علوم و فنون شیلات
سال:1395 | دوره:5 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

اثر 3 تیمار غذایی، شامل جلبک Chlorella vulgaris در 2 غلظت 106 و 107 سلول در میلی لیتر و یک تیمار از مخمر Saccharomyces cerevisiae، بر رشد، پروتئین و پروفیل اسیدهای آمینه کل و آزاد روتیفر Brachionus calyciflorus پس از 10 روز تغذیه بررسی شد. نرخ رشد ویژه روتیفر تغذیه شده با جلبک نسبت به مخمر معنی دار بود (p>0.05)، ولی تفاوت معنی داری بین دو غلظت جلبک مشاهده نشد. حداکثر تراکم روتیفر (1790±10.7 تعداد در میلی لیتر) در غلظت بالای جلبک به طور معنی داری (p>0.05) بیش از غلظت پایین (525±41.1) و تیمار حاوی مخمر (115±2.1) بود. میزان پروتئین در تیمار مخمر نسبت به تیمار غلظت پایین جلبک به طور معنی داری بیشتر بود (p>0.05). مقادیر اسیدهای آمینه کل در تیمارهای مخمر، غلظت بالا و غلظت پایین جلبک به ترتیب 250.66±16، 198.82±14 و 112.15±10 میلی گرم بر گرم نمونه بود (p>0.05). حداکثر و حداقل مقدار اسیدهای آمینه آزاد در روتیفر تغذیه شده با مخمر نانوایی (8.77±1.1) و غلظت پایین جلبک (4.04±0.3) مشاهده شد (p>0.05). بر اساس این تحقیق، روتیفر تغذیه شده با جلبک در مقایسه با مخمر میزان رشد بالاتری را نشان داد، ولی میزان پروتئین و اسیدهای آمینه در روتیفر تغذیه شده با مخمر نسبت به جلبک کلرلا بالاتر بود. همچنین در تیمار با غلظت بالای جلبک، میزان اسیدهای آمینه کل بدن افزایش نسبی نشان داد.

نانوذرات نقره بیشتر به دلیل ویژگی ضدمیکروبی آنها کاربرد گسترده ای در محصولات مصرفی یافته اند. افزایش روزافزون استفاده از این نانوذرات باعث توجه به اثرهای احتمالی زیست سم شناسی آنها شده است. در این مطالعه، ابتدا اثرهای حاد کلوئید نانوذرات نقره در دوران جنینی دو گونه تاس ماهی ایرانی و ازون برون بررسی شد و سپس اثرهای کوتاه مدت آن در مراحل ابتدایی تکامل (پیش از شروع تغذیه فعال) گونه ازون برون ارزیابی گردید. بر اساس نتایج به دست آمده از آزمون های سمیت حاد، نانوذرات نقره در هر دو گونه مورد بررسی سمیت وابسته به غلظت را در مراحل ابتدایی تکامل به دنبال داشتند. سه غلظت 0.025، 0.50 و 0.1 میلی گرم در لیتر کلوئید نانوذرات نقره به همراه تیمار شاهد برای بررسی اثرهای کوتاه مدت در نظر گرفته شد. میزان تجمع نقره در تیمار 0.1 میلی گرم در لیتر به طور معناداری بیشتر از تیمار شاهد ثبت گردید (p<0.05)، هر چند در میزان بازماندگی تفاوت معناداری بین تیمارها مشاهده نگردید.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر القای تریپلوییدی در قزل آلای رنگین کمان بر بازماندگی، رشد، ویژگی های لاشه و همچنین ترکیب اسیدهای چرب عضله بود. برای این کار از 8 مولد ماده با میانگین وزن 1600±246 گرم و 6 مولد نر با میانگین وزن 1393±186 گرم که از نظر سنی 4 ساله بودند، استفاده شد. شوک دمایی 10 دقیقه پس از لقاح و به مدت 10 دقیقه و با دمای 28 درجه سانتی گراد اعمال شد. نتایج نشان داد درصد القای تریپلوییدی 87.10±1 درصد بود که با اندازه گیری گلبول های قرمز مشخص شد. نرخ بازماندگی از مرحله لقاح تا چشم زدگی در گروه دیپلویید 92.12±1.59 درصد و در گروه تریپلویید 86.31±1.21 درصد بود و به طور معناداری کاهش یافت (p<0.05). بازماندگی در مرحله چشم زدگی تا تخم گشایی در گروه دیپلویید 98.10±0.45 درصد و در گروه تریپلویید 94.04±1.33 درصد بود که به طور معناداری کاهش یافت (p<0.05). از نظر شاخص های رشد نظیر وزن اولیه، وزن نهایی، افزایش وزن، ضریب رشد ویژه و ضریب چاقی در انتهای دوره آزمایش یعنی 38 روز پس از شروع تغذیه فعال، گروه دیپلویید به طور معناداری بهتر از گروه تریپلویید بود (p<0.05). ترکیب بیوشیمیایی لاشه از نظر میزان پروتئین، چربی و خاکستر بین دو گروه تفاوتی نداشت، ولی میزان رطوبت در گروه تریپلویید افزایش معناداری (p<0.05). نشان داد. علاوه بر این، نتایج این پژوهش نشان داد که در اثر القای تریپلوییدی میزان اسیدهای چرب اشباع افزایش یافته و میزان اسیدهای چرب غیراشباع کاهش می یابد.

