مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1386 | دوره:9 | شماره:4 (مسلسل 36) |تعداد مقالات:20

مقدمه: عوامل پیش آگهی دهنده متعددی در سرطان های تیروئید نقش دارند که از جمله مهم ترین آن ها مرحله بالینی تومور و وجود یا عدم وجود متاستاز دوردست است. nm23 یک ژن سرکوبگر متاستاز است و نقش آن در بسیاری از سرطان ها شناخته شده است. هدف این مطالعه بررسی بروز مارکر سلولی nm23 به روش ایمونوهیستوشیمی در تومورهای خوش خیم و بدخیم تیروئید و ارتباط آن با اندازه تومور، تهاجم عروقی و کپسولی و درگیری گره لنفاوی است. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، 200 نمونه از بلوک های پارافینی نئوپلاسم های تیروئید مشتمل بر 38 تومور خوش خیم و 162 مورد تومور بدخیم (131 مورد کارسینوم پاپیلری، 12 مورد کارسینوم فولیکولر، 17 مورد کارسینوم مدولری و 2 مورد کارسینوم آناپلاستیک) از نظر بروز مارکر nm23 با ایمونوهیستوشیمی به روش آویدین- بیوتین پراکسیداز بررسی شدند. بیش از 10% رنگ آمیزی سیتوپلاسمی در سلول های توموری به عنوان مورد مثبت تلقی شد. ارتباط بین بروز nm23 و اندازه تومور، تهاجم عروقی یا کپسولی و درگیری غدد لنفاوی با استفاده از آزمون آماری مجذور خی مورد بررسی قرار گرفت و سطح معنی دار آزمون ها p=0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: در آدنوم فولیکولر 40% موارد و در هرتل سل آدنوم 87.5% موارد nm23 مثبت بودند که تنها در آدنوم فولیکولر با افزایش اندازه تومور تعداد موارد مثبت nm23 افزایش یافت (P=0.04). فراوانی موارد مثبت nm23 در کارسینوم پاپیلری 67.2%، در کارسینوم فولیکولر 66.7% و در کارسینوم مدولری 64.7% بود که ارتباط معنی داری بین مثبت بودن nm23 و اندازه تومور، تهاجم عروقی، درگیری غده لنفاوی و تهاجم کپسول در هیچ کدام از تومورهای بدخیم به دست نیامد. در کارسینوم پاپیلری و مدولری ارزش اخباری منفی nm23 برای درگیری غدد لنفاوی بیش از 80% و در کارسینوم فولیکولر حساسیت و ارزش اخباری منفی nm23 برای تهاجم عروقی حدود 90% بود. نتیجه گیری: عدم ارتباط معنی دار بین nm23 با عواملی که دال بر تهاجم (و احتمالا متاستاز) تومور است، نشان می دهد nm23 علی رغم نقش شناخته شده سرکوب متاستاز در بسیاری از تومورها، احتمالا نقش متفاوتی در سرطان های تیروئید دارد که برای یافتن این نقش به مطالعه های بیشتری نیاز است.

مقدمه: عوامل متعددی در پاتوژنز نئوپلاسم های تیروئید نقش دارند. نقش موتاسیون ژن تضعیف کننده تومور Rb (رتینوبلاستوم) نیز در پاتوژنز بدخیمی تیروئید مطرح شده است. هدف این مطالعه بررسی میزان بروز ژن Rb در تومورهای تیروئید و ارتباط آن با سایر یافته های بالینی و میکروسکوپی به منظور استفاده احتمالی از آن برای افتراق نئوپلاسم های خوش خیم از بدخیم تیروئید و هم چنین به عنوان یک عامل پیش گویی کننده است. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی روی 200 نمونه از بلوک های پارافینی ثابت شده در فرمالین از ضایعه های تیروئید شامل 39 مورد تومور خوش خیم و 161 مورد تومور بدخیم رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی به روش آویدین ـ بیوتین پراکسیداز با استفاده از مارکر Rb – 1 انجام شد. واکنش هسته ای بیش از 10% در سلول های توموری به عنوان مورد مثبت تلقی شد. یافته ها: میزان موارد مثبت Rb در آدنوم فولیکولار 74.2%، آدنوم هرتل سل 87.5%، کارسینوم پاپیلاری 46.2%، کارسینوم فولیکولار 66.7%، کارسینوم مدولاری 29.4% و کارسینوم آناپلاستیک 50% بود. 76.9% تومورهای خوش خیم و 45.9% تومورهای بدخیم Rb را با یک طرح هسته ای بروز دادند. اما در بروز ژن Rb بین آدنوم فولیکولار و کارسینوم فولیکولار تفاوت واضحی یافت نشد و میزان بروز ژن Rb ارتباطی با وضعیت درگیری گره های لنفاوی و تهاجم عروقی یا کپسولی نداشت. نتیجه گیری: بروز ژن Rb در تومورهای خوش خیم به طور واضح بیشتر از تومورهای بدخیم بود (p=0.001) که این رابطه در زنان معنی دار بود در حالی که در مردان چنین ارتباطی مشاهده نشد. به نظر می رسد غیرفعال شدن ژن Rb در پاتوژنز بدخیمی در نئوپلاسم های تیروئید نقش دارد و با توجه به شیوع بیشتر تومورهای تیروئید در زنان شاید رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی پروتئین Rb بتواند در افتراق بین تومورهای خوش خیم و بدخیم تیروئید همراه با مورفولوژی کمک کننده باشد ولی در افتراق بین آدنوم فولیکولار و کارسینوم فولیکولار کمک کننده نیست.

