مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1386 | دوره:9 | شماره:1 (مسلسل 33) |تعداد مقالات:17

مقدمه: اضافه وزن و چاقی در تمام جوامع یک مشکل بهداشتی است که به سرعت در حال افزایش است. گزارش های مختلفی از میزان شیوع چاقی در ایران منتشر شده است، اما تاکنون هیچ برآوردی از میزان چاقی در افراد بالای 50 سال، که بیشتر در معرض اختلالات قلبی- عروقی و مرگ هستند، گزارش نشده است. لذا در این مطالعه در قالب یک مطالعه جمعیتی در تهران شیوع اضافه وزن و چاقی در این گروه سنی پرخطر تخمین زده شد.مواد و روش ها: در این پژوهش، داده های 3391 نفر از شرکت کنندگان مطالعه قند و لیپید تهران با سن مساوی یا بیشتر از 50 سال مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: در مجموع 1566 مرد (46.2%) و 1825 زن (53.8%) در این مطالعه بررسی شدند. متوسط سن زنان 59.8±7.2 سال و متوسط سن مردان 62.0±7.9 سال بود. متوسط وزن مردان 73.0±11.9 کیلوگرم و متوسط وزن زنان 68.6±11.8 کیلوگرم بود. در کل، شیوع نمایه توده بدن غیر طبیعی (مساوی یا بیشتر از (25 kg/m2 در جمعیت مورد بررسی 73.3% (حدود اطمینان (71.8-74.8, 95% بود که در این میان 44.1% (حدود اطمینان (42.4-45.8, 95% مبتلا به اضافه وزن و 29.2% (حدود اطمینان (27.7-30.8, %95 چاق بودند. وزن بیش از حد طبیعی در زنان و مردان به ترتیب 82% و 63.2% بود.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان می دهند که چاقی و اضافه وزن در گروه سنی بالای 50 سال بسیار شایع بوده و به نظر می رسد در این گروه سنی پرخطر مداخلات آموزشی جهت اصلاح شیوه زندگی ضروری است.

مقدمه: باتوجه به وجود شواهدی مبنی بر اثر سرکه در کاهش قند خون پس از غذا، این مطالعه با هدف بررسی اثر سرکه سفید بر قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و پروفایل لیپید موش های صحرایی سالم و دیابتی انجام شد.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر به چهار گروه شاهد سالم، سالم با مصرف سرکه سفید، شاهد دیابتی و دیابتی با مصرف سرکه تقسیم بندی شدند. برای دیابتی شدن از داروی استرپتوزوسین استفاده شد. گروه های شاهد غذای استاندارد موش و گروه های مداخله مخلوط غذای استاندارد و سرکه سفید (6%) را به مدت چهار هفته دریافت نمودند. قند خون ناشتا و HbA1c و پروفایل لیپید قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شدند.یافته ها: قند خون ناشتا و HbA1c در گروه های سالم و دیابتی با مصرف سرکه تغییر معنی داری نشان نداد. در گروه سالم با مصرف سرکه کاهش معنی دار LDL-C نسبت به قبل از مداخله و همچنین افزایش معنی دار HDL-C، نسبت به قبل از مداخله و نسبت به گروه شاهد سالم مشاهده شد. با مصرف سرکه نسبت های TG/HDL-C و LDL-C/HDL-C نیز به ترتیب %44.5 و %25.8 در گروه سالم کاهش یافتند. در گروه شاهد دیابتی افزایش معنی دار TG و کاهش معنی دار HDL-C مشاهده شد در حالی که سطح TG در گروه دیابتی که سرکه مصرف کرده بودند کاهش معنی داری را نشان داد. نسبت های TG/HDL-C و LDL-C/HDL-C در گروه دیابتی شاهد افزایش یافت اما این نسبت ها در گروه دیابتی که سرکه مصرف کرده بودند افزایش نشان نداد.نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان دادند که مصرف سرکه سفید به مدت چهار هفته در موش های صحرایی سالم و دیابتی موجب بهبود پروفایل لیپید می شود.