در این پژوهش از گوشت ماهی کپور سرگنده به منظور تهیه سوریمی استفاده شد و تاثیر 3 عامل مستقل آنزیم ترانس گلوتامیناز میکروبی (0.5، 0.75 و 1 درصد)، نمک (0، 1.25 و 2.5 درصد) و دمای قوام یابی (35، 40 و 45 درجه سانتی گراد) بر ویژگی های بافتی و رنگ سوریمی تهیه شده بررسی گردید. نتایج به دست آمده نشان داد مقدار آنزیم 0.5 درصد به همراه مقدار نمک 1.25 درصد و تیمار دمایی 45 درجه سانتی گراد به عنوان تیمار بهینه عمل کرد. به عبارتی استفاده از 0.5 درصد آنزیم بدون کاهش چشمگیر در ویژگی های بافتی نظیر سختی، به هم پیوستگی و کشسانی ژل سوریمی تولیدی به کاهش استفاده از نمک از مقدار 2.5 درصد به 1.25 درصد منجر شد. براساس نتایج، با افزایش مقدار آنزیم میزان ظرفیت نگهداری آب (WHC) به طور معناداری کاهش یافت (p<0.05). از سویی دیگر با کاهش مقدار آنزیم و نمک شاخص سفیدی و روشنایی بافت ژل سوریمی افزایش یافت. تاثیر همزمان افزایش نمک و کاهش دمای قوام یابی منجر به افزایش معنا دار عامل قرمزی (a*) شد (p<0.05). از سوی دیگر تاثیر آنزیم به تنهایی بر مقدار زردی (b*) معنا دار نبود درحالی که تاثیر همزمان افزایش مقدار آنزیم و دما منجر به افزایش معنادار عامل b* شد (p<0.05).

شرایط بهینه برای آنزیم آلکالاز جهت تولید پروتئین هیدرولیزشده از عضله ماهی مرکب ببری خلیج فارس با استفاده از فاکتورهای دما، نسبت آنزیم به سوبسترا، زمان و pH در 5 سطح و در قالب طرح مرکب مرکزی با آلفا برابر 2 در روش پاسخ سطح، بررسی شد. مدل دو جمله ای به دست آمده در سطح 99.99 درصد معنی دار بود و ضریب تعیین برابر 0.95، نسبت سیگنال به اختلال برابر 14.16 و عدم معنی داری فقدان تناسب نشان از کارائی خوب مدل برای پیشبینی بود. در نهایت شرایط بهینه با استفاده از نرم افزار Design Expert به صورت ph=8.19، دمای 50.23، زمان 129.62 و درصد آنزیم 2.15 به دست آمد.

