برخی از شاعران معاصر عربی برای بیان تجربهها و دغدغههای گوناگون خود و جامعه و جهت اصالت بخشی به اثر ادبی خویش، به فراخوانی چهرههای برجستۀ سنتی روی آوردهاند و بهره گیری از این شخصیتها و بیان تجربههای متعدد از رهگذر آنان یکی از ترفندهای مهم ادبی این شاعران است. نزار قبانی (1923-1998 م) به عنوان یکی از مشهورترین و پرمخاطبترین شاعران معاصر عربی در قرن بیستم پس از شکست عربها در ژوئن 67 به طورجدی به شعر سیاسی و پایداری روی آورده است. قصیده «قانا» از قصاید برجسته وی است که به دنبال بمباران قانا توسط اسرائیل در 1996 سروده شده و فراخوانی نمادین شخصیت های مختلف دینی، تاریخی، اسطورهای و ادبی جلوۀ ویژهای به این قصیده داده است. بیشک شرایط فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جهان عرب و آبشخورهای فکری و فرهنگی مختلفی که شاعر از آنها بهره برده و ذهن وقاد و دید نقادانۀ وی در فراخوانی این شخصیت ها مؤثر بوده است. بر این اساس، پژوهش حاضر تلاش دارد با روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر شناخت اطلاعاتی از شعر مقاومت معاصر عرب به ویژه سبک و مضمون شعر نزار قبانی به سؤالات زیر پاسخ دهد: نزار قبانی در قصیدۀ مشهور خود از چه شخصیتهایی بهره برده است؟ این شخصیتها در شعر او دارای چه کارکردی بوده و چه نقشی را ایفا میکنند؟ چه عواملی باعث گرایش شاعر به استفاده از نمادها در قصیدۀ وی شده است؟ نتیجه پژوهش نشان میدهد: این حضور نمادین گاه شامل شخصیت های دینی چون مسیح، امام علی (ع) و امام حسین (ع) است و گاه شخصیت های اسطورهای عرب و غیر عرب چون دنکیشوت و عنتره و... را شامل میشود و نزار با نظر به خفقان موجود از جانب حاکمان عربی وقت، با کاربست نمادین این شخصیت ها و دلالتهای وجودی نهفته و آشکارشان به صورت مثبت و گاه تحول یافته و منفی، سعی کرده نگرشها، پیامها، دردها، تجارب و نقدهای خود را بر دشمنان و جامعه عرب، در قالبی ادبی به مخاطب انتقال دهد.