غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1391 | دوره:14 | شماره:3 (مسلسل 63) |تعداد مقالات:16

بیماری ها مجموعه ای مدون، یک رنگ و یکسان از علایم و نشانه ها نیستند که به شکل یک قانون خشک و غیر قابل تغییر در آمده و هر نوع نابسامانی در سلامت را بر اساس آن بتوان تعریف نمود. حکیمانه ترین سخنی که در این زمینه بیان گردیده، این است که در پهنه گسترده علم طب «بیماری» وجود ندارد. بلکه «فرد بیمار» وجود دارد. پزشکی نیز مانند تمام علوم موجود قانون مند است، اما بر هر قانونی از این کتاب حجیم و بی نهایت، بی شمار تبصره نگاشته شده است. بی شمار یعنی به شمار انسان ها در تمام زمان ها و عصرها. به این معنی که هر انسانی در هر مقطعی از زمان، یک بیماری ویژه را در بسته ای از تبصره های خاص خود به نمایش می گذارد. تبصره هایی که در سوژه ای دیگر، و در برهه دیگری از زمان و در گوشه دیگری از جهان تغییر خواهند کرد. بنابراین طب نیز قانون مدار است، اما علمی است که از بی شماری تبصره های نوشته شده بر هر قانون، بی قانون جلوه می کند.

مقدمه: با توجه به اهمیت دیابت ملیتوس به عنوان یکی از شایع ترین بیماری های اندوکرین و از جمله مهم ترین مشکلات بهداشتی در حال رشد، که با افزایش تولید رادیکال های آزاد و کاهش سیستم های دفاع آنتی اکسیدانی به ویژه در وضعیت بعد از صرف غذا همراه است، در پژوهش حاضر به بررسی اثر مکمل آنتی اکسیدانی ویتامین C بر استرس اکسیداتیو، شاخص های التهابی و پروفایل لیپیدی در حالت ناشتا و بعد از صرف غذا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پرداخته شد.مواد و روش ها: افراد مورد بررسی در پژوهش حاضر 30 فرد مبتلا به دیابت نوع 2، با دامنه سنی 25 تا 65 سال بودند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمون روزانه 1000 میلی گرم کپسول ویتامین C و گروه شاهد معادل آن کپسول دارونما به مدت 6 هفته دریافت کردند. در ابتدا و انتهای دوره از هر دو گروه پس از 12 ساعت ناشتایی و 2 ساعت بعد از صرف یک وعده غذایی حاوی 80 گرم چربی، خون گیری به عمل آمد و سطح مالون دی آلدهید (MDA)، اینترلوکین-6،hs-CRP  و پروفایل لیپیدی سرم در حالت ناشتا و بعد از صرف غذا اندازه گیری شد. داده های به دست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 11 و آزمون من - ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: مصرف ویتامین C سطح سرمی MDA ناشتا (P=0.006) و بعد از صرف غذا (0.001>P) را نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری کاهش داد، اما تغییر معنی داری در پروفایل لیپیدی و شاخص های التهابی مشاهده نشد.نتیجه گیری: تجویز کوتاه مدت ویتامین C با کاهش MDA در حالت ناشتا و بعد از صرف غذا ممکن است بتواند مانع عوارض قلبی - عروقی دیابت گردد.

مقدمه: یافته های برخی بررسی ها نشان داده تجویز مکمل کرومیوم در بیماران دیابتی نوع 2 می تواند کنترل قند خون را بهبود دهد، اما داده های ارایه شده در این مورد یکسان نیستند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مکمل کرومیوم پیکولینات بر کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی 40 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی شدند. بیماران به صورت تصادفی و دو سو کور به دو گروه مورد و شاهد 20 نفره تقسیم شده، و به مدت 3 ماه مورد درمان با کرومیوم پیکولینات به میزان 200 میلی گرم یا دارونما قرار گرفتند. شاخص های تن سنجی، پروفایل چربی و کنترل قند خون بیماران در ابتدا و انتهای بررسی مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: تجویز کرومیوم پیکولینات در مقایسه با دارونما سبب کاهش واضح سطح هموگلوبین گلیکوزیله (0.41- %، P=0.007، در مقابل 0.12+%، P=0.054)، و قند خون ناشتا (22.05-%، P=0.001، در مقابل 1.35-% P=0.859) شده، ولی بر شاخص های تن سنجی و پروفایل چربی بی تاثیر بود.نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد کننده آن است که تجویز کرومیوم پیکولینات در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می تواند کنترل قند خون را بهبود دهد، اما بر شاخص های تن سنجی و پروفایل چربی بی تاثیر می باشد.

