علوم تکثیر و آبزی پروری
سال:1394 | دوره:3 | شماره:6 |تعداد مقالات:8

سداب (Ruta graveolens) از جمله گیاهان دارویی در طب سنتی است که دارای خواص دارویی متعددی ازجمله ضد سرطانی، انتی اکسیدان، ضد التهاب، ضد میکروبی، ضد تشنج و کاهنده فشار خون می باشد. در مطالعه کنونی اثرات ضد باکتریایی عصاره اتانولی این گیاه بر دو جدایه بیماری زای لاکتوکوکوس گارویه (Lactococcus garvieae) و آئروموناس هیدروفیلا (Aeromonas hydrophila) جداسازی شده از مزارع قزل آلای کشور که به ترتیب گرم مثبت و منفی می باشند تعیین و با آنتی بیوتیک های اریترومایسین و انروفلوکساسین، تتراسایکلین و سولفامتوکسازول با روش دیسک کاغذی مقایسه شد. همچنین حداقل غلظت باکتری کشی (MBC) و حداقل غلظت مهار رشد (MIC) عصاره آن با استفاده از روش میکرو دایلوشن تعیین گردید. بر اساس نتایج عصاره اتانولی سداب اثر ممانعت کنندگی رشد بر دو جدایه بیماری زای شایع در مزارع قزل آلای کشور را ندارند که ممکن است به دلیل مقاوم بودن سویه های باکتریایی بررسی شده، فقدان یا پایین بودن مواد ضد میکروبی خود گیاه و یا ناشی از شیوه استخراج عصاره باشد.

در این پژوهش تاثیر پودر اسپیرولینا (Arthrospira maxima) و هویج (Daucus carota) بر تغییرات رنگ بدن 330 قطعه ماهی سیکلید مالاوی زبرا (Pseudotropheus zebra) با وزن متوسط 15 گرم در دوره سی و پنج روزه، جهت بررسی تاثیر آنها بر رنگ ماهیان، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان بهینه استفاده از هویج به صورت بخارپز شده ترکیبی با جیره تر برای این گونه 20 درصد بوده و تمام فاکتورهای بررسی شده به استثنای فاکتور ته رنگ نسبت به گروه شاهد دارای اختلاف معناداری بودند (P<0.05) و در آزمایش دوم نیز سطح 15 درصد اسپیرولینا بهترین نتایج را نسبت به سطوح دیگر نشان داد و تمام فاکتورهای مورد بررسی نسبت به گروه شاهد اختلاف معناداری را نشان دادند (P<0.05). در نتایج رنگ سنجی فاکتور، در هر دو آزمایش بیشترین تغییرات را بروز داد و به طور کلی اشباع شدن طیف رنگ آبی بسیار مشهود تر از طیف قرمز رنگ بود. در این مطالعه اسپیرولینا به عنوان ماده کارتنوئیدی برتر تعیین شد.

با توجه به اهمیت ماهی و سایر فرآورده های دریایی به عنوان یک منبع پروتئینی با ارزش و قابل دسترس و با توجه به فسادپذیری سریع این محصولات، 15 نمونه ماهی هوور مسقطی (Katsuwonuspelamis) که از بندرعباس صید گردیدند و همچنین 15 عدد کنسرو نیز از این ماهیان تهیه گردید، به منظور اندازه گیری میزان هیستامین در عضله تیره و روشن ماهیان و همچنین در کنسرو ماهیان مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفتند. ابتدا ماهیان بیومتری شده و سپس عضلات تیره و روشن از یکدیگر جدا گردیدند. همچنین از محتوی داخل قوطی کنسرو نمونه برداری صورت گرفت. اندازه گیری میزان هیستامین به روش Schultz و با کمک دستگاه الکتروفوز انجام گردید. نتایج حاصله نشان داد که میانگین میزان هیستامین در نمونه های ماهی هوور در عضله تیره 154.3±52.46 و در عضله روشن 124.4±47.05 میلی گرم در گرم و میزان هیستامین در کنسرو ماهی 160.52±87.59 mg/g می باشد (P<0.05). مقادیر هیستامین در تمام نمونه ها، بالاتر از حداکثر میزان پذیرفته شده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (ppm 20) بود.

