مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1380 | دوره:56 | شماره:4 |تعداد مقالات:28

این بررسی به منظور ایجاد آلودگی تجربی و بررسی سیر تکاملی لینگواتولا سراتا (Linguatula serrata) در سگ انجام شد. نوچه های انگل لینگواتولا سراتا جدا شده از بافتهای آلوده گاو، گاومیش و گوسفند در سرم فیزیولوژی نگهداری و به چهار قلاده سگ دو ماهه که از آغاز تولد تحت کنترل بوده و از مواد غذایی مشکوک تغذیه نکرده بودند خورانده شد. در نمونه گیری هفتگی با استفاده از سوآب بینی در ماه پنجم آلودگی به تخم لینگواتولا سراتا مشخص گردید. حیوانات تحت تجربه به ترتیب به 7، 7، 5 و 2 انگل آلوده بودند. سگهای آلوده علایم ریزش از بینی، خارش، اختلال مختصر حرکات تنفسی و عطسه داشتند.

به منظور ارزیابی و مقایسه جفتگیری طبیعی و تلقیح مصنوعی در مرغهای مادر گوشتی (آمیخته آرین) و همچنین برای بررسی تاثیر عوامل تعداد دفعات تلقیح در هفته، عمق تلقیح و زمان تلقیح، آزمایش فاکتوریل (23) در قالب طرحهای کاملا تصادفی با 3 تکرار )هر تکرار 4 نمونه( به مدت هشت هفته در شرایط پرورشی مزرعه انجام شد. تعداد دفعات تلقیح در سطح یکبار و دوبار در هفته، عمق تلقیح در دو سطح 3 و 5 سانتیمتر و زمان تلقیح در ساعتهای 17 و 19 و سی دقیقه در نظر گرفته شد. بهترین تیمار از لحاظ جوجه درآوری انتخاب و با تیمار شاهد (جفتگیری طبیعی) مقایسه شد. نتایج آزمایش نشان داد که در طول مدت آزمایش دوبار تلقیح در هفته به طور معنی داری جوجه درآوری بیشتری نسبت به یکبار تلقیح در هفته دارد (P<0.01). میانگین جوجه درآوری در تلقیح با عمق 5 سانتیمتر در سطح 0.05 به طور معنی داری بیشتر از تلقیح با عمق 3 سانتیمتر بود. اثر زمان تلقیح نیز بر میانگین جوجه درآوری معنی دار بود به طوری که تلقیح در ساعت 19 و سی دقیقه درصد جوجه درآوری بیشتری نسبت به تلقیح در ساعت 17 داشت (P<0.01). بهترین تیماری که انتخاب شده بود تیماری بود که مرغها دوبار در هفته، با عمق 5 سانتیمتر و در ساعت 19 و سی دقیقه تلقیح شده بودند. این تیمار با تیمار شاهد (جفتگیری طبیعی) مقایسه شد و مشخص شد که تا هفته پنجم تفاوت بین میانگینهای جوجه درآوری دو تیمار در سطح 0.01 معنی دار است و جفتگیری طبیعی جوجه در آوری بیشتری دارد. در هفته ششم تا هشتم تفاوت میانگینها معنی دار نبود اما در هفته هفتم و هشتم درصد جوجه درآوری تیمار تلقیح مصنوعی بیشتر از جفتگیری طبیعی بود.

تاکنون فیمبریه F11 فقط در سویه های بیماریزای اشریشیاکلی جدا شده از طیور، بوقلمون و انسان گزارش شده است. به منظور شناسایی این فیمبریه ابتدا 300 سویه از لاشه های طیور گوشتی مبتلا به کلی باسیلوز جداسازی و هر یک از آنها در محیط TSA چندین بار پاساژ داده شد تا فیمبریه F11 نمود یابد. در مرحله بعدی تعلیق باکتریایی تهیه شده از آنها با گلبولهای قرمز گروه خونی O انسان مجاور گردید و با افزودن قند مانوز سویه های واجد فیمبریه مقاوم به مانوز (MRHA+) مشخص شدند. سپس با استفاده از تعلیق باکتریایی و آنتی سرم اختصاصی ضد فیمبریه F11 خرگوشی، آزمایش ایمونوفلورسانس غیرمستقیم انجام شد و برای انجام روشهای ایمونودات و ایمونوبلاتینگ (وسترن بلات) ابتدا عصاره فیمبریه ای خام از هر یک از سویه ها تهیه شد و بر روی آنها آزمایشهای مذکور صورت پذیرفت و در نهایت سروتیپ سویه هایی که در هر یک از آزمایشهای واجد فیمبریه F11 بودند، تعیین شد. بدین ترتیب در روش هماتوگلوتیناسیون تنها پنج سویه (MRHA+) بودند و در روشهای ایمونوفلورسانس و ایمونودات، شش سویه واجد فیمبریه F11 تشخیص داده شدند. در ایمونوبلاتینگ نیز شش سویه واجد تحت واحد اصلی 18 کیلو دالتونی بودند که با آنتی سرم اختصاصی ضد فیمبریه F11 واکنش نشان دادند. تمامی سویه های واجد فیمبریه، متعلق به گروه سرمی O1 بودند.