مقدمه: درمان افزایش فشار خون و اختلالات چربی خون در بیماران مبتلا به دیابت سبب کاهش قابل ملاحظه بیماری های میکروواسکولر و بیماری های کرونری قلب می گردد. فیجوال میوه نوعی درخت در مناطق استوایی است که داری مقادیر زیادی پلی فنول است که فعالیت آنتی اکسیدانی، ضد میکروبی و ضد التهابی دارد. در پژوهش حاضر با توجه به ترکیب این میوه، تاثیر آن در کاهش عوامل خطرساز بیماری های قلبی - عروقی (کنترل افزایش قند خون - افزایش چربی خون و افزایش فشار خون) در بیماران دیابت تیپ 2 بررسی گردید.مواد و روش ها: جمعیت مورد بررسی شامل 34 بیمار مرد و زن مبتلا به دیابت تیپ 2 و در محدوده سنی 40 تا 75 سالگی بودند که به صورت تصادفی در 2 گروه دارو (قرص فیجوال 150 میلی گرم در روز) و دارونما قرار داده شدند. تفاوت آماری بین دو گروه از نظر سن، وزن و قد وجود نداشت. فشار خون، سطح کلسترول تام در سرم، کلسترول -LDL، کلسترول -HDL، تری گلیسرید، قند خون ناشتا و هموگلوبین گلیکوزیله در حالت ناشتا در شروع پژوهش و بعد از 12 هفته اندازه گیری، و مقایسه گردید.یافته ها: فشار خون در انتهای سه هفته در گروه مصرف کننده دارو کاهش یافت. هم چنین، قند خون ناشتا، هموگلوبین گلیکوزیله، تری گلیسیرید و کلسترول پس از 12 هفته مصرف دارو کاهش قابل ملاحظه ای را نسبت به مصرف دارونما داشت.نتیجه گیری: فیجوال کنترل قند خون، افزایش چربی و فشار خون را در بیماران دیابتی بهبود داد، بنابراین می تواند عوامل خطرساز بیماری های قلبی - عروقی را در بیماران تیپ 2 دیابتی کاهش دهد.

مقدمه: چاقی از جمله عوامل خطرساز ماژور بیماری های قلبی - عروقی به ویژه سکته قلبی می باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه BMI،WHR  و ترکیب آن ها در پیش بینی خطر سکته قلبی در مردان انجام گرفت.مواد و روش ها: از مجموع 5183 نفر با سن بالاتر از 30 سال در مطالعه قند و لیپید تهران، 2206 نفر (42.5%) مرد بودند که به طور میانگین 6.7 سال مورد پی گیری قرار گرفته بودند. دو شاخص BMI وWHR  به نرمال استاندارد تبدیل، سپس با هم جمع شدند، و متغیر جدید (متغیر Z) تعریف گردید. داده ها با استفاده از رگرسیون خطرات نسبی Cox تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: از 2206 مرد مورد بررسی، 53 نفر دچار سکته قلبی شده بودند که میزان بروز سالیانه سکته قلبی 390 در 100000 نفر برآورد گردید. خطر نسبی (RR) سکته قلبی در مردانی که بالاتر از چارک سوم BMI و WHR بودند به ترتیب 2.7 و 3.9 برابر بیشتر از مردانی بود که در چارک اول بودند (P<0.01). رگرسیون خطرات نسبی COX با حذف متغیر مخدوش کننده سن نشان داد WHR شاخص بهتری نسبت به BMI در پیش بینی خطر سکته قلبی در مردان است. مدل رگرسیون خطرات نسبی COX نشان داد متغیر  Z(ترکیب دو شاخص BMI و WHR) با دقت بیشتری می تواند خطر بروز سکته قلبی در مردان را پیش بینی نماید، به طوری که با افزایش هر واحد به نمرات Z احتمال بروز سکته قلبی 29% افزایش می یابد.نتیجه گیری: ترکیب دو شاخص WHR و BMI شاخص مهم تری نسبت به WHR و BMI به تنهایی در پیش بینی خطر سکته قلبی است.