مقدمه: با توجه به اینکه نارسایی هایی کروموزومی لنفوسیت ها به دنبال تشعشع می تواند خود را به صورت افزایش تعداد سلول های حاوی micro nuclei نمایان کند، در این مطالعه از روش ایمونولوژی MNA (micro nuclei assay) برای ارزیابی صدمه های سیتوتوکسیک تشعشع به سلول های لنفوسیت خون محیطی استفاده شده است. ید رادیواکتیو کاربرد های فراوانی اعم از تشخیص و درمان در پزشکی هسته ای دارد و از طرفی میزان اشعه تابیده شده و اثرهای بیولوژیک آن بسیار بالاتر از تابنده های گاما است. با توجه به تاثیر عوامل مختلفی همانند نوع تشعشع، دوز و نژاد در حساسیت به تشعشع و با توجه به اینکه تاکنون مطالعه مشابهی در کشور ایران خارج از محیط آزمایشگاه و بالینی برای ارزیابی صدمه های سیتوتوکسیک تشعشع در بیماران مورد تجویز داروهای رادیواکتیو انجام نشده است بررسی مربوطه انجام شد. مواد و روش ها: تعداد 22 بیمار مبتلا به کانسر دیفرانسیه تیروئید که تحت درمان با 100 و یا 150 میلی کوری ید 131 رادیو اکتیو بودند، ارزیابی شدند. در این روش لنفوسیت های خون محیطی بعد از کشت توسط روش های ایمونولوِِژیک جدا سازی شدند و با مقایسه تعداد مایکرونوکلئی های لنفوسیت های خون محیطی قبل و یک هفته بعد از درمان با ید رادیواکتیو آسیب های کروموزومی به طور غیرمستقیم ارزیابی شدند. یافته ها: متوسط تعداد مایکرونوکلئی ها در 100 لنفوسیت دو هسته ای در کل افراد مورد مطالعه قبل از درمان با ید رادیواکتیو 6.3±2.2 عدد و یک هفته بعد از درمان 9.6±3.1 بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار است (p<0.05). نتیجه گیری: دوز های بالای ید 131 رادیواکتیو که برای درمان بعد از جراحی بدخیمی های تیروئیدی به کار می رود می تواند منجر به ایجاد شکستگی های کروموزومی می شود و میزان سلول های لنفوسیت حاوی مایکرونوکلئی را به عنوان یک مارکر غیرمستقیم نارسایی های کروموزومی افزایش می دهد که می توانند زمینه ای برای ایجاد ترانسلوکاسیون های بعدی باشند. متوسط افزایش در تعداد لنفوسیت های حاوی میکرونوکلئی بعد از درمان به نسبت قبل در مطالعه ما به نسبت چند مطالعه معدود و مشابه دیگر متفاوت بود که می تواند بیانگر تاثیر عوامل مداخله گر دیگری اعم از نژاد در میزان حساسیت به تشعشع در افراد مختلف باشد.