هدف از انجام این تحقیق بررسی ترکیب بیوشیمیایی لاشه فیل ماهی (Huso huso) جوان پرورشی تغذیه شده با عصاره زنجبیل (Zingiber officinale) بود. بدین منظور ماهیان با میانگین وزنی 15±0.8 گرم به روش خوراکی و با سطوح 0.5% و 1% عصاره هیدروالکلی زنجبیل به مدت 8 هفته تغذیه شدند. نمونه برداری در انتهای دوره پرورش از بافت بدن صورت گرفت و شناسایی اسیدهای چرب با استفاده از دستگاه گاز کروماتوگراف انجام شد. نتایج نشان داد در محتوای اسیدهای چرب اشباع (SSFA) تفاوت معنی داری بین ماهیان تغذیه شده با عصاره زنجبیل و گروه شاهد مشاهده نشد. در میزان اسیدهای چرب تک زنجیره غیراشباع (SMUFA) تفاوت معنی داری بین تیمار بدست آمد (p<0.05) و بیشترین میزان در تیمار 1% تعیین گردید. بیشترین میزان اسید چرب چندغیراشباع در تیمار 0.5% عصاره زنجبیل مشاهده شد و تفاوت معنی داری با گروه شاهد داشت (p<0.05). بیشترین نسبت w-3/w-6 مربوط به تیمار 0.5% عصاره بود ولی به لحاظ آماری اختلاف معناداری بین تیمارها وجود نداشت. بیشترین شاخص PUFA/SFA بطور معنی داری در ماهیان تغذیه شده با عصاره 0.5% زنجبیل بدست آمد (p<0.05). در مجموع می توان نتیجه گیری کرد با توجه به اینکه نسبت PUFA/SFA و w-3/w-6 در ماهیان تغذیه شده با عصاره زنجبیل بهبود معنی داری یافته است لذا افزودن عصاره زنجبیل می تواند باعث افزایش ارزش غذایی پروفایل اسید چرب، تولید فیل ماهی ارگانیک و سلامت مصرف کننده شود.

با توسعه صنعت پرورش ماهی در کشور و افزایش تعداد پرورش دهندگان، خرید بچه ماهی و جابجایی و نگهداری بچه ماهیان، یکی از زنجیره های مربوط به این صنعت محسوب می شود. تهیه بچه ماهی، حمل و نقل و اکسیژن دهی به ماهی مسائلی است که در بازماندگی و رشد ماهیان در جابجایی و نگه داری های کوتاه مدت تاثیر به سزایی دارد، در این بررسی 6 گروه آمایشی از عصاره های گیاهی سنبل الطیب و گل محمدی به همراه گروه شاهد در سه تکرار مورد تحقیق قرار گرفت در این آزمایش تعداد 420 ماهی گرین ترور (Aequidens rivulatus) در معرض عوامل تنش زا قرار گرفته تا الگوهای پاسخ استرس فیزیولوژیکی در این گونه ها تعیین بشود. مهمترین پاسخ در افزایش سه برابری در سطوح کورتیزول (حداکثر مقدار 146 ng/ml) و افزایش معنادار در سطوح گلوکز (1.5 برابری) در انتهای مسیر پس از انتقال در گروه شاهد دیده شد که این افزایش در تیمار گل محمدی3% کمترین مقدار را داشت، پس از تنش حاد جابجایی، شاهد افزایش سریع در کورتیزول بوده (نقطه اوج به میزان 121 ng/ml پس از طی نمودن نیمی از مسافت انتقال) نتایج نشان می دهد که همانند ماهیان دیگر، مسافت و میزان تنش باعث پاسخ فیزیولوژیکی شد و با کاهش این استرس می توان میزان تلفات در انتقال را کاهش داد.

