مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1387 | دوره:63 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

شناسایی مراکز تکثیر آلوده به ویروس بیماری نکروز عفونی بافت های خونساز (IHN) در پنج استان عمده تولید کننده تخم چشم زده و بچه ماهی قزل الای رنگین کمان کشور شامل مازندران، چهارمحال و بختیاری، کهکیلویه و بویراحمد، لرستان و فارس با استفاده از تکنیک های IFAT و  nested-RT-PCR و مقایسه این دو تکنیک با یکدیگر مورد مطالعه قرار گرفته است. بافت های کلیه، کبد و طحال بچه ماهی های قزل آلای رنگین کمان طی شرایط استریل در محل مزارع جداسازی و نهایتا در فریزر - درجه سانتیگراد نگهداری شد. به منظور افزایش اختصاصیت واکنش RT-PCR، یک واکنش ثانویه nested-PCR روی محصول اولیه انجام گرفت. پس از هشت ماه آزمایش های فوق الذکر مجددا روی نمونه های مثبت این مزارع تکرار شد تا حساسیت این دو روش در طی زمان برای نمونه های قدیمی مشخص گردد. نتایج حاصله نشان داد که تمامی پنج استان یاد شده آلوده به ویروس IHN هستند  (چهارده مزرعه از بیست و هفت مزرعه نمونه برداری شده). نتایج بدست آمده نشان داد که هر چند IFAT حساسیت قابل قبولی برای شناسایی IHNV در مراحل اول آلودگی از خود نشان می دهد با این وجود آزمایش nested-RT-PCR واجد توانایی بالاتر از RT-PCR و حساسیت بالاتری نسبت به IFAT بخصوص برای نمونه های نگهداری شده در فریزر به مدت چندین ماه می باشد.

تاثیر استفاده کوتاه مدت از آنتاگونیست GnRH به عنوان تیمار مقدماتی در برنامه سوپراوولاسیون بز مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیز یافته ها با آزمون t-test نشان داد که تیمار مقدماتی با آنتاگونیست GnRH باعث بهبود تعداد جنین های استحصالی می شود (p<0.05) ولی اختلاف معنی داری از نظر تعداد اجسام زرد و فولیکول های کیستی بین دو گروه درمان و کنترل مشاهده نشد (p>0.05) این تحقیق نشان داد که استفاده از آنتاگونیست GnRH به عنوان تیمار مقدماتی می تواند باعث بهبود پاسخ سوپراوولاسیون و افزایش تعداد جنین های استحصالی در برنامه سوپراوولاسیون بز شود.

در این مطالعه اثر تابش اشعه گاما و نگهداری به صورت منجمد بر کیفیت حسی، شیمیایی و باکتریایی گوشت ماهی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 30 عدد ماهی آزاد پرورشی (فیتوفاگ)، هر کدام به 12 قسمت مساوی تقسیم و این 12 قسمت در 4 گروه قرار گرفتند یک گروه بدون قرار گرفتن در معرض اشعه به عنوان گروه کنترل و 3 گروه دیگر در معرض 75/0، 3 و 5 کیلوگری اشعه قرار گرفتند. نمونه ها در برودت 18– درجه سانتیگراد نگهداری شدند و در زمان های نگهداری (روز صفر و ماه سوم) مورد آزمایش های باکتریایی، شیمیایی و حسی قرار گرفتند. پس از انجام آزمایش، داده ها با استفاده از روش آنالیز ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاکی از آن بود که پرتودهی در دوز 75/0 کیلوگری به همراه نگهداری در انجماد به طور معنی داری از نگهداری در انجماد (به تنهایی) در افزایش مدت زمان نگهداری ماهی (بدون هیچ گونه اثر غیر قابل قبول بر روی کیفیت شیمیایی و حسی محصول) موثر می باشد.

