مجله تحقیقات مهندسی کشاورزی
سال:1381 | دوره:3 | شماره:13 |تعداد مقالات:8

برداشت برنج در روش سنتی به وسیله داس و از طریق نیروی کارگر به انجام می رسد. این عمل علاوه بر هزینه بر بودن، موجب طولانی شدن دوره برداشت و بروز ضایعاتی نیز می شود. به منظور بررسی و مقایسه روشهای سنتی و مکانیزه این تحقیق در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی به سه تیمار شامل (1) برداشت به وسیله داس (روش مرسوم)، (2) برداشت با دروگر خودگردان و (3) برداشت با دروگر سوار شونده به روی تراکتور دو چرخ (تیلر) و در شش تکرار اجرا گردید. در این تحقیق ظرفیت مزرعه ای موثر، میزان ضایعات مرحله درو و جمع آوری شالی، ضایعات کل و هزینه های برداشت مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که ظرفیت مزرعه ای موثر دروگر خود گردان 0.294 هکتار بر ساعت و برای دروگر سوار شونده به تیلر 0.238 هکتار بر ساعت بوده است. ضایعات کل برداشت (مجموع ضایعات درو و جمع آوری شالی) در سه روش برداشت سنتی، دروگر خودگردان و سوار شونده به روی تیلر به ترتیب 2.09%، 2.35% و 3.23% برآورد گردید. تعداد کل کارگر مورد نیاز در روش سنتی 166.7 نفر ساعت در هر هکتار و با استفاده از دروگر خود گردان و سوار شونده به روی تیلر به ترتیب 58.1 و 62.4 نفر ساعت در هر هکتار تعیین گردید. هزینه برداشت هر هکتار مزرعه شالیزاری در روش سنتی 1041875 ریال، دروگر خود گردان 481133 ریال و با استفاده از دروگر سوار شونده به روی تیلر 483462 ریال بر هکتار محاسبه گردید.

به وسیله کاربرد آب پنیر میتوان کیفیت نان و خواص فیزیکو- شیمیایی آن را بهبود بخشید، همچنین بیاتی نان را به طور موثری به تعویق انداخت. در این تحقیق اثر مصرف آب پنیر بر روی ویژگیهای نان باگت مورد مطالعه قرار گرفت. اثرات افزودن آب پنیر به عنوان بخشی از آب مورد استفاده در خمیر در چهار سطح 20، 30، 40 و 50% در نان های تهیه شده با نمونه شاهد (0%) مقایسه گردید. تیمارها در سه روز متوالی مورد آزمایش ویسکوالاستوگراف قرار گرفته و از لحاظ سه عامل تراکم پذیری، استحکام (یا قوام) و برگشت نسبی (یا الاستیسیته) مورد ارزیابی واقع شد. از نظر تراکم پذیری و استحکام بهترین تیمار، غلظت 20% آب پنیر بود، از لحاظ الاستیسیته پس از سه روز نیز بهترین تیمار، غلظت 20% آب پنیر مشخص شد از لحاظ حجم مخصوص، غلظت20% پس از نمونه شاهد دارای بهترین و بیشترین حجم مخصوص بوده است. با افزودن آب پنیر زمان تخمیر ثانویه 27%، زمان تخمیر نهایی 25%، زمان پخت نان باگت 36% نسبت به نمونه شاهد کاهش نشان داد. از لحاظ خواص ارگانولپتیکی و آزمون پانل، نمونه های حاوی آب پنیر از نظر چسبندگی پوسته به مغز، طعم و به خصوص بو از نمونه شاد بهتر بوده است.

از جمله مشکلات مهم در طراحی و بهره برداری از شبکه های آبیاری و زهکشی، انتقال رسوب در کانالهای آبیاری می باشد. رسوبات همراه آب رودخانه ها، به هنگام انتقال در شبکه ها، به علت ته نشین شدن، باعث گرفتگی دهانه های آبگیر و کاهش ظرفیت انتقال آب کانالها می گردند.در این مقاله به بررسی و ارزیابی روشهای برآورد میزان بار معلق در کانالهای آبیاری پرداخته شده است. تعداد نه روش کاربردی برآورد بار معلق رسوب (روشهای لین و کالینسکی، اینشتین، چانگ و همکاران، بروکس، باگنولد، ساماگا، وان راین، سلیک و رادی، سوامی و اوجا) توسط داده های صحرایی که از اندازه گیری و نمونه برداری در شبکه آبیاری وزهکشی حمیدیه و قدس واقع در استان خوزستان (کانال اصلی وصیله و کانال درجه دوم MR) به دست آمده، مورد ارزیابی قرار گرفته است. کلیه پارامترهای مربوط به جریان و رسوب که در هر روش مورد نیاز بوده، به دقت اندازه گیری گردیده و سپس بار معلق توسط روشهای فوق برآورد گردید. مقایسه نتایج محاسباتی با بار معلق اندازه گیری شده، نشان داد که روشهای بروکس، چانگ و همکاران، لین و کالینسکی و وان راین برآورد بهتری را نتیجه می دهند.

