال 1375 هیپرآندمیک محسوب می شود.

با توجه به شیوع پرفشاری خون اولیه و عوارض جدی و غیر قابل برگشت آن، نیاز به بررسی علل موثر بر بروز آن احساس می گردد. هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین اختلالات حاصل از هیپرانسولینمی (بالا بودن قند خون ناشتا و مختل بودن تست تحمل گلوکز) با پرفشاری اولیه خون بوده است تا با دستیابی به این ارتباط زمینه ای برای اقدامات وسیع تر پیشگیری و درمان پرفشاری خون فراهم گردد. شرایط ورود به مطالعه، سن بالای 40 سال، نداشتن سابقه ابتلا یا درمان پرفشاری خون و دیابت و عدم مصرف داروی موثر بر فشار خون و قند خون بود. بر اساس میزان فشار خون، پس از رد کردن موارد فشار خون ثانویه نمونه ها به سه گروه دارای فشار خون طبیعی، پرفشاری خون خفیف و پرفشاری خون متوسط تقسیم شدند و حجم نمونه در هر گروه 45 نفر و در مجموع 135 نفر محاسبه گردید. یافته ها با نرم افزار Spssv6/win و به کمک آزمون های آماری Chi square, t test, One way ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. ارتباط معناداری بین پرفشاری خون و قند خون ناشتا وجود نداشت (P>0.05). اما بین پرفشاری خون و تست تحمل گلوکز خوراکی (GTT)، 0.5، 1 و 2 ساعته ارتباط معنی داری بدست آمد (P<0.05). درصد فراوانی قند خون ناشتای بالای 126mg/dl در گروه های مورد بررسی تفاوت معناداری نداشت (P>0.05). اما درصد فراوانی GTT مختل در مبتلایان به پرفشاری خون متوسط 2.65 برابر افراد با پرفشاری خون خفیف و 14.6 برابر افراد طبیعی بود. این متغیر در پرفشاری خون خفیف 5.5 برابر افراد عادی بود (P<0.05). در مورد فراوانی دیابت نیز اختلاف معنی داری بین گروه دارای پرفشاری خون متوسط با مبتلایان به پرفشاری خون خفیف و افراد طبیعی وجود داشت (P<0.05). موارد گفته شده با سن و جنس رابطه معنی داری نداشت اما شاخص توده بدنی در گروه دارای پرفشاری خون بیشتر از سایر افراد بود. (P<0.05). بنابراین این رابطه معنی داری بین پرفشاری خون اولیه و GTT نیم، یک و دو ساعته دیده می شود. هم چنین GTT مختل و دیابت در مبتلایان به پرفشاری خون اولیه بیش از گروه طبیعی بود. بنابراین با تعمیم این مطالعه شاید بتوان با بررسی شواهد غیر مستقیم هیپرانسولینمی احتمال بروز پرفشاری خون را مطرح کرد و با کنترل هیپرانسولینمی تا حد زیادی از بروز پرفشاری خون اولیه پیشگیری کرد.

