غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1381 | دوره:4 | شماره:1(مسلسل 13) |تعداد مقالات:12

مقدمه: مطالعات متعددی دو معیار تشخیصی سازمان جهانی بهداشت (WHO) و انجمن دیابت آمریکا (ADA) را در تشخیص بیماران دیابتی مقایسه کرده اند. این مطالعه به عنوان یک تحقیق اپیدمیولوژی جمعیتی با هدف مقایسه این دو معیار در جمعیت شهری تهران طراحی شده است.مواد و روشها: 9229 فرد بالای 20 سال شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران، شامل 3870 مرد و 5359 زن بررسی شدند. افراد مبتلا به دیابت شناخته شده از مطالعه حذف شدند. نمونه خون در این افراد پس از 14-12 ساعت ناشتا بودن به منظور بررسی سطح گلوکز ناشتا و غلظت لیپوپروتیینهای سرم تهیه شد. نمونه خون دیگری پس از دریافت 75 گرم گلوکز خوراکی گرفته شد. شیوع اختلالات گلوکز و سطح توافق آنها (کاپای آماری) با استفاده از دو معیار WHO و ADA تعیین شد.یافته ها: براساس معیار WHO، 6% افراد (فاصله اطمینان 95%، 5/6-5/5%) مبتلا به دیابت نوع دو و 13% (7/13- 12.3) مبتلا به اختلال تحمل گلوکز (IGT) بودند. براساس معیار ADA،3.3% (3.7-2.9%) افراد مبتلا به دیابت نوع دو و 8/4% (2/5-4/4%) مبتلا به اختلال گلوکز ناشتا (IFG) بودند. این دو معیار در 84% موارد (7355 نفر) توافق داشتند. از بین 7105 فرد طبیعی با معیار WHO، 153 نفر (2/2%) با معیار ADA مبتلا به IFG یا دیابت بودند، در حالی که از بین 8068 فرد طبیعی بر اساس معیار ADA، 1116 نفر (8/13%) با معیار WHO مبتلا به IGT یا دیابت بودند. سطح توافق کاپای آماری بین این دو معیار 35% بود (P<0.001). حساسیت و ویژگی معیار ADA با در نظر گرفتن معیار WHO به عنوان استاندارد طلایی به ترتیب 5/45% و 8/99 درصد بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر توافق کمی را بین دو معیار تشخیصی ADA و WHO نشان میدهد و بیماران مبتلا به اختلال تحمل گلوکز یا دیابت با معیار WHO بهتر شناسایی میشوند.

مقدمه: این مطالعه به منظور بررسی عادات غذایی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان و ارتباط این عادات با میزان قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله انجام گرفت.مواد و روشها: این مطالعه از نوع توصیفی ـ تحلیلی با روش نمونه گیری آسان بر روی افراد دیابتی نوع دو بالای 30 سال مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان انجام شد. از افراد شرکت کننده در مطالعه، پرسشنامه استاندارد عادات غذایی توسط کارشناس تغذیه در بدو ورود به مرکز تحقیقات تکمیل شد. بر اساس این پرسشنامه، 34 ماده غذایی بر اساس دفعات مصرف در سه گروه: بیش از 3 بار در هفته، 3-1 بار در هفته و کمتر از یک بار در هفته جای گرفتند. برای هر بیمار آزمایشهای بیوشیمیایی قند خون ناشتا (FBS) و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای تحلیل عاملی، رگرسیون چند متغیره و آزمون t استفاده گردید و p<0.05 معنی دار تلقی شد.یافته ها: از بین 90 بیمار دیابتی که پرسشنامه عادات غذایی را تکمیل کردند، 86 نفر (31 مرد و 55 زن) که اطلاعات آنها کامل بود، انتخاب شدند. نتایج نشان داد که مصرف سبزیها با FBS و HbA1c ارتباط معکوس و مصرف میوه های تازه با HbA1c رابطه معکوس دارد. از سوی دیگر گوشت گوسفند، گوشت گوساله، سیب زمینی، دنبه و ساکارز (قند، شکر، پولکی) با FBS رابطه مستقیم دارند.نتیجه گیری: از نتایج این مطالعه چنین استفاده میشود که میوه ها و سبزیها در کنترل بیماری دیابت و جلوگیری از عوارض این بیماری سودمند بوده گوشتهای قرمز، سیب زمینی، دنبه و ساکارز قند خون ناشتا را بالا میبرند؛ بنابراین، به نظر میرسد باید بیماران دیابتی را به مصرف بیشتر میوه ها و سبزیها تازه ترغیب کرد و از مصرف زیاد گوشتهای قرمز، سیب زمینی، دنبه و ساکارز منع نمود.

