طب توانبخشی
سال:1396 | دوره:6 | شماره:4 |تعداد مقالات:32

مقدمه و اهداف: اختلال نقص توجه و بیش فعالی، اختلالی عصب-تحولی است. نقص کارکردهای اجرایی خصیصه فراگیر این اختلال محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی توانبخشی شناختی مبتنی بر حرکت بر بهبود توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی که در آن از طرح کارآزمایی بالینی تصادفی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) استفاده شده است. در مطالعه حاضر30 کودک 7 تا 12 ساله مراجعه کننده به کلینیک های شهر تهران که توسط روان پزشک دارای تشخیص اختلال نقص توجه/بیش فعالیبودند با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی با آزمون های ثبت توجه و ردیابی الف و ب ارزیابی شد. داده های پژوهش حاضر با آزمون آماری tمستقل، تحلیل واریانس آمیخته و به کمک نرم افزار SPSS20مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد که در توجه پایدار (01/0>P) و انعطاف پذیری شناختی (01/0>P) گروه درمان بعد از مداخله بهبود حاصل شد. به این صورت که در پیش آزمون تفاوت چندانی بین گروه کنترل و آزمایش در توجه پایدار و انعطاف پذیری شناختی دیده نشد، اما در پس آزمون نمرات گروه آزمایش به طور معناداری از گروه کنترل افزایش یافته بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از تحلیل آماری داده ها نشان می دهد که با در نظر گرفتن گروه کنترل و درمان توانبخشی شناختی مبتنی بر حرکت موجب تقویت توجه پایدارو انعطاف پذیری شناختی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی شده است.

مقدمه و اهداف: مزایای شیردهی برای مادر و نقش حیاتی آن برای رشد و محافظت کودک در برابر بیماری ها بر کسی پوشیده نیست، ولی اثرات فعالیت فیزیکی و ورزشی مادر در دوران شیردهی بر کیفیت فاکتورهای شیر کاملا مشخص نیست. بدین منظور مطالعه اثر ورزش هوازی زیربیشینه طولانی مدت بر فاکتورهای شیر مادران خانه دار انجام شد. مواد و روش ها: 30 مادر غیرورزشکار با میانگین سنی (21/2± 80/25) و 27/80 ± 3/85 BMI (و در دسترس، داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کرده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نمونه شیر اولیه از هر دو گروه 24 ساعت قبل و نمونه دوم بلافاصله بعد از تمرین از گروه آزمایش گرفته شد. 24 ساعت بعد از انجام تمرینات 12 هفته ای گروه آزمایش، مرحله سوم نمونه گیری شیر مجددا از هر دو گروه انجام شد. برای بررسی اثر تمرین بر متغیرهای شیر از آزمون t و واریانس دو عامله استفاده شد. یافته ها: مشاهده شد که یک ساعت تمرین هوازی با شدت 60 تا 70% (HRMax) تاثیر معناداری در فاکتورهای شیر مادران دارد، به طوری که درصد چربی و پروتئین افزایش، لاکتوز و آب شیر کاهش و هدایت الکتریکی بدون تغییر می ماند. با انجام ورزش هوازی 12 هفته ای، تفاوت معناداری در فاکتورهای شیر گروه های کنترل و مداخله مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط در مدت زمان طولانی با هدف توسعه عملکرد شیردهی و کیفیت فاکتورهای شیر مادران خللی ایجاد نمی کند.

مقدمه و اهداف: پردازش زمانی شنوایی را می توان به صورت درک پوش زمانی یا تغییر ویژگی های دیرشی صوت در فاصله زمانی محدود و مشخص توصیف کرد و احتمال دارد در اکثر پردازش-های دیگر مانند مکان یابی، تمایز، پردازش الگو، یکپارچگی دوگوشی و تفکیک دوگوشی تا حدی نقش داشته باشد. حدت زمانی جزئی از حداقل مجموعه آزمون پردازش شنوایی مرکزی می باشد. آزمون فاصله در نویز ابزار باارزشی در تشخیص نقص های حدت زمانی می باشد. پاسخ شنوایی ساقه مغز نیز با استفاده از محرک گفتاری مناسب، پردازش ویژگی های زمانی گفتار و نیز فعالیت ساقه مغز در پاسخ به آغاز محرک را نشان می دهد. از آنجا که GIN و ABR مرکب توانایی حدت زمانی را بررسی می کنند. در مطالعه حاضر میزان همبستگی این دو آزمون و نیز امکان استفاده آزمون cABR به عنوان آزمون الکتروفیزیولوژیک پردازش زمانی در مجموعه آزمون تشخیص اختلال پردازش شنوایی مرکزی بررسی شده است. مواد و روش ها: 20 کودک 8 تا 12 سال که با استفاده از چهار آزمون، اختلال پردازش شنوایی مرکزی آن ها تشخیص داده شده بود در این بررسی شرکت کردند و آزمون GIN برای همه آن ها انجام شد. سپس برای 9 نفر از این کودکان آزمون های ABR و cABR نیز انجام شد و نتایج آزمون GIN با نتایج آزمون ABR و cABR مقایسه شد. یافته ها: بر اساس نتایج آزمون GIN این کودکان در پردازش زمانی نقص داشتند و این نتایج با آزمون cABR نیز تایید شد. بررسی همبستگی نشان داد بین آستانه کشف فاصله در آزمون GIN و شیب مجموعه V-A در آزمون cABR همبستگی وجود دارد. نتیجه گیری: هر دو آزمون GIN و ABR می تواند پردازش زمانی را بررسی کند، اما با توجه به عدم لزوم مشارکت فرد در آزمون cABR می توان برای بررسی در سنین پایین و افرادی که قادر به پاسخگویی در آزمون های رفتاری نیستند، از آن استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: اختلال هماهنگی تکاملی (DCD) یک نقص جدی در تکامل هماهنگی حرکتی می باشد. این اختلال به طور جدی دستاوردهای تحصیلی و فعالیت های روزمره زندگی را متاثر می کند. هدف تحقیق حاضر بررسی همبستگی بین تبحر حرکتی با عملکرد اجرایی و کارکرد تحصیلی کودکان با اختلال هماهنگی تکاملی 7 تا 11 ساله استان ایلام می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر بر اساس مطالعه توصیفی-تحلیلی می اشد. جامعه مورد پژوهش شامل کلیه کودکانی بود که در مدارس ابتدایی استان ایلام مشغول گذراندن تحصیل بودند. به روش تصادفی ساده 53 کودک DCD واجد شرایط پژوهش از میان آنها انتخاب گردیدند. این کودکان از نظر تبحر حرکتی (با آزمون برونینکس اوزرتسکی) و عملکرد اجرایی (پرسش نامه سنجش رفتاری عملکردهای اجرایی (بریف)) و کارکرد تحصیلی (آزمون محقق ساخته) مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS توسط آزمایه آماری پیرسون مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میان نمره کل آزمون برونینکس اوزرتسکی کودکان با نمره کل بریف آنها همبستگی معناداری (01/0

مقدمه و اهداف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی موسیقی درمانی بر افزایش توانایی خواندن در کودکان دبستانی کاشت حلزون شنوایی بود. حس شنیداری حس مهمی است که به رشد گفتار و زبان و مهارت های شناختی کمک عمده ای می کند. یکی از تظاهرات زبان، خواندن است که مبتنی بر زبان گفتاری می باشد. خواندن یک مهارت مهم برای یادگیری دروس در کودکان است که نقص شنیداری یا هر نوع نقص حسی باعث محدودیت در تجربه و یادگیری می شود، به طوری که در افراد کم شنوا نقص حس شنوایی روی تفکر، تصویرسازی و ادراک آنها تاثیر می گذارد. بین توانایی خواندن و میزان افت شنوایی ارتباط مستقیمی وجود دارد و هر چه میزان افت شنوایی بیشتر باشد، توانایی خواندن و درک مطلب ضعیف تر می گردد. مواد و روش ها: روش اجرای پژوهش آزمایشی و طرح پژوهش پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش کودکان 10 تا 8 سال مبتلا به اختلال شنوایی است که عمل کاشت حلزون را انجام دادند. روش نمونه گیری به صورت در دسترس است. ابزار گردآوری آزمون اختلال خواندن مصطفی تبریزی است که در مدت 3 دقیقه انجام می شود و در آن کلمات خوانده شده و تعداد اشنباهات در روی چک لیست تیک زده می شود و نوع اختلال تشخیص داده می شود. یافته ها: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که اقدامات موسیقی درمانی بر افزایش توانایی مهارت خواندن در کودکان دبستانی کاشت حلزونی شنوایی تاثیرگذار می باشد. نتیجه گیری: قاعدتا فرآیند خواندن ابزاری بسیار مهم و بنیادی برای یادگیری دانش آموزان به شمار می رود و به عنوان وسیله ای برای گسترش توانایی های دانش آموز در مراحل یادگیری کاربرد دارد. تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان داد که اثربخشی موسیقی درمانی بر مهارت های خواندن در کودکان دبستان کاشت حلزونی معنادار می باشد.

