گفتمان نما ها عناصری زبانی هستند که روابط بین واحدهای کلام را برقرار می کنند. به عبارتی، این عناصر زبانی در گفتمان پیوستگی به وجود می آورند و اجازه ی انحراف از مسیر را به گفتمان نمی دهند. گفتمان نماها نقش های متفاوتی در زبان ایفا می کنند و، از همین رو، تا به حال طبق الگو های مختلف و در رویکردها و حوزه های متفاوتی مطالعه شده اند. در این پژوهش، براساس الگوی برینتون (1996) که الگویی دو لایه ای است، نقش های متفاوت گفتمان نمای «خُب»، که بر اساس این پژوهش بیشترین کاربرد را در زبان فارسی دارد، از منظر نقش گرایی و کاربردشناسی زبان بررسی و تحلیل شده است. این پژوهش ازنوع پیکره بنیاد است و داده های آن از فیلم های تلویزیونی «پنج تا پنج»، «یه بلیط شانس» و «عمو جان هیتلر» (بر روی لوح فشرده) گردآوری شده است. براساس داده های این پژوهش، بیشتر نقش های گفتمان نمای «خب» در فرانقش بینافردی یافت می شوند و بیشترین نقشی که این گفتمان نما ایفا می کند، نقش واکنش است.