در این مطالعه 305 نمونه مدفوع از سگهای خانگی تهران ارجاع داده شده به درمانگاه دامهای کوچک دانشکده دامپزشکی تهران از لحاظ آلودگی به انگلهای گوارشی مورد بررسی قرار گرفتند. برای آزمایش مدفوع از روشهای آزمایش مستقیم مدفوع، فرمل اتر و رنگ آمیزیهای تری کروم و ذیل نلسون تغییر شکل یافته استفاده شد. طبق نتایج به دست آمده، 65 نمونه 21.3) درصد( به حداقل یک انگل تک یاخته ای و یا کرمی آلوده بوده اند. درصد آلودگی سگها به انواع انگلها به شرح ذیل بوده است: ژیاردیا اینتستینالیس 1.63 درصد، کریپتوسپوریدیوم 1.63 درصد، ایزوسپورا 7.20 درصد، بلاستوسیستیس 0.32 درصد، توکسوکاراکانیس 6.55 درصد، توکساسکاریس لئونینا 3.27 درصد، کرمهای قلابدار 2.62 درصد، و تنیاها 2.29 درصد. پرسشنامه ای نیز جهت بررسی خصوصیات دموگرافیکی سگ و میزان اطلاعات صاحب آن در مورد خطر انتقال انگلهای سگ به انسان از طریق مصاحبه با صاحبان سگها تکمیل گردید. با توجه به اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه، میزان آگاهی صاحبان سگ در مورد بیماریهای انگلی منتقله از سگ به انسان بسیار ضعیف بوده است.

کلی باسیلوز یکی از فراوانترین بیماریهای باکتریایی در دامها و طیور می باشد که احتمال انتقال آن از حیوانات به انسان وجود دارد. در تحقیق حاضر در مجموع 156 سویه کلی باسیل جدا شده، توسط 5 نوع آنتی سرم پلی والان و 22 نوع آنتی سرم منو والان که شامل آنتی سرمهای تهیه شده در این تحقیق و آنتی سرمهای خریداری شده از شرکتهای داخلی و خارجی بودند مورد آزمایش سروتایپینگ قرار گرفتند. سروتیپهای جدا شده در این تحقیق عبارت بودند از: O78K80 37.18) درصد(، O128K67 14.74) درصد(، O2K1 13.46) درصد(، O124K72 5.13) درصد(، O119B14 2.56) درصد(، O111K58(B4) 2.56) درصد(، O114K90 2.56) درصد(، O2K12 0.64) درصد(، O126K71 0.64) درصد(، O125K7 0.64) درصد( و O86K61(B7) 0.64) درصد(، سویه های Rough 5.77) درصد(، سویه های نامشخص 13.5) درصد(. با توجه به نتایج در دسترس در ارتباط با مطالعات قبلی انجام شده در ایران به نظر می رسد که سروتیپهای O125K7,O126K71,O114K90,O124K72 در این بررسی برای اولین بار در ایران از طیور جدا شده اند.

در بررسی بالینی 234 قلاده گربه خانگی که از مهر 1375 تا آبان 1378 به یکی از کلینیکهای حیوانات کوچک شهرستان تبریز ارجاع داده شده بودند، گسترش خون به منظور مشاهده انگلهای خونی و شمارش تفریقی گلبولهای سفید تهیه شد. در 25 قلاده در اخذ سابقه و معاینه بالینی علایمی از قبیل بیحالی، بی اشتهایی، لاغری، سرفه های مزمن، تنگی نفس و استفراغ مشاهده گردید که می توانست دلیل آلودگی آنها به کرم قلب باشد. ضمن تهیه گسترش خون، از ورید سفالیک این تعداد 1 میلی لیتر خون اخذ شد که پس از مخلوط کردن با 9 میلی لیتر فرمالین  2درصد به روش تکمیل شده نات آزمایش گردید و در دو قلاده از آنها میکروفیلر دیروفیلاریا ایمی تیس مشاهده شد. یکی از این دو قلاده با ملارسومین (ایمی تیساید) به عنوان بالغ کش 2.5mg/kg.b.w) از راه تزریق در عضلات کمری مابین مهره سوم تا پنجم با دو تزریق به فاصله 24 ساعت( و آیورمکتین به عنوان میکروفیلرکش 0.05mg/kg.b.w) از راه تزریق زیر جلدی با دو تزریق به فاصله یکماه و دو ماه بعد از درمان با ایمی تیساید( با موفقیت درمان شد. همچنین از داروی پردنیزولون خوراکی (1mg/kg.b.w) یک هفته قبل از اولین تزریق ایمی تیساید و از آسپیرین خوراکی (5mg/kg.b.w) به مدت دو هفته (یک هفته قبل و یک هفته بعد از اولین تزریق ایمی تیساید) استفاده گردید. در آزمایشهای خون که به ترتیب یکماه و دو ماه پس از درمان صورت گرفت میکروفیلری مشاهده نشد و علایم درمانگاهی قبلی نیز از بین رفته بود. در این بررسی برای اولین بار در ایران آلودگی گربه به دیروفیلاریا ایمی تیس و درمان آن شرح داده شده است.

ساختار سلولی غده هپاتوپانکراس در میگوی سفید هندی آبهای خلیج فارس با میکروسکوپ نوری مطالعه گردید. غده از نوع لوله ای مرکب است که واحدهای ترشحی لوله ای به صورت شعاعی در اطراف غده قرار گرفته و ترشحات خود را به مجاری مرکزی غده می ریزند. چهار نوع سلول جداره واحدهای ترشحی را می پوشاند که شامل سلولهای پایه یا جنینی، رشته ای، طاولی و جذبی است. غده از سطح خارجی توسط کپسولی، از بافت همبند و دو لایه عضله پوشیده می شود.

