مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1402 | دوره:25 | شماره:4 |تعداد مقالات:12

پای پرونیت به عنوان یکی از ناهنجاری های رایج پا می تواند بیومکانیک اندام تحتانی را تحت تأثیر قرار دهد. استفاده از انواع ارتوزهای پا از جمله کفی و بریس در درمان این عارضه بسیار رایج است. نتایج موجود در رابطه با اثر ارتوزها بر درد و بیومکانیک مبتلایان به عارضه پرونیت پا متفاوت است. این مطالعه مروری در زمینه ارزیابی اثر ارتوزهای پا و کفش ها بر بیومکانیک اندام تحتانی و تعادل در افراد دارای پای پرونیت انجام شد. جستجوی مقالات به زبان فارسی و لاتین از ابتدای سال 2004 تا انتهای سال 2022 بود که در پایگاه های تخصصی PubMed، WOS، Scopus، ISC و موتور جستجو Google Scholar انجام گرفت. به علاوه نوع مطالعات جستجو شده از نوع مقالات پژوهشی اصیل، مروری و کارآزمایی بالینی بودند. 52 مقاله مرتبط با استفاده از کلید واژه های پای پرونیت، ارتوزهای پا، کفی طبی و کفش کنترل حرکتی انتخاب شدند و در نهایت 22 مقاله در ارتباط با اثر ارتوز و کفش بر عارضه پرونیت پا مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند. یافته های 6 مقاله نشان دهنده بهبود تعادل و به طور خاص تعادل پویا بودند. بررسی یافته های 2 مقاله حاکی از اثرات مثبت در بهبود درد پاشنه بودند. تعداد 8 مقاله نیز گزارش نمودند کاهش نیروهای وارده بر مفاصل، جذب شوک و در نتیجه جلوگیری از آسیب های دویدن مرتبط با پرونیشن و بهبود فعالیت عضلانی در هنگام استفاده از ارتوز رخ می دهد. به علاوه، 4 مقاله بهبود عملکرد ورزشی در ورزشکاران، کاهش نیروهای عکس العمل زمین و همچنین تغییر در فرکانس فعالیت عضلات را گزارش نمودند. در نهایت تعداد 2 مقاله نشان داد که کفش کنترل حرکتی مانع تشدید آسیب در نتیجه افزایش خستگی و به دنبال آن افزایش بارگذاری مکانیکی در حین دویدن می شود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ارتوزهای پا و کفش کنترل حرکتی می توانند اثرات مثبتی بر تعادل، بهبود فعالیت عضلات اندام تحتانی، کاهش پرونیشن پا و نیروهای وارده بر پا و مفاصل اندام تحتانی داشته باشند.

زمینه و هدف: نانوذرات نقره به میزان زیادی در صنعت تولید می شود و دارای فعالیت های استروژنیک و اثرات سمی بر اندام های مختلف است. این مطالعه به منظور تعیین اثر نانوذرات نقره بر بافت تخمدان موش های نژاد NMRI تیمار شده با اسیدلیپوئیک آلفا انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر موش ماده بالغ نژاد NMRI به صورت تصادفی در 4 گروه 6 تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل کنترل، نانوذرات نقره دهانی (500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، آلفا لیپوئیک اسید تزریقی (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و نانوذرات نقره (500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) توام با آلفا لیپوئیک اسید (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) بودند. تیمار به مدت 28 روز انجام شد. در پایان دوره تیمار خون گیری از قلب موش ها برای آنالیز پارامترهای بیوشیمیایی (مالون دی آلدئید، استروژن، پروژسترون و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام به روش FRAP) انجام شد. با تشریح موش ها، تخمدان چپ خارج، فیکس، قالب گیری، برش گیری و پاساژبافتی انجام شد و با روش هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی گردید. سپس بافت تخمدان برای مطالعه با روش های مختلف استریولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: حجم کل تخمدان، کورتکس، مدولا و جسم زرد و نیز میانگین تعداد کل فولیکول های بدوی، اولیه، ثانویه و گراف در گروه نانوذرات نقره در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت (P<0. 05). تجویز همزمان اسید لیپوئیک آلفا و نانوذرات نقره اثرات نامطلوب نانوذرات نقره را بر پارامترهای فوق جبران کرد. از طرفی، میانگین تعداد انواع مختلف فولیکول ها در موش های تیمار شده با اسیدلیپوئیک آلفا نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت (P<0. 05). کاهش آماری معنی داری در سنجش هورمون های استروژن و پروژسترون در سرم گروه نانوذرات نقره نسبت به گروه کنترل یافت شد (P<0. 05). همچنین در بررسی ظرفیت آنتی اکسیدانی سرم گروه تیمار همزمان با نانوذرات نقره + آلفا لیپوئیک اسید افزایش آماری معنی داری نسبت به گروه تیمار با نانوذرات نقره مشاهده شد (P<0. 05). نتیجه گیری: نانوذرات نقره می تواند اثرات نامطلوب بر ساختار تخمدان و اجزای آن داشته باشد و آلفا لیپوئیک اسید می تواند این اثرات مخرب را تا حدود زیادی جبران نماید.

