پژوهش حاضر با ضرورت بازنمایی و شناساندن یکی از مراسم آیینی کهن ایرانی، به بررسی مراسم آیینی-نمایشی «چمر»، به عنوان مراسمی درآمیخته از مجموعه ی رفتارها و تابوهای مربوط به سوگ پرداخته است. لذا این پژوهش به صورت مطالعه ی موردی بر پایه ی تحقیقی میدانی بر قوم کرد ساکن در غرب ایران متمرکز شده و با روش تحقیق کیفی و استفاده ی توأمان از چندین شیوه از روش مربوطه از قبیل روش تحقیق تاریخی، توصیفی، و تحلیل ساختارشناسانه به واکاوی مسأله ی فوق پرداخته است. مسئله ای که در این تحقیق مطرح شده است، آن است که آیا می توان با ردیابی عناصر ساختاری مراسم چمر، به انکشاف مفاهیمی نمادین دست یافت؟ و اگر چنین است این نمادها چگونه بازتعریف می شوند؟ بر این بنیان، پرسش اصلی تحقیق آن است که رفتارها، حرکات و تابوها در این مراسم، آیا صرفا در حد حرکات فیزیکی محدودی متعین اند، یا هر یک با درغلتیدن در مجموعه ای از مفاهیم نمادین، دارای معانی و کاربرد خاص و ویژه ای هستند. نتیجه ی این پژوهش بر آن اذعان دارد که نماد و نمادپردازی به مثابه اصلی ترین و اصولی ترین طریق بیان مفاهیم، در این مراسم جایگاه یگانه ای را از آن خود کرده است، تا با بهره جویی از انگاره های معناداری که برای افراد قبیله دارای معانی همسانی است، والاترین اندیشه ها و باورهایی که در کلام درنمی گنجد، در تخیل آدمی برانگیخته گردد.