اطلاعات مربوط به 147 راس گاو مبتلا به پارگیهای درجه سه رکتوواژینا، پنوموواژینا، اوروواژینا و فیستول رکتوواژینا که در اینجا کلا تحت عنوان جراحات رکتوواژینا نامیده شده اند در یک گاوداری شیری دارای 1420 راس گاو شیری بین سالهای 1372 تا 1375 مورد بررسی قرار گرفت و مشخصات هر عارضه و نتایج باروری پس از درمان مشخص شد. از این تعداد 97 مورد 66) درصد( آن مربوط به زایش اول بودند و 81 مورد 55.1) درصد( مبتلا به پنوموواژینا، 27 مورد 18.4) درصد( مبتلا به پارگی درجه سه رکتوواژینا، 5 مورد 3.4) درصد( مبتلا به فیستول رکتوواژینا، 22 مورد 15) درصد( مبتلا به اوروواژینا و 12 مورد 8.2) درصد( مبتلا به ترکیبی از دو یا سه عارضه بودند. تعداد 13 راس گاو در زایمان بعدی مجددا دچار همان عارضه شدند و 5 راس جراحاتی از انواع دیگر نشان دادند. این چهار عارضه همراه با واژینیت، سرویسیت بوده و متعاقب آنها عوارضی مانند اندومتریت، متریت و گاهی چسبندگی تخمدان مشاهده شد که مسبب کاهش باروری هستند. از تعداد 147 راس گاو جراحت دیده 87 مورد مربوط به زایش اول که فاقد جفت ماندگی بودند برای انجام مطالعه انتخاب شدند. از این 87 مورد 73 مورد تحت عمل جراحی قرار گرفتند که 61 مورد آن  83.6) درصد( آبستن شدند. از تعداد 14 مورد جراحی نشده نیز 11 مورد 78.6) درصد( آبستن شدند. در گاوهای عمل شده ای که در جراحی آنان تاخیر شده بود درصد آبستنی کاهش یافت به طوری که در روزهای 1 تا 45، 46 تا 90، 91 تا 120 و بعد از 121 پس از زایش به ترتیب 85.5، 82.4، 75 و 73.7 درصد آبستنی مشاهده شد. این مطالعه نشان داد که جراحات رکتوواژینا بر روی باروری گاو تاثیر منفی می گذارند به طوری که در مقایسه گاوهای جراحت دیده و گاوهای جراحت ندیده، فاصله زایش تا اولین تلقیح، Days open و فاصله دو زایش در گاوهای جراحت دیده افزایش یافت (P<0.05) و تعداد تلقیح به ازای آبستنی و میزان حذف در این گاوها افزایش و میزان آبستنی کاهش یافت. در این مطالعه تجزیه و تحلیلها در زایش اول انجام شد. انجام جراحی بخصوص قبل از روز چهل و پنجم پس از زایش بهتر از انجام ندادن جراحی بود به طوری که در گاوهایی که قبل از روز چهل و پنجم پس از زایش جراحی شده بودند در مقایسه با گاوهایی که بعد از روز چهل و پنجم جراحی شده بودند، فاصله زایمان تا اولین تلقیح 99.7) در مقابل 142.8 روز( و فاصله دو زایش 428) در مقابل 495.9 روز( کمتر بود (P<0.05) و تعداد تلقیح به ازای آبستنی 3.06) در مقابل 3.27 تلقیح(، میزان آبستنی 32.7) در مقابل 30.6 درصد( و درصد حذف 15) در مقابل 17 درصد( بهتر بود. گاوهای جراحی شده قبل از روز چهل و پنجم پس از زایش در مقایسه با گاوهای جراحی نشده میزان آبستنی 32.7) در مقابل 30.6 درصد(، تعداد تلقیح به ازای آبستنی 3.06) در مقابل 3.27 تلقیح( و میزان حذف 15) در مقابل 21.4 درصد( بهتری داشتند. در مجموع گاوهای جراحی شده در مقایسه با گاوهای جراحی نشده Days open 228.6) در مقابل 164.5 روز(، فاصله زایش تا اولین تلقیح 131.1) در مقابل 93.4 روز( و فاصله دو زایش 476.8) در مقابل 407.9 روز( بیشتری داشتند که علت آن احتمالا تاخیر در زمان جراحی بود ولی تعداد تلقیح به ازای آبستنی 3.20) در مقابل 3.27 تلقیح( و میزان آبستنی 31.3) در مقابل 30.6 درصد( و میزان حذف 16.4) در مقابل 21.4 درصد( گروه جراحی شده بهتر بود. اختلافات تولید شیر 305 روز نیز در گروه جراحی شده و جراحی نشده و گروه نرمال معنی دار نبود. نتیجه اینکه به منظور پیشگیری از بروز زیانهای ناشی از جراحات رکتوواژینا در گله های شیری در مرحله اول، پیشگیری از بروز این جراحات و در مرحله بعد انجام جراحی به موقع (ترجیحا قبل از روز چهل و پنجم پس از زایش) به عنوان راه حل اقتصادی پیشنهاد می شود، زیرا در صورت تاخیر در عمل جراحی یا عدم انجام عمل جراحی باروری دام به طور چشمگیری کاهش می یابد.

در این تحقیق برای تعیین مقادیر طبیعی هموگلوبین A1C در سگهای به ظاهر سالم نژاد شینلو از 45 قلاده سگ استفاده شده است که 30 قلاده نر و 15 قلاده ماده بودند. برای اندازه گیری هموگلوبین A1C از کیت های آماده اندازه گیری هموگلوبین A1C به روش کلریمتریک استفاده شد. در این روش هموگلوبین  A1C در معرض اسید ضعیفی مثل اسیداکسالیک هیدرولیز شده و -5 هیدروکسی متیل فورفورال آزاد می شود. سپس پروتئینها به وسیله اسید تری کلرواستیک رسوب داده می شوند و مایع رویی با اسید تایوباربیتوریک وارد واکنش شده و محلول رنگی ایجاد می کند که جذب آن در طول موج 443 نانومتر اندازه گیری می شود. میانگین و انحراف معیار در کل جمعیت سگهای مورد مطالعه 5.64± 0.95 برآورد شده و میزان هموگلوبین A1C در سگهای نر و ماده اختلاف معنی دار نداشت و از نظر گروه های مختلف سنی نیز اختلاف معنی داری مشاهده نگردید.