مقدمه و اهداف: با توجه به اهمیت تشخیص زودهنگام اختلال پردازش حسی در کنترل مشکلات رفتاری، اجتماعی و آموزشی مطالعه ی حاضر به بررسی میزان شیوع اختلال پردازش حسی بر اساس ادراک والدین در کودکان 5 تا 11 ساله شهر تهران پرداخته است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر که از نوع توصیفی-مقطعی است، 2191 کودک 5 تا 11 ساله شهر تهران با استفاده از نمونه گیری خوشه ایتصادفی انتخاب شدند. در این بررسی از پرسش نامه وضعیت حسی (Sensory Profile (SP)) استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده از این کودکان با استفاده از روش های آماری مان ویتنی (Mann Whitney)، کلموگروف-اسمیرنوف (Kolmogorov-Smirnov)، ولش Welch و آزمون تحلیل واریانس ANOVA تحلیل گردید. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که شیوع اختلال پردازش حسی در دو جنس از نظر آماری متفاوت است و شانس احتمال ابتلا به این اختلال در پسران بالاتر از دختران می باشد. بیشترین میزان درگیری افراد به اختلال پردازش حسی در فاکتور حساسیت حسی و کمترین میزان درگیری نیز در فاکتور حرکات ظریف/درک می باشد. نتایج آزمون مان-ویتنی نشان داد که میانه ی فاکتورهای حس طلبی، واکنش عاطفی، حساسیت حس دهانی، بی توجهی و حواس پرتی، حساسیت حسی و حرکات ظریف/درک در دختران و پسران به طور معناداری متفاوت است (P<0. 001). هم چنین یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بین سن و تمامی فاکتورهای 9 گانه به غیر از فاکتور واکنش عاطفی ارتباط معناداری وجود دارد (P<0. 001). نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر شیوع اختلال پردازش حسی در تمام فاکتورهای 9 گانه در پسران بیشتر از دختران بود و فاکتور حساسیت حسی بالاترین میزان شیوع را نسبت به سایر فاکتورها داشت.

مقدمه و اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش روش های اصلاح رفتار به مادران کودکان کم شنوا بر کاهش رفتارهای مقابله ای و افزایش عملکرد رفتاری فرزندان کم شنوا 8 تا 10 ساله این مادران بوده است. مواد و روش ها: روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از این رو تعداد 30 نفر از مادرانی کودکان کم شنوایی که در زیر مقیاس رفتارهای مقابله ای پرسش نامه فهرست رفتاری کودکان نمرات آنها از نمره برش پرسش نامه بیشتر بود، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل همتاسازی شدند. ابزارهای پژوهش شامل فهرست رفتاری کودک، پرسش نامه مرضی کودکان و پرسش نامه عملکرد رفتاری کودکان بود. آموزش روش های اصلاح رفتار در قالب 9 جلسه نود دقیقه ای در گروه آزمایشی اجرا شد. در پایان دو گروه پرسش نامه های مذکور را به عنوان پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تحلیل نتایج با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس بیانگر تاثیر آموزش روش های اصلاح رفتار بر کاهش نمره رفتارهای مقابله ای کودکان مادران گروه آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل بود (001/0=p و 79/28=(27 و 1)F)، همچنین آموزش روش های اصلاح رفتار موجب افزایش عملکرد رفتاری در گروه آزمایش شد (05/0=p و 85/5= (27 و 1)F). نتیجه گیری: به طور کلی یافته ها نشان می دهند که آموزش روش های اصلاح رفتار به مادران، مشکلات رفتاری و علائم رفتارهای مقابله ای را در کودکان کم شنوا را کاهش داده و از بروز مشکلات رفتاری در محیط خانوادگی پیشگیری به عمل می آورد و از این رو می تواند نشانه های مشکلات رفتاری، در این کودکان را مدیریت کند.

مقدمه و اهداف: مداخلات تکنیک الکساندر و ماساژدرمانی، دو مداخله ی موثر در حیطه ی توانبخشی محسوب می شود. هدف پژوهش حاضر، مقایسه ی اثربخشی تکنیک الکساندر و ماساژدرمانی در بهبود شادی، امید و سلامت عمومی بیماران مبتلا به پارکینسون بود. مواد و روش ها: جامعه ی آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه ی بیماران مبتلا به پارکینسون مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1394 بودند که از میان آنها تعداد 28 بیمار به شیوه ی نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه ی پژوهش انتخاب شدند. پرسش نامه ی شادکامی آکسفورد (OHQ)، مقیاس امید بزرگسال (AHS)، و پرسش نامه ی سلامت عمومی 28 سوالی (GHQ-28)، به عنوان ابزار پژوهش مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: داده ها توسط تحلیل واریانس آمیخته، مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که هر دو مداخله ی به کار رفته در پژوهش حاضر می تواند به طور معناداری شادی و امید را در بیماران مبتلا به پارکینسون بهبود بخشد و تفاوتی بین میزان اثربخشی دو مداخله وجود ندارد. نتیجه گیری: تکنیک الکساندر و ماساژدرمانی می تواند به عنوان دو مداخله ی موثر در بهبود شادی و امید بیماران مبتلا به پارکینسون محسوب گردد.

مقدمه و اهداف: سرطان پستان یکی از شایعترین سرطان ها در میان زنان می باشد و یکی از عوارض درمان سرطان پستان، لنف ادم اندام فوقانی همان سمت است. لنف ادم بیماری مزمن سیستم لنفاوی بوده که منجر به تورم اندام سمت درگیر شده و در صورتی که درمان نشده رها گردد، منجر به محدودیت دامنه حرکتی مفصل شانه، اختلال عملکرد، احساس سنگینی اندام فوقانی می گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی مقایسه ای اثر تکنیک های فیزیوتراپی ضد احتقانی و روش ترکیبی فشار متناوب پمپ پنوماتیک و تکنیک های فیزیوتراپی ضد احتقانی بر روی محیط اندام بیماران مبتلا به لنف ادم ثانویه اندام فوقانی، شدت سنگینی اندام و دامنه حرکتی مفصل شانه می باشد. مواد و روش ها: 20 نفر بیمار زن مبتلا به لنف ادم ثانویه اندام فوقانی بعد از درمان های سرطان پستان با معرفی متخصصین جراح عمومی و سرطان بر اساس معیارهای ورود و خروج در مطالعه حاضر شرکت نمودند و پس از ارزیابی های اولیه بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه اول فقط تحت درمان با تکنیک های فیزیوتراپی ضد احتقانی قرار گرفتند و بیماران گروه دوم علاوه بر تکنیک های فیزیوتراپی ضد احتقانی تحت درمان با پمپ پنوماتیک قرار گرفتند. این تکنیک ها شامل تخلیه دستی لنف، بانداژ، تمرین درمانی و مراقبت های پوستی و ناخنی و فشار متناوب پمپ پنوماتیک بود. بیماران 5 روز در هفته و برای مدت 2 هفته تحت درمان قرار گرفتند. محیط اندام درگیر، شدت سنگینی اندام و دامنه حرکتی مفصل شانه قبل و بعد از درمان ارزیابی شد. شدت سنگینی اندام با معیار عددی-بصری ارزیابی گردید. یافته ها: تفاوت معناداری در مشخصات دموگرافیک بیماران بین دو گروه دیده نشد. به دنبال 2 هفته درمان میانگین محیط اندام درگیر در تمام نقاط ارزیابی شده پس از درمان کاهش معناداری از لحاظ آماری در مقایسه با قبل از درمان در هر دو گروه نشان داد و میانگین شدت سنگینی اندام پس از درمان در مقایسه با قبل از درمان در هر دو گروه از لحاظ آماری کاهش معناداری را نشان داد. میانگین دامنه حرکتی ابداکشن و فلکشن مفصل شانه نیز پس از درمان در مقایسه با قبل از درمان در هر دو گروه از لحاظ آماری افزایش معناداری را نشان داد. تفاوت معناداری در میانگین محیط اندام درگیر و دامنه حرکتی مفصل شانه پس از درمان بین دو گروه دیده نشد. تفاوت معناداری در میانگین شدت سنگینی اندام پس از درمان بین دو گروه دیده شد (pvalue=000/0). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر به سودمندی روش های ترکیبی فیزیوتراپی ضد احتقانی و فشار متناوب پمپ پنوماتیک به عنوان ابزاری جهت بهبود محیط اندام درگیر، شدت سنگینی و دامنه حرکتی مفصل شانه اندام مبتلا به لنف ادم تاکید دارد.

