پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1392 | دوره:1 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: اطلاعات موجود نشان می دهد که بین ورزش و تمرینات اصلاحی با ناهنجاری ها و درد در بدن ارتباط وجود دارد. یکی از ناهنجاری های شایع در دانش آموزان و دانشجویان ناهنجاری شانه نابرابر (Uneven shoulder) می باشد، اما تاثیر ورزش بر این ناهنجاری به طور مجزا بررسی نشده است، هدف از این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات اصلاحی بر درد و درجه ناهنجاری شانه نابرابر وضعیتی دختران دانشجو می باشد.روش بررسی:از میان دانشجویان ساکن در خوابگاه، افراد دارای ناهنجاری شانه نابرابر غربالگری شدند و از بین آنها 50 نفر با میانگین سنی؛ 24.06±2.85، قد؛ 1.62±0.06، وزن؛ 55.56±8.8 و شاخص توده بدن (BMI)؛ 21.32±3 به صورت تصادفی گزینش شده و رضایت نامه را تکمیل کردند. پس از آن، درجه نابرابری شانه ها با زاویه سنج (Angulometer) و میزان درد شانه آنها با مقیاس VAS (Visual Analog Scales) اندازه گیری شد. آزمودنی ها با توجه به درجه نابرابری شانه ها و قد و وزن و شاخص توده بدن به دو گروه همگن تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی، پروتکل تمرینات اصلاحی درمانی متشکل از تمرینات کششی- قدرتی را به مدت هشت هفته و هفته ای سه روز اجرا کردند و پس از انجام تمرینات اصلاحی درد و درجه ناهنجاری شانه نابرابر مجددا در هر دو گروه اندازه گیری شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل اطلاعات نشان داد در گروه تجربی، قبل و بعد از هشت هفته تمرینات اصلاحی در میزان درجه نابرابری شانه و درد شانه تفاوت معنی داری در سطح p£0.05 ایجاد شد. همچنین تفاوت معنی داری در میزان درد و درجه نابرابری شانه، پس از اعمال پروتکل تمرینی، بین گروه تجربی و کنترل دیده شد.نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تاثیر تمرینات اصلاحی منتخب بر کاهش درد و اصلاح ناهنجاری شانه نابرابر می باشد.

زمینه و هدف: میزان شیوع آسیب پیچ خوردگی مچ پا در پای برتر به مراتب بیشتر از پای غیربرتر است و یکی از دلایل احتمالی آن عدم تعادل قدرت عضلات اورتور به اینورتور بیان شده است. لذا هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه نسبت قدرت اکسنتریک و کانسنتریک عضلات اورتور به اینوتور در مچ پای برتر و غیربرتر مردان سالم غیرورزشکار بود.روش بررسی: 21 مرد سالم غیر ورزشکار با میانگین سنی 24.86±3.3 سال، وزن 70.61±0.38 کیلوگرم و قد 176.0±6.09 سانتیمتر به صورت هدفمند از جامعه آماری انتخاب شدند. از دستگاه ایزوکینتیک دینامومتری در سرعت های 30 و 120 درجه بر ثانیه برای اندازه گیری قدرت اکسنتریک و کانسنتریک عضلات اورتور و اینورتور مفصل مچ پا استفاده شد.یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق توسط آزمون تی مستقل نشان داد در سرعت های 30 و 120 درجه بر ثانیه در هر دو انقباض اکسنتریک و کانسنتریک، تفاوت معناداری میان قدرت عضلات اورتور و اینورتور مچ پای برتر با غیربرتر وجود ندارد.نتیجه گیری: علی رغم اینکه نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور نقش موثری در پیشگیری از پیچ خوردگی مفصل مچ پا دارد، اما بنظر می رسد این نسبت قدرت در مچ پای برتر و غیربرتر تفاوتی نداشته و دلیل احتمالی پیچ خوردگی بیشتر مچ پا در پای برتر نمی باشد. لذا، تحقیق در مورد سایر عوامل خطرزا در پیچ خوردگی مچ پا و مقایسه این عوامل در پای برتر و غیربرتر ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: آسم به صورت تنگی راه های هوایی خود را بروز می دهد. تمرینات ورزشی یکی از اجزای اساسی و مهم بازتوانی بیماران ریوی می باشند. این تحقیق با هدف بررسی و مقایسه تاثیر دو روش تمرینی ریباند تراپی و تمرینات هوازی بر علائم بالینی و شادکامی بیماران مبتلا به آسم صورت گرفته است.