بالینی پرستاری و مامایی
سال:1395 | دوره:5 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: زایمان زودرس با موربیدیته و مورتالیته پری ناتال بسیار چشمگیری همراه است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر هیدراسیون داخل وریدی بر روی فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان در زنان باردار پره ترم با پارگی زودرس کیسه آب می باشد.روش بررسی: 24 زن باردار 28 تا 34 هفته با بارداری تک قلویی که اندکس مایع آمنیوتیک (Amniotic Fluid Index= AFI) آن ها ³5 سانتی متر بود، در دو گروه مطالعه و کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. در افراد گروه مطالعه 1 لیتر سرم ایزوتونیک به شکل بولوس در طی 30 دقیقه انفوزن شد. گروه کنترل درمان انتظاری را دریافت نمودند. فاصله زمانی از زمان هیدراسیون در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفت. تست T مستقل و T زوج به ترتیب برای مقایسه دو گروه و میانگین فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان قبل و بعد از هیدراسیون مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که اندکس مایع آمنیوتیک در 90 دقیقه بعد از لحاظ آماری کاهش چشمگیری در گروه مطالعه و کنترل داشت. میانگین فاصله زمانی تا زایمان در گروه مطالعه 196.41 ساعت (Ci 95%:75.9-316.9) و در گروه کنترل 140.58 ساعت (CI 95%:10.2-270.9) بود، ولی این تفاوت ها مابین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبودند (p=0.490).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نتوانست اثر چشمگیر هیدراسیون را به عنوان یک روش پروفیلاکسی بر روی افزایش حجم مایع آمنیوتیک و در نتیجه بر روی افزایش فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان نشان دهد، بنابراین مطالعات بیشتر با تعداد حجم نمونه بیشتر و در فواصل مختلف برای روشن سازی اثرات هیدراسیون بر روی فاصله زمانی از پارگی پرده ها تا زایمان در زنان باردار پره ترم با پارگی زودرس کیسه آب لازم به نظر می رسد.

زمینه و هدف: در ایران و بسیاری از کشورهای جهان، سرطان پستان شایع ترین سرطان در میان زنان است، اما در سال های اخیر میزان بقای مبتلایان به این بیماری طولانی تر گشته و در عین حال تاکید بیشتر بر کیفیت زندگی آن ها می باشد. به همین خاطر پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مراقبت های حمایتی و آموزشی پرستاران بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام گردید.روش بررسی: در این پژوهش که یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد بود، 45 نفر از بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به درمانگاه رادیوتراپی بیمارستان سید الشهدا در سال 1392 شرکت کردند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک و کیفیت زندگی وابسته به موسسه بک من بود که در دو مرحله قبل و بعد از اجرای جلسات آموزشی و حمایتی برای بیماران تکمیل گردید. در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده میانگین نمره کیفیت زندگی قبل از مداخله 51.73±13.91 و بعد از مداخله 60.46±13.80 بود (p<0.001)، همچنین در هر 4 بعد کیفیت زندگی، میانگین امتیاز افراد بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله افزایش یافت، اما این اختلاف تنها در دو بعد سلامت جسمی و روانی معنی دار (p<0.001) شناخته شد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش تاثیر مثبت برنامه های آموزشی و حمایتی را در ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان تایید نمود، لذا طراحی و اجرای چنین برنامه هایی به صورت گسترده تر و بر اساس نیازهای آموزشی و حمایتی بیماران پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: شیردهی یکی از اثر بخش ترین رفتارها در راستای ارتقای سلامت است. یکی از عوامل موثر بر موفقیت شیردهی، عزت نفس مادر است. با توجه به پیامدهای عزت نفس پایین که در برقراری روابط بین فردی، تفکر، احساس و عملکرد افراد تاثیر منفی دارد، پژوهش حاضر با هدف تعیین عزت نفس در مادران نخست زا و عوامل مرتبط با آن صورت پذیرفت.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تعداد 300 مادر نخست زای شیرده که دارای فرزند کمتر از 6 ماه بودند، از مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و از آزمون های آماری ضریب همبستگی اسپیرمن، من- ویتنی و کروسکال- والیس استفاده شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار عزت نفس مادران 28.98±2.76 بود. اکثر (%94.33) افراد عزت نفس متوسط و فقط درصد کمی (%1.33) از آن ها عزت نفس بالا داشتند. بر اساس نتایج به دست آمده بین عزت نفس با سن کودک ارتباط معنی داری منفی (p=0.010) وجود داشت. در سایر موارد ارتباط متغیرهای مورد مطالعه مانند سن، تحصیلات و درآمد با عزت نفس معنی دار نبود (p<0.050).نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین نمره عزت نفس اکثر مادران نخست زا طی شیردهی در حد متوسط می باشد و با توجه به این که عزت نفس بر خودکارآمدی، احساس و عملکرد آن ها تاثیر گذار است، لذا پیشنهاد می شود ماماها و دیگر متخصصان بهداشتی جنبه های روانی اجتماعی موثر بر شیردهی از جمله عزت نفس مادر را مورد توجه قرار داده و در راستای افزایش آن اقدام نمایند.