مقدمه و اهداف: پوسچر جلوآمدگی سر یکی از شایعترین اختلالات پوسچرال در ناحیه ستون فقرات گردنی-سینه ای می باشد که در تعریف ساده ی آن، سر نسبت به تنه و خط ثقل در وضعیت جلوتری قرار دارد و در نهایت می تواند منجر به ایمبالانس عضلانی و درد احتمالی در آینده شود. در رابطه با قدرت عضلانی این افراد در مقایسه با افراد سالم مطالعه ای در دسترس نمی باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه ی قدرت عضلات گردنی در حین حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی بین افراد با پوسچر جلوآمدگی سر و افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر که از نوع تحلیلی-مقطعی به روش مورد شاهدی می باشد، 16 فرد سالم و 18 نفر با پوسچر جلوآمدگی سر بعد از پرکردن فرم رضایت نامه شرکت کردند. قدرت عضلات فلکسور و اکستانسور گردنی توسط دستگاه دینامومتر دستی در وضعیت های طاقباز و دمر ارزیابی شد. سه انقباض ایزومتریک ارادی حداکثر به مدت 5 ثانیه از حرکات فلکشن و اکستنشن با یک دقیقه استراحت میان آنها گرفته شد و میانگین این سه انقباض به منظور آنالیز بیشتر در نظر گرفته شد. از آزمون t مستقل و t زوجی به منظور مقایسه میانگین حداکثر قدرت بین دو گروه و مقایسه درون گروهی استفاده شد. یافته ها: گروه FHP به طور قابل توجهی قدرت عضلانی کمتری در دو حرکت فلکشن (001/0P=) و اکستنشن (001/0P=) گردن در مقایسه با افراد سالم نشان دادند. نتیجه گیری: ضعف عضلات فلکسور و اکستانسور گردن در افراد FHP در مقایسه با افراد سالم دیده می شود. یافته های مطالعه پیش رو ضرورت برنامه ی تقویت عضلات برای افراد مبتلا به FHP و همچنین کاربران رایانه ها و افراد بدون علائمی که به مدت طولانی رانندگی می کنند یا نشستن های طولانی مدت در برنامه روزمره زندگی دارند را نشان می دهد.

مقدمه و اهداف: در اختلالات گفتار کودکان، تعیین درصد وضوح گفتار از شاخص های مهم ارزیابی به شمار می رود. بیان کلمات مجزا و جملات از جهاتی چون تاثیر آواها بر هم، با یکدیگر تفاوت دارند که احتمالا بر وضوح گفتار اثر می گذارند. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا به این پرسش پاسخ داده شود که آیا درصد وضوح گفتار در این دو آزمون یکسان است یا متفاوت. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر مقطعی، 120 کودک (60 دختر و 60 پسر) از میان کودکان بهنجار فارسی زبان مهد کودک های شهرستان قائمشهر مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه گفتار آزمودنی ها با نامیدن تصاویر و تکرار جملات جمع آوری شد. صدای آزمودنی ها ضبط شد و وضوح گفتار کودکان در قالب 4 گروه با فاصله شش ماه مورد بررسی قرار گرفت. مقایسه وضوح دو نمونه گفتاری با آزمون ویلکاکسون و رابطه نمره ی وضوح آزمودنی ها در بیان کلمه وجمله با آزمون آماری اسپیرمن تعیین شد. یافته ها: میانگین وضوح گفتار کودکان در آزمون کلمه 94% (66/ 10SD=) و در آزمون جمله 02/96% (65/9SD=) بود. در هر دو آزمون بین گروه های سنی تفاوت معنادار بوده است)05/0=α (. بین وضوح کلمه و جمله در گروه سنی مختلف همبستگی بالایی وجود داشت (000/0P=). تفاوت معناداری بین وضوح گفتار دختران و پسران مشاهده نشد (05/0p=). بحث و نتیجه گیری: تفاوت معنادار درصد وضوح گفتار در آزمون کلمه و جمله نشان می دهد که عوامل زبانی و ارتباطی موثر بر درک شنونده از گفتار دیگران در کلمه و جمله تفاوت هایی با یکدیگر دارند؛ بنابراین در اندازه گیری وضوح گفتار یک فرد با این دو آزمون نباید عدد مشابهی را انتظار داشت. بالا بودن درصد وضوح گفتار در آزمون جمله می تواند ناشی از فراوانی سرنخ های معنایی در جمله باشد که توان حدس زدن شنونده را افزایش می دهد.

مقدمه و اهداف: اختلال مهارت دست از شایعترین عوارض همی پلژی ناشی از سکته مغزی در بزرگسالان می باشد و نقصان آن باعث اختلال در فعالیت های روزمره زندگی می گردد. لذا پژوهش حاضر با هدف مقایسه دو روش توانبخشی حرکت درمانی و الکتروتراپی در مهارت دست بیماران انجام شد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی دو گروهی از نوع قبل و بعد، 16 بیمار همی پلژی ناشی از سکته مغزی در مرحله 4 به بالای بهبودی برانستروم واجد شرایط به روش نمونه گیری غیراحتمالی در دو گروه تحت درمان قرار گرفتند. مداخله گروه اول به روش حرکت درمانی و گروه دوم تحریکات الکتریکی فانکشنال به مدت 36 جلسه در هر یک انجام گردید. ارزیابی مهارت درشت دست بیماران در هر گروه با ابزار مینه سوتا، در سه جلسه اول و 18 و 36 درمان انجام گرفت. در تحلیل داده ها آزمون شاپیروویلک، آزمون تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین نمره های مهارت درشت دست بیماران در گروه حرکت درمانی بین قبل و بعد درمان در هر سه حالت؛ قبل با جلسه 18 و جلسه 18 با جلسه 36 و نیز قبل با جلسه 36 بعد از مداخله تفاوت معناداری داشتند (0001/0>P)، اما در گروه الکتروتراپی تنها در دو حالت؛ قبل با جلسه 18 (002/0>P) و جلسه 18 با جلسه 36 بعد از مداخله (001/0>P) تفاوت معناداری داشتند. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که در روش حرکت درمانی روند میانگین مهارت درشت دست سیر صعودی داشت و معنادار بودن نتایج درمان با افزایش تعداد جلسات درمانی امیدواری به بهبودی را افزایش می داد، اما در روش الکتروتراپی بهبودی تا اواسط جلسه نتایج خوبی داشته، ولی تداوم آن سیر نزولی در پی داشت.

مقدمه و اهداف: مشکلات رفتاری در دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر شایع است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی تاثیر آموزش مهارت های اجتماعی از طریق رویکرد شناختی و آموزش مستقیم بر مشکلات رفتاری دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع طرح های نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. تعداد 30 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (جمعا سه گروه ده نفره) قرار گرفتند. برای سنجش مهارت های اجتماعی و مشکلات رفتاری از پرسش نامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) استفاده شد. ابتدا نمرات مهارت های اجتماعی و مشکلات رفتاری از طریق پرسش نامه معلمان و والدین جمع آوری شد. پس از اجرای پیش آزمون گروه های آزمایش به مدت 20 جلسه به صورت انفرادی آموزش دیدند. یکی از گروه های آزمایش مهارت های اجتماعی را از طریق رویکرد شناختی و گروه دیگر مهارت های اجتماعی را از طریق رویکرد آموزش مستقیم آموختند. پس از اجرای جلسات آموزشی پس آزمونی به منظور بررسی مشکلات رفتاری در گروه های آزمایش و کنترل اجرا شد. داده های به دست آمده از پژوهش حاضر با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس و به کمک نرم افزار آماری SPSS19 تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که از دید معلمان آموزش مهارت های اجتماعی از طریق رویکرد شناختی و آموزش مستقیم کاهش معناداری در مشکلات رفتاری ایجاد نکرد، اما از دید والدین آموزش مهارت های اجتماعی از طریق رویکرد شناختی نسبت به آموزش مستقیم کاهش معناداری در مشکلات رفتاری ایجاد می کند. نتیجه گیری: با استناد به یافته های پژوهش حاضر می توان گفت که روش هایی که بر درک موقعیت کلی و رمزگشایی نشانه های اجتماعی تمرکز دارد، اثربخشی بیشتری بر مشکلات رفتاری در دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر دارد.

