نشریه دانشگاه علوم پزشکی البرز
سال:1395 | دوره:5 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: علی رغم ارزش های تشخیصی ذکر شده برای سونوگرافی مغزی در نوزادان نارس، همچنان پروتوکل یکسان و قابل قبولی جهت غربالگری به وسیله سونوگرافی در نوزادان پره ترم تعیین نشده است. مطالعات قبلی انجام شده در مورد حساسیت و ویژگی سونوگرافی در پیشگویی نقص های تکاملی آینده در نوزادان نارس دارای نتایج یکسانی نیستند علاوه بر آن مطالعات مشابهی در داخل کشور جهت تعیین زمان بندی و استفاده از سونوگرافی در اختلالات مغزی این نوزادان وجود ندارد و لذا این مطالعه به بررسی یافته های سونوگرافی در نوزادان نارسی که از سال 1391 تا 1392 در بیمارستان شریعتی بستری شدند پرداخت.ابزارها و روش ها: تمام نوزادان بستری که دارای معیارهای ورود بودند، به صورت آینده نگر وارد مطالعه شدند و سونوگرافی در 48 ساعت اول تولد برای همه نوزادان انجام شد و در صورت داشتن یافته غیرطبیعی مجددا هر هفته سونوگرافی مغزی تا زمان ترخیص انجام شد. همچنین برای نوزادانی که دارای سونوگرافی نرمال بودند، سونوگرافی تکرار نگردید. سونوگرافی ها به وسیله یک نفر فرد ماهر در زمینه انجام سونوگرافی مغز نوزادان در سطوح ساژیتال و کرونال انجام شد و سایز کورپوس کالوزوم، ونتریکول لترال، فیشر بین نیمکره ها، فضای ساب آراکنوئید اندازه گیری شد. همچنین نواحی غیرطبیعی کیستیک در ماده سفید و ماده خاکستری ارزیابی گردید و مواردی که به عنوان یافته های غیر طبیعی تلقی شدند ثبت گردید.نتایج: در پایان مطالعه حاضر تعداد 100 بیمار وارد مطالعه شدند. فراوانی GHM در نوزادان مطالعه ما 28 مورد (28%) بود. در نوزادان مورد مطالعه ما از بین 28 نوزادی که GHM داشتند، 18 نوزاد پسر و 10 نوزاد دختر بودند. از این نظر اختلاف معناداری بین دو گروه وجود نداشت (p=0.502). همچنین 7 تن از این نوزادان با زایمان طبیعی و 21 تن با سزارین متولد شده بودند. از این نظر اختلاف معناداری بین دو گروه وجود داشت (p=0.010). در نوزادان مورد مطالعه ما میانگین سن بارداری در گروهی که خونریزی 29 هفته و در گروهی که خونریزی نداشتند 31 هفته بود (p=0.005). همچنین میانگین وزن نوزادان در گروهی که خونریزی داشتند 1292 گرم و میانگین در گروهی که خونریزی نداشتند 1499 گرم بود (p=0.035). در هر گروه بیشترین میزان فراوانی مربوط به مرتبه اول بارداری بود (p=0.667). از نظر بررسی درجه خونریزی در نوزادان، خونریزی درجه 2، 1 با 23 مورد (82.1%) از بیشترین فراوانی برخوردار بود. خونریزی درجه 3 و 4 هر کدام با مورد (7.1%) و خونریزی درجه 2، 1 مورد (3.6%) را به خود اختصاص داده بودند. از نظر بررسی فراوانی پری ونتریکولارلکومالاسی کیستیک (PVL) در نوزادان، تنها 6 مورد (6%) پری ونتریکولارلکومالاسی کیستیک داشتند. اما هیچ یک از نوزادان مطالعه ما پری ونتریکولارلکومالاسی غیر کیستیک نداشتند.نتیجه گیری: در پایان مطالعه و به عنوان نتیجه گیری نهایی می توان بیان کرد، شیوع IVH در بیماران مطالعه ما تقریبا نزدیک به سایر مطالعات داخلی بود، اما به میزان قابل توجهی بیشتر از مطالعات غربی بوده است. همچنین بررسی ها نشان می دهد میزان شیوع IVH طی سال های اخیر کاهش یافته است که با توجه به بهبود مراقبت های دوران بارداری و زایمان به نظر می رسد طبیعی باشد. با توجه به این که طبق نتایج مطالعه ما و دیگر مطالعات به نظر می رسد عواملی چون سن بارداری، وزن هنگام تولد و روش زایمان می توانند بر میزان شیوع IVH تاثیرگذار باشند، باید مطالعات مورد- شاهدی برای بررسی دقیق تر تاثیر این عوامل صورت گیرد. همچنین نیاز به انجام مطالعات با حجم نمونه و دقت بیشتر در سطح کشور احساس می شود تا بتوان با آگاهی از عوامل مستعد کننده، با انجام اقدامات درمانی و پیشگیرانه لازم، جهت کاهش شیوع IVH اقدام نمود.