تاثیر افزودن دایجستروم P.E.P به میزان صفر، 1، 2 و 4 درصد غذا، بر رشد و برخی شاخص های خونی بچه فیل ماهی (Huso huso) با وزن متوسط 159.50±0.23 گرم در طی 70 روز تغذیه بررسی شد. تفاوت معنی داری در افزایش وزن، نرخ رشد ویژه و کارایی پروتئین در ماهی تغذیه شده با جیره غذایی حاوی 2 درصد دایجستروم P.E.P نسبت به گروه شاهد و گروه تغذیه شده با جیره حاوی 4 درصد مشاهده شد (p<0.05)، ولی تفاوت ها در ضریب چاقی، شاخص کبدی و ضریب تبدیل غذایی در بین تیمارها معنی دار نبود (p>0.05). همچنین تفاوت معنی داری در تعداد گلبول قرمز، هماتوکریت، حجم متوسط گلبولی، هموگلوبین متوسط سلولی، غلظت متوسط هموگلوبین گلبول قرمز، لنفوسیت، مونوسیت و ائوزنوفیل مشاهده نشد (p>0.05)، ولی مقادیر گلبول سفید و نوتروفیل در تیمار 2 درصد به طور معنی داری بیش از سایر تیمارها بود (p<0.05). بررسی ترکیب شیمیایی لاشه تفاوت معنی داری را در مقدار پروتئین در تیمار تغذیه شده با سطح 2 درصد دایجستروم P.E.P نسبت به تیمار شاهد نشان داد (p<0.05)، اما در میزان چربی، خاکستر و رطوبت تفاوت معنی دار نبود (p>0.05)، بنابر این، دایجستروم P.E.P می تواند در سطح 2 درصد به عنوان مکمل غذایی در جیره فیل ماهی جوان برای افزایش رشد و بهبود شاخص های ایمنی استفاده شود.

پلی ساکاریدهای استخراج شده از جلبک های سبز از نظر ویژگی های ساختاری و مولکولی بسیار ناهمگن می باشند. به طور کلی پلی ساکاریدهای سولفاته جلبک های سبز حاوی مقادیر متفاوتی از رامنوز (%45.0-16.5)، زایلوز (%12.0-2.1)، گلوکز (%6.4-0.5)، یورونیک اسید (%19.0-6.5) و سولفات (%23.2-16.0) هستند و واحدهای ساختاری آن ها عمدتا از b-D-GlcpA-(1®4)a-L-Rhap3s تشکیل شده است. وزن مولکولی در پلی ساکاریدهای سولفاته از 1690´103 تا 93.4´103 گرم/مول متغییر می باشد. اثرات بیولوژیکی پلی ساکاریدهای سولفاته جلبک های دریایی عبارتند از: به تنظیم کنندگی سیستم ایمنی، سرکوب کنندگی رشد سلول های سرطانی، ضد اکسیدانی، کاهندگی چربی خون، ضد ویروسی و ضد انعقادی. اثرات بیولوژیکی پلی ساکاریدهای سولفاته می تواند با توجه به تغییر ویژگی های مولکولی و ساختار شیمیایی آن ها از یک گونه به گونه دیگر متفاوت باشد. نهایتا، با توجه به این موضوع که محیط بسیار متغییر دریایی نیز می تواند به میزان قابل توجهی در افزایش تفاوت های ساختاری پلی ساکاریدهای سولفاته تاثیر گذار باشد، لذا انجام مطالعات بیشتر بر روی گونه های مختلف به منظور درک بهتر عملکرد و کاربردهای آن ضروری است.

