پرستاری کودکان
سال:1403 | دوره:10 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه: مدیریت هیجانها در دروان نوجوانی از اهمیت ویژه برخودار است. هیجانها منفی و مخربی را می توان از طریق درمانهای روان شناختی کاهش داد و هیجانهای مثبتی را جایگزین کرد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان معنوی خداسو به شیوه گروهی بر احساس گناه و نشخوار فکری دختران نوجوان بود. روش : روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی شاگردان مدارس دخترانه پایه نهم واقع در منطقه 1 شهرداری شهر تهران در سال 1402 بودند. شرکت کنندگان در پژوهش، با روش نمونه گیری تصادفی ساده بود و با استفاده از فهرست دانش آموزان انتخاب شدند. در نهایت 30 دانش آموز به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. داده ها از طریق پرسشنامه مقیاس احساس گناه توسط آیزنک در سال (2007) و مقیاس نشخوار فکری توسط هوکسما و مارو (1991) جمع آوری شدند. سپس گروه آزمایش پانزده جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک بار) و به مدت 4 ماه آموزش درمان معنوی خداسو دریافت کردند و پس از آن هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس دو متغیره استفاده شد و با نرم افزار SPSS نسخه 27 تحلیل شدند.  نتایج : نتایج نشان داد که آموزش درمان معنوی خداسو توانست احساس گناه (0.05 P <  )  و نشخوار فکری را در گروه آزمایش کاهش بدهد (0.05 P <  ). این تغییرات در گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: مداخله روانی- معنوی خداسو می تواند به مدیریت مثبت ترهیجانها در دختران نوجوان منجر شود و با معنابخشی به عمل فرد با چهار مؤلفه ارزش، هدف، انگیزه و توانمندی، توحیدیافتگی به کاهش نشخوار فکری و احساس گناه منجر بشود. کاربرد این رویکرد به صورت گروهی در مدارس و مراکز آموزشی می تواند به بهزیستی روان شناختی نوجوانان کمک کند.

مقدمه : عدم رفع نیازهای درک شده خانواده منجر به نارضایتی آنها از کیفیت مراقبت و خدمات دریافتی از سوی تیم درمان می شود.. لذا این مطالعه با هدف مقایسه نیازهای خانواده از دیدگاه پرستاران و مادران کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان مراکز آموزشی و درمانی منتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شد. روش:  در این مطالعه توصیفی- مقایسه ای 110 مادر دارای کودک بستری در بخش مراقبت ویژه کودکان و 110 پرستار شاغل در بخش های فوق شرکت داشتند. مادران  به صورت در دسترس و پرستاران در سه بیمارستان مرکز طبی کودکان، بیمارستان علی اصغر و رسول اکرم از فروردین سال 1401  به مدت 6 ماه انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه نیازهای خانواده دارای فرد بستری در بخش مراقبت ویژه (Family Needs inventory) استفاده شد. مادران و پرستاران به طور جداگانه به سوالات پرسشنامه فوق در طیف لیکرت 5 بخشی پاسخ دادند. نتایج : میانگین و انحراف معیار نمره نیازهای کلی خانواده از دیدگاه مادران (9/43 ± 129/33) و از دیدگاه پرستاران (8/80 ± 127/49) بود. 68/7درصد مادران و 66/8درصد پرستاران برآورده شدن نیازهای خانواده را با اهمیت گزارش کردند .  تفاوت معنی داری در براورد نیاز به نزدیکی به کودک میان پرستاران و مادران وجود داشت (0/020 P=) نتیجه ­گیری: با توجه به تشابهات دیدگاه دو گروه به نظر می رسد موانع دیگری در مسیر رفع نیازهای مهم خانواه های دارای کودک بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان وجود دارد.

مقدمه: انگیزش بعنوان انگیزه درونی کودک برای کسب توانمندی در یک تکلیف، به گونه ای که تکلیف ومهارت موردنظر تا اندازه ای چالش برانگیز باشد تعریف می­شود. هدف از تحقیق حاضر تببین رشد حرکتی (حرکات ظریف- درشت) اطفال 23-6 ماه با استفاده از انگیزش برتر  می باشد. روش : روش پژوهش مطالعه حاضر، توصیفی و از نوع مطالعات پیمایشی است، جامعه آماری شامل کودکان دختر و پسر 23-6 ماه شهرستان شیراز است،  که در سال 1401 جمع آوری شدند،  نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 334 کودک بوده که بصورت سیستماتیک مشخص شده بودند، ابزار گردآوری اطلاعات شامل، پرسشنامه انگیزش برتر و پرسشنامه سن- مرحله((A.S.Q بوده است. نتایج  :  مولفه انگیزش 0/04 از واریانس حرکات درشت را تببین کرد و اندازه ضریب اثر استاندارد انگیزش بر رشد حرکات درشت 0/21 بود.ه است. همچنین انگیزش 0/01 از واریانس حرکات ظریف کودکان را پیش بینی کرد که  اندازه ضریب اثر استاندارد انگیزش بر رشد حرکات ظریف کودکان 0/11 است. نتیجه گیری:  کودکانی که تاخیر رشد حرکتی دارند توسط مربیان و والدین با راهبردهای گوناگون مانند بازیهای ریتم دار و موزون برانگیخته شوند، تا بدین وسیله  تاخیر های رشد حرکتی برطرف شود، ارزیابی انگیزش کودکان می تواند به متخصصان رشد حرکتی و کاردرمانگرها در علت تاخیر رشد حرکتی کمک کند.

