طب توانبخشی
سال:1398 | دوره:8 | شماره:2 |تعداد مقالات:27

مقدمه و اهداف: عضلات اطراف شانه نقش بسیار مهمی را در ثبات دینامیک آن فراهم می کند و لذا برنامه ریزی برای تقویت این عضلات از ضروریات توانخشی عضلانی است. هدف از این مطالعه نیز بررسی اثر پاوربال به عنوان یک روش نسبتا جدید در تمرینات تقویتی بر روی فعالیت عضلات شانه می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 75 فرد سالم بطور تصادفی در دو گروه آزمون (50 نفر) و کنترل (25 نفر) قرار گرفتند. بررسی میزان فعالیت عضلات شانه توسط الکترومایوگرافی عضلات دلتوئید میانی، تراپز فوقانی، لاتسیموس دورسی و اینفرااسپیناتوس در وضعیت ابداکشن 90 درجه بازو در دو حالت با پاوربال (گروه آزمون) و با توپ (گروه کنترل) یک بار بلافاصله و بار دیگر پس از 12 روز تمرین مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در هر چهار عضله مورد بررسی در گروه آزمون، میزان فعالیت عضلانی در حین استفاده از پاوربال در مقایسه با حالت استراحت افزایش معنی داری پیدا کرده بود (01/0P<) درحالی که این مقادیر در گروه کنترل معنی دار نشد. در مورد عضلات دلتوئید و تراپز فوقانی، در گروه آزمون میزان فعالیت عضلانی افزایش معنی داری را پس از 12 روز تمرین نسبت به قبل از تمرین نشان داد (04/0P=). در مقایسه بین دو گروه آزمون و کنترل نیز افزایش معنی دار فعالیت عضلانی در این دو عضله در گروه آزمون چه قبل از شروع تمرین و چه بعد از 12 روز تمرین نسبت به گروه کنترل ملاحظه شد (01/0 P<). میزان فعالیت عضلانی درگروه کنترل نسبت به قبل از تمرین از نظر آماری معنی دار نشد. در مورد عضلات لاتسیموس دورسی و اینفرااسپیاتوس میزان فعالیت عضلانی در دو گروه آزمون و کنترل نسبت به قبل از تمرین و همچنین بین گروه های آزمون و کنترل افزایش معنی داری ملاحظه نشد (05/0P>). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از پاوربال و تمرین با آن در وضعیت ابداکشن 90 درجه بازو می تواند میزان فعالیت عضلانی دلتوئید و تراپز فوقانی را به طور قابل توجهی افزایش دهد.

مقدمه واهداف: پرسش نامه STarT به عنوان ابزاری برای تصمیم گیری بالینی و انتخاب نوع درمان در بیماران با کمردرد مزمن غیراختصاصی معرفی شده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه ضخامت اولتراسونیک عضلات دیواره طرفی شکم بین زیرگروه های کمردرد مزمن غیراختصاصی بر اساس پرسش نامه STarT بود. مواد و روش ها: 17 بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی که بر اساس پرسش نامه STarT 10 نفر در گروه خفیف و 7 نفر در گروه متوسط قرار داشتند، در این مطالعه تحلیلی شرکت کردند. ضخامت اولتراسونیک عضلات دیواره طرفی شکم بیماران در حالت استراحت و انقباض در وضعیت طاق باز اندازه گیری شد. از آزمون های شاپیرو-ویلک، تحلیل پراکندگی با اندازه گیری مکرر و t زوجی برای تحلیل داده ها استفاده گردید. در تمامی آزمون ها سطح معنادار 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: در بررسی ارتباط متقابل بین زیرگروه کمردردی و ضخامت اولتراسونیک عضلات دیواره طرفی شکم، تفاوت معناداری نه در ضخامت استراحت (149/0=p, 318/2F=) و نه در ضخامت انقباض (065/0p=, 965/3F=) عضلات مورد بررسی مشاهده نگردید. در بررسی ارتباط متقابل گروه و وضعیت (استراحت و انقباض)، در هر دو گروه، سه عضله مایل داخلی، عرضی شکم و مایل خارجی در وضعیت انقباض ضخامت بالاتری نسبت به استراحت داشتند (02/0=p، 001/0=p و 007/0=p). در هیچ یک از عضلات مورد بررسی تفاوت معناداری بین ضخامت در سمت چپ و راست، چه در وضعیت استراحت و چه در وضعیت انقباض مشاهده نگردید (05/0

مقدمه و اهداف: مفصل فکی گیجگاهی از جمله مفاصل بسیار مهم در بدن به شمار می رود. به دلیل نقش اختلالات استخوانی این ناحیه در زیبایی و عملکرد افراد، جراحی استئوتومی آن بسیار شایع است. از جمله رایج ترین عوارض بعد از جراحی ترمیمی زیبایی فک، میتوان به محدودیت حرکتی، درد و تورم در ناحیه اشاره کرد. علیرغم شیوع عوارض مذکور و تاثیر احتمالی لیزر کم توان در رفع /کاهش آنها، تحقیقات کافی در این حیطه صورت نپذیرفته و این امر هدف مد نظر مقاله فعلی است. مواد و روش ها: مطالعه از نوع آینده نگر و در دسته مطالعات تجربی یا مداخله ای، دارای گروه کنترل و انتخاب تصادفی در دسترس بیماران بود. نمونه ها از بیمارانی که به علت جلو امدگی فک تحتانی در دو هفته گذشته( قبل از نمونه گیری)، تحت جراحی ترمیمی زیبایی قرار گرفته بودند، انتخاب شدند. یافته ها: در این مطالعه 36 نفر (در دو گروه مساوی درمان و کنترل) از بیماران مبتلا به جلو آمدگی فک پایین که تحت جراحی ترمیمی زیبایی قرار گرفته بودند با میانگین سنی 27 سال، طی ده جلسه تحت درمان با لیزر کم توان (LLLT) و لیزر خاموش قرار گرفتند. متغیرهای مد نظر شدت درد، تورم و محدودیت حرکتی بود. برای تحلیل داده ها از آزمون های شاپیرو-ویلک، Tزوجی وTمستقل استفاده شد. یافته ها بیانگر اختلاف معنی دار شدت درد (P<0. 001)، میزان تورم (P=0. 008)، محدودیت حرکتی فک پایین (P<0. 001)بین دو گروه کنترل و درمان بود. نتیجه گیری: کاربرد لیزر کم توان می تواند موجب کاهش عوارض ناشی از جراحی زیبایی فک از قبیل درد، تورم و محدودیت حرکتی مفصل شود.

