مجله پزشکی کوثر
سال:1379 | دوره:5 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

با بالا رفتن سن، زمین خوردگی در افراد سالمند افزایش می یابد. وجود مشکلات تعادلی و شرایط نامساعد محیط اطراف مانند نور ناکافی و ناهمواری زمین، احتمال زمین خوردگی را در این افراد بیشتر می کند. هدف از این پژوهش بررسی علل زمین خوردگی در افراد سالمند و ارزیابی نقش سیستمهای حسی بینایی، وستیبولار و حس عمقی در حفظ تعادل و کنترل قامتی (Posture) می باشد. 62 زن سالمند بین سنین 92-65 سال و 30 نفر زن جوان بین سنین 30-18 سال در این بررسی شرکت کردند. افراد سالمند به دو گروه سالمندان با سابقه زمین خوردگی (29 نفر) و سالمندان بدون سابقه زمین خوردگی (33 نفر) تقسیم شدند. میزان نوسان بدن این افراد در 6 وضعیت: 1) ایستاده بر روی زمین با چشم باز، 2) ایستاده بر روی زمین با چشم بسته، 3) ایستاده بر روی زمین با کلاهک بینایی، 4) ایستاده بر روی اسفنج ابری با چشم باز، 5) ایستاده بر روی اسفنج ابری با چشم بسته و 6) ایستاده بر روی اسفنج ابری با کلاهک بینایی با استفاده از یک صفحه نایلونی مدرج شده و یک دوربین فیلمبرداری مورد ارزیابی قرار گرفت. مدت آزمون در هر وضعیت 10 ثانیه بوده است. نتایج حاصل از آزمون آنالیز واریانس چند متغیره، اختلاف معنی داری در سه گروه مورد مطالعهP<0/0001)) و در 6 وضعیت آزمون (P<0/0001) نشان می دهد. با توجه به نتایج این بررسی میزان نوسان بدن با سن افزایش پیدا می کند. همچنین در گروه سالمندان با سابقه زمین خوردگی میزان نوسان بدن بیشتر از گروه سالمندان بدون سابقه زمین خوردگی بوده است. نقش سیستمهای حسی در کنترل نوسان بدن بررسی شد و نشان داد که افراد سالمند با سابقه زمین خوردگی بیشتر متکی به سیستم حس عمقی مچ پا می باشند و کمتر از حس بینایی جهت حفظ تعادل استفاده می کنند.

در تحقیق حاضر نقش سیستم سروتونرژیک در ظهور علایم سندرم محرومیت پس از تزریق نالوکسان در مدل حیوانی (موش) کلستاتیک مورد ارزیابی قرار گرفته است. بر اساس مطالعات انجام گرفته، تون سیستم اوپیوئیدی در وضعیت کلستاز بطور قابل ملاحظه ای افزایش می یابد. همچنین نشان داده شده است که تزریق داخل مغزی سروتونین باعث افزایش فعالیت ضد دردی مرفین شده و عوامل مهار کننده ساخته شدن سروتونین، کاهش قابل ملاحظه ای در پدیده های تحمل و وابستگی نسبت به اوپیوئیدها ایجاد می کنند. در این مطالعه از موشهای نر آلبینو که مجرای مشترک صفراوی آنها طی عمل جراحی بسته شده است، برای ایجاد یرقان تجربی استفاده شد و پس از گذشت 5 روز، با تجویز نالوکسان (mg/kg 2) پارامترهای سندرم قطع مصرف و میزان بی دردی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در صورت تجویز آنتاگونیست های گیرنده های سروتونینی نظیر سیپروهپتادین، متی سرژایدوتروپی سیترون، 30 دقیقه قبل از تجویز نالوکسان، کاهش معنی داری در کلیه علایم سندروم قطع مصرف و مدت زمان بی دردی مشاهده می شود. از سوی دیگر تجویز حاد فلوکستین (مهار کننده با جذب سروتونین) افزایش قابل ملاحظه ای در ظهور علایم سندرم قطع مصرف ایجاد می نماید، در صورتی که تجویز مزمن آن باعث کاهش ظهور علایم سندرم قطع مصرف می شود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که سیستم سروتونرژیک نقش مهمی در پیدایش پدیده وابستگی به اوپیوئیدها و ظهور علایم سندرم محرومیت ناشی از قطع مصرف اوپیوئیدها دارد.