مقدمه و اهداف: پارامترهای بیومتریک چشم فاکتور مهمی بوده که نقش ارزشمندی در زمینه های تشخیصی و درمانی چشم دارد. هدف از تحقیق حاضر تعیین ارتباط قد، وزن و شاخص توده بدنی با پارامترهای بیومتریک چشم بود. مواد و روش ها: 123 چشم از 123 شرکت کننده در کلینیک نوردیدگان کرج تحت معاینات چشمی قرار گرفتند. معیار ورود شامل عیب انکساری کروی بین صفر تا 2± ، آستیگماتیسم صفر تا 2. 00-دیوپتر و بهترین حدت بینایی تصحیح شده ی 20/20 بود. معیار خروج شامل دیابت، فشار خون، مشکلات تیروئیدی، قوز قرنیه، اسکار قرنیه، ناخنک، آب مروارید، آب سیاه و سابقه جراحی چشمی بود. پارامترهای بیومتریک توسط دستگاه بیومتر لنزاستار و قد و وزن توسط پروتکل استاندارد اندازه گیری شد. یافته ها: اطلاعات بیومتریک چشم شرکت کنندگان با میانگین سنی 41/8± 36 سال شامل 61 زن (6/49 درصد) و 62 مرد (4/50 درصد) مورد مطالعه قرار گرفت. متوسط قد، وزن و شاخص توده بدنی این افراد به ترتیب 81/9± 40/170 سانتی متر، 91/18± 84/79 کیلوگرم و 18/6± 54/27 کیلوگرم بر متر مربع اندازه گیری شد. همچنین متوسط طول محوری کره چشم، ضخامت مرکزی قرنیه، عمق اتاق قدامی و ضخامت لنز داخل چشمی به ترتیب 82/0± 59/23 میلی متر، 84/36± 60/538 میکرومتر، 32/0± 57/3 میلی متر، 35/0± 79/3 میلی متر و قدرت قرنیه 42/1± 67/43 دیوپتر محاسبه شد. قد رابطه ی مثبتی با طول محوری و عمق اتاق قدامی داشت (003/0 p= و 001/0p<)، اما با قدرت قرنیه رابطه ی منفی نشان داد (001/0p<). همچنین شاخص توده ی بدنی با ضخامت عدسی رابطه ی مثبت داشت (05/0p<). همچنین وزن با طول محوری (005/0p=) و عمق اتاق قدامی (05/0p<) رابطه مثبت نشان داد. نتیجه گیری: با افزایش قد و وزن، طول محوری و عمق اتاق قدامی چشم افزایش می یابد و قدرت قرنیه با افزایش قد کاهش می یابد. شاخص توده ی بدنی ارتباط مستقیم و مثبتی با ضخامت عدسی چشمی داشت.

مقدمه و اهداف: یکی از اثراتی که به کینزیوتیپ نسبت می دهند افزایش قدرت عضلانی می باشد. مطالعات مختلفی در این زمینه انجام شده است که نتایج متناقضی را ارائه داده است. شاید یکی از دلایل این نتایج متفاوت، تفاوت در نحوه استفاده از کینزیوتیپ باشد. با توجه به اینکه اثرات کینزیوتیپ به عواملی مثل میزان کشش تیپ و میزان پوشانندگی آن ارتباط دارد در مطالعه حاضر اثر این عوامل در ازدیاد فوری قدرت عضلانی بررسی می شود. مواد و روش ها: افراد شرکت کننده در مطالعه حاضر 30 خانم سالم غیرورزشکار هستند که به طور تصادفی با 9 حالت متفاوت کینزیوتیپ، مورد بررسی قرار می گیرند. کینزیوتیپ با سه شدت کشش صفر، 30، و 60 درصد و سه میزان سطح تماس متفاوت بر عضله کوادریسپس پای مغلوب افراد اعمال گردید و میزان گشتاور عضله قبل و بلافاصله بعد از انجام تیپ مورد مطالعه قرار گرفت. میانگین سه انقباض اکستانسوری حداکثری عضله قبل و بعد از اعمال کینزیوتیپ اندازه گیری و مورد محاسبه قرار گرفت. یافته ها: اعمال تیپ باعث افزایش گشتاور اکستانسوری زانو گردید (05/0>P). اثر خالص دو عامل میزان کشش و میزان پوشش کینزیوتیپ بر افزایش قدرت عضلانی از نظر آماری معنادار نبود، ولی اثر متقابل میزان کشش و وسعت پوشانندگی اثرات معناداری ایجاد کرد(05/0>P). نتیجه گیری: هر چند کینزیوتیپ باعث ازدیاد اندک قدرت عضلات کوادریسپس می گردد، ولی تغییر در میزان پوشاندگی و میزان کشش کینزیوتیپ تاثیری فوری بر ازدیاد گشتاور اکستانسوری زانو ندارد.

مقدمه و اهداف: مراقبت از کودکان دارای فلج مغزی در مراکز نگهداری، سخت، انرژی بر و طولانی مدت بوده و می تواند سبب بروز فرسودگی شغلی در مراقبان شود. لذا هدف از مطالعه حاضر شناسایی علل و پیامدهای فرسودگی شغلی از دید مراقبان، مدیران و درمانگران شاغل در مراکز نگهداری از کودکان دارای فلج مغزی در جامعه ایرانی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه کیفی حاضر، از نوع تحلیل محتوا بود که با مشارکت 9 مراقب، 2 مدیر مرکز و یک فیزیوتراپیست انجام شد. افراد بر اساس نمونه گیری به صورت هدفمند و تا رسیدن به اشباع انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه عمیق فردی نیمه ساختارمند در مرکز و بخش های نگهداری از کودکان دارای فلج مغزی جمع آوری شدند. کلیه مصاحبه ها ضبط، بازنویسی و مرور شد. سپس به روش تحلیل محتوای عرفی و با استفاده از مقایسه مداوم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از مجموع مصاحبه ها 623 کد باز یا اولیه به دست آمد. این کدها در طی فرآیند تجزیه و تحلیل در سه درون مایه اصلی: تنیدگی های مراقبتی، ماهیت شغلی مراقبت کردن و چالش ها و کاستی های سازمانی و مدیریتی و 9 زیر درون مایه طبقه بندی شد. نتیجه گیری: شناسایی چالش ها و موانع موجود، سبب افزایش آگاهی مدیران و متعاقبا برنامه ریزی بهتر اداری و سازمانی به منظور افزایش کیفیت خدمات مراقبتی در مراکز می شود.

مقدمه و اهداف: طی سالهای اخیر، در شناسایی افت شنوایی نوجوانان و انجام مداخلات به هنگام، پیشرفتهای چشمگیری به وقوع پیوسته است. اثربخشی رویکردهای توانبخشی در ابعاد متعددی از جمله کاهش میزان معلولیت، پذیرش، سودمندی و رضایت قابل بررسی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سودمندی سمعک با کیفیت زندگی نوجوانان کم شنوا بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی بوده است. جمعیت مورد مطالعه در پژوهش حاضر نوجوانان 12 تا 18 سال با کم شنوایی شدید حسی-عصبی بود که حداقل به مدت یک سال و حداقل یک گوش از سمعک دیجیتال یا هوشمند استفاده کرده بودند. این پژوهش بر روی 61 نفر انجام شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسش نامه سنجش سودمندی سمعک که 24 گزینه ای و شامل چهار زیرمجموعه شرایط مطلوب، بازآوایی، نویز زمینه و آزاردهندگی صدا می باشد و پرسش نامه کیفیت زندگی وابسته به کم شنوایی برای نوجوانان با 38 سوال در سه بعد جسمانی، عاطفی-هیجانی و اجتماعی استفاده گردید. داده ها برای آنالیز آماری در نرم افزارهای EXCELL2010 و SPSS16 وارد شد. سپس از آزمون های T تک نمونه ای، T جفتی، ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون های T مستقل، تحلیل واریانس یک راهه و کروسکال والیس به همراه آزمون تعقیبی مربوطه استفاده شد. یافته ها: در میانگین امتیاز هر چهار زیرمجموعه و میانگین امتیاز نمره کل پرسش نامه در حالت قبل و بعد از استفاده از سمعک تفاوت بارزی وجود داشت)0005/0(P=. در بحث کیفیت زندگی به ترتیب بعد عاطفی-هیجانی، جسمانی و اجتماعی بالاترین میانگین را دارا بودند. بین سودمندی سمعک و کیفیت زندگی در نوجوانان کم شنوای تهران رابطه معنادار وجود نداشت (5/0P=). بحث و نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است آنچه که به عنوان کیفیت زندگی برای نوجوانان مطرح است فقط تحت تاثیر سودمندی حاصل از سمعک نمی باشد، همچنین نتایج نشان می دهد سمعک در کاهش ناتوانی ناشی از کم شنوایی موثر است.