زمینه و هدف: کاربرد نانوذرات مختلف با استفاده از سنتز سبز به دلیل عوارض جانبی کمتر رو به گسترش است. این مطالعه به منظور تعیین اثر نانوذرات فریت کبالت سنتز شده با عصاره سماق بر تغییرات فاکتورهای بیوشیمیایی و هیستولوژیکی موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار پنج ماهه با وزن تقریبی 300-250 به سه گروه کنترل (دریافت کننده سالین)، گروه های تجربی دریافت کننده درون صفاقی نانو ذره فریت کبالت سنتز شده با عصاره سماق دوزهای 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن تقسیم شدند. نمونه های سرمی و بافتی (کبد، کلیه و طحال) جداسازی شدند. غلظت سرمی اوره، AST، ALT و کراتینین تعیین شد. برای اندازه گیری آنزیم های کبدی از روش فوتومتریک، برای اندازه گیری کراتینین از روش کالریمتری بدون حذف پروتئین ها براساس روش JAFFE و برای اندازه گیری اوره از تکنیک Ureas-GLDH استفاده شد. نمونه های بافتی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین بررسی شدند. برای مطالعات میکروسکوپی، میکروسکوپ های الکترونی SEM و TEM مورد استفاده قرار گرفتند. یافته ها: در نمونه های بافتی و فاکتورهای خونی (اوره، کراتینین، ALT و AST) گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. همچنین در بررسی مورفولوژیکی، اندازه کبد، کلیه و طحال گروه های دریافت کننده نانوذرات فریت کبالت سنتز شده با عصاره سماق در مقایسه با گروه کنترل، طبیعی بود. نتیجه گیری: نانوذره فریت کبالت سنتز شده با سماق، اثر سمی بر بافت های کبدی، طحال و کلیه موش های صحرایی نداشت.

زمینه و هدف: با توجه به افزایش استفاده از نانوذرات نقره در محصولات مختلف از جمله محصولات صنعتی و پزشکی، نگرانی های جدی در مورد خطرات بالقوه نانوذرات نقره ایجاد شده است. این مطالعه به منظور تعیین اثر نانوذرات نقره بر بافت کلیه موش های نژاد NMRI تیمار شده با کوئرستین انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر موش نر بالغ نژاد NMRI به صورت تصادفی در 4 گروه 6 تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل کنترل، نانوذرات نقره (500 mg/kg/bw)، کوئرستین (50 mg/kg/bw) و گروه نانوذرات نقره (500 mg/kg/bw) + کوئرستین (50 mg/kg/bw) بودند. نانوذرات نقره روزانه به مدت 35 روز با روش دهانی خورانده شد. کوئرستین روزانه به مدت 42 روز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. در پایان مطالعه، پس از خونگیری از موش ها، مراحل تشریح، پاساژ بافتی، رنگ آمیزی هایدن هان – آزان انجام شد. حجم کل کلیه، کورتکس و مدولا، جسمک کلیوی و گلومرول به روش استریولوژی ارزیابی شد. بررسی کیفی سلول های آپوپتوتیک به روش تانل انجام شد. میزان مالون دی آلدئید (MDA) سرم خون به عنوان شاخص پراکسیداسیون لیپیدی با روش Buege و Aust تعیین شد. یافته ها: از مقایسه وزن بدن و کلیه، حجم کل کلیه، کورتکس و مدولا در گروه نانوذرات نقره با گروه کنترل اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد. گروه نانوذرات نقره افزایش معنی داری در میانگین حجم کل جسمک کلیوی، گلومرول، تافت، غشای کپسول بومن و میزان MDA نسبت به گروه کنترل نشان داد (P<0. 05). همچنین کاهش آماری معنی داری در گروه نانوذرات نقره در میانگین حجم کل فضای کپسول بومن و کاپیلاری نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (P<0. 05). کوئرستین توانست اثرات مخرب نانوذرات نقره بر روی سلول های کلیوی را تا حد گروه کنترل کاهش دهد؛ ولی آپوپتوز در سلول های کلیوی در گروه تیمار با کوئرستین نشان داده نشد. بررسی سلول ها در گروه نانوذرات نقره نشان دهنده ایجاد آپوپتوز بود. میزان MDA سرم گروه نانوذرات نقره نسبت به سایر گروه ها افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<0. 05). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کوئرستین می تواند اثرات مخرب نانوذرات نقره بر روی سلول های کلیوی را تا حد گروه کنترل کاهش دهد.

