مجله پزشکی کوثر
سال:1386 | دوره:12 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

هدف: هدف از انجام این مطالعه کشت سه بعدی سلولهای بنیادی مزانشیمی موشی در داخل ژل آلژینت و بررسی تمایز به غضروف آن می باشد. روش بررسی: موشهای NMRI با سن تقریبی 6ـ4 هفته قربانی شدند و سلولهای مغز استخوان آنها با تراکم کم (به تعداد 500 سلول در هرخانه از ظروف 6 خانه ای) کشت شد. با انجام دو پاساژ متوالی، جمعیت خالصی از سلولهای فیبروبلاستی ظاهر شد. به منظور کشت سه بعدی و تمایز به غضروف، ده میلیون سلول حاصل از پاساژ دو، در ده میلی لیتر محلول آلژینت معلق شد و سوسپانسیون حاصل به ده قسمت مساوی تقسیم شد و در ظروف 12 خانه ای توزیع گردید. با استفاده از محلول کلرید کلسیم، سوسپانسیون سلولهای مزانشیمی به حالت ژل در آمد. به منظور تمایز به غضروف، محیط کندروژنیک حاوی10 نانو گرم فاکتور رشد TGF-B3 و 10 نانوگرم BMP-6 به ژل حاوی سلولهای مزانشیمی اضافه شد. در پایان مدت کشت (3 هفته)، وقوع تمایز با بهره گیری از روشهای رنگ آمیزی اختصاصی تولوئیدن بلو، تکنیک RT-PCR و فراساختار مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در کشت اولیه سلولهایی با مورفولوژی چند ضلعی، کشیده، پهن و دوکی مشاهده شد. با انجام اولین پاساژ، جمعیت نسبتا خالصی از سلولهای دوکی ظاهر شد و دومین پاساژ سبب شد تا به اندازه کافی سلول برای مرحله بعدی مطالعه فراهم شود. نتایج رنگ آمیزی تولوئیدن بلو نشان داد که سلولها در درون ژل در داخل ساختارهای شبه لاکونایی قرار گرفته اند و اطراف آنها، با مناطق متاکروماتیک احاطه شده است. ژل آلژنیت خود به حالت متاکروماتیک ظاهر شد. همچنین نتایج RT-PCR نشان داد که mRNA کلاژن تایپ II، X و aggrecan به میزان زیادی در سلولهای تمایز یافته تولید شده است. از طرفی بررسی برشهای ظریف حاکی از این بود که سلولهای تمایز یافته در مرکز کشت سه بعدی، دارای دستگاههای ترشحی رشد کرده بودند که بیانگر وضعیت نسبتا فعال آنها بود.  نتیجه گیری: سلولهای مزانشیمی موشی، در کشت سه بعدی در داخل ژل آلژینت، به راحتی فنوتیپ غضروف را کسب می نمایند. نکته جالب توجه این است که در پایان دوره تمایز، سلولها از لحاظ فراساختاری فعال به نظر می رسند.

هدف: در این تحقیق، تاثیر پیش ساز تولید نیتریک اکساید (ال-آرژینین) و مهارگر سنتز نیتریک اکساید (L-NAME) بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای بزرگ آزمایشگاهی نر حساس شده به مورفین بررسی گردید. روش بررسی: در یک مطالعه اولیه اثر تجویز دوزهای مختلف مورفین در القای ترجیح مکان شرطی شده در حیوانات سالم بررسی شد تا دوز غیر موثر مورفین شناخته شود. همچنین، با تجویز منقطع مورفین (mg/kg 5)، در سه روز پیاپی و به دنبال آن پنج روز بدون دارو، در حیوانات حساسیت به مورفین القاء شد به نحوی که تجویز دوز غیر موثر مورفین در این حیوانات باعث بروز ترجیح مکان شرطی شده چشم گیری گردید. ال-آرژینین و یا L-NAME در روزهای تزریق مورفین (mg/kg 5) و یا در روز تست به داخل ناحیه تگمنتوم شکمی حیوانات تزریق می شدند تا اثر آنها بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده در این حیوانات مشخص شود. یافته ها: نتایج نشان دادند که تجویز مورفین (0.5mg/kg ، 1، 5، 2.5، 7.5 و 10) در حیوانات سالم باعث بروز ترجیح مکان شرطی شده گردید. تجویز منقطع مورفین (mg/kg 5) سبب بروز حساسیت به مورفین در حیوانات شد. تجویز ال-آرژینین ( 0.3 , 0.1 ,0.01mg/Rat) قبل از تجویز مورفین در روزهای القا ترجیح مکان شرطی شده و یا در روز تست اثری بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده در موشهای حساس به مورفین نداشت. تجویز  0.1μg/Rat )L-NAME ، 0.01  و 3/0) قبل از تجویز مورفین در روزهای القا ترجیح مکان شرطی شده نیز اثری را از خود نشان نداد در حالیکه باعث مهار بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای حساس به مورفین گردید. نتیجه گیری: بنظر می رسد که نیتریک اکساید نقش مهمی را در کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موشهای بزرگ آزمایشگاهی نر حساس شده به مورفین بازی نمی کند.