مقدمه و اهداف: طی سالهای اخیر، در شناسایی افت شنوایی نوجوانان و انجام مداخلات به هنگام، پیشرفتهای چشمگیری به وقوع پیوسته است. اثربخشی رویکردهای توانبخشی در ابعاد متعددی از جمله کاهش میزان معلولیت، پذیرش، سودمندی و رضایت قابل بررسی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سودمندی سمعک با کیفیت زندگی نوجوانان کم شنوا بود. مواد و روش ها: 33 دانشجوی زن ورزشکار با میانگین سنی 48/2± 15/22 سال، وزن 36/8± 72/60 کیلوگرم و قد 40/6 ± 15/165 سانتی متر به صورت هدفمند از جامعه آماری انتخاب شدند. ارزیابی خطای مطلق بازسازی مفصل زانو در دو زاویه 45 و 60 درجه فلکشن، طی سه روز به طور تصادفی با سه زمان مختلف کشش استاتیک عضله چهارسر، با روش فتوگرامتری صورت گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر نشان داد که از نظر آماری اختلاف معناداری در خطای بازسازی زاویه ای مفصل زانو بین زمان های مختلف کشش استاتیک عضله چهارسر وجود ندارد(05/0

مقدمه و اهداف: ارزیابی پردازش شنوایی در کودکان به وسیله آزمون های ویژه با حساسیت تایید شده انجام می شود. برای هر آزمون ساخته یا بومی سازی شده باید مدارکی برای اثبات پایایی قابل قبول آن وجود داشته باشد. اخیرا دو آزمون شنوایی دایکوتیک و دو آزمون بازشناسی گفتار در حضور نویز از آزمون های پردازش شنوایی به زبان فارسی ساخته شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی پایایی بازآزمایی آزمون های نامبرده در کودکان بهنجار انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه مشاهده ای-تحلیلی حاضر بر روی چهل کودک 12-6 ساله از دو مدرسه ابتدایی در شهر تهران انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل: راست دست بودن، حساسیت شنوایی محیطی طبیعی (20>دسی بل HL در محدوده فرکانسی 4000-500 هرتز) و عملکرد تحصیلی طبیعی بودند. آزمون های شنوایی بازشناسی کلمات و اعداد فارسی در نویز و آزمون های کلمات و جملات رقابتی فارسی در دو جلسه با شرایط مشابه با فاصله زمانی چهل و پنج روز انجام شد. هر دو شاخص پایایی نسبی و مطلق محاسبه گردید. یافته ها: میانگین آزمون های بازشناسی شنوایی کلمات و اعداد فارسی در نویز بین دو جلسه آزمون و بازآزمون تفاوت معناداری نشان ندادند. آزمون های شنوایی دایکوتیک در جلسه بازآزمون به طور معناداری بهبود امتیاز نشان دادند. ضریب پایایی درون رده ای برای آزمون های بازشناسی شنوایی کلمات و اعداد فارسی در نویز 65/.-6/. و برای آزمون های شنوایی دایکوتیک 9/.-6/. به دست آمد. آزمون های بازشناسی اعداد فارسی در نویزو بازشناسی کلمات رقابتی، پایایی مطلق بالاتری را در مقایسه با آزمون های بازشناسی کلمه در نویز و بازشناسی جملات رقابتی به ترتیب نشان دادند. نتیجه گیری: هرچند عملکرد کودکان در جلسه بازآزمون برای آزمون های دایکوتیک اندکی بهتر شده است، با این حال به نظر می رسد که آزمون های پردازش شنوایی مورد استفاده در مطالعه حاضر از پایایی آزمون-بازآزمون کافی در کودکان بهنجار برخوردارند.

مقدمه و اهداف: رتینایتیس پیگمنتوزا یک گروه از بیماری های چشمی دژنراتیو شبکیه وراثتی است که در افراد زیر 60 سال منجر به نابینایی می شود و افراد مبتلا مجبور به ادامه زندگی خود با دید آسیب دیده هستند. این مساله می تواند باعث تغییراتی در کیفیت زندگی بیماران شود، هدف مطالعه حاضر ارزیابی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به رتینایتیس پیگمنتوزا (RP) و رابطه بین کیفیت زندگی و حدت بینایی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر شامل 35 بیمار (18 مرد و 17 زن) با میانگین سنی 42/11± 57/37 و 35 فرد سالم (18 مرد و17 زن) با میانگین سنی 32/9± 11/36 بود. حدت بینایی با بهترین اصلاح دید دور و نزدیک اندازه گیری شد. افراد شرکت کننده نسخه فارسی پرسش نامه 25 گزینه ای National Eye Institute Visual Function Questionnare-25 (NEI VFQ-25) را پاسخ دادند. تفاوت کیفیت زندگی بیماران رتینایتیس پیگمنتوزا با افراد نرمال و رابطه بین کیفیت زندگی و حدت بینایی آنها ارزیابی شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار امتیاز پرسش نامه NEI VFQ-25 در بیماران مبتلا به شب کوری رتینایتیس پیگمنتوزا، 72/18± 59/47 و در افراد نرمال، 84/5± 29/92 بود. تفاوت میانگین امتیاز پرسش نامه در دو گروه معنادار و این تفاوت بسیار قابل توجه بود (001/0>P). در بیماران RP رابطه معناداری بین میانگین امتیاز کلی کیفیت زندگی و حدت بینایی وجود داشت. همبستگی Spearman بین امتیاز کلی کیفیت زندگی و حدت بینایی بر حسب لگاریتم با بهترین اصلاح (Correction) در چشم بهتر برابر با 704/0-= rبود (001/0>P). نتیجه گیری: بیماری رتینایتیس پیگمنتوزا و کاهش حدت بینایی موجب کاهش قابل توجهی در کیفیت زندگی بیماران می شود.

مقدمه و اهداف: غان وغون کانونی، مرحله ای مهم در رشد پیش گفتاری نوزادان است. محققان نشان داده اند نوزادان نارس در غان وغون کانونی و رشد گفتار و زبان در آینده تاخیر دارند. تحریک دهانی بکمن، یک رویکرد حسی-دهانی غیرگفتاری است. از جمله عوامل خطرساز در تاخیر و آسیب زبانی نوزادان نارس، جنسیت می باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان وغون نازادان نارس دختر و پسر بعد از گذشت 6 ماه مورد مقایسه قرار می گیرد. مواد و روش ها: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه ی مورد مطالعه نوزادان نارس با سن حاملگی 28-34 هفته، بستری در واحد مراقبت های ویژ ه ی نوزادان نارس بیمارستان های امام رضا (ع) و 17 شهریور مشهد می باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به صورت تصادفی به دو گروه تحریک دهانی بکمن و گروه کنترل تقسیم شدند (در هر گروه 13 نوزاد نارس). آزمودنی ها از لحاظ تاثیر تحریک حسی و جنسیت بر غان وغون کانونی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در بررسی ارتباط بین تحریک دهانی و غان وغون به تفکیک جنسیت دیده شد که در دخترها، میزان غان وغون بیشتر از پسرها است. نتیجه گیری: به نظر می رسد تحریک حسی بکمن بر غان وغون کانونی نوزادان نارس دختر اثر بیشتری دارد.