مقدمه: اضافه وزن یک عامل خطر شناخته شده برای دیابت شیرین نوع دو است. مطالعه های متعددی در جهت تخمین ارتباط خطر دیابت با چاقی در کشورهای توسعه یافته انجام شده است، به هر صورت شواهد اندکی دال بر میزان نقش چاقی در بروز دیابت در کشورهای خاورمیانه گزارش شده است. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان خطر منتسب در مورد ارتباط دیابت با چاقی می باشد.مواد و روش ها: با استفاده از داده های مطالعه هم گروهی قند و لیپید تهران با دوره پیگیری 3.6 ساله، میزان نسبت شانس تعدیل شده و خطرهای منتسب جمعیت برای ایجاد دیابت تعیین گردید.یافته ها: از 4728 مورد که طی دوره 3.6 ساله پی گیری مطالعه شد، 164) %3.5 نفر) مبتلا به دیابت شدند. این نسبت معادل %1.3 و %3.2 به ترتیب برای افراد طبیعی، دارای اضافه وزن و افراد چاق بود. در مقایسه با نمایه توده بدن طبیعی نسبت شانس ابتلای تعدیل شده برای بروز دیابت برابر 1.78 *%95 CI, 1.05-3.02) در افراد دارای اضافه وزن و 3.61 (%95 CI, 3.13-6.10) برای افراد چاق بود. خطر منتسب جمعیت تعدیل شده برای افراد دارای اضافه وزن %23.8 و برای افراد چاق %37.6 بود.نتیجه گیری: تغییر در شیوه زندگی در جهت پیشگیری از اضافه وزن و چاقی می تواند به صورت اساسی میزان بروز دیابت را در جامعه کاهش دهد.

مقدمه: فرومون ها نقش عمده ای در رفتارهای جنسی و اجتماعی بسیاری از جانوران داشته، قادرند بر فیزیولوژی تولید مثلی پستانداران اثر بگذارند. منبع اصلی فرومون ها، ادرار و ترشحات پاراکراینی می باشد. به لحاظ سیستم نورواندوکرینی، هورمون تستوسترون یک پارامتر مطمئن برای اندازه گیری و مقایسه تاثیر فرومون ها بر رفتارهای جنسی می باشد. در مطالعه تحقیق حاضر از 8 موش برای خون گیری استفاده شد (n=8) که از این 8 موش در 13 نوبت خون گیری به عمل آمد و 13 گروه جداگانه برای تجزیه و تحلیل آماری در نظر گرفته شدند. به کمک قفس مخصوصی، تاثیر فرومون های جنسی بدون دخالت تحریک های حسی از جمله بینایی، شنوایی و لامسه بر هورمون تستوسترون، اندازه گیری شده است (گروه دوم- 3.58±0.38 ng/mL). در صورتی که موش های ماده در کنار نرها قرار بگیرند، سطح پلاسمایی هورمون تستوسترون آن ها نسبت به زمانی که فقط فرومون ماده ها را دریافت می کنند، بیشتر افزایش می یابد (گروه سوم- 10.59±2.25 ng/mL, p<0.01). هم چنین عمل جفت گیری میزان هورمون تستوسترون را نسبت به دوره قبل از جفت گیری کاهش یابد (گروه چهارم- (4.32±0.95 ng/mL, p<0.05. در نرهای دوره آبستنی، میزان هورمون تستوسترون تا هفته دوم افزایش می یافت (گروه ششم- (6.11±1.58 ng/mL, p<0.017 ، سپس دچار کاهش شدیدی شد (گروه هفتم- (1.65±0.37 ng/mL, p<0.017. پس از تولد فرزندان، میزان هورمون تستوسترون موش پدر به تدریج کاهش می یافت (گروه دهم- (0.36±0.14 ng/mL, p<0.017 ولی قرار گرفتن موش های پدر در کنار فرزندان غریبه، موجب افزایش قابل ملاحظه ای در سطح پلاسمایی هورمون تستوسترون می گردید، میزان این افزایش، از زمان جفت گیری نیز بالاتر بود (گروه سیزدهم- (8.46±1.26 ng/mL, p<0.017. با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد که فرومون های جنسی ماده و رفتارهای مختلف جنسی و پدرانه، به طور مستقیم بر سطح پلاسمایی هورمون تستوسترون و در نتیجه فعالیت های تولیدمثلی موش های نر تاثیر می گذارد.

