مطالعات کاربردی تندرستی در فیزیولوژی ورزش
سال:1398 | دوره:6 | شماره:1 |تعداد مقالات:14

هدف: تحقیق حاضر با هدف مقایسه تأثیر یک هفته مکمل سازی سیترولین-مالات (Cit) و ال-آرژنین (Arg) بر مقادیر هورمون رشد و پاسخ های متابولیکی مردان کشتی گیر متعاقب آزمون شبیه ساز کشتی انجام شد. روش: در یک مطالعه نیمه تجربی، 20 کشتی گیر 25-19 ساله (وزن، 90-60 کیلوگرم و درصد چربی 20-12 درصد) انتخاب و به صورت تصادفی و دوسویه کور در دو گروه همگن مکمل سازی یک هفته ای Arg (چهارگرم در روز) و Cit (چهارگرم در روز) قرار گرفتند. در ابتدا و پس از نمونه گیری اولیه خونی کشتی گیران آزمون شبیه ساز کشتی را اجرا کردند و سپس نمونه خونی ثانویه پنج دقیقه بعد از آزمون اخذ شد. بعد از یک هفته مکمل سازی، مجدداً پروتکل تمرینی و اخذ نمونه های خونی تکرار شد تا غلظت هورمون رشد (GH)، گلسیرول، اسید های چرب آزاد (FFA) و گلوکز پلاسمایی اندازه گیری شود. داده ها با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یک هفته مکمل سازی Cit و Arg و ترکیب آنها باعث افزایش معنی دار پاسخ ناشی از ورزش GH، گلیسرول، FFA و جلوگیری از افت معنی دار کاهش گلوکز خون متعاقب آزمون شبیه ساز کشتی گردید. با این حال، افزایش غلظت GH در گروه مکمل سازی Cit بیشتر از گروه Arg بود (05/0>P). . نتیجه گیری: به نظر می رسد یک هفته مکمل سازی Cit به طور موثرتری نسبت به ال-آرژنین باعث افزایش هورمون رشد، گلیسرول، FFA و کاهش مقادیر گلوکز ناشی از فعالیت شود.

کافئین بر پاسخ ایمنی بدن حین فعالیت ورزشی اثرگذار است و نشان داده شده که کافئین غلظت استیل کولین استراز و میلوپراکسیداز در موش های تمرین کرده را کاهش داده است؛ بنابراین در این پژوهش اثر مصرف کافئین بر فعالیت آنزیم های استیل کولین استراز و میلوپراکسیداز پس از فعالیت ورزشی مقاومتی در ورزشکاران مورد بررسی قرار گرفت. پانزده ورزشکار در مطالعه تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما و متقاطع، 6 میلی گرم کافئین و دارونما (مالتودکسترین) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن را یک ساعت قبل از فعالیت مقاومتی دریافت کردند. نمونه گیری خون از سیاهرگ بازویی آزمودنی ها قبل، بعد و یک ساعت بعد از فعالیت ورزشی مقاومتی جهت اندازه گیری غلظت میلوپراکسیداز و استیل کولین استراز گرفته شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری 05/0 استفاده گردید. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که در غلظت استیل کولین استراز تفاوت معنی داری در بلافاصله و 15 دقیقه بعد از فعالیت مقاومتی بین کافئین و دارونما وجود دارد (05/0>P، اما در ارتباط با غلظت میلوپراکسیداز تفاوت معنی دار بین شرایط کافئین و دارونما وجود نداشت (05/0P). به نظر می رسد که مصرف مکمل کافئین قبل از فعالیت مقاومتی از افزایش غلظت آنزیم استیل کولین استراز در مردان ورزشکار جلوگیری می کند و احتمالاً کافئین از این طریق سبب کاهش فعالیت های التهابی می گردد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید همراه با مکمل یاری آلژینات سدیم بر سطح PYY و نیمرخ لیپیدی در مردان مبتلا به سندرم متابولیک بود. در تحقیق حاضر که یک پژوهش نیمه تجربی بود، 24 مرد جوان مبتلا به سندرم متابولیک به صورت تصادفی در 3 گروه، تمرین تناوبی شدید با مکمل (8n=)، تمرین تناوبی شدید با دارونما (8n=) و کنترل(8n=) قرار گرفتند. برنامه تمرینی، با شدت 85 تا 95 ضربان قلب ذخیره، در هر هفته سه جلسه و به مدت 8 هفته شرکت کردند. وضعیت اشتها و نمونه های خونی در دو مرحله جمع آوری شد. یافته ها نشان می دهد که تمرین تناوبی شدید با مکمل یاری آلژینات سدیم و یا دارونما باعث افزایش هورمون PYY و کاهش کل نمره z سندرم متابولیک در مردان جوان می شود. در حالی که PYY در گروه کنترل تغییر معناداری نداشت. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین تناوبی شدید همراه با مکمل یاری آلژینات سدیم بیشتر از تمرین تناوبی شدید با دارونما باعث افزایش سرکوب اشتها و کاهش کل نمره z سندرم متابولیک می شود.