مقدمه: پوکی استخوان در نتیجه کاهش توده استخوان ایجاد می شود و شکستگی به دنبال آن با افزایش درد و کاهش کیفیت زندگی همراه است. بررسی حاضر با هدف مقایسه کیفیت زندگی در زنان مبتلا به پوکی استخوان و زنان سالم اجرا شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به صورت یک مطالعه مقطعی تحلیلی روی 275 نفر از زنان مراجعه کننده به بیمارستان نمازی شیراز صورت گرفت و تراکم استخوانی آزمودنی ها سنجیده شد و بر مبنای استاندارد سازمان جهانی بهداشت افرادی که تراکم استخوانی کمتر از 2.5- انحراف معیار متوسط زنان بالغ داشتند، به عنوان مبتلا به پوکی استخوان و افرادی که تراکم استخوانی بالاتر از 1- داشتند به عنوان سالم در نظر گرفته شدند. پرسش نامه استاندارد کوالافو 41 به منظور تعیین کیفیت زندگی استفاده و نمره آن بر مبنای مقیاس صد گزارش گردید. داده ها در نرم افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره کیفیت زندگی در شرکت کنندگان بررسی 11.7±25.5 بود و 70.2% مبتلا به پوکی استخوان بودند. کیفیت زندگی مطلوب در بیماران 22.3% و در زنان طبیعی 30.5% محاسبه شد. مقایسه نمره حیطه های مختلف نشان داد افراد مبتلا به پوکی استخوان از نظر فعالیت های اجتماعی با افراد غیر مبتلا متفاوت بودند (0.05>P).نتیجه گیری: با توجه به روند تدریجی و بدون علامت پوکی استخوان و تاثیر آن در کاهش کیفیت زندگی و عملکرد اجتماعی بیماران توجه به جنبه های پیش گیری و غربال گری ضروری است.

مقدمه: امروزه چاقی به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات سلامت عمومی به طور گسترده در کل جهان افزایش یافته است. عوامل مختلفی مانند شیوه نامناسب زندگی و پایین بودن سطح آمادگی جسمانی ممکن است با شیوع چاقی در ارتباط باشد، هرچند این موضوع به درستی مشخص نیست. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط شیوع چاقی و اضافه وزن با شیوه زندگی و سطح آمادگی جسمانی بزرگسالان شهر شیراز بود.مواد و روش ها: در این پژوهش 727 مرد (354=تعداد؛ میانگین و انحراف معیار سن: 10.1±41.7 سال)، و زن (373=تعداد؛ میانگین و انحراف معیار سن: 7.9±36.02 سال) که از راه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند، شرکت کردند. قد و وزن آزمودنی ها به روش استاندارد اندازه گیری، و نمایه توده بدن محاسبه گردید. شیوه زندگی آزمودنی ها توسط پرسش نامه شاخص زندگی برسلو و سطح آمادگی جسمانی به وسیله پرسش نامه شاخص میزان آمادگی جسمانی ارزیابی شد.یافته ها: شیوع چاقی و اضافه وزن در مردان به ترتیب 13.5% و 39.5% و شیوع چاقی و اضافه وزن در زنان به ترتیب 9.3% و 36.1% بود. یافته ها نشان داد شاخص شیوه زندگی و سطح آمادگی جسمانی با چاقی و اضافه وزن در زنان و مردان ارتباط منفی دارد ((P<0.05. علاوه بر این، مشخص گردید اگرچه زنان نسبت به مردان از امتیاز بالاتری در شیوه زندگی برخوردار هستند، اما به طور کلی هر دو جنسیت از زندگی سالمی برخوردار نیستند.نتیجه گیری: به طور کلی شیوه نامناسب زندگی و بی تحرکی در بروز چاقی و اضافه وزن بزرگسالان شهر شیراز موثر است و متاسفانه این افراد از شیوه مناسب زندگی برخوردار نیستند.

