مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1401 | دوره:33 | شماره:10 |تعداد مقالات:6

پیش زمینه و هدف: هدف از کاربرد نانو حامل ها در صنعت داروسازی، کاهش عوارض جانبی و کنترل سرعت رهش ماده موثره است، چراکه با روش های معمول مصرف دارو نظیر مصرف خوراکی و تزریقی، دارو در سراسر بدن توزیع شده، تمام بدن تحت اثرات دارو قرار گرفته و عوارض جانبی دارو بروز می کند. با گسترش روش های نوین دارورسانی می توان بدون آسیب رساندن به سایر بافت ها به بیشترین تاثیرپذیری دست یافت. در این پژوهش، با توجه به اهمیت داروی لوودوپا به عنوان خط اول درمان بیماری پارکینسون، برهمکنش این دارو بر روی نانولوله های بور نیتریدی به عنوان حامل و امکان تشکیل کمپلکس پایدار بین آن ها بررسی شد. مواد و روش کار در مطالعه ترمودینامیکی حاضر، جذب لوودوپا بر روی نانولوله بور نیتریدی با استفاده از تیوری تابع چگالی (DFT) بررسی شد. برای بهینه کردن ساختار نانو بور نیتریدی و داروی لوودوپا، روش و مجموعه پایه B3LYP/6-31G(d) به کاربرده شد. انرژی برهمکنش به منظور تعیین پایداری جذب دارو بر روی نانولوله بورنیترید محاسبه شد. یافته ها: مقدار انرژی جذب و تغییر آنتالپی منفی بوده و فرایند جذب گرماده و ازنظر ترمودینامیکی مساعد بود. نتایج حاصل از محاسبات نظریه اوربیتال پیوندی طبیعی(NBO) نشان داد، لوودوپا نقش الکترون دهندگی و نانولوله بورنیترید نقش الکترون گیرندگی را دارد، که این عامل باعث تغییر انرژی پایداری پیوندها در نانولوله شده است. همین اثر را پتانسیل الکترواستاتیکی مولکولی نیز ثابت کرد. تحلیل نتایج به دست آمده از نظریه اتم در مولکول (AIM)، ماهیت جزیی کوالانسی را برای کمپلکس لوودوپا-نانولوله نشان داد. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه انرژی جذب، توابع ترمودینامیکی، پارامترهای ساختاری، پارامترهای AIM و آنالیز NBO نشان داد، فرایند جذب دارو مطلوب بوده و با توجه به امکان تشکیل کمپلکس پایدار پیش بینی می شود نانولوله های بورنیتریدی، حامل مناسبی برای رسانش لوودوپا به سلول های هدف باشند.

پیش زمینه و هدف: افراد مبتلا به دیابت، به طور بالقوه ای در برابر تهدید عوامل دیگر مانند عواطف منفی، نقص سیستم عصبی و حساسیت به اضطراب قرار می گیرند، که در گرفتار آمدن یا نیامدن آن ها در زخم های ناشی از دیابت تاثیر می گذارد. هدف از مطالعه بررسی تاثیر سیستم مغزی رفتاری بر بیماران زن دیابتی در معرض آسیب پذیری روانی با نقش میانجی حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بود. مواد و روش کار: این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، جزء مطالعات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان مبتلا به دیابت کلینیک تخصصی دیابت شهر کرج در نیمسال اول سال 1401 تشکیل دادند، که390 نفر به عنوان حجم نمونه به روش هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه سیستم های مغزی رفتاری کارور و وایت، پرسش نامه سلامت روانی (SCL-25)، حساسیت اضطرابی تیلور و کاکس، عواطف مثبت و منفی واتسون، کلارک و تلگن و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های معادلات رگرسیونی با استفاده از نرم افزار های 18 SPSS و23 Amos انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیرهای سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی دارای اثر مستقیم و معنی داری بر آسیب پذیری روانی هستند. همچنین مسیر غیر مستقیم اثر سیستم مغزی رفتاری با میانجی گری حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی مورد تایید واقع گردید. به طور کلی مدل پژوهش تایید شد و متغیرهای پژوهش توان پیش بینی 69 درصدی از متغیر آسیب پذیری روانی را دارا بودند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نقش سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی لازم است درمان کنندگان جهت کاهش آسیب روانی سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی، برنامه هایی تدوین نمایند تا با تغییر این متغیرها آسیب روانی در این بیماران کاهش یابد.