مطالعه مراحل رشد درون بافتی انگل های میکسوبولوس کارونی و میکسوبولوس پرسیکوس در باربوس ماهیان حوضه بین النهرین ایران انجام گرفته است. طی سال های 1382-1380، 296 عدد ماهی به طور تصادفی از رودخانه های کارون، کرخه و هورشادگان صید و به صورت زنده به آزمایشگاه منتقل و از آبشش های مقاطع بافتی تهیه و رنگ آمیزی شد. میکسوبولوس کارونی مراحل اولیه رشد بافتی خود را در اپتیلوم سلول های اندوتلیال لامل های اولیه شروع می نماید و به صورت پلاسمودیای بزرگ در داخل رگ های خونی شعاع های اولیه ابشش مشاهده می شوند و اسپورهای نسبتا درشت بیضوی شکل دارند. میکسوبولوس پرسیکوس، در بین سلول های اندوتلیال اپیتلیومی داخلی و خارجی شعاع ثانویه آبشش تولید کیست می نماید و شکل اسپور تخم مرغی شکل می باشد. تاکنون گزارش های محدودی در ارتباط با بافت محل عفونت میکسوبولوس ها در آبشش منتشر شده است، بر اساس نتایج بدست آمده ماهیان برزم، برزم لب پهن و عنزه به عنوان میزابا های جدید این دو انگل گزارش می شوند.

در طی مدت 3 سال (1384-1381) تعداد 2170 کنه از تعداد 151 راس گاو، 629 راس گوسفند، 336 راس بز و 32 راس شتر از 30 استان کشور با میانگین 9/1 کنه بر روی هر دام جمع آوری که از آن میان تعداد 209 مورد کنه درماسنتور جدا گردید که این تعداد 23 درصد جمعیت کنه ای را در استان های مذکور به خود اختصاص می دهد. آلودگی به کنه های مذکور تنها در 6 استان کردستان، اردبیل، آذربایجان شرقی، زنجان، خراسان و سمنان تشخیص داده شد. در دیگر استان های تحت مطالعه کنه درماسنتور مشاهده نگردید. بیشترین میزان درماسنتور (53 درصد) در استان اردبیل و کمترین آن در استان زنجان (9 درصد) بوده است. تنوع و فراوانی گونه ای در این جنس مشتمل بر درماسنتور راسکمنسیس، (23 درصد)، درماسنتور نی وئوس (50 درصد) و درماسنتور مارژیناتوس (27 درصد) اعلام می گردد. بیشترین میزان درماسنتور راسکمنسیس (100 درصد) در استان سمنان، بیشترین میزان درماسنتور نی وئوس (68 درصد) در استان خراسان و بیشترین میزان درماسنتور مارژیناتوس (82 درصد) مربوط به استان کردستان بوده است. تراکم درماسنتور راسکمنسیس عمدتا در استان سمنان و خراسان و تراکم درماسنتور نی وئوس به ترتیب در سه استان اردبیل، خراسان و آذربایجان شرقی و تراکم درماسنتور مارژیناتوس در 4 استان کردستان، اردبیل، آذربایجان شرقی و زنجان بوده است. جمعیت غالب آن را می توان در استان زنجان یافت. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در مناطق مختلف ایران، دام ها واجد الگوهای گونه ای متفاوت کنه ای می باشند و سه گونه کنه درماسنتور مورد بحث می تواند موید این واقعیت باشد.

با بهره گیری از عوامل و شرایط مستعد کننده مختلف، تعداد 525 قطعه جوجه گوشتی در 6 آزمایش تجربی متفاوت، مورد استفاده قرار گرفتند تا سیستم چالش پایداری برای ایجاد تجربی بیماری آنتریت نکروتیک ایجاد گردد. در 4 آزمایش اول علی رغم تامین نسبی شرایط مستعد کننده و چالش جوجه ها با مخلوط کشت 4 جدایه کلستریدیوم پرفرینژنس از موارد حاد بیماری، نتیجه موفقیت آمیز نبود. در آزمایش های 5 و 6 پس از گسترش شرایط مستعد کننده مناسب، با تجویز 3 میلی لیتر از محلول حاوی  3x108 cfu/mlاز باکتری به روش داخل دهانی و مخلوط با دان مصرفی در سن 17 روزگی به مدت 5 روز و هر روز 2 نوبت، تلفات ونشانه های بالینی بیماری در پرندگان چالش شده مشاهده شد. این مطالعه مشخص نمود که با ایجاد شرایط استرس زای مدیریتی و تغذیه ای (مانند افزایش تراکم و مقادیر بالای گندم و پودر ماهی)، تضعیف نسبی سیستم ایمنی، روش تکثیر مناسب و غلظت کافی باکتری و استفاده از سوش های جدا شده از موارد حاد بیماری، می توان بیماری را به صورت تجربی ایجاد نمود.