مقدمه و اهداف: دردهای مفصل تیبیو فیبولار فوقانی در ورزشکاران فوتبالیست مرد با سابقه جراحی بازسازی رباط صلیبی متقاطع قدامی رایج است. . هدف از این پروژه بررسی تاثیر یک دوره درمان آزاد سازی مایوفاشیال در دردهای مفصل تیبیو فیبولار فوقانی در ورزشکاران فوتبالیست مرد با سابقه جراحی بازسازی رباط صلیبی متقاطع قدامی با استفاده از پیوند همسترینگ بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مطالعات شبه تجربی و بصورت قبل و بعد از درمان بود. در این تحقیق، 40 نفر از ورزشکاران فوتبالیست که تحت عمل جراحی رباط صلیبی متقاطع قدامی با استفاده از همسترینگ-گراسیلیس قرار گرفته بودند و از درد ناحیه پوسترولاترال زانو (سر فیبولا) رنج می برند، به مدت دو هفته و به تعداد 6 جلسه تحت درمان قرار گرفتند. معیار ارزیابی، مقادیر حاصله از پرسشنامه های فارسی شدKOOS [1]و IKDC [2]نیز VAS [3] خط کش استاندارد و دامنه حرکتی اکستنشن زانوبودکه قبل از درمان و بلافاصله بعد از درمان تکمیل گردید. محل درد نمونه ها (عضلات بایسپس فموریس و گاستروکنموس خارجی) همگی به یک روش و توسط محقق اول طرح تحت درمان تکنیک آزادسازی مایوفاشیال قرار گرفت. بعنوان پیگیری تاثیرات درمانی، معیارهای مورد ارزیابی سه هفته بعد از اتمام درمان مجدداٌ توسط همکار طرح مورد ارزیابی قرار گرفت. مقایسه مقادیر قبل و بعد برای همه متغیرها به کمک آزمون آماری ویلکاکسون انجام شد. یافته ها: میانگین نمره VASقبل و بعد از درمان به ترتیب 57/3 و 28/1 به دست آمد که نتایج اختلاف معناداری را نشان داد ( 001/0p<). میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو قبل از درمان 43/4 و بعد از درمان 13/1 بود که این اختلاف نیز معنی دار بود (001/0>p) همچنین میانگین نمره نسخه فارسی پرسشنامه KOOS و IKDC بعد از درمان افزایش معنی داری نسبت به قبل از درمان داشتند(001/0>p). نتیجه گیری: مانور آزادسازی فاشیا عضلات همسترینگ خارجی و گاستروکینمیوس خارجی یک ابزار مناسب جهت کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی و افزایش کیفیت زندگی در افراد مبتلا به درد مفصل تیبیوفیبولار فوقانی میباشد.

مقدمه و اهداف: بیشتر ارتباطات بشر به شکل گفتار می باشد و بخش مهمی از آزمون های شنوایی با محرک گفتاری انجام می شود. تقسیم-بندی های مختلفی برای آزمون های رفتاری شنوایی با محرک گفتاری وجود دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسی آزمون های رفتاری شنوایی با محرک گفتاری است. همچنین باید گفت که آزمون های رفتاری شنوایی با محرک گفتاری دارای کاربردهای مختلف بوده که بسیاری از محققان در مطالعاتشان از آنها استفاده کرده اند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به وسیله بررسی پایگاه های علمی (Magiran, Scopus، SID، Pubmed، Science direct، Google scholar ) در بازه زمانی 2018– 1976 با استفاده از واژگان مرتبط با موضوع انجام شد و مقالات با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب گردید. یافته ها: در مطالعه حاضر آزمون های رفتاری شنوایی با محرک گفتاری بر اساس سطح مهارت های شنیداری[a1] تقسیم بندی و بررسی شد. هم چنین این آزمون ها می تواند بر اساس نوع آزمون، نوع محرک مورد استفاده در آنها، گروه سنی، شدت ارائه تحریک در آنها و کاربرد در مقالات و منابع تقسیم بندی شود. در بخش یافته ها جدولی که آزمون ها را معرفی می کند، آورده شده است. نتیجه گیری: کاربرد این آزمون ها در شنوایی شناسی متفاوت است. برخی آزمون های رفتاری شنیداری با محرک گفتاری برای غربالگری و برخی از آنها، در تعیین سطح برای توانبخشی شنوایی به کار می رود و حتی در ارزیابی تشخیصی بیماران کاربرد دارد. همچنین آزمون های گفتاری که درک شنیداری را بررسی می کند، برای تعیین میزان عملکرد فرد در محیط زندگی اش و سودمندی وسایل کمک شنیداری و تجویز سمعک لازم می باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه سندروم گیرافتادگی شانه از شایعترین علل شانه درد در بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی می باشد. نقاط ماشه ای مایوفاشیال می توانند منجر به شانه درد شوند. بیماران دچار سندروم گیر افتادگی شانه نسبت به افراد سالم دارای تعداد نقاط ماشه ای بیشتری در هر دو سمت مبتلا و غیر مبتلا به شانه درد هستند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات کوتاه مدت تکنیک سوزن خشک همراه با تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر نقاط ماشه ای فعال تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس در بیماران سندروم گیرافتادگی شانه می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشی پنج بیمار مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه بطور داوطلبانه تحت یک جلسه درمان با سوزن خشک همراه با تحریک الکتریکی داخل عضلانی برای نقاط ماشه ای فعال عضلات تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس قرار گرفتند. تحریک الکتریکی بصورت جریان Burst(2Hz و 200 µ s ) و شدت آن تا حد انقباض بدون درد بالا برده شد. متغیرهای دامنه حرکتی ابداکشن بازو توسط گونیامتر و میزان درد بر اساس مقیاس دیداری درد (VAS) قبل و یک هفته بعد از مداخله اندازه گیری شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد بعد از یک جلسه درمان تکنیک سوزن خشک با تحریک الکتریکی داخل عضلانی، دامنه حرکتی در هر پنج نفر افزایش یافت و از میزان درد همگی کاسته شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تکنیک سوزن خشک با تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر نقاط ماشه ای فعال تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس شاید بتواند در بیماران سندروم گیرافتادگی شانه بر بهبود دامنه حرکتی و کاهش درد موثر باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه در خصوص قوس افزایش یافته کمری، غالب تحقیقات صورت گرفته تنها به تغییرات در راستا پرداخته اند؛ در حالی که با توجه به یکپارچگی تنگاتنگ سیستم اسکلتی-عضلانی-عصبی و عکس العمل های زنجیره ای، نقص در عملکرد یک بخش از بدن با اختلال در عملکرد و کیفیت عملکرد در دیگر مناطق ارتباط دارد؛ بنابراین ممکن است تغییر در ناحیه کمری-لگنی افراد مبتلا به قوس افزایش یافته کمری نه تنها با تغییر عملکرد در این ناحیه، بلکه در نواحی بالا و پایین نیز همراه باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی عملکرد اندام تحتانی در دو گروه زنان غیرورزشکار با و بدون قوس افزایش یافته کمری بود که ناراستایی قابل مشاهده ای در راستای اندام تحتانی نداشته باشند. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر، تعداد 60 دانشجوی دختر 18 تا 24 سال ساکن در خوابگاه های دانشگاه تهران، 30 نفر دارای قوس بزرگتر یا مساوی 92/58 درجه و 30 نفر بدون قوس افزایش یافته کمری به صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنین آزمودنی های تحقیق از نظر هرگونه ناراستایی قابل مشاهده در نماهای مختلف بررسی شدند؛ افرادی که مشکوک به ابتلا بودند، از انتخاب آنها به عنوان آزمودنی اجتناب شد. آنگاه از هر دو گروه (با و بدون قوس افزایش یافته کمری) آزمون های عملکرد اندام تحتانی شامل وای، پرش عمودی، مسافت سه لی، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر و تعادل ایستا به عمل آمد. سپس اطلاعات به-دست آمده از تحقیق حاضر با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (t مستقل) در دو گروه سالم و مبتلا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نتایج به دست آمده در آزمون های وای (001/0=P)، پرش عمودی (007/0=P)، مسافت سه لی (001/0=P)، زمان پرش تک پا در مسافت شش متر (002/0=P) و تعادل ایستا (001/0=P) بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که قوس افزایش یافته کمری بر روی عملکرد اندام تحتانی تاثیر منفی می گذارد و موجب کاهش عملکرد اندام تحتانی می گردد.

