نوین سلامت (Current Research in Medical Sciences)
سال:1396 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:4

در سال های اخیر شاهد آن هستیم که کنفرانس های علمی زیادی توسط دانشگاهها، موسسات و همچنین پاره ای از شرکت ها برگزار می شود. هدف اصلی و راهبردی همه این کنفرانس های علمی، برقراری شبکه ای علمی فیمابین پژوهشگران و شرکتهای معروف و نیز ایجاد روند مبادله دانش میان آنهاست )1و2. ) این مبادله دانش به پژوهشگران و دانشجویان کمک می نماید تا در فضایی علمی قرار گرفته که این امر به رشد بصیرت علمی آنها خواهد انجامید. از جمله این کنفرانس ها می توان به همایش ملی و بین المللی دانشجویی اشاره نمود که فرصت های ارزشمندی در اختیار دانشجویان پزشکی قرار می دهد تا با همایش های علمی و دانشگاهی آشنا گردند )2. )از طریق شرکت در یک کنفرانس، دانشجویان مهارت های ظریفی خواهند آموخت که در ارتقای حیات دانشگاهی آنها بسیار تاثیر گذار است. یک دانشجوی پزشکی به روش های گوناگون می تواند در این همایش ها شرکت کند: شرکت در همایش بدون داشتن مقاله و شرکت با داشتن مقاله. چنانچه دانشجو کار تحقیقاتی درخوری دارد که مناسب همایش است می تواند به صورت ارائه پوستر و یا سخنرانی آن را در اختیار دیگران قرار دهد که هر دوی آنها تجربه کاملا تازه ای برای آنها خواهد بود. وقتی دانشجوی پزشکی از طریق سخنرانی در همایش شرکت می کند، لازم است با استاد راهنمای خود ملاقات داشته باشد. یقینا این ملاقات ها در عرضهی هر چه کامل تر و موثرتر دستاورد علمی اش نیز کمک کننده خواهد بود. برای دانشجویان با ارائه سخنرانی در محیطی متفاوت از فضای دانشگاه یا کلینیک، دریچه ای جدید در حیات علمی شان گشوده خواهد شد. اگر کاری که در همایش عرضه می شود به صورت ارائه پوستر باشد دانشجو لازم است برای انعکاس بصری موضوع آمادگی قبلی کسب نماید و چکیده آن را برای دیگران شرح دهد. بی تردید در روند آماده سازی پوستر، دانشجویان چگونگی ارائه داده را فرا می گیرند و یاد می گیرند که چگونه جزییات کار علمی خود را به رشته تحریر در آورند. همچنین با حضور در این محیط های علمی، دانشجویان با سایر مجامع علمی ارتباط برقرار نموده که این مشارکت کمک می نماید تا آنها با سایر پروژه ها که توسط دانشجویان و یا نهادهای دیگر عرضه می شود، آشنا گردند. لذا همواره تاکید می شود دانشجویان ولو بدون در اختیار داشتن محصول تحقیقاتی مربوط به خود در همایش ها شرکت نمایند و به این ترتیب در ارتقای علمی خود نقشی تعیین کننده ایفا نمایند. پر واضح است که دانشی که امروزه در اختیار ما قرار دارد، محصول تلاش و خرد جمعی بشر است و در این راستا، همایش ها به ما و دانشجویان فرصت می دهد تا با کاوش در عرصه های ناشناخته و یا کمتر شناخته شده ارتقا یابیم که این امر ورای آموزش مرسوم و سنتی دانشگاهی قرار دارد.

-سابقه و هدف: پایان نامه ها بعنوان منابع علمی معتبر در برنامه درسی دانشجویان، از نقش به سزایی در آماده سازی و ایجاد توانمندی آنان برای مشارکت در فعالیت های پژوهشی برخوردارند. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی رعایت آیین نگارش علمی در واحد درسی پروژه و یا به نوعی پایان نامه فارغ التحصیلان کارشناسی مهندسی بهداشت محیط انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه بصورت توصیفی مقطعی روی 110 پروژه مهندسی بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی بابل از بدو تاسیس رشته تا شهریور ماه 1394 به اجرا در آمده است. داده ها به روش تحلیل استنادی از طریق مراجعه مستقیم به گزارش پروژه ها، با استفاده از فرمی محقق ساخته مبتنی بر اهداف پژوهش در چهار بخش مشتمل بر رعایت اصول کلی، ساختاری، محتوایی، و منابع جمع آوری گردید. جهت پردازش داده ها از شاخص های آمار توصیفی استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میزان رعایت ملاک های عمومی در پروژه ها، به تفکیک سالهای مورد مطالعه با روند رو به رشد همراه بوده و بجز سال 1394 از آهنگ صعودی حکایت داشته است. میزان رعایت ملاک های اختصاصی نیز از سال 1389 تا سال 1393 با روند رو به رشد پیوسته ای همراه بوده و از 8/48% در سال 1389 به حدود 86 % در سال 1394 افزایش یافته است. نقصهایی در ملاکهای اختصاصی وجود داشته که از جمله آنها می توان به عدم معرفی آزمون های آماری(6/54%)، فرضیه ها و سوال های پژوهش(5/34%) و متغیرها(30%) اشاره کرد. از نظر ملاحظات مربوط به تدوین منابع، 41% آنها با اشتباهاتی در توالی منابع و 8/51% با مشکلاتی در شیوه نگارش روبرو بودند. در مجموع اطلاعات 6/63% از منابع کامل نبود. نتیجه گیری: گرچه غالب گزارش پروژه های مورد بررسی از نظر محتوای علمی ارزشمند بوده اند اما در ملاحظات ساختاری، محتوایی، و اصول نگارش منابع با خطاهای متعددی روبرو بودند. بدیهی است نظارت بیشتر می تواند ضمن ارتقاء کیفیت آموزش و پژوهش دانشگاه، مانع از اتلاف منابع و حصول نتیجه مطلوب در دانش آموختگان گردد.