پیش زمینه و هدف: سرطان ازجمله مشکلات جدی سلامت جوامع امروزی است که تلاش های بسیار گسترده ای برای مقابله با آن در حال انجام است. بااین وجود در بسیاری از موارد سلول های سرطانی درنهایت می توانند با راهکارهای درمانی ارایه شده مقابله کرده و حتی گاهی با بروز مقاومت به شیمی درمانی از درمان های به کاررفته برای رشد سریع تر تومور بهره ببرند. در حال حاضر چندین مهارکننده اختصاصی CDK4/6 از قبیل Palbociclib، Ribociclib، Abemaciclib وجود دارد که این مهارکننده های اختصاصی به صورت معنی داری سبب کاهش تومورزایی، رشد و تهاجم تومور می شوند. هدف از این مطالعه بررسی سمیت سلولی داروی Abemaciclib بر میزان رشد و تولید ROS در دو رده سلولی سرطانی A549 و AGS بود. مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی تجربی رده های سلولی AGS (سرطان معده) و 549A (سرطان ریه) کشت داده شدند. سنجش زنده مانی سلول با تست MTT و میزان تولید رادیکال های آزاد اکسیژن با تست ROS برای بررسی حساسیت داروی Abemaciclib در دوزهای 1، 2. 5، 5، 10، 20 میکرومولار در رده های سلولی مشخص شده انجام شدند. و دیتاها با نرم افزار Graph Pad Prism v: 8 آنالیز شده و P<0. 05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد که Abemaciclib می تواند به عنوان یک عامل درمانی در این دو سرطان به کار رود، زیرا با افزایش غلظت دارو رشد سلول های سرطانی موردنظر کاهش یافتند. بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد داروی Abemaciclib به طور معنی داری بقا و تکثیر سلولی را در رده های سلولی (549A) و (AGS) در مقایسه با کنترل در دوز های 10 و 20 میکرومولار کاهش داد. مطالعات آزمایشگاهی و حیوانی بیشتری برای بررسی روندهای مولکولی و بالینی دقیق داروی Abemaciclib موردنیاز است.

پیش زمینه و هدف: شیوع دردهای مزمن مفصلی مچ پا بین رشته های مختلف ورزشی موجب تغییر در پارامترهای فشار کف پا می شود که مقیاسی برای نشان دادن ریسک فاکتور آسیب بیشتر است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر پروتکل توان بخشی تمرینات حس عمقی و امواج فراصوت بر میزان توزیع فشار کف پا در ورزشکاران مرد جوان است. مواد و روش کار: این تحقیق به روش شبه تجربی روی 20 مرد جوان فعال دارای درد مزمن مچ پا انجام گردید. پس از غربالگری اولیه و شناسایی فوتسالیست های واجد شرایط از لیگ استان آذربایجان شرقی، ورزشکاران با استفاده از فرم VAS به دو گروه استاندارد تجربی (N=10) و کنترل (N=10) تقسیم شدند. تغییرات شاخص های مرکز فشار در حالت ایستا و درصد فشار سطح کف پا در حالت پویا با استفاده از اسکنر نیرو قبل و پس از سه هفته مداخلات درمانی از آزمودنی ها به عمل آمد. برای تجزیه وتحلیل آماری، بعد از استفاده از آزمون شاپیروویلک جهت نرمال سازی داده ها، از آزمون های تی وابسته و آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0 درصد استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون های آماری نشان داد که پروتکل اعمال شده تاثیر معنی داری بر میزان توزیع فشار کف پا ورزشکاران مرد جوان فعال دچار درد مزمن مچ پا داشته است (P<0/05). بحث و نتیجه گیری: با توجه به تاثیرگذاری مثبت پروتکل اعمال شده در تقسیم میزان فشار کف پا بعد از اعمال پروتکل اعلام شده، گنجاندن آن در برنامه های توان بخشی مردان جوان با درد مزمن مچ پا توصیه می گردد.