هورمون های تیروییدی بر ترشح اسید و پپسین معده اثر می گذارند. با توجه به اینکه مکانیسم اثر این هورمون ها بر ترشحات معده کاملا مشخص نشده است، در این مطالعه اثر تحریک عصب واگ در ترشح اسید و پپسین موش های صحرایی هیپوتیروئید و هیپرتیرویید با گروه شاهد مقایسه شده است. هر گروه شامل هشت حیوان با میانگین وزنی 246±5 گرم از هر دو جنس بود. برای ایجاد هیپوتیروییدی و هیپرتیروییدی به ترتیب متی مازول 500) میلی گرم در هر لیتر آب آشامیدنی( به مدت 20 روز و تیروکسین 500) میکروگرم در هر لیتر آب( به مدت 35 روز در اختیار حیوانات قرار گرفت. حیوانات پس از بی هوشی با تزریق داخل صفاقی تیوپنتال سدیم 50) میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن(، تراکئوستومی، لاپاراتومی و واگوتومی شده و برای جمع آوری ترشحات، کانولی از طریق دئودنوم به معده وارد گردید. با تحریک انتهای محیطی عصب واگ، مقدار ترشح اسید و پپسین اندازه گرفته شد. ترشح اسید در اثر تحریک واگ در گروه شاهد، هیپوتیرویید و هیپرتیرویید به ترتیب 45.1±0.9، 19.6±1.4 و 56.7±0.8 میکرومول در پانزده دقیقه بود که نشان دهنده به ترتیب کاهش و افزایش معنی دار نسبت به گروه شاهد می باشد (P<0.0001). مقدار ترشح پپسین در اثر تحریک واگ نیز در گروه هیپوتیرویید و هیپرتیرویید به ترتیب 1.3 ±0.09 و 12.4±0.3 میکروگرم در پانزده دقیقه بود که به ترتیب کاهش و افزایش معنی دار را در مقایسه با گروه شاهد 5.9±0.4) میکروگرم( نشان می دهد (P<0.0001). نتایج به دست آمده نشان داد که هورمون تیروییدی می توانند پاسخ ترشحی معده به تحریک واگ را تغییر دهند.

چسبندگی داخل صفاقی علت عمده انسداد روده و ناباروری است. از میان علل مختلف ایجاد چسبندگی داخل صفاقی، عمل جراحی قبلی شایع ترین علت آن می باشد. مرفین و تریاک صرف نظر از ایجاد اعتیاد که یک مشکل عمده اجتماعی، فردی و فرهنگی محسوب می شود، اثرات متعددی بر روی فیزیولوژی بدن و سیستم ایمنی دارند. این مطالعه به منظور بررسی اثر اعتیاد به این مواد بر ایجاد چسبندگی داخل شکمی بعد از لاپاراتومی طراحی شد.  63موش صحرایی به طور تصادفی به سه گروه تقسیم و تحت شرایط آزمایشگاهی یکسان نگهداری شدند. موش های گروه کنترل غیر معتاد بودند. موش های گروه تریاک از طریق اضافه کردن قرص تریاک آرد شده به آب آشامیدنی و موش های گروه مرفین از طریق اضافه کردن پودر مرفین به آب آشامیدنی به مدت 28 روز به ترتیب به تریاک و مرفین معتاد شدند. پس از تایید اعتیاد موش های گروه دوم و سوم از طریق تزریق نالوکسان زیر جلدی، تمام موش ها لاپاراتو می شدند و سروزسکوم آنها به وسعت 5×5 میلی متر خراش داده شد. یک ماه بعد، لاپاراتومی دوم انجام و چسبندگی های داخل صفاقی بررسی و اطلاعات به دست آمده با استفاده از تست Chi-square تجزیه و تحلیل شدند. نتایج به دست آمده نشان دهنده کمتر بودن میزان چسبندگی داخل صفاقی در موش های معتاد به تریاک و مرفین در مقایسه با موش های غیر معتاد بود (P<0.05). نتیجه گیری می شود که اعتیاد به مرفین و تریاک باعث کاهش شدت چسبندگی داخل شکمی بعد از لاپاراتومی در موش صحرایی می شود.

فیبرینوژن یکی از پروتیین های پلاسما است که توسط کبد ساخته می شود. افزایش فیبرینوژن پلاسما به عنوان یک عامل خطر مستقل در بیماری عروق کرونر محسوب می شود و باعث افزایش خطر تشکیل لخته می گردد. این مطالعه جهت بررسی میزان فیبرینوژن پلاسما در مردان معتاد به تریاک فرم استنشاقی و مقایسه آن با گروه غیر معتاد صورت گرفت. تعداد افراد هر گروه 60 مرد بود که هیچ کدام اعتیاد به سیگار نداشتند و مبتلا به دیابت، هیپرلیپیدمی و پرفشاری خون نبودند. میزان فیبرینوژن پلاسما در گروه معتاد به تریاک (319±58 mg%) نسبت به گروه شاهد (295.7±48 mg%) افزایش معنی دار داشت (P=0.018). سایر متغیرها از جمله شمارش گلبولی، هموگلوبین، هماتوکریت، قند خون ناشتا، کلسترول تام، تری گلیسرید و کراتینین پلاسما در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت اما میزان اوره گروه شاهد نسبت به گروه معتاد افزایش داشت (P=0.008). نتایج نشان داد که میزان فیبرینوژن پلاسما در مردان معتاد به کشیدن تریاک نسبت به مردان غیر معتاد به میزان معنی داری بیشتر است.