زمینه و هدف: چاقی و اضافه وزن که از نشانه های آن التهاب مزمن است؛ با تغییر متابولیسم تریپتوفان مرتبط بوده و منجر به بروز بسیاری از بیماری ها می شود. تمرینات ورزشی از جمله روش های کنترل چاقی و اضافه وزن هستند. این مطالعه به منظور تعیین اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر سطح سرمی اسیدآمینه تریپتوفان و توده بدن زنان دارای اضافه وزن انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی 24 زن دارای اضافه وزن در دو گروه 12 نفری کنترل و تجربی انجام شد. میانگین و انحراف استاندارد سنی گروه کنترل و تجربی به ترتیب 41. 16±3. 45 سال و 41. 08±2. 93 سال بود. اندازه گیری توده بدن با استفاده از دستگاه سنجش بدن و نمونه های خونی در دو نوبت پیش از آزمون و پس آزمون و در حالت 12 ساعت ناشتایی انجام گردید. آزمودنی های گروه تجربی 8 هفته تمرین استقامتی به مدت 3 جلسه در هفته و با شدت 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره انجام دادند. سطح سرمی تریپتوفان به روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: هشت هفته تمرین استقامتی سبب افزایش سطح سرمی تریپتوفان، کاهش توده چربی و کاهش شاخص توده بدنی گردید (P<0. 05) و نیز سبب افزایش غیرمعنی دار آماری توده بدون چربی در زنان دارای اضافه وزن گردید. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین استقامتی می تواند در بهبود وضعیت فیزیولوژیکی و ترکیب بدنی زنان دارای اضافه وزن موثر باشد.

زمینه و هدف: شیوع COVID-19 آثار روانشناختی زیادی بر بستگان بیماران مبتلا به ویروس کرونا گذاشته است که می تواند بر سلامت جسمانی آنان اثر گذارد. این مطالعه به منظور تعیین اختلال وسواسی – جبری (Obsessive-Compulsive Disorder: OCD) و ارتباط آن با سلامت جسمانی بستگان بیماران مبتلا به COVID-19 انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مورد شاهدی روی 98 نفر از بستگان با بیمار مبتلا به COVID-19 (گروه مورد) با میانگین سنی 38. 56±9. 09 سال و 98 نفر خانواده بدون بیمار (گروه شاهد) با میانگین سنی 35. 79±9. 88 سال در مراجعین به مراکز بهداشتی شهر گرگان طی سال 1401 انجام شد. انتخاب آزمودنی ها به روش نمونه گیری تصادفی ساده بعد از استخراج لیست بیماران مبتلا به COVID-19 از سامانه ناب مراکز بهداشتی انجام شد. به ازای هر یک مورد انتخاب شده با توجه به لیست خانواده ها در سامانه ناب، به صورت تصادفی ساده، یک خانواده که عدم ابتلا به COVID-19 در آنها تایید شده بود؛ به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه اختلال وسواسی-جبری Yael Brownو پرسشنامه سلامت جسمانی (PHQ) (Physical Health Questionnaire) بودند. یافته ها: میانگین نمره OCD در گروه مورد (6. 46±5. 87) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (2. 04±3. 76) بود (P<0. 05). میانگین نمره اختلال در سلامت جسمانی گروه مورد (7. 60±4. 32) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (3. 43±3. 98) تعیین شد (P<0. 05). در هر دو گروه مورد و شاهد، بین وسواس و سلامت جسمی همبستگی خطی مستقیم و معنی داری یافت شد (P<0. 001, r=0. 39). نتیجه گیری: میزان اختلال وسواس فکری – جبری و اختلال سلامت جسمانی بستگان بیماران مبتلا به COVID-19 بیشتر از بستگان بدون بیمار مبتلا به COVID-19 است.