مقدمه: شکستگی لگن (هیپ) از عوارض جدی و خطرناک استئوپوروز است که به عنوان یک مشکل مهم بهداشتی شناخته شده است. این مشکل 20% از تخت های بخش ارتوپدی را در بیشتر کشورهای دنیا به خود اختصاص داده است و هزینه های زیادی را به جوامع تحمیل می کند. با توجه به کمبود اطلاعات آماری در کشور، بر آن شدیم تا بروز شکستگی هیپ را در زنجان هماهنگ با طرح ملی استئوپوروز در ایران بررسی کنیم. مواد و روش ها: در این مطالعه پرونده همه کسانی که از فروردین 1382 تا اسفند 1383 با تشخیص نهایی شکستگی هیپ (اینترتروکانتریک، ساب تروکانتریک، تروکانتریک و گردن فمور) از بیمارستان شفیعیه زنجان- که تنها مرکز ارجاعی شکستگی هیپ در این استان است- ترخیص شده بودند، بررسی شد. یافته ها: از کل 490 مورد شکستگی هیپ، 337 مورد شکستگی، قابل انتساب به استئوپروز و نامتناسب با ترومای وارد شده بودند. از بین شکستگی های قابل انتساب به استئوپروز 57.69% شکستگی ها در مردان و 41.42% شکستگی ها در زنان رخ داده بود، که اغلب ساکن شهر بودند. (61.1%) حداکثر فراوانی شکستگی ها در گروه سنی 79-70 بوده و متوسط سن شکستگی 71.24 بود. (71.34 در مردان و 71.09 در زنان). 58.8% شکستگی ها در اثر زمین خوردن ساده یا سقوط از پله رخ داده بود. 27% شکستگی ها در فصل زمستان رخ داده بود ولی از نظر فصل وقوع شکستگی تفاوت معنی داری در بین فصول مشاهده نشد. متوسط طول مدت اقامت در بیمارستان 8.12 روز بود. از 337 شکستگی قابل انتساب به استئوپروز میزان مرگ در بیمارستان 4.45% بود. برخلاف بسیاری از گزارش های شکستگی هیپ در دنیا که طبق آن ها شکستگی در زنان شایع تر است، در این مطالعه  شکستگی در همه گروه های سنی در مردان بیشتر از زنان بود. گر چه این اختلاف در گروه های سنی از نظر آماری معنی دار نبود در کل، اختلاف معنی داری در بروز شکستگی بین زن و مرد مشاهده شد که مشابه یافته های مطالعه دکتر معیری و همکاران در مورد اپیدمیولوژی شکستگی هیپ در ایران است. نتیجه گیری: با توجه به اینکه 50% شکستگی ها قبل از 70 سالگی رخ داده بود به نظر می رسد مداخله های زودرس برای پیشگیری از استئوپروز به خصوص در مردان نیاز است و علت این مساله که شکستگی های استئوپروتیک در مردان شایع تر است، بررسی های بیشتری را می طلبد.

مقدمه: یافته های متناقضی در مورد نقش ویتامین D در تعیین تراکم استخوان (BMD)، به ویژه در موارد کمبود خفیف تر ویتامین D وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط احتمالی ویتامین D و BMD در یک مطالعه جمعیتی در زنان یائسه سالم بود. مواد و روش ها: 245 زن یائسه که به طور تصادفی از طرح قند و لیپید تهران انتخاب شده بودند، با محدوده سنی 40 تا 80 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. BMD مهره های کمری و پروگزیمال استخوان فمور توسط روش dual X-ray absorptiometry اندازه گیری شد. علاوه بر اطلاعات دموگرافیک و تن سنجی، سطوح سرمی ویتامین D، پاراتورمون (PTH)، کلسیم، فسفر و آلکالن فسفاتاز تعیین شد. از آنالیزهای دومتغیره و چند متغیره برای بررسی ارتباط ویتامین D، BMD و سایر متغیرهای بالینی و بیوشیمیایی استفاده شد. یافته ها: میانگین سن 58±7 و مدت زمان یائسگی 9.4±6.8 سال بود. میانگین ویتامین D سرم 29.3±24.9 ng/mL بود. در مجموع (n=13) %5.2 و (n=92) %37.6 زنان سطوح ویتامین D به ترتیب کمتر از 10 ng/mL و 11-20 ng/mL داشتند. ویتامین D با LnPTH ارتباط معکوس داشت (r=0.25, p<0.01). پس از آنالیزهای دومتغیره و چندمتغیره به دنبال تعدیل کردن بر اساس سن، سال های سپری شده از یائسگی، نمایه توده بدن (BMI)، کلسیم و LnPTH، هیچ ارتباطی بین ویتامین D و BMD در هیچ یک از محل های اندازه گیری BMD مشاهده نشد. در آنالیزهای چندمتغیره، BMD علاوه بر سن و BMI، در گردن فمور و نه در محل های دیگر با LnPTH نیز ارتباط معکوس نشان داد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر ارتباطی بین ویتامین D با میزان تراکم استخوان در زنان یائسه نشان نداد.

