مقدمه: هدف از این مطالعه تعیین و ارایه الگوی عملی نقشه سیاست گذاری در سوانح ترافیکی کشور در سال 1387 می باشد.روش کـار: در یک مطالعه کیفی پدیده شناسی که در سال 1387 در تهران انجام شد، ذی نفعان سوانح ترافیکی شناسایی شدند و سوالات طراحی شده از طریق بحث های سیستماتیک گروهی مورد بحث قرار گرفت. سپس پرسشنامه روا و پایا شده طرح، پس از توجیه مساله و کسب رضایت از افراد کلیدی سازمان های ذی نفع، توسط کارشناسان آموزش دیده تکمیل شدند. پس از ورود اطلاعات، مفاهیم و محتوای مشابه دسته بندی شد.سپس بر اساس نتایج و در تطبیق با نقشه کشورهای منتخب، نقشه سیاست گذاری کشور ارایه شد.یافته ها: 26 کارشناس از سازمان های دولتی و غیردولتی ذی نفع با میانگین سنی 41±7 سال (بازه: 27-54 سال) بررسی شدند. سازمان پیشنهادی برای راهبری و پیشگیری از سوانح ترافیکی، پلیس راهنمایی و رانندگی یا نهاد ریاست جمهوری (بالاترین درصد، هرکدام %13) پیشنهاد شد. تنها %31 سیاست گذاری های سوانح ترافیکی کشور بر اساس رویکرد سازمان بهداشت جهانی است. در %94 موارد، نقش سازمان ها نامشخص اعلام شد و عدم نظارت بر عملکرد سازمان های ذی ربط به میزان %39 به عنوان دلیل روشن نبودن نقش سازمان ها اعلام شد. در خصوص میزان اختیارات، نبود اختیارات لازم سازمان ها به میزان %94، و در مورد دلایل کاستی ها، نبود قانون مدون مورد نیاز به میزان %18 مطرح شد. از جمله اقدامات ضروری درجهت رفع کاستی ها، تصحیح قوانین مرتبط و تعیین حدود وظایف به میزان %21، و از نظر نوع حمایت هایی که برای سازمان مسوول مورد نیاز است، تامین بودجه لازم به میزان %25 بالاترین درصد را نشان داد.نتیجه گیری: پلیس راهنمایی و رانندگی کشور می تواند در صورت تفویض اختیار با داشتن اقتدار کامل، قوانین مدون، شرح وظایف مشخص و بودجه کافی با حمایت مستقیم نهاد ریاست جمهوری در کشور، نقش راهـبری و هماهنگ کننده را در پیشگیری از سوانح ترافیکی کشور عهده دار شود.