مقدمه و اهداف: بیماران قلبی بعد از عمل جراحی به برنامه های توانبخشی نیاز دارند. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات تناوبی و تداومی بر عوامل ساختاری بیماران قلبی پس از جراحی بای پاس عروق کرونری بود. مواد و روش ها: بدین منظور 33 بیمار POST CABG(میانگین سنی: 50/9± 33/58 سال و میانگین شاخص توده بدنی: 55/3± 05/27 کیلوگرم بر متر مربع) به 3 گروه تمرین تداومی هوازی (12=n)، تمرین تناوبی هوازی (12=n) و کنترل (9=n) تقسیم شدند. طول دوره برنامه 8 هفته و تواتر جلسات 3 جلسه در هفته بود. برای بررسی عوامل ساختاری از اکوکاردیوگرافی استفاده شد. برای بررسی نتایج از آزمون آماری t زوجی و آزمون تحلیل واریانس یک سویه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه تمرین ورزشی تداومی و تناوبی تاثیر معناداری بر اندازه بطن چپ در زمان سیستول (تداومی، 13/0p=، تناوبی 01 /0p=) دارند. همچنین در اثر برنامه تمرین ورزشی تداومی و تناوبی اندازه بطن چپ در زمان دیاستول و کسر جهشی افزایش یافت، ولی این میزان افزایش از لحاظ آماری معنادار نبود (اندازه بطن چپ در زمان دیاستول: تداومی 33/0P=، تناوبی 13/0P=، کسر جهشی: تداومی 48/0P=، تناوبی 18/0P=). نتیجه گیری: انجام تمرینات ورزشی هوازی پیشرونده تداومی و تناوبی منتخب فواید مطلوبی بر ساختار و عملکرد بطن چپ بیماران POST CABG به همراه دارد.

مقدمه و اهداف: آسیب دیدگی جزء لاینفک تمرینات و مسابقات ورزشی است و ورزشکاران همواره در معرض خطر آسیب دیدگی هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته برنامه گرم کردن عصبی-عضلانی بر میزان بروز آسیب دیدگی و نمرات غربالگری عملکرد حرکتی مردان بسکتبالیست مستعد آسیب دیدگی در لیگ برتر ایران انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر بر روی 50 بازیکن بسکتبال مستعد آسیب دیدگی که توسط غربالگری عملکرد حرکتی شناسایی (سن 33/25، قد 56/197 سانتی متر، وزن 1/97 کیلوگرم، شاخص توده بدن 59/24) به گروه های کنترل و مداخله تمرینی تقسیم شدند، انجام شد. گروه مداخله شش هفته تمرینات عصبی-عضلانی و گروه کنترل تمرینات متداول تیمی را انجام دادند. در خاتمه مانند پیش از آغاز فصل و پیش از دوره تمرینات، آزمون های غربالگری عملکرد حرکتی انجام شد و گزارشات آسیب دیدگی آزمودنی ها مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون t مستقل و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پروتکل تمرینی عصبی-عضلانی تاثیر معناداری در کاهش آسیب دیدگی ناحیه اندام فوقانی، کمر و مرکزی تنه (500/0P=)، اندام تحتانی (001/0P=) داشت. بررسی امتیازات سه مرحله آزمون نشان داد که تمرینات عصبی-عضلانی افزایش بیشتری در امتیاز غربالگری عملکرد حرکتی نسبت به تمرینات متداول داشت. نتیجه گیری: می توانبا غربالگری عملکرد حرکتی بازیکنان مستعد آسیب دیدگی را پیش و بین فصل مسابقات شناسایی کرد. همچنین اجرای تمرینات عصبی-عضلانی ممکن است احتمال بروز آسیب دیدگی را در افراد مستعد آسیب کاهش دهد و همچنین بتواند امتیاز آزمون های غربالگری عملکرد حرکتی را ارتقاء دهد.

مقدمه و اهداف: با توجه به متغیر بودن سیگنال الکترومیوگرافی (EMG) عضله ها در افراد مختلف، این سیگنال ها باید به یک سیگنال مرجع در هر فرد نرمال شود تا کمیتی قابل مقایسه بین افراد به دست آید. هدف اصلی مطالعه حاضر، مقایسه قابلیت اطمینان سیگنال EMG عضله های اندام تحتانی در بین پنج روش نرمال کردن دامنه ی سیگنال در حرکت روی پله و سطح شیب دار است. مواد و روش ها: چهارده نفر مرد سالم فعالیت های بالا و پایین رفتن از سطح شیب دار و پله را انجام دادند. تمامی این فعالیت ها شش بار تکرار شد. سیگنال الکترومیوگرافی از عضله های پهن میانی، پهن جانبی، راست رانی و تیبیالیس قدامی در هنگام هر حرکت و نیز در هنگام بیشترین انقباض ارادی ایزومتریک ثبت شد. این سیگنال ها به پنج روش نرمال گردید. در این روش ها سیگنال مرجع برای نرمال کردن، بیشینه سیگنال در بیش ترین انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC)، بیش ترین مقدار RMS سیگنال در طول فعالیت (PT)، میانگین RMS سیگنال در طول فعالیت (MT)، بیش ترین مقدار سیگنال خام در طول فعالیت (PT-raw) و میانگین سیگنال خام در طول فعالیت (MT-raw) انتخاب شد. یافته ها: برای تمام فعالیت ها روش MVC قابلیت اطمینان بالا و کمترین خطا را نشان داد. در این روش متوسط ضریب همبستگی درون طبقاتی (ICC) و خطای استاندارد اندازه گیری (SEM) در فعالیت ها به ترتیب 74/0 و 80/4 به دست آمد. درروش MT نیز کمترین قابلیت اطمینان و بیشترین خطا مشاهده شد، به طوری که میانگین ICC و SEM در فعالیت ها به ترتیب 15/0 و 43/88 بود. اگرچه روش های PT، PT-raw و MT-raw قابلیت اطمینان مشابه و پایینی را نشان دادند، ولی روش PT-raw دارای SEM کمتری بود که نشان دهنده قابلیت اطمینان مطلق بالا می باشد. نتیجه گیری: در حرکت روی پله و سطح شیب دار، در صورت موجود نبودن سیگنال MVC برای افراد سالم، روش PT-raw پیشنهاد می شود که قابلیت اطمینان نسبتا بهتری از سایر روش ها داشت.

مقدمه و اهداف: مطالعه حاضر به منظور بررسی تکرارپذیری درون آزمونگر نرم افزار همزمان سازی(Synchronization) در بررسی همزمان عضله تیبیالیس انتریور از نظر پارامترهای سونوگرافی و دینامومتری در حین انقباض در افراد سالم غیرورزشکار انجام شد. این نرم افزار به منظور افزایش توانایی در ثبت همزمان تصاویر اولتراسونوگرافی و داده های دینامومتر استفاده شد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر تکرارپذیری پارامترهای ساختاری و نیروی عضله تیبیالیس انتریور بکمک نرم افزار همزمان سازی در 15 نفر مرد سالم غیرورزشکار در محدوده سنی 35-18 سال با میانگین BMI (8/1± 23) به روش Cross-Sectional انجام شد. جهت بررسی ساختار از اولتراسونوگرافی نوع B و برای بررسی میزان نیروی تولیدشده حین انقباض از دینامومتر استفاده گردید. زاویه و طول فاسیکل و ضخامت و نیروی عضله تیبیالیس انتریور در سه حالت تحریک الکتریکی حداکثر قابل تحمل (ES)، انقباض ارادی ایزومتریک حداکثر (MVC) و ترکیب هر دو انقباض (ES+MVC) در افراد سالم غیرورزشکار اندازه گیری شد. سپس کلیه اندازه گیری ها یک ساعت بعد به منظور تکرارپذیری درون آزمونگر انجام گردید. از شاخص های آماری (Interclass Correlation Coefficient) ICC وSEM (Standard Error of Measurement) وMDD (Minimum Detectable Difference) منظور ارزیابی تکرارپذیری نسبی و مطلق استفاده گردید. یافته ها: نرم افزار همزمان سازی، تکرارپذیری بالایی در اندازه گیری پارامترهای ساختاری و نیروی عضله تیبیالیس انتریور، در سه حالت تحریک الکتریکی حداکثر قابل تحمل، انقباض ارادی ایزومتریک حداکثر و ترکیب هر دو انقباض نشان داد. با فاصله اطمینان 95% مقادیر ICC برای زاویه فاسیکل در حالت ES و حالت MVCو حالت ES& MVC به ترتیب 88% و 77% و 75% بود و مقادیر ICC برای ضخامت عضله در حالت ES و MVCو حالت ES& MVCبه ترتیب 80% و 98% و 93% بود و برای طول فاسیکل در حالت ES و MVCو حالت ES& MVCبه ترتیب 95% و 97% و 91% بود. مقادیر ICC برای نیروی عضله تیبیالیس انتریور در حالت ES و حالت MVCو حالت ES& MVCبه ترتیب 82% و 97% و 98% بود. بحث و نتیجه گیری: تصویربرداری اولتراسونوگرافی به کمک نرم افزار همزمان سازی جهت اندازه گیری پارامترهای ساختاری و نیروی عضله تیبیالیس انتریور، در سه حالت تحریک الکتریکی حداکثر قابل تحمل، انقباض ارادی ایزومتریک حداکثر و ترکیب هر دو انقباض تکرارپذیری بالایی را نشان داد. این روش در اندازه گیری پارامترهای ساختاری عضله و نیرو از روایی بالایی برخوردار می باشد.

