هدف از تحقیق حاضر، تعیین ارتباط توان هوازی بیشینه با برخی عوامل خطرزای بیماری قلبی– کرونری بود. بدین منظور 59 آزمودنی با میانگین سنی 21.15±2.55 سال، قد 174±6.83 سانتیمتر و وزن 70.26±12.62 کیلوگرم از بین دانشجویان پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد به صورت خوشه ای چندمرحله ای و تصادفی انتخاب شدند. برای اجرای تحقیق، ابتدا آزمودنی ها در تست 1.5 مایل برای برآورد توان هوازی بیشینه (VO2max) شرکت کردند؛ سپس وزن، قد، دور شکم و دور لگن آزمودنی ها اندازه گیری و ضخامت چربی زیر پوست در سه ناحیه سینه، شکم و ران هم برای تعیین درصد چربی بدن (BF%) تعیین شد. همچنین کلسترول تام (TC)، لیپوپروتئین کم چگال (LDL)، لیپوپروتئین پرچگال (HDL)، تری گلیسیرید (TG)، نسبت کلسترول به لیپوپروتئین پرچگال (TC/HDL) و نسبت دور شکم به دور لگن (WHR) نیز تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از ضریب همبستگی گشتاوری پیرسون استفاده شد و حداقل سطح معنی داری برای این تحقیق p<0.05 تعیین گردید. نتایج این تحقیق نشان داد بین توان هوازی با WHR, TG, LDL, FFM و BF% و BMI رابطه معکوس معنی داری در سطح P≤0.01 وجود دارد. بین توان هوازی بیشینه با TC هم رابطه معکوس معنی داری در سطح P≤0.05 مشاهده شد. با این حال، بین توان هوازی بیشینه با HDL و نسبت TC/HDL رابطه معنی داری مشاهده نشد. نتایج این تحقیق نشان داد که فعالیت بدنی بر ترکیب بدن تاثیر می گذارد و تاثیر مطلوبی بر لیپیدهای سرم دارد که موجب کاهش عوامل خطرزای بیماری قلبی کرونری می شود.