سلامت جامعه
سال:1396 | دوره:11 | شماره:3-4 |تعداد مقالات:10

مقدمه: در سال های اخیر، توجه به کیان خانواده و عوامل موثر بر آن، موضوع پژوهش های متنوعی بوده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش راه حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان بود.مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1394 تشکیل دادند. 20 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی Sanaei و (1390) Barati و کیفیت زندگی زناشویی سازمان بهداشت جهانی (1996) بود. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یک جلسه، آموزش راه حل محور اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. بعد از اجرای مداخله آموزشی، داده ها جمع آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین و انحراف معیار گروه آزمایش در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (150.00±6.08) و در پس آزمون (107.80±5.20)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (60.40±5.06) و در پس آزمون (77.75±3.68) بود. میانگین و انحراف معیار گروه کنترل در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (149.00±6.30) و در پس آزمون (150.80±5.93)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (62.10±5.48) و در پس آزمون (61.95±6.08) بود. میانگین مولفه های تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی پس از ارائه مداخله آموزشی بین دو گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معنی داری بود (p<0.001).نتیجه گیری: بنابر نتایج پژوهش حاضر و پیشینه پژوهشی، می توان روش راه حل محور را به عنوان روشی کارآمد در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی پیشنهاد نمود.

مقدمه: اضطراب و افسردگی از علائم شایع اختلال سندرم روده تحریک پذیر به شمار می آید. شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی می تواند یکی از مداخلات موثر در کاهش اضطراب و افسردگی باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به این اختلال بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی آموزشی و جامعه پژوهش شامل بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر کرمانشاه بود. پس از انطباق با ملاک های تشخیصی Rome-III و تکمیل پرسشنامه اضطراب و افسردگی Beck، تعداد 40 نفر آزمودنی به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها به روش تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل (20 نفر برای هر گروه) جایگزین شدند. بعد از اتمام دوره 8 جلسه ای شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی در گروه آزمایشی و جمع آوری نمرات در مرحله پس آزمون، داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: درمان ذهن آگاهی در کاهش افسردگی (p=0.000، F=19.99) بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در گروه آزمایشی به طور معنی داری موثر بود. در متغیر اضطراب علی رغم بهبود میزان اضطراب (p=0.918، F=0.11)، کاهش معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: این مداخله به عنوان درمانی موثر، می تواند در بهبود نشانه های افسردگی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر به کار برده شود. شاید بتوان با ارتقای تکنیک های این درمان، به بهبود بیشتر اضطراب در این بیماران امیدوار بود.

مقدمه: خانواده کوچک ترین واحد اجتماعی است که زنان نقش مهمی در ثبات و پایداری نظام خانواده دارند و آموزش جنسی یکی از مهم ترین نیازهای آموزشی زنان متاهل می باشد. بنابراین این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش جنسی بر بخشش رنجش خاص زناشویی و پایداری ازدواج زنان متاهل شهر آبادان انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری همه زنان متاهل مراجعه کننده به کلینیک مشاوره و روانشناسی بیمارستان نفت شهر آبادان در فصل تابستان سال 1396 بودند. در مجموع 40 نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و سپس نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه مساوی (20 نفر گروه مداخله و 20 نفر گروه کنترل) تقسیم جایگزین شدند. گروه مداخله 6 جلسه 2 ساعته (هفته ای یک جلسه) آموزش جنسی دریافت کرد. داده ها با کمک مقیاس بخشش رنجش خاص زناشویی Paleari و همکاران و شاخص ناپایداری ازدواج Edwars و همکاران جمع آوری و با روش های تحلیل کوواریانس تحلیل شدند.یافته ها: یافته ها نشان داد آموزش جنسی به طور معنی داری باعث افزایش بخشش رنجش خاص زناشویی (F=271.68, p<0.001) و پایداری ازدواج (F=194.53, p<0.001) زنان متاهل شد.نتیجه گیری: آموزش جنسی در افزایش بخشش رنجش خاص زناشویی و پایداری ازدواج موثر بود. بنابراین می توان از روش آموزش جنسی برای بهبود بخشش رنجش خاص زناشویی و پایداری ازدواج زنان متاهل استفاده کرد.

