غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1394 | دوره:17 | شماره:6 |تعداد مقالات:11

مقدمه: هدف از انجام این مطالعه، بررسی معنای خود مدیریتی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک بود.مواد و روش ها: در این مطالعه، معنای خودمدیریتی نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک، با استفاده از رویکرد پدیدار شناسی هرمنوتیک (Hermeneutic) شش مرحله ای ـ وان مانن (Van Mannen) مورد پژوهش قرار گرفت. در این پژوهش، 8 نفر از نوجوانان 18-13 ساله مبتلا به دیابت نوع یک که حداقل یک سال از تشخیص بیماری آن ها گذشته بود، مشارکت داشتند. داده ها با مصاحبه های نیمه ساختاریافته جمع آوری شد. پس از هر مصاحبه، داده ها پیاده شدند و به همراه اعضای تیم پژوهش مورد تحلیل قرار گرفتند. هر مصاحبه راهنمایی برای مصاحبه بعدی بود و سوالات مصاحبه بر اساس داده های مصاحبه قبلی مورد تجدید نظر قرار می گرفتند. یادداشت در عرصه نیز از دیگر ابزارهای گردآوری داده ها بود.یافته ها: میانگین سنی نوجوانان 16.25±3.7 سال، میانگین مدت ابتلای نوجوانان به دیابت 3 سال و 10 ماه و میانگین مدت مصاحبه در این مطالعه 35 دقیقه و 27 ثانیه بود. از نتایج این مطالعه، 7 درون مایه استخراج شد. این درون مایه ها شامل تعامل مولد، رسیدن به خودکارآمدی، دستیابی به خودتنظیمی، تسلط بر مشکلات، پیش به سوی آینده دلخواه، دیابت جزیی از زندگی و حفظ غرور در نوجوانان بود. یکی از دستاوردهای مهم این مطالعه، درون مایه حفظ ظاهر در نوجوانان بود که در سایر مطالعات مشابه مشاهده نشده بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دادند که نوجوانان ایرانی تمایل زیادی به مشارکت در امر مراقبت از خود و درمان دارند. نوجوانان مبتلا، مفهوم خودمدیریتی را دوستی و همراهی با دیابت تفسیر کردند.

مقدمه: عوارض قلبی و عروقی علت اصلی ناتوانی و مرگ و میر در مبتلایان به دیابت شیرین قلمداد می شوند. نقش غلظت سرمی بالای نشانگرهای التهابی به ویژه پروتئین واکنش دهنده C (CRP) در پیش بینی و پاتوژنز عوارض قلبی و عروقی دیابت نوع 1 اثبات شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ده هفته مکمل یاری با ال کارنیتین و تمرین هوازی بر سطوح سرمی CRP در مو ش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.مواد و روش ها: موش های صحرایی نر از نژاد ویستار (به تعداد 36 سر) در محدوده وزنی 230±10 گرم، به طور تصادفی به 6 گروه (هر گروه شامل 6 سر) شامل گروه سالم، دیابتی پیش آزمون، دیابتی شاهد، دیابتی تمرین هوازی، دیابتی مکمل خوراکی ال کارنیتین، و دیابتی ورزش هوازی+مکمل خوراکی ال کارنیتین تقسیم شدند. القای دیابت در گروه های دیابتی توسط استرپتوزوسین انجام شد. در پایان مداخلات، نمونه های خونی برای تعیین سطوح سرمی CRP جمع آوری شدند. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند، مقادیر P کوچکتر از (P<0.05) 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: مکمل یاری با ال کارنیتین در گروه دیابتی مکمل، کاهش معنی داری در سطوح سرمی CRP در مقایسه با گروه شاهد ایجاد نکرد (P=0.078)، ولی شیب افزایش آن را کاهش داد. هم چنین کاهش معنی دار CRP سرمی در گروه تمرین (P=0.00021) و گروه تمرین + مکمل یاری (P<0.0001) مشاهده شد، ولیکن درصد تغییرات CRP در گروه تمرین+مکمل یاری بیشتر بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضرنشان می دهد که تمرین هوازی می تواند سطوح سرمی CRP را در موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین کاهش دهد، و استفاده از مکمل یاری با ال کارنیتین در کنار آن می تواند منجر به اثرات سودمند بیشتری شود.