مقدمه: ژن Apo E یکی از ژن های دخیل در متابولیسم لیپید می باشد که در چاقی نیز نقش دارد. از آنجا که بین پلی مورفیسم Apo E و چاقی ارتباط نشان داده است، این مطالعه جهت بررسی ارتباط این پلی مورفیسم با نمایه توده بدن به عنوان شاخص چاقی در جمعیت تهران انجام شد.مواد و روش ها: افراد شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران در سه گروه بر اساس نمایه توده بدن قرار گرفتند: BMI<25, 25£BMI<30, BMI³30 و از میان آنها در مجموع 329 نفر (150 نفر مرد، 179 نفر زن) در سه گروه که از نظر سن و جنس هماهنگ شده اند انتخاب شدند. میزان قند خون ناشتا، HDL-C، تری گلیسرید و کلسترول اندازه گیری شد و سایر فاکتورهای موثر در چاقی نیز مانند نمایه توده بدن و فشار خون مشخص گردیدند. یک قطعه از ژن موردنظر با استفاده از تکنیک PCR تکثیر شد سپس پلی مورفیسم موردنظر با استفاده از تکنیک RFLP مشخص شد (Hhal).یافته ها: فراوانی الل های آپولیپوپروتئین E در جمعیت مورد مطالعه از قانون هاردی واین برگ تبعیت کرد، فراوانی الل ها عبارت بود از: (0.851) E3, (0.065) E2 و (0.083) E4 و با نمایه توده بدن ارتباط معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: این یافته ها عدم ارتباط پلی مورفیسم Apo E را با افزایش نمایه توده بدن در افراد مورد مطالعه نشان می دهند.

مقدمه: مداخله برای بهبود الگوی تغذیه و افزایش فعالیت فیزیکی در اولویت برنامه های پیشگیری و کنترل منسجم بیماری های قلبی ـ عروقی در بسیاری از کشورها می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر مداخله های تغذیه ای بر شیوع سندرم متابولیک و عوامل خطرساز در ساکنان منطقه 13 تهران انجام شد. مواد و روش ها: 1474 نفر از ساکنان تحت پوشش 3 مرکز بهداشتی ـ درمانی که در مرحله اول مطالعه قند و لیپید تهران به صورت تصادفی انتخاب و مورد ارزیابی تغذیه ای قرار گرفتند. در مرحله دوم این طرح، ساکنان تحت پوشش یکی از مراکز بهداشتی به عنوان گروه مداخله، و ساکنان تحت پوشش دو مرکز بهداشتی دیگر به عنوان گروه شاهد انتخاب و مداخله های تغذیه ای در سه سطح مراکز بهداشتی ـ درمانی، مدارس و اماکن عمومی در منطقه مداخله آغاز شد. بعد از مداخله مجددا تعدادی از افراد در هر دو منطقه مداخله و شاهد به صورت تصادفی انتخاب و مورد ارزیابی تغذیه ای قرار گرفتند. فاصله بین دو مرحله گرداوری اطلاعات به طور متوسط 3.8 سال بود. 316 فرد بالای 20 سال (183 نفر در گروه شاهد) و (133 نفر در گروه مداخله) وارد مطالعه شدند. میانگین دریافت انرژی و درشت مغذی ها در دو مرحله و در هر دو گروه محاسبه و تفاوت میانگین ها در داخل هر گروه با آزمون تی زوجی و بین دو گروه با آنالیز کوواریانس مقایسه شد. تفاوت توزیع افراد از نظر عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی و سندرم متابولیک بین دو گروه، با استفاده از آزمون مجذور کای بررسی شد و برای تعدیل اثر متغیرهای پایه از آزمون منتل هنزل استفاده شد. آزمون معنی دار بودن تغییر وضعیت عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی در داخل هر گروه با آزمون مک نمار انجام شد. یافته ها: میانگین انرژی، کربوهیدرات و چربی دریافتی روزانه در هر دو گروه کاهش معنی دار و میانگین کلسترول دریافتی و درصد پروتئین از کل کالری دریافتی در هر دو گروه افزایش معنی دار است. میانگین پروتئین دریافتی روزانه در گروه شاهد افزایش معنی دار و درصد چربی از انرژی در گروه شاهد کاهش معنی دار یافت. شیوع LDL-C بالا نیز در گروه مداخله کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد یافت (p<0.05). در گروه شاهد 45 درصد از افرادی که از نظر HDL-C طبیعی بودند، در مرحله دوم غیر طبیعی شده و 16 درصد از افرادی که از نظر HDL-C غیر طبیعی بودند، در مرحله دوم وضعیت طبیعی یافتند (p<0.01). هم چنین در این گروه 21 درصد از افرادی که چاقی شکمی نداشتند در مرحله دوم به این نوع چاقی مبتلا شدند و 12 درصد از افراد مبتلا به چاقی شکمی بهبود یافتند (p<0.01). در گروه مداخله 2 درصد از افرادی که هیپرکلسترولمی نداشتند، بعد از مداخله به هیپرکلسترولمی مبتلا شدند و 62 درصد از افراد دچار کلسترول بالا، پس از مداخله بهبود یافتند (p<0.01). هم چنین 3 درصد از افرادی که از نظر LDL-C طبیعی بودند، در مرحله دوم غیرطبیعی گشتند و 65 درصد از افرادی که قبل از مداخله LDL-C غیر طبیعی داشتند، پس از مداخله وضعیت طبیعی یافتند (p<0.01). نتیجه گیری: برنامه مداخله تغذیه که در منطقه مورد بررسی انجام شد در کاهش شیوع تعدادی از عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی و نیز کاهش ابتلا و افزایش بهبود تعدادی از عوامل خطرساز موثر بوده است.