تاثیر تجویز استروئیدها و GnRH در زمان فحلی بر روی فولیکول غالب پیش تخمک گذار و همزمانی موج فولیکولی در تلیسه های هلشتاین مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور چرخه فحلی تلیسه های هلشتاین سیکلیک به وسیله دو بار تزریق عضلانی آنالوگ پروستاگلاندین  F2 α به فاصله 11 روز همزمان شد. تلیسه ها در روز فحلی (روز صفر آزمایش) با در نظر گرفتن سن و وزن به سه گروه: کنترل، GnRH و استروئید تقسیم شدند. تلیسه ها در هر گروه، در بهاربندی های مجزا نگهداری شده و جیره غذایی یکسانی دریافت کردند. تلیسه های گروه کنترل )تعداد 4= راس( هیچ گونه درمانی را دریافت نداشتند. در فاصله 3 ساعت پس از مشاهده فحلی ایستا، تلیسه های گروه GnRH )تعداد 9= راس( 250 میکروگرم فرتاژیل و تلیسه های گروه استروئید )تعداد 9= راس( 2 میلی گرم استرادیول بنزوات به همراه 100 میلی گرم پروژسترون، به طور عضلانی، دریافت داشتند. تلیسه های گروه های درمانی )استروئید و (GnRH در روز هفت آزمایش، PG دریافت کرده و تشخیص فحلی آغاز شد. مختصات فولیکولهای تخمدانی، از سه روز قبل تا 25 روز پس از آغاز آزمایش با انجام سونوگرافی روزانه تعیین شد. در تمامی تلیسه ها در روز فحلی، فولیکول غالب تخمک گذار وجود داشته و تخمک گذاری در فاصله زمانی مشابه (P>0.05) نسبت به شروع آزمایش صورت پذیرفت. آغاز موج فولیکولی پس از شروع آزمایش در تلیسه های گروه های کنترل 2.1± 0.41) روز( و GnRH 2.4± 0.18) روز( مشابه (P>0.05) ولی سریعتر از تلیسه های گروه استروئید 3.9 ±0.23) روز(P<0.05;  به وقوع پیوست. فاصله شروع آزمایش تا آغاز فحلی و تخمکگذاری در گروه های درمانی )استروئید 9.7± 0.71 و 11± 0.64 روز، :GnRH 9.2± 0.28 و 10.2± 0.28 روز( مشابه (P>0.05), و کوتاهتر از تلیسه های گروه کنترل 22.8± 1.11) و 24.3± 0.95 روز( بود (P<0.01). سرعت رشد فولیکول تخمک گذار در گروه های درمانی مشابه :GnRH) 1.3 ±0.06 میلیمتر در روز، استروئید 1.4± 0.09 میلیمتر در روز (P>0.05) و بیشتر از گروه کنترل 0.9± 0.06) میلیمتر در روز( بود (P<0.01). سن فولیکول تخمک گذار در تلیسه های گروه های درمانی GnRH) 5.2± 0.22 روز، استروئید: 4.3± 0.64 روز، (P<0.05 کمتر از تلیسه های گروه کنترل 7.3 ±0.48) روز( بود (P<0.05). درصد تراکم وقوع فحلی در فاصله 24-72 ساعت پس از تزریق پروستاگلاندین در تلیسه های گروه های استروئید و GnRH به ترتیب 88.8 و 77.7 بود (P>0.05). نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که تجویز GnRH و یا استروئید همزمان با شروع فحلی اختلالی در تخمک گذاری ایجاد نکرده و در ایجاد همزمان موج فولیکولی جدید تفاوتی با یکدیگر ندارند. همچنین تجویز PG، هفت روز پس از شروع آزمایش، منجر به تخمک گذاری فولیکول غالب با طول مدت غالبیت کوتاه خواهد شد. لذا از این تیمارها می توان به طور یکسان در برنامه های همزمانی فحلی در تلیسه های هلشتاین استفاده نمود.

تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه از نژاد آرین به صورت کاملا تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند به طوری که هر گروه مشتمل بر سه زیر گروه (تکرار) 25 قطعه ای بودند. جوجه های یک گروه به عنوان گروه شاهد با جیره غذایی فاقد هرگونه کوکسیدیواستات تغذیه شدند. جوجه های گروه دوم در تمام طول دوره آزمایش با جیره غذایی حاوی داروی شیمیایی Diclazuril) به مقدار (200PPm تغذیه شدند و برای تغذیه جوجه های گروه سوم و چهارم به ترتیب از جیره های غذایی حاوی 1 و 2 درصد گیاه دارویی درمنه به صورت پودر استفاده گردید. جوجه های هر چهار گروه در خلال هفته چهارم و از راه دهانی با مخلوطی از ااسیست های چهار گونه Eimeria متداول در ایران )شامل E. acervulina، E. tenella، E. maxima، (E. nacatric مورد چالش قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان داد که در تمام روزهای بعد از ایجاد آلودگی تجربی، تعداد ااسیست ها در هر گرم از مدفوع (OPG)، در گروه شاهد به طور بسیار معنی داری بیشتر از جوجه های دریافت کننده داروی شیمیایی و گیاه دارویی بود (P<0.01). همچنین بین جوجه های تغذیه شده با داروی شیمیایی و سطوح مختلف گیاه دارویی تفاوت معنی داری مشاهده گردید (P<0.01)، در حالی که تفاوت بین میزان دفع ااسیست در جوجه های دریافت کننده سطوح مختلف گیاه دارویی معنی دار نبود (P>0.05). در پایان سن 21 روزگی تفاوت معنی داری بین میانگین وزن بدن و مقدار غذای مصرفی در گروه های مختلف وجود نداشت (P>0.05). اما اختلاف بین ضریب تبدیل غذایی در گروه های مورد آزمایش بسیار معنی دار بود به طوری که ضریب تبدیل غذایی در گروه تغذیه شده با جیره حاوی 1 درصد گیاه دارویی درمنه به طور بسیار معنی داری پایین تر از ضریب تبدیل غذایی در دو گروه تغذیه شده با جیره غذایی حاوی داروی شیمیایی و در سطح 2 درصد گیاه دارویی بود (P<0.01). در سنین 42 و 49 روزگی نیز اختلاف بین میانگین وزن بدن جوجه ها در گروه های مختلف، معنی دار بود (P<0.05)، به طوری که افزودن داروی شیمیایی به جیره غذایی سبب افزایش معنی دار وزن بدن در مقایسه با گروه شاهد گردید. اضافه نمودن سطوح مختلف گیاه دارویی درمنه به جیره غذایی، اگر چه تا حدودی سبب کاهش اثرات زیان آور آلودگی کوکسیدیایی بر وزن بدن گردیده ولی تفاوت مشاهده شده، معنی دار نبود. اگر چه استفاده از داروی شیمیایی و سطوح مختلف گیاه دارویی تاثیر معنی داری بر میزان غذای مصرفی و ضریب تبدیل غذایی گروه های مورد آزمایش نداشت، با این حال افزودن 2 درصد گیاه دارویی درمنه به دلیل افزایش وزن بدن به میزان حدود 100 گرم در پایان دوره آزمایش نسبت به گروه شاهد و به دست آوردن بهترین ضریب تبدیل غذایی در سن 42 روزگی، همراه با کنترل مناسب میزان دفع ااسیست در مقایسه با گروه شاهد، می تواند به عنوان یک یافته مهم از دیدگاه بهداشتی و اقتصادی در مطالعات بعدی مورد توجه قرار بگیرد.

گر چه پلی مورفیسم هموگلوبین در گاوهای اروپایی، آمریکایی، آفریقایی و هندی تایید و گزارش شده است، به هر حال بررسی و مطالعه فتوتیپهای هموگلوبین در گاوهای ایرانی برای اولین بار است که انجام و گزارش می شود. به منظور تعیین الکتروفورتیک فنوتیپهای هموگلوبین در گاوهای بالغ ایرانی تعداد 147 نمونه خون شامل 48 نمونه گاوهای سیستانی، 45 نمونه خون گاوهای سرابی 40) نمونه مربوط به گاوهای ماده و 5 نمونه گاو نر( و 54 نمونه خون از گاوهای گلپایگانی جمع آوری و مورد آزمایش قرار گرفتند. ابتدا میزان غلظت هموگلوبین به روش سیانومت هموگلوبین تعیین و سپس فنوتیپهای مختلف هموگلوبین با روش الکتروفورز استات سلولز (CAE) از یکدیگر تفکیک و با روش چگالی سنجی (دانسیتومتری) مورد سنجش قرار گرفتند. نتایج زیر از تعیین الکتروفورتیک فنوتیپهای هموگلوبین، غلظت هموگلوبین تام، درصد و غلظت انواع مختلف هموگلوبین در گاوهای بالغ ایرانی برای نخستین بار است که گزارش می گردد: -1 در گاوهای بالغ سیستانی سه فنوتیپ شامل A2AB با وفور 50.20 درصد، A2A به میزان 41.47 درصد و A2B با شیوع به میزان 8.33 درصد مشخص شدند. -2 در گاوهای بالغ گلپایگانی 2 فنوتیپ شامل A2AB به میزان 29.63 درصد و A2A به میزان 70.37 درصد تشخیص داده شد. -3 در گاوهای بالغ سرابی فقط یک نوع فنوتیپ A مشاهده شد. -4 یکی از مهمترین یافته های پژوهش حاضر که برای اولین بار در جهان گزارش می گردد، مشاهده هموگلوبین A2 می باشد، که به نظر می رسد مربوط به هویت ویژه نژادهای گاوهای سیستانی و گلپایگانی باشد. -5 از آنجایی که فقط یک فنوتیپ هموگلوبین یعنی HbA در گاوهای بالغ سرابی مشاهده شده است، از این خصوصیت ویژه و انحصاری می توان در تعیین اصالت نژادی گاوان سرابی استفاده کرد که این یافته مهمترین نتیجه کاربردی پژوهش حاضر است. -6 سن در گاوهای بالغ سیستانی و گلپایگانی تاثیری بر غلظت هموگلوبین تام ندارد ولی در نژاد سرابی با افزایش سن غلظت این ماده افزایش می یابد. -7 غلظت هموگلوبین تام در دو جنس نر و ماده اختلاف معنی دار دارد (P<0.05) و در جنس نر بیشتر است. -8 صرف نظر از سن و جنس غلظت هموگلوبین تام در نژادهای مختلف گاوهای ایرانی اختلاف معنی دار دارد (P<0.05) و میزان MSE آن در گاوهای گلپایگانی 11.1 ±0.19، در گاوهای سرابی 11.74± 0.25 و در گاوهای سیستانی 14.8± 0.12 )در مجموع 147 نمونه (12.27± 0.15 گرم در دسی لیتر خون است.