هدف از این تحقیق در مرحله اول بدست آوردن الگوی پروتئینی دیواره سلولی عوامل تایید شده ‏کاندیدا آلبیکنس و کاندیدا گلابراتا بصورت جداگانه و در مرحله دوم بدست آوردن الگوی پروتئینی دیواره ‏سلولی عوامل کاندیدا آلبیکنس جمع آوری شده از منابع بالینی بوده است. اطلاعات بدست آمده می تواند ‏تشابهات و تفاوتهای این الگوهای بدست آمده را با الگوهای استاندارد مدنظر قرار دهد. روش بررسی: پروتئین های دیواره سلولی با روش سایش با گلوله های شیشه ای به دست آمدند. ‏پروتئین های دیواره سلولی بعد از تخریب دیواره، جدا و به وسیله ‏SDS‏ (‏‎(Sodium Dodecyl Sulfate‏ دو ‏درصد جمع آوری شدند. سپس از تکنیک ‏SDS-PAGE‏ (‏Sodium Dodecyl Sulfate - Poly ‎Acrylamide Gel electrophoresis‏) و ضریب دایس برای بررسی الگوی الکتروفورزی و میزان شباهت ‏آنها استفاده گردید.‏ یافته ها: بیشترین شباهت پروتئین های دیواره سلولی بین نمونه های ناخن و دهان، بازو و پا، ناحیه کشاله ‏ران و سوش استاندارد کاندیدا آلبیکنس با 95 درصد شباهت نمایان گردید. بیشترین وزن مولکولی مشابه در ‏پروتئین های دیواره سلولی در کلیه ایزوله ها (35 و 64) کیلودالتون در 12 نمونه، 24 کیلودالتون در 10 نمونه و ‏‏(50 و 26) کیلودالتون در 9 نمونه دیده شد. کمترین شباهت در وزن مولکولی پروتئین های دیواره سلولی (29، ‏‏42 و 60 کیلودالتون) در 8 نمونه و 29 کیلودالتون در یک نمونه از کاندیدا آلبیکنس دیده شد.‏ نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از مجموع الگوهای پروتئینی دیواره سلولی می تواند برای مقایسه آنها با ‏الگوهای پروتئین های سیتوپلاسمی استفاده شود و نتایج جهت مطالعات در شرایط ‏In vitro‏ و مطالعات ‏ملکولی مورد استفاده قرار گیرد.‏

هدف: سنجش میزان بقا و تکثیر سلولی در تعیین میزان اثر داروهای ضدسرطانی بر روی سلول ها امری مهم به نظر می رسد که در این خصوص روشهای متعددی استاندارد شده است. کال پروتکتین متالوپروتئینی است که در سیتوزول نوتروفیل، ماکروفاژ، لنفوسیت، مونوسیت و سلولهای اجدادی ماکروفاژها وجود دارد و اثر مهاری آن در برخی سرطان ها گزارش شده است و نشان داده شده که کال پروتکتین می تواند به عنوان یک عامل درمانی در سرطان مطرح باشد. کال پروتکتین دارای نقش های ضدباکتری، ضد قارچ، تعدیل کننده ایمنی وخواص ضدتکثیر و شیموتاکتیک می باشد. در این مطالعه دو روش رنگ سنجی MTT و تریپان بلو در تعیین سیتوتوکسیسیتی کال پروتکتین برسلول های سرطانی معده انسان در شرایط آزمایشگاهی مقایسه شده است. روش بررسی: کال پروتکتین از سلول های نوتروفیل انسان با روشهای کروماتوگرافی تخلیص شد. در این مطالعه از رده سلولی سرطان معده (AGS) در محیط کشت RPMI، حاوی 10% FBS استفاده شده است. تعداد سلول های مورد مطالعه در این آزمایش حدود 10000 سلول بوده است که در حضور غلظتهای مختلف 25، 50، 100، 200 و µg/ml 400 از کال پروتکتین در فواصل زمانی 24، 48 و 72 ساعت انکوبه شده اند. جهت بررسی اثر مهاری کال پروتکتین بر رشد سلول از دو روش رنگ سنجی MTT assay و تریپان بلو (trypan blue) استفاده شده است. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی اثر کال پروتکتین بر میزان مرگ و میر سلولهای AGS نشان داد که همبستگی معنی داری بین دو روش MTT و تریپان بلو وجود دارد (01/0<P) به طوری که LC50 این دارو در همه فواصل زمانی انکوباسیون در روش MTT پایین تر از تریپان بلو می باشد. LC50 کال پروتکتین بر سلول های AGS در روش رنگ سنجی تریپان بلو در فواصل زمانی 24، 48 و 72 ساعت به ترتیب 8/141، 71 و µg/ml 33/29 و در روش MTT 96/78، 38/66 و µg/ml 9/86 بود. بعلاوه همبستگی (correlation) بین نتایج بدست آمده در دو روش رنگ سنجی در فواصل زمانی مختلف، خطی، مثبت و معنی دار محاسبه شد (p<0.01 تا p<0.001). نتیجه گیری: نتایج حاصل از دو نوع روش مطالعه توکسیسیتی کال پروتکتین بر سلول های سرطانی معده هماهنگ بوده ولی روش MTT از حساسیت بالاتری برخوردار می باشد و با توجه به اجرای آسانتر در روش MTT می توان این روش را مناسب، دقیق و سریع معرفی کرد.

هدف: هدف تخلیص پارااکسوناز -1 سرم انسان که به نظر می رسد یکی از آنزیم های موثر در خنثی سازی ‏مواد ارگانوفسفات است، می باشد.‏ روش بررسی: در این تحقیق دو نوع ستون کروماتوگرافی تعویض آنیونی (‏DEAE Sephadex A-50‎‏) و ‏غربال مولکولی (‏Sephadex G-200‎‏) برای تخلیص این آنزیم مناسب شناخته شد. با استفاده از دترجنت ‏غیریونی، آنزیم از ساختار لیپوپروتئین ‏HDL‏ جدا گردید. پس از اتصال آنزیم به ستون تعویض یون با ‏شستشوی متناوب پروتئین های ناخواسته و غیرمتصل از ستون خارج گردید. آنزیم مورد نظر با استفاده از ‏شیب غلظتی از کلریدسدیم از ستون خارج و فراکسیون های فعال جمع و بر روی ستون غربال مولکولی برده ‏شد. فراکسیون های فعال خارج شده از این ستون مجددا بر روی ستون تازه تهیه شده از میدیای ستون اول ‏‏(‏DEAE Sephadex A-50‎‏) برده شد. با این تفاوت که هم بافر تغییر یافته بود و هم ‏pH‏ بافر شستشو ‏نسبت به مرحله اول کاهش یافته بود.‏ یافته ها: نتایج نشان داد که حاصل تخلیص این روش کروماتوگرافی، آنزیم با درصد خلوص بیش از 95% و ‏فعالیت ویژه 320 واحد بین المللی در میلی گرم پروتئین است. با استفاده از ژل پلی آکریل آمید (‏SDS-‎PAGE‏) تنها یک باند پروتئینی در محدوده 43 کیلو دالتون مشاهده شد. بررسی مطالعات سینیتیکی نشان ‏داد میل ترکیبی آنزیم با سوبستراهای مختلف وابسته به بافر و یون کلسیم و سدیم است. چنان که با استفاده ‏از سوبسترای پارااکسون هیدرولیز پارااکسون توسط آنزیم تخلیص شده وابسته به کلسیم و کلرید سدیم بود ‏‏(‏‎(Km = 1.39 ± 0.52‎‏. در صورتیکه هیدرولیز فنیل استات نیاز به کلرید سدیم و کلسیم نداشت ‏(‏‎(Km = 0.728 ± 0.105‎‏. حد اکثر فعالیت آنزیم برای هیدرولیز پارااکسون در محدوده ‏pH‏ برابر 11-5/9 و ‏برای فنیل استات در محدوده 5/8-8 بود. گلیسرول 20% (حجمی - حجمی) بهترین پایدار کننده در دمای 25 ‏درجه سانتیگراد شناخته شد. بطوری که پس از مدت 20 روز در این دما بیش از 75% فعالیت اولیه آنزیم باقی ‏بود. برعکس در دمای 56 درجه سانتیگراد سولفات آمونیوم عملکرد بهتری را نشان داد. آنزیم تخلیص شده ‏توسط غلظت های میکرومولار ‏EDTA‏ و یون روی (‏Zn2+‎‏) مهار گردید. غلظت های مهاری 50 درصدی ‏‏(‏IC50‎‏) در حضور کلسیم برای هر دو مهار کننده افزایش یافت. نتیجه گیری: روش بکار رفته روش ارزان و سریع است بطوری که می توان با استفاده از این روش مقدار ‏زیادی از این آنزیم را تخلیص و آلودگی و مسمومیت با ارگانو فسفات ها را از بین برد.‏

هدف: آسم به عنوان یک بیماری شایع و مزمن با حملات گهگاهی، بار اقتصادی زیادی بر بیمار و سیستم بهداشتی درمانی کشور وارد می کند، در حالیکه با اتخاذ یک رویه درمانی اثربخش و در عین حال کم هزینه می توان به طور قابل توجهی مقدار این هزینه وارده به جامعه را کاهش داد. از بین درمانهای متعدد رایج برای آسم، اسپری سالمترول به عنوان یک درمان بسیار اثر بخش و مرسوم در بسیاری از بیماران آسمی استفاده می شود. سه نوع رایج این دارو در کشور، سالمترول ساخت ایران، سروباید ساخت هند و سرونت ساخت انگلیس هستند که هزینه و احتمالا اثر بخشی متفاوتی دارند که در این مطالعه مورد بررسی قرار می گیرند. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 30 بیمار مبتلا به آسم که شرایط ورود به مطالعه را داشتند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه 10 نفره تقسیم شدند، برای هر بیمار یک اسپیرومتری پایه در شروع مطالعه انجام شد و سپس در هر گروه یکی از سه نوع داروی سالمترول، سروباید و سرونت به مدت سه روز، روزی 50 میکروگرم بصورت منقسم در دو دوز (هر 12 ساعت) تجویز شد. در طول مطالعه، بیماران هر روز سه بار پیک فلومتری شده و در روز آخر نیز اسپیرومتری نهایی در بیماران انجام شد. برای تعیین و مقایسه مقرون به صرفه بودن دارو نیز از اندکس برتری اقتصادی استفاده شد. یافته ها: پس از سه روز درمان، هر سه دارو باعث افزایش حجم ریوی بیماران شدند که سرونت و سالمترول باعث افزایش معنی دار حجم ریوی شدند (0.05> P). در مورد قیمت داروها نیز، هزینه تمام شده برای یک لیتر افزایش حجم ریوی، داروی سالمترول ساخت ایران کمتر از سروباید و بصورت معنی داری کمتر از سرونت بود (0.05> P). نتیجه گیری: در مطالعات اخیر استفاده همزمان برونکودیلاتورهای استنشاقی طولانی اثر مانند سالمترول به همراه کورتیکواستروئیدهای استنشاقی قطعی ترین درمان کنترل کننده آسم گزارش شده اند که با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد با توجه به تعداد بسیار زیاد بیماران مبتلا به آسم در کشور و بار اقتصادی واردات انبوه داروهای خارجی و نیز اختلاف قیمت فاحش بین داروهای مشابه با نامهای تجاری مختلف، اینگونه مطالعات برای بررسی برتری آنها با توجه به اثربخشی و ارزش اقتصادی، جایگاه ویژه ای دارد.