مقدمه و اهداف: خستگی یکی از متغیرهای مهمی است که می تواند روی عملکرد در طول رقابت تأثیر بگذارد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر خستگی در زمان های مختلف پروتکل شبیه سازی شده بر هماهنگی مفاصل اندام تحتانی بازیکنان فوتسال بود. مواد و روش ها: روش این تحقیق نیمه تجربی با مدل تاثیرسنجی است که در آن 12 نفر بازیکنان فوتسال نیمه حرفه ای بدون ناهنجاری یا سابقه آسیبی شرکت کردند. اطلاعات کینماتیکی با سیستم مایوموشن (200 هرتز) و اطلاعات الکترومایوگرافی با سیستم مایو ماسل (1000 هرتز) نوراکسون اندازه گیری شد. آزمودنی ها تست دوی سرعت ده متر را سه بار قبل از پروتکل، حین پروتکل و پس از پروتکل مخصوص خستگی فوتسال (FIRP) انجام دادند و هم زمان اطلاعات کینماتیکی و الکترومایوگرافی توسط سیستم ثبت شد. در مرحله پردازش فاز نسبی پیوسته (CRP) و سطح زیر نمودار (RMS) در چهار فاز با فاصله 25 درصدی طی چرخه دویدن مورد محاسبه قرار گرفت. از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی به منظور شناسایی تفاوت معنادار بین اثر خستگی در متغیرهای مختلف استفاده شد (P≤ 0. 05). یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد در هماهنگی مفاصل ران و زانو در صفحه ساجیتال در فاز سوم دویدن (قبل و حین خستگی)، مفاصل زانو و مچ پا در صفحه ساجیتال در هر چهار فاز (قبل و حین خستگی؛ قبل و بعد خستگی) و مفاصل ران و مچ پا در صفحه ساجیتال در فاز دوم و چهارم (قبل و حین؛ قبل و بعد خستگی) تفاوت معناداری وجود دارد (P<0. 05). همچنین یافته-ها نشان داد بین فعالیت عضلات دوقلو در فاز سوم قبل و بعد از خستگی و عضلات دوسر رانی در فاز سوم قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری وجود دارد (P<0. 05). نتیجه گیری: به طور کلی به نظر می رسد خستگی اختصاصی فوتسال تأثیر زیادی خصوصاً بر تعامل عضلات و مفاصل اندام تحتانی در صفحه ساجیتال داشته باشد، با این حال نقش و تأثیرپذیری مفصل و عضلات زانو خصوصاً همسترینگ پس از خستگی به مراتب بیشتر در دویدن سرعتی آشکار می شود، تأثیری که هم از جنبه نقش تعاملی با سایر مفاصل و هم از جنبه تولید نیرو می تواند مهم باشد. به مربیان و مسئولین مسئول آمادگی جسمانی ورزشکار تأکید می شود به منظور حذف اثرات خستگی تأکید بیشتری بر تمرین مخصوص افزایش استقامت و حفظ تنش عضلات اندام تحتانی خصوصاً همسترینگ و دوقلو نمایند.

مقدمه و اهداف: حس شنوایی جزء حس هایی است که انسان به وسیله آن به زبان و گفتار دست می یابد. رسیدن به خواندن در دوران کودکی امری ضروری است و مطالعات نشان می دهد که کودکان کم شنوا در مقایسه با کودکان شنوا از مهارت خواندن پایین-تری برخوردارند؛ از این روهدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش کیود بر بهبود خواندن دانش آموزان کم شنوای پایه اول ابتدایی است. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر از نوع شبه تجربی (پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری) با گروه کنترل، دانش آموزان کم شنوای دختر پایه اول تکمیلی بودند که در مدارس کم شنوای شهر تهران تحصیل می کردند. نمونه پژوهش به صورت در دسترس 10 نفر گروه آزمایش و 9 نفر گروه کنترل بودند. داده های خط پایه با استفاده از آزمون تشخیصی خواندن جمع آوری شد. گروه آزمایش تحت آموزش روش کیود در قالب 30 جلسه 45 دقیقه ای قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار SPSS22و با استفاده از آزمون تکرار اندازه گیری ها تحلیل شد. یافته ها: یافته ّهای تحقیق حاضر نشان داد که روش آموزشی گفتار نشانه دار بر دقت تاثیر معنادار و مثبت (01/0=P) داشته است، ولی تاثیر آن بر درک خواندن معنادار نبود(09/0=P). نتیجه گیری: آموزش گفتار نشانه دار به کودکان کم شنوا می تواند مهارت های خواندن دانش آموزان کم شنوای پایه اول ابتدایی را بهبود بخشیده و احتمالا بتواند به آنها در امر تحصیل و برقراری ارتباط کمک کند؛ لذا روانشناسان و گفتاردرمانگران می توانند از آن برای آموزش افراد کم شنوا استفاده کنند.

مقدمه و اهداف: فوتبال یکی از ورزش های پرطرفدار در جهان است که در دقایق پایانی کاهش عملکرد و افزایش آسیب اندام تحتانی در پی خستگی عضلانی را به دنبال دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر خستگی موضعی عضلات چهارسررانی در سرعت های مختلف حرکت فلکشن/اکستنشن بر کینتیک مفصل زانوی فوتبالیست های مرد بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. در این پژوهش 20 فوتبالیست مرد (سن: 29/2± 90/22 سال) به صورت داوطلبانه شرکت کردند. جهت اندازه گیری متغیرهای بیومکانیکی از دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک (Gymnex ISO 2) در سرعت های زاویه ای 60، 180 و 360 درجه بر ثانیه و هر کدام 3 تکرار حرکت فلکشن و اکستنشن زانو استفاده شد. از آزمون های شاپیرو-ویلک جهت بررسی داده ها و از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس دوسویه برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0p<). یافته ها: نتایج نشان داد که در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه، بعد از اعمال خستگی اوج توان اکستنسوری در مقایسه با قبل از اعمال خستگی کاهش داشت (002/0=p). همچنین اثر عامل سرعت بر متغیرهای اوج گشتاور اکستنسوری (001/0>p)، اوج گشتاور فلکسوری (001/0>p)، اوج گشتاور نسبی اکستنسوری (001/0>p)، اوج گشتاور نسبی فلکسوری (001/0>p)، زاویه اوج گشتاوری اکستنسوری (048/0=p)، اوج توان اکستنسوری (003/0=p)، اوج توان فلکسوری (001/0>p)، اوج کار اکستنسوری (001/0>p)، اوج کار فلکسوری (001/0>p)، کل کار اکستنسوری (001/0>p)، کل کار فلکسوری (001/0>p) و نسبت قدرت فلکسوری به اکستنسوری (001/0>p) معنادار بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد اوج توان اکستنسوری در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه بعد از خستگی کاهش یافت که احتمالا یکی از دلایل کاهش عملکرد بازیکنان فوتبال در دقایق پایانی مسابقه کاهش توان اکستنسوری می باشد.