مقدمه: تاثیر تمرینات یک طرفه بر استقامت عضلانی و مکانیسم اثرگذاری آن بطورکامل شناخته نشده است. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی یک طرفه بر قدرت، زمان واماندگی، خستگی عصبی-عضلانی و هم انقباضی سینرژیست در عضو تمرین کرده و تمرین نکرده طرف مقابل بود. روش پژوهش: 20 دختر دانشجوی سالم بطور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. آزمودنیهای گروه تجربی تمرین مقاومتی را روی فلکسورهای آرنج دست غیربرتر سه روز در هفته و به مدت هشت هفته انجام دادند. سیگنال الکترومیوگرافی سطحی از عضلات فلکسور آرنج دست تمرین کرده و قرینه درطول حداکثر انقباض ارادی و انقباض زیربیشینه ثبت شده و براساس مقادیر ریشه دوم میانگین (RMS) و میانگین توان فرکانس (MPF) و انتگرال الکترومیوگرافی(IEMG) در پیش آزمون و پس آزمون محاسبه گردید. یافته ها: نتایج نشان دهنده افزایش معنی داری در حداکثر انقباض ارادی و زمان واماندگی درطول مهارت ایزومتریک زیربیشینه در عضو تمرین کرده و قرینه بود. تفاوت معنی داری بین دو گروه در مقادیر RMS و MPF عضله دوسربازویی عضو تمرین کرده و بدون تمرین وجود داشت که درمورد عضله بازویی قدامی و سه سربازویی در عضو تمرین نکرده وجود نداشت. همچنین بعد از تمرین مقاومتی تفاوت معنی داری در نسبت IEMG عضلات درگیر بین بلوکهای انقباض زیربیشینه هم در عضو تمرین کرده و هم قرینه وجود دارد که تمایل به تناوب را در فعالیت عضلات سینرژیست نشان میدهد. نتیجه گیری: بخشی از اثرگذاری تمرین مقاومتی یک طرفه بر زمان واماندگی بواسطه بهبود مکانیسم الگوی تناوبی فعالیت سینرژیست توجیه می شود.

هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر شش هفته مکمل سازی ترکیبی متیل سولفونیل متان و گلوکزآمین بر سطوح مالون دی آلدئید و آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز متعاقب یک جلسه تمرین پلایومتریک می باشد. در این پژوهش نیمه تجربی 22 ورزشکار مرد به طور تصادفی در دو گروه مکمل و دارونما جای گرفته و قبل و بعد از دوره ی مکمل سازی، در دو وهله فعالیت پلایومتریک شرکت کردند. برای اندازه گیری میزان سرمی آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و مالون دی آلدئید، خون گیری در چهار مرحله انجام گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. مقدار مالون دی آلدئید در گروه مکمل پس از فعالیت پلایومتریک به طور معنی داری کمتر از گروه دارونما بود و میزان فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز در گروه مکمل نسبت به گروه دارونما بیشتر بود. مکمل سازی ترکیبی ممکن است با افزایش محتوی آنزیم آنتی اکسیدانی سوپر اکسید دیسموتاز باعث کاهش پراکسیداسیون لیپیدی (سطوح مالون دی آلدئید) و افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و درنتیجه کاهش فشار اکسایشی شود.