مقدمه: با شیوع روزافزون بیماری های قلبی- عروقی به عنوان علت عمده مرگ و میر لازم است شاخص هایی برای شناسایی عوامل خطرساز این بیماری ها از جمله فشار خون تعیین شود. اندازه دور کمر یکی از شاخص های شناسایی فشار خون می باشد. از آنجا که نژادهای مختلف حدنصاب های مختلف دور کمر را در ارتباط با فشار خون دارند، لازم است که حدنصاب مناسب دور کمر در ارتباط با فشار خون در ایرانی ها مشخص شود. مطالعه حاضر برای تعیین حدنصاب (cutpoint) دور کمر در ارتباط با فشار خون می باشد. مواد و روش ها: 83772 نفر شامل 41775 مرد و 41997 نفر زن از افراد 18 سال و بالاتر ساکن در شهرها و روستاهای کل کشور به روش خوشه ای انتخاب شدند. دور کمر افراد به سانتی متر توسط افراد آموزش دیده تعیین شد. عوامل خطرساز بیماری ها قلبی- عروقی در این افراد با استفاده از شرح حال، مصاحبه و پر کردن پرسشنامه توسط افراد آموزش دیده و معاینه های کامل شامل اندازه گیری فشار خون، قد، وزن، BMI و نیز آزمایش های کلسترول و قندخون انجام شد. یافته ها: حدنصاب دور کمر برای شناسایی فشار خون با استفاده از آنالیز منحنی روک در ارتباط با فشار خون 89cm برای مردان و 93cm برای زنان در جمعیت ایرانی تعیین شد. حدنصاب برای مردان در محدوده 83 تا 90.7 و برای زنان 84.5 تا 95 در گروه های سنی مختلف بود. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که حدنصاب دور کمر برای پیش بینی ایجاد فشار خون در ایرانی ها از سایر آسیایی هابیشتر بوده و مشابه مقادیر پیشنهاد شده در جمعیت های سفیدپوست است. 

مقدمه: هدف از این مطالعه تعیین شیوع دیابت (جدید و از قبل تشخیص داده شده)، قند ناشتای مختل (IFG)، تحمل گلوکز مختل (IGT) و ترکیب IFG و (IFG/IGT) IGT و ارایه یک راهکار موثر برای غربالگری دیابت تازه تشخیص داده شده (پنهان) در یک نمونه بزرگ جمعیت شهر تهران بود. مواد و روش ها: در یک جمعیت 9519 نفری از شرکت کنندگان بالای 20 سال مطالعه قند و لیپید تهران، شیوع استاندارد شده دیابت و دیگر گروه های دچار اختلال تحمل گلوکز بر اساس معیارهای سال 2003 انجمن دیابت آمریکا تعیین شد. تعداد غربالگری مورد نیاز (NNTS) برای تشخیص یک فرد مبتلا به دیابت پنهان با استفاده از مدل های رگرسیون لجستیکی به دست آمد. یافته ها: شیوع دیابت تشخیص داده شده و پنهان، IFG، IGT و IFG/IGT در مردان به ترتیب 5.4, 8.7, 5.1, 8.1 و 4.0% و در زنان به ترتیب 7.6, 6.3, 4.7, 10.0 و 4.5% بود. دیابت پنهان با سابقه فامیلی دیابت، نمایه توده بدن (BMI) بالا (³25 Kg/m²)، چاقی شکمی، تری گلیسرید بالا، فشارخون بالا و HDL کلسترول پایین به طور معنی داری مرتبط بود. در مردها ترکیبی از BMI بالا، فشارخون بالا و سابقه فامیلی دیابت منجر به (%95CI: 1.5-1.7) 1.6 NNTS و در زنان وجود سابقه فامیلی دیابت و چاقی شکمی منجر به (%95CI: 2.1-2.4) 2.2 NNTS شد. نتیجه گیری: تقریبا 32% از جمعیت بزرگسالان تهرانی دیابت یا درجه هایی از اختلال تحمل گلوکز داشتند. نزدیک به 40% کل دیابتی ها از دیابت خود اطلاع نداشتند. به نظر می رسد غربالگری افراد با سابقه فامیلی دیابت، BMI بالا، چاقی شکمی و فشارخون بالا برای تشخیص دیابت پنهان بازدهی بالایی دارد. 