به منظور ارزیابی تاثیر مصرف پروبیوتیک و ایمونوگلوبولین (IgY) اختصاصی سالمونلا انتریتیدیس در پیشگیری از عفونت سالمونلوز در جوجه های گوشتی ابتداد تعداد چهار قطعه مرغ لگهورن سفید (33 هفتگی) با پادگن کامل سالمونلا انتریتیدیس (SE) به روش عضلانی و زیر جلدی ایمن شدند. غلظت پروتئینی پادگن پس از سونیکه کردن500mgml-1  بود. در تزریق نخست، از 250 میکروگرم پادگن همراه با 250 میکروگرم ماده آدجوانت کامل فروند(نسبت 1:1) استفاده شد. دوز یادآور، دو مرتبه و در فواصل 14 روز با ماده آدجوانت ناقص فروند تزریق شد. خونگیری و جمع آوری تخم مرغ ها 20 روز پس از نخستین تزریق انجام گرفت. در طول دوره ایمونیزاسیون، فعالیت پادتن ضد سالمونلا انتریتیدیسIgY)  و(IgG  در زرده و سرم با تست الایزا تعیین شد. سپس تعداد 240 قطعه جوجه نر یک روزه گوشتی (سویه راس 308) در 8 گروه، هر گروه شامل 3 تکرار و هر تکرار شامل 10 قطعه پرنده به مدت 56 روز پرورش داده شدند. هشت گروه آزمایشی به صورت S ,P ,A ,SP ,SA ,PA ,SPA ,C مشخص شدند. در چهار گروه به عنوان گروه های چالشی (S)، در سن 7 روزگی، 4 پرنده به طور تصادفی انتخاب و با 5/0 میلی لیتر از محلول سوسپانسیون SE  حاوی 1x106CFU باکتری به روش دهانی چالش داده شدند. پرندگان در گروه های (A)، از یک روزگی تا پایان دوره آزمایش، روزانه مقدار 15 میلی لیتر زرده حاوی پادتن،را در یافت داشتند. گروه های حاوی پروبیوتیک (P) تا سن 21 روزگی مقدار 1/0 درصد جیره و از 21 تا 56 روزگی مقدار 5/0 درصد جیره، پروبیوتیک دریافت نمودند. گروه شاهد (C) بدون چالش باکتری و فاقد تیمارهای پادتن و پروبیوتیک بود. به منظور بررسی عملکرد پرندگان وزن بدن و مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به طور هفتگی محاسبه شد. طرح به شکل کاملا تصادفی اجرا شد. در این طرح از برنامه آماری SAS برای داده های پارامتری و از مربع کای برای داده های ناپارامتری استفاده شد. بالاترین تیتر پادتن پلی کلونال در زرده و سرم به ترتیب 20 و 55 روز پس از نخستین تزریق بدست آمد. میزان دفع باکتری در مدفوع پرندگان، در گروه های حاوی A،  Pو A-P، به طور معنی داری کاهش یافت (01/ (p<0در گروه های حاوی A و A-P، تعداد شمارش باکتری در سکوم به طور معنی داری پایین بود (01/ (p<0همچنین در گروه های چالشی حاوی A، P وA-P ، جداسازی باکتری از اندام های کبد، طحال و ایلئوم، کمتر بود. در هیچ دوره ای از آزمایش در بین گروه های مختلف از نظر میانگین وزن بدن، میانگین مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل غذایی و میزان مرگ و میر اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0 (p> در سن 49 روزگی و در دوره پایانی در گروه های حاوی A، P و A-P میانگین افزایش وزن بدن به طور معنی داری بالاتر بود (05/0 (p< میانگین ضریب تبدیل غذایی در گروه هایحاوی A،  Pو A-P در سن 56 روزگی بهبود یافت.