مقدمه: پژوهش حاضر تاثیر تمرین های تناوبی را بر سطح سرمی لپتین، کورتیزول، تستوسترون، انسولین، هورمون رشد و شاخص مقاومت انسولین (HOMA-IR) در مردان جوان دارای اضافه وزن/چاق مورد بررسی قرار داد.مواد و روش ها: 18 مرد دارای اضافه وزن/چاق و پیش از این غیرفعال (نمایه توده بدن 3.33±31.2 کیلوگرم بر مترمربع، میانگین سنی 20 سال و 3 ماه) در دو گروه تجربی و کنترل در 16 هفته تمرین های تناوبی با شدت متوسط-شدید (10-8 دوره 4 دقیقه ای دویدن در شدت 90-60% ضربان قلب ذخیره با دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن در شدت 50-40% ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. سطح سرمی لپتین، کورتیزول، تستوسترون، انسولین، هورمون رشد،HOMA-IR  و شاخص های تن سنجی قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تی زوجی، تی مستقل و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 0.05>P انجام گرفت.یافته ها: اجرای تمرین های تناوبی ضمن کاهش معنی دار لپتین (P=0.007) و شاخص های تن سنجی مانند درصد چربی و توده چربی بدن، محیط کمر و نسبت محیط کمر به لگن (0.05>P)؛ افزایش معنی دار سطح تستوسترون و کورتیزول را به همراه داشت (0.05>P). با این حال بین سطح اولیه و تغییرات لپتین با هیچ یک از شاخص های تن سنجی مورد بررسی در پژوهش حاضر رابطه معنی داری مشاهده نگردید (p>0.05).نتیجه گیری: تمرین های تناوبی متوسط-شدید با تنظیم سطح هورمون های لپتین، تستوسترون، کورتیزول و بهبود ترکیب بدن در بهبود سوخت و ساز چربی ها در مردان جوان دارای اضافه وزن/چاق نقش دارد، اگرچه این تغییرات ممکن است همسو با تغییرات انسولین و هورمون رشد نباشد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت مقاومتی دایره ای بر سوخت و ساز چربی و کربوهیدرات طی فعالیت استقامتی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: 10 مرد دارای اضافه وزن با میانگین سنی 4.8±28.8 سال، نمایه توده بدن 1.4±28.2 کیلوگرم بر متر مربع و بیشینه اکسیژن مصرفی 3.7±23.3 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه، 2 جلسه فعالیت را انجام دادند: 1) فعالیت استقامتی (E)، 2) فعالیت مقاومتی دایره ای و به دنبال آن فعالیت استقامتی .(RE) فعالیت مقاومتی دایره ای شامل 6 ایستگاه، 3 نوبت با شدت 50% یک تکرار بیشینه (-RM1) به مدت 21 دقیقه فعالیت، و استقامتی شامل 30 دقیقه با شدت 60% بیشینه اکسیژن مصرفی روی دوچرخه کارسنج بود. گازهای تنفسی در شرایط استراحت، قبل و طی فعالیت استقامتی برای محاسبه اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات جمع آوری شد. نمونه های خون سیاهرگی در شرایط استراحت، قبل و بلافاصله بعد از فعالیت استقامتی گرفته شد، و برای تحلیل گلوکز، انسولین، مالونیل کوآنزیم A، اسید چرب آزاد و گلیسرول مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: غلظت گلیسرول پلاسما طی فعالیت استقامتی در جلسه%53 RE ، و در جلسه %46 E نسبت به حالت استراحت افزایش پیدا کرد (P<0.001). غلظت گلوکز پلاسما قبل از فعالیت استقامتی در جلسهRE  بیشتر از جلسهE  بود (P<0.001). در جلسه RE، اگرچه اکسیداسیون چربی طی 30 دقیقه فعالیت استقامتی (ارزش میانگین) بیشتر از جلسهE بود، اما اختلاف معنی داری بین 2 جلسه وجود نداشت (P>0.05). هم چنین، اختلاف معنی داری در فاکتورهای اسید چرب آزاد، انسولین، مالونیل کوآنزیم A و اکسیداسیون کربوهیدرات بین 2 جلسه مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: فعالیت مقاومتی دایره ای در مردان دارای اضافه وزن، موجب افزایش لیپولیز طی فعالیت استقامتی می گردد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی پاسخ های هورمونی به دو برنامه تمرین مقاومتی وامانده ساز با شدت های مختلف در مردان اندام پرور بود.مواد و روش ها: نمونه آماری شامل 13 نفر مرد (سن 5.53±23.8 سال، قد 5.69±177.53 سانتی متر، وزن 8.91±76.13 کیلوگرم، نسبت دور کمر به لگن 0.33±0.85) بود که کمینه سه بار در هفته و برای بیش از سه ماه تمرین های منظم مقاومتی داشتند. آزمودنی ها در یک طرح متقاطع در سه حالت کنترل، ورزش مقاومتی متوسط (با شدت 70% یک تکرار بیشینه) و ورزش مقاومتی سنگین (با شدت 90% یک تکرار بیشینه) در 5 ایستگاه، شرکت نمودند. نمونه های خون قبل از ورزش در حالت ناشتا، بلافاصله بعد و یک ساعت پس از اجرای ورزش جمع آوری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس چندمتغیره تحلیل گردیدند.یافته ها: پس از اصلاح یافته ها نسبت به تغییرات حجم پلاسما مشخص گردید بین سه گروه کنترل، ورزش مقاومتی با شدت متوسط و ورزش مقاومتی با شدت سنگین در پاسخ هورمون های تستوسترون، کورتیزول، رشد، انسولین، اپی نفرین و نوراپی نفرین بلافاصله و یک ساعت پس از ورزش تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: می توان گفت انجام یک جلسه ورزش مقاومتی وامانده ساز با شدت های متوسط و سنگین، تغییر معنی داری در پاسخ حاد و تاخیری هورمون های آنابولیک و کاتابولیک در مردان اندام پرور ایجاد نمی کند.