مقدمه و اهداف: عوارض مستقیم و غیرمستقیم نوروپاتی محیطی دیابتی می تواند به اختلال تعادل و افتادن منجر شود و احتمال بروز زخم پا را افزایش دهد. از طرفی دیگر، انجام تمرینات موثر در افزایش تعادل، احتمالاً بتواند باعث کاهش خطر افتادن در این بیماران شود؛ لذا هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین ترکیبی بر تعادل و احتمال افتادن در زنان سالمند مبتلا به نوروپاتی دیابتی بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 23 بیمار زن مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی به صورت تصادفی به دو گروه مداخله (11 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از برنامه تمرینی، تعادل و احتمال افتادن آزمودنی ها به ترتیب با ابزار تعادل برگ و مقیاس بین المللی افتادن اندازه گیری شد. گروه تمرین به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه و 1 ساعت در هر جلسه به انجام تمرین ترکیبی پرداختند. گروه کنترل در این مدت به زندگی معمولی خود ادامه دادند. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و وابسته در سطح معنا داری 05/0>α تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که در نمرات تعادل و احتمال افتادن گروه تجربی بعد از اجرای تمرین ترکیبی نسبت به قبل از آن، تفاوت معناداری ایجاد شد، در حالی که این نمرات در گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: انجام تمرین ترکیبی باعث بهبود تعادل و کاهش احتمال افتادن زنان سالمند مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی می شود؛ بنابراین به منظور بهبود تعادل و کاهش احتمال افتادن این بیماران مداخله درمانی مفیدی است.

مقدمه و اهداف: درمان پذیرش و تعهد، اخیرا در درمان کودکان و نوجوانان مورد توجه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر علائم نقص توجه/بیش فعالی و تعلل ورزی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. مواد و روش ها: در قالب یک طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل 16 نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی از بین مراجعان مراکز روانپزشکی و درمانی شهر تبریز و با توجه معیارهای ورود انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش یا کنترل جایگزین شدند (هر گروه 8 نفر). پرسش نامه علائم مرضی کودک (CSI-4) و آزمون تعلل ورزی تحصیلی سواری بر روی هر سه گروه اجرا شد و سپس نوجوانان گروه آزمایش در 10 جلسه هفتگی انفرادی درمان پذیرش و تعهد شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکرد و سپس ابزارهای پژوهش مجددا بر روی همه نفرات اجرا شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس مربوط به اثربخشی درمان پذیرش و تعهد نشان داد که تاثیر این مداخله بر نقص توجه معنادار نبوده، ولی بر بیش فعالی/تکانشگری معنادار است. همچنین طبق یافته های مربوط به اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر تعلل ورزی حاکی از کاهش تعلل ورزی عمدی، ناشی از خستگی و بی برنامگی و نمره کل تعلل ورزی در مرحله پس از درمان بود. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر حاکی از اثربخشی پذیرش و تعهد بر علائم بیش فعالی/تکانشگری این اختلال و همچنین تعلل ورزی بوده و نویدبخش است.

مقدمه و اهداف: پشت تاب دار یکی از ناهنجاری های ستون فقرات و از علل مهم تأثیرگذار بر پاتولوژی ناحیه کمری-لگنی می باشد. با این حال، به دلیل ناکافی بودن اطلاعات موجود در ارتباط با شیوه ارزیابی، همچنین نبود اتفاق نظر بین محققان در مورد تغییرات عضلانی حاصله از آن، به فعالیت عضلات مربوطه کمتر توجه شده است. از این رو، تحقیق حاضر با هدف مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات تنه و ران طی حرکت ایستادن بین زنان مبتلا به ناهنجاری پشت تاب دار و کنترل انجام گرفت. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 30 نفر از زنان غیرفعال به صورت هدفمند در دو گروه پشت تاب دار و کنترل در این تحقیق شرکت کردند. زوایای نوسان و تیلت لگن با استفاده از دوربین، میزان فعالیت عضلات ارکتور اسپاین (پشتی، کمری)، مولتی فیدوس کمری، گلتوس ماکسیموس، مدیال همسترینگ، رکتوس ابدومینوس، اکسترنال ابلیک، اینترنال ابلیک و رکتوس فموریس طی وضعیت ایستادن افراد با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شده است. یافته ها: نتایج t مستقل تفاوت معنادار در میزان زوایای نوسان (001/0p꞊ ) و تیلت لگن (001/0p꞊ ) بین گروه پشت تاب دار و کنترل نشان داد. همچنین میزان فعالیت عضلات ارکتور اسپاین، مولتی فیدوس کمری، رکتوس ابدومینوس و اکسترنال ابلیک، اکستنسور ران بین دو گروه طی وضعیت ایستادن تفاوت معناداری نشان نداد (05/0p>) و در میزان فعالیت عضله رکتوس فموریس (012/0p꞊ ) و اینترنال اببلیک (018/0p꞊ ) بین دو گروه تفاوت معنادار وجود داشت. نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر نشان داد به طور کلی انقباضات عضلانی مشابهی در تنه و ران بین دو گروه زنان پشت تاب دار و کنترل وجود دارد که برخلاف تحقیقات گذشته، تصور موجود در مورد وضعیت غیرفعال پشت تاب دار را تا حدودی نقض کرده است. از این رو، این موضوع می تواند درک بهتری از پوسچر پشت تاب دار برای مربیان و ورزشکاران در ارزیابی و توانبخشی فراهم آورد.

