دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1397 | دوره:25 | شماره:136 |تعداد مقالات:8

مقدمه و هدف: تقریباً 13٪-18. 4٪ از زنان باردار در طول بارداری افسردگی دارند. در حال حاضر اطلاعات زیادی در مورد ارتباط بین ورزش در دوران بارداری و علائم افسردگی در زنان باردار سالم وجود ندارد. در این مطالعه، اثرات یک برنامه تمرینی قبل از زایمان بر روی نمره افسردگی ادینبورگ بررسی شده است. مواد و روش ها: در مجموع 100 زن باردار سالم (سن 18 سال و سن بارداری 21 تا 24 هفته) به دو گروه، گروه مداخله (50 نفر) و کنترل (50 نفر) تقسیم شدند. به گروه تجربی یک برنامه ورزشی 12 هفته ای (توصیه های استاندارد شامل تمرین هوازی و تمرینات قدرتی) بین 20 تا 36 هفته بارداری تحت نظارت هر دو هفته ارائه شد. آن ها تشویق می شدند که سه روز در هفته برنامه ورزشی آموزش داده شده را در منزل انجام دهند. گروه کنترل مراقبت های روتین بارداری را دریافت می کردند. نتیجه اولیه نشانه های افسردگی بود که توسط پرسشنامه افسردگی ادینبورگ در اولین مصاحبه و بلافاصله پس از مداخله 12 هفته ای مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: مقایسه میانگین و انحراف معیار نمره پرسشنامه افسردگی ادینبرگ در دو گروه قبل از مداخله نشان داد که اختلاف مشخص آماری بین دو گروه قبل از مداخله وجود ندارد. ( p>0. 05) پس از مداخله 12 هفته ای، نمره افسردگی پرسشنامه ادینبورگ گروه مداخله به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل علائم کاهش یافت (P<0. 01). مقایسه میانگین و انحراف معیار تفاوت نمرات افسردگی ادینبرگ قبل و بعد از مداخله نشان دهنده اختلاف مشخص آماری دو گروه است p<0. 001) ). نتیجه گیری: ورزش در دوران بارداری علائم افسردگی را کاهش می دهد. توصیه و ترویج انجام ورزش و فعالیت فیزیکی در بارداری اقدامی مفید برای سلامت جسمی و روانی زنان است.

مقدمه و هدف: تمرین ورزشی و مصرف مکمل کوآنزیم Q10، ممکن است در کاهش عوامل پیش التهابی و افزایش عوامل ضدالتهابی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مؤثر باشند. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی با غالب مقاومتی همراه با مصرف مکمل کوآنزیم Q10 بر سطوح سرمی TNF-α و IL-10 در این بیماران بود. مواد و روش­ ها: در این تحقیق نیمه­ تجربی، 28 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به ­ طور تصادفی به سه گروه تجربی (تمرین + مکمل، تمرین + دارونما، مکمل) و یک گروه کنترل (دارونما) تقسیم شدند. بیماران در دو گروه تمرین ورزشی، یک برنامه ترکیبی شامل سه جلسه در هفته (دو جلسه مقاومتی و یک جلسه هوازی)، به مدت هشت هفته اجرا و در دو گروه مصرف کننده مکمل، روزانه 200 میلی­ گرم مکمل کوآنزیم Q10 مصرف کردند. سطوح سرمی TNF-α و IL-10، قبل و بعد دوره تمرین اندازه­ گیری و داده­ ها با استفاده از روش­ های آماری شاپیرو-ویلک، آنالیز کوواریانس و t همبسته، در سطح معنی­ داری 05/0˂ P تحلیل شدند. نتایج: بر اساس تحلیل آنکووا روی مقادیر پس­ آزمون، تفاوت گروه­ ها با یکدیگر معنی­ دار نبود (05/0˃ P بین گروهی). همچنین نتایج آزمون t همبسته، تفاوت معنی­ داری در سطوح سرمی TNF-α و IL-10 هیچ­ یک از گروه­ ها نسبت به قبل از مداخله نشان نداد (05/0˃ P درون­ گروهی). نتیجه­ گیری: هشت هفته تمرین ترکیبی و مصرف مکمل کوآنزیم Q10، تغییر معنی­ ­ داری در سطوح سرمی TNF-α و IL-10 ایجاد نمی­ کند.