از زمان کشف اثر تطبیقی پرتوی تاکنون تلاش گسترده ای در سطح جهان بمنظور شناخت هر چه بیشتر این پدیده و مکانیسم های بروز آن صورت گرفته است. شواهد بسیار گسترده ای نشان می دهد که سلولهای انسان، حیوانات و گیاهان هر گاه قبل از قرار گرفتن در معرض دوزهای زیاد پرتوهای یونیزان ایکس یا گاما، با یک دوز کم مورد تابش قرار گیرند، میزان آسیبهای ایجاد شده در آنها کاهش پیدا می کند. به این افزایش مقاومت پرتوی ایجاد شده در مقابل پرتوگیریهای شدید بعدی، اثر تطبیقی پرتوی (Radioadaptive Response) گفته می شود. اگر چه بطور معمول پس از تابش دهی سلولها با یک دوز کم، این سلولها مقاومت بیشتری را در مقابل پرتوگیری با دوزهای نسبتا زیاد بعدی نشان می دهند، اما گزارشهایی نیز در مورد فقدان چنین اثر تطبیقی در برخی از موارد وجود دارد. بعلاوه نتایج حاصل از برخی مطالعات اخیر نشان می دهد که پرتودهی تطبیق دهنده اولیه نه تنها در تمامی موارد سودمند نیست، بلکه این پرتودهی توان ایجاد مشکلات دیگری را نیز داراست. برای مثال ایجاد اثر تطبیقی در سلولهای سرطانی، پدیده ای است که روند درمان سرطان را با مشکلات جدی مواجه می کند. نگارندگان در آزمایشهای اولیه خود با بررسی اختلالات کروموزومی ایجاد شده بواسطه پرتوگیری در لنفوسیتهای انسان، وجود اثر تطبیقی پرتوی را در بسیاری از افراد نشان داده اند، اما در این مقاله، نتایج مطالعه بر روی فردی گزارش شده است که یک دوز کم پرتو در حد 10 سانتی گری نه تنها مطابق معمول مقاومت او را در برابر پرتوگیری بعدی افزایش نمی داد، بلکه این دوز نوعی افزایش شدید حساسیت پرتوی را در وی ایجاد کرده بود. با توجه به بی سابقه بودن چنین اثر هم افزایی (200% افزایش حساسیت) و اهمیت غیر قابل انکار شکستهای کروموزومی در بروز سرطان، نگارندگان فرد مذکور را در طی یک مدت زمان شش ماهه مورد بررسیهای مجدد قرار دادند. آزمایشهای بعدی نشان داد که الگوی افزایش حساسیت پرتوی وی در زمانهای مختلف یک الگوی ثابت نبوده و از تنوع زیادی برخوردار است. بررسی یافته های این بخش از تحقیق نشان می دهد که احتمالا عوامل نسبتا پایداری همچون عوامل ژنتیکی در تعیین وجود و یا فقدان اثر تطبیقی در افراد موثر هستند. بعلاوه بروز نوعی اثر هم افزایی شدید و خارق العاده پس از تابش دیدن لنفوسیتهای این فرد با دوز تطبیق دهنده، نشان می دهد مادامی که فراوانی چنین افرادی در جامعه بصورت دقیق مشخص نشده است، استفاده از نتایج مربوط به بروز اثر تطبیقی در تغییر استراتژی برخورد با دوزهای کم پرتوها و اصلاح قوانین حفاظت در مقابل پرتو منطقی نبوده و به مطالعات بسیار گسترده تری نیاز دارد.