هدف: بیماری مزمن کبدی نهمین علت مرگ و میر در دنیا و شایعترین علت آن هپاتیت ویروسی می باشد. در کشور ما حدود دو میلیون نفر ناقل هپاتیت B بوده و از این جمعیت حدود 300-200 هزار نفر به بیماری کبدی مبتلا می باشند. شیوع هپاتیت C مزمن نیز در 200 میلیون نفر از مردم جهان گزارش شده است. مزمن بودن این بیماری، استفاده از داروهایی از قبیل اینترفرون که دارای عوارض روانی هستند و ترس از عوارض ناشی از بیماری از طرف دیگر می تواند باعث ایجاد علایم روانی از جمله افسردگی در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن ویروسی شود. روش بررسی: در این مطالعه که یک مطالعه توصیفی مقطعی است بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B و C مراجعه کننده به مرکز هپاتیت تهران مورد ارزیابی قرار گرفتند. این بررسی با استفاده از دو پرسشنامه اجرا شده است. پرسشنامه اول شامل اطلاعات دموگرافیک و مشخصات و سیر بیماری هپاتیت و پرسشنامه دوم پرسشنامه بک می باشد که یک تست استاندارد شده برای ارزیابی علایم افسردگی می باشد. در مجموع 290 بیمار به سه گروه تقسیم شدند. داده ها با روشهای آماری t استودنت، تحلیل واریانس، همبستگی و خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 4/11 ± 4/37 با حداقل 13 و حداکثر 69 سال بود. از کل بیماران 226 نفر (9/77%) مرد و 46 نفر (1/22 %) زن بوده اند. میانگین نمره بک در مردان (2/9 ± 5/10) و در زنان (5/10 ± 6/14) بود که این اختلاف معنی دار بوده است (p<0.002). درصد شیوع افسردگی در گروه درمانی اینترفرون 7/86%، در گروه درمانی اینترفرون و ریباورین 60%، در گروهی که دارو مصرف نمی کردند 1/44 % و در گروه درمانی لامیوودین 7/38% بوده که گروه درمانی اینترفرون با کلیه گروه های درمانی اختلاف معنی دار داشته است (p<0.01). نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای افسردگی در بیماران تحت درمان با اینترفرون لازم است این بیماران همزمان تحت ارزیابی روانپزشکی نیز قرار بگیرند. افسردگی علاوه بر افت عملکرد، کاهش کیفیت زندگی، ممکن است به خودکشی بیانجامد. لذا بررسی شیوع علایم افسردگی از اهمیت زیادی برخودار است.

هدف: در این مطالعه میزان درد پس از عمل و رضایت مندی بیماران هموروئیدی که با روش های هموروئیدکتومی جراحی و بستن شریان هموروئیدی تحت هدایت داپلر DG-HAL (Doppler-Guided Hemorrhoidal Artery Ligation) درمان شده اند، با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفته است. روش بررسی: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی بوده که طی سال های 85-83 بر روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه جراحی بیمارستان بقیه اله و دی کلینیک سهروردی انجام شده است. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه به روش جراحی مرسوم با تکنیک میلیگان - مورگان تحت عمل جراحی قرار گرفته و گروه دیگر به روش بستن شریان هموروئیدی تحت هدایت داپلر (DG-HAL) درمان گردیدند. درد پس از عمل بیماران با مقیاس امتیازدهی چشمی (VAS) بین 10-0 نمره دهی  گردید و در نهایت پس از جمع آوری اطلاعات مورد نیاز در چک لیست های مربوطه، تجزیه و تحلیل آماری داده ها انجام شد و مقادیر p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: از 51 بیمار مورد مطالعه، 25 مورد با روش DG-HAL و 26 مورد با روش هموروئیدکتومی مرسوم درمان شدند. متوسط سن بیماران 29/42 سال و 4/82% مرد و 6/17% زن بودند. در گروه DG-HAL میانگین درد در روزهای اول، دوم، سوم، هفته اول و هفته دوم به ترتیب 92/1، 08/1، 36/0، 04/0 و 04/0 بوده است و در گروه هموروئیدکتومی نیز این مقادیر به ترتیب 58/6، 31/6، 81/5، 58/4 و 85/2 بود. از لحاظ بازگشت به فعالیت روزمره، در گروه DG-HAL 80% از افراد در سه روز اول به محل کار خود مراجعه کرده اند و در گروه هموروئیدکتومی 4/15% توانستند در سه روز اول سرکار حاضر شوند. از لحاظ رضایت بیماران، در روش DG-HAL 76% رضایت کامل، 20% رضایت نسبی و 4% عدم رضایت داشتند ولی در رو ش هموروئیدکتومی معمولی رضایت کامل 50%، رضایت نسبی 9/38% و عدم رضایت 7/7% بود. بحث و نتیجه گیری: درد بعد از عمل در روش DG-HAL  نسبت به روش هموروئیدکتومی مرسوم کمتر بوده و رضایت مندی بیماران از این روش بیشتر است. زمان بازگشت به فعالیت عادی و روزمره در روش DG-HAL  نسبت به روش جراحی معمول هموروئید کاهش قابل توجه ای دارد.

