مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند
سال:1402 | دوره:30 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

شرایط طبی و جراحی مادر می تواند دوره حاملگی را عارضه دار کند و بر حاملگی اثر بگذارد. پزشکان باید فهم درستی از اثرات حاملگی بر سیر طبیعی بیماری، اثر بیماری بر حاملگی و تغییراتی که در درمان حاملگی و بیماری به دلیل همزمانی این دو باهم نیاز است، داشته باشند. یکی از مشکلات و عوارض شایع در دوران بارداری فشارخون بالا می باشد که منجر به بستری شدن در بیمارستان می شود. اختلالات فشارخون در 10% از بارداری ها در ایالات متحده رخ می دهند و مسئول حدوداً 3/12% مرگ های مادری می باشند. فشارخون بالا در بارداری یک علامت خطر مهم است که خطراتی را برای مادر و جنین به دنبال دارد. در برخی موارد این عوارض می توانند تهدید کننده حیات مادر و جنین باشند؛ برای مثال پره اکلامپسی یکی از چهار علت اصلی مرگ مادر می باشد که در صورت تشخیص و درمان به موقع می توان از عوارض ناگوار جلوگیری نمود. فشارخون بالا در بارداری انواع مختلفی دارد که می تواند مرتبط با بارداری یا غیر مرتبط با بارداری باشد و تشخیص و نحوه مدیریت هریک از آن ها با یکدیگر متفاوت است. هدف از مطالعه حاضر مروری اجمالی بر تعاریف، روش های تشخیصی، ریسک فاکتور ها، علایم، عوارض جانبی، درمان های دارویی و غیر دارویی و پیشگیری از انواع فشارخون بارداری در دوران بارداری بر اساس آخرین گایدلاین زنان و مامایی آمریکا (ACOG: American College of Obstetricians and Gynecologists) و آخرین چاپ کتاب Beckman و Ling's بود.

زمینه و هدف: بررسی­ ها نشان داده است که DSCR lncRNA از سرطان و التهاب جلوگیری می­ کند و بیان آن منجر به فعالیت های ضد توموری می­ شود. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی ارتباط میزان بیان lncRNA DSCR9 با خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ بود. روش تحقیق: از 20 نمونه بافت بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال و 20 بافت سالم روده افراد سالم نمونه گیری انجام شد. استخراج Total RNA و سپس سنتز cDNA انجام شد. بررسی بیان lncRNA DSCR9 با استفاده از روش Real time RT PCR و پرایمرهای طراحی شده با استفاده از نرم افزار Beacon Designer انجام شد. میزان بیان نسبی lncRNA DSCR9 محاسبه شد و در نهایت توسط نرم ­افزار GraphPad Prism نتایج مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بیان DSCR9 lncRNA در سرطان کولورکتال در مقایسه با گروه کنترل و همچنین در تومور افراد دارای متاستاز و فاقد متاستاز افزایش یافت. از طرفی بیان نسبی DSCR9 lncRNA در تومور افراد دارای مرحله 1 و 2 و در افراد دارای تومور با اندازه متفاوت افزایش معناداری را نشان نداد؛ اما بیان نسبی lncRNA DSCR9 در تومور افراد دارای گرید 1 و 2 افزایش بیان داشت و از نظر آماری معنا دار بود (0/0144P=). بررسی اختصاصیت و حساسیت lncRNA DSCR9 نشان داد که به عنوان یک نشانگر (0/0001P=) می تواند جمعیت بیمار را از سالم جدا کند. نتیجه گیری: در تحقیق حاضر بیان نسبی lncRNA DSCR9 در افراد مبتلا به سرطان کولورکتال در مقایسه با کنترل افزایش بیان داشت که احتمالاً می­تواند به دلیل فعال کردن پروتئین­های دخیل در سرطان و افزایش مسیر سیگنالینگ Wnt/beta-catenin باشد و باعث رشد سلول­ های تومور و رگ ­زایی در سرطان باشد. بنابراین با توجه به تغییرات بیان ژن DSCR9 lncRNA در سرطان کولورکتال احتمالاً می­ توان از این ژن به عنوان یک نشانگر زیستی برای تشخیص تومور استفاده نمود.