کینولون ها داروهای ضد میکروبی وسیع الطیفی هستند که کاربرد زیادی داشته و مصرف آنها به طور چشمگیری در حال گسترش می باشد. مکانیسم اثر این داروها از طریق مهار آنزیم DNA- ژیراز می باشد. مهار این آنزیم و طیف اثر کینولون ها تا حدود زیادی وابسته به استخلاف کربن شماره 7 کینولون ها می باشد. موقعیت کربن شماره 7، یکی از موقعیت هایی است که می توان استخلاف های حجیم را در آن قرار داد. از سوی دیگر، مشتقات بنزیل تیو و بنزیل سولفونیل 1 و 3 و 4- تیادی آزول دارای اثر ضد میکروبی می باشند. بر این اساس، اثرات ضد میکروبی تعدادی از مشتقات جدید کینولون ها که دارای استخلاف حجیم بنزیل تیو و بنزیل سولفونیل 1 و 3 و 4- تیادی آزول در موقعیت 7 کینولون ها بودند، بر علیه باکتری های گرم مثبت و گرم منفی استاندارد به روش رقیق سازی در محیط جامد مورد ارزیابی قرار گرفتند. از سیپروفلوکساسین به عنوان شاهد مثبت استفاده گردید و نتایج به صورت حداقل غلظت مهار کننده رشد (MIC) بر حسب میکروگرم بر میلی لیتر گزارش گردید. نتایج نشان می دهد که به طور کلی ترکیبات مورد آزمایش دارای اثرات ضد میکروبی بسیار قوی تری از سیپروفلوکساسین بر باکتری های گرم مثبت مورد آزمایش (استافیلوکوکوس آرئوس، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و باسیلوس سابتیلیس) بوده ولی اثر آنها بر باکتری های گرم منفی آزمایش شده (اشرشیا کولی، انتروباکترآئروژنز و کلبسیلا پنومونیه) به مراتب کمتر از کینولون شاهد می باشد، به طوری که در برخی موارد اثرات انتخابی بر باکتری های گرم مثبت بوجود آمده است. ضمنا به نظر می رسد که مشتقات بنزیل تیو 1 و 3 و 4- تیادی آزول متصل شده به پیپرازین در موقعیت 7 کینولون ها دارای اثرات ضد میکروبی قوی تری نسبت به مشتقات بنزیل سولفنیل 1 و 3 و 4- تیادی آزول بوده و تغییر استخلاف حلقه فنیل نیز تاثیر زیادی در اثرات ضد میکروبی این مشتقات ندارد.