در این تحقیق پلیمرهای شفاف و قابل انعطاف پلی پروپیلن با ضخامت های 50 و 100 میکرون، پلی اتیلن با ضخامت های 75، 125، 150 میکرون و پلی ونیل کلراید با ضخامت های 80، 150 و 250 میکرون برای بسته بندی گندم مورد استفاده قرار گرفتند. دانه های آلوده به مراحل مختلف رشد بید غلات (Sitotroga cerealella OL.) به عنوان آفت هدف در داخل کیسه های تهیه شده از پلیمرهای مذکور قرار داده شدند و سپس به منظور کنترل آفت، گازدهی با استفاده از قرص های فسفید آلومینیم متصاعد کننده گازها فسفین، درون مخازن عایق به عبور گاز انجام گرفت. پس از محاسبه درصد تلفات آفت، نفوذ پذیری پلیمرهای ذکر شده نسبت به گاز فسفین مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج نشان داد که بهترین پلیمری که می تواند با نفوذپذیری نسبت به گاز به عنوان لایه داخلی (آستر) برای کیسه های کنفی مورد استفاده قرار گیرد، پلی پروپیلن با ضخامت حداکثر 100 میکرون است.

طراحی کانال های آبیاری به گونه ای که تراز سطح آب در محل آبگیر بالاتر از تراز کلیه نقاط تحت آبیاری قرار گیرد، اهمیت فراوان دارد. بی توجهی به این مهم در مرحله طراحی، می تواند به بدون استفاده ماندن هزینه های قابل ملاحظه صرف شده در ساخت سیستم منجر گردد. تعیین تراز دقیق سطح آب، مستلزم تحلیل صحیح انرژی جریان به ویژه در محل تبدیل ها، پیش و پس از آنها است. افت انرژی در تبدیل های ناگهانی با جریان  زیر بحرانی" در پژوهش هایی متعدد بررسی شده است. لیکن در تبدیل های ناگهانی با جریان "فوق بحرانی"، پژوهش اندک می باشد. در این پژوهش، اتلاف انرژی جریان "فوق بحرانی"، در یک تبدیل با استفاده از مدل فیزیکی با یک بازشدگی ناگهانی، در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، نسبت های بازشدگی (β) 1: 0.7، 0.55:1، 0.4:1 و 0.3:1 ایجاد و دبی هایی بین 20 تا 70 لیتر در ثانیه برای هر باز شدگی برقرار گردید. جریان فوق بحرانی توسط یک دریچه کشویی ایجاد و پس از عبور از کانال ورودی به عرض b0 و طول 3 متر وارد بازشدگی می گردید. افت انرژی محاسبه شده به کمک اطلاعات نتیجه شده از اندازه گیری های آزمایشگاهی با انرژی مخصوص اولیه جریان، بی بعد گردیدند. مقاطع اندازه گیری نیز با توجه به ویژگی های جریان ورودی مانند عمق، عرض و عدد فرود، بی بعد شدند. پارامترهای مهم و موثر بر افت انرژی از قبیل اصطکاک بستر و اغتشاش ها، مورد بررسی قرار گرفته و رابطه ای تجربی برای افت انرژی جریان های "فوق بحرانی" در گذر از یک بازشدگی ناگهانی ارایه شد. محاسبات مربوط به افت انرژی برای 19 جریان ایجاد شده براساس مبانی نظری جریان "متغیر تدریجی"، با فرض این که جریان به محض ورود به تبدیل (بازشدگی) دارای عمقی ثابت در عرض می باشد و بین ورودی و بازشدگی اتلاف انرژی حاصل نمی شود، انجام گرفت. سپس، نتایج حاصل از آزمایش ها با افت انرژی محاسبه شده براساس مبانی نظری جریان "متغیر تدریجی" مقایسه گردید. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین این دو حالت در نواحی دور از جهش ورودی به بازشدگی وجود ندارد.