مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1390 | دوره:66 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

فلورفنیکل یک آنتی بیوتیک وسیع الطیف و مشابه کلرامفنیکل است که مصرف آن در حیوانات مولد غذا تایید شده است. این مطالعه بخشی از یک پروژه بزرگتر است که با استفاده از مدلسازی فارماکوکینتیک– فارماکودینامیک برای ارزیابی داروهای ضدمیکروبی در پنومونی گوساله ها انجام شد. 10 راس گوساله سالم، داروی فلورفنیکل را بصورت یک تزریق زیرجلدی با دوز 40 میلیگرم بازای کیلوگرم وزن دریافت کردند و در زمانهای مشخص (0- 120 ساعت) نمونه های سرم و همچنین نمونه های اکسودا و ترانسودا با استفاده از یک مدل محفظه بافتی، جمع آوری گردید. غلظت فلورفنیکل در نمونه ها به کمک یک روش معتبر کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا تعیین مقدار و پارامترهای فارماکوکینتیک فلورفنیکل در مایعات بیولوژیک گوساله ها محاسبه گردید. سپس یافته های فارماکوکینتیک برای تلفیق فارماکوکینتیک– فارماکودینامیک و برای تعیین نسبت های عیار متوسط به حداقل غلظت مهاری (Cave/MIC) اجرام مانهمیا همولیتیکا و پاستورلا مولتوسیدا در دوره های 24 ساعته پس از تزریق، بکار گرفته شد. در مدلسازی فارماکوکینتیک، یک مدل دوبخشی برای نمونه های سرم و یک مدل یک بخشی برای نمونه های اکسودا و ترانسودا استفاده شد. مقایسه داده های فارماکوکینتیک سه مایع بیولوژیک، نشانگر آن بود که میانگین ماکزیمم عیار (Cmax) سرم، 5.91 میکروگرم در میلی لیتر، و میانگین زمان رسیدن به ماکزیمم عیار (Tmax)، 2.28 ساعت، بترتیب بیشتر و بسیار کمتر از مقادیر مربوطه در اکسودا (3.39 میکروگرم در میلی لیتر و 17.2 ساعت) و ترانسودا (2.84 میکروگرم در میلی لیتر و 17.9 ساعت) بود. این نتایج حاکی از آن است که فلورفنیکل براحتی به مایعات بینابینی نفوذ کرده و انتشار می یابد و عیارهایی در حدود نصف عیارهای سرمی را در مایعات محفظه بافتی ایجاد می کند. تلفیق فارماکوکینتیک-فارماکودینامیک در سرم گوساله ها، مقادیر مطلوبی را برای نسبت سطوح زیر منحنی 24-0 ساعت به حداقل غلظت مهاری (AUC0-24h/MIC) اجرام مانهمیاهمولیتیکا و پاستورلامولتوسیدا، بترتیب 151.8 و 183.3 ساعت، و برای مدت زمان حضور عیارهای بالاتر از حداقل غلظت مهاری (T>MIC)، حداقل 72 ساعت، نشان داد. بر اساس یافته های این مطالعه، عیارهای درمانی فلورفنیکل با یکبار تجویز زیرجلدی حداقل بمدت 72 ساعت حفظ می شود با این حال ضروری است کفایت این رژیم درمانی در پنومونی گوساله ها در کارآزمایی های بالینی مورد بررسی قرار گیرد.