زمینه و هدف: هیپرگلیسمی با کاهش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و آسیب به اعصاب محیطی همراه است. این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای اثرات آنتی اکسیدانی و ضد دردی گالیک اسید (ترکیب طبیعی) با متفورمین (داروی شیمیایی) در موش های صحرایی هیپرگلیسمیک صورت گرفت. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی برای القای هیپرگلیسمی، استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز 60 میلی گرم برکیلوگرم، به صورت داخل صفاقی به موش­های صحرایی نر نژاد ویستار تزریق شد. برای این تحقیق موش ­ها در چهار گروه قرار گرفتند. دو گروه موش ­های کنترل سالم و هیپرگلیسمی بودند که دارویی دریافت نکردند و دو گروه دیگر، موش ­های هیپرگلیسمی بودند که به ترتیب، متفورمین با دوز 300 میلی گرم بر کیلوگرم در روز و گالیک­اسید با دوز 40 میلی گرم بر کیلوگرم در روز دریافت نمودند. با شروع دوره 8 هفته ای برای تمام گروه­ ها، هر دو هفته آزمون hot-plate و tail-flick گرفته شد و در پایان دوره موش ­ها را بیهوش کرده و خونگیری جهت سنجش میزان فعالیت آنزیم­ های آنتی­ اکسیدانی از حیوانات انجام شد. آنالیز داده ­ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 19 و مقایسه بین میانگین داده­ ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه (one-way ANOVA) و آزمون تعقیبی Tukey انجام گردید. یافته ها: تجویز متفورمین و گالیک­اسید به موش­ های صحرایی هیپرگلیسمیک به مدت 8 هفته نسبت به گروه کنترل هیپرگلیسمی باعث شد تا آستانه درد و فعالیت آنزیم­ های آنتی ­اکسیدانی کاتالاز (CAT)، سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) افزایش یابد )0/05P˂). نتیجه گیری: گالیک اسید همانند متفورمین می تواند برای بهبود عوارض ناشی از شرایط هیپرگلیسمی موثر واقع شود و ممکن است در آینده برای بیماران دیابتی کاربرد بالینی داشته باشد.

زمینه و هدف: سمان گلاس آینومر (GIC) در درمان ترمیمی آتروماتیک (ART)، سمان کردن تاجواره کامل، ترمیم ضایعات ریشه ای و. . . مورد استفاده قرار می گیرد. GIC در صورت داشتن خواص ضد باکتریایی می تواند از عفونت های ثانویه جلوگیری کند. بنابراین در مطالعه حاضر به بررسی اثرات ضد باکتریایی GIC حاوی آنتی بیوتیک های مختلف و میزان رهاسازی آنتی بیوتیک از آن ها پرداخته شد. روش تحقیق: در مطالعه آزمایشگاهی حاضر ابتدا دیسک های GIC حاوی 5/1 درصد آنتی بیوتیک مترونیدازول، سیپروفلوکساسین یا پنی سیلین V ساخته شد. سپس میزان رهاسازی آنتی بیوتیک از دیسک های مختلف در زمان های 24، 72 و 168 ساعت به روش اسپکتروسکوپی مورد بررسی قرار گرفت. اثرات ضد باکتریایی دیسک های GIC حاوی آنتی بیوتیک به روش انتشار دیسک بر علیه سویه باکتریایی استاندارد استرپتوکوکوس موتانس ارزیابی و با دیسک های استاندارد آنتی بیوتیک مقایسه گردید. یافته ها: در مطالعه حاضر رهاسازی آنتی بیوتیک از دیسک های GIC حاوی پنی سیلین به روش اسپکتروسکوپی قابل اندازه گیری نبود. با این وجود میزان رهاسازی آنتی بیوتیک از دیسک های GIC حاوی سیپروفلوکساسین و مترونیدازول در 24 ساعت اولیه به ترتیب حدود 41 و 66 درصد بود و پس از گذشت 168 ساعت این میزان رهاسازی به ترتیب به 53 و 75 درصد رسیده بود. نتایج نشان داد که دیسک GIC به تنهایی و نیز GIC به همراه مترونیدازول اثر ضدباکتریایی بر استرپتوکوکوس موتانس ندارد. در حالی که میانگین قطر هاله عدم رشد دیسک های GIC حاوی پنی سیلین و GIC حاوی سیپروفلوکساسین به ترتیب برابر 0. 97±27. 25 و 2. 52±14. 0 میلی متر گزارش شد. همچنین میانگین قطر هاله عدم رشد دیسک GIC حاوی هر سه آنتی بیوتیک، 37/1±33/24 میلی متر بود. نتیجه گیری: قطر هاله عدم رشد پنی سیلین به نسبت مخلوط سه آنتی بیوتیک بیشتر بوده و می توان بیان داشت که استفاده از 5/1 درصد پنی سیلین نسبت به مخلوط سه آنتی بیوتیک گزینه مناسب تری به منظور استفاده در GIC برای ایجاد خاصیت ضدباکتریایی می باشد.