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین تغییرات وزن بدن و توزیع چربی بدن و خطر ابتلا به سندرم متابولیک در زنان ایرانی بود. مواد و روش ها: طی 3 سال بررسی بر 2176 زن شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران، تغییرات وزن بدن و توزیع چربی بدن و بروز سندرم متابولیک، بررسی قرار شد. توزیع چربی بدن به صورت نسبت دور کمر به دور باسن، دور کمر و دور باسن تعریف شد. دور کمر و دور باسن ثابت به ترتیب به صورت ±2 و 0 تا -2 سانتی متر تعریف شد. یافته ها: متوسط سن نمونه ها 36.4±12.7 سال بود و بروز سندرم متابولیک طی دوره ی سه ساله 26.3 درصد بود. بر اساس مدل رگرسیون لوجستیک، افزایش وزن با خطر توسعه سندرم متابولیک ارتباط داشت (برای هر کیلوگرم افزایش وزن، خطر ابتلا تا 1.15 درصد افزایش نشان داد). تغییرات بیشتر از 0.07 سانتی متر در نسبت دور کمر به دور باسن، به طور معنی داری (P<0.05) با افزایش خطر ابتلا به سندرم متابولیک ارتباط داشت (مستقل از خطر مرتبط با تغییرات وزن). در مقایسه با زنانی که دور کمر و دور باسن ثابت داشتند، به ترتیب، افزایش ³3 cm در دور کمر، 3.33 برابر (CI%2:95.14, 5.22) و افزایش ³5 cm در دور باسن، 1.58 برابر (CI%0:95.99, 2.54) خطر ابتلا به سندرم متابولیک را افزایش داد. نتیجه گیری: در زنان تهرانی، طی 3 سال تغییرات وزن و توزیع چربی بدن به طور معنی داری با خطر ابتلا به سندرم متابولیک ارتباط داشت.