مقدمه: یکی از علل عمده عوارض مزمن دیابت، تشکیل محصولات نهایی گلیکاسیون است. بر اساس برخی شواهد، ویتامین C در افراد سالم موجب کاهش گلیکاسیون پروتیینها از جمله هموگلوبین میشود، اما اثر آن در افراد دیابتی جای تردید است. هدف از این کارآزمایی بالینی نشان دادن اثر فارماکولوژیک ویتامینC  بر سطح پلاسمایی گلوکز و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) میباشد.مواد و روشها: بدین منظور 53 بیمار ( 8 مرد، 45 زن) مبتلا به دیابت نوع دو با فاصله سنی 70-37 و میانگین 10±8/52 سال که قندخون ناشتای کمتر از 250 میلیگرم در دسی لیتر داشتند، وارد مطالعه شدند. به هر کدام از بیماران، روزانه یک گرم ویتامین C  به مدت سه ماه داده شد؛ آنگاه تغییرات وزن، قندخون ناشتا (FBS) و HbA1c قبل و بعد از درمان مقایسه شد.FBS  به روش آنزیماتیک گلوکز اکسیداز با مقدار طبیعی 110-75 میلی گرم در دسی لیتر و HbA1c به روش کالریمتریک WHO با مقدار طبیعی 2.5-4μmol/gHb%  اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین FBS در شروع مطالعه 9/43 ± 185 و در پایان مطالعه 7/48±5/176 میلی گرم در دسی لیتر بود. میانگین تغییر FBS در طی مطالعه 2/40±9/8- میلی گرم در دسی لیتر بودکه از نظر آماری معنی دار نیست(P>0.05). میانگین HbA1c  در آغاز مطالعه 4.9±0.9، در پایان 1±7/4 و تغییر میانگین آن در طی مطالعه -0.2±0.9μmol/gHb% بود که از نظر آماری معنی دار نیست(P>0.05). همچنین میانگین تغییر وزن بیماران در طی مطالعه معنی دار نبود(P>0.05). در 49% از بیماران،HbA1c  به میزان 1 تا 15% کاهش یافت که با کاهش وزن آنان ارتباط معنی دار داشت (p<0.001) و در 26% آنان که دارای بیشترین کاهش در (HbA1c) (%10-15) بودند، علاوه بر کاهش وزن، کاهش FBS نیز رابطه معنی داری نشان داد (P<0.05). نتیجه گیری: بر اساس این نتایج، کاهش HbA1c ناشی از کاهش وزن و کنترل بهتر قندخون است و ویتامین C تاثیری در کاهش آن ندارد. بنابر این مصرف ویتامین C به منظور مهار گلیکاسیون پروتیین جهت پیشگیری از عوارض مزمن دیابت نوع دو پیشنهاد نمیشود.