از جمله تاثیرات مثبت تمرین ورزشی القای ترشح آدیپوکاینهای مفید از بافت چربی میباشد که در کاهش ریسک فاکتورهای بیماریهای قلبی عروقی نقش مهمی دارند. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر مقادیر سرمی CTRP9، امنتین 1، پروفایل لیپیدی و مقاومت انسولینی در زنان چاق غیرفعال میباشد. 20 زن چاق غیرفعال (2520 سال) در دو گروه 10 نفری تمرین هوازی و کنترل، داوطلب شرکت در پژوهش حاضر شدند. برنامه تمرین به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه به مدت 45 تا60 دقیقه اجرا شد. از گروه تمرین و کنترل قبل و بعد از 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در هفته 8 و پس از 10 الی 12 ساعت ناشتایی برای سنجش شاخص های مورد نظر، نمونه گیری خونی به عمل آمد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون آماری T زوجی و مستقل در سطح معناداری 05/0>P تحلیل شد. انجام 8 هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنیدار CTRP9 ( 022/0p=) و امنتین 1 (039 /0p=) شد. در مقایسه با گرو کنترل نیز، تمرین هوازی سبب افزایش معنیدار CTRP9 (047/0p=) وHDL ( 001/0p= ) و کاهش معنیدار مقاومت به انسولین (008/0p=)، کلسترول تام (020/0 (p=، درصد چربی بدن (003/0 (p= و WHR (041/0 (p=شد. به نظر می رسد 8 هفته تمرین هوازی با افزایش CTRP9 و امنتین 1 نقش مهمی در کنترل پروفایل لیپیدی و مقاومت به انسولینی داشته باشد و تغییرات این فاکتورها نقش مهمی در پیشگیری از بیماریهای قلبی عروقی دارند.

ای سلکتین بازگوکننده تخریب و فعال سازی اندوتلیال می باشد، همچنین نقش مهمی در فرایندهای التهابی بازی می کند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی تناوبی با شدت بالا بر سطح پلاسمایی ایی سلکتین و شاخص های گلبول های سفید در مردان سالم بود. تعداد 23 نفر مرد جوان فعال از طریق فراخوان انتخاب و به روش تصادفی ساده به دو گروه تمرین مقاومتی تناوبی با شدت بالا (11 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 8 هفته فعالیت مقاومتی تناوبی با شدت بالا را به صورت 3 جلسه در هفته انجام داد و گروه کنترل زندگی عادی روزمره خود را ادامه دادند. از آزمون t همبسته و مستقل در سطح 0. 05 ≥ P برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. یافته نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی تناوبی سبب کاهش معنی دار ایی-سلکتین شد (0. 001 =P) اما بر منوسیت ها، نوتروفیل ها، آئوزینوفیل ها و لنفوسیت ها تأثیر معنی داری نداشت (0. 05

زمینه و هدف: هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر شاخص مقاومت به انسولین بیماران پیش دیابتی بود. روش کار: 32 بیمار پیش دیابتی در 4 گروه 8 نفری کنترل (CON)، گروه تمرین تناوبی (HIT)، گروه تمرین تداومی با شدت Fatmax (FAT) و شدت آستانه بی هوازی (IAT) قرار گرفتند. قبل و بعد از 12 هفته تمرین ورزشی گلوکز و انسولین خون آزمودنی ها در آزمایشگاه سنجش و از آزمون آماری ANOVA برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان تاثیر تمرین ورزشی بر گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین فقط در گروه HIT با گروه IAT معنی دار است. همچنین میزان تاثیر تمرین ورزشی بر انسولین خون بین گروه FAT و HIT با IAT معنی دار است. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که شدت و نوع فعالیت ورزشی از عوامل تاثیر گذار بر بهبود شاخص مقاومت به انسولین در افراد پیش دیابتی است.