زمینه و هدف: هلیکوباکترپیلوری یک عفونت باکتریایی مزمن در انسان است و ارتباط آن با بیماری صرع در مطالعاتی گزارش شده است. این مطالعه به منظور مقایسه فراوانی عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران مبتلا و غیرمبتلا به صرع انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مورد شاهدی روی 234 بیمار مبتلا به صرع نوع فوکال و ژنرالیزه (گروه مورد شامل 88 مرد و 146 زن) مراجعه کننده به بیمارستان علوی شهر اردبیل و 234 فرد غیرمبتلا به بیماری صرع (گروه شاهد شامل 88 مرد و 146 زن) طی سال 1398 انجام شد. از آزمودنی ها نمونه مدفوع برای بررسی آنتی ژن مدفوعی هلیکوباکترپیلوری گرفته شد. اطلاعات دموگرافیک شامل سن، جنس و محل سکونت، مصرف الکل، سیگار، قلیان و اپیوم و همچنین نتیجه تست آنتی ژن مدفوعی هیلکوباکترپیلوری در چک لیستی جمع آوری گردید. یافته ها: فراوانی عفونت هیلکوباکترپیلوری در گروه مورد 67. 2% و در گروه شاهد 71. 1% تعیین شد و بین دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری یافت نشد. مصرف سیگار و اپیوم ارتباط آماری معنی دار با صرع داشتند (P<0. 05). همچنین افراد مصرف کننده اپیوم نسبت به سایر افراد 6. 92 برابر شانس ابتلا بیشتری نسبت به عفونت هیلکوباکترپیلوری داشتند (CI95%=1. 05-45, P<0. 04, OR=6. 92).

زمینه و هدف: در سال های اخیر مطالعاتی برای تعیین میزان شیوع ناهنجاری های مادرزادی در نقاط مختلف ایران انجام شده که اغلب آنها روی موالید زنده صورت گرفته است. این مطالعه به منظور تعیین ناهنجاری جنینی در بارداری های منجر به سقط قانونی استان گلستان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 199 زن باردار با سن بارداری کمتر از 20 هفته دارای مجوز سقط جنین از پزشکی قانونی استان گلستان طی 9 ماه در سال های 98-1397 انجام شد. مشخصات دموگرافیک شامل سن، قومیت و نسبت فامیلی والدین به همراه نوع ناهنجاری جنینی ثبت گردید. یافته ها: با توجه به تعداد 29460 متولدین استان گلستان طی دوره 9 ماهه، شیوع ناهنجاری های جنینی 6. 75 در هزار تولد تعیین شد. میزان بروز ناهنجاری جنینی به ترتیب 6. 78، 6. 68 و 5. 65 در هزار تولد در قومیت های فارس بومی (80 مورد)، ترکمن (65 مورد)، سیستانی (34 مورد) و مابقی قومیت ها (20 مورد) تعیین گردید. با توجه به نامشخص بودن جنسیت 80 جنین، میزان بروز ناهنجاری به ترتیب 4. 36 و 3. 72 در هزار تولد در جنین های دختر (63 مورد) و جنین های پسر (56 مورد) تعیین گردید. شایع ترین ناهنجاری جنینی به ترتیب شامل دستگاه عصبی مرکزی (49 مورد، 24. 62%)، ناهنجاری کروموزومی (47 مورد، 23. 61%) و نقایص قلبی-عروقی (26 مورد، 13. 06%) تعیین شدند. بین سن، قومیت و نسبت فامیلی والدین با شیوع ناهنجاری جنینی ارتباط آماری معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: شایع ترین ناهنجاری جنینی منجر به سقط مربوط به دستگاه عصبی تعیین شد. بین بروز ناهنجاری جنینی با سن، قومیت و نسبت فامیلی والدین ارتباطی وجود نداشت.