مقدمه و اهداف: مشکلات تعادلی و شناختی منجر به کاهش تحرک در بیماران سندرم داون می گردد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، بررسی عملکرد تعادلی و رابطه آن با ظرفیت حافظه کاری در کودکان با و بدون سندرم داون بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 20 نفر از افراد دارای سندرم داون با 20 فرد سالم که از لحاظ سن و جنس و سایر ویژگی های دموگرافیک مشابه با آن ها بودند، مورد آزمون قرار گرفتند. عملکرد تعادل ایستا و پویای افراد به وسیله آزمون ایستادن روی پای برتر با چشم باز و بسته، آزمون عملکردی کشش دست ها، آزمون راه رفتن تاندم، آزمون زمان رفتن و برگشتن، آزمون چرخش 360 درجه و آزمون تعادل Y اندازه گیری شد. ظرفیت حافظه کاری آزمودنی ها توسط خرده مقیاس شمارش روبه جلو و معکوس مورد سنجش واقع گردید. از آزمون تی تست مستقل و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد همبستگی معناداری بین حافظه کاری و برخی از فاکتورهای تعادل وجود دارد (05/0>p). همچنین عملکرد تعادلی بیماران سندرم داون در آزمون های انجام گرفته به طور معناداری کمتر از افراد سالم بود. ظرفیت حافظه کاری در بیماران سندرم داون اختلاف معناداری با افراد سالم نشان داد (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تأثیر عملکرد شناختی بر کنترل قامت بود. بنابراین علاوه بر تقویت سیستم عضلانی و حسی، مداخلات شناختی نیز می توانند در بهبود تعادل تأثیرگذار باشند.

مقدمه و اهداف: بین بیش پاسخ دهی حسی در کودکان اتیسم و مشکلات توجهی رابطه مثبتی وجود دارد. همچنین کم پاسخ دهی حسی با مشکلاتی در بروز رفتارهای تطابقی، مهارت های ارتباطی و مهارت های اجتماعی همراه است. هدف از مطالعه حاضر بررسی مداخلات مبتنی بر حس بر رفتار انطباقی کودکان اتیسم با عملکرد بالا بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود که بر روی 50 کودک با اختلال طیف اتیسم که به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند، انجام گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از ابزار ارزیابی پرسش نامه رفتار تطابقی واینلند استفاده شد. اﯾ ﻦ ارزﯾ ﺎ ﺑ ﯽ ﻫ ﺎ در دو ﻓ ﺎ ﺻ ﻠ ﻪ زﻣ ﺎ ﻧ ﯽ (ﻗ ﺒ ﻞ از ﺷ ﺮ وع ﻣ ﺪ اﺧ ﻠ ﻪ و ﺑ ﻼ ﻓ ﺎ ﺻ ﻠ ﻪ ﭘ ﺲ از اﺗ ﻤ ﺎ م ﻣ ﺪ اﺧ ﻠ ﻪ ) اﻧ ﺠ ﺎ م گرفت. گروه کنترل، مداخلات رایج کاردرمانی را دریافت کردند و گروه مداخله علاوه بر مداخلات رایج از پروتکل حسی این مطالعه نیز بهره مند شدند. داده های حاصل از پرسش نامه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های Paired T Test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های به دست آمده از آنالیز آماری بین گروهی، بین میانگین نمرات رفتار تطابقی کودکان مبتلا به طیف اتیسم در دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (قلمرو مهارت های ارتباطی (575/0P=)، مهارت های روزمره زندگی (702/0P=)، اجتماعی شدن (449/0P=) و رفتار ناسازگارانه (605/0P=). نتیجه گیری: مداخله ی مبتنی بر حس بر روی رفتار انطباقی کودکان اتیسم تاثیر نداشته است و با توجه به این که رفتار تطابقی به حس-های ثانویه (بویایی، چشایی، شنوایی) مرتبط است، پیشنهاد می شود در مداخلات کوتاه مدت این متغیر هم مد نظر قرار داده شود.

مقدمه و اهداف: اولین گام در یادگیری، ادراک و کسب اطلاعات می باشد. درک اشیا در یک منظر عملاً به فرآیندهای دیداری پیچیده بستگی دارد. این پیگیری فعالانه و اغلب ماهرانه، جستجو نامیده می شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تمرینات بینایی بر عملکرد حرکتی و رفتارهای جستجوی بینایی در مهارت پرتاب دارت دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه ارومیه می باشد. مواد و روش ها: شرکت کنندگان پژوهش کنونی شامل 30 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی بودند که به صورت داوطلبانه و در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. این پژوهش دارای سه مرحله پیش آزمون، تمرینات بینایی و پس آزمون بود. از دستگاه ردیاب بینایی جهت ثبت تعداد تثبیت، مدت تثبیت و حرکات ساکادی چشم که مؤلفه های اصلی استراتژی جستجوی بینایی می باشند، همچنین ثبت امتیاز پرتاب دارت به عنوان پیش آزمون و پس آزمون در نظر گرفته شد. شرکت کنندگان به مدت 12 جلسه و هر جلسه 40 دقیقه به تمرینات بینایی ریون و گیبور پرداختند. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف استفاده شد. همچنین جهت تحلیل داده ها از آزمون آنوای یک راهه و کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که تمرین بینایی تأثیر معناداری بر حرکات ساکادی، مدت تثبیت و تعداد تثبیت داشته است (05/0p<)؛ به طوری که مقدار تأثیر در حرکات ساکادی بیشتر از مدت و تعداد تثبیت بوده است، اما مدت تثبیت و تعداد تثبیت تقریباً به یک اندازه بهبود یافتند. همچنین این تمرینات تأثیر معناداری نیز بر عملکرد حرکتی مهارت پرتاب دارت داشته است (05/0p<). مقدار تأثیر تمرینات بینایی بر رفتارهای جستجوی بینایی (مدت تثبیت، تعداد تثبیت و حرکات ساکادی) بیشتر از عملکرد حرکتی بود. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که تمرینات بینایی می تواند نیازهای بینایی مهارت هایی که به تمرکز بینایی بیشتری نیاز دارند را ارتقا دهد و باعث عملکرد بهتری در انجام آنها شود. البته با انجام تمرینات ورزشی به همراه تمرینات بینایی می توان بهترین نتیجه را انتظار داشت.