ایمونوگلوبولین (IgE) E با وزن مولکولی تقریبی 190 کیلو دالتون یکی از پنج کلاس ایمونوگلوبولین در سرم انسان است. مقدار IgE در سرم بیماران اتوپیک حداقل 40-30 بار بیشتر از افراد طبیعی است. علاوه بر مشکلات خالص سازی، قیمت IgE بسیار زیاد است، لذا سعی شد با روشی نسبتا ساده و اقتصادی IgE خالص گردد. در این مطالعه، سرم بیماران با تیتر بالای IU/ml 1000 شناسایی و جمع آوری شد. سرم با PBS رقیق شد و با آمونیوم سولفات 40 درصد رسوب داده شد تا عمده پروتئین ها از جمله IgG رسوب نماید. سپس، مایع روئی غنی از IgE با آمونیوم سولفات 60 درصد رسوب داده شد. رسوب حاصله پس از دیالیز در برابر بافر فسفات به ستون تعویض یونی برده شد. با اعمال شیب غلظت کلرورسدیم، فراکسیون غنی از IgE از ستون خارج شد. برای حذف ناخالصی های احتمالی، فراکسیون های غنی از IgE به ستون افنیتی کروماتوگرافی حاوی سفارز 4-B متصل به Anti-IgE اضافه گردید. IgE اتصال یافته به ستون با تغییر pH بافر از ستون جداسازی شد. در نهایت، میزان خلوص IgE با استفاده از دو روش SDS-PAGE و ایمونوبلاتینگ بررسی شد.

تکامل کام ثانوی یکی از موضوعهای بحث انگیز در جنین شناسی محسوب می شود. زواید کامی رت در روز شانزدهم جنینی به یکدیگر می چسبند. برای مطالعه مراحل تکوین کام، 30 نمونه جنین به فاصله دو ساعت، در این روز تهیه و در محلول فرمال سالین فیکس شده و در پارافین قالب گیری شدند. مقاطع بافتی پنج میکرونی به صورت سریال تهیه و با رنگهای هماتوکسیلین- ائوزین، اسیدپریودیک شیف P.A.S. بادیاستاز- تولوئیدین بلو و نیترات نقره رنگ آمیزی شدند. نتایج مطالعات میکروبی نشان داد که: 1. بالا آمدن زواید کامی از ناحیه جلو شروع و به سمت عقب پیش می رود و الزاما همزمان نیست و هر یک از زواید کامی می تواند به طور مستقل بالا بیایند. 2. توالی سنی نمی تواند معیاری قطعی برای پیشگویی مراحل تکامل کام باشد. 3. شروع بسته شدن زواید کامی از ناحیه میانی آغاز می شود و به سمت جلو و عقب پیشرفت می کند تا نرم کام بسته شود و در نهایت قدامی ترین ناحیه زواید مسدود خواهد شد. 4. ضخامت اپیتلیوم زواید کامی در ناحیه قدامی بیشتر از نواحی میانی و خلفی است. 5. مواد موکوپلی ساکاریدی علت بالا آمدن زواید کامی نمی باشند ولی در چسبندگی زواید کامی نقش دارند. 6. گلیکوژن در بالا آمدن زواید کامی بی تاثیر است اما در چسبندگی زواید کامی نقش دارد.

پرده تکتوریال نوعی ماتریکس خارج سلولی است که در سطح اپی تلیوم شنوایی قرار گرفته و حاوی ترکیبات قندی (Glycoconjugates) است. این ترکیبات قندی در فرایند تکامل دستگاه شنوایی اهمیت دارند. ترکیبات قندی مسئول بسیاری از پدیده های تکاملی دیگر نیز می باشند. اختلال در تشکیل این ترکیبات در روند تکامل عامل یکسری از بیماریهای مادرزادی گوش داخلی که ناشی از نقص تکامل است می باشد. در این مطالعه از نمونه جنینهای رت از روز 12 جنینی تا آخر حاملگی و نوزادان رت از روز 1 تا 15 پس از تولد استفاده شد. پس از پاساژ معمول بافتی، با روشهای هیستوشیمیایی از جمله کاربرد آلسین بلو با pH=1 و pH=5.8 که حاوی غلظتهای مختلف کاتیون Mgcl2 بود و همینطور روش پاس/ آلسین بلو با pH=2.5 و تولوئیدین بلو و روشهای Lectin Histochemistry که بطور دقیق تر قندهای انتهایی را ردیابی می کند، استفاده شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که ترکیبات حاوی گالاکتوز/-N  استیل گالاکتوزآمین (Gal\GalNac) از(Postnatal Day) PN5 به بعد در پرده تکتوریال ظاهر می شود. در حالی که ترکیبات حاوی گالاکتوز (Gal) در تمام طول تشکیل پرده تکتوریال جزو مشمولات آن می باشد و یا ترکیبات متاکروماتیک در دوران جنینی در پرده مشاهده می شود اما با نزدیک شدن به بلوغ مورفولوژیک گوش، میزان این ترکیبات کاهش می یابد. همچنین تغییرات میزان اسیدهیالورونیک در طی تکامل پرده تکتوریال مشاهده گردید. ما مشاهده نمودیم که برخی تغییرات در گلیکوکانژوگه ها و فرایندهای مورفوژنز هم زمان با هم رخ می دهد. به نظر می رسد که تغییرات قندی پرده تکتوریال از نظر تکاملی تنظیم شده باشد.