زمینه و هدف: ویروس کرونا با بروز مکانیسم هایی همچون افزایش ترومبوز می تواند منجر به نارسایی ارگان ها شود که در پی آن لاکتات دهیدروژناز افزایش می یابد. این مطالعه به منظور تعیین سطح سرمی لاکتات دهیدروژناز مبتلایان به COVID-19 و عوامل موثر بر مرگ و میر آنان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 212 بیمار (57 مرد و 155 زن) مبتلا به COVID-19 با میانگین سنی 49. 19±10. 6 سال مراجعه کننده به بیمارستان امام علی(ع) شهر چابهار طی شش ماه اول سال 1400 انجام شد. پس از کسب رضایت آگاهانه و اطلاعات دموگرافیک، از بیماران خون محیطی هپارینه اخذ شد. سطح لاکتات دهیدروژناز با استفاده از دستگاه اتوآنالیزور تعیین شد. یافته ها: 29 نفر (13. 67%) از بیماران فوت نمودند. میانگین سطح سرمی لاکتات دهیدروژناز بیماران فوت شده (708. 420±96. 25 U/L) در مقایسه با بیماران در قید حیات (640. 360±96. 80 U/L) از نظر آماری معنی داری نبود. در مقایسه بین دو گروه زنده مانده و فوت شده 25 درصد بیماران فوت شده در بخش مراقبت های ویژه بستری و 90. 90% بیماران زنده مانده در بخش داخلی بستری بودند (P<0. 05). همه فوت شدگان و 85. 85% زنده ماندگان سن 40 سال و بیشتر داشتند و این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. 24. 56% جانباختگان مرد و 90. 32% بیماران زنده مانده زن بودند (P<0. 05). 22. 72% جانباختگان دارای تحصیلات دانشگاهی و 88. 69% بیماران زنده مانده دارای تحصیلات دیپلم و زیر دیپلم بودند (P<0. 05). 71. 42% بیماران فوت شده لاغر و 91. 37% بیماران زنده مانده دچار اضافه وزن بودند (P<0. 05). نتیجه گیری: بین سطح سرمی لاکتات دهیدروژناز بهبودیافتگان و جان باختگان بیماری COVID-19 تفاوتی وجود نداشت. سن 40 سال و بیشتر، شاخص توده بدنی لاغر و چاق مرضی، جنسیت مرد و نیاز به بستری در بخش مراقبت های ویژه از عوامل خطر تعیین شدند.

زمینه و هدف: گسترش سینوس فرآیندی فیزیولوژیک است که در سلول های رشدی سینوس های پارانازال اتفاق افتاده و به مرور سبب افزایش حجم آنها می شود که موجب ایجاد چالش هایی در فرآیند کاشت دندان و ایمپلنت می گردد. این مطالعه به منظور ارزیابی مورفومتریک سینوس ماگزیلاری توسط توموگرافی کامپیوتری با اشعه مخروطی (CBCT) انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی تصاویر CBCT 100 فرد (52 مرد و 48 زن) با میانگین سنی 45. 32±17. 41 سال در محدوده سنی 27 تا 63 سال مراجعه کننده به کلینیک رادیولوژی تخصصی دهان و فک و صورت در شهر بابل طی سال 1398 انجام شد. میزان گسترش سینوس ماگزیلاری در نمای پانورامیک لایک بر اساس میزان اکستنشن آن بر حسب اولین دندان در قدام و آخرین دندان در خلف ثبت گردید. در نرم افزار NNT در قسمت ایجاد تصاویر پانورامیک لایک ابتدا در مقاطع اگزیال نقطه شروع سینوس ماگزیلاری از سمت اکلوزال مشخص شد و ابعاد مدیولترالی به فواصل 3 میلی متر بالاتر و 3 میلی متر پایین تر اندازه گیری شد. یافته ها: بیشترین میزان پیشروی سینوس در قدام سمت راست مربوط به مزیال دندان 5 (15 درصد) و بیشترین میزان پیشروی سینوس در قدام سمت چپ مربوط به دیستال دندان 3 (15 درصد) و مزیال دندان 4 (15 درصد) بودند که تفاوت آماری معنی داری نداشتند. بیشترین پیشروی در قدام به تفکیک مربوط به دیستال دندان کانین و مزیال پرمولار اول بود. میانگین پیشروی سینوس در جهت مدیولترال 3 میلی متر بالاتر از کف بینی راست در زنان بیشتر از مردان بود (P<0. 05). جنسیت و سن با پیشروی سینوس ماگزیلاری ارتباط آماری معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: پیشروی سینوس ماگزیلاری در راست و چپ و همچنین در مردان و زنان در سنین متفاوت به طور تقریبی برابر بود.