مقدمه: آکرومگالی یک بیماری چند سیستمی با موربیدیتی بالا همراه با کاهش طول عمر بیماران می باشد. در مطالعه حاضر یافته های جراحی ترانس اسفنوئیدال در 95 بیمار با میکرو یا ماکروآدنوم هیپوفیز که در طول 9 سال در بخش جراحی اعصاب بیمارستان شهدای تجریش مورد عمل قرار گرفته بودند، بررسی شده است.مواد و روش ها: مطالعه به صورت Case series روی تمام بیمارانی که با تشخیص آکرومگالی از ابتدای سال 1376 تا پایان سال 1384 در بخش جراحی مغز و اعصاب بیمارستان شهدای تجریش بستری و از طریق ترانس اسفنوئیدال تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شده است. تشخیص بیماری با علایم بالینی، بررسی هورمونی، CT اسکن و MRI غده هیپوفیز با تزریق به صورت دینامیک تایید شد.یافته ها: 48 بیمار زن و 47 مرد با میانگین سنی 39.2±12 سال و نسبت 1.1 بررسی شدند. شایع ترین تظاهر بالینی بزرگی انتهاها و صورت و طول مدت بیماری از شروع علایم تا تشخیص از 10 ماه تا 25 سال با میانگین 46±43 ماه بود. 70 مورد ماکروآدنوم و 25 مورد میکروآدنوم بودند که همه تحت عمل ترانس اسفنوئیدال قرار گرفتند. مرگ و میر وجود نداشت و موربیدیتی شامل دیابت بی مزه موقت در 80 مورد و دایم در یک بیمار، رینوره مایع مغزی نخاعی در 11 مورد و 4 مورد مننژیت بود که همگی با درمان طبی بهبود یافتند. 79 بیمار مورد پی گیری داشتند که میانگین مدت پی گیری 13±12 ماه بود. بر اساس GH کمتر از 5 ng/mL بهبودی و بروز درمان در 64% بیماران (76% در میکروآدنوم ها و 62% در ماکروآدنوم ها) و بر اساس GH کمتر از 2.5 ng/mL در 51% موارد (65% در میکروآدنوم ها و 44% در ماکروآدنومها) مشاهده شد. در 5 مورد عود بیماری در فواصل زمانی 1 الی 4 سال مشاهده شد که در 4 مورد با عمل جراحی مجدد ترانس اسفنوئیدال کنترل شد و یک مورد نیز مورد رادیوتراپی قرار گرفت.نتیجه گیری: جراحی ترانس اسفنوئیدال یک روش مناسب برای درمان بیماران مبتلا به آکرومگالی محسوب می شود.

مقدمه: اغلب بیماران مبتلا به دیابت در طول زمان به فشار خون بالا مبتلا می شوند. آب انار دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد آترواسکلروزی است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مصرف آب انار بر فشارخون افراد مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی در 61 بیمار (54.9±8.4 ساله) مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بنیاد امور بیماری ها خاص و انجمن دیابت ایران در سال 1384، در دو گروه تصادفی مورد مداخله (30 نفر) و شاهد (31 نفر)، انجام شد. افراد مورد مداخله به مدت 6 هفته روزانه 200 میلی لیتر آب انار خالص بدون هیچ افزودنی دریافت کردند. پرسشنامه های اطلاعات عمومی، بسامد خوراک نیمه کمی و یادآمد خوراک 24 ساعته از طریق مصاحبه حضوری گرفته شد اندازه گیری فشار خون و تن سنجی پیش و پس از مداخله انجام شد. آنالیز آماری با استفاده از برنامه SPSS و آزمون های تی زوجی، تی، مجذور خی و آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها: میانگین نمایه توده بدن، مواد مغذی دریافتی، نوع داروهای مصرفی و فعالیت بدنی بیماران در طول مطالعه تغییری نداشت. اختلاف آماری معنی داری بین میانگین فشارخون سیستولی (P<0.001) و دیاستولی (P<0.05) پیش با پس از مداخله در گروه مصرف کننده آب انار مشاهده شد. هم چنین در گروه مصرف کننده آب انار در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی داری در فشار خون سیستولی (p<0.02) و دیاستولی (p<0.03) مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به اثر آب انار در کاهش فشارخون سیستولی و دیاستولی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می توان آب انار را برای پیشگیری از فشار خون بالا در این بیماران توصیه نمود. 