در این مطالعه یک نمونه عقده لمفاوی مبتلا به لنفوسارکوم ناشی از ویروس لکوز گاوی و یک نمونه عقده لمفاوی گاو سالم با سه روش مختلف جهت استخراج پروتئین های بافت توموری مورد استفاده قرار گرفت. این روش ها شامل فرآوری ساده درPBS ، سونیکاسیون و روش فنلی بود. نمونه ها به صورت مقایسه ای تحت آزمون رسوب ایمنی قرار گرفتند. در آزمون رسوب ایمنی از باکتری استرپتوکوکوس پیوژنز جهت خالص سازی کمپلکس ایمنی استفاده شد. درنهایت الگوی الکتروفورز پروتئین های آنتی ژنی در شرایط مختلف احیایی و غیر احیایی مورد بررسی قرار گرفتند. در استخراج پروتئین های عقده لمفاوی مبتلا با فرآوری ساده در PBS، 3 آنتی ژن (39،32 و 30 کیلو دالتون)، در نمونه سونیکه 5 آنتی ژن (72،48،42،37 و 32 کیلو دالتون) و در استخراج فنلی 6 آنتی ژن (104، 77، 54، 32، 30 و 26.5 کیلو دالتون) مشخص شدند. در روش رسوب ایمنی توان تشخیص آنتی ژن های توموری به شیوه استخراج و تعادل آنتی ژن و آنتی بادی وابسته است و با ارزیابی کمی رسوب ایمنی به نحو موثری افزایش خواهد یافت. با این روش به خوبی می توان آنتی ژن های توموری را مشخص نمود.