مقدمه: در حالی که اغلب مطالعه های گذشته رابطه بین اجزای سندرم متابولیک را به صورت مقطعی بررسی کرده اند، مطالعه های کمی به صورت آینده نگر بروز سندرم متابولیک و عوامل خطرساز دخیل در بروز آن را در یک کوهورت مورد ارزیابی قرار داده اند. هدف از این مطالعه بررسی نقش عوامل تغذیه ای و تن سنجی در بروز سندرم متابولیک در بزرگسالان غیردیابتی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه کوهورت جامعه نگر بود که یک نمونه 410 نفری (مرد و زن) 18 تا 74 ساله را که در شروع مطالعه فاقد سندرم متابولیک بودند مورد بررسی قرار داد. سندرم متابولیک بعد از گذشت 3.5 سال در 71 نفر بروز کرد. فشار خون، دور کمر، قند و چربی خون، فعالیت بدنی و رژیم غذایی افراد در شروع مطالعه به عنوان عواملی برای پیشگویی خطر بروز سندرم متابولیک بررسی شدند. یافته ها: بهترین عوامل در پیشگویی خطر بروز سندرم متابولیک فشار خون (OR) odds ratio ] برحسب چارک از کمترین به بیشترین: 4.2, 1.6, 1.2, 1 و P<0.05 روند]، دور کمر 5.3, 2, 1.1, 1) و (P<0.05، تری گلیسرید 3, 2, 1, 1: OR) و (P<0.05 و 0.3, 0.4, 0.4, 1: OR) HDL-C و (P<0.05 بود. رابطه ای کاملا مستقیم میان میزان مصرف کربوهیدرات و چربی (درصد کالری) و خطر بروز سندرم متابولیک دیده شد. در آنالیز چند متغیره، دور کمر بزرگ، قوی ترین شاخص برای پیشگویی بروز سندرم متابولیک بود [OR 8(4-12.2)]. نتیجه گیری: مداخله برای کاهش چاقی به خصوص دور کمر و یک رژیم مناسب می تواند خطر بروز سندرم متابولیک را در بزرگسالان تا حد زیادی کاهش دهد.

مقدمه: اطلاعات بسیار ناچیزی از اثر دیررس گاز خردل بر کبد در دسترس است و طبق اطلاع نگارندگان، تاکنون هیچ مطالعه ای در زمینه بررسی فعالیت آنزیم های کبدی در فاز تاخیری مواجهه با گاز خردل انجام نشده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی فعالیت آلانین آمینوترانسفراز (ALT) در جانبازان شیمیایی مواجه شده با گاز خردل و تعیین متغیرهای مرتبط با فعالیت ALT در این جمعیت انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مشاهده ای ـ مقطعی انجام شد. نمونه ها شامل 263 جانباز شیمیایی مواجه شده با گاز خردل بودند که از بین مراجعان به درمانگاه فوق تخصصی ریه بیمارستان بقیه اله در سال 1384 انتخاب شدند. ALT همه بیماران سنجیده شد. داده های دموگرافیک، جانبازی، یافته های وضعیت ریوی و نمایه توده بدن ثبت شد. ALT مساوی یا بیش از 40 واحد/ لیتر به عنوان افزایش فعالیت این آنزیم در نظر گرفته شد. یافته ها: از 263 جانباز مواجه شده با گاز خردل، در 43 نفر (%16.3) فعالیت ALT افزایش یافته بود. محدوده ALT 94-3 واحد/ لیتر و میانگین (± انحراف معیار) آن 26.43±15.22 واحد/ لیتر بود. میزان خام ALT و نمایه توده بدن ارتباط مستقیم معنی داری را با یکدیگر نشان دادند (r=153.0, p=0.013). میزان خام ALT با سن، درصد جانبازی و درصد شیمیایی همبستگی معنی دار آماری نشان نداد (p<0.05). میانگین آنزیم در افراد دارای نمایه توده بدن بیش از (28.81±15.05) 25 در مقایسه با افراد دارای نمایه توده بدن کمتر یا مساوی (93.21±14.58) 25 به میزان معنی داری بیشتر بود (P=0.001). میانگین میزان ALT در بیماران دارای نمایه توده بدن بیش از (28.81±15.05) 25 در مقایسه با افراد دارای نمایه توده بدن کمتر یا مساوی (21.93±14.58) 25 به طور معنی داری بیشتر بود (P=0.001). میانگین ALT در بیماران دارای FEV1/FVC کمتر یا مساوی 80 در مقایسه با بیماران دارای FEV1/FVC بیش از 80 به طور معنی دار بیشتر بود (P=0.05). فعالیت آنزیم با سایر متغیرهای مورد بررسی ارتباط معنی دار آماری نشان نداد. نتیجه گیری: اگرچه پیش از هر گونه نتیجه گیری در زمینه اثر گاز خردل بر میزان فعالیت ALT نیاز به اجرای مطالعه دارای گروه شاهد وجود دارد، اما تا زمان انجام مطالعه های آتی، پیشنهاد می شود فعالیت این آنزیم و شاخص های دیگر کبدی در جانبازان به صورت متوالی سنجیده شود.