دیازینون از جمله سموم ارگانوفسفره است که به طور گسترده ای در صنعت کشاورزی و دامپروری مورد استفاده قرار می گیرد و لذا خطر آلودگی انسان به این سم و بروز مسمومیت وجود دارد. در این مطالعه تجربی علاوه بر بررسی تغییرات مرضی بافت های مختلف خرگوش که ناشی از تماس جلدی با سم دیازینون بوده است، تغیرات پارامترهای خونی و بیوشیمیایی نیز معین گردیده اند. خرگوش ها به دو گروه شش تایی،تیمار و شاهد تقسیم شدند که در گروه تیمار از غلظت های مختلف دیازینون و در گروه شاهد از حلال سم به مدت 28 روز به روش تماس جلدی استفاده گردید. خونگیری جهت آزمایشات خونشناسی و بیوشیمیایی در روزهای 0، 7، 14، 21 و 28 انجام شد. در پایان دوره بیست و هشت روزه خرگوش ها به روش انسانی معدوم گردیدند و پس از کالبدگشایی، نمونه های بافتی از ارگان های مورد نظر برداشت گردیده و مقاطع 5 میکرونی به روش معمول H&E رنگ گردیدند و مورد مطالعه ریزبینی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل آماری در داده های به دست آمده از آزمایشات خونشناسی و بیوشیمیایی نشان داد که میزان گلبول های قرمز و سفید خون و هموگلوبین در گروه تیمار کاهش معنی داری (p<0.05) داشته و همچنین پروتئین تام و آلبومین در گروه سم از روند کاهشی معنی داری (p<0.01) برخوردار بوده اند.کلسترول و آنزیم های ALT, AST و ALP در گروه تیمار روند افزایشی معنی داری (p<0.01) داشتند.در گروه سم تغییرات آسیب شناسی بافتی مختلفی مشاهده گردید. نکروز نورون های عصبی و سلول های پورکنژمخچه،پرخونی،خونریزی و التهاب در پارانشیم مغز و مننژ موید از درگیری شدید اعصاب مرکزی بود. پنومونی بینابینی،آمفیزم و پرخونی در ریه ها،التهاب در معده و روده، نکروز لوله های ادراری بویژه پروگزیمال و کست هیالن در کلیه، نکروز اسپرماتوسیت ها و پرخونی در بیضه، نکروز و آتروفی سلول های عضلانی در قلب نشانه های بارز هیستولوژیک ناشی از مسمومیت بوده است، که نشان می داد تماس پوستی دیازینون علاوه بر ایجاد تغییرات شدیدیکلینیکال پاتولوژی، باعث آثار پاتولوژیک در ارگان های مختلف می گردد.

در دام های بزرگ بیماریهای مثانه و مجرای خروجی ادرار متداول تر و مهم تر از بیماری های کلیه هستند، با این حال تحقیقات محدودی در مورد بیماری های مثانه در نشخوارکنندگان کوچک انجام شده است. در این تحقیق با هدف تعیین فراوانی ضایعات مثانه در نشخوارکنندگان کوچک و طی یک مطالعه مقطعی در دو فصل تابستان و پاییز با مراجعه به کشتارگاه گرمسار، مثانه 400 راس نشخوارکننده کوچک (315 راس گوسفند و 85 راس بز) به صورت اتفاقی تحت بررسی قرار گرفت. مشخصات دام ها از نظر نوع، سن، جنس و همچنین انواع ضایعات مشاهده شده در مثانه ثبت گردید. به منظور تشخیص نوع ضایعات، نمونه های بافتی تهیه شده و از نظر هیستوپاتولوژی مورد مطالعه قرار گرفت. برای تعیین وجود رابطه آماری بین نوع، سن و جنس دام ها با نوع ضایعات مثانه از آزمون مربع کای و آزمون دقیق فیشر استفاده شد. از 400 مثانه تحت بررسی 18 مورد (4.5 درصد) دارای جراحت بودند که با حدود اطمینان 95 درصد، فراوانی وقوع ضایعات مثانه 2.69 تا 7.02 درصد تعیین گردید. فراوانی ضایعات مثانه در گوسفندان 2.86 درصد و در بزها 10.59 درصد به دست آمد. این ضایعات شامل کیست انگلی، ملانوز، ناهنجاری در رشد و نمو مخاط، دایورتیکول، پاپیلوم سلول های ترانزیشنال و لیومیوم بودند.