محرک های فیزیولوژیکی مانند محتوای اسید آمینه رژیم غذایی و فعالیت ورزشی می توانند رهایش هورمون رشد (GH) را تحت تاثیر قرار دهند. از اینرو، پژوهش حاضر تعیین تاثیر دو مقدار مکمل سازی اسیدهای آمینه شاخه دار (BCAA) بر پاسخ GHو عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-I) پس از فعالیت مقاومتی سنگین در وزنه برداران معلول بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 21 آزمودنی واجد شرایط آزمون پس از همگن سازی بر اساس نوع معلولیت و یک تکرار بیشینه (1-RM) در چهار حرکت مورد نظر به طور تصادفی در سه گروه 7 نفره همگن تقسیم شدند. یک هفته پیش از آزمون ورزشی روزانه 120 میلی گرم/کیلو گرم/روز مصرف نمودند. سپس همه آزمو دنی ها یک جلسه تمرین مقاومتی سنگین (چهار حرکت بالا تنه با چهار ست 8 تا 10 تکراری با 80 درصد 1-RM) را اجرا نمودند. 30 دقیقه قبل، بلافاصله بعد و 30 دقیقه پس از اجرای آزمون ورزشی آزمودنی های گروه مقدار پایین و بالا به ترتیب 240، 480 میلی گرم/کیلو گرم/روز یا شبه دارو (150 میلی لیتر محلول طعم دار هم کالری) دریافت نمودند. نمونه گیری خون در چهار مرحله (یک هفته قبل از آزمون ورزشی، 30 دقیقه قبل، 30 و 120 دقیقه بعد از آزمون ورزشی) گرفته شد. نتایج نشان داد که مکمل سازی BCAA با مقادیر 240 و480 میلی گرم/کیلو گرم/روز تاثیر معنی داری بر پاسخ GH و IGF-I وزنه برداران معلول به یک جلسه فعالیت مقاومتی بالا تنه ندارد و افزایش معنی داری این شاخص ها در هر سه گروه مشابه است. بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد فعالیت ورزشی مقاومتی محرکی فیزیولوژیک قوی برای افزایش غلظت GH و IGF-I وزنه برداران معلول می باشد و مکمل سازی BCAA پاسخ این عوامل هورمونی افزایش نمی دهد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید بر سطوح آدیپونکتین، مقاومت به انسولین و شاخص های سندروم متابولیک در مردان مبتلا به سندروم متابولیک می باشد. 22 نفر مرد مبتلا به سندروم متابولیک به طور تصادفی به دو گروه HIIT (12 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه HIIT به مدت هشت هفته و سه جلسه در هر هفته 6-12 وهله فعالیت شدید با شدت 80-85 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 2 دقیقه و استراحت فعال با شدت 50 درصد به مدت 2 دقیقه درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره و مدت 25-60 دقیقه تمرین کرد. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه های خون جمع آوری و سطوح آدیپونکتین، انسولین، گلوکز و نیمرخ لیپیدی به روش الایزا اندازه گیری شد. از آزمون t همبسته برای تحلیل داده ها استفاده و سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. تحلیل داده ها نشان داد، تمرین HIIT باعث افزایش معنی دار سطوح آدیپونکتین و HDL می شود (05/0P˂ )، همچنین، تمرین HIIT باعث کاهش وزن بدن، دور کمر، BMI، متوسط فشارخون، گلوکز و مقاومت به انسولین شد (05/0P˂ ). با این حال تمرین HIIT تأثیر معنی داری بر انسولین نداشت (05/0P>). به طورکلی، تمرین HIIT با افزایش آدیپونکتین، بهبود مقاومت به انسولین و شاخص های خطر سندروم متابولیک، نقش مهمی را به عنوان راهکار درمانی مؤثر برای بیماران سندروم متابولیک ایفا می کند.