مقدمه: موفقیت القای زایمان عمیقا به وضعیت سرویکس وابسته است. روش های مختلفی در مامایی مدرن جهت القای رسیدگی سرویکس وجود دارد که از آن جمله پروستاگلندین های داخل واژن و ابزارهای مکانیکی نظیر کاتترهای ترانس سرویکال را می توان نام برد. گرچه پیشتر مطالعات فراوانی این دو روش را در سرویکس های نارس مقایسه کرده اند، بررسیهای بیشتری که منحصر به زنان نولی پار باشد، لازم است. هدف از این مطالعه بررسی کارایی قرص میزوپروستول داخل واژن و کاتتر فولی ترانس سرویکال جهت القای رسیدگی سرویکس در بیماران نولی پار است.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 120 زن نولی پار کاندید القای زایمان در دو مرکز آموزشی-درمانی الزهرا و طالقانی تبریز طی مدت 17 ماه بررسی شدند. تمامی موارد دارای حاملگی های تک قلوی زنده با نمایش سر و ترم (≥37 هفته)، امتیاز بی شاپ زمان پذیرش کمتر یا مساوی 4، پرده های سالم و نتایج تست غیراسترسی واکنشی بودند. این بیماران بطور تصادفی در دو گروه میزوپروستول داخل واژن (25 میکروگرم، 59 نفر) یا کاتتر فولی سایز 16F بصورت ترانس سرویکال (60 نفر) دریافت نمودند. یافته ها: در تمامی موارد القای موفق در یک مرحله (یعنی القای موفق پس از دریافت دوز منفرد میزوپروستول یا خروج خودبخود کاتتر فولی طی 12 ساعت از جایگذاری)حاصل شد و از سایر روش ها مثل سنتوسینون استفاده نشد. میزوپروستول از نظر فاصله بین القاء تا رسیدگی سرویکس بطور معنی داری موثرتر بود (3.59±15.16 ساعت در برابر 1.59±18.30 ساعت؛ 0.001>p). از سوی دیگر تاکی سیستول در در گروه میزوپروستول بطور معنی داری شایع تر بود (25.4 درصد در برابر 0 درصد؛ 0.001>p). دو گروه از نظر میزان سزارین مشابه بودند (37.3 درصد در گروه میزوپروستول؛ 30 درصد در گروه کاتتر فولی؛ 0.40=p). در مقایسه دو گروه تفاوت معنی داری از نظر تغییرات امتیاز بی شاپ (0.54±1.90 واحد در ساعت در گروه میزوپروستول در برابر 0.74±1.89 واحد در ساعت در گروه کاتتر فولی؛ 0.95=p) و عوارض متفرقه وابسته به بارداری و جنین نظیر آلودگی مایع آمونیوتیک با مکونیوم، کندگی جفت/ خونریزی، آتونی/ هیپرتونیستی رحم، تاکیکاردی/ برادی کاردی جنینی، و آپگار نوزادی وجود نداشت. نتیجه گیری: میزوپروستول داخل واژن در القای رسیدگی سرویکس در زنان نولی پار موثرتر از جایگذاری ترانس سرویکال کاتتر فولی است.

مقدمه: بیماران اغلب از درمان ناکافی درد پس از عمل رنج می برند. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر PCA در کنترل درد پس از عمل و رضایتمندی بیماران از PCA انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه به صورت آینده نگر توسط سرویس درد بیمارستان اختر از سال 89 لغایت سال 90 انجام شد، بیمار توسط متخصصین ارتوپدی به سرویس درد بیمارستان اختر معرفی شدند. به بیماران هنگام ترخیص پرسشنامه نظر سنجی از پیش تعیین شده داده شد و پس از تکمیل توسط پرستار بخش جمع آوری شد.یافته ها: میزان رضایتمندی بیماران از بهبود درد با %94.9 PCA بود. در این بیماران میزان بهبود درد روز سوم پس از عمل، درخواست آنالژزی بطور معنی داری کمتر بود (p=0.0001).، رضایت بیماران از تاثیر پمپ در کنترل درد و خدمات ارائه شده بطور معنی داری بیشتر بود (0.0001=p).نتیجه گیری:PCA  روشی موثر، ایمن و غیرتهاجمی در کنترل درد پس از عمل است و در این مطالعه رضایت بیماران از کنترل درد با استفاده از PCA و سرویس درد خوب بود.

