دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1396 | دوره:25 | شماره:133 |تعداد مقالات:9

مقدمه و هدف: بر اساس تعریف ارائه شده توسط WHO/FAO :''پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ایی هستند که استفاده از میزان کافی آن اثرات سودمندی برای میزبان به ارمغان می آورد. ساکارومایسس سرویزیه اولین مخمر غیرپاتوژنی است که به عنوان پروبیوتیک برای انسان شناخته شد. سودوموناس آئروجینوزا یکی از پاتوژنهای مهم فرصت طلب است که مقاومت قابل توجهی به طیف وسیعی از مواد آنتی باکتریال دارد. این مطالعه اثر ساکارومایسس سرویزیه را بر تولید فاکتورهای بیماری زای سودوموناس آئروجینوزا (الاستاز، آلکالین پروتئاز و حرکت) ارزیابی می کند.مواد و روش ها: در این مطالعه، از سویه بومی ساکارومایسس سرویزیه S3 که خاصیت پروبیوتیکی آن در مطالعات قبلی به اثبات رسیده و از باکتری سودوموناس آئروجینوزا سویه PAO1 استفاده گردید. به منظور بررسی اثر (سوپرناتانت و لیزات) مخمر برسودوموناس آئروجینوزا از آزمایش های فنوتیپی (آزمایش تست الاستاز-آلکالین پروتئاز-حرکت) مناسب استفاده گردید.نتایج: عصاره ساکارومایسس سرویزیه (سوپرناتانت-لیزات) تخلیص شده از سویه بومی، دارای اثرات مهارکنندگی علیه سودوموناس آئروژینوزا است. سه فاکتور دخیل در بیماری زایی سودوموناس آئروجینوزا که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت (الاستاز- حرکت-آلکالین پروتئاز) همگی در بررسی های فنوتیپی تا حد قابل قبولی کنترل و مهار گردید.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، ساکارومایسس سرویزیه دارای اثرات کاهنده علیه فاکتورهای بیماری زای سودوموناس آئروجینوزا است که با تحقیقات گسترده تر در این زمینه می توان به عنوان یک روش نوین و امیدبخش در درمان عفونت های حاصل از این باکتری مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و هدف: بیماری کبدی در دیابت نوع 2 رواج دارد و فعالیت ورزشی در پیشگیری و درمان آسیب کبدی ناشی از دیابت موثر است. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین شنا بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئنیاز 2 (MMP-2) و سطوح فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا (TNF-a) در بافت کبد موش های صحرایی دیابتی شده با آلوکسان بود.مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، 28 سر موش صحرایی نر ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه (7 تایی) کنترل، دیابت، تمرین، دیابت+ تمرین تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (یک دوز، 90 میلی گرم/کیلوگرم) القا شد. حیوانات با تمرین شنا به مدت 6 تا 30 دقیقه در روز به مدت 8 هفته ورزش داده شدند و 48 ساعت پس از آخرین مداخله ها کشته شدند و فعالیت کبدی MMP-2 و سطوح TNF-a به ترتیب به روش های زیموگرافی و الایزا تعیین شد. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل دادها استفاده شد (p<0.05).نتایج: یافته ها نشان داد متعاقب القای دیابت، فعالیت MMP-2 و سطوح TNF-a کبدی در موش های صحرایی افزایش یافت (p<0.05) درحالی که 8 هفته تمرین شنا منجر به کاهش معنی دار سطوح TNF-a و فعالیت MMP-2 در بافت کبد موش های صحرایی دیابتی شد (p<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین منظم شنا می تواند به واسطه کاستن از فعالیت MMP-2 و سطح بیان TNF-a در موش های صحرایی دیابتی تا حدودی از آسیب کبدی ناشی از دیابت جلوگیری کند.

مقدمه و هدف: در پژوهش حاضر فرمولاسیون لیپوزومی پگیله حاوی دوکسوروبیسین به منظور بررسی اثر شارژ سطحی بر روی سمیت سلولی سنتز شد.مواد و روش ها: فرمولاسیون لیپوزومی دوکسوروبیسین حاوی DPPC، Cholesterol و DSPE-mPEG به همراه مقادیر مختلف فسفولیپید کاتیونی DOTAP (صفر، 2.5 و 20 درصد) به روش گرادیان pH تهیه شد. نانو ذرات تهیه شده از جهت درصد بارگذاری دارو، سایز ذرات، شاخص پراکندگی، رهایش دارو 48 ساعته و شارژ سطحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. هم چنین اثر سمیت دوکسوروبیسین آزاد و محصور شده بر رده سلولی Saos-2 مقایسه شد.نتایج: درصد بارگذاری دارو برای هر سه فرمولاسیون بالای 82 درصد است. فرمولاسیون ها به صورت مونو دیسپرس می باشند و سایز ذرات با کاتیونی شدن کاهش یافته است. پتانسیل زتا از 23- تا +22.4 متغیر بوده و در مدت زمان 48 ساعت، 43 درصد از دارو از لیپوزوم آزاد گشته است. سمیت سلولی دوکسوروبیسین با کپسوله کردن افزایش یافته است. افزایش فسفولیپید کاتیونی باعث کاهش زنده مانی سلولی شده است. افزایش سمیت دارویی برای دوکسوربیسین محصور در لیپوزوم کاتیونی هم به خاطر بیش تر آهسته رهش بودن سامانه و هم به خاطر سمیت ایجاد شده توسط DOTAP در ساختار است.نتیجه گیری: سمیت دوکسوربیسین با محصورسازی درون لیپوزوم افزایش می یابد. این افزایش برای دوکسوربیسین محصور شده درون لیپوزوم کاتیونی بیش تر است.