مقدمه و هدف: ضایعه فشاری بروی طناب نخاعی سبب بروز طیف وسیعی از اختلالات حسی و حرکتی می گردد. در این تحقیق سعی شد پس از ایجاد مدل فشاری بر نخاع موش صحرایی بالغ تغییرات بافتی بررسی شود. بدین منظور واکنش گلیوز با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی بابیان آنزیم CNP ase و GFAP و تأثیر استیل ال کارنیتین در این روند ارزیابی شد. مواد و روش ها: 24 موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی در 4 گروه بصورت تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام لامینکتومی مهره های 9 تا 11 پشتی با توجه به گروه مطالعه یا کنترل اعمال فشار (30 گرم بر واحد سطح) و تزریق روزانه داخل صفاقی استیل ال کارنیتین (300 میلی گرم) انجام شد. پس از 4 هفته تمامی نخاع ها خارج و بررسی مورفومتری و ایمنوهیستوشیمی به صورت میانگین ± خطای استاندارد بیان گردید. پس از مشخص نمودن توزیع داده ها برای مقایسه نتایج از آزمون تی و آنوای یک طرفه با نرم افزار SPSS Ver19 استفاده شد. نتایج: نتایج مورفومتری حاکی از کاهش تعداد سلول های عصبی حرکتی به دنبال فشار مکانیکی است. استیل ال کارنیتین سبب کاهش این روند گردید (05/0 ≥ p). همچنین استیل ال کانیتین سبب کاهش سلول های آستروسیت شد (05/0 ≥ p). نتیجه گیری: برای اولین بار استیل ال کارنیتین در واکنش گلیوز مطالعه و نتایج حاکی از کاهش آستروسیت ها و افزایش حدوداً سه برابر اولیگودندروسیت ها شد. با پیش فرض تولید میلین جهت مشخص شدن نقش بیشتر استیل ال کارنیتین پیشنهاد بررسی درازمدت و چگونگی انتقال پیام عصبی می گردد.

مقدمه و هدف: فعالیت جسمانی در دوران بارداری اثرات سودمندی بر سلامتی مادر و جنین دارد. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین الگوی فعالیت جسمانی در زنان باردار نخست زا مراجعه کننده به بیمارستان شهید مصطفی خمینی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی تحلیلی بر روی 268 زن باردار نخست زا در بیمارستان مصطفی خمینی انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه ی استاندارد فعالیت جسمانی در بارداری بود. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و با آزمونمن ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد فقط 2/36 درصد از زنان باردار، مدت زمان پیاده روی مطلوب و مطابق راهنما داشتند. کار در منزل که عمدتاً به شکل فعالیت های در حالت نشسته است درصد قابل توجهی از فعالیت های روزانه ی افراد مورد مطالعه است (60/2± 34/7) و مدت زمان فعالیت های ورزشی کمترین مدت زمان فعالیت های روزانه آنان است (08/0 ± 14/0 روز/ساعت). عمده فعالیت های مادران از نوع فعالیت های سبک و بی تحرک است. زایمان به صورت طبیعی 6/30 درصد از کل زایمان ها بود. مقدار وزن گیری در 6/58% افراد بیش ازحد توصیه شده بود. ارتباط معناداری بین فعالیت جسمانی و ورزشی با نوع زایمان مشاهده شد. افرادی که پیاده روی بیشتری داشتند، احتمال زایمان طبیعی بیشتری هم داشتند (03/0= P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه از اثرات مثبت فعالیت جسمانی در بارداری حمایت می کند. لذا با توجه به اقبال کم از طرف خانم های باردار، راهکارهای مناسب از طرف مراکز ذیربط از جمله دانشگاه ها و مراکز مراقبت بارداری لازم است.

مقدمه و هدف: آلوپسیا آره آتا (AA) یک ریزش موی خودایمنی است که حدود 1 تا 2% از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد. اگرچه سبب شناسی و پاتوژنز بیماری هنوز ناشناخته است اما پلی مورفیسم TNFα-308G/A به عنوان عامل مؤثر در گسترش AA شناخته شده است. هدف از انجام تحقیق، بررسی تأثیر این پلی مورفیسم بر بیماران مبتلا به AA و افراد کنترل است. مواد و روش ها: این مطالعه شامل 30 بیمار مبتلا به AA و 15 فرد کنترل است. DNA ژنومی توسط روش DNG-Plus جداسازی و توسط روش PCR-RFLP به منظور تشخیص پلی مورفیسم TNFα-308G/A انجام گرفت. به علاوه ارتباط این ژن ها با فاکتورهای دموگرافیک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج تست PCR-RFLP مشخص کرد که ژنوتیپ GG بیشترین فراوانی را در افراد مبتلا به آلوپسیا آره آتا و افراد کنترل دارد (P= 0. 816). ژنوتیپ GA در 30% بیماران و 20% افراد کنترل شناسایی گردید (P= 0. 477). ژنوتیپ AA فقط در 7/6% افراد کنترل یافت شد اما هیچ کدام از بیماران دارای ژنوتیپ AA نبودند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که ارتباط معنی داری بین پلی مورفیسم TNFα-308G/A با بیماری AA و فاکتورهای دموگرافیک مورد بررسی وجود ندارد.