زمینه و هدف: امروزه به دلیل اثرات سمی ترکیبات سنتتیک، استفاده از انواع طبیعی آن ها از جمله عصاره های گیاهی افزایش یافته است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی محتوای فنل و فلاونوئید کل، مقایسه فعالیت های بیولوژیکی عصاره های متانولی و آبی گیاه زیره سبز، زیره سیاه و سیاه دانه در شرایط in vitro است. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی میزان فنل و فلاونوئید کل اندازه گیری شد. سپس ظرفیت آنتی اکسیدانی با روش های مهار رادیکال آزاد DPPH و قدرت احیاء کنندگی سنجیده شد. حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) و حداقل غلظت کشندگی (MBC) به روش میکرودایلوشن براث مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که محتوای فنل کل در سه گونه مطالعه شده از 1/6 تا 37/7 میلی گرم گالیک اسید بر گرم وزن خشک و محتوای فلاونوئید کل از 6/2 تا 56/2 میلی گرم گوئرستین بر گرم وزن خشک متغیر است. عصاره های گونه های مطالعه شده فعالیت آنتی اکسیدانی درخور توجهی نشان دادند که بالاترین درصد مهار رادیکال آزاد DPPH مربوط به عصاره متانولی زیره سیاه با غلظت 400 میکروگرم بر میلی لیتر (67/74 درصد) و بالاترین میزان احیاء کنندگی آهن مربوط به عصاره متانولی زیره سیاه با غلظت 1000 میکروگرم بر میلی لیتر (0/54) می باشد. نتایج نشان داد که عصاره متانولی هر سه گیاه زیره سبز، زیره سیاه و سیاه دانه دارای فعالیت ضد باکتریایی بر روی چهار گونه باکتری Escherichia coli (PTCC1399)، (بالینی) Salmonella typhimurium، Bacillus cereus (PTCC1015) و Staphylococcus aureus (ATCC25923) می باشند. کمترین غلظت بازدارندگی (6/25 میلی گرم بر میلی لیتر) و کمترین غلظت کشندگی (12/5 میلی گرم بر میلی لیتر) مربوط به عصاره متانولی سیاه دانه و بر روی گونه E. coli مشاهده شد. درحالی که، از بین عصاره های آبی تنها عصاره آبی زیره سبز و سیاه دانه اثر ضد باکتریایی بر روی چهار گونه مورد مطالعه داشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، مشخص شد که عصاره متانولی زیره سبز، زیره سیاه و سیاه دانه دارای اثرات آنتی اکسیدانی و ضد باکتریایی قابل توجهی علیه باکتری های بیماری زا می باشند؛ لذا این عصاره ها می توانند به عنوان فراورده های گیاهی طبیعی جهت کنترل عفونت های باکتریایی مد نظر قرار گیرند.