مقدمه و اهداف: نواربندی روش معمولی است که ورزشکاران برای بهبود درد استفاده می کنند. هدف مطالعه حاضر ارزیابی اثر آنی نواربندی عضلات چرخش دهنده خارجی و آبداکتور ران بر محتوای فرکانسی مؤلفه های نیروی عکس العمل زمین در طی فاز اتکای دویدن بود. مواد و روش ها: 24 مرد سالم (سن: 5/2± 6/24 سال) داوطلب شرکت در مطالعه شدند. داده های نیروی عکس العمل زمین به وسیله دستگاه صفحه نیرو کیستلر (نرخ نمونه برداری: 1000 هرتز) قبل و بعد از نواربندی عضلات آبداکتوری و چرخش دهندگی خارجی ران اندازه گیری شد. آزمونt زوجی جهت تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: در مقایسه با شرایط بدون نواربندی، نواربندی ران به طور معنا داری سبب افزایش محتوای فرکانسی با توان 5/99 درصد (034/0=p) و تعداد هارمونی های ضروری (007/0=p) در راستای عمودی طی فاز اتکای دویدن شد. اعمال نواربندی محتوای فرکانسی را در دو راستای قدامی-خلفی و داخلی-خارجی تغییر نداد (05/0p>). نتیجه گیری: نواربندی چرخشی و آبداکتوری ران سبب افزایش طیف فرکانس در راستای عمودی شده که یک ریسک فاکتور افزایش احتمال آسیب طی دویدن است. با این وجود، مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: آسیب های رباط، شایع ترین آسیب های زانو و همچنین رباط صلیبی قدامی بیشترین آسیب رباط های حمایت کننده زانو را شامل می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بریس زانو بر طیف فرکانس نیروی عکس العمل زمین طی حرکت فرود از دو ارتفاع 30 و 50 سانتی متری در ورزشکاران دارای آسیب رباط صلیبی قدامی بود. مواد و روش ها: 15 ورزشکار دارای آسیب رباط صلیبی قدامی (20-30 سال) (قد: 02/0± 75/1 متر؛ وزن: 54/6± 00/70 کیلوگرم؛ شاخص توده بدنی (BMI): 29/23 کیلوگرم بر متر مربع) داوطلب شرکت در آزمون شدند. آزمون فرود از دو ارتفاع 30 و 50 سانتی-متری انجام شد. از بریس زانوی Xeleton مدل 50K30 برای آزمون و از صفحه نیروی برتک برای ثبت نیروهای عکس العمل زمین استفاده شد. از آزمون ویلکاکسون برای تحلیل آماری استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معناداری 05/0 و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. یافته ها: یافته ها در راستای داخلی-خارجی و تعداد هارمونی ضروری کاهش معناداری را به اندازه 82/1 درصد نشان داد (024/0=p). همچنین نتایج به دست آمده در راستای قدامی-خلفی و در متغیر میانه فرکانس این راستا افزایش معناداری را به اندازه 46/195 درصد نشان داد (025/0=p). نتیجه گیری: استفاده از بریس در ورزشکاران دارای آسیب رباط صلیبی قدامی بیشترین اثر را روی تعداد هارمونی ضروری در راستای داخلی-خارجی و میانه فرکانس در راستای قدامی-خلفی داشت. از این رو طراحی بریس زانو با خاصیت کاهش سایر مولفه-های طیف فرکانس در ورزشکاران آسیب دیده جهت بازگشت زود هنگام آنها به میادین و مسابقات ورزشی پیشنهاد می شود.

مقدمه و اهداف: سالمندی فرآیندی است که طی آن، بیشتر ساختارها و کارکردهای فیزیولوژیکی بدن به صورت تدریجی دچار ضعف و کاهش می شوند. بنابراین افت قابل توجهی در اجرای مهارت های شناختی و حرکتی سالمندان دیده می شود. فعالیت بدنی و انجام مداخلات ادراکی حرکتی بر بهبود کیفیت زندگی روزمره این افراد تاثیر داشته و باعث کاهش افت عملکرد آنها می-شود؛ لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات واقعیت مجازی بر هماهنگی سالمندان بود. مواد و روش ها: بدین منظور 24 نفر سالمند، در محدوده سنی 75-60 سال به صورت غیر تصادفی در دسترس به عنوان نمونه تحقیق انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه، تجربی (12n=) و کنترل (12n=) تقسیم شدند. پس از گرفتن پیش آزمون با استفاده از آزمون پوردوپگبورد و آزمون هماهنگی راه رفتن تاندم، مداخله در طی 9 هفته، هر هفته 3 جلسه به مدت یک ساعت به صورت یک روز در میان اجرا گردید و پس از پایان جلسات تمرینی از آنها پس آزمون گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار 24 SPSS و در سطح معناداری "05/0=α " صورت گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات واقعیت مجازی بر هماهنگی سالمندان تاثیر معناداری داشت. قبل از شروع مداخله، میانگین آزمون های هماهنگی تاندم گیت و پوردوپگبورد در بین آزمودنی های دو گروه اختلاف معناداری را نشان نداد، اما بعد از انجام مداخله تفاوت معناداری بین گروه کنترل و تجربی وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد که از تمرینات واقعیت مجازی می توان به عنوان یک روش تمرینی جدید و بسیار جذاب برای بهبود هماهنگی افراد سالمند در برنامه های روزانه مراکز سالمندان استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: پینگوکولا یکی از انواع شایع دژنراسیون های ملتحمه می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی شیوع پینگوکولا و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت مقطعی بر روی 850 نفر از دانشجویان شاغل به تحصیل در سال تحصیلی 96-1395 در دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران با میانگین سنی 99/3± 06/22 سال صورت گرفت و پس از گرفتن شرح حال و سبک زندگی (شامل: زمان فعالیت در بیرون، ساعت خواب، ساعت کار با کامپیوتر)، پرسش نامه استانداردOSDI* توسط هر دانشجو تکمیل شد و سپس همه دانشجویان توسط یک اپتومتریست مجرب با استفاده از دستگاه اسلیت لامپ بیومیکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفتند و وجود یا عدم وجود پینگوکولا ثبت گردید. یافته ها: شیوع کلی پینگوکولا در مطالعه حاضر برابر 91/46% (42/%31 در زنان و 14/57% در مردان) بود که این میزان شیوع در مردان به صورت معناداری بیشتر از زنان بود (001/0p=<). از بین ریسک فاکتورهای مورد بررسی، بین مدت زمان فعالیت در محیط باز (017/0p=) و ساعت کار با کامپیوتر (001/0p=) با شیوع پینگوکولا ارتباط معناداری پیدا شد و ارتباطی بین شیوع پینگوکولا با امتیاز پرسش نامه OSDI، ساعت خواب و سن یافت نگردید (تمامی مقادیر p>05/0(. نتیجه گیری: شیوع پینگوکولا در مطالعه حاضر بالا بود و از این رو معاینات جامع اپتومتریک جهت تشخیص پینگوکولا و انجام اقدامات مورد نیاز در دانشجویان توصیه می گردد. با توجه به ارتباط یافت شده بین پینگوکولا با فعالیت در محیط باز و مدت زمان کار با کامپیوتر، لازم است اطلاعات لازم پیرامون این موضوع به دانشجویان جهت کاهش میزان شیوع این عارضه داده شود.

مقدمه و اهداف: فرود تک پا حرکتی متداول در بسیاری از رشته های ورزشی است و از عوامل اصلی آسیب های غیربرخوردی لیگامنت صلیبی قدامی می باشد. از آنجا که برخی تمرینات شناخته شده بر فاکتورهای موثر در وقوع آسیب های غیربرخوردی اثر مثبت دارند، هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه فاکتورهای منتخب کینماتیکی مفصل زانوی مردان در هنگام فرود تک پا از جعبه پس از اعمال شش هفته تمرینات ایزومتریک چندزاویه ای بر روی گروه های عضلانی خم کننده و بازکننده مفصل زانو بود. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 30 مرد سالم بدون فعالیت ورزشی منظم (انحراف استاندارد± میانگین سن 88/1± 62/24 سال، وزن 08/1± 8/78 کیلوگرم، قد 05/0± 87/1 متر) به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 2 گروه تمرینات ایزومتریک (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. قبل و بعد از یک دوره تمرین 6 هفته ای (3 جلسه در هفته) در شرایط مشابه زمانی و مکانی حرکت فرود تک پا از جعبه توسط سیستم تصویربرداری آنالیز حرکت ثبت شد و توسط نرم افزار متلب، مقادیر والگوس زانو، خم شدن زانو و چرخش درشت نی محاسبه شد. در مدت زمان تحقیق، گروه کنترل هیچ برنامه مداخله درمانی انجام ندادند. نتایج تحقیق کنونی با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد پس از دوره تمرینی زاویه والگوس و زاویه چرخش درشت نی آزمودنی ها به صورت معناداری کاهش یافت (به ترتیب 029/0 p=و 000/0p=) و زاویه خم شدن مفصل زانو به صورت معناداری افزایش یافت (001/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ایزومتریک چندزاویه ای تاثیر مثبتی بر فاکتورهای کینماتیکی منتخب تحقیق حاضر دارد. با توجه به این که این فاکتورها عوامل مهمی در بروز آسیب رباط صلیبی قدامی می باشند، در نتیجه به نظر می رسد می توان این گونه تمرینات را که بدون نیاز به امکانات خاصی قابل اجرا هستند را به عنوان تمریناتی برای پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی پیشنهاد داد.