زمینه و هدف: تجزیه و تحلیل هزینه های بیمارستانی یکی از مهمترین معیارهای تخصیص منابع بیمارستانی است و هزینه یابی بر مبنای فعالیت، به عنوان ابزاری برای سنجش هزینه به منظور محاسبه دقیق و صحیح هزینه ها می باشد .هدف پژوهش حاضر برآورد هزینه تمام شده خدمات بخش دیالیز مرکز پزشکی آموزشی درمانی شهید رجائی کرج با استفاده از روش هزینه یابی بر مبنای فعالیت در سال 1394 می باشد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کاربردی و مطالعه توصیفی – تحلیلی بود که اطلاعات آن از بخش دیالیز، واحد حسابداری، انفورماتیک، درآمد و تجهیزات پزشکی ،مرکز پزشکی آموزشی و درمانی شهید رجائی کرج در شش ماهه اول سال 1394 جمع آوری شد و هزینه تمام شده با استفاده از نرم افزار excel محاسبه گردید.یافته ها: ماهیانه به طور متوسط 1238 بیمار به بخش دیالیز مرکز پزشکی آموزشی و درمانی شهید رجائی کرج مراجعه کرده بودند. هزینه مواد و لوازم مصرفی با 47.6 درصد بیشترین قسمت از هزینه را به خود اختصاص داده بود. کمترین هزینه مربوط به کسورات بیمه ای با 2.27 درصد بود. هزینه های پرسنلی بعد از هزینه مواد و لوازم مصرفی 32 درصد از هزینه ها را در برداشته است. هزینه های سربار جاری نیز 11.94 درصد از کل هزینه ها را شامل شده است.لذا با محاسبه میزان هزینه تمام شده هر خدمت دیالیز 2.017.131 ریال و میزان تعرفه انجام هر خدمت دیالیز 1.838.871 ریال می باشد، بنابراین جهت انجام هر نوبت دیالیز، این مرکز به میزان 178260 ریال دچار زیان می گردد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان دادکه میزان هزینه تمام شده انجام یک مرحله دیالیز در مرکز پزشکی آموزشی و درمانی شهید رجائی کرج از درآمد حاصل ازآن بیشتر است. به نظر میرسد اصلاح فرآیندهای تامین لوازم مصرفی، اصلاح تعرفه های دیالیز مزمن به خصوص در بخش ست صافی و لوازم مصرفی، کنترل هزینه نیروی انسانی بتواند هزینه های این بخش را کاهش دهد که با توجه به نتایج حاصله استفاده از ظرفیت های بخش خصوصی نیز پیشنهاد می گردد.

زمینه: اضطراب و استرس از جمله مشکلات شایع قبل از عمل پیوند عروق کرونراست که تاثیرات مخربی بر وضعیت بیماران قلبی می گذارد. یکی از درمان های طب مکمل که در کاهش سطح اضطراب موثر می باشد آروماتراپی است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آروماتراپی استنشاقی بر معیار های فیزیولوژیک و سایکولوژیک بیماران کاندید عمل پیوند عروق کرونر می باشد.روش پژوهش: در این مطالعه پایلوت، تعداد 30 بیمار کاندید عمل پیوند عروق کرونر به روش آسان در دسترس انتخاب شدند. جهت انجام مداخله، در صبح روز عمل، بیماران اسانس اسطوخودوس را از فاصله 5 سانتی متری بینی خود به مدت 20 دقیقه استنشاق کردند. معیارهای فیزیولوژیک و سایکولوژیک بیماران با استفاده از فرم ثبت علائم حیاتی و پرسشنامه داس در روز قبل عمل و سپس 5 و 30 دقیقه بعد از اتمام مداخله ثبت گردید. داده ها در سه مرحله زمانی از طریق نرم افزار SPSS.17 با استفاده از آمار توصیفی وآزمون واریانس با اندازه گیری تکراری آنالیز گردید.نتایج: از بیماران تحت مطالعه 20% زن، 80% مرد با میانگین سنی 8.05±65.63، بودند. نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین سه مرحله زمانی مورد مطالعه از نظر متغیرهای نبض (P=0.041)، تنفس (P=0.041)، و استرس ((P=0.046، وجود دارد.نتیجه گیری: آروماتراپی می تواند روشی موثر در کاهش سطح استرس و نبض بیماران کاندید عمل پیوند عروق کرونر باشد. نظر به اینکه نتیجه حاصله برگرفته از یک مطالعه پایلوت است، جهت عمومیت بخشیدن به نتایج این مطالعه انجام کارآزمایی های بالینی با حجم نمونه بیشتر پیشنهاد می شود.