زمینه و هدف: تخم خربزه دارای اثرات استروژنیک، ضد سرطان، ضد دیابت، ضد چاقی و آنتی اکسیدانت می باشند. در این پژوهش تأثیر عصاره هیدروالکلی تخم خربزه بر محور هیپوفیز-گناد و تغییرات بافتی بیضه در موش های صحرایی نر بالغ مورد مطالعه قرار گرفته است. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی 50 سرموش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار، با وزن تقریبی 230-210 گرم به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل: عصاره یا حلالی دریافت نکردند، گروه شاهد: 1 میلی لیتر آب مقطر به عنوان حلال، گروه تجربی 1: عصاره تخم خربزه (50 میلی گرم بر کیلوگرم)، گروه تجربی 2: : عصاره تخم خربزه (100 میلی گرم بر کیلوگرم)، گروه تجربی 3: عصاره تخم خربزه (150 میلی گرم بر کیلوگرم). بعد از 21 روز تیمار به روش درون صفاقی، از حیوانات خون گیری به عمل آمد. سطح سرمی هورمون های لوتئینی (LH)، محرکه فولیکول (FSH) و تستوسترون با روش رادیوایمونواسی (RIA) اندازه گیری شد، بیضه ها خارج و تغییرات بافتی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و تست تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین وزن بدن در تمام گروه های تجربی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد کاهش معنی داری نشان داد (0/001>P). میانگین وزن بیضه ها در گروه های تجربی 3و2 در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد افزایش معنی داری نشان داد. میانگین غلظت هورمون های تستوسترون FSH, LH، تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، اسپرماتید، سرتولی و تعداد سلول های اسپرم در گروه در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد افزایش معنی داری داشت (0/001>P). میانگین تعداد سلول های لیدیگ در تمام گروه های تجربی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد افزایش معنی داری نشان داد (0/001>P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره هیدروالکلی تخم خربزه اثرات تحریکی بر محور هیپوفیز-گناد و بافت بیضه در موش های صحرایی نر بالغ داشت.

کلرپیریفوس سمی از دسته ارگانوفسفات ها می باشد که می تواند با ایجاد سمیت عصبی موجب آسیب سیستم عصبی حشرات شود. مکانیسم مولکولی آسیب نورونی ایجاد شده در سیستم عصبی کاملاً شناخته نشده است؛ اما برخی مطالعات پیشنهاد کرده اند فرآیندهای آپوپتوزی در آن دخالت دارند. کاسپاز 9 پروتئازی است که با فرآیند مرگ میتوکندریایی ارتباط دارد و حین آپوپتوز فعال می شود. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرسم کلرپیریفوس بر میزان پروتئین کاسپاز 9 در بافت هیپوکامپ موش های صحرایی طراحی و اجرا شد. در این مطالعه تجربی از 24 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار با وزن 180-220 گرم به عنوان آزمودنی استفاده شد. حیوانات به صورت تصادفی در گروه های کنترل، حلال دارو (شاهد)، دریافت سم 1 میلی­گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن و دریافت سم­3 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند (در هر گروه 6n=). سم کلرپیریفوس به مدت ­6 هفته (5 روز در هفته) داخل صفاقی تزریق شد. سپس میزان پروتئین کاسپاز9 در بافت هیپوکامپ با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج نشان داد میزان کاسپاز 9 در هیپوکامپ در گروه های سم-1 میلی­گرم (0/01>P) و سم-3 میلی­گرم­(0/001P<) نسبت به گروه کنترل افزایش معنی­داری داشته است. یافته ­های مطالعه حاضر نشان داد مواجهه طولانی­مدت حتی با دوزهای کم کلرپیریفوس می­تواند موجب افزایش میزان کاسپاز­9­ شود. همچنین دریافت سم کلرپیرفوس با دوزهای بالاتر دارای اثرات سمی بیشتری می­باشد.

اپیدمی کووید-19 یک چالش مهم در سیستم های آموزش بالینی است که مربیان و دانشجویان پرستاری را با مشکلاتی در فرآیند یادگیری و یاددهی در محیط بیمارستانی مواجه کرده است. میانگین کیفیت آموزش بالینی در دوران پاندمی کووید 19 در افراد مورد پژوهش برابر با 14/9±36/99 بود. بیشترین میانگین کیفیت آموزش بالینی در گویه "از روی میل و داوطلبانه برای انجام پروسیجرهای آموزشی به بالین حاضر می شوم" با میانگین 1/40±4/38 و کمترین در گویه "به طور کلی به علت محدودیت های موجود در شرایط بیماری کرونا، احساس می کنم کیفیت آموزش های بالینی کاهش یافته است، " با میانگین 1/18±2/15 بود. پیشنهاد می شود مداخلات آموزشی لازم جهت ارتقای وضعیت اهداف آموزشی در محیط بالینی، بهبود عملکرد بالینی مربیان، برخورد با دانشجو توسط پرسنل درمانی، تجدید نظر در روند ارزشیابی دانشجویان پرستاری و همچنین ایجاد امکانات رفاهی در مراکز درمانی صورت گیرد.