-سابقه و هدف: سندرم پیش از قاعدگی یکی از شایعترین اختلالات زنان در سنین باروری است که ترکیبی از اختلالات جسمی، عصبی و روانی است که در نتیجه آن، سازگاری اجتماعی، ارتباط درون فردی و فعالیتهای طبیعی فرد با مشکل مواجه شده و بر کیفیت زندگی وی تاثیر منفی میگذارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی فراوانی علائم و نشانههای سندرم قبل از قاعدگی در زنان متاهل شهر کرمان است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 240 زن متاهل مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهر کرمان، پرسشنامهای شامل: اطلاعات دموگرافیک (تعداد فرزندان، شغل، تحصیلات، تعداد فرزندان) و علائم سندرم قبل از قاعدگی را تکمیل نمودند. افراد مورد بررسی، زنان متاهل غیر باردار کمتر از 45 سال بودند. نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون T مستقل مورد پردازش قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی زنان برابر 6/7 ± 4/32 سال بود که 9/62 درصد زنان مورد مطالعه علائم PMS متوسط یا شدید داشتند، همچنین 4/15 درصداز زنان مورد مطالعه دارای اختلال ملال قبل از قاعدگی (PMDD) بودند. با در نظر گرفتن شدت علائم، شایعترین تظاهرات" علایم جسمانی 79%، " عصبانیت و زودرنجی 78%، " خستگی و کمبود انرژی 73%، " کاهش علاقه به فعالیتهای داخل منزل 63% بودند. تأثیر علائم بر مسئولیتهای خانوادگی با فراوانی 60% بیشترین شدت را در بخش تاثیر علائم داشت. نتیجه گیری: با توجه به شیوع گستردهی علائم و نشانههای سندرم قبل از قاعدگی و تاثیر غیر قابل انکار علایم در زندگی و روابط اجتماعی و همچنین فقدان یک ابزار سنجش ملی و تفاوتهای فرهنگی، جغرافیایی لازم است بررسیهای بیشتری در زمینه شناخت این علایم و آموزشهای برنامهریزی شده انجام گیرد.

-سابقه و هدف: زنان در سنین باروری در معرض مشکلات جسمی و روانی بسیاری می باشند که اگر مورد توجه قرار نگیرد باعث عوارض و مرگ و میر در آنها می شود. خودمراقبتی می تواند بیشترین نقش را در حفظ سلامتی زنان داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر، مروری بر تکنیک های مؤثر بر ارتقای رفتارهای خود مراقبتی زنان در سنین باروری می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه، با استفاده از کلید واژه های خودمراقبتی، رفتار خودمراقبتی، زنان، سنین باروری و با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی از قبیل Google scholar، Science direct، PubMed و SID انجام شد و از بین185 مقاله انگلیسی و فارسی به دست آمده در محدوده سالهای 2016-2000، از 79 مقاله استفاده شد. یافته ها: نتایج مرور مطالعات منجر به سازماندهی تکنیک های مؤثر بر ارتقای رفتارهای خودمراقبتی زنان در سه طبقه اصلی شد. طبقه اول؛ تعدیل سبک زندگی (بهبود رژیم غذایی، ورزش، ترک دخانیات و الکل، افزایش آگاهی و دانش سلامتی)، طبقه دوم؛ رفتارهای پیشگیری و غربالگری (غربالگری سرطان زنان، خودداری از پرتوهای یونیزان، خودداری از عفونت های منتقله از راه جنسی مانندHPV، توجه به سابقه خانوادگی بیماریها و توانمندسازی در برابر خشونت) و طبقه سوم؛ رفتارهای تطابق با بیماری و درمان (خودکنترلی، تصویر سازی مثبت از بدن، هدف سازی، استفاده از طب مکمل و جایگزین) می باشند. نتیجه گیری: زنان بوسیله یادگیری و عمل به تکنیک های خودمراقبتی در برخورد با مشکلات شایع دوران باروری خود، می توانند به ارتقای سلامتی خود، خانواده و جامعه شان کمک کنند.