مقدمه: هاپلوتیپ ها در بررسی ارتباط ژنتیکی، از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. یکی از روش های بررسی ارتباط ژنتیکی ها پلوتیپ ها با یک یا چند صفت، استفاده از روش(HBAT) Haplotype Base Association Test  است. آماره آزمون این روش که برای هریک از هاپلوتیپ ها محاسبه می شود، از توزیع نرمال استاندارد تبعیت می نماید. در پژوهش حاضر به کمک روش HBAT، به بررسی ارتباط ژنتیکی هاپلوتیپ های برخی میکروستلایت های منتخب با میزان کلسترول -HDL، تری گلیسیرید و دور کمر برای شناخت نواحی ژنی موثر در سندرم متابولیک پرداخته شد.مواد و روش ها: تعداد 125 خانواده از بین شرکت کنندگان در مطالعه قند و لیپید تهران به گونه ای انتخاب شدند که دست کم یک نفر از اعضای آن ها مبتلا به سندرم متابولیک (بر اساس معیار ATP III)، و دست کم دو نفر دچار کاهش میزان کلسترول - HDL باشند. بررسی ارتباط ژنتیکی میزان کلسترول -HDL، تری گلیسیرید و دور کمر با هاپلوتیپ های به دست آمده از برخی میکروستلایت های کروموزوم های 8، 11، 12 و 16، و با به کار گیری روش HBAT بررسی گردید.یافته ها: 125 خانواده شامل 563 نفر (269 مرد و 294 زن) بودند. در بررسی ارتباط ژنتیکی از کروموزوم 8، ارتباط هاپلوتیپ 2-2-2-2 با میزان کلسترول - HDL و تری گلیسیرید و از کروموزوم 12، هاپلوتیپ های 1-2-2 و 2-2-2 با میزان تری گلیسیرید و 2-1-1 با میزان دور کمر معنی دار شد (P<0.05).نتیجه گیری: هاپلوتیپ ها، داده های کامل تری را برای بررسی ارتباط ژنتیکی فراهم خواهد آورد. امید است با یافتن هاپلوتیپ های موثر بر میزان کلسترول -HDL، تری گلیسیرید و دور کمر توسط روش HBAT، راه کار مناسبی برای طراحی بررسی های بعدی به منظور یافتن ژن های مستعد کننده سندرم متابولیک فراهم آید.