مقدمه: کم خونی عامل خطر مستقل پیامدهای قلبی ـ عروقی در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی است. از طرف دیگر، افزایش میزان هماتوکریت و هموگلوبین با افزایش خطر انفارکتوس قلبی همراه است. هدف از این مطالعه این است که آیا افزایش یا کاهش میزان هموگلوبین و هماتوکریت می تواند پیشگویی کننده مستقل وقوع سندرم کرونری حاد باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مورد ـ شاهد گذشته نگر در 594 بیمار مبتلا به انفارکتوس قلبی، 596 بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار و 590 فرد شاهد که از سال 1373 تا سال 1385 در بیمارستان بستری شدند، انجام شد. بیماران بر اساس مقادیر هموگلوبین و هماتوکریت بررسی شدند. یافته ها: شیوع انفارکتوس قلبی بر اساس شاخص هموگلوبین و هماتوکریت در بیماران کم خون به ترتیب %17.9 و %14 و در بیماران با هماتوکریت و هموگلوبین بالاتر از دامنه ی طبیعی %20.2 و %8.8 بود. میانگین غلظت هموگلوبین و هماتوکریت در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی به ترتیب (مردان 14.79±1.94 و زنان 13.32±1.96) و (مردان 44.90±5.63 و زنان 40.90±5.67) و اختلاف میانگین هموگلوبین و هماتوکریت در بین مردان مبتلا به انفارکتوس قلبی، آنژین ناپایدار و شاهد معنی دار بود. رگرسیون لجستیک بین بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی و شاهد نشان داد که نسبت بخت انفارکتوس قلبی در بیماران با مقادیر کم هموگلوبین و حجم متوسط گلبولی در مقایسه با مقادیر بالا به ترتیب (0.112-0.412) 0.215 و (0.243-0.558) 0.368 و نسبت بخت انفارکتوس قلبی برای مردان در مقایسه با زنان (1.749-3.090) 2.325 بود. نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی و آنژین صدری ناپایدار، براساس هموگلوبین، کم خونی عامل پیشگویی کننده مستقل وقوع سندرم کرونری حاد بود؛ در حالی که بر اساس شاخص هماتوکریت، هم کم خونی و هم میزان بالای هماتوکریت پیشگویی کننده های وقوع انفارکتوس قلبی بودند. کم خونی عامل پیشگویی کننده وقوع انفارکتوس قلبی با افزایش سن بود.

مقدمه: در ماه رمضان حدود 400 میلیون مسلمان به روزه داری می پردازند. با وجود مطالعه های متعدد انجام شده در مورد اثر فیزیولوژیک این فریضه همچنان ابعاد ناشناخت های از آن باقیمانده است. این مطالعه برای تعیین اثر روزه داری ماه رمضان بر تغییرهای اسمولاریته سرم و آزمون های کلیوی در افراد روزه دار جوان سالم اجرا شد. مواد و روش ها: این مطالعه کوهورت در سال 1380 در 80 دانشجوی سالم (41 مرد و 39 زن) انجام شد. وزن، نمایه توده بدن، گلوکز، اسمولاریته، سدیم و پتاسیم سرم در افراد داوطلب سالم قبل و در پایان ماه رمضان بعد از یک ناشتایی 12 ساعته اندازه گیری شد. علاوه بر این تعداد گلبول های سفید و قرمز، پلاکت ها و اندکس های گلبولی طی این دو نوبت ارزیابی شد. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 22.7 سال بود. در پایان ماه رمضان، وزن در هر دو گروه جنسی کاهش معنی داری نشان داد ولی نمایه توده بدن تن ها در بانوان کاهش معنی دار داشت. کاهش گلوکز و افزایش اسمولاریته و سدیم سرم در هر دو جنس در پایان ماه رمضان معنی دار بود ولی پتاسیم تن ها در مردان کاهش معنی دار داشت. میانگین گلبول های قرمز در هر دو جنس افزایش معنی دار نشان داد ولی میانگین گلبول های سفید تن ها در زنان و پلاکت ها تن ها در مردان افزایش معنی دار نشان داد. هموگلوبین و هماتوکریت در پایان ماه رمضان نیز تن ها در مردان کاهش معنی دار داشت. تغییرات اوره و کراتینین در این مطالعه معنی دار نبود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد روزه داری ماه رمضان به طور کامل می تواند سبب افزایش اسمولاریته سرم و کاهش برخی اندکس های گلبولی شود ولی این تغییرات در افراد سالم در محدوده طبیعی می باشد. مطالعه های مشابهی در افراد دارای اختلال های خونی و کلیوی توصیه می شود.