هدف: انجام اعمال جراحی شکم باعث ایجاد چسبندگی در لگن و شکم می شود. برای مقایسه اثر دوختن و ندوختن پریتوان جداری بر ایجاد چسبندگی در سزارین بار دوم مطالعه زیر انجام گرفت. روش بررسی: در یک مطالعه آینده نگر (Cohort) در زنانی که برای بار دوم سزارین می شدند، اثر دوختن و ندوختن پریتوان جداری در سزارین قبلی بر چسبندگی ایجاد شده را بررسی کردیم. از جراح بیماران بلافاصله بعد از عمل در مورد درجه، شدت و محل چسبندگی سوال شد؛ و پرونده قبلی بیماران مورد مطالعه قرار گرفت. در مورد تکنیک جراحی (نوع برش، دوختن یا ندوختن پریتوان جداری و عوارض بعد از سزارین در بار اول) مطالعه انجام شد. 150 بیمار تحت این شرایط مورد مطالعه قرار گرفتند؛ که از این تعداد 70 نفر در سزارین اول پریتوان دوخته نشده بود (گروه A) و 80 نفر پریتوان آنها دوخته شده بود (گروه B). یافته ها: دوختن پریتوان جداری با کاهش چسبندگی همراه بود 45% (گروه B) در مقابل 77% (گروه A) 0.006=P و شدت چسبندگی ها نیز در گروه B کمتر بود (33 % گروهB  در مقابل 48% گروه  0.03 A=(P مدت عمل در هر دو گروه یکسان بود. نتیجه گیری: دوختن پریتوان جداری در موقع سزارین بار اول باعث ایجاد چسبندگی به میزان کمتر و شدت کمتر می شود.

هدف: بی اختیاری استرسی ادراری SUI) Stress Urinary Incontinence) شایعترین نوع بی اختیاری در خانمها می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین فراوانی بی اختیاری استرسی ادراری در حاملگی های کم خطر و عوامل خطر این عارضه چهار ماه بعد از زایمان در بیمارستان بقیه اله (عج) می باشد. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه مقطعی بوده که در آن 400 خانم چهار ماه بعد از زایمان بوسیله پرسشنامه ای که بر علائم بالینی تمرکز داشت از نظر وجود بی اختیاری استرسی ادراری بررسی شدند. سایر متغیرها از چارتهای زایمانی استخراج گردید. مطالعه در بیمارستان آموزشی بقیه اله (عج) در سال 1384 انجام شد. یافته ها: شیوع کلی SUI در مطالعه ما 4 ٪ بود. فراوانی عارضه در کسانی که به روش طبیعی زایمان کرده بودند 6/5 ٪ و در مادران سزارینی 2/7 ٪ بود. ولی بین روش زایمان (زایمان واژینال طبیعی در مقایسه با سزارین) و SUI ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت (P=0.33). SUI در مادرانی که سن کمتر از 25 سال داشتند (P=0.04) و BMI (Body mass index) بالاتر از 25 داشتند (P=0.04) شایعتر بود. نتیجه گیری: فراوانی بی اختیاری استرسی ادراری چهار ماه بعد از زایمان در مطالعه ما 4% بود و عارضه بی اختیاری استرسی فقط با سن پایین تر از 25 و BMI بالاتر از 25 ارتباط داشت. در مطالعه ما روش زایمانی (طبیعی و سزارین) با SUI ارتباط معنی داری نداشت.