مقدمه: گروهی از بررسی ها نشان می دهند که کمبود منیزیم در عوارض قلبی- عروقی مرتبط با دیابت شیرین نقش دارد. از این رو، در این مطالعه اثر طولانی مدت مصرف خوراکی منیزیم در پاسخ دهی آئورت ایزوله به کلرید پتاسیم و فنیل افرین بررسی گردید. مواد و روش ها: 60 عدد موش صحرایی نر با نژاد ویستار (250-180 گرم) به دو دسته دیابتی و دو دسته شاهد تقسیم شدند. یک گروه از هر دسته حیوانات دیابتی و سالم سولفات منیزیم اضافه شده در آب آشامیدنی و گروه دیگر تنها آب معمولی دریافت کردند. در انتهای 8 هفته، آئورت سینه ای با دقت جدا، به حلقه های 3-2 میلی متری تقسیم و به حمام بافت منتقل گردید. پس از آن بافت در معرض غلظت های 10، 20، 40، 60، 80 میلی مولار کلریدپتاسیم و نیز غلظت های 10-5, 10-6, 10-7, 10-8, 10-9 مولار فنیل افرین به صورت تجمعی قرار گرفت و پاسخ های انقباضی با استفاده از ترانس دیوسر ایزومتریک ثبت شد. هم چنین در طول این مدت، هر 2 هفته یک بار، از حیوانات برای اندازه گیری گلوکز پلاسما خونگیری به عمل آمد. یافته ها: پاسخ های انقباضی عروق به کلریدپتاسیم و فنیل افرین در گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر از گروه دیابتی بود (P<0.05) و تفاوت معنی داری بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده، یافت نشد. داده های حاصل از حداکثر پاسخ انقباضی عروق به کلرید پتاسیم 2.37±0.16, 2.79±0.18, 2.91±0.31 و 2.42±0.11 و بیشترین پاسخ به فنیل افرین 2.57±0.33, 3.12±0.25, 3.25±0.17 و 2.73±0.21 (گرم به ازای میلی مترمربع) به ترتیب در گروه های شاهد، شاهد دریافت کننده منیزیم، دیابتی و دیابتی دریافت کننده منیزیم بوده است. از سوی دیگر، بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده تفاوت معنی داری در گلوکز پلاسما مشاهده نشد. نتیجه گیری: مصرف خوراکی منیزیم به مدت 8 هفته تاثیر قابل ملاحظه ای در انقباض پذیری آئورت ایزوله مدل تجربی دیابت نوع 1 ندارد.

مقدمه: در بسیاری از مطالعه ها تاثیر استرس بر سیستم قلبی- عروقی نشان داده شده است اما برگشت پذیری این اثر تاکنون خیلی مورد مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه تعیین برگشت پذیری تغییرهای ایجاد شده در اثر استرس روانی و فیزیکی بر پاسخ دهی آئورت جدا شده موش صحرایی بود. مواد و روش ها: 36 سر موش صحرایی نر در سه گروه شاهد، استرس فیزیکی و استرس روانی تقسیم بندی شدند. تمام حیوانات در شرایط متعارف 12 ساعت تاریکی و 12 ساعت روشنایی و دمای 23±2 درجه سانتی گراد با دسترسی آزاد به آب و غذا نگهداری شدند. گروه های استرس به مدت سه هفته تحت استرس فیزیکی و روانی با استفاده از Communication Box قرار گرفتند. استرس فیزیکی با اعمال جریان الکتریکی به میزان 1 میلی آمپر، 1 هرتز، با طول 10 ثانیه در هر دقیقه و به مدت یک ساعت، دو بار در روز انجام شد و استرس روانی در اثر مشاهده موش های تحت استرس فیزیکی اعمال شد. بعد از یک ماه دوره بازگشت از زمان اتمام استرس پاسخ دهی آئورت جدا شده به فنیل افرین و کلریدپتاسیم با استفاده از ترانس دیوسر ایزومتریک بررسی شد. یافته ها: یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که یک ماه دوره بازگشت بعد از استرس، سبب برگشت سطح کورتیکوسترون سرم و پاسخ دهی آئورت در موش به حد طبیعی شده است هم چنین وزن غده فوق کلیه که در اثر استرس فیزیکی افزایش پیدا کرده بود، یک ماه پس از قطع استرس به حد طبیعی بازگشت. نتیجه گیری: اثرهای استرس روانی و فیزیکی بر تانسیون (انقباض) آئورت جدا شده در موش صحرایی پایدار نیست. 