مقدمه: دیابت بارداری اختلال در تحمل کربوهیدرات هاست که برای اولین بار در طی بارداری تشخیص داده میشود. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع دیابت بارداری در زنان باردار جوان است. مواد و روشها: 2416 زن باردار به پنج کلینیک مستقر در بیمارستانهای علوم پزشکی تهران مراجعه کردند. 1209 نفر از این بیماران جوانتر از 25 سال بودند. موارد شناخته شده دیابت از مطالعه خارج شدند. بیماریابی به وسیله انجام آزمون تحمل گلوکز 50 گرم یک ساعته طبق روش غربالگری همگانی انجام شد. همگی بیمارانی که در این آزمون مقادیر گلوکز برابر یا بیشتر از  130mg/dLداشتند، آزمون تشخیصی تحمل گلوکز 100 گرم سه ساعته را انجام دادند. بر اساس این آزمون و ملاکهای تشخیصی کارپنتر و کوستون، دیابت بارداری تشخیص داده شد. سابقه فامیلی دیابت و سوابق زایمانی بیمار در پرسشنامه مربوط ثبت و معاینات کامل فیزیکی انجام شد.یافته ها: از 1209 زن باردار زیر 25 سال (میانگین سنی 1/2±97/20 سال)، 27 نفر (2.23%) مبتلا به دیابت بارداری بودند که میانگین سنی آنها 85/1±11/21 سال بود. از بین این بیماران 8/14% چاق، 2/22% دارای سابقه خانوادگی دیابت، 7/3% دارای سابقه پرفشاری خون و 11/11% دچار گلیکوزوری بودند. از 27 بیمار مبتلا به دیابت بارداری، 16 نفر (59.25%) هیچ گونه عامل خطرساز شناخته شده ای نداشتند.نتیجه گیری: شیوع نسبتا بالای دیابت بارداری در زنان جوان مخصوصا در مواردی که هیچ عامل خطرسازی وجود ندارد، نشان میدهد که باید در ملاکهای بیماریابی تجدید نظر شود.

مقدمه: هیچ یک از روشهای درمان دراز مدت موجود برای درمان تیروتوکسیکوز ایده ال نیست و انتخاب نوع روش درمانی بستگی به بیمار دارد. هدف مطالعه حاضر مقایسه دو روش درمان با ید رادیواکتیو و داروهای ضد تیرویید است.مواد و روشها: جمعیت مورد مطالعه، بیماران مبتلا به تیروتوکسیکوز است که از فروردین ماه سال 1376 تا اردیبهشت ماه سال 1379  در بیمارستان شهید بهشتی بابل تحت درمان بوده اند. تشخیص تیروتوکسیکوز بر اساس یافته های بالینی و آزمایشهای TSH،T4  و T3 تایید شد. بیماران مبتلا به تیروییدیت و بیمارانی که درمان را به صورت منظم دنبال نکرده اند، از مطالعه خارج شدند. درمان استاندارد با داروهای ضد تیرویید برای همه بیماران شروع شد، تا فروکش کردن بیماری ادامه یافت و سپس بتدریج قطع شد. بیمارانی که پس از حداقل 6 ماه درمان، پاسخ مناسب ندادند یا حداقل 3 ماه پس از فروکش کردن بیماری دچار عود بیماری شدند، برای درمان با 15-8 میلی کوری ید رادیواکتیو انتخاب شدند. درمان با داروهای ضد تیرویید تا طبیعی شدن عملکرد تیرویید ادامه یافت. همه بیماران در حین درمان و حداقل تا یک سال پس از فروکش کردن بیماری تحت نظر قرار گرفتند.یافته ها: 30 بیمار (20 زن، 10 مرد) با میانگین سنی 11±46 سال تحت درمان با ید رادیواکتیو و 44 بیمار (22 زن، 22 مرد) با میانگین سنی 14±37 سال و تحت درمان با داروهای ضد تیرویید قرار گرفتند. مدت بیماری در دو گروه به ترتیب 33±14 و 15±5/10 ماه و علت تیروتوکسیکوز به ترتیب بیماری گریوز 63% و 5/79%، گواتر مولتی ندولر توکسیک 27% و 5/11%، گواتر ندولر توکسیک 10% و 9% بود. بعد از 21±7/19 ماه پیگیری، در 60% بیمارانی که ید رادیواکتیو دریافت کرده بوند، عملکرد تیرویید به حالت طبیعی برگشت و 55% بیماران پس از 19±28 ماه در حالت پرکاری باقی ماندند. مدت درمان با داروهای ضد تیرویید در دو گروه به ترتیب 8/4±3/3 و 3/8±3/13 ماه (p<0.001) بوده است. هیچ نوع عوارض دارویی مشاهده نشد و در بیمارانی که بیماری شان فروکش کرده بود در دو گروه به ترتیب پس از 19±5/17 و 18±21 ماه هیچ موردی از عود بیماری دیده نشد.نتیجه گیری: در کوتاه مدت، سرانجام تیروتوکسیکوز از نظر فروکش کردن بیماری در درمان با ید رادیواکتیو یا داروهای ضد تیرویید مشابه است اما بروز کم کاری در حالت اول و تداوم پرکاری در حالت دوم، برتری درمان با ید رادیواکتیو را مطرح میکند.