مایکوپلاسما سینوویه بعنوان یک عامل بیماریزای دخیل در عوارض تنفسی و لنگش، خسارات اقتصادی قابل توجهی را متوجه صنعت طیور در ایران می سازد. لذا تشخیص سریع و قطعی آلودگی و نیز تفریق سویه ها از ابزارهای کلیدی در پیشگیری و کنترل می باشد. هدف از این مطالعه جداسازی میکروارگانیزم و تشخیص، شناسایی و نیز تفریق سویه های رایج در ایران بویژه سویه های فیلد و واکسن به روش مولکولی بود. از 11 مرغداری در مناطق مختلف کشور هر کدام تعداد 20 نمونه خون جهت آزمایش تست سریع آگلوتیناسیون و الایزا ‚10 نمونه سواب نای وشکاف کامی و بافت بمنظور کشت و نیز 9 نمونه سواب جهت آزمایش PCR اخذ گردید. بمنظور تشخیص این میکروارگانیزم بروش مولکولی،علاوه بر پرایمرهای 16srRNA، برای اولین بار در کشور از جفت پرایمر مربوط به انتهای آمینی ژن VlhA استفاده گردید. نتایج حاصله از روش PCR با استفاده از جفت پرایمر اخیر نشان داد که علاوه بر امکان شناسایی گونه مایکوپلاسما سینوویه در مورد نمونه های مورد آزمایش، اندازه محصول PCR بدست آمده در سویه های مختلف شامل جدایه های بدست آمده، سویه استاندارد و سویه واکسن بین 350 تا 400 جفت باز متفاوت بود. مقایسه نتایج این روش با روشهای سرولوژی و جداسازی و نیز روش PCR معمول با استفاده از پرایمرهای مربوط به ژن 16srRNA از یکسو و نیز اختلاف اندازه در باندهای ایجاد شده در سویه های مختلف از سوی دیگر دلالت بر آن دارد که روش PCR با استفاده از پرایمرهای مربوط به ژن VlhA می تواند در مورد نمونه های بالینی بعنوان یک روش با حساسیت و ویژگی بالا جهت تشخیص گونه پلاسما سینوویه و نیز تفریق اولیه سویه ها اعم از واکسن یا سویه فیلد مطرح باشد.

برداشت معده به منظور درمان سرطان های معده از جراحی های شایع دستگاه گوارش است که با عوارض متعدد گوارشی، سوء تغذیه و کاهش وزن همراه می باشد. امروزه با توجه به رشد سیستم های جراحی های کم تهاجمی تلاش در جهت انجام جراحی های گوارش به کمک لاپاروسکوپ به منظور کاهش عوارض سوء فوق توسعه یافته است. این مطالعه بر روی 10 قلاده سگ نر نژاد مخلوط با متوسط سنی 3.5 سال و میانگین وزنی 25.5 کیلوگرم انجام شد. حیوانات در دو گروه 5 تایی قرار گرفتند و جراحی ساب توتال گاسترکتومی به روش استاندارد در دو گروه به ترتیب به کمک لاپاروسکوپ و جراحی باز انجام و بیش از چهار پنجم معده برداشته و با روش Roux-en-Y بازسازی گردید. علایم بالینی و وزن حیوانات به صورت روزانه تا روز 30 پس از جراحی ثبت شد. روز 30 پس از عمل ازوفاگوسکوپی و گاستروسکوپی برای ارزیابی مورفولوژیک مسیر گوارشی، رفلاکس مایع صفراوی به مری و حضور ازوفاژیت رفلاکسی و گاستریت رفلاکسی انجام شد. همچنین با انجام رادیوگرافی رنگی با استفاده از ماده حاجب سولفات باریوم سرعت عبور مواد در دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده دال بر عدم وجود ازوفاژیت رفلاکسی و عدم اختلاف معنی دار در سرعت عبور ماده حاجب در دو گروه بود. زمان جراحی در گروه جراحی لاپاروسکوپی و میزان خونریزی در گروه جراحی باز بیشتر بود. کاهش وزن در دو گروه حیوانات یک ماه پس از جراحی اختلاف معنی دار نداشت ولی در هر گروه اختلاف وزن قبل و بعد از عمل معنی دار بود. در لاپاروسکوپی اکتشافی یک ماه پس از جراحی چسبندگی های وسیع در گروه جراحی باز مشاهده گردید. در نتیجه برداشت معده به کمک لاپاروسکوپ در مقایسه با روش باز با عوارض کمتری همراه بوده و کیفیت زندگی بیماران بهتر بود.