اثرات درمانی ضد قارچ فرمالین با غلظتهای 250 ppm، 500 ppm، 1000 ppm، 1500ppm و 2000 ppm بر روی میزان تفریخ تخم ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) و در شرایط کارگاهی شامل اکسیژن محلول 7.3± 0.8 mg/lit، درجه حرارت 19.8± 1.9 درجه سانتیگراد، pH برابر 8.1± 0.1، درجه سختی 286 mg/lit و میزان دبی آب برابر1.8± 1.06 lit/min مطالعه شده است. عملیات درمانی به مدت 30 دقیقه و در فاصله زمانی 40 ساعت پس از شروع انکوباسیون تخمها انجام گردید. نتایج حاصله نشان داد که اولا درصد تفریخ لارو در تمامی گروه های درمان نسبت به گروه شاهد از اختلاف معنی داری برخوردار بوده است (P<0.05). ثانیا اختلاف معنی داری بین درصد تفریخ لارو در گروه های درمانی 250 ppm و 500 ppm و نیز بین گروه های 1000 ppm و 1500 ppm مشاهده نگردید (P>0.05). در حالی که درصد تفریخ لارو در سایر گروه های درمانی نسبت به همدیگر از اختلاف معنی داری برخوردار بود (P<0.05). با توجه به بیشترین درصد تفریخ لارو 93.7) درصد( در گروه درمانی با 2000 ppm و کمترین آن 59.73) درصد( در گروه های درمانی 250 ppm و 500 ppm توصیه می شود که به منظور جلوگیری از قارچ زدگی تخم کپور معمولی، در فاصله زمانی 40 ساعت پس از شروع انکوباسیون تخمها نسبت به ضد عفونی آنها با غلظت 2000 ppm فرمالین به مدت 30 دقیقه در این منطقه جغرافیایی اقدام شود.

در این پژوهش اثرات اعتیاد خوراکی هروئین بر جنین موشهای سوری معتاد مورد بررسی قرار گرفت. بدین طریق والدین به دنبال افزایش تدریجی غلظت هروئین در آب آشامیدنی 0.1)، 0.3 و 0.5 میلی گرم / میلی لیتر( معتاد شدند. سپس موشهای نر و ماده در گروه های مختلف طبقه بندی گردیدند. ماده ها به صورت معتاد قبل از بارداری، معتاد بعد از بارداری و معتاد قبل و بعد از بارداری و نرها در گروه های سالم و معتاد بودند. در روز 17 بارداری جنینها مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هروئین باعث کاهش معنی داری در وزن و طول فرق سر - نشیمنگاهی، عدم گامت زایی، کاهش گامت زایی، کاهش فعالیتهای جنسی، طولانی شدن زمان لقاح، مرگ جنینها و والدین و همچنین ناهنجاریهایی در بافتهای مختلف (زایده انگشتی، انحراف محور بدن، عقب ماندگی رشد، خونریزیهای زیرپوستی، انحراف دم، باز بودن پلک، خمیدگیهای غیر طبیعی در ستون مهره ها و ...) می شود.

مطالعه حاضر بر روی تعداد 33 راس اسبچه خزر 20) راس مادیان، 1 راس اخته و 12 راس نریان( از سنین 6 ماهه الی 7 ساله و 10 راس تروبرد 7) راس مادیان، 2 راس اخته و 1 راس نریان( از سنین 5 الی 18 ساله سالم بدون استفاده از مقید کننده شیمیایی یا فیزیکی صورت پذیرفته است. در این بررسی اسبها به 3 گروه اسبچه های بالغ )بالای 2 سال( اسبچه های نابالغ (زیر دو سال) و اسبهای تروبرد بالغ تقسیم شده اند. اسبها در حالت ایستاده با به کارگیری یک ترانسدیوسر قطاعی مکانیکی 3.5 مگاهرتزی در دو طرف چپ و راست قفسه صدری در پشت برجستگی آرنج با تغییر در جهت و زاویه ترانسدیوسر مورد بررسی اکوکاردیوگرافی قرار می گرفتند. در ابتدا بررسی به روش 2-DE و سپس جهت اندازه گیری ابعاد قلبی به روش M-mode اکوکاردیوگرافی صورت می پذیرفت. اندازه گیریهای اکوکاردیوگرافی براساس سیستم LELE صورت پذیرفته و ابعاد بطن چپ و راست، دیواره بین دو بطن و دیواره آزاد بطنها در محدوده طنابهای لیفی در زیر دریچه دهلیزی بطنی چپ و بالای عضلات پاپیلری به گونه ای که محور تابش عمود بر دیواره بین بطنی باشد در انتهای سیستول و دیاستول محاسبه می شدند. شاخصهای اکوکاردیوگرافی دریچه آئورت، دریچه میترال و دهلیز چپ نیز در سیستول و دیاستول مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری ابعاد کاردیوگرافی به دست آمده از سمت چپ قفسه صدری در اسبچه های خزر و اسبهای تروبرد دارای وضوح کمتری نسبت به نماهای سمت راست قفسه صدری بودند. البته در مقام مقایسه بین نماهای سمت چپ در اسبچه های خزر و تروبرد، نماهای حاصل از اسبچه های خزر دارای وضوح بیشتری هستند. استفاده از ترانسدیوسر 3.5 مگاهرتزی با عمق نفوذی حداکثر 20 سانتیمتر امکان اندازه گیری تمامی ابعاد قلب را در اسبچه خزر از سمت قفسه صدری میسر می سازد لیکن اندازه گیری دیواره آزاد بطن چپ از سمت راست قفسه صدری در اسبهای تروبرد بزرگ با به کارگیری این ترانسدیوسر میسر نیست. اختلاف معنی داری بین ابعاد دهلیز چپ، بطن چپ، بطن راست و آئورت در سیستول و دیاستول بین نژاد تروبرد و اسبچه های خزر بالغ وجود دارد (P<0.05). اختلاف معنی داری بین اکوکاردیوگرافی در اسبچه خزر بالغ نر و ماده وجود ندارد. همبستگی بین قطر آئورت در دیاستول و قطر دهلیز چپ در سیستول و دیاستول در اسبچه های خزر وجود دارد. همبستگی بین ابعاد اکوکاردیوگرافی اسبچه های خزر بالغ و دور سینه و همچنین سن وجود ندارد. در این بررسی سه راس از اسبهای تروبرد و یک راس از اسبچه های خزر بالغ دارای کنتراست خود به خودی بودند.