مقدمه: در این مطالعه، تاثیر هیپوترمی بر عملکرد غده تیرویید و متقابلا نقش آن در تطابق های متابولیکی بدن در شرایط هیپوترمی مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: 10 رت (Rat) نر آلبینو، نژاد وستار (متوسط سن 8 ماه) مدت 2 ساعت تحت هیپوترمی سطحی قرار گرفتند و دمای بدن آنها به 25 درجه سانتی گراد تقلیل داده شد. مقادیر هورمونهای FT3، FT4، T3، T4،TSH  قبل و بلافاصله بعد از هیپوترمی و سپس به مدت چهار روز، هر 24 ساعت، اندازه گیری شد.یافته ها: سنجش هورمونها به طریق رادیوایمنواسی نشان داد که مقدار هورمونهای یاد شده در طی مطالعه دچار تغییراتی شده بود. TSH  در طی مطالعه در روزهای مختلف دچار تغییر شد اما این تغییرات از نظر آماری نسبت به مقدار پایه معنی دار نبود. بقیه هورمونها بعد از هیپوترمی کاهش معنی دار نشان دادند، به غیر از T3 که در روز سوم یک افزایش معنی دار نسبت به مقدار پایه نشان داد. بیشترین کاهش را هورمونهای FT4 و FT3 نشان میدادند. هورمون T4 نیز تا 48 ساعت بعد از هیپوترمی کاهش معنی دار نشان داد، از روز سوم به بعد کاهش آن معنی دار نبود و هورمون شروع به بازگشت به مقدار پایه کرد. دمای بدن حیوانات بعد از هیپوترمی کاهش معنیدار نشان داد. ولی از فردای هیپوترمی دما رو به افزایش گذاشته بعد از 96 ساعت به دمای پایه بدن (37˚C) نزدیکتر شد.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه حاکی از کاهش فعالیت تیرویید و محور هیپوتالاموس هیپوفیز در هیپوترمی میباشد که این تاثیر در تیرویید شدیدتر است.

مقدمه: طول عمر بسیاری از بیماران پس از BMT افزایش می یابد. پس از پیوند، نیاز به پیگیری‏ های طبی از جمله بررسی عملکرد غدد درون ‏ریز به لحاظ بهبود کیفیت زندگی این بیماران، احساس می‏شود. اختلالات متعدد اندوکرین به خصوص در پی رژیم‏ های آماده ‏سازی با پرتوتابی تمام بدن، در این بیماران گزارش شده است. همچنین در بیمارانی که تحت رژیم ‏های آماده سازی با داروهای ستیوتوکسیک قرار می‏گیرند نیز این اختلالات مشاهده می‏شود. دیده شده که دوز داروهای شیمی درمانی برای آماده سازی پیوند در میزان و نوع بروز اختلالات هورمونی موثر است.مواد و روشها: در این مطالعه 46 بیمار (12 زن و 34 مرد) در محدوده سنی 49-5/1 سال (میانگین سنی 1/15 سال) از نظر عملکرد تیرویید (T3، T4، T3RU، FTI، TSH،Antig Alb  و Anti-Tpo Ab)، پاراتیرویید (Ca، P، Alkp و PTH)، گناد (LH، FSH، Prl، تستوسترون، استرادیول، پروژسترون و  Semen Analysis در چهار بیمار مرد متاهل) بررسی شدند. عملکرد سلولهای بتای پانکراس در 12 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور به روش OGTT بررسی شد. تمامی این بررسی‏ها قبل از پیوند و3، 6،12  و 24 ماه پس از پیوند تکرار شد.