مقدمه: مادران نیاز به مهارت­های روان­شناختی مرتبط با فرزند­پروری برای کودکان دارند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر دل بستگی و درمان شناختی- رفتاری بر سبک رابطه دل­بستگی و کیفیت مراقبت مادرانه در مادران دارای فرزند پیش دبستانی یا دبستانی بود. روش: پژوهش نیمه­ آزمایشی با طرح پیش ­آزمون و پس­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل مادران مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تهران در سال 1401 بودند. به روش نمونه­گیری در دسترس 60  نفر مادر انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش (درمان مبتنی بر دل بستگی و درمان شناختی-رفتاری) و یک گروه گواه جایگزین شدند (هرگروه 20 نفر). مشارکت کنندگان با فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش­نامه­های: روابط میانی دل­بستگی (KCAQ) هالپرن (2006) و کیفیت مراقبت مادرانه قربانی(1390) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون­های آماری تحلیل کوواریانس با بسته آماری SPSS-26  استفاده شد. نتایج : نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که با وجود عدم تفاوت معناداری بین دو روش درمانی (0/166p). از میان دو مداخله ذکر شده فقط درمان مبتنی بر دل­بستگی منجر به بهبود کیفیت مراقبت مادرانه شد (0/001>p). نتیجه ­گیری: درمان مبتنی بر دل بستگی و درمان شناختی- رفتاری روش­های مناسب در بهبود سبک روابطه دل­بستگی و  درمان مبتنی بر دل­بستگی روش مناسبی در به بهبود کیفیت مراقبت مادرانه هستند. با توجه به اقتضای شرایط از درمان­های مطرح شده  می­توان استفاده کرد.

مقدمه: در عصر حاضر پرخاشگری و رفتارهای پرخطر دوران نوجوانی، سبب نگرانی شده است زیرا این دو اختلال روانشناختی زیربنای مشکلات روانی، جسمی، اجتماعی، رفتاری و آموزشی در آینده افراد خواهد بود. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر مصاحبه انگیزشی بر پرخاشگری و رفتارهای پر خطر نوجوانان دختر انجام شد. روش : این مطالعه­ی شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر که محدوده­ی سنی آنها 18-16 سال بود که در سال 1402 در دبیرستان­های شهرستان ورامین مشغول به تحصیل بودند. تعداد 24 نفر از آنها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه ازمایش (12) و گروه کنترل (12) جایگزینی تصادفی شدند. ابزارهای جمع آ وری داده ها شامل پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و رفتارهای پرخطر محمدخانی بودند. سپس برنامه مداخله درمانی- آموزشی مصاحبه انگیزشی در 8 جلسه 90 دقیقه ای به طور هفتگی، برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل در طول این مدت هیچگونه مداخله روانشناختی دریافت نکردند. نتایج : با توجه به یافته های پژوهش می­توان گفت مداخله الگوی مصاحبه انگیزشی بر هر دو متغیر پرخاشگری و رفتارهای پرخطر نوجوانان دختر موثر بوده است (05/ 0>p). با توجه به میانگین های تعدیل شده می توان نتیجه گرفت که مداخله گروه الگوی مصاحبه انگیزشی توانست موجب کاهش معنی دار پرخاشگری و همچنین کاهش معنی دار رفتارهای پرخطر شود. نتیجه گیری: می توان از الگوی مصاحبه انگیزشی به منظور کاهش پرخاشگری و رفتارهای پرخطر نوجوانان دختر استفاده نمود. مصاحبه انگیزشی به شرکت کنندگان فرصت تجربه همدلی، توجه مثبت نامشروط و پذیرش خویشتن را در جلسه درمان ارائه داد. از این روش می توان برای پیشگیری از رفتارهای پر خطر در دختران نوجوان استفاده کرد.