زمینه و هدف: سندروم نفروتیک شایع ترین تظاهر آسیب گلومرول ها در کودکان است. با توجه به مزمن بودن بیماری سندروم نفروتیک و همچنین لزوم تداوم ارائه مراقبت ها در جهت کاهش عود بیماری با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر میزان دانش والدین و کنترل علائم و عود بیماری در کودکان مبتلا به سندروم نفروتیک انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه ای تجربی است که در آن 66 کودک مبتلا به سندروم نفروتیک به شکل تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات شامل پرسشنامه طراحی شده جهت سنجش سطح آگاهی والدین و چک لیستی جهت ثبت فشار خون، وزن، چربی خون و وجود یا عدم وجود عود در کودکان هر دو گروه قبل و بعد از مداخله بود. مدل مراقبت پیگیر به مدت 6 ماه بر روی گروه آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از شاخص توصیفی، کای اسکوئر و آزمون تی مستقل و مک نمار با SPSS انجام گردید.یافته ها: نسبت عود بیماری پس از مداخله در دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی داری نشان نداد (p=0.787)؛ اما میانگین فشار خون سیستول در دو گروه پس از مداخله تفاوت معنی دار نشان داد (p=0.011)؛ همچنین نسبت سطح آگاهی والدین بعد از مداخله در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نشان داد (p=0.0001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می شود، با به کارگیری اجرای مدل مراقبت پیگیر، نیازهای مراقبتی کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک برآورده خواهد شد.

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس به عنوان یک بیماری مزمن و پیشرونده سیستم عصبی مرکزی، جنبه های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به اهمیت خستگی در این بیماران از یک سو و مقبولیت روز افزون استفاده از درمان های تکمیلی در سیستم بهداشتی، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر درمان شناختی رفتاری به شیوه گروهی بر شدت خستگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در سال 1393 طراحی و اجرا گردید.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی، دو گروهی و سه مرحله ای قبل، بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله بوده که بر روی 66 نفر از زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان که واجد شرایط ورود به مطالعه بودند، انجام شد. پس از نمونه گیری به روش آسان، واحدهای مورد پژوهش به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه 33 نفری، کنترل و آزمون قرار گرفتند. در گروه آزمون، درمان شناختی رفتاری در 8 جلسه، 90 دقیقه ای (هر هفته یک جلسه) انجام شد و گروه کنترل علاوه بر دریافت درمان های معمول دارویی در 3 جلسه گروهی شرکت نموده و به بیان احساسات و تجارب خود پرداختند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه و ابزار سنجش شدت خستگی (FSS) جمع آوری و توسط نرم افزار SPSS با آزمون t مستقل، من ویتنی، کای اسکوئر و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین نمره شدت خستگی دو گروه آزمون و کنترل قبل از مداخله، معنی دار نبود (p=0.532). در حالی که این اختلاف بین گروه آزمون و کنترل، بلافاصله و یک ماه پس از مداخله اختلاف معنی داری با قبل از مداخله داشت (p=0.03)؛ همچنین نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد که در گروه آزمون میانگین نمره شدت خستگی، بلافاصله و همچنین یک ماه بعد از مداخله به طور معنی داری کمتر از قبل از مداخله بود (p<0.001).نتیجه گیری: با توجه به تاثیر درمان شناختی رفتاری در کاهش شدت خستگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، استفاده از این روش درمانی، به عنوان روشی که به لحاظ بالینی سودمند و اثر بخش و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه و قابل توجیه است، توصیه می گردد.