اثرات بیهوشی اسانس و عصاره های آبی و آبی - الکلی گل میخک در ماهی قزل آلای رنگین کمان در تحت برخی شرایط کیفی آب شامل درجه حرارتهای 5، 10، 15 و 20 درجه سانتیگراد و pH های 6، 7، 8 و 9 مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان داد که هیچ یک از عصاره ها واجد اثرات بیهوش کنندگی )تا غلظت (2000 ppm نبوده در حالی که اسانس در غلظتهای 50 ppm و بالاتر از اثرات بیهوش کنندگی مناسبی برخوردار بوده است. مناسبترین غلظت بیهوش کنندگی اسانس با توجه به زمانهای ایجاد بیهوشی و بازگشت از آن برابر 250 ppm و در درجه حرارت 5 درجه سانتیگراد و pH برابر 7 بوده است. زمانهای ایجاد بیهوشی و بازگشت از آن در غلظتهای مختلف اسانس و در درجه حرارت 5 درجه سانتیگراد برای دو گروه وزنی زیر گرم و 1-10 گرمی به شرح زیر بوده است.

این مطالعه به منظور تعیین نقش برخی از گونه های گنده روی قارچی جدا شده از مدفوع اسب در کنترل زیست شناختی مراحل نوزادی استرونگلهای کوچک دون خانواده سیاتوستومینه انجام شد. مقابله بین کونیدیای قارچ صیاد آرتروبوتریس اولیگوسپورا و نوزاد مرحله سوم سیاتوستومینه در شرایط آزمایشگاهی و میدانی انجام گردید. این گونه قارچی به میزان 2 پرگنه در 100cc، 200cc، 300cc جداگانه با 300 عدد نوزاد مرحله سوم سیاتوستومینه در سرم نمکی 0.9 درصد موجب کاهش معنی داری (P<0.0001) به ترتیب به میزان 49 درصد، 34 درصد، 37 درصد، در شرایط آزمایشگاهی در تعداد نوزادهای زنده سیاتوستومینه به وسیله انشعابات چسبنده و نیز اتصال کونیدی های قارچ به کوتیکول نوزاد شدند. به 3 راس اسب با آلودگی طبیعی به استرونگلهای کوچک نیز به میزان 120، 200، 300 پرگنه قارچ آرتروبوتریس اولیگوسپورا خورانیده شد. مدفوع دفع شده دامهای تحت مطالعه در روزهای 0 و 1 و 2 و 3 پس از خورانیدن پرگنه های قارچ جمع آوری گردید. اثر قارچ با شمارش تعداد نوزادها در مدفوع کشت شده در مقایسه با مدفوع گروه شاهد (بدون خورانیدن قارچ) مقایسه گردید. نتایج نشان داد که قارچ می تواند از لوله گوارش اسب عبور نماید و زنده بماند؛ و در عین حال موجب کاهش در تعداد نوزادها در اسبهایی که به آنها 250 پرگنه خورانیده شده بود به میزان 90 درصد، گردد.

جهت بررسی تاثیر کافئین یا هپارین در باروری آزمایشگاهی تخمکهای با یا بدون سلولهای کومولوس که در آزمایشگاه بالغ شده اند، پس از قرار گرفتن تخمک از تخمدان گاوهای کشتار شده و بالغ نمودن آنها در شرایط آزمایشگاه، نیمی از آنها با استفاده از محلول هیالورونیداز بدون سلولهای کومولوس گردیده و سپس هر دو گروه (تخمکهای بالغ شده با سلولهای کومولوس اووفروس و تخمکهای بالغ شده که پس از بلوغ سلولهای کومولوس آنها گرفته شده است) جهت تلقیح در محیطهای حاوی غلظتهای مختلف )صفر تا 20 درصد( از سرم جنین گاو (Fetal calf serum ˝FCS˝) همراه یا بدون کافئین یا هپارین قرار گرفته و با اسپرم از انجماد خارج شده تلقیح گردیدند. در محیطهای حاوی 5 درصد تا 20 درصد از FCS در حضور کافئین میزان باروری تخمکهای دارای کومولوس 85) درصد تا 94 درصد( به طور معناداری (P<0.05) بیش از باروری تخمکهای بدون کومولوس 22) درصد تا 56 درصد( بود. در این حالت 72 تولید هر دو پیش هسته در گروه های مختلف آزمایش تفاوت معناداری نداشته ولی درصد باروری با بیش از یک اسپرم (پلی اسپرمی) در هر یک از گروه های کومولوس دار با افزایش غلظت FCS از 10 درصد به 20 درصد افزایش یافت 27) درصد، 34 درصد، 58 درصد و 76 درصد به ترتیب برای غلظتهای صفر، 5 درصد، 10، و 20 درصد سرم(. در تخمکهای بدون کومولوس، با افزایش غلظت سرم از 10 درصد به 20 درصد کاهش معناداری در میزان باروری و همچنین ایجاد پلی اسپرمی به وجود آمد. در حضور هپارین، باروری تخمکهای بدون کومولوس با افزایش غلظت سرم تغییری نداشته و در حد بالای خود 100) درصد( قرار داشت. در این حالت ایجاد پلی اسپرمی در مجموع به طور محسوسی در تخمکهای بدون کومولوس بیش از تخمکهای کومولوس دار بود. هنگامی که این آزمایشها در محیط فاقد کافئین و هپارین انجام شد، میزان باروری و همچنین ایجاد پلی اسپرمی به میزان شدیدی کاهش یافت. بدین ترتیب به نظر می رسد که: اولا: حضور کومولوس در هنگام وجود کافئین می تواند به عنوان تحریک باروری مورد قبول قرار گیرد. ثانیا: هپارین در سلولهای بدون کومولوس اثر تحریکی بیشتری بر باروری تخمکهای گاو در غلظتهای مختلف FCS دارد. ثالثا: وجود FCS به تنهایی در محیط کشت پایه نمی تواند باعث تحریک باروری تخمکهای گاو گردد.