هدف: اثرات مهارکننده ی اسانس آویشن شیرازی بر تولید سوپراکسید و نیتریک اکسید و بیان ژن های NADH اکسیداز (NOX) و نیتریک اکسید سنتاز (NOS) مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: اسانس گیاه توسط روش تقطیر جداسازی و اجزای تشکیل دهنده آن بوسیله کروماتوگرافی گازی متصل به طیف سنج جرمی مشخص شد. قدرت جاروب کنندگی اسانس بر روی رادیکال سوپراکسید و نیتریک اکسید به روش بیوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله بعد سلول های ماکروفاژ موشی تحریک شده با لیپوپلی ساکارید (LPS) با غلظت های مختلف اسانس تیمار شدند و بیان ژن های ان آ دی اچ اکسیداز و نیتریک اکسید سنتاز به روش Real Time PCR و همچنین میزان تولید یون سوپراکسید و نیتریک اکسید به روش های بیوشیمیایی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: ترکیبات اصلی تشکیل دهنده اسانس گیاه آویشن، لینالوول (9/32 درصد)، کارواکرول (7/26 درصد)، تیمول (5/12 درصد)، پاراسیمن (5/4 درصد) و الفا-پینن (2 درصد) می باشند. اسانس آویشن در غلظت های پایین 70-100 میکروگرم/میلی لیتر قدرت جاروب کنندگی زیادی از آنیون های سوپراکسید (O2-) و نیتریک اکسید (NO) در مطالعات درون شیشه ای از خود نشان می دهد. اسانس در غلظت غیرسیتوتوکسیک، در ماکروفاژهای موشی تحریک شده توسط LPS باعث کاهش شدید تولید یون سوپراکسید و نیتریک اکسید شد. همچنین در سلولهای J774 (لاین ماکروفاژهای موشی) تحریک شده با LPS اسانس آویشن باعث کاهش بیان ام آر ان آ نیتریک اکسید سنتتاز و NADH اکسیداز شد. نتیجه گیری: مشاهدات حاکی از آن است که فعالیت آنتی اکسیدانی اسانس آویشن احتمالا از طریق کاهش تولید نیتریک اکسید، سوپراکسید و کاهش بیان ژن های نیتریک اکسید سنتتاز و NADH اکسیداز است.

مقدمه و هدف: بولوس پمفیگوئید (BP) متعلق به گروه بیماری های خودایمنی بوده و شایع ترین نوع در میان بیماری های پوستی همراه با تاول است. اگرچه مختصات ژنتیکی این بیماری هنوز به طور کامل روشن نشده است، برخی مطالعات ارتباط وجود یک پلی مورفیسم در اگزون 10 ژن COL17A1 Exon) (10-pos 734-T /C, rs805708 را با استعداد به بیماری BP نشان داده اند. تاکنون، این مطالعات به طور مستقل تکرار نشده و همچنین ارتباط این پلی مورفیسم ها با بیماری BP در جمعیت ایرانی مورد مطالعه قرار نگرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه شامل 20 بیمار مبتلا به BP و 20 فرد کنترل است DNA ژنومی توسط روش DNG-Plus جداسازی شد. به منظور آنالیز جهش نقطه ای اگزون 10 ژن COL17A1 (rs805708) از روش Tetra-primer ARMS PCR استفاده شد. بررسی احتمال ارتباط استعداد ژنتیکی بیمار در صورت داشتن هر یک از ژنوتیپ های این ژن ها با بیماری های مختلف و همچنین مواردی مانند سن و جنس نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج بررسی جهش موجود در اگزون 10 ژن COL17A1 (rs805708) نشان داد که هیچ تفاوت معنی داری در فرکانس ژنوتیپی و اللی این پلی مورفیسم در بیماران و افراد کنترل وجود ندارد (05/0P> ) نتیجه گیری: مقایسه ژن جهش یافته در پلی مورفیسم rs805708 اگزون 10 ژن COL17A1 ارتباط معناداری را با بیماری نشان نداد. این نتایج نشان می دهد که استعداد ژنتیکی برای ایجاد بیماری BP در نژادهای مختلف می تواند کاملاً متفاوت باشد.