مقدمه و هدف: OCT4 مهمترین فاکتورهای رونویسی درگیر در حفظ پرتوانی و بازبرنامه ریزی سلول های سوماتیک است. از طرفی، مطالعات اخیر نشان داده است که فقدان یا جهش در ژن P53 بازبرنامه ریزی هسته را تسهیل می کند. مطالعه حاضر با هدف بازبرنامه ریزی سلول های بنیادی بافت چربی انسانی با استفاده از بیش بیان OCT4 و کاهش بیان P53 طراحی شد.مواد و روش ها: سلول های بنیادی بافت چربی با استفاده از آنزیم کلاژناز از نمونه های چربی شکمی بیماران تحت عمل زیبایی ابدومینوپلاستی جداسازی شد. برای شناسایی سلول های بنیادی بافت چربی، بیان مارکرهای مزانشیمی با روش فلوسیتومتری بررسی شد و سلول ها به رده های استخوانی و چربی تمایز داده شدند. سلول های بنیادی بافت چربی در مرحله پاساژ سوم با پلاسمید بیانی حامل ژن OCT4 و shRNA مهارکننده P53 (وکتور pCXLE- hOCT4/shp53) ترنسفکت شدند. یک هفته پس از ترنسفکشن، بیان ژن های پرتوانی با روش qPCR بررسی شد.نتایج: سلول های بنیادی بافت چربی در مرحله پاساژ سوم مورفولوژی فیبروبلاست مانند نشان دادند. نشانگرهای مزانشیمی CD90، CD73 و CD105 به ترتیب در 94، 80.2 و 81.1 درصد از سلول ها بیان شد. به علاوه، سلول های بنیادی بافت چربی به سلول های چربی و استخوانی تمایز یافتند. طبق نتایج qPCR، بیان ژن های OCT4، SOX2، LIN28، REX1، CCND1 و C-MYC در سلول های ترنسفکت شده با وکتور حامل ژن OCT4 و shRNA مهارکننده P53 نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار نشان داد.نتیجه گیری: بیش بیان ژن OCT4 و مهار بیان P53 به بازبرنامه ریزی سلول های بنیادی بافت چربی به سمت حالت پرتوانی کمک می کند. این روش ممکن است توان تمایزی سلول های بنیادی بافت چربی را برای کاربردهای درمانی افزایش دهد.

مقدمه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمانگری شناختی رفتاری بر باورها و بازخوردهای نارساکنش درباره خواب، نشخوار فکری، نگرانی و برانگیختگی پیش از خواب در دانشجویان مبتلا به اختلال بی خوابی دانشگاه کردستان بود.مواد و روش ها: این پژوهش به روش نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویانی بودند که در سال تحصیلی 95-1394 در دانشگاه کردستان مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش شامل 34 دانشجوی مبتلا به بی خوابی بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه 17 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند و پرسشنامه های شدت بی خوابی، باورها و بازخوردهای ناکارآمد درباره خواب، نشخوار فکری، نگرانی و برانگیختگی پیش از خواب را تکمیل نمودند. به افراد گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 75 دقیقه ای درمان شناختی رفتاری برای بی خوابی ارائه گردید، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل واریانس مکرر تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج حاکی از این بود که نمرات تمامی آزمون های شدت بی خوابی (41%)، باورها و بازخوردهای نارساکنش درباره خواب (35%)، نشخوار فکری (29%)، نگرانی (44%) و برانگیختگی پیش از خواب (26%) در گروه آزمایش، در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری کاهش قابل توجهی نسبت به شرکت کنندگان گروه کنترل داشته اند (p<0.01) که این نشان دهنده اثربخشی درمان بوده است.نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، می توان متغیرهای شناختی و هیجانی را واسطه های کلیدی اثربخشی درمانی، درمانگری شناختی رفتاری دانست، بنابراین، تمرکز انحصاری روش های درمانی بر این متغیرها ممکن است به پیامدهای درمانی بهتری منجر شود.