مقدمه: سنگ شکنی برون اندامی (Extracorporeal shockwave lithotripsy, ESWL)، یکی از روش های کم تهاجمی درمان سنگ های کلیوی است. موارد متعددی از جمله سن، جنس، وزن بیمار و اندازه، محل و جنس سنگ و کاربرد برخی داروها، موفقیت سنگ شکنی را تسهیل می کنند. بدین منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر هیدروکلروتیازید بر مدت زمان دفع سنگ های لگنچه کلیه بعد از ESWL انجام شد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، 199 بیمار با سنگ های کوچک تر از 20 میلی متر ناحیه لگنچه، مراجعه کننده به بخش سنگ شکنی بیمارستان مرادی رفسنجان طی سال های 1395-1394، بررسی شدند. پس از سنگ شکنی، بیماران، به شیوه تصادفی در دو گروه مداخله مصرف قرص هیدروکلروتیازید 25 میلی گرم هر 12 ساعت به مدت 2 هفته و کنترل پلاسبو به مدت 2 هفته قرار گرفتند. داده ها با آزمون های آماری من ویتنی و کروسکال والیس بررسی شدند.یافته ها: موفقیت سنگ شکنی در گروه هیدروکلروتیازید %73.01 درصد و در گروه پلاسبو %71.7 درصد بود (p=0.840). میانگین مدت زمان دفع سنگ گروه هیدروکلروتیازید 5.49±2.92 روز و گروه پلاسبو 6.46±3.98 روز بود (p=0.147). در گروه هیدروکلروتیازید، مدت­زمان دفع سنگ در بیماران با اندازه سنگ 20-16 میلی متر کمتر از بیماران با سنگ های کوچک تر از 16 میلی متر بود (p=0.024). میانگین مدت زمان دفع سنگ بیماران 35-19 سال (p=0.004) و بیماران با سنگ سمت راست (p=0.049) گروه هیدروکلروتیازید کمتر از گروه پلاسبو بود.نتیجه گیری: تجویز هیدروکلروتیازید، مدت زمان دفع سنگ بعد از ESWL را به لحاظ بالینی کاهش داد هر چند به لحاظ آماری معنی دار نبود. با توجه به اثربخشی هیدروکلروتیازید در دفع سنگ افراد جوان و سنگ های با اندازه بزرگ تر، شاید بتوان جهت کاهش زمان دفع سنگ از این دارو در بیماران استفاده نمود.

مقدمه: تمایل جنسی موضوع پیچیده ای است که تحت تاثیر عوامل گوناگونی قرار دارد. یکی از عواملی که نقش تعیین کننده ای در این مولفه دارد، عامل روانشناختی است. بنابراین ﻫﺪف از اﻳﻦﭘﮋوﻫﺶ، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود کمبود میل جنسی زنان متاهل شهر سیرجان بود.مواد و روش ها: اﻳﻦ ﺑﺮرﺳﻲ از ﻧﻮع نیمه آزﻣﺎﻳﺸﻲ ﺑﻮد. بدین منظور از بین زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر سیرجان که مبتلا به اختلال کمبود میل جنسی بودند، تعداد 30 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به گروه های آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) تقسیم شدند. اعضای گروه آزمایش در طول 10 جلسه هفتگی مورد طرحواره درمانی قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از شاخص تمایل جنسی هالبرت (1992) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون تحلیل کواریانس به کار گرفته شد.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد طرحواره درمانی موجب کاهش معنی دار میانگین نمرات کمبود میل جنسی در گروه آزمایش (59.00±17.62) نسبت به گروه کنترل (47.98±14.05) گردیده است (p<0.05).نتیجه گیری: بر پایه یافته های این پژوهش نتیجه گرفته می شود که اثربخشی طرحواره درمانی بر افزایش میل جنسی مراجعین به مراکز مشاوره موثر می باشد.