مقدمه: در پژوهش حاضر به مقایسه آثار تمرین استقامتی و ترکیب تمرین با مصرف مکمل سیر بر سطوح سرمی هموسیستئین، فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (TPA) و برخی شاخص های ترکیب بدنی هم چون وزن، نمایه توده بدن (BMI) و درصد چربی در زنان کم تحرک پرداختیم.مواد و روش ها: 27 نفر از زنان مراجعه کننده به مجموعه های ورزشی مناطق سه و چهار تهران (میانگین سنی 38.53±7.59 سال، میانگین وزنی 77.61±5.26 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه فعالیت ورزشی استقامتی، فعالیت استقامتی همراه با مصرف مکمل سیر و گروه شاهد تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل 10 هفته فعالیت هوازی دویدن بر روی تردمیل، به تعداد 5 جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب بود. افراد گروه تمرین+ مکمل سیر نیز روزانه 2 عدد مکمل سیر (به شکل کپسول های 500 میلی گرمی از نوع nature made) دریافت کردند. در آغاز و 48 ساعت پس از تمرین، سطوح سرمی هموسیستئین و TPA آزمودنی ها مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی اختلاف های درون گروهی از آزمون تی زوجی و جهت بررسی اختلاف های برون گروهی از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد.یافته ها: متغیر هموسیستئین در مرحله پس آزمون در گروه های تمرین ورزشی به همراه مکمل و تمرین کاهش معنی داری یافت (P<0.05). اگرچه سایر متغیرها در گروه های تمرین ورزشی به همراه مکمل و تمرین کاهش یافتند، اما این تغییرات از لحاظ آماری معنی دار نبودند (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، انجام 10 هفته تمرینات استقامتی و مصرف مکمل سیر می تواند از طریق کاهش سطح سرمی هموسیستئین، خطر ابتلا به بیماری های قلبی و عروقی را در زنان کم تحرک کاهش دهد.

مقدمه: بافت چربی هورمون های مختلفی از جمله آدیپونکتین ترشح می کند که عملکردهای بیولوژیک متنوعی را تنظیم می کند، لذا هدف از مطالعه حاضرتعیین اثر هشت هفته تمرین های مقاومتی با الگوهای متفاوت بر سطوح سرمی لپتین، آدیپونکتین، تستوسترون و کورتیزول مردان بی تحرک بود.مواد و روش ها: 40 مرد تمرین نکرده با میانگین سن 23.80±2.66 سال و وزن 67.43±4.96 کیلوگرم به صورت تصادفی در یکی از چهار گروه تمرین بالاتنه، پایین تنه و ترکیبی (شامل: سه جلسه تمرین مقاومتی درهفته به مدت 8 هفته، 5 ست تمرینی با 60 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه) و کنترل (هر گروه 10 نفر) قرارگرفتند، نمونه های خونی در شرایط مشابه درسه مرحله پیش آزمون، هفته چهارم و روز پس از پایان هفته هشتم اندازه گیری و در سطح P<0.05 مورد تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: درگروه بالاتنه: پس از هشت هفته درصد چربی (7.39 درصد) و لپتین (64.02 درصد) کاهش و آدیپونکتین (90.42 درصد)، تستوسترون (24.19 درصد) افزایش معنی دار نسبت به پیش آزمون داشت (P<0.002). پایین تنه: درصد چربی (7.39 درصد) و لپتین کاهش (P<0.00) (56.95 درصد)، آدیپونکتین (P<0.012) (87.82 درصد) و تستوسترون افزایش (P<0.001) (23.54 درصد) معنی دار نسبت به پیش آزمون داشت. ترکیبی: شاخص توده بدنی (1.88 درصد)، توده عضلانی (2.24 درصد) و آدیپونکتین (91.56 درصد) افزایش معنی داری (P<0.001)، لپتین (P<0.001) (59.3 درصد) پس از هشت هفته تمرین و کورتیزول (P<0.01) (19.17 درصد) پس از چهار هفته تمرین ترکیبی کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون داشت.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر انواع تمرینات مقاومتی موجب افزایش آدیپونکتین و کاهش لپتین گردید. هم چنین افزایش سطح سرمی تستوسترون و کاهش درصد چربی در گروه تمرین با اندام های فوقانی و تحتانی مشاهده گردید. طبق نتایج به دست آمده به نظر می رسد اجرای تمرینات مقاومتی در افرادی که سابقه بی تحرکی دارند نیز با تغییر در سطوح هورمونی همراه است و می تواند در پیشگیری از بیماری های قلبی و عروقی در این افراد موثر باشد.