جریان های یونی دارای رفتار غیر خطی بوده و تحریکات الکتریکی می تواند در کینتیک فعال یا غیر فعال شدن آنها تاثیر بگذارد. سرعت مراحل دپلاریزه کننده و هیپرپلاریزه کننده امواج تحریک کننده می تواند با تاثیر بر ویژگیهای الکتروفیزیولوژیکی جریان های یونی نحوه فعالیت نورون ها را تغییر دهند. در مطالعه حاضر اثر دو نوع پتانسیل فرمانی که ثابت زمانی مرحله هیپرپلاریزه کننده کلمپ ولتاژ در آنها متفاوت بود بر ویژگیهای بیوفیزیکی کانال های کلسیمی جسم سلولی نورون F1 در حلزون باغی مورد مطالعه قرار گرفت. در هر دو روش نورون F1 از پتانسیل های نگه دارنده 90- و یا 40- میلی ولت تا 90+ میلی ولت دپلاریزه می شد. در رینگر استاندارد پتانسیل های فرمانی شبه ذوزنقه ای در مقایسه با پتانسیل های فرمانی مستطیلی حداکثر کل جریان رو بداخل را 9 درصد افزایش داد و ولتاژ آستانه و ولتاژ حداکثر جریان را به سمت پتانسیل هیپرپلاریزه سوق داد. در رینگر فاقد سدیم و پتاسیم پتانسیل های فرمانی شبه ذوزنقه ای در مقایسه با پتانسیل های فرمانی مستطیلی جریان کلسیمی را 36 درصد کاهش داده و ولتاژ آستانه را بطرف پتانسیل های مثبت تر سوق داد. در حضور نیفدیپین با آنکه پتانسیل های فرمانی شبه ذوزنقه ای در مقایسه با پتانسیل های فرمانی مستطیلی موجب مثبت تر شدن ولتاژ آستانه شدند ولی در میزان حداکثر جریان تغییری بوجود نیاوردند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که هیپرپلاریزاسیون آهسته مرحله پایین رو کلمپ ولتاژ با تاثیر بر کینتیک غیر فعال شدن کانال های یونی موجب تغییر رفتار آنها می گردد. شاید بتوان با استفاده از این شکل از امواج و یا اشکال دیگر به گونه ای در ویژگیهای الکتروفیزیولوژیکی آنها تغییر ایجاد کرد که بدون استفاده از مهار کننده های شیمیایی موجب تحریک و یا مهار انتخابی کانال های یونی گردد.