زمینه و هدف: ناباروری و درمان آن به عنوان یک بحران در زندگی زنان بر جنبه های مختلف کیفیت زندگی موثر است. مهم ترین ابعاد کیفیت زندگی مسایل عاطفی و ارتباط اجتماعی می باشد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر سلامت عاطفی و ارتباط اجتماعی زنان نابارور است.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 80 زن نابارور مراجعه کننده به مراکز درمان ناباروری منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1394، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و وارد مطالعه شدند. اطلاعات به کمک پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی باروری (FertiQol) جمع آوری شد. برای اجرای مدل مراقبت پیگیر در گروه آزمون، 2 تا 3 جلسه آموزشی بسته به نیاز مددجویان برگزار شد. کیفیت زندگی زنان طی 2 مرحله، قبل از انجام مداخله و 2 ماه بعد در مرحله ارزشیابی مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و با آزمون های آماری کای دو، آزمون دقیق فیشر، تی مستقل و تی زوج انجام شد. یافته ها: بعد از مداخله میانگین امتیاز کیفیت زندگی به ترتیب در گروه آزمون و کنترل در حیطه عاطفی 16.75±3.572 و 8.85±3.971 و ارتباط اجتماعی 17.98±2.922 و 11.45±3.672 به دست آمد. تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه آزمون و کنترل از نظر سلامت عاطفی و ارتباط اجتماعی مشاهده شد (p=0.002). در گروه کنترل کاهش معنی داری در نمرات حیطه عاطفی و ارتباط اجتماعی بعد از مداخله مشاهده شد (p<0.001).نتیجه گیری: اجرای مدل مراقبت پیگیر، باعث بهبود کیفیت زندگی زنان نابارور در حیطه های عاطفی و اجتماعی گردید و پیشنهاد می شود، از این مدل به عنوان یک مدل مراقبتی آسان، کم هزینه و در دسترس استفاده گردد.

زمینه و هدف: بیماری دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز است. مزمن بودن این بیماری و عوارض آن باعث تحمیل بار مادی زیاد بر بیمار و کاهش کیفیت زندگی در آنان می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر رضایت از کنترل بیماری و رفتارهای خود مراقبتی بر کیفیت زندگی افراد دیابتی نوع 2 انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که بر روی 110 نفر بیمار مبتلا به بیماری دیابت نوع 2 در شهرستان بیجار و با نمونه گیری آسان انجام شد. داده ها از طریق پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران دیابتی (DQOL) جمع آوری شد. کلیه داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با آزمون های آماری توصیفی و آزمون های کای اسکوئر، دقیق فیشر، آنالیز واریانس یک طرفه و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: 54 نفر از بیماران مرد (%49.09) و 56 نفر از آن ها زن (%59.91) بودند. میانگین نمره کیفیت زندگی در این بیماران (47.2±5.6) بود. بین کیفیت زندگی و سن، تحصیلات (p=0.001) و شغل (p=0.007) ارتباط معنی داری وجود داشت. بین جنس با کیفیت زندگی ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (p=0.078). ارتباط آماری معنی داری بین رفتارهای خود مراقبتی با شغل (p=0.030) و تحصیلات (p=0.008) وجود دارد. بین رضایت بیمار از کنترل بیماری با کیفیت زندگی، تحصیلات و شغل ارتباط معنی داری وجود داشت (p=0.001).نتیجه گیری: با توجه به کیفیت زندگی متوسط بیماران دیابتی و کاهش کیفیت زندگی با افزایش سن و افزایش تعداد سالمندان جامعه، پیشنهاد می شود، مداخلاتی جهت افزایش رضایت بیماران دیابتی از کنترل بیماری و خود مراقبتی، در برنامه ریزی طرح ارتقاء سلامت وزارت بهداشت مد نظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: فرآیند پرستاری، استاندارد ارائه مراقبت های پرستاری می باشد. مراکز مختلف با توجه به شرایط و امکانات خود می توانند، شیوه ای از فرآیند پرستاری را که برای ایشان کارایی بیشتری دارد، انتخاب و اجرا نمایند. این تحقیق با هدف تعیین تاثیر اجرای فرآیند پرستاری به شیوه «کارت های مراقبتی در دسترس» بر میزان رضایت مندی بیماران از نحوه مراقبت در بخش های ویژه، انجام گردید.