بیماری پارکینسون از جمله بیماری های دژنراتیو سیستم عصبی است که شیوع آن در افراد بالای 65 سال یک درصد می باشد. از نظر آسیب شناسی دلیل این اختلال از بین رفتن سلول های حاوی نوروملانین در ساقه مغز خصوصا بخش متراکم جسم سیاه می باشد، ولی علت این تخریب سلولی هنوز ناشناخته است. افزایش غلظت آهن جسم سیاه مبتلایان به بیماری در مقایسه با افراد طبیعی ثابت شده است. تجمع آهن در این ناحیه از مغز بیماران می تواند ناشی از تغییرات متابولیسم سیستمیک آهن باشد. در این مطالعه سطح سرمی آهن و TIBC در 34 بیمار پارکینسونی و 102 نفر فرد سالم به عنوان گروه شاهد اندازه گیری و تحلیل شده است. مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفته و در ابتدا آزمایشات MCH, MCV, Hct, Hb در هر دو گروه انجام شد. افرادی که سطح هر چهار متغیر فوق در آنها در محدوده طبیعی بود، وارد مطالعه شده و نتایج زیر بعد از تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون t دو نمونه ای مستقل (two-sample t-test) حاصل شد. سطح سرمی آهن و TIBC در بیماران پارکینسونی در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری کاهش معنی داری را نشان داد (P<0.0001). سطح Hb و Hct در بیماران پارکینسونی نسبت به گروه شاهد کمتر بود. در مقابل سطح MCH, MCV در این بیماران در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود ولی تنها در مورد متغیر MCV این افزایش معنی دار بود (P<0.0001). اختلافی بین بیمارانی که داروی L. Dopa استفاده می کردند با بیمارانی که از آن استفاده نکردند در مورد سطح سرمی آهن و TIBC مشاهده نشد. سن، جنس و مدت ابتلا به این اختلال و درجه بیماری بیماران مبتلا به پارکینسون با سطح سرمی آهن و TIBC رابطه نداشت. با توجه به وجود رسوب آهن در ماده سیاه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون اولیه این مطالعه می تواند تاییدی بر نقش اولیه آهن در پاتوژنز بیماری، یا احتمال وجود نقص در متابولیسم سیستمیک آهن در این بیماری باشد.

نکروز وسیع فاسیای گردن و صورت به دنبال ابتلا بیماران به دیابت یافته نسبتا نادری است ولی در صورت ابتلا بیمار و عدم درمان به موقع، به علت گسترش عفونت از طریق فاسیاهای ناحیه می تواند تهدید کننده حیات باشد. در این گزارش خانم 58 ساله ای معرفی می شود که متعاقب عفونت ناشی از دندان های قدامی فک پایین دچار آبسه ناحیه چانه شده و در زمان مراجعه دارای زخم نکروتیک بسیار وسیع در ناحیه چانه و گردن بود. بیمار پس از انجام آزمایشات خونی و بیوپسی از ناحیه با تشخیص فاسئیت نکروزان گردن (Cervical Necrotizing Fasciitis=CNF) ناشی از عفونت دندانی و دیابت، تحت درمان های طبی و جراحی قرار گرفت و با بهبودی کامل مرخص گردید. این بیمار تاریخچه مبهمی از ابتلا به دیابت را عنوان می کرد ولی در زمان مراجعه تحت درمان نبود.

به دنبال کشف اولین مورد کارسینومای سلول کوچک (Small cell carcinoma) حنجره در سال 1972 در کانادا، تا سال 2001، فقط 82 مورد از آن گزارش گردیده است. منشا این تومور از سلول های نورواندوکرین حنجره می باشد. علایم بالینی مهم آن مشابه سایر سرطان های حنجره، گرفتگی صدا و مشکل تنفسی بوده و ریسک فاکتور مهم آن سیگار کشیدن می باشد. این تومور بیشتر در سنین بالای 50 سال و در ناحیه ساب گلوت (Subglottis) دیده می شود. تشخیص اولیه تومور با میکروسکوپ نوری و مطالعه شیمیایی - بافتی (Histochemical) امکان پذیر است. بر خلاف کارسینوم سلول سنگ فرشی حنجره، در این کارسینوم شیمی درمانی و رادیوتراپی موثرتر از جراحی می باشند. در مقاله حاضر، یک تومور کارسینومای سلول کوچک حنجره در یک مرد 27 ساله غیر سیگاری و معتاد به تریاک معرفی می شود.

این گزارش، مورد نادری از شوانومای خوش خیم دو طرفه کلیه در یک مرد 36 ساله مبتلا به دیابت نوع دوم است. بررسی های رادیوگرافیک پیش از عمل، دو تومور در خلف صفاق و متصل به قطب های تحتانی کلیه ها را نشان می داد و شواهدی از انتشار دور دست آنها وجود نداشت. تشخیص نهایی بعد از خارج نمودن توده ها و با بررسی آسیب شناسی به دست آمد.