مقدمه و اهداف: حافظه کاری شنیداری-کلامی توانایی یادگیری، نگهداری و به یادآوری هجاها یا کلمات گفتاری است. عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، تحصیلات و همچنین تغییر در ترشحات غدد درون ریز مانند غدد جنسی می تواند بر میزان کسب امتیاز آزمون-های یادگیری و حافظه تاثیرگذار باشد. در مطالعه حاضر تاثیر یائسگی به علت ایجاد تغییرات ترشح هورمونی بر حافظه کاری زنان مورد توجه قرار گرفت. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی 25 زن 50 تا 59 ساله با شنوایی هنجاری که دو سال یا بیشتر از یائسگی شان گذشته است، به روش نمونه گیری در دسترس با استفاده از نسخه فارسی آزمون شنیداری-کلامی ری انجام شد. به منظور بررسی وضعیت توزیع داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک، بررسی ارتباط بین یادآوری فوری با یادآوری با تاخیر و یادآوری با تاخیر با بازشناسی از آزمون ویل کاکسون، بررسی معناداری بین مراحل 1 تا 5 از آزمون فریدمن و بررسی ارتباط بین سن، تحصیلات و نیز سال های یائسگی با عملکرد افراد در آزمون از ضریب هبستگی اسپیرمن استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهد که بین امتیازات مراحل 1 تا 5 آزمون ری ارتباط معناداری مشاهده شد (p<0. 01). بین حافظه تاخیری با امتیاز بازشناسی و نیز تحصیلات با برخی امتیازات ارتباط معنادار مشاهده شد (p<0. 01). نتیجه گیری: یائسگی در محدوده سنی 50 تا 59 سال تاثیری بر حافظه شنیداری-کلامی ندارد و به نظر می رسد سطح تحصیلات تاثیر بیشتری بر کسب میزان امتیازات آزمون ری در یک دهه از زندگی داشته باشد.

مقدمه و اهداف: کاهش شنوایی پیامدهای منفی جدی در جنبه های مختلف رشد کودک از جمله کارکردهای عالی شناختی، آموزش و زبان دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه کارکرد اجرایی و رضایت تحصیلی کودکان دبستانی با کاهش شنوایی، دارای کاشت و بدون کاشت حلزون و کودکان با شنوایی طبیعی انجام گرفت. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر، تمامی کودکان دبستانی با کاهش شنوایی بدون کاشت مدارس استثنایی و کودکان دارای کاهش با کاشت حلزون شنوایی مدارس استثنایی و عادی در دسترس شهر تهران و کودکان با شنوایی طبیعی منطقه 17 آموزش و پرورش شهر تهران در مهرماه سال 1393-1394 بود. نمونه این پژوهش 155 کودک دبستانی مدارس عادی و استثنایی شامل 44 دانش آموز بدون کاشت مدارس استثنایی، 44 دانش آموز دارای کاشت مدارس استثنایی و عادی شهر تهران با روش نمونه گیری تصادفی در دسترس و 67 دانش آموز با شنوایی طبیعی که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، آزمون دسته بندی کارت های ویسکانسین و پرسش نامه کیفیت زندگی در مدرسه بود. یافته ها: تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس ANOVA نشان داد که بین کارکرد اجرایی سه گروه تفاوت معنادار وجود نداشت، اما بین گروه ها در مدت زمان اجرای آزمون تفاوت معنادار مشاهده گردید )004/0=p) و نیز در رضایت از تحصیل تفاوت بین گروه ها معنادار بود (031/0=p). نتیجه گیری: دانش آموزان دارای کاهش شنوایی با کاشت حلزون و بدون کاشت در کارکردهای اجرایی که از طریق آزمون های بصری و دیداری سنجیده می شوند با گروه دارای شنوایی بهنجار تفاوتی نداشتند، اما مدت زمان اجرای آزمون در دانش آموزان با دارای کاشت و بدون کاشت بیشتر بود و رضایت تحصیلی کمتری نسبت به کودکان عادی داشتند.

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرینات هاپینگ بر تعادل پویای بازیکنان والیبال مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا بود. مواد و روش ها: بدین منظور 30 نفر از بازیکنان والیبال مبتلا به ناپایداری عملکردی مچ پا به صورت هدفمند و با استفاده از پرسش نامه ارزیابی ناپایداری عملکردی مچ پای کامبرلند انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. با استفاده از آزمون افت فرود روی دستگاه صفحه نیرو پیش آزمون گرفته شد و پس از شش هفته تمرین بر روی گروه تجربی، آزمون مجدد (پس آزمون) به عمل آمد. ثبات پویای شرکت کنندگان با استفاده از شاخص زمان رسیدن به پایداری ارزیابی شد. زمان رسیدن به پایداری شرکت-کنندگان در سه راستای عمودی، داخلی-خارجی و قدامی-خلفی محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0› α استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که شش هفته تمرین هاپینگ در هیچ یک از سه راستای عمودی، داخلی-خارجی، قدامی-خلفی تفاوت معناداری در میانگین زمان رسیدن به پایداری بین گروه تجربی و گروه کنترل ایجاد نکرد. نتیجه گیری: این امکان وجود دارد که غیر همسو بودن نتایج تحقیق حاضر با پژوهش های پیشین به دلیل محدودیت های آزمون ها و روش های قبلی باشد. همچنین با توجه به اینکه شرکت کنندگان پژوهش حاضر از بازیکنان ماهر والیبال بوده اند ممکن است با ایجاد تغییرات جبرانی در مفاصل اندام تحتانی نسبت به یکدیگر، تعادل خود را در محدوده مشخصی حفظ نموده باشند؛ لذا پیشنهاد می شود که پژوهش های بعدی با در نظر گرفتن اثر تمرین بر مفاصل و عضلات هم به صورت جداگانه و هم در ارتباط با یکدیگر انجام شوند تا ضمن اینکه امکان مشاهده تغییرات هر مفصل به طور مجزا فراهم شود، بررسی تغییرات جبرانی حرکات مفاصل درگیر در حرکت نیز میسر گردد.