برای بهینه سازی استخراج ترکیبات آنتی اکسیدانی سرخس آبی آزولا، از روش استخراج حلالی و بهینه سازی تاگوچی استفاده شد. متغیرهای وابسته در این فرایند غلظت اتانول، زمان استخراج و نسبت ماده خشک به حلال بود. غلظت اتانول و نسبت ماده خشک به حلال به طور معناداری خواص آنتی اکسیدانی اندازه گیری شده با میزان فنول کل و خنثی کنندگی رادیکال های آزاد را تغییر داد (p<0.05)، درحالی که زمان استخراج تاثیر معناداری بر میزان ترکیبات آنتی اکسیدانی نداشت (p>0.05). میزان ترکیبات فنولی در تیمارها از 5.77 تا 16.42 برحسب میلی گرم اسید گالیک بر گرم ماده خشک متغییر بود. میزان درصد خنثی کنندگی رادیکال های آزاد عصاره ها نیز از 20.51 درصد تا 93.71 درصد بود. غلظت 50 درصد اتانول، نسبت 1به 15 ماده خشک به حلال و زمان استخراج 48 ساعت به عنوان تیمار بهینه انتخاب شد. نتایج نشان داد آزولا می تواند برای استخراج ترکیبات آنتی اکسیدانی مناسب باشد.

ویژگی های مولکولی باکتری Yersinia ruckeri شامل پروتئین سلول کامل، پروتئین های غشای خارجی و لیپوپلی ساکاریدی تعداد 34 ایزوله باکتری از مزارع قزل-آلای استان های تهران، مازندران و زنجان با روش SDS-PAGE انجام شد. الگوی باندها برای پروتئین کل، پروتئین غشای خارجی و لیپوپلی ساکارید تمامی جدایه ها مشابه بود، به طوری که وزن مولکولی پروتئین کل برای تمام جدایه ها اغلب کمتر از 100 کیلو دالتون و تراکم باندها در دامنه وزنی 100- 28 کیلو دالتون بود. بعلاوه، الگوی پروتئین های اصلی غشای خارجی تمام جدایه ها شامل دو باند با فاصله 35-28 کیلو دالتون و یک باند با فاصله 10-17 کیلودالتون بود ونیز باندهای فرعی با 75-48 و 28-17 کیلو دالتون بود. همچنین الگوی لیپوپلی-ساکاریدی برای همه جدایه ها از وزن مولکولی کمتر از 130 کیلو دالتون با بیشترین تراکم باندی در دامنه 28-100 کیلو دالتون قرار داشت. بر اساس این مطالعه، جدایه های ایرانی از کمترین تنوع هتروژنیسیتی برخوردارند که زمینه را برای ساخت واکسن تک ظرفیتی مورد نیاز فراهم می آورد.

تاثیر اسانس زنیان در غلظت های 0 (شاهد)، 0.5، 0.75 و %1 بر رشد و بیان ژنی انتروتوکسین های A و C باکتری Staphylococcus aureus در سوریمی ماهی کیلکا (Clupeonella cultriventris caspia) در مدت 5، 10، 15 و 20 روز نگه داری در یخچال (4 درجه) بررسی شد. ترکیبات اصلی اسانس شامل تیمول (%36.4)، پاراسایمین (%31.4) و گاما-ترپینن (%21.73) بود. حداقل غلظت بازدارنده رشد و حداکثر غلظت قابل تحمل برای باکتری در محیط کشت مایع به ترتیب معادل %0.06 و %0.015 به دست آمد. نتایج ارزیابی رشد تفاوت معناداری را بین تعداد باکتری در نمونه کنترل (log CFU/g 31.11) و نمونه های تیمار شده (9.76، 7.21 و log CFU/g 06.6 به ترتیب در حضور %0.5، %0.75 و %1 اسانس) نشان داد. نتایج Real-Time PCR بیانگر بیشترین تاثیر بازدارندگی در برابر بیان ژن انتروتوکسین ها در غلظت 1% اسانس بود. همچنین تاثیر بازدارندگی غلظت های مختلف اسانس بر بیان ژنی انتروتوکسین C بیشتر از انتروتوکسین A بود، به طوری که در روزهای پنجم و بیستم نگه داری، بیان ژن انتروتوکسین A، به ترتیب، 4.5، 8.23 و بیان ژن انتروتوکسین C، به ترتیب 5.11 و 8.94 برابر کمتر از نمونه کنترل بود. به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که اسانس زنیان ترکیب موثری جهت کاهش سرعت رشد باکتری Staphylococcus aureus و کاهش تولید انتروتوکسین های ناشی از آن در سوریمی ماهی کیلکا می باشد.