استفاده از پربیوتیک ها به عنوان مواد غذایی غیرقابل هضم به واسطه تاثیر مفیدشان بر سلامتی میزبان، ایده جدیدی در آبزی پروری می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر سطوح مختلف پربیوتیک بر پارامترهای هماتولوژی و بیوشیمی سرم خون فیل ماهیان می باشد به همین منظور تاثیر سطوح مختلف پربیوتیک اینولین شامل مقادیر 1، 2 و 3 درصد جیره غذایی روی برخی پارامترهای هماتولوژیک و غیرالکترولیت های سرم خون فیل ماهیان جوان پرورشی، پس از 8 هفته پرورش مورد بررسی قرار گرفت. خون گیری از ساقه دمی 36 عدد ماهی به ظاهر سالم (با میانگین وزنی 65 گرم) در انتهای دوره پرورش به عمل آمد و نتایج با استفاده از آنالیز رگرسیون و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. اختلاف معنی داری در میزان فعالیت آنزیم های سرم خون در تیمارهای آزمایشی حاوی سطوح مختلف اینولین در مقایسه با گروه شاهد مشاهده نشد (p>0.05). مکمل کردن جیره با اینولین تغییری در برخی فاکتورهای هماتولوژیک و بیوشیمیایی نظیر تعداد کل گلبول های قرمز، MCH، گلوکز، آلبومین، کلسترول، تری گلیسرید و اسید اوریک خون ایجاد نکرد (p>0.05). بیشترین میزان هماتوکریت، تعداد کل گلبول سفید و درصد لنفوسیت در ماهیان تغذیه شده با سطح اینولین 1 درصد مشاهده شد (p<0.01). این مطالعه نشان می دهد که استفاده از این نوع پربیوتیک در سطوح پایین تر می تواند دارای اثرات مثبتی روی فاکتورهای خونی فیل ماهی جوان پرورشی باشد.

کلسترول یکی از عوامل ایجاد بیماری های قلبی و عروقی در انسان است اما در پرندگان کلسترول سرم نقش مهمی برای تولید تخم مرغ دارد. فرضیات متناقضی در مورد اثرات آنتی اکسیدان ها بر سطح کلسترول سرم وجود دارند، این در حالی است که آزمایش های بسیار اندکی روی طیور انجام شده است. لذا آزمایشی به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف ویتامین های آنتی اکسیدان (ویتامین E و C) بر عملکرد مرغ های تخمگذار، خصوصیات کیفی تخم مرغ، میزان کلسترول تخم مرغ و فراسنجه های خونی اعم از گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول و اجزای آن انجام شد. تعداد 168 قطعه مرغ تخمگذار واریته Hy-Line W36 در سن 39 هفتگی به 7 تیمار و 6 تکرار و 4 قطعه مرغ در هر تکرار تقسیم شدند و آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارها شامل افزودن سطوح 100، 200 و 400 میلی گرم ویتامین E یا C به هر کیلوگرم جیره پایه بود. افزودن سطوح مختلف ویتامین ها به جیره، تاثیری بر صفات عملکردی مرغ ها نداشت. وزن زرده با افزایش سطوح ویتامین های آنتی اکسیدان در جیره، کاهش یافت (p<0.05). کلسترول زرده نیز کاهش خطی را با افزایش سطوح ویتامین های آنتی اکسیدان نشان داد (p<0.05). ویتامین ها و به خصوص ویتامین C افزایش معنی داری را در گلوکز سرم موجب شدند (p<0.01). هر چند تفاوت معنی داری در میزان کلسترول کل سرم در بین تیمارها مشاهده نشد اما سطح کلسترول HDL کاهش (p<0.05) و سطح کلسترول LDL افزایش یافت (p<0.05). به نظر می رسد که در این مورد ویتامین E نسبت به ویتامین C ترکیب موثرتری می باشد. هر چند افزایش سطح ویتامین E یا C در جیره، موجب کاهش میزان کلسترول تخم مرغ شد، اما وزن زرده تخم مرغ نیز به طور معنی داری کاهش یافت و در نتیجه از وزن تخم مرغ در سطوح بالای مصرف این ویتامین ها کاسته شد. کاهش سطح کلسترول HDL و افزایش سطح کلسترول LDL در سرم خون نتیجه نسبتا جدیدی است که در مطالعات آتی بایستی بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.