روش بررسی: در این پژوهش نیمه تجربی 30 بیمار مرد مبتلا به آسم شرکت کردند که به صورت در دسترس در دو گروه تجربی (گروه ریباند تراپی (شامل 10 نفر) و گروه هوازی (شامل 10 نفر) و یک گرو کنترل (شامل 10 نفر) به صورت تصادفی تقسیم بندی شدند. پس از توضیح طرح و گرفتن رضایت نامه، بیماران به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته به انجام تمرینات منتخب تحت نظر متخصص پرداختند. در این تحقیق متغیرهای علائم بالینی توسط پرسشنامه ثبت روزانه علائم بالینی و شادکامی به وسیله پرسشنامه شادکامی آکسفورد طی دو نوبت قبل و بعد از انجام تمرینات اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری p<0.05 استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد تغییرات درون گروهی در هر دو متغیر و تعامل گروه ها در شادکامی معنادار بود (p£0.05) ولی در مورد علائم بالینی تعامل معنادار نبود (p>0.05). از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در متغیرهای تحقیق بود (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات ریباند تراپی بتواند همانند تمرینات هوازی به عنوان روش مکمل مفیدی در کاهش برخی مشکلات بیماران مبتلا به آسم معرفی و مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: هدف این تحقیق بررسی ارگونومی دستگاه های پرس سینه، پرس پا و زیربغل فضای باز (پارکی) بر اساس آنتروپومتری کاربران مرد بود.روش بررسی: از بین کاربران مرد این دستگاه ها، 120 نفر از شهر تهران و در محدوده سنی بالای 20 سال (48.38±16.27) به عنوان نمونه انتخاب شدند. متغیرهای تحقیق، ابعاد دستگاه های مورد نظر و آنتروپومتری کاربران مرد بود. از شاقول، متر مهندسی، خط کش ، گونیا و کیت آنتروپومتر استاتیک (کولیس)، برای اندازه گیری ابعاد دستگاه ها و آنتروپومتری کاربران (طبق دستورالعمل فیزنت) استفاده شد. سپس با توجه به استانداردهای ارگونومی و بدنسازی، علم بیومکانیک حرکتی و نحوه استقرار بر روی دستگاه ها، تناسب دستگاه ها مورد ارزیابی قرار گرفت. از آمار توصیفی برای توصیف داده ها و از آزمون های t تک گروهه (آمار پارامتری) و دوجمله ای (آمار ناپارامتری) برای آزمون فرضیه ها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد بین اکثر ابعاد مورد نظر از دستگاه ها با ابعاد مربوطه و بهینه کاربران، تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.05). بنابراین این دستگاه ها از نقطه نظر آنتروپومتری کاربران مرد ارگونومیک نبوده و اتخاذ روشی جهت استانداردسازی این دستگاه ها ضروری به نظر می رسد.نتیجه گیری: اکثر ابعاد دستگاه های بدنسازی پرس سینه، پرس پا و زیربغل فضای باز از نقطه نظر آنتروپومتری کاربران مرد، ارگونومیک نیست. این عدم تناسب می تواند عوارض و آسیب های جسمانی کاربران را به همراه داشته باشد. بنابراین کاربران در هنگام استفاده از این دستگاه ها باید دقت لازم را به عمل آورده و از فعالیت با دستگاه هایی که متناسب با ابعاد بدنی آن ها نیست، دوری نمایند.

زمینه و هدف: روش رایج برای ارزیابی کارآیی استفاده از هزینه متابولیک و محاسبه تغییرات انرژی مکانیکی با توجه به مدل های ریاضیاتی می باشد. این روش معمولا محدود به فعالیت های هوازی و زمانبر بوده و برای آزمودنی محدودیت حرکتی ایجاد می کند. هدف از انجام این پژوهش ارائه و اعتبارسنجی روش جدیدی برای محاسبه کارآیی مکانیکی با رویکرد برآیند انجام کار می باشد. این روش قادر خواهد بود تا با استفاده از متغیرهای مکانیکی، محدودیت های موجود را رفع کند.روش بررسی: 16 ورزشکار مرد سالم فعال به صورت در دسترس انتخاب شد. متغیرهای مربوط به سینماتیک و سینتیک دویدن، و همچنین هزینه متابولیک آنها حین فعالیت، به ترتیب با استفاده از دوربین، صفحه نیروسنج و دستگاه K4b2 ثبت شد.یافته ها: محاسبه کارآیی مکانیکی با رویکرد جدید عبارت بود از: کار انجام شده روی COM بخش بر انرژی مکانیکی کل. کار انجام شده روی COM با توجه به رویکرد جرم- نقطه و انرژی مکانیکی کل با استفاده از تئوری دینامیک معکوس محاسبه شد. به منظور بررسی آماری، فرضیه تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون در سطح معناداری p£0.05 استفاده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده همبستگی معناداری بین کارآیی مکانیکی به روش هزینه متابولیک، و کارآیی مکانیکی به روش برآیند انجام کار مشاهده نشد (r=0.31، p=0.26).نتایج نشان داد رویکرد برآیند انجام کار نمی تواند جایگزین مناسبی برای روش رایج در ارزیابی کارایی مکانیکی باشد.