مقدمه و اهداف: اختلال نقص توجه و بیش فعالی، اختلالی عصب-تحولی است. نقص کارکردهای اجرایی خصیصه فراگیر این اختلال محسوب می شود که پیامدهای منفی بسیاری برای کودکان مبتلا به این اختلال در بر دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر توانبخشی-شناختی پارس بر بهبود کنترل مهاری و تصمیم گیری پرخطر کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه بالینی تصادفی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) است که بر روی 30 کودک 7 تا 13 ساله ی مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی که با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شده است که 15 نفر از آنها در گروه درمان و 15 نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. در طول جلسات درمان 3 نفر از گروه آزمایش از فرآیند پژوهش خارج شدند. عملکرد تصمیم گیری پرخطر با استفاده از آزمون بارت و عملکرد کنترل مهاری با استفاده از آزمون برو/نرو و آزمون استروپ تعیین گردید. داده ها با آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته و به کمک نرم افزار SPSS20 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد که اثر تعاملی گروه و مرحله ارزیابی بر کنترل مهاری (01/0(P< معنادار بوده است. به این صورت که در پیش آزمون تفاوت معناداری بین گروه کنترل و آزمایش در کنترل مهاری دیده نشد، اما در پس آزمون نمرات گروه آزمایش به طور معناداری از گروه کنترل افزایش یافته بود، اما در تصمیم گیری پرخطر بین دو گروه آزمایش و کنترل بعد از درمان تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که کنترل مهاری کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی پس از دریافت توانبخشی-شناختی توجه (پارس) بهبود می یابد، اما در کارکرد تصمیم گیری پر خطر تفاوتی پس از درمان مشاهده نشد. هم چنین نتایج بیانگر اثربخشی این درمان بر سایر مولفه های کارکردهای اجرایی می باشد.

مقدمه و اهداف: اختلال کمبود توجه-بیش فعالی یک اختلال عصبی و ارثی است که در بزرگ سالی از بین نرفته و به عنوان یک بیماری مهم شناخته می شود. این اختلال به خصوص در دانشجویان مبتلا مشکلات بسیاری در زمینه های عاطفی، اجتماعی، تحصیلی و شغلی ایجاد می کند. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان علائم بیش فعالی و نارسایی توجه بالغین در دانشکده های علوم پزشکی شهید بهشتی بود. مواد و روش ها: گروه نمونه 230 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات آزمودنی ها توسط پرسش نامه دموگرافیک و پرسش نامه کانرز جهت تعیین ADHD در بزرگ سالان جمع آوری شد. یافته ها: میزان شیوع کلی ADHD با نمره ≤ T55، 31% و با احتساب نمره ≤ T65، 8. 9% به دست آمد. میزان ADHD در زیر مقیاس C (نشانه های کلی بیش فعالی/کم توجهی) با فراوانی 29% در نقطه برش ≤ T55 و 9. 5% در نقطه برش ≤ T65دارای بیشترین فراوانی بود. زیرمقیاس D (شاخص بیش فعالی/کم توجهی) با فراوانی 26. 8% در نمرات تی بالای 55 و زیرمقیاس A (کم توجهی-مشکل حافظه) در نمرات تی بالای 65 با فراوانی 7. 8% دارای کمترین فراوانی بودند. نتیجه گیری: با توجه به میزان قابل توجهی از این اختلال در بین دانشجویان به نظر می رسد که غربالگری دانشجویان دارای این اختلال و نیز بررسی بیشتر در جهت کمک به بهبود عملکرد و روابط آنها ضروری باشد.

مقدمه و اهداف: پاسخ های عصبی-عضلانی با تاخیر از مهمترین نقایص حسی-حرکتی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی محسوب می شود که بیانگر بهره گیری از استراتژی های جبرانی است. با توجه به اینکه اکثر حرکات بدن در زنجیره کینتیکی بسته صورت می گیرد، وجود نقایص حسی-حرکتی دیستال بر عملکرد نواحی پروگزیمال اثرگذار است و موجب به کارگیری استراتژی های جبرانی در نواحی پروگزیمال می شود، هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی استراتژی های جبرانی ناکارآمد در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا با استفاده از اغتشاش بیرونی حین راه رفتن می باشد. مواد و روش ها: در تحقیق نیمه تجربی حاضر هفت آزمودنی مرد سالم (با میانگین سنی70/1± 40/23 سال) و هفت آزمودنی دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا (با میانگین سنی 81/0± 31/24 سال) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات نازک نی طویل، ساقی قدامی، سرینی میانی، و ارکتور اسپاین با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی در حین راه رفتن افراد روی دستگاه اغتشاش اینورژنی محقق ساخته اندازه گیری شد. زمان پاسخ به اغتشاش در سیگنال فعالیت الکتریکی هر یک از عضلات با استفاده از نرم افزار متلب استخراج و با استفاده از آزمون آماری تی مستقل در سطح معناداری. یافته ها: گروه بی ثباتی در مقایسه با گروه سالم زمان پاسخ به اغتشاش طولانی معناداری در عضلات نازک نی و ارکتور اسپاین نشان دادند (p<0. 05)، در حالی که زمان پاسخ به اغتشاش در عضله سرینی میانی در افراد دارای بی ثباتی به صورت معناداری کمتر از گروه سالم بود (p<0. 05). با وجود اینکه در عضله ساقی قدامی زمان پاسخ به اغتشاش آن در گروه دارای بی ثباتی عملکردی طولانی تر از گزوه سالم بود، اختلاف معناداری بین زمان پاسخ به اغتشاش در دو گروه مذکور مشاهده نشد (p>0. 05). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افراد دارای بی ثباتی زمان پاسخ به اغتشاش متفاوتی نسبت به افراد سالم دارند. به کارگیری زودتر عضله سرینی میانی در افراد دارای بی ثباتی نشان از به کارگیری استراتژی هیپ می باشد. از آنجا که افراد دارای بی ثباتی عملکردی نقص در عضلات اطراف مچ پا دارند، بنابراین استراتژی مچ پا به منظور حفظ پاسچر نمی تواند پاسخ گوی اغتشاش باشد؛ به همین علت در افراد دارای بی ثباتی استراتژی غالب استراتژی هیپ می باشد. دگرگونی در زمان پاسخ به اغتشاش به دلیل تغییر در کنترل عصبی-عضلانی مرکزی گزارش شده است، بنابراین ضرورت توجه درمانگران به شناسایی استراتژی های جبرانی توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: اختلال طیف اتیسم، یک اختلال فراگیر در رشد سیستم عصبی است که با نقص در تفکر، احساس، هیجان، زبان و توانایی ارتباط با دیگران همراه است. با توجه به شیوع این اختلال در ایران، این پژوهش با هدف پیش بینی ساخت فضاهای درمانی و آموزشی تخصصی برای درمان این نوع بیماری در سال های آتی انجام گرفته که می تواند گام موثری در جهت درمان کودکان اتیستیک باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش اسناد و منابع موجود به صورت کیفی توسط پژوهشگر بررسی شد و پرسشنامه ای طراحی شده است که توسط 10 نفر از کاردرمانگران مجرب در زمینه اتیسم مورد تایید واقع گردید و در اختیار 19 تن از والدین کودکان اتیستیک در مراکز توانبخشی اتیسم و کلینیک تخصصی اتیسم (ذهن زیبا) قرار گرفت. این پرسشنامه ها بر اساس مشاهدات والدین کودکان مبتلا به این بیماری با طیف اتیسم خفیف، شدید و اسپرگر و در رابطه با فضاهای آموزشی، خدماتی و درمانی طراحی شده است. با توجه به ماهیت این تحقیق، این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی صورت گرفته است. یافته ها: با توجه به 15 سوال طراحی شده، نیاز ها و ویژگی های فضاهای درمانی کودکان اتیستیک، مانند محرکات محیطی، صدا، نور، رنگ، شرایط ایمنی و بهداشتی. . . توسط والدین این کودکان مطرح و مورد بررسی قرار گرفت و نتایج آن با استفاده از رویکرد روانشناسی فضاهای معماری بدست امده است. اما طبق تحقیقات انجام شده از میان روش های درمانی، روش های آموزشی مانند کار درمانی ذهنی و جسمی، گفتار درمانی، بازی درمانی و. . . مورد بررسی قرار گرفتند. اهمیت و نقش استفاده از فضاهای تخصصی از سوی معماران نشان می دهد شکل دهی متنوع به فضاها و جزئیات ساختمانی، ایجاد فضاهایی پویا و متنوع از جمله عوامل موثر معماری در روند آموزش کودکان اتیستیک هستند. در نظر گرفتن عناصر سازنده ای مانند رنگ، نور و صدای متناسب در این فضاها، تاثیر قابل توجهی بر روی بهبود عملکرد کودکان اتیستیک داشته و توجه به آن الزامی است. نتیجه گیری: طبق تحقیقات و مشاهدات میدانی انجام شده، استفاده از رنگ های ملایم و اجتناب از رنگ هایی که باعث تحریک و اختلال در تمرکز کودکان در هنگام آموزش می شود از اهمیت زیادی برخوردار است. می توانیم با طیفی از نور(کم و زیاد کردن) و یا به کار بردن فضایی به عنوان اتاق تاریک، فضایی برای تقویت تمرکز آن ها بوجود آوریم. این موضوع باعث کاهش استرس آنها شده که خود در روند درمان این کودکان، نقش مثبتی را ایفا می کند. در این راستا، بهتر است فضاهایی با قابلیت انعطاف پذیری و به وصورت قرار دادی (با توجه به نیازهای این کودکان) توسط معماران طراحی شده و بدین ترتیب کمک شایان توجهی به افراد مبتلا به اتیسم و والدین این کودکان صورت پذیرد.