خوراندن آغوز و جذب ایمونوگلوبولین های آغوز برای کفایت ایمنی گوساله ها لازم بوده بر این اساس مواد مختلفی در جهت افزایش جذب IgG آغوز مورد آزمایش قرار گرفته اند. هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر تجویز خوراکی ویتامین E بر جذب IgG آغوز در گوساله های تازه متولد شده بود. به دو گروه 12 راسی گوساله، مقادیر یکسانی آغوز با و بدون ویتامین E در بدو تولد خورانیده شد. از هر دو گروه قبل از خوراندن آغوز وهمچنین در ساعت های 12 و 24 پس از تولد خونگیری به عمل آمد. پس از اخذ پلاسما از نمونه های خون، از روش های HPLC و ELISA جهت اندازه گیری غلظت ویتامین E و IgG به ترتیب استفاده شد. غلظت آلفا توکوفرول پلاسمای خون گوساله های دریافت کننده ویتامین E بطور معنی داری از گروه شاهد بیشتر بود. دریافت آغوز حاوی ویتامین E باعث افزایش معنی داری در میزان IgG پلاسمای خون گوساله ها در 12 و 24 ساعت اول پس از تولد نگردید. این مطالعه نشان داد که افزودن ویتامین E به آغوز، مقدار IgG پلاسمای خون را افزایش نمی دهد با این وجود افزودن ویتامین E هیچگونه ممانعتی در جذب IgG در گوساله های نوزاد ایجاد نمی کند.

محصولات طیور به عنوان یکی از مهمترین عوامل انتقال عفونت سالمونلائی در انسان شناخته شده است. آب مورد استفاده در قسمت پرکنی، پیش سردکن و سردکن (چیلر) در پروسه کشتار طیور می تواند موجب انتقال متقابل باکتری ها گردد. آب پیش سردکن و چیلر در پروسه کشتار طیور در مشهد به ترتیب هر 2 و 5 ساعت یکبار تعویض می گردد. در این بررسی تعداد 52 نمونه، از آب منبع، آب پیش سردکن و چیلر کشتارگاه صنعتی طیور مشهد در ساعت های متوالی کاری با چهار تکرار در چهار روز برداشت گردید و با استفاده از روش کشت مرسوم شامل مراحل پیش غنی سازی، غنی سازی و کشت در محیط های اختصاصی و تفریقی، تعداد 10 نمونه آلوده به جنس سالمونلا تشخیص داده شد. تمامی موارد مثبت مربوط به نمونه آب چیلر، و بیشترین میزان آلودگی مربوط به ساعت های انتهائی قبل از تعویض آب بود. جهت تایید تشخیص کلنی های جداسازی شده به عنوان جنس سالمونلا و تعیین سرووارهای تایفی موریوم و انتریتیدیس، کلنی های جداسازی شده به روش مولتی پلکس PCR با استفاده از سه جفت پرایمر شامل S141 و S138 اختصاصی ژن invA، پرایمرهای Fli15 و Tym اختصاصی ژن fliC و پرایمرهای Prot6e-5 و Prot6e-6 اختصاصی ژن Prot6E که به ترتیب اختصاصی جنس سالمونلا و سرووارهای تایفی موریوم و انتریتیدیس می باشند مورد آنالیز قرار گرفت، در این بررسی 19.2 درصد آلودگی به جنس سالمونلا، 1.9 درصد به سالمونلا تایفی موریوم ‚5.8 درصد به سالمونلا انتریتیدیس و 11.5 درصد به سایر سرووارها مشخص گردید. با توجه به حضور گونه های بیماری زا در آب مورد استفاده در خط کشتار، استفاده از جریان منقابل آب و لاشه در چیلر و نیز استفاده از موارد ضدعفونی کننده توصیه می گردد.