در این تحقیق 4 جیره غذایی حاوی اسید اسکوربیک با دوزهای صفر (شاهد)، 500، 1000 و 1500 میلیگرم در هر کیلوگرم ماده غذایی، در 3 تکرار و به مدت 8 هفته به ماهیان بارب حلب Barbonymus schwanenfeldii داده شد. ماهیان بارب حلب به تعداد 180 و با میانگین وزنی 5.2±5.0 گرم، با دوزهای مختلف ویتامین C تغذیه شدند. در هر آکواریوم (180 لیتری) تعداد 15 ماهی بارب ذخیره سازی شد و سه بار در روز غذادهی انجام گرفت. در این تحقیق شاخص های رشد شامل (ضریب رشد ویژه، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، نسبت بازدهی پروتیین، مصرف غذای روزانه و درصد بقا) اندازه گیری شد.نتایج آزمایش نشان دادند که بهترین شاخص های رشد در جیره حاوی 1500 میلیگرم ویتامین C مشاهده شد که با تیمار شاهد اختلاف معنی داری داشت (P<0.05). بطور کلی می توان بیان نمود که بهترین میزان ویتامین C برای ماهی بارب حلب از نظر رشد و فاکتورهای ایمنی، سطح 1500 میلیگرم ویتامین C در کیلوگرم ماده غذایی می باشد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی فاکتورهای خونی در ماهیان فلاور هورن (Flower horn) که با سطوح مختلف هیدرولیز پوست گاو تغذیه شده اند، صورت گرفت. تعداد 216 عدد ماهی با میانگین وزنی و طولی به ترتیب 0.95±0.2 (g) و 3.7±0.2 cm در طول صد روز دوره پرورش با درصدهای مختلف هیدرولیز پوست گاو مورد تغذیه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در تیمارهای تغذیه شده با جیره حاوی 40 درصد هیدرولیز پوست گاو تعداد گلبول قرمز با میانگین (2.5±0.33)×106، درصد هماتوکریت (25±1.72) و هموگلوبین با میانگین (8.5±1.66) گرم در دسی لیتر، نسبت به گروه شاهد افزایش معنی داری داشت (p<0.05). همچنین بیشترین تعداد گلبول سفید (18.1±1.82)×103 نیز مربوط به جیره حاوی 40 درصد هیدرولیز بود که نسبت به جیره شاهد افزایش غیرمعنی داری داشت (p>0.05). بیشترین مقادیر فاکتور MCV مربوط به تیمار 100 درصد با میانگین (1.04±0.32) بود (p<0.05) و کمترین مقادیر آن نیز مربوط به تیمار 60 درصد با میانگین (0.96±0.52) بود (p<0.05). در مورد فاکتور MCH بیشترین مقادیر اندازه گیری شده مربوط به تیمار شاهد با میانگین (3.45±0.72) بود و کمترین مقادیر آن مربوط به تیمار 20 درصد با میانگین (3.36±0.24) بود (p<0.05). در مورد فاکتور MCHC نیز بیشترین مقادر اندازه گیری شده مربوط به تیمار 20 درصد با میانگین (35.00±3.81) اندازه گیری گردید و کمترین آن نیز مربوط به تیمار 60 درصد با میانگین (28.39±3.78) بود (p<0.05). بنابراین، بهترین سطح هیدرولیز پوست گاو برای افزودن به جیره غذایی ماهی زینتی فلاور هورن (Flower horn) سطح 40 درصد بود.

در این مطالعه به تعیین غلظت کشنده فلز سنگین کلریدکادمیوم در ماهی کپورمعمولی (Cyprinus Carpio) و ماهی کاراس طلایی (Carassius auratus) در شرایط آزمایشگاهی با هدف تاثیر سمیت کلریدکادمیوم بر میزان مقاومت بچه ماهیان این دو ماهی در مقادیر محاسباتی LC50 پرداخته شد. پس از طی دوره آداپتاسیون، 105 قطعه بچه ماهی کپورمعمولی با میانگین وزنی 18 گرم و طول کل 12 سانتی متر و 105 قطعه بچه ماهی کاراس طلایی با میانگین وزنی 15 گرم و طول کل 7 سانتی متر استفاده شد. آزمایش LC50 پس از تعیین محدوده کشندگی و تعیین غلظت های سم کلرید کادمیوم صورت گرفت. آزمایش ها در 9 تیمار و 3 تکرار برای هر دو ماهی در طول مدت 96 ساعت انجام گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده های حاصل از آزمایش از نرم افزارهای SPSS و پروبایت آنالایزر استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده LC50 ماهی کاراس طلایی (11.2) میلی گرم در مقایسه با ماهی کپور (9.77) میلی گرم بر لیتر بود و می توان نتیجه گرفت که کلریدکادمیوم سمیت نسبتا شدیدی بر ماهیان مورد آزمایش داشته و ماهی کاراس طلایی در مقایسه با کپورمعمولی در مقابل سم کلرید کادمیوم از مقاومت بیشتری برخوردار است.