مقدمه: شاهدانه گیاهی تغذیه ای و مخدر است. دانه کامل گیاه تقریبا حاوی 3 درصد اسید چرب اشباع و 28 درصد اسید چرب غیر اشباع است. این مطالعه با هدف بررسی اثر تغذیه با شاهدانه بر پروفایل لیپید سرم خون موش صحرایی انجام شد. مواد و روش ها: پس از دوره انطباق در صبح روز اول مطالعه تغذیه حیوانات متوقف شد و پس از 14 ساعت گرسنگی حیوانات با ترکیب زایلازین/کتامین بیهوش شدند و 2 میلی لیتر خون از قلب آن ها گرفته شد. موش ها علاوه بر دسترسی آزاد به غذای معمولی پلت (AIN-93M تعدیل شده) روزانه با 5g/Kg از محلول پودر شاهدانه 40 درصد به وسیله گاواژ به مدت 30 روز تغذیه شدند و در روز آخر مطالعه مثل روز نخست از آن ها خونگیری شد. متغیر های لیپیدی با روش های آنزیمی- کالریمتری اندازه گیری شد. یافته ها: علی رغم وجود اسید های چرب ضروری (w3,w6) که به مقدار زیاد در شاهدانه وجود دارد، تغذیه کوتاه مدت با مکمل شاهدانه در موش صحرایی پروفایل لیپید را بهبود نبخشید. تری گلسیرید، کلسترول تام و LDL-C ناشتا افزایش یافت. میزان HDL-C کاهش یافت در واقع هیچ یک از تغییرهای فوق معنی دار (P<0.05) نبود. نتیجه گیری: واریته اصفهانی گیاه شاهدانه دارای مقادیر زیادی از ترکیبات مخدره مانند تتراهیدروکانابینول ها (THCs) است که پروفایل لیپید را تعدیل نمی کند. به نظر می رسد که در صورت مصرف طولانی مدت، شاهدانه اصفهان منجر به اختلال لیپیدی خون می شود.

مقدمه: چربی های غیر اشباع سطح لپتین سرم را کم می کنند و روغن پسته وحشی غنی از اسیدهای چرب غیر اشباع است. با توجه به این اثر و تاثیر متقابل لپتین و هورمون های تیروئید، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف خوراکی روغن پسته وحشی بر میزان لپتین و ارتباط آن با هورمون های تیروئید است. مواد و روش ها: 28 قطعه موش صحرایی نر سالم بالغ انتخاب و به شکل تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول به عنوان گروه شاهد رژیم غذایی عادی و سایر گروه ها به میزان 5، 10 و 20 درصد روغن پسته وحشی دریافت کردند. سنجش هورمون های تیروئید (T4-T3) به روش رادیوایمونواسی و سنجش fT3 و fT4 و لپتین به روش الیزا انجام شد. یافته ها: با افزایش درصد میزان روغن پسته وحشی در جیره غذایی با گذشت 60 روز، سطح سرمی لپتین کاهش یافت. در گروه شاهد که رژیم غذایی عادی داشتند، تغییرات قابل ملاحظه نبود. نشان داد اثر روغن پسته وحشی بر میزان لپتین سرم موش صحرایی وابسته به دوز نیست. روند کاهش سطح سرمی لپتین در گروه تغذیه شده با روغن پسته وحشی 10 درصد نیز از لحاظ آماری معنی دار نبود (P>0.05). اما اختلاف بین گروه ها معنی دار بود. ضریب همبستگی پیرسون بین میزان لپتین و هورمون های تیروئیدی در زمان های مختلف خون گیری محاسبه شد. در گروه شاهد ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت. در گروه دوم (تغذیه با روغن پسته وحشی 5 درصد) در مرحله سوم خونگیری (روز 30)، بین میزان لپتین با T4 و fT3 همبستگی منفی و معنی دار و بین میزان لپتین و fT4 همبستگی مثبت و معنی دار دیده شد. در گروه سوم (تغذیه با روغن پسته وحشی 10 درصد)، در مرحله پنجم خونگیری (روز 60)، بین میزان لپتین و fT4 همبستگی مثبت و معنی دار و در گروه چهارم (تغذیه با روغن پسته وحشی 20 درصد)، در مرحله دوم خونگیری (روز 15)، بین میزان لپتین و fT3 همبستگی منفی و معنی دار مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به این که در روغن پسته وحشی درصد قابل توجهی اسیدهای چرب غیر قابل اشباع وجود دارد، کاهش سطح لپتین سرم خون موش های صحرایی مورد مطالعه را می توان به اثر اسیدهای چرب غیر اشباع بر سطح لپتین سرم خون مربوط دانست. بنابراین مصرف خوراکی روغن پسته وحشی در کاهش سطح سرمی لپتین و LDL- کلسترول سرم موثر است و ارتباط آن با هورمون های تیروئید و پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی مثبت است. 