ژنوم ویروس بیماری بورس عفونی یک RNA ویروس دو قطعه ای است که پنج پروتئین ویروسی را به رمز در می آورد. ضرورت توسعه روشی سریع و آسان برای تفکیک ویروس های بیماری بورس عفونی باعث شد که پژوهشگران بر روی پروتئین های مختلف این ویروس به تحقیق بپردازند. در مطالعه حاضر، تلاشی صورت گرفت تا قطعه ای باندازه 715 جفت باز از ژن VP1 به روش Reverse Transcriptase-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) نزد 26 جدایه ویروس بیماری بورس عفونی تکثیر شود. الگوی حدت جدایه های مورد مطالعه فوق الاشاره قبلا با استفاده از روش (RT-PCR/Restriction Enzyme Analysis (RT-PCR/REA بر روی ژن VP2 برای ما مشخص شده بود. نتایج نشان داد که در 20 جدایه (76 درصد) الگوی حدت (فوق حاد) جدایه ها چه در روش RT-PCR بر روی ژن VP1 و چه در روش RT-PCR/REA بر روی ژن VP2 یکسان بودند. اما در شش جدایه باقیمانده، دو روش مورد استفاده الگوهای متفاوتی را نشان دادند. با توجه به اطلاعات موجود از فارم های مبدا ویروس های این مطالعه که با نتایج آزمایش بر روی VP1 مطابقت دارد، گمان برده می شود که این یافته بدلیل حضور ویروس های بازآرائی شده بیماری بورس عفونی باشد. این نتایج همچنین خاطر نشان می کند که VP2 تنها تعیین کننده حدت ویروس بیماری بورس عفونی نمی باشد.

در طول دوره ذخیره سازی اسپرم، آسیب ناشی از اکسیداسیون مواد یکی از علل مهم کاهش قدرت و تحرک و باروری اسپرم می باشد. در این تحقیق سطوح متفاوتی از ویتامین های E و C به عنوان آنتی اکسیدان در اسپرم رقیق شده قوچ تالشی مورد استفاده قرار گرفت و اثر محافظتی آنها بر روی صفات کیفی اسپرم مورد مقایسه قرار گرفت. به همین منظور یک آزمایش فاکتوریل دو عاملی شامل سطوح مختلف ویتامین های E، C و شاهد، به عنوان عامل اول و زمان های صفر و 72 ساعت بعد از ذخیره سازی به عنوان عامل دوم در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار مورد استفاده قرار گرفت. سطوح ویتامین E شامل E2، E4 و E6 بود که در آنها به ترتیب 2 ‚4 و 6 میلی گرم ویتامین E در هر 10 میلی لیتر اسپرم رقیق شده مورد استفاده قرار گرفت و سطوح ویتامین C شامل 0.3 C، C 0.6 ،C 0.9 بود که در آنها به ترتیب 0.3 ‚0.6 و 0.9 میلی گرم ویتامین C در هر میلی لیتر اسپرم رقیق شده بکار رفت. در زمان شروع ذخیره سازی،بین سطوح مختلف ویتامین های E، C و شاهد اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (p>0.05) بعد از 72 ساعت از نظر درصد اسپرم های متحرک بین سطوح ویتامین E با سایر تیمارها تفاوت معنی دار شد (p>0.05). زنده مانی اسپرم ها در E4 و E6 از بقیه سطوح به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.05) و بین E2 و E4 اختلاف معنی داری نبود (p>0.05). سلامتی غشای اسپرم در E6 و E2 از سایر گروه ها به صورت معنی داری بالاتر بود (p<0.05). بر اساس نتیجه این تحقیق، استفاده از ویتامین E به میزان 6 میلی گرم در 10 میلی لیتر از رقیق کننده بر پایه تریس بهترین اثر در کیفیت اسپرم قوچ تالسی در دمای 5 درجه سانتیگراد را داشت.