در مطالعه حاضر، آنتی ژنهای دفعی- ترشحی توکسوپلاسماگوندیی با ایمونیزاسیون موشهای Balb/c ماده خالص ارزیابی گردید. تاکی زوئیتهای انگل در محیط RPMI-1640 کشت داده شده و محیط رویی کشت جمع آوری و به ستون کروماتوگرافی تعویض یونی اضافه شد و دو فراکشن (ESA-F2, ESA-F1) بدست آمد. برای ایمونیزاسیون موشها، 50 موش در 5 گروه 10 تایی مطالعه شدند. گروهای اول، دوم، سوم و چهارم به ترتیب 2 بار با آنتی ژن دفعی- ترشحی تام، فراکشن یک و دو آنتی ژن دفعی- ترشحی یا با آنتی ژن لیز شده توکسوپلاسما ایمونیزه شدند. گروه پنجم نیز به عنوان شاهد منفی انتخاب شد. از سوش RH توکسوپلاسما برای چالش استفاده گردید. نتایج نشان داد که آنتی ژن دفعی- ترشحی تام، فراکشن یک و دو آنتی ژن دفعی- ترشحی در موش های ایمن شده منجر به واکنش DTH و پاسخهای تکثیر و تمایز لنفوسیتی گردید. همه موشهای شاهد (ایمن نشده) ظرف 10 روز مردند در حالیکه موش های ایمن شده برای مدت طولانی تری زنده ماندند (P<0/05) بیشترین میزان بقا در موش هایی مشاهده شد که فراکشن دوم آنتی ژن دفعی- ترشحی را دریافت کرده بودند. ما حدس می زنیم که این آنتی ژنها به ویژه فراکشن دو در توسعه استراتژیهای جدید برای ایمونیزاسیون در برابر توکسوپلاسموز ارزشمند می باشند.

مصرف الکل و مواد مخدر، به عنوان علت مهم حوادث رانندگی، بخصوص حوادث بسیار شدید، شناخته شده است؛ بنابراین استفاده از روشهای قانونی برای جلوگیری از پدیده "رانندگی تحت تاثیر مواد" ضرورت دارد. یکی از روشها انجام آزمایش مواد مخدر در مراجعه کنندگان دریافت گواهینامه رانندگی می باشد که از سال 1357 در نیروی انتظامی به اجرا در آمده است. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان شیوع سوء مصرف اپیوئیدها در مراجعه کنندگان دریافت گواهینامه رانندگی به آزمایشگاههای مواد مخدر نیروی انتظامی در سال 1377 بوده است. به این ترتیب 148947 نفر از افرادی که برای دریافت یا تمدید گواهینامه رانندگی در طی سال 1377 به 19 آزمایشگاه مواد مخدر در سراسر کشور مراجعه کرده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. در کلیه مراجعه کنندگان وجود مرفین در ادرار با تست آگلوتیناسیون لاتکس آزمایش می شد و در صورت مثبت بودن این تست، نمونه مجدداً با روش کروماتوگرافی لایه نازک (TLC) مورد بررسی قرار می گرفت. نتیجه بررسی نشان داد که در 5162 نفر (3.5%) از مراجعه گنندگان، تست لاتکس وجود مرفین در ادرار را نشان داده بود. در 628 مورد (12.2%) از این گروه، وجود مرفین در ادرار با روش (TLC) نیز تایید گردید. به این ترتیب 0.42% از مراجعه کنندگان از نظر وجود مرفین در ادرار مثبت تشخیص داده شدند. مقایسه نتایج آزمایشگاههای مختلف نشان داد که بیشترین میزان شیوع بترتیب مربوط به مراجعه کنندگان به آزمایشهای نواحی فارس (1.05%) آذربایجان غربی (0.63%)، مرکزی (0.63%)، خوزستان (0.53%)، تهران (0.49%)، کرمانشاه (0.39%) و گیلان (0.38%) بوده است. با توجه به آمارهای رسمی از میزان شیوع سوء مصرف مواد در جامعه، شیوع حدود نیم درصد در بین مراجعه کنندگان دریافت گواهینامه رانندگی کمتر از میزان واقعی بنظر می رسد. انجام آزمایش عدم اعتیاد به شیوه فعلی علیرغم مفید و ضروری بودن، کافی نیست و استفاده از شیوه های کنترلی دیگر نظیر آزمایش مصرف مواد مخدر در رانندگان بین جاده ای بطور تصادفی و یا آزمایش رانندگانی که مرتکب تخلف یا تصادف می شوند نیز باید مد نظر قرار گیرد.