پیش زمینه و هدف: کمردرد به دردی که در ناحیه کمر یا خاجی ستون فقرات احساس شود اطلاق می گردد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اختصاصی مبتنی بر الگوی حرکتی بر متغیرهای فشار کف پایی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن طی راه رفتن بود. مواد و روش کار پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. افراد مورد مطالعه که از مراجعین به مرکز سلامت و تندرستی دانشگاه محقق اردبیلی انتخاب شده بودند، به طور تصادفی 10 نفر دارای کمردرد مزمن (گروه تجربی) و 10 نفر کمردرد (گروه کنترل) تقسیم شدند. افراد گروه تجربی شش هفته تمرینات الگوی حرکتی را انجام دادند ولی گروه کنترل در این مدت شش هفته ای تمرینی انجام ندادند. مقادیر فشار کف پایی طی پیش آزمون و پس آزمون توسط دستگاه فوت اسکن (نرخ نمونه برداری: 300 هرتز) ثبت شد. آزمون آماری آنالیز واریانس دو سویه جهت تحلیل آماری داده ها استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معنی داری 05/0 و با استفاده از نرم افزار اس. پی. اس. اس (SPSS) نسخه 22 انجام پذیرفت. یافته ها: نتایج نشان داد اوج مولفه عمودی در مرحله برخورد پاشنه (009/0=p) و نرخ بارگذاری عمودی (013/0=p) در گروه تجربی در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کمتر بود. مقایسه جفتی نشان داد، اوج نیرو در استخوان کف پایی دوم در گروه تجربی در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کمتر بود (018/0=p). بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد، اوج نیروی عمودی در مرحله برخورد پاشنه و نرخ بارگذاری عمودی پس از مداخله در بیماران مبتلا به کمردرد کاهش یافت. این امر می تواند نقش موثر تمرینات الگوی حرکتی در بیماران مبتلا به کمردرد را به خوبی نشان دهد.

پیش زمینه و هدف: مطالعات متعدد نتایج ناهماهنگی را در مورد ارتباط باورهای وسواسی و متغیرهای شناختی گزارش کرده اند. همچنین باورهای وسواسی عوامل مهمی در تبدیل افکار مزاحم به افکار وسواسی به شمار می روند. در این راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجیگری ترس از خود در ارتباط میان سبک های دل بستگی ناایمن با باورهای وسواسی در میان دانشجویان بود. مواد و روش کار: روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه ی دانشجویان کارشناسی دانشگاه های تهران در بازه ی زمانی مرداد تا مهر سال 1401 بودند که از طریق نمونه گیری خوشه ای 320 نفر انتخاب شدند و به پرسشنامه ها پاسخ دادند. پس از حذف داده های پرت، 312 پرسشنامه وارد تجزیه وتحلیل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه باور های وسواسی (OBG)، پرسشنامه ی ترس از خود (FSQ) و پرسشنامه تجربه در روابط نزدیک (ECR) بودند. درنهایت داده ها با روش همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 22 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: شاخص های نیکویی برازش برای مدل پژوهش معنادار و مطلوب بودند و مدل برازش مناسبی داشت. نتایج نشان داد که ضریب همبستگی نمره ی کل باورهای وسواسی با ترس از خود و نمره ی کل دل بستگی نا ایمن به ترتیب 54/0 و 42/0 و در سطح 01/0>p دارای اختلاف معنادار بودند. همچنین اثر غیرمستقیم و اثر کل سبک های دل بستگی ناایمن بر باورهای وسواسی به ترتیب 24/0 و 33/0 و به لحاظ آماری دارای اختلاف معنادار بودند (01/0>p). بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که سبک های دل بستگی ناایمن و ترس از خود نقش مهم و تاثیرگذاری بر باورهای وسواسی دارد. همچنین مطالعه حاضر روابطی را شناسایی کرد که ممکن است پیامدهای مهمی برای پیشگیری و درمان افکار غیرقابل قبول در بیماران OCD و همچنین افراد غیربالینی داشته باشد.