مقدمه: آلدوسترون عمده ترین مینرالوکورتیکوئید مترشح از قشر غده فوق کلیوی می باشد. عملکرد اصلی این هورمون، افزایش باز جذب کلریدسدیم و ترشح پتاسیم از توبول های کلیوی و مجاری دفعی غدد عرق است. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی و سونا بر غلظت هورمون آلدوسترون سرم انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش در 15 نفر از بازیکنان تیم فوتبال دانشگاه شهید بهشتی با حداقل 6 هفته فعالیت بدنی منظم به صورت سه جلسه در هفته انجام شد. از افراد مورد مطالعه، قبل و پس از یک جلسه فعالیت هوازی و یک جلسه حضور در سونا، خون گیری به عمل آمد. پس از استخراج نتایج، از میانگین و انحراف معیار برای توصیف آماری و از آزمون تی وابسته برای تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها استفاده شد. یافته ها: میانگین اکسیژن مصرفی بیشینه افراد 47 میلی لیتر در کیلوگرم در دقیقه بود، که در حد متوسط ارزیابی می شود. نتایج نشان داد که یک جلسه فعالیت هوازی موجب افزایش معنی دار غلظت هورمون آلدوسترون سرم شد (p<0.01). هم چنین یک جلسه حضور در سونا موجب افزایش معنی دار غلظت هورمون آلدوسترون سرم شد (p<0.05). با وجود این، بین تغییرات غلظت هورمون آلدوسترون سرم در فعالیت هوازی و سونا تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری، در هنگام تمرین یا قرار گرفتن در معرض گرمای شدید مثل سونا، غلظت هورمون آلدوسترون در سرم افزایش می یابد.

مقدمه: هسته لوکوس سرولئوس در تنظیم برخی از رفتارهای فیزیولوژیک مانند درد، اضطراب، خواب و بیداری، یادگیری و حافظه نقش دارد. برخی مطالعه ها نشان داده اند که این هسته دارای نورون های آدرنرژیک و گیرنده های آلفا-2 است که از هسته پاراونتریکولار هیپوتالاموس، نورون های اکسی توسینرژیک نیز دریافت می کند. نقش این نوروپپتید و مکانیسم عمل آن کاملا روشن نشده نیست. از آنجایی که نشان داده شده تجویز مزمن اکسی توسین اضطراب را کاهش می دهد. در این مطالعه اثر تزریق حاد اکسی توسین در هسته ی لوکوس سرولئوس (LC) و تداخل آن با گیرنده های آلفا-2 آدرنرژیک موجود در این هسته، بر رفتار اضطرابی ناشی از آزمون تعارض وگل مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها: موش صحرایی نر بالغ با میانگین وزنی 285±15 در 6 گروه، شاهد تزریق، دریافت کننده اکسی توسین، یوهمبین، دریافت کننده یوهمبین + اکسی توسین، دریافت کننده سالین+ اکسی توسین و دریافت کننده یوهمبین + اکسی توسین تقسیم شدند. همه داروها در هسته لوکوس سرولئوس به کمک سرنگ هامیلتون تزریق شد. تعداد شوک دریافتی هنگام نوشیدن آب به عنوان شاخص اضطراب طی پانزده دقیقه در دستگاه تعارض وگل اندازه گیری شد. یافته ها: اکسی توسین تعداد دریافت شوک را کاهش داد (اثر اضطراب زایی). بلوک گیرنده های آلفا-2 توسط یوهمبین تعداد دریافت شوک را کاهش داد (اثر اضطراب زایی). اثر اضطراب زایی اکسی توسین در حضور یوهمبین افزایش یافت. نتیجه گیری: به نظر می رسد گیرنده های آلفا-2 آدرنرژیک موجود در هسته لوکوس سرولئوس نقش تعدیلی بر پدیده اضطراب و خاصیت اضطراب زایی اکسی توسین دارد و با بلوک گیرنده مذکور این اثر حذف می شود.