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش مقایسه زمان واکنش ساده، انتخابی، تعادل ایستا و پویای کاراته کاهای نخبه مرد کشور در دو رشته کاتا و کومیته و تدوین نیمرخ مربوطه می باشد.روش بررسی: 30 نفر از کاراته کاهای نخبه مرد اردوی تیم ملی ایران را که 15 نفر آنها در رشته کاتا و 15 نفر دیگر در رشته کومیته فعالیت داشتند، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش از نوع علی- مقایسه ای (پس از وقوع) بوده که به منظور ارزیابی زمان واکنش آزمودنی ها از دستگاه چهار جهته سنجش زمان واکنش کل بدن و از آزمون استورک برای تعادل ایستا و آزمون ستاره ای (SEBT) برای سنجش تعادل پویا استفاده شده است. بعد از احراز شرایط داده ها از آزمون های آماری پارامتریک t مستقل استفاده شد، که نتایج در سطح معنی داری کمتر از 0.05 بررسی شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که وضعیت زمان واکنش ساده و انتخابی در هر دو گروه کاتا و کومیته تفاوت معنی داری ندارد، همچنین دریافتیم که کاتاروها از تعادل ایستا (p=0.001) و تعادل پویای بهتری (p=0.001) نسبت به گروه ورزشکار کومیته برخوردار بودند.نتیجه گیری: از یافته ها چنین به نظر می رسد که ملاک قرار دادن قابلیت زمان واکنش در کاراته کاها برای انتخاب رشته کاتا یا کومیته چندان منطقی به نظر نمی رسد. در حالی که برخورداری از ویژگی تعادل ایستا و پویا برای تفکیک کاتارو یا کومیته زن بودن کاراته کا از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و داشتن توانایی تعادل ایستای بهتر می تواند در انتخاب ورزشکار کاراته برای هریک از رشته های کاتا و کومیته لحاظ شود.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر بررسی اثر کشش ایستا با زمان های مختلف بر قدرت و دامنه حرکتی مچ دست در زنان سنگنورد بود.روش بررسی: به منظور انجام این پژوهش 10 سنگنورد زن با میانگین سنی 1.20±26.5 به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها با فواصل زمانی 2 روز هر بار به ترتیب تصادفی یکی از پروتکل های 30، 60، 120، و 240 ثانیه ای کشش ایستا را انجام داده و یک جلسه نیز در شرایط کنترل (180 ثانیه استراحت) قرار می گرفتند. پیش و پس از شرایط تمرینی یا استراحت، قدرت و دامنه حرکتی مچ دست اندازه گیری شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که دامنه حرکتی مچ دست پس از همه پروتکل ها به طور معنی داری افزایش یافت (p<0.01) اما قدرت مچ دست در گروه کنترل (p=0.001)، گروه 120 ثانیه ای (p=0.002) و 240 ثانیه ای (p=0.006) کاهش معنی دار یافت و این میزان کاهش با افزایش اندک و غیرمعنی دار قدرت در پروتکل 30 ثانیه ای تفاوت معنی داری داشت (p<0.01)..نتیجه گیری: در مرحله گرم کردن پیش از تمرینات، انجام کشش ایستا با زمان های کوتاه می تواند بدون اثر منفی بر قدرت باعث افزایش دامنه حرکتی شود.

زمینه و هدف: یکی از فاکتورهای بسیار مهم در تعادل، شاخص های آنتروپومتریک نظیر قد، وزن، محیط و پهنای اندام ها و چربی های زیرجلدی می باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب با تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در سطوح دشواری متفاوت سنجش آن در زنان غیرورزشکار اکتومورف و اندومورف بود.روش بررسی: به این منظور 25 زن اکتومورف با میانگین و انحراف استاندارد سنی: 26.00±1.51 سال، قد: 166.9±1.14 سانتی متر و وزن: 46.99±3.27 کیلوگرم و 25 زن آندومورف با میانگین و انحراف استاندارد سنی: 27.32±2.13 سال، قد: 161.13±6.37 سانتی متر و وزن: 58.28±8.46 کیلوگرم که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به طور داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند. اندازه های آنتروپومتریک نظیر قد و وزن و تعادل برای هر نمونه جداگانه محاسبه شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد داده ها و از آمار استنباطی روش ضریب همبستگی پیرسون، جهت بررسی ارتباط بین پارامترهای آنتروپومتریک منتخب و انواع تعادل استفاده شد.یافته ها: تیپ بدنی بر نوع و نیز وجود یا عدم وجود همبستگی بین تعادل افراد با پارامترهای آنتروپومتریک تاثیرگذار است.نتیجه گیری: با توجه به روش هایی که در این تحقیق برای افزایش دشواری تکلیف حرکتی به کار گرفته شد، می توان گفت در هر دو تیپ بدنیا اکتومورف و اندومورف، هنگامی که سطح اتکای فرد خیلی محدود شود یعنی از مساحت کف هر دو پای فرد به مساحت پنجه پای غیربرتر برسد، دیگر ارتباطی بین تعادل ایستای افراد و پارامترهای آنتروپومتریکی (مورد استفاده در این تحقیق) وجود نخواهد داشت.