با توجه به کارایی و ارزش تشخیصی انتروکلایسیس به عنوان یک تکنیک رادیوگرافی اختصاصی در بهبود بخشیدن به نتایج تشخیصی معاینات روده باریک این روش بر روی 12 قلاده سگ بالغ و به ظاهر سالم از نژادهای مختلف بین سنین 28.0 ±16.4 ماه با وزن 20.4 ±10.6 کیلوگرم مورد ارزیابی قرار گرفت. این حیوانات به دو گروه کنترل 5) قلاده( و گروه آزمایش 7) قلاده( تقسیم شدند. تحت بیهوشی عمومی در همه حیوانات هر دو گروه تنگی تجربی در ناحیه میانی ژژنوم ایجاد گردید. سوسپانسیون با ریم تهیه شده با حفظ درجه حرارت 20° در سگهای بزرگتر به نسبت 3 به 5 28) درصد( و در سگهای کوچکتر به نسبت 2 به 5 21.5) درصد( رقیق شده با استفاده از سند پلی وینال سیم دار شماره 14 به طول 135 سانتیمتر با کنترل فلوروسکوپی به میزان 25 میلی لیتر به ازای هر کیلو وزن بدن به حیوانات گروه آزمایش در مدت 10 دقیقه خورانده می شد و بعد از خوراندن سوسپانسیون باریم به روش معمولی، در حیوانات گروه کنترل رادیوگرافها در حالت خوابیده به پهلوی راست جانبی و خوابیده به پشت (شکمی - پشتی) تهیه گردید. در بعضی موارد ایجاد اتساع روده باریک یکی از مهمترین مزیتهای روش انتروکلایسیس در مقایسه با روش معمولی بود. با توجه به هزینه کم و قدرت بالای تشخیص تفریقی این روش با وجود دستگاه فلوروسکوپ به عنوان روش انتخابی برای بررسی اختلالات و ضایعات روده باریک در سگ توصیه می گردد.

تعداد 1280 قطعه جوجه نر گوشتی یکروزه از سویه تجاری لوهمن به صورت کاملا تصادفی به هشت گروه تقسیم شدند به طوری که هر گروه شامل چهار تکرار 40 قطعه ای بود. یک گروه به عنوان گروه شاهد منظور گردیده و با استفاده از جیره پایه ذرت - کنجاله سویا و فاقد هرگونه افزودنی محرک رشد، آنتی بیوتیک و داروی ضد کوکسیدی تغذیه شدند. در جیره غذایی چهار گروه مقادیر 25، 50، 75 و 100 درصد از پودر ماهی و در سه گروه دیگر مقادیر 10 و 20 و 30 درصد از کنجاله سویا با پروتئین حاصل از مخمر جایگزین گردیدند. در تمام دوره آزمایش، آب و غذا به طور آزاد در اختیار جوجه ها قرار داده شده و شرایط برای تمامی گروهها یکسان و مطابق با استانداردهای پرورش در نظر گرفته شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تا پایان سن 21 روزگی، جایگزین نمودن تمام پودر ماهی جیره )جایگزینی 100 درصد( با پروتئین حاصل از مخمر موجب کاهش معنی دار وزن بدن در مقایسه با گروه شاهد گردیده، در حالی که جایگزین نمودن 20 یا 30 درصد از کنجاله سویا با پروتئین حاصل از مخمر، وزن بدن جوجه ها را به طور معنی داری افزایش می دهد (P<0.01). گرچه در مقایسه با گروه شاهد، جایگزین کردن سطوح مختلف پودر ماهی با کنجاله سویا در جیره غذایی با پروتئین حاصل از مخمر، هیچ گونه تاثیر معنی داری بر وزن بدن در 49 روزگی، و مصرف غذا و ضریب تبدیل غذایی در 21 و 49 روزگی نداشت لیکن به نظر می رسد از نظر اقتصادی این جایگزینی قابل توصیه باشد.

در این تحقیق ساختار ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک مری در 23 نفر شتر یک کوهانه بالغ مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج حاصله با اطلاعات موجود در مورد انسان و سایر گونه ها مقایسه شد. طول مری در شتر  165-215 