یافته ها: مقایسه نتایج معاینات بالینی و اندازه ‏گیری ‏های بیوشیمیایی در هیچ یک از بیماران قبل و پس از پیوند، اختلالی را در عملکرد تیرویید و پاراتیرویید و متابولیسم کلسیم نشان نداد. در 11 بیمار مرد بالغ (G5P5) قبل و در فواصل 3 و 6 و 12 ماه پس از پیوند، کارکرد سلولهای لیدیگ طبیعی بود ولی آسیب اپی ‏تلیوم ژرمینال (آزواسپرمی یا اولیگواسپرمی) قبل و تا 12 ماه پس از پیوند دیده شد. سطح FSH سرم با آسیب اپی تلیوم ژرمینال رابطه‏ای نداشت. در پنج پسر که در مراحل اولیه بلوغ (G2P2 یا G3P3) در زمان BMT بودند، پیشرفت بلوغ در یک سال پس از پیوند طبیعی بود. در 4 زن بالغ مورد مطالعه (P5B5) در پی پیوند، هیپوگنادیسم اولیه ایجاد شد. در یک دختر 14 ساله که قبل از پیوند عادت ماهیانه‏ منظمی داشت تا 2 سال پس از پیوند نیز همچنان عادت ماهیانه‏اش منظم بود و در دختر دیگری که قبل از پیوند، نابالغ (P1B1) بود در یک سال پس از پیوند، افزایش LH و FSH (نارسایی تخمدان) مشاهده شد. کارکرد سلولهای بتای پانکراس در بیماران تالاسمیک (با فریتین بالای 1000 قبل از پیوند) قبل و پس از پیوند طبیعی بود.نتیجه‏گیری: تا یک سال پس از پیوند مغز استخوان با رژیم آماده سازی شیمی ‏درمانی (بدون پرتوتابی)، کارکرد تیرویید و پاراتیرویید تحت تاثیر واقع نشد، ولی این روش نارسایی تخمدان و آسیب سلولهای ژرمینال بیضه را در پی داشت و بر سلولهای لیدیگ تاثیری نداشت. پیوند مغز استخوان بر عملکرد سلول های بتای پانکراس اثری ندارد.

پوبارک زودرس که با ظهور زودرس موهای عانه قبل از 8 سالگی در دختر و قبل از 9 سالگی در پسر مشخص میشود، اغلب به علت یک وضعیت خوش خیم ثانویه به تکامل زودرس کورتکس آدرنال است که آدرنارک زودرس نامیده میشود. با این وجود ممکن است این بیماری به صورت تظاهر اشکال غیرکلاسیک هیپرپلازی آدرنال، از جمله کمبود 21- هیدروکسیلاز یا کمبود 3ـ بتا هیدروکسی استرویید دهیدروژناز باشد، که تشخیص زودرس و درمان اختصاصی را طلب می کند. امروزه شکل غیرکلاسیک کمبود 3ـ بتا هیدروکسی استرویید دهیدروژناز (NC3HSD) به طور فزاینده ای به عنوان یکی از علل پوبارک زودرس تشخیص داده میشود. در این مقاله یک پسر 8 ساله با پوبارک زودرس، رشد قدی تسریع شده (بدون علایم بلوغ)، سن استخوانی پیشرفته و مبتلا به شکل غیرکلاسیک 3ـ بتاهیدروکسی استرویید دهیدروژناز گزارش شده است. تشخیص بر اساس افزایش مشخص سطح DHEA و نسبت 17 ـ هیدروکسی به 17 ـ هیدروکسی پروژسترون و نسبت DHEA به آندروستندیون بعد از تجویز ACTH مطرح شده است؛ بنابراین، اگر چه شایعترین علت پوبارک زودرس آدرنارک زودرس است، در تعدادی از بیماران که رشد قدی آنها تسریع شده و سن استخوانی آنها پیشرفته است، باید جهت تشخیص NC3HSD که نیازمند درمان اختصاصی است، آزمون تحریکی ACTH انجام شود.

بیماریهای اتوایمیون تیرویید بعد از زایمان از اختلالات نسبتا شایع، اما ناشناخته آندوکرین می باشند. شیوع این بیماریها برحسب موقعیت جغرافیایی متفاوت است، در حدود 10-5% زنان پس از زایمان به این اختلالات مبتلا می شوند. بروز این اختلالات مشخصا با مثبت شدن آنتی بادیهای ضد پراکسیداز، که نشانه ای از بروز یک روند اختلال ایمنی است، همراه است. علایم بالینی میتواند خفیف تا شدید باشد و به صورت کم کاری یا پرکاری تظاهر نماید. پیگیری طولانی مدت نشان داده است که احتمال عود و نیز دایمی شدن کم کاری در این بیماران با گذشت زمان افزایش می یابد. در این مقاله، روند ایجاد بیماری، درمان و پیگیری آن بررسی خواهد شد.