مقدمه: با توجه به حساسیت سلامت روانشناختی کودکان و اثراتی که اضطراب بر رشد شناختی و هیجانی آنها دارد لزوم توجه بیشتر به این مقوله از ارزشی پژوهشی و درمانی برخوردار است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه ای والد کودک بر اضطراب جدایی و اضطراب اجتماعی کودکان انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان زیر 12 سال دارای تشخیص همزمان اضطراب اجتماعی و اضطراب جدایی شهر تهران در سال 1402-1401 بود. حجم نمونه شامل 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه گواه) از جامعه آماری بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه شاهد و آزمایش جایدهی شدند. برای گروه آزمایش 10 جلسه 120 دقیقه ای جلسات ارتباط همدلانه والد – فرزند انجام شد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس اضطراب اجتماعی برای کودکان و نوجوانان، و مقیاس اضطراب جدایی استفاده شد. داده ها جمع آوری شده با استفاده آنالیز کواریانس چند متغیری مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج :  یافته ها نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون تفاوت معناداری بین پس آزمون گروه آزمایش و شاهد در اضطراب جدایی (0/05 >   P، 81/319F =) و اضطراب اجتماعی  (0/05 >   P، 65/799F =) وجود داشت. بنابراین می توان گفت درمان مبتنی بر رابطه ی والد کودک بر اضطراب جدایی و اضطراب اجتماعی کودکان موثر بوده است. نتیجه گیری: مداخله مبتنی بر رابطه والد و کودک با فراهم کردن شرایط روانشناختی مناسب برای کودکان می تواند در کاهش علائم روانشناختی و هیجانی مانند کاهش اضطراب موثر واقع شود. لذا پیشنهاد می شود در کار با کودکان دارای مشکلات اضطرابی از این مداخله بهره گرفت.

مقدمه:  والدین کودکان مبتلا به فنیل‏کتونوری بدلیل ارائه مراقبت های مداوم بارمراقبتی قابل توجهی را تجربه می‏کنند. اگر والدین در ارائه مراقبت ها خودکارامد باشند تحمل آن سهل تر میگردد. مراقبت های پیگیر می تواند در این زمینه جنبه حمایتی داشته باشد.  این مطالعه با هدف تعیین تأثیر اجرای مدل مراقبت پیگیر بر خودکارآمدی و بار مراقبتی والدین دارای فرزند مبتلا به فنیل کتونوری انجام شد. روش:  پژوهش حاضر مطالعه نیمه‏تجربی است که در سال 1399 درمانگاه بیمارستان امین شهر اصفهان انجام شد. 72 والد کودک مبتلا به فنیل‏کتونوری ابتدا به شیوه دردسترس انتخاب و بصورت تصادفی‏سازی به دو گروه 36 نفری آزمون و شاهد تخصیص داده شدند. در گروه آزمون، مدل مراقبت ‏پیگیر در چهارماه اجرا شد. گروه شاهد آموزشهای معمول را دریافت کرد. ابزار گرداوری داده، پرسشنامه جمعیت‏شناختی، فشار مراقبتی زاریت و خودکارامدی والدینی دومکا بود که مشارکت کنندگان  قبل و یکماه پس از مطالعه پاسخ دادند. یافته ها:  در گروه آزمون میانگین خودکارآمدی بعد از مطالعه به طور معناداری بیشتر از قبل بود اما در گروه شاهد اختلاف معنادارنداشت(0/05 >P). میانگین خودکارآمدی قبل از مداخله بین دو گروه اختلاف معنادار نداشت. در گروه آزمون، میانگین بارمراقبتی بعد از مداخله بطور معناداری کمتر از قبل بود اما در گروه شاهد اختلاف معنادار نداشت(0/05 >P). میانگین بارمراقبتی قبل از مداخله بین دو گروه اختلاف معنادار نداشت؛ اما بعد از مداخله در گروه آزمون بطور معناداری کمتر از گروه شاهد بود (0/05

مقدمه: اختلال بیش فعالی در کودکان می­تواند موجب افزایش مشکلات هیجانی نظیر عدم پردازش هیجانی و خودآگاهی هیجانی شود. این مطالعه به ­منظور نعیین اثربخشی آموزش کارکردهای اجرایی بر پردازش هیجانی و خودآگاهی هیجانی در کودکان بیش فعال انجام شد. روش: روش این تحقیق نیمه تجربی و به روش پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان 7 تا 12 ساله با اختلال بیش فعالی دارای پرونده در بهزیستی شهر کرمان در سال 1402 بودند. 30 نفر از جامعه مذکور  به­ عنوان نمونه با روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی  (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. از پرسشنامه ­های پردازش هیجانی باکر و همکاران (2007) و خودآگاهی هیجانی گرنت و همکاران (2001) برای جمع ­آوری اطلاعات استفاده شد. گروه آزمایش تحت مداخله­ آموزش کارکردهای اجرایی به مدت 10 جلسه 60 دقیقه­ ای قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ­گونه آموزشی دریافت نکردند. داده ­های پژوهش با استفاده از کورایانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج : میانگین ± انحراف استاندارد گروه آزمایش در پس­آزمون در متغیر  پردازش هیجانی از 21/45±6/17به 39/66±7/54 و در متغیر خودآگاهی هیجانی از 66/47±5/58 به 83/89±7/73 افزایش یافت. نتایج نشان داد در مرحله­ پس آزمون، میانگین نمرات پردازش هیجانی و خودآگاهی هیجانی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به صورت معنی­داری افزایش یافت (0/01P< ). نتیجه­ گیری: کارکردهای اجرایی بر بهبود پردازش هیجانی و خودآگاهی هیجانی موثر بود. بنابراین این نوع آموزش می­توان برای کاهش مشکلات کودکان با اختلال بیش فعالی پیشنهاد کرد.