روش بررسی: این یک مطالعه مداخله ای مقطعی با طرح مورد- شاهدی است که در بیمارستان گلستان شهر اهواز در سال 1393 انجام شده است. با توجه به معیارهای ورود به مطالعه و به صورت نمونه گیری در دسترس، تعداد 38 نمونه به عنوان گروه کنترل و 38 نمونه جهت گروه مداخله انتخاب و ارزیابی شدند. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود که جهت سنجش اعتبار علمی از روش اعتبار محتوا استفاده شد، همچنین پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ (a=0.9) تعیین شد. به عنوان مداخله به مدت دو هفته فرآیند پرستاری به شیوه کارت های مراقبتی در دسترس، برای گروه آزمون اجرا شد و تاثیر آن بر رضایت بیماران سنجیده شد. در گروه کنترل مراقبت ها به روش روتین بخش انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. از آمارهای توصیفی شامل میانگین، انحراف معیار و جداول و برای مقایسه گروه ها از آزمون های کای اسکور، من ویتنی و تی مستقل استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در گروه کنترل %28.90 بیماران از انجام مراقبت ها رضایت عالی داشتند، در حالی که در گروه آزمون %97.36 بیماران میزان رضایت خود را در حد عالی گزارش کردند. اختلاف معنی دار بین دو گروه از نظر رضایت از ارائه مراقبت های پرستاری وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: اجرای فرآیند پرستاری به شیوه کارت های در دسترس منجر به افزایش میزان رضایت مندی بیماران در مقایسه با شیوه روتین شده است و همچنین استفاده از این کارت ها، اجرای فرآیند پرستاری را به میزان بیشتری از حالت ذهنی به عینی تبدیل می کند که می تواند در زمینه صرفه جویی در وقت کمک زیادی به پرستاران بنماید.

زمینه و هدف: تالاسمی شایع ترین کم خونی مزمن ارثی در انسان است. استرس ناشی از بیماری، تاثیرات نامطلوبی بر خودکارآمدی در امر مراقبت از کودک بر روی اعضای خانواده به ویژه مادران بر جای می گذارد، بنابراین این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزش مدیریت استرس بر خودکارآمدی مادران کودکان مبتلا به تالاسمی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که در بیمارستان سید الشهدا (درمانگاه امام رضا) اصفهان در سال 1393 انجام شد. 64 نفر از مادرانی که کودک مبتلا به تالاسمی داشتند، به شکل تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند و پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه پژوهشگر ساخته خودکارآمدی والدین در مقابله با بیماری تالاسمی فرزند را در ابتدا و انتهای مطالعه و در مرحله پیگیری با گروه کنترل تکمیل نمودند. برای گروه آزمون 8 جلسه آموزش مدیریت استرس به شکل هفتگی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با کمک نرم افزار SPSS و آزمون های آماری من ویتنی، تی مستقل و فیشر استفاده شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد، میان گروه آزمون و کنترل از لحاظ نمره خودکارآمدی قبل از مداخله اختلاف معنی داری وجود نداشت (p=0.148)، اما بلافاصله پس از مداخله (p=0.001) و همچنین یک ماه بعد از مداخله نمره خودکارآمدی در گروه آزمون به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود، به طور کلی خودکارآمدی مادران بلافاصله پس از مداخله و یک ماه بعد از آن نسبت به قبل از مداخله افزایش یافته است.نتیجه گیری: نتایج نشان داد، برنامه آموزش مدیریت استرس می تواند رویکرد مناسبی برای افزایش خودکارآمدی مادران دارای کودک مبتلا به تالاسمی باشد، لذا انجام این برنامه برای بهبود خودکارآمدی مادران دارای کودک مبتلا به بیماری های مزمن از جمله تالاسمی توصیه می شود.