مقدمه و هدف: آیرزین به عنوان مایوکاینی ترشح شده با فعالیت ورزشی شناخته شده است که نقش مهمی در متابولیسم انرژی و تنظیم بیماری های متابولیک مانند چاقی ایفا می کند. هدف از مطالعه حاضر اثر هشت هفته تمرین هوازی بر سطح آیرزین سرمی موش های صحرایی نر چاق بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد 16 سر موش (وزن 250 الی 300 گرم، نمایه توده بالای 30 گرم بر سانتیمتر مربع) به دو گروه تمرین هوازی با شدت 70 الی 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (شدت متوسط) و گروه کنترل تقسیم شدند. تمرین هوازی شامل: هشت هفته تمرین هوازی روی نوارگردان، تعداد جلسات تمرینی 5 جلسه در هفته به مدت زمان 60 دقیقه در روز اجرا شد. پس از دوره تمرین، سطح آیرزین سرمی، اندازه گیری شد. از آزمون t همبسته و مستقل جهت بررسی تفاوت میانگین های درون و بین گروهی استفاده شد و برای آزمون فرضیه ها سطح معناداری p<0.05 درنظرگرفته شد.نتایج: سطح آیرزین سرمی، در گروه تمرین هوازی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار یافت (t=4.18 و p=0.001). مقادیر وزن در گروه تمرین هوازی کاهش معنی دار یافت.نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، هشت هفته تمرین هوازی منجر به افزایش معنی دار آیرزین سرمی شد. همچنین، به نظر می رسد تمرین هوازی با شدت متوسط منجر به افزایش در فرایند گرمازایی، کاهش وزن بدن و افزایش انرژی مصرفی شود.

مقدمه و هدف: دیابت یکی از بیماری های متابولیکی است که با دیسفانکشن و آسیب عروقی همراه است. تمرینات ورزشی در بیماران دیابتی باعث بهبود رگ زایی می شود که به روند درمان این بیماران کمک می کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تمرین هوازی بر بیان پروتئین Spred-1، Raf1 و VEGF بافت قلبی موش های صحرایی دیابتی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه، 50 موش صحرایی به صورت رندمایز به چهار گروه دو گروه تمرین هوازی دیابتی و سالم (به مدت 8 هفته و 6 جلسه در هفته) و دو گروه کنترل دیابتی و سالم تقسیم شدند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی عضله قلبی آن ها تحت شرایط استریل جدا شد. بیان پروتئین VEGF، Spred-1 و Raf-1 با روش الایزا سنجیده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری p <0.05 و نرم افزار Spss نسخه 16 استفاده شد.نتایج: نتایج مطالعه نشان داد دیابت موجب کاهش معنی دار میزان بیان پروتئینVEGF (p<0.05) و Raf-1 (p<0.04) و افزایش معنی دار پروتئین Spred-1 (p<0.05) می شود. هم چنین، نشان داده شد هشت هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی دار بیان پروتئین VEGF (p<0.05) و Raf-1 (p<0.05) و کاهش معنی دار پروتئین Spred-1 (p<0.05) می شود.نتیجه گیری: تمرین هوازی توانست سبب افزایش بیان پروتئین VEGF و Raf1 و کاهش Spred-1 در سلول های قلبی شده و به این ترتیب اثرات دیابت بر بیان این پروتئین ها در قلب را بهبود بخشید.

مقدمه و هدف: ساکارومیسس سرویزیه یکی از انواع مخمرهای پروبیوتیک است که تاثیرات مثبت بر سلامت دارد. سودوموناس آئروجینوزا یکی از باکتری های بیماری زای فرصت طلب بسیار مهم است. اگزوتوکسین S از توکسین ها و آنزیم های ترشحی مهم آن است. هدف از این مطالعه تعیین اثر سوپرناتانت ساکارومیسس سرویزیه بر ممانعت از رشد سودوموناس آئروجینوزا و اثر آن بر بیان ژن اگزوتوکسین S به روش Real-Time PCR است.مواد و روش ها: کشت سودوموناس آئروجینوزا در محیط Brain Heart Broth صورت گرفت. استخراج Total RNA باکتری با کیت RNA Protect Bacteria و استخراج cDNA با کیت QuantiTect Transcription Reverse انجام شد. کشت ساکارومیسس سرویزیه در محیط Potato Dextrose Broth صورت گرفت و سوپرناتانت آن به دست آمد. سه بار آزمایش حداقل غلظت بازدارنده رشد (MIC) سوپرناتانت علیه سودوموناس آئروجینوزا با روش micro dilution broth انجام شد. سوسپانسیون باکتریایی سودوموناس آئروجینوزا سه بار جداگانه با کشت خالص و سوپرناتانت مخمر مجاور شد و هر بار آزمایش Real-Time PCR با کیت QuantiTect SYBER Green PCR جهت سنجش بیان ژن اگزوتوکسین S صورت گرفت.نتایج: حداقل غلظت ممانعت گر رشد (MIC) سوپرناتانت علیه سودوموناس آئروجینوزا 2048 mg/ml بود. نتایج آزمایش Real-Time PCR نشان دهنده بازده بیان ژن اگزوتوکسین S در کشت باکتری و سوپرناتانت 1.77 بود.نتیجه گیری: سوپرناتانت باعث ممانعت از رشد سودوموناس آئروجینوزا شد اما سبب افزایش بیان ژن اگزوتوکسین S در سودوموناس آئروجینوزا گردید، زیرا از غلظت MIC سوپرناتانت استفاده شد و عدد بازده بیان ژن بزرگ تر از 1 شد.