مقدمه: ارکسین یک ماده ارکسیژنیک در جوندگان و انسان ها است و پژوهش ها نشان داده در پاسخ سازشی به کاهش وزن نقش داشته، و با گرسنگی افزایش می یابد. از سوی دیگر، کاهش وزن و گرسنگی با افزایش سطح اپی نفرین و کورتیزول همراه است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر اپی نفرین و کورتیزول بر ترشح ارکسین القا شده توسط گرسنگی در موش های صحرایی تغذیه شده با سطوح مختلف انرژی بود.مواد و روش ها: 45 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (350-300 گرم، 15 سر موش در هر گروه) با سطح انرژی 100%، 50% و 25% به مدت 10 روز تغذیه شدند. سپس موش ها به مدت 48 ساعت مورد گرسنگی مطلق قرار گرفتند. حیوانات برای انجام عمل کانولاسیون در سرخرگ کاروتید به منظور تزریق و جمع آوری نمونه های خونی، بیهوش شدند. موش ها در هر گروه به ترتیب (3 کیلوگرم اپی نفرین به ازای کیلوگرم وزن بدن) یا (3 میکروگرم کورتیزول به ازای کیلوگرم وزن بدن) و مخلوط اپی نفرین و کورتیزول دریافت کردند (0.1 میلی گرم در 1 میلی لیتر اسمیر خون محیطی). نمونه های خون در زمان های قبل، 30، 60 و 120 دقیقه بعد از تزریق جمع آوری، و میزان ارکسین و گلوکز پلاسما اندازه گیری گردید.یافته ها: در رژیم 100% و 50% سطح ارکسین به ترتیب بعد از تزریق مخلوط اپی نفرین و کورتیزول، و اپی نفرین (به تنهایی) کاهش پیدا کرد (P£0.05). در مقابل، گروهی که با رژیم 25% تغذیه کردند پاسخ معنی داری به تزریق هیچ یک از موارد کورتیزول، اپی نفرین و مخلوط هردو نشان ندادند (P³0.05).نتیجه گیری: یافته ها نشان داد تزریق اپی نفرین ترشح ارکسین القا شده توسط گرسنگی را در موش هایی که با رژیم 100% و 50% تغذیه شدند، مهار می نماید. هم چنین، پاسخ ترشحی ارکسین به اپی نفرین تحت تاثیر کاهش وزن می باشد.

مقدمه: چندین فاکتور مختلف از جمله دوپامین بر جذب غذا و اشتها اثر می گذارند. رهایش دوپامین از نورون های دوپامینرژیک با رهایش اسیدآسکوربیک همراه است. هسته آکومبنس نیز به وسیله ارتباطات آناتومیکی مستقیم و غیر مستقیم با هیپوتالاموس جانبی در کنترل رفتارهای تغذیه ای موثر است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تزریق اسیدآسکوربیک در پوسته هسته آکومبنس بر دریافت غذا و وزن بدن موش های صحرایی نر بود.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 35 سر موش صحرایی نر از نژاد NMRI به 5 گروه هفت تایی تقسیم شدند: گروه های کنترل، شاهد (دریافت کننده حلال) و اسیدآسکوربیک. پس از بی هوشی حیوانات، کانول گذاری دو طرفه در پوسته هسته آکومبنس با ویژگی های میلی متر 1.7=AP، میلی متر  LA=±0.8از برگما و میلی متر  DV=5.6از سطح جمجمه انجام گرفت. بعد از یک هفته دوره بهبودی، اسیدآسکوربیک با سه دوز مختلف (10، 50 و 250 میکروگرم بر رت) در سه گروه به صورت روزانه با حجم یک میکرولیتر و به مدت چهار روز تزریق گردید. میزان غذای دریافتی هر 24 ساعت یک بار و تغییرات وزن پس از پایان دوره چهار روزه اندازه گیری شد.یافته ها: تزریق دوزهای اسیدآسکوربیک (10، 50 و 250 میکروگرم بر رت) به درون هسته آکومبنس، موجب کاهش معنی دار (0.01>P) دریافت غذا گردید. اگرچه به طور نسبی کاهش وزن بدن مشاهده شد، ولی در هیچ یک از دوزها این کاهش معنی دار نبود.نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، به نظر می رسد اسیدآسکوربیک در پوسته هسته آکومبنس، به احتمال زیاد با اثر بر مراکز کنترل سیری و گرسنگی در هیپوتالاموس در کنترل وزن و دریافت غذا نقش ایفا می کند.