گاز خردل از جمله گازهای محرک و مجروح کننده است که با عمل آلکیلاسیون به نسوج بدن آسیب می رساند. ضایعات ناشی از گاز خردل را می توان به دو دسته کوتاه مدت و طولانی مدت تقسیم کرد. ضایعات دیررس گاز خردل ممکن است به صورت اثرات موتاژنیک و کارسینوژنیک ظاهر شود که از جمله آنها لوسمی ها می باشند. سندرمهای میلودیس پلاستیک از جمله بیماریهای پری لوسمیک می باشند که در نهایت ممکن است به لوسمی تبدیل شوند. در این سندرمها مورفولوژی سلولهای خون محیطی تغییر می یابد که از جمله این تغییرات کاهش میزان گرانولهای (G-Score) نوتروفیل و افزایش درصد نوتروفیلهای پلگروئید (PPP) می باشند. از آن جهت که بعضی بر این عقیده هستند که میزان ایجاد سرطانهای خون در مجروحین شیمیایی بیشتر است، لذا بر آن شدیم که اثرات دیررس گاز خردل را بر روی مورفولوژی انواع سلولهای خون محیطی از نظر پیدایش علایم میلودیس پلاستیک بررسی نماییم. بدین منظور از 237 مجروح شیمیایی و 202 نفر فرد سالم خون گرفته و آزمایش کامل خون (CBC) و بررسی گسترش خون محیطی انجام شد. در اسلایدهای رنگ شده خون محیطی علاوه بر شمارش افتراقی گلبولهای سفید بصورت ویژه از نظر لنفوسیتهای بزرگ گرانولر (LGL)، لنفوسیتهای آتی پیک و لنفوسیتهای Hand-Mirror و نوتروفیلها از نظر G-score و PPP مورد مطالعه قرار گرفتند. در این بررسی میانگین تعداد گلبولهای قرمز و گلبولهای سفید و همچنین میانگین انواع گلبولهای سفید بغیر از لنفوسیتها بیش از گروه شاهد بود. میانگین درصد سلولهای LGL و لنفوسیت آتی پیک و Hand-Mirror بیش از گروه شاهد بوده و PPP با گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت. با توجه به کاهش G-Score نوتروفیلها و افزایش PPP که دو علامت مهم تغییرات مورفولوژیک در سندرمهای میلودیس پلاستیک می باشند. بهتر است که این افراد در آینده از نظر سندرمهای میلودیس پلاستیک بررسی شوند.

خردل گوگردی از عوامل جنگهای شیمیایی محسوب می شود. درک اثرات پاتولوژیک سلولی خردل، کمک زیادی به جلوگیری از صدمات بعدی می کند. در این تحقیق اثر خردل گوگردی در غلظت ها و زمانهای مختلف بر روی سلول فیبروبلاست V79 در محیط کشت مورد بررسی قرار گرفت. خردل مایع در غلظت های مختلف (0.05 تا 0.9 میکرولیتر بر میلی لیتر محیط کشت) و برای هر غلظت در زمانهای مختلف (از 10 ثانیه تا 8 دقیقه) به محیط کشت اضافه گردید و با میکروسکپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که، تا غلظت 0.3 میکرولیتر بر میلی لیتر و زمان یک دقیقه تغییرات شاخصی در سلولها مشاهده نمی شود، ولی با افزایش غلظت بهم ریختگی سیتوپلاسم و هسته بوجود می آید و نهایتا در غلظت 0.9 میکرولیتر و 8 دقیقه مرگ سلولی مشاهده می شود. مشاهدات میکروسکوپیک نشان داد که غشای سلول آخرین عضوی است که در سلول صدمه می بیند و به نظر می آید سلول تا آخرین لحظه ها سعی در حفظ سلامت خود دارد. لذا با توجه به تشابه تغییرات پاتولوژیک ناشی از خردل گوگردی در in-vitro و in-vivo نتایج حاصله، قابل استفاده در طراحی پروتکل های درمانی بوده و این سیستم می تواند یک مدل خوبی برای مطالعه اثرات خردل در سطح سلولی باشد.