مقدمه: هیپرلیپدمی در بیماران قلبی ـ عروقی بر اهمیت زیادی است. اسیدهای چرب امگاـ3 اثرات بارزی بر کاهش تری گلیسیرید، ترومبوز و آریتمی دارند اما باعث افزایش LDL و آپو B میشوند. با توجه به اینکه ویتامین C باعث القای گیرنده های LDL کبد و کاتابولیسم ذرات LDL میشود، این مطالعه با هدف به کارگیری توام اسیدهای چرب امگا 3 و ویتامین C برای کاهش LDL، آپو B و بهبود سایر لیپیدهای خون، و همچنین مقایسه آن با اثرات هر کدام از این مکملها به تنهایی، انجام شد.مواد و روشها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 68 بیمار با هیپرلیپیدمی (کلسترول تام و تری گلیسیرید بیش از 200mg/dL) صورت پذیرفت. افراد به طور تصادفی به 4 گروه دریافت کننده 500 میلی گرم ویتامین C، یک گرم امگاـ3، 500 میلی گرم ویتامین +C یک گرم امگاـ3 و شاهد تقسیم شدند و به مدت 10 هفته این مکمل ها را مصرف کردند. نمونه های خون ناشتا در شروع و پایان هفته دهم گرداوری گردید. TG، TC، LDL،HDL  سرم به روش آنزیمی، آپو A-I و B به روش ایمونوتوربیدومتری و ویتامین C خون به روش کالری متری محاسبه شد. الگوی مصرف مواد غذایی، وضعیت اقتصادی اجتماعی و آنتروپومتریک نیز در این فاصله بررسی و تغییر معنی داری طی مطالعه ملاحظه نشد. برای آنالیز آماری از آزمون t، ANOVA، آزمون کای دو و آنالیز واریانس برای اندازه گیری متعدد استفاده شد.یافته ها: افزایش معنی داری در مقدار ویتامین C خون در گروه ویتامین C  (P=0.001)ویتامین +C امگاـ3 (p=0.02) در پایان هفته دهم نسبت به شروع مطالعه وجود داشت. TG سرم در پایان هفته دهم در گروه امگاـ3، کاهش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد (P=0.013) و در مقایسه با ابتدای مطالعه (p=0.002) داشت. در گروه ویتامین C در پایان هفته دهم کاهش معنی داری در کلسترول تام (p=0.004)، آپو B و (p=0.005) و کاهش در apo A-I/apo B (p=0.05) نسبت به ابتدای مطالعه و افزایش معنی داری در مقدار ویتامین C خون نسبت به گروه شاهد (p=0.01) وجود داشت. در گروه امگاـ3 میزان تری گلیسرید به HDL و apo B  نسبت به ابتدای مطالعه کاهش معنی داری (به ترتیب P=0.04 و P=0.05) داشت و تری گلیسیرید به HDL در همین گروه در انتهای مطالعه نسبت به گروه شاهد به طرز معنی داری پایین تر بود (P=0.04). در تمامی گروهها و در کل مطالعه میزان HDL، apo A-I،LDL/HDL  و LDL تغییر معنی داری نداشت.نتیجه گیری: اگرچه مصرف توام اسیدهای چرب امگاـ3 و ویتامین C تاثیر مفیدی بر پروفایل لیپیدی بیماران هیپرلیپیدمی نداشت، مقدار یک گرم اسید چرب امگاـ3 خالص، به مدت 10 هفته، ماده مغذی موثری برای کاهش TG و تری گلیسیرید به HDL در افراد هیپرلیپیدمی است، بدون آنکه باعث افزایش LDL و آپو B شود. همچنین مقدار 500 میلیگرم ویتامین C در بیش از ده هفته احتمالا باعث کاهش معنی دار کلسترول تام و آپو B در افراد هیپرلیپیدمی در مقایسه با گروه شاهد میشود.