اختلال پردازش دیداری به صورت گسترده در میان افراد مبتلا به اتیسم دیده می شود. این مطالعه به منظور تدوین برنامه تلفیقی توانبخشی حسی مبتنی بر ویبرواکوستیک و واقعیت مجازی و بررسی اثربخشی آن بر پردازش دیداری کودکان اتیستیک انجام شد. این گزارش مورد از نوع آزمایشی با طرح ABC روی 5 کودک مبتلا به اختلال اتیسم مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی ذهن آرا در نیمه دوم سال 1400 انجام شد. ابتدا برنامه تلفیقی طی 10 جلسه 30 دقیقه ای بر روی 2 آزمودنی که به صورت تصادفی از میان نمونه ها انتخاب شده بودند؛ اجرا شد. پس از مشخص شدن اعتبار برنامه، 3 آزمودنی دیگر وارد مطالعه شدند. از پرسشنامه نیمرخ حسی2 استفاده شد. در مرحله خط پایه، پایان هر جلسه مداخله و پیگیری یک ماهه پرسشنامه ها تکمیل شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل دیداری، درصد بهبودی، درصد داده های همپوش و غیرهمپوش استفاده شد. مداخله انجام شده برای هر پنج آزمودنی اثربخش ارزیابی شد. به طوری که برای آزمودنی های شماره 1، 2، 3، 4 و 5 داده های غیرهمپوش به ترتیب 90 درصد، 90 درصد، 70 درصد، 100 درصد و 90 درصد حاصل شد. نتایج این مطالعه نشان داد که می توان از برنامه تلفیقی توانبخشی حسی برای بهبود پردازش دیداری افراد مبتلا به اتیسم استفاده نمود.

درد غیرمعمول قفسه سینه اغلب در زنان مسن مبتلا به دیابت، فشار خون بالا و بیماری های قلبی مشاهده می شود. تاکنون برخی از تظاهرات غیرمعمول انفارکتوس میوکارد گزارش شده است که شامل گوش درد، درد پهلو، خستگی، گردن درد، تهوع و استفراغ، تنگی نفس و درد شانه است. ما در این مقاله یک مورد از علائم نادر بیماری قلبی عروقی را با علائم ارجاعی از جمله درد کولیک شکمی گزارش می نماییم. بیمار مردی 55 ساله با سابقه دیابت و تحت درمان با انسولین بود که به مدت دو روز دچار دردکولیک، تندرنس دوره ای اپی گاستر و تهوع و استفراغ مکرر شده بود. در ابتدا مشکوک به پانکراتیت بود؛ اما با توجه به این که سطح آنزیم آمیلاز و لیپاز نرمال بود و شواهدی مبنی بر وجود مایع آزاد شکمی و لگنی با توجه به نتایج سونوگرافی مشاهده نشد؛ فرضیه پانکراتیت رد شد. بیمار علی رغم نرمال بودن نوار قلب اولیه تا شب قبل از ویزیت توسط متخصص قلب، درد شدیدتری را تجربه کرد و بنابراین تا پایان همان شب به بخش داخلی قلب ارجاع شد که پس از آنژیوگرافی مشخص گردید که شاخه OM1 (Obtuse Marginal) عروق کرونری تنگی شدید (90-99%) دارند. یکی از تظاهرات غیرمعمول انفارکتوس میوکارد، تندرنس شکمی و درد کولیک است. در بیمارانی که عوامل خطر قلبی مانند دیابت و بیماری مزمن کلیه دارند؛ بایستی تظاهرات غیرشایع علی رغم وجود نوار قلب طبیعی بررسی گردد.