مقدمه و هدف: لاموتریژین از جمله داروهای مورد استفاده در درمان صرع است. در پژوهش حاضر اثرات داروی لاموتریژین بر میزان عملکرد هورمون های محور هیپوتالاموسی- هیپوفیزی، گنادی در رت های نر مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: چهل سر رت نر ویستار به 5 گروه (n=8) کنترل، شاهد که حلال دارو بمیزان 0.2 میلی لیتر و سه گروه تجربی لاموتریژین با مقادیر 100، 200 و 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی طی مدت 14 روز تقسیم شدند. نمونه های خونی از قلب تهیه و غلظت سرمی هورمونهای FSH، LH، تستوسترون و نیز وزن بدن و بیضه های جدا شده در همه گروه ها اندازه گیری شد.یافته ها: مقادیر سرمی LH تغییر معنی داری در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل و شاهد نشان ندادند، اما در گروه تجربی دریافت کننده دوز 400 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن میزان هورمون تستوسترون و FSH کاهش معنی داری (P<0.05) نشان دادند. وزن بیضه ها نیز کاهش معنی داری در گروه های 2 و 3 نسبت به گروه کنترل و شاهد نشان دادند. مصرف دارو در پایان روز 14 باعث کاهش معنی دار وزن بدن در گروه تجربی دریافت کننده مقدار متوسط و حداکثر دارو نسبت به گروه کنترل (P<0.05) شد.نتیجه گیری: مصرف داروی ضد صرع لاموتریژین فعالیت های تولیدمثلی را با مهار محور هیپوتالاموسی- هیپوفیزی- گنادی، در رت های نر بالغ کاهش می دهد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیرهشت هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل HMB بر تغییرات هورمون رشد و تستوسترون مردان غیر ورزشکار بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و به همین منظور 20 مرد غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و به دوگروه تجربی (10 نفر) با میانگین سنی 1.39±28.75 سال، قد 0.30±179.83 سانتی متر، وزن 5.27±81 کیلوگرم و درصد چربی 6.40±28.65 و گروه شاهد (10 نفر) با میانگین سنی 2.14±28 سال، قد3.71 ±180.25 سانتی متر، وزن3.58 ±84.23 کیلو گرم و درصد چربی 5.97±29.21 تقسیم شدند. هر دو گروه، پروتکل هشت هفته ای تمرین مقاومتی (پنج حرکت- سه جلسه در هفته با شدت 50 تا 80 درصد (1repetition maximum را اجرا کردند. گروه تجربی درطول مدت مدت پژوهش روزانه سه گرم مکمل HMB دریافت کردند. در گروه شاهد از دارونما استفاده شد. قبل از شروع تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه برنامه تمرینی از آزمودنی ها در شرایط ناشتا نمونه گیری خون از سیاهرگ ساعد دست چپ انجام گرفت. درنهایت میزان هورمون رشد و تستوسترون سرم با استفاده از کیت microwells ساخت کشور آمریکا مورد ارزیابی قرارگرفت. علاوه بر هورمون رشد و تستوسترون، درصد چربی، شاخص توده بدن و VO2max آزمودنی ها پیش و پس از هشت هفته عملیات میدانی تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل آماری با استفاده از آزمون تی همبسته نشان داد، مصرف مکمل HMB تاثیر معناداری بر تغییرات هورمون رشد، تستوسترون، درصد چربی بدن، شاخص توده بدن و VO2max ندارد. یافته های تحقیق حاضر از دوز مصرف توصیه شده مکمل HMB برای افزایش سطح رشد و تستوسترون سرم حمایت نمی کند.

مقدمه: چندین روش برای درمان اسکارهای کلوئیدی توصیف شده است که در هیچیک از آنها موفقیت درمانی 100% نبوده است. رادیوتراپی در میزان بروز عود، بیشترین تاثیر را دارد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر براکی تراپی با دوز بالا توام با جراحی و ارزیابی میزان رضایتمندی بیماران انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، 5 بیمار با 10 ضایعه کلوئیدی درمان شده با اکسیزیون جراحی و دوز بالای براکی تراپی تحت بررسی قرار گرفتند. براکی تراپی با دوز توتال 12 گری در 3 جلسه انجام شد. یافته ها: میانه سایز اولیه ضایعات قبل از براکی تراپی 153.48 میلیمترمربع بود. میزان بهبود اسکار با نمره دهی POSAS توسط مشاهده گر 3.2±17.1 (32-11) و با نمره دهی POSAS توسط بیماران 11.5± 20.8(51-5) بود. میانگین مدت عود 0.9±26.3 ماه بود. میزان عود در 2 ضایعه کلوئیدی (20%) بود. به جز یک بیمار در هیچیک از بیماران عارضه ای گزارش نشد. نتیجه گیری: بنظر می رسد، اکسیزیون کلوئید توام با براکی تراپی با دوز بالا در درمان کلوئید درمانی موثر است و منجر به نتایج خوب زیبایی و بهبود علائم می شود.