مقدمه و اهداف: یکی از الزامات رانندگی مطمئن، داشتن بینایی خوب و قوی است. برخی اختلالات بینایی، می تواند خطر تصادفات رانندگی را افزایش دهد؛ لذا مقاله حاضر به بررسی نقش کاهش حدت بینایی، اختلال حساسیت کانتراست و اختلال میدان بینایی در تصادفات و توصیه هایی که جهت بهبود این عوامل در رانندگان و مسیر جاده ها و راه ها می توان انجام داد، می پردازد. مواد و روش ها: مقاله حاضر نوعی مطالعه مروری است که در آن جمع آوری اطلاعات از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar، PubMed و Scopus، محدود به زبان انگلیسی و بدون محدودیت زمان و با استفاده از کلمات کلیدی «حساسیت کانتراست، میدان بینایی، عینک نامناسب، تصادف رانندگی و اختلال بینایی» به صورت جداگانه و توام انجام شد. یافته ها: در صورت وجود ارتباط بین حدت بینایی و تصادفات رانندگی، آن ارتباط بسیار ضعیف می باشد. همچنین رابطه ی مستقیمی بین اختلال حساسیت کانتراست با میزان تصادفات رانندگی وجود دارد. نقص میدان بینایی اگر به صورت دوچشمی و شدید باشد، می تواند خطر تصادفات رانندگی را افزایش دهد. اقداماتی که در جهت بهبود این عوامل انجام شده است بیشتر در قالب توصیه هایی به رانندگان و تغییر روند غربالگری می باشد. نتیجه گیری: اختلال حدت بینایی رابطه ی ضعیفی با میزان تصادفات رانندگی دارد. محققین در مورد رابطه ی مستقیم اختلال میدان بینایی و تصادفات رانندگی به نظر واحدی نرسیده و برخی عقیده دارند بررسی این موضوع بی نتیجه است، اما در بین عوامل بررسی شده، حساسیت کانتراست نسبت به دو فاکتور دیگر تاثیر بیشتری بر تصادفات رانندگی دارد. لذا نیاز به انجام مطالعات وسیع تر برای شناسایی و کاهش عوامل ایجادکننده ی اختلال حساسیت کانتراست، ضروری می باشد.

مقدمه و اهداف: سالهاست که دانشمندان و محققین در کتب و مجلات علمی بر ارتباط موسیقی و ایجاد پلاستیسیتی تاکید دارند و هنوز هم به شناخت جنبه های دیگری از این ارتباط علاقه دارند. در تحقیقات زیادی دیده شده که موسیقیدانها به علت پلاستیسیتی خاص خود در مناطق شنیداری قشری و تحت قشری سیستم عصبی مرکزی و محیطی تواناییهای بسیار بالایی در پردازش ظریفترین اجزای محرکهای موسیقیایی و گفتاری مختلف دارند. در مطالعه حاضر سعی شده با استفاده از نتایج مطالعات مختلف در زمینه تاثیر فراگیری موسیقی بر افزایش تواناییهای شنیداری در گروه های مختلف سنی و به ویژه در کودکان به میزان این ارتباط و کاربرد آن در زمینه آموزش در مدارس پی برده شود. مواد و روش ها: با استفاده از پایگاه های اطلاعاتی Medline، Google Scholar، PubMed مطالعات انجام شده از سال 2000 میلادی در زمینه ایجاد پلاستیسیتی موسیقیایی در موسیقیدانها و مقایسه آنها با افراد غیرموسیقیدان جمعآوری و در این مقاله آورده شده است. نتیجه گیری: شاید در منظر اول و از لحاظ محل درک در مغز)گفتار در نیمکره چپ و موسیقی در نیمکره راست(و مسیرهای عصبی درگیر، تا حد زیادی پردازش گفتار و موسیقی متفاوت به نظر برسند، اما واقعیت چیز دیگری است. پردازش زبان و موسیقی به جنبه های کاملا مشترکی از حس درک و شناخت در قشر و نواحی تحت قشری نیاز دارد. بنابراین با استفاده از آموزش موسیقیایی و تقویت مسیرهای عصبی مشترک درک موسیقی و زبان میتوان اختلال درک گفتار در جمعیتهای خاصی از کودکان که در درک گفتار مشکل دارند را درمان و تقویت نمود.

مقدمه و اهداف: میلو مننگوسل یک ناهنجاری مادرزادی سیستم اعصاب مرکزی میباشد. کودکان با این اختلال علاوه بر داشتن مشکلات حرکتی، اغلب از مشکلات رفتاری هیجانی-نیز رنج میبرند که در این بین، پرخاشگری میتواند با توجه به تاثیرگذاری در تمامی حیطه های زندگی فرد نظیر تحصیل، تعامل با همسالان از سایر اختلالات رفتاری هیجانی مهمتر باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر نقاشیدرمانی در کاهش پرخاشگری کودکی با تشخیص میلومننگوسل انجام شده است. معرفی بیمار: مطالعه حاضر یک مطالعه گزارش موردی میباشد که به بررسی 12 جلسه نقاشیدرمانی به روش دستورالعمل در کاهش پرخاشگری کودکی 10 ساله با تشخیص میلومننگوسل پرداخته است. در مطالعه حاضر از دو پرسشنامه باس و پری و پرسشنامه پرخاشگری کودکان 11-7 ساله)فرم معلمان(استفاده شد که قبل از انجام نقاشی درمانی و نیز پس از 12 جلسه نقاشیدرمانی توسط معلم کودک تکمیل شد. یافته ها: تغییر نمرات بهدستآمده از هر دو پرسشنامه باس و پری و پرسشنامه پرخاشگری کودکان 11-7 ساله)فرم معلمان(نشان داد که نقاشیدرمانی در کاهش پرخاشگری این کودک موثر بوده است. نقاشی درمانی میتواند به عنوان روش مناسبی در کاهش پرخاشگری کودکان با اختلالات متعدد کاربردپذیر باشد.