مقدمه و اهداف: آسیب ویپلش در اثر افزایش و کاهش شتاب در گردن به دنبال تصادف، افتادن و یا ضربه اتفاق می افتد. از آن جایی که عضلات اکستانسور گردن، نقش مهمی در تحرک و تامین ثبات گردن به عهده دارند، آسیب آن ها می تواند در تداوم و پیشرفت عوارض تاثیر بسزایی داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تغییرات اندازه و شدت بازتاب عضلات اکستانسور گردن در بیماران با آسیب ویپلش و افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: مطالعه تحلیلی-مقطعی حاضر بر روی 10 فرد سالم و 10 بیمار مبتلا به آسیب ویپلش که بیماری آنها توسط متخصص نورولوژی و یا ارتوپدی تایید شده بود، انجام شد. شدت درد، نمره پرسش نامه شاخص ناتوانی درد (NDI)، قطر قدامی-خلفی و شدت بازتاب عضلات ابلیک کپیتیس، رکتوس کپیتیس پوستریور، سمی اسپاینالیس کپیتیس، اسپلنیوس کپیتیس، لویتور اسکپولا و تراپز فوقانی اندازه گیری و ثبت شد. یافته ها: مطالعه حاضر نشان داد که ضخامت عضلات رکتوس کپیتیس و ابلیک کپی تیس بیماران در مقایسه با افراد سالم کمتر بود (0. 05p<). شدت بازتاب نرمالایز شده عضله رکتوس کپیتیس به طور معناداری در بیماران کمتر از افراد سالم بود(0. 05p<). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عضلات اکستانسور بخش فوقانی گردنبیماران مبتلا به ویپلش از نظر ضخامت باریک تر و از نظر شدت بازتاب کمتر از افراد سالم بود. تغییرات عضلانی فوق ممکن است به طور موثری از علل مرتبط با تداوم ضعف و کاهش آستانه تحمل ساختارهای گردنی در بیماران مبتلا به صدمات ویپلش باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه درک عواطف موجود در چهره و آهنگ گفتار به عنوان یک عملکرد عاطفی موثر در انتقال پیام های ارتباطی شناخته شده است. در بیماران مبتلا به پارکینسون درک عواطف نسبت به کاربرد آن، کمتر مورد توجه محققان واقع شده است؛ لذا مطالعه حاضر با هدف مرور پژوهش های مرتبط با عملکرد بیماران مبتلا به پارکینسون در بازشناسی احساسات از طریق چهره و آهنگ گفتار صورت گرفت. مواد و روش ها: در مطالعه مروری حاضر، با استفاده مجزا و ترکیبی از کلیدواژه های Parkinson's Disease، Recognition، Processing، Perception، Reception، Vocal Cue، Prosodic Cue، Prosodic Features، Emotional Voice & Face، Perceptual Prosody، Facial Expression، مقالات موجود در پایگاه هایPub Med، Science Direct، Wiley Online Library، Springer، Scientific Reports و Google Scholar جستجو شد. یافته ها: از تعداد 119 مقاله ی به دست آمده طی سال های 1991 تا سپتامبر 2017 میلادی، 22 مقاله مرتبط مرور شد. بررسی ها نتایج متفاوتی را نشان داد. حدود 80 درصد از مطالعات مربوط به پردازش عاطفی از مسیر بیانات چهره و تمام مطالعات مربوط به پردازش آهنگ گفتار در افراد مبتلا به پارکینسون گزارش کرده بودند که عملکرد بیماران در بازشناسی احساسات و مخصوصا عواطف منفی، ضعیف تر از گروه کنترل بوده است. بیش از 13درصد کل پژوهش های مورد بررسی عملکرد این دو گروه را بدون تفاوت چشمگیر برآورد کرده بودند و حدود 22 درصد از مطالعات به نتایج متغیری رسیده بودند که وابسته به شرایط همراه بیماران بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که در بررسی رابطه بین بیماری پارکینسون و بازشناسی یا درک عواطف موجود در چهره یا گفتار، یافته های بی ثباتی وجود داشته باشد. احتمالا آسیب های حرکتی، شناختی یا عاطفی که معمولا در پاتولوژی این بیماری دیده می شود، به طور اولیه با آسیب درک عواطف مرتبط نباشد.

مقدمه و اهداف: موسیقی به دلیل ارتباط با بسیاری از فعالیت های پیچیده مغزی مانند درک، شناخت، حافظه و یادگیری واسطه ای مناسب جهت مطالعه عملکردهای مختلف مغزی است. شناخت یکی از عملکردهای مهم سیستم مرکزی است که امروزه مورد توجه بسیاری از محققان قرار دارد. نتایج برخی مطالعات حاکی از آن است که احتمالا فراگیری موسیقی بتواند سبب تقویت و تکامل مسیرهای عصبی مربوط به فرآیندهای شناختی گردد و تاثیر مثبتی بر درک گفتار به خصوص در شرایط نویزی و چالش برانگیز داشته باشد. مطالعه ی مروری حاضر کوشیده است که بر اساس پژوهش های بالینی موجود تاثیر موسیقی بر عملکرد شناختی و درک گفتار را مورد بررسی قرار دهد. مواد و روش ها: با جستجو در بانک های اطلاعاتی, Google Scholar, PubMed, Science Direct, Scoppus SID و با استفاده از کلیدواژه-های شناخت، حافظه، موسیقی، توجه و درک گفتار، مقالات پژوهشی چاپ شده در مجلات معتبر در بازه زمانی 18 ساله از سال 2000 میلادی تا 2018 مورد جستجو قرار گرفتند و در نهایت 38 مقاله مرتبط انتخاب و بررسی شد. یافته ها: مرور مطالعات انجام شده نشان داد که موسیقی تاثیر مثبت بر شناخت و اجزای شناختی از جمله حافظه، توجه و عملکردهای اجرایی، همچنین ادراک گفتار و اجزای آن مانند فورمنت ها و هجاها دارد. همچنین نتایج مطالعاتی که عملکردهای شناختی و درک گفتار را به طور هم زمان در موسقیدان ها و غیرموسیقی دان ها بررسی کردند، نشان دادند موسیقی دان هایی که عملکرد شناختی بهتری داشتند، قابلیت درک گفتار بالاتری نیز، در شرایط نویزی دارند. نتیجه گیری: غالب تحقیقات ارتباط مشخصی را بین فراگیری موسیقی و بهبود عملکردهای شناختی و درک گفتار نشان می دهند. فراگیری نواختن موسیقی و آموزش خاص در سیستم شنوایی فقط شامل درک درست و تولید صدا نمی باشد، بلکه ارتباط میان این اصوات است که می تواند باعث تغییر در عملکرد شناختی شود. همچنین نواختن موسیقی باعث بهبود پردازش سیستم شنوایی و در نتیجه درک بهتر گفتار در موقعیت های پیچیده ی شنوایی می گردد. در واقع به نظر می رسد آموزش موسیقی تعامل بین پردازش های ادراکی و شناختی رده بالا را افزایش می دهد.