مقدمه: تستوسترون و کورتیزول به عنوان هورمون های آنابولیک و کاتابولیک پذیرفته شده اند و به طور وسیعی در اضافه وزن تحت تاثیر قرار می گیرند، هم چنین عوامل موثری در مدیریت و درمان چاقی و اضافه وزن هستند. بنابراین، این مطالعه با هدف بررسی اثر حاد تمرین دوره ای شدید بر سطوح سرمی تستوسترون، کورتیزول، و نسبت تستوسترون به کورتیزول در کودکان چاق و دارای اضافه وزنی که تمرین نکرده اند و هم چنین گروهی که تمرین کرده اند، انجام شد.مواد و روش ها: 20 آزمودنی (9 تا 12 سال) چاق و دارای اضافه وزن به صورت تصادفی به دو گروه تمرین دوره ای شدید و شاهد تقسیم شدند. جلسه توجیهی ـ آموزشی جهت آشنایی آزمودنی ها با پروتکل تمرین و اندازه گیری حداکثر سرعت هوازی و شاخص های آنتروپومتریکی آن ها، برگزار شد. 48 ساعت پس از جلسه توجیهی، یک مرحله تمرین دوره ای شدید توسط آزمودنی های تمرین نکرده گروه مداخله اجرا شد. سپس آزمودنی های گروه مداخله سه جلسه در هفته با شدت 100 تا 110 درصد حداکثر سرعت هوازی، به مدت دوازده هفته به تمرین پرداختند. با توجه به این که آزمودنی های گروه مداخله پس از دوازده هفته تمرین دوره ای منظم به عنوان تمرین کرده محسوب شدند، برای بررسی اثر حاد تمرین دوره ای در کودکان تمرین کرده نیز یک مرحله تمرین دوره ای شدید برگزار شد. سطوح سرمی کورتیزول و تستوسترون پیش و بلافاصله پس از انجام تمرین دوره ای در حالت ناشتا اندازه گیری شد. حداکثر سرعت هوازی آزمودنی ها با استفاده از آزمون 20 متر رفت و برگشت محاسبه شد.یافته ها: افزایش سطوح سرمی تستوسترون در هر دو مرحله حاد نشان داده شد، این افزایش در مرحله اول معنی دار نبود، اما در مرحله دوم معنی دار بود. کورتیزول نیز در هر دو مرحله حاد به طور معنی داری افزایش یافت، اما نسبت تستوسترون به کورتیزول در هر دو مرحله حاد به طور معنی داری کاهش یافت.نتیجه گیری: با توجه به یافته های به دست آمده می توان از تمرین دوره ای شدید به عنوان روشی جهت بهبود برخی شاخص های مرتبط با ارتقای سلامت کودکان چاق و دارای اضافه وزن استفاده کرد و آن را به عنوان روشی ایمن و مفرح، همراه با سرگرمی های گوناگون برای آن ها در نظر گرفت.

مقدمه: مطالعات پیشین نشان داده اند، مادران باردار به دلیل افزایش نیاز به ید، از جمله گروه های در معرض خطر کمبود ید می باشند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی سطح آگاهی، نگرش و عملکرد مادران باردار در خصوص دریافت ید و نمک یددار و ارتباط آن با وضعیت تغذیه ای ید آنان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مشاهده ای- تحلیلی، 100 مادر باردار ساکن جنوب تهران از پنج مرکز بهداشتی- درمانی به صورت تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه اطلاعات عمومی و دموگرافیک و پرسش نامه سنجش آگاهی، نگرش و عملکرد مادران در زمینه مصرف نمک یددار بود. وضعیت تغذیه ای ید شرکت کنندگان با تهیه نمونه ادرار مادر و نمک مصرفی خانوار ارزیابی شد.یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان 27.16±5.58 سال بود. میانگین و انحراف معیار نمرات آگاهی، نگرش و عملکرد مادران به ترتیب 62.5±20.8، 85.2±12.3، 64.7±14.3 و میانه (دامنه بین چارکی) ید نمک مصرفی و ید ادرار مادران به ترتیب (20.6-29.6) 25.9 گاما و (60.0-160) 109 میکروگرم در لیتر بود. 74 درصد مادران از نمک های حاوی 40-20 گاما ید مصرف می کردند و 29 درصد آنان غلظت ید ادرار 150 ³ میکروگرم در لیتر داشتند. بین عملکرد مادران و غلظت ید ادرار آنان (P<0.01، r=0.28) و هم چنین میزان ید نمک و غلظت ید ادرار شرکت کنندگان (P<0.01، r=0.24) ارتباط معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: اگرچه مادران دچار کمبود ید بودند، اما میزان آگاهی، نگرش و عملکرد آنان در خصوص دریافت ید و نمک یددار مطلوب بود. بررسی سایر عوامل فردی و اجتماعی موثر بر وضعیت تغذیه ا ی ید مادران باردار توصیه می گردد.