بیماری کوکسیدیوز از اهمیت بهداشتی و اقتصادی زیادی در گوسفند برخوردار می باشد. آلودگی کوکسیدیایی در گوسفندان سراسر دنیا گزارش شده است. عوامل کوکسیدیایی معمولا بعنوان انگل های متداول حیوانات مطرح هستند و موجب کاهش تولید و بیماری در آنها میشوند. مطالعات اندکی در رابطه با آلودگی کوکسیدیایی در گوسفندان ایران انجام شده است پژوهش حاضر به منظور تعیین میزان فراوانی و شناسایی تنوع گونه های آیمریا در گوسفندان اطراف شهر همدان انجام شد. نمونه مدفوع 230 راس گوسفند موجود در حومه همدان جهت شناسایی گونه های آیمریایی و تعیین فراوانی آلودگی به آنها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد که میزان شیوع آلودگی گونه های آیمریایی 43.04 درصد می باشد. گونه های شناسایی شده به ترتیب فراوانی عبارت بودند از: آیمریا اوینوئیدالیس (24.21 درصد) آیمریا آهساتا (17.82 درصد) آیمریا فوره ای (17.82 درصد) آیمریا پاروا (14.78 درصد) آیمریا کراندالیس (8.69 درصد) آیمریا پونکتاتا (3.91 درصد)، آیمریا اوینا (3.04 درصد) آیمریا پالیدا، (2.68 درصد) آیمریا اینتریکاتا (0.86 درصد) و آیمریا وئی بریجنسیس (0.43 درصد).

توده های طحال، بزرگ شدگی های قابل لمس بافت طحال هستند که به انواع نئوپلاستیک و غیر نئوپلاستیک تقسیم می شوند. هدف از این گزارش، ارائه یافته های بالینی و آسیب شناختی یک مورد هماتوم طحال و تفریق آن از همانژیوسارکوم در این عضو می باشد. در معاینه یک قلاده سگ نر 7 ساله از نژاد ژرمن شپرد با علائم لاغری و عدم تمایل به حرکت، توده ای دردناک در سمت چپ حفره شکم ملامسه شد. در رادیوگرافی، یک توده مدور با دانسیته بافت نرم و در اولتراسونوگرافی، توده ای کپسول دار با اکوژنیسیته غیریکنواخت رویت گردید. در بازرسی ظاهری، توده ای کپسول دار به قطر 14.5 سانتیمتر در قوس داخلی طحال وجود داشت. در مطالعه ریزبینی، فضای انباشته از اریتروسیت ها که توسط کپسول همبندی احاطه شده بود و ماکروفاژهای مملو از رنگ دانه هموسیدرین جلب توجه می کرد. آثار بدخیمی مشاهده نشد. هماتوم های طحال، تغییرات این عضو در نئوپلاسم ها را تقلید می نماید بنابراین دقت کافی برای تفریق آنها از توده های نئوپلاستیک لازم است.