مقدمه: یکی از عوامل بسیار مهمی که باعث بهبود و یا از هم پاشیدگی روابط زوجین می شود، شیوه ای است که از آن برای مدیریت تعارض هایشان استفاده می کنند. رفتاردرمانی دیالکتیکی (Dialectical Behavior Therapy) مدت کوتاهی است که از لحاظ نظری، کتابی را برای حل تعارضات زوجین ارائه داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر سبک های مدیریت تعارض زوجین پرتعارض انجام شد.مواد و روش ها: طرح پژوهش به صورت نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش را کلیه زوج های دارای تعارض استان قم تشکیل می دادند. 30 زوج انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه ها جایگزین شدند. از پرسشنامه سبک های مدیریت تعارض Rahim در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برنامه آموزش DBT، در 11 جلسه برای گروه مداخله، هفته ای 2 ساعت، برگزار شد. پس از انجام پس آزمون، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای سبک های حل تعارض سازنده (F=51.21)، سبک های غیرسازنده تعارض (F=46.15) نشان داد که بین گروه های مداخله و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.001).نتیجه گیری: برنامه DBT برای گروه مداخله، در بهبود سبک های سازنده حل تعارض و کاهش سبک های غیرسازنده، به طریق معنی داری موثر بوده است. به نظر می رسد می توان از این برنامه برای آموزش روجین دارای تعارض و در آستانه طلاق لاستفاده کرد.

مقدمه: سال های دانشگاه دوره ی انتقالی مهمی است که طی آن، دانشجویان فشارهای تحصیلی، شغلی و زندگی زیادی را پشت سر می گذارند. در این راستا وجود ایده پردازی خودکشی در بین دانشجویان آثار منفی روانی و اجتماعی گسترده ای به دنبال دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه حس انسجام و تنظیم شناختی هیجان با افکار خودکشی در دانشجویان انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه محقق اردبیلی در سال تحصیلی 1396 بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای یک مرحله ای تعداد 367 دانشجو به عنوان نمونه انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های تجدید نظر شده خودکشی، فرم کوتاه پرسش نامه حس انسجام آنتونوسکی و فرم کوتاه پرسش نامه تنظیم شناختی هیجان گرانفسکی، کرایچ و اسپاینهون بود. داده های پژوهش با روش های آمار توصیفی شامل فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد و رگرسیون خطی چندگانه به روش هم زمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد بین حس انسجام (r=-0.25) و تنظیم شناختی هیجان (r=-0.32) با افکار خودکشی رابطه منفی معنی دار وجود دارد (p<0.011). بین تنظیم شناختی هیجان ناسازگار (r=0.27) با افکار خودکشی نیز رابطه مثبت معنی داری وجود داشت. حس انسجام و تنظیم شناختی هیجان سازگار و ناسازگار تقریبا 23 درصد از تغییرات افکار خودکشی را پیش بینی می کنند.نتیجه گیری: حس انسجام و تنظیم شناختی هیجان سازگار و ناسازگار می تواند از متغیرهای مرتبط با افکار خودکشی دانشجویان باشد؛ بنابراین، توصیه می شود درمانگران و مشاوران به ویژه در مراکز مشاوره دانشگاه ها جهت درمان و کاهش افکار خودکشی دانشجویان، توجه به این مولفه ها را در دستور کار خود قرار دهند.