افزایش تولید رادیکال های آزاد در طول فعالیت بدنی و متابولیسم ازجمله تغییرات بیولوژیکی بارزی می باشند که با ایجاد استرس اکسیداتیو در بدن می توانند زمینه ی بروز بسیاری از بیماری ها را فراهم سازند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو هفته تمرین هوازی همراه با مکمل ژل رویال بر ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و سوپراکسید دیسموتاز بر روی موش های صحرایی نر نژاد ویستار می باشد. در این پژوهش 20 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به دو گروه تمرین و تمرین با مکمل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دویدن تا سرحد خستگی بر روی نوارگردان با سرعت 12 متر بر دقیقه و پنج روز در هفته بود و روزانه 300 میلی گرم ژل رویال به ازای هر کیلوگرم از وزن موش ها به صورت خوراکی و به مدت دو هفته داده شد. داده ها با استفاده از روش کلموگروف-اسمیرنوف و آزمون t ارزیابی شدند. در این پژوهش سطح معنی داری 5 صدم (05/0=α ) استفاده شد. دو هفته تمرین هوازی همراه با مکمل ژل رویال برروی سوپراکسیداز دیسموتاز و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام تأثیر معنی داری دارد. در این تحقیق نشان داده شد که خوردن ژل رویال باعث کاهش استرس اکسایشی می شود.

مقدمه و هدف: بیماری کبد چرب، نوعی تجمع چربی در سلول های کبدی است که در صورت عدم کنترل، روندی بدخیم را به سمت فیبروز شدن بافت کبد و تخریب سلولی آن طی می کند. در این مطالعه تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و بر آنزیم های کبدی در رت های اوریکتومی شده مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روشها: بدین منظور50 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار تحت شرایط کنترل شده )دما، چرخه ی روشنایی و تاریکی و دسترسی آزاد به آب و غذا(نگهداری شدند و بعد از آشناسازی با پروتکل تمرینی، به صورت تصادفی به 5 گروه 10 تایی شامل: گروه شم(Sham)، گروه اواریکتومی( (OVX، گروه اواریکتومی شده و تمرین مقاومتی (OVX+RE)، گروه اواریکتومی شده و تمرین استقامتی (OVX+EN)، گروه اواریکتومی شده و ترکیب تمرینات استقامتی-مقاومتی (OVX+EN+RE) تقسیم شدند. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه ی تمرینی حیوانات بیهوش و تشریح شدند وبافت کبد برای بررسی آنزیم های مربوطه از بدن جدا شد. نتایج: نتایج نشان داد که تمرینات استقامتی و مقاومتی وترکیبی برآنزیم های کبدی ALT و AST در رت های اوریکتومی شده تأثیر معناداری دارد (05/0 p<). ولی تمرینات ترکیبی بیشترین تاثیر را برآنزیم کبدی ALT و AST در رت های اوریکتومی داشت (05/0 p<). اواریکتومی باعث افزایش آنزیم های کبدی ALT و AST شد (05/0 p≤ )

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر سه ماه تمرین هوازی همراه با مکمل سازی عصاره ی مرزن جوش بر آپوپتوز عضله ی نعلی موش های صحرایی نر می باشد. در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر سه ماهه به شکل تصادفی در پنج گروه (تمرین هوازی، مکمل مرزن جوش، تمرین + مکمل مرزن جوش، کنترل شش ماهه و کنترل سه ماهه) جایگزین شدند. گروه های تمرین و تمرین +مرزن جوش به مدت 12 هفته تمرین هوازی (پنج روز در هفته، شیب 15% به مدت 60-10 دقیقه و سرعت 33-24 متر/دقیقه) را انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله-ی نعلی رت ها استخراج شد و میزان بیان ژن های درگیر در آپوپتوز (کاسپاز 9 و سیتوکروم C)، از روش RT-PCR بررسی شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تک راهه در سطح معنی داری 0. 05 تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد پس از دوره مداخله، وزن عضله ی نعلی و نسبت وزن عضله ی نعلی به وزن بدن در بین گروه ها تفاوت معنی داری داشت (05/0>P). همچنین، مقدار بیان نسبی کاسپاز 9 در بین گروه ها بعد از دوره مداخله تفاوت معنی داری داشت (05/0>P). ولی مقدار بیان نسبی سیتوکروم c در بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت (05/0

ترشح سایتوکاین های پیش التهابی و ضد التهابی در تنظیم شرایط کنترل اختلالات متابولیکی بدن نقشی اساسی دارد...