برداشت رحم و تخمدان به دو روش جراحی لاپاروسکوپی و جراحی باز از نظر مدت زمان به طول انجامیدن جراحی، درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن، طول برش، تعداد بخیه ها، تعداد ضربان قلب، مشکلات حین عمل، تابلوی خونی حیوانات، میزان درد و آسیب شناسی ماکروسکوپی مورد مقایسه قرار گرفتند. این دو روش از نظر درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن، تعداد ضربان قلب، مشکلات حین عمل، تابلوی خونی و میزان درد تفاوت معنی داری نداشته ولی میزان از دست رفتن خون، تعداد بخیه، طول برش ها، تعداد و وسعت چسبندگی ها در گروه لاپاروسکوپی به صورت معنی داری (p<0.05) کمتر از گروه جراحی باز بود، در مجموع می توان گفت تکنیک جراحی لاپاروسکوپی، روشی کم خطر در جراحی برداشت رحم و تخمدان سگ بوده و از نظر چسبندگی های محوطه بطنی نیز بر روش باز ارجحیت دارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ضایعات هیستوپاتولوژیک با تغییرات آنزیم های بافتی در ماکیان مبتلا به بیماری مارک است. 5 قطعه ماکیان از گله های غیرآلوده به مارک به عنوان گروه کنترل و 25 قطعه مبتلا به بیماری مارک از گله های آلوده انتخاب شدند. از پارانشیم بافت های مختلف احشایی، کبد، کلیه، قلب، طحال، عضله سینه، چینه دان و بورس فابریسیوس ماکیان مبتلا به مارک جهت مطالعات هیستوپاتولوژیک و تغییرات آنزیمی بافت ها نمونه برداری شد. پس از مطالعه ماکروسکوپیک ضایعات در کالبدگشایی، مطالعه هیستوپاتولوژیک نمونه ها انجام شد. بعد از تایید بیماری، نمونه ها مورد هضم قرار گرفته، سپس آنزیم های آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، فسفاتاز قلیایی (ALP)، لاکتات دهیدروژناز (LDH)، کراتین کیناز (CK)، سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز در یک گرم عصاره بافتی اندازه گیری شدند. با محاسبه میزان پروتئین هر گرم بافت، فعالیت ویژه آنزیم ها محاسبه گردید. در مطالعه هیستوپاتولوژیک، ضایعات لنفوماتوز ارگان های احشایی شامل تجمع کانونی یا نفوذ منتشر لنفوسیت های پلئومورفیک، لنفوبلاست ها، سلول های مارک و تعداد کمی سلول های پلاسمایی بود. نتایج بدست آمده در مبتلایان به بیماری مارک نشان داد که فعالیت آنزیم های AST، LDH، CK، SOD و گلوتاتیون پراکسیداز در چینه دان مبتلایان کاهش یافته است. فعالیت آنزیم های AST، LDH و CK در کبد و فعالیت آنزیم های AST،ALP، LDH، SOD،CK  و گلوتاتیون پراکسیداز در عضله سینه افزایش یافت. در پیش معده فعالیت آنزیم های AST، ALP، LDH و SOD افزایش و فعالیت آنزیم  CKکاهش نشان داد. فعالیت آنزیم های AST و  SODدر تخمدان ها و فعالیت آنزیم های AST، LDH،SOD  و CK در قلب های مبتلا افزایش یافتند. نوسانات فعالیت آنزیم های بافت های مختلف نشان داد که از اندازه گیری فعالیت این آنزیم ها به عنوان تومور مارکر نمی توان در تشخیص بیماری مارک استفاده کرد. به منظور تعیین این نکته که آیا این آنزیم ها تومور مارکر هستند یا خیر اندازه گیری ایزوآنزیم های اختصاصی هر آنزیم ضروری است.

تزریق داخل صفاقی هیستیدین در ساعات 7 و 19، در مقادیر 30 و 60 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن اثر معنی داری ایجاد نکرد. تزریق در ساعت 7 به مقدار 120 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد پلت های مدفوع را تا 8 ساعت و در مقادیر 240 و 480 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد پلت های مدفوع را تا 24 ساعت پس از تزریق کاهش داد. تزریق در ساعت 19 در مقادیر 120، 240 و 480 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن بدن، تعداد پلت های مدفوع را به ترتیب در 2، 8 و 24 ساعت پس از تزریق کاهش داد. اثر کاهش دهنده هیستیدین در دوره روشنایی نسبت به دوره تاریکی شدیدتر و طولانی تر بود. میانگین تعداد پلت ها برای هر مورد قبل از انجام هر گونه مطالعه مداخله  گر به عنوان کنترل منفی ثبت گردید

آلودگی کرمی دستگاه گوارش سگ های خانگی شهر شیراز و تاثیر سن، جنس، مصرف داروهای ضد کرمی، کارآیی سگ و نوع غذا بر میزان آلودگی نمونه مدفوع در 105 قلاده سگ بررسی گردید. نمونه ها مستقیما از داخل رکتوم تهیه و به روش شناورسازی آزمایش شد. آنالیز داده ها با آزمون مربع کای و آزمون دقیق فیشر نشان داد میزان آلودگی در جنس های مختلف و سنین متفاوت اختلاف آماری معنی داری ندارد. میزان آلودگی در سگ های نگهبان در مقایسه با سگ های زینتی، در سگ هایی که با امعا و احشا دام ها و غذای خام تغذیه می شده اند به طور معنی داری بالاتر بوده است. آگاهی صاحبان سگ ها در مورد بیماری های کرمی قابل انتقال از سگ به انسان بسیار پایین بوده است. نتیجه گرفته می شود به دلیل خطر انگل های کرمی قابل انتقال به انسان آموزش موازین بهداشتی به صاحبان سگ های خانگی بسیار ضروری است.