مقدمه: اختلال خوردن، پیامدهای روان شناختی منفی زیادی دارد و یکی از روش های موثر در تعدیل ویژگی های روش شناخت درمانی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر خودتوصیف گری بدنی و تفکر ارجاعی منفی دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر نوجوان مبتلا به اختلال خوردن دوره دوم متوسطه 16-15 ساله شهر اهواز در سال تحصیلی 97-1396 بودند. نمونه پژوهش 30 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای یک جلسه) با روش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های اختلال خوردن Garner و همکاران، فرم کوتاه خودتوصیف گری بدنی Marsh و همکاران و تفکر ارجاعی منفی Ehring و همکاران بود. داده ها با روش های تحلیل کوواریانس چندمتغیره و کوواریانس تک متغیره در متن تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل شدند.یافته ها: شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی باعث افزایش خودتوصیف گری بدنی (F=5.444, p<0.028) و کاهش تفکر ارجاعی منفی (F=17.437, p<0.001) دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن شد.نتیجه گیری: نتایج حاکی از تاثیر روش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش خودتوصیف گری بدنی و کاهش تفکر ارجاعی منفی دختران نوجوان مبتلا به اختلال خوردن بود. بنابراین، درمانگران می توانند از این روش در کنار سایر روش ها برای بهبود ویژگی های روان شناختی دختران نوجوان استفاده کنند.

مقدمه: فعالیت ورزشی و افزایش آمادگی بدنی به عنوان یک عامل احتمالی در کاهش بیماری ها و مرگ و میر ناشی از آن شناخته شده است. طول تلومر یک بیومارکر اصلی سن سلول به شمار می رود و با بیماری ها ارتباط دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی - تناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و میزان بیان پروتئین متصل به تلومر (TRF2) بود.مواد و روش ها: در این کارآزمایی نیمه تجربی، تعداد 20 مرد جوان غیرفعال از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر در سال تحصیلی 96-95 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تمرین و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین هم زمان مقاومتی و تناوبی بود. مرحله اول، تمرین تناوبی دویدن بر روی نوار گردان و مرحله دوم اجرای تمرین مقاومتی بود. نیم ساعت قبل از تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین تمرین، 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t مستقل و زوجی استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد هشت هفته تمرین مقاومتی - تناوبی مانع از کوتاه شدن طول تلومر (p=0.022, t=3.87) و باعث افزایش فعالیت تلومراز (p=0.000, t=5.107) می شود. همچنین در مقایسه با قبل از تمرین، افزایش معنی دار مقادیر پروتئین متصل به تلومر (p=0.014, t=2.463) دیده شد.نتیجه گیری: تمرین ترکیبی باعث افزایش طول تلومر و افزایش فعالیت تلومراز آزمودنی ها گردید. به نظر می رسد این تمرین تاثیر مطلوبی بر بیولوژی تلومر داشته باشد. نتایج، اهمیت فعالیت ورزشی منظم و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مرتبط با افزایش سن را نشان داد.

مقدمه: امروزه درمان های موج سوم در روان درمانی به جای چالش با شناخت ها، بر آگاهی و پذیرش از هیجان ها، شناخت ها و رفتارها تاکید دارند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکال در بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری مردان سوء مصرف کننده مواد بود.مواد و روش ها: در این مطالعه از نوع نیمه تجربی، جامعه آماری سوء مصرف کنندگان مواد شهر کرمانشاه در سال 1396 بودند. 60 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده در سه گروه بیست نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) قرار گرفتند. گروه های درمان پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکال هر کدام 10 و 12 جلسه تحت مداخله قرار گرفتند و گروه گواه مداخله ای دریافت ننمود. ابزار گردآوری داده ها مقیاس بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه اجرا شد. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین میانگین نمرات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری گروه های آزمایش تفاوت معنی داری وجود داشت (p£0.001). مقایسه گروه های درمانی حاکی از آن بود که بین درمان پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکال در بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری تفاوت معنی داری وجود ندارد.نتیجه گیری: با توجه به تاثیر درمان پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکال در بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری مردان سوء مصرف کننده مواد، این درمان برای بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری مردان سوء مصرف کننده مواد توصیه می شود.