کمبود ید عامل تاخیر رشد و نمو و شایع ترین علت قابل کنترل آسیب های مغزی در دنیای امروزی به شمار می رود که حدود 2 میلیارد نفر (38 درصد کل جمعیت جهان) از 130 کشور دنیا را در معرض خطر قرار داده است. ید در ساختمان هورمون های تیروئید شرکت نموده، کمبود آن منجر به تولید ناکافی هورمون تیروئید می شود. زمانی این کمبود به عنوان یک مشکل ناچیز تصور می شد که تنها باعث بزرگی تیروئید یا گواتر می شد، اما امروزه تاثیر آن بر تکامل مغز در حال رشد و پیشرفت های اجتماعی و اقتصادی بسیاری از کشورها به خوبی آشکار شده است. تاریخچه کمبود ید با مروری بر تاریخ گواتر و کرتینیسم آغاز می شود. اولین گزارش ها در مورد گواتر و کرتینیسم به تمدن های قدیم چینی و هندو و سپس یونان و رم باستان نسبت داده می شود. اولین توصیف جامع این پدیده ها در زمان رنسانس اتفاق افتاد. در قرن 17 و 18 بر مطالعه های علمی افزوده شد و اولین بار در سال 1754 میلادی واژه «کرتن» در دایره المعارف دیدروتز تعریف شد. قرن نوزدهم آغاز کوشش های جدی برای کنترل این مشکل بود، اما در نیمه های دوم قرن بیستم دانش لازم برای پیشگیری و کنترل موثر کمبود ید نصیب بشر شد. فعالیت های امروز بشر در زمینه کنترل و پیشگیری اختلالات ناشی از کمبود ید مدیون کارهای دیوید مارین است که در سال 1915 میلادی اعلام نمود: «گواتر آندمیک سهل ترین بیماری شناخته شده قابل پیشگیری است». در همان سال هانزینگر استفاده از نمک های یددار را برای کنترل گواتر در کشور سوییس پیشنهاد کرد. پیشرفت های قابل توجهی در ریشه کن نمودن کمبود ید در چند دهه اخیر نصیب بشر شده است. تعداد کشورهای درگیر کمبود ید به عنوان یک مشکل بهداشت عمومی از 110 کشور در سال 1993 به 45 کشور در سال 2003 کاهش یافته است. با وجود این، هنوز 45 میلیون نوزاد در سال پا به دنیایی می گذارند که آن ها را در معرض خطر آسیب های مغزی ناشی از کمبود ید قرار می دهد. پایش برنامه های کنترل و پیشگیری از اختلالات ناشی از کمبود ید و آموزش جامعه دو رکن اساسی برای پایداری کفایت یدرسانی جوامع محسوب می شوند. پیشرفت های به دست آمده در برخی از کشور ها از جمله ایران، چین، کامرون و پرو نشان داده است که دسترسی به دریافت کافی ید و پایداری آن در جامعه امکان پذیر است.

تومورهای آندروژن  ساز آدرنال تومورهای نادری هستند. این تومورها می توانند به صورت آدنوما یا کارسینوما باشند. در مقاله حاضر سه بیمار معرفی می شوند که یکی از آن ها دختر 14 ساله ای است که با هیرسوتیسم و ویریلیسم و آمنوره اولیه مراجعه نمود و در بررسی یک آدنوم آندروژن ساز آدرنال در وی تشخیص داده شد. سطح تستوسترون و دهیدرواپی آندرسترون سولفات در این بیمار بسیار بالا ولی سایر هورمون های آدرنال طبیعی بود. بیمار دوم دختر بچه هفت ساله ای است که با هیرسوتیسم، ویریلیسم، چهره کوشینگوئید، آکنه، افزایش وزن و توده بزرگ شکمی مراجعه نمود و در بررسی های انجام شده کارسینومای آدرنال مولد کورتیزول، تستوسترون و دهیدرواپی آندرسترون سولفات برای وی تشخیص داده شد. بیمار سوم پسربچه 10 ماهه ای است که به علت افزایش وزن شدید، چهره کوشینگوئید، آکنه و رویش موهای زهار مراجعه کرد و در بررسی انجام شده سطح DHEAS، تستوسترون و کورتیزول بالا ناشی از کارسینوم قشر آدرنال تشخیص داده شد. در این مقاله راجع به علایم، روش های تشخیص، درمان و پیش آگهی این تومورها بحث شده است.