مقدمه: امروزه دیابت به دلیل ایجاد عوارض و مشکلات عروقی، از جمله رتینوپاتی، نفروپاتی، نوروپاتی و مشکلات قلبی و عروقی به عنوان یک پاتولوژی جهانی توجه زیادی را به خود معطوف کرده است. رتینوپاتی دیابتی یکی از دلایل عمده نابینایی در بزرگسالان جهان محسوب می شود. براساس آمار سازمان بهداشت جهانی شیوع این بیماری رو به افزایش است و مبتلایان به این بیماری تا سال 2030 دو برابر خواهند شد. رتینوپاتی دیابتی به دو نوع تکثیری و غیرتکثیری تقسیم می شود، و 50-20 درصد افراد مبتلا به دیابت در درازمدت به این عارضه مبتلا می شوند که اغلب از نوع تکثیری است. در این اختلال، به دلیل فعال شدن مسیرهای بیوشیمیایی وابسته به هیپرگلیسمی و در نهایت افزایش فاکتورهای استرس اکسیداتیو، التهاب و آسیب عصبی، نقص در مویرگ های شبکیه چشم ایجاد می شود که موجب کاهش بینایی و در نهایت نابینایی خواهد شد. در رتینوپاتی دیابتی و با تولید رو به افزایش رادیکال های آزاد و گونه های فعال اکسیژن، و هم چنین نقص در سیستم دفاع آنتی اکسیدانی همراه است و بنابراین فلاونوئیدهای موجود در منابع گیاهی، به عنوان آنتی اکسیدان های طبیعی، می توانند در کاهش آسیب های ناشی از استرس اکسیداتیو در این بیماری موثر باشند. بر این اساس استفاده از گیاهان دارویی و جداسازی اجزای موثر و فعال این گیاهان از حیطه های مورد توجه در درمان بیماری هایی همچون دیابت و کاهش عوارض همراه آن می باشد. نتایج این تحقیقات می تواند راهی نوین در طراحی داروهای جدید با عوارض جانبی کمتر بگشاید.

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) اغلب با اختلالات بالینی، متابولیکی و هورمونی همراه است. وجود یک ارتباط قدرتمند بین چاقی، هیپرآندروژنیسم، اختلال تحمل گلوکز و اختلالات باروری بر اهمیت توجه به شیوه زندگی در بیماران مبتلا به این سندرم تاکید می نماید.مواد و روش ها: پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Science Direct، Scopus، Cochrane و SID (2003 تا 2014) برای یافتن مقالاتی در زمینه تاثیر مداخلات مبتنی بر اصلاح شیوه زندگی بر یافته های بالینی، متابولیکی و هورمونی مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: تغذیه مناسب و کاهش وزن بدن می تواند موجب بهبود یافته های بیماری در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک گردد. تاکنون ترکیب رژیم غذایی مطلوبی در این بیماری پیشنهاد نشده است و مطالعات بر محدودیت انرژی به جای ترکیب رژیم غذایی تاکید کرده اند. برخی از محققان رژیم های دارای بار گلیسمی پایین را در کاهش مقاومت به انسولین و سایر علایم بیماری موثر دانسته اند، ولیکن مدارک کافی در تایید اثر بخشی رژیم هایی با محتوای پروتئین بالا وجود ندارد. فعالیت جسمانی منظم نیز موجب بهبود مقاومت به انسولین در بیماران مبتلا می گردد.نتیجه گیری: تعدیل شیوه زندگی، به عنوان اولین اقدام درمانی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک می تواند موجب بهبود یافته های بالینی، هورمونی و متابولیکی شود. اگرچه محدودیت دریافت کالری و کاهش وزن به طور مستقیم پیامدهای بیماری را بهبود می بخشد، ولیکن تاثیر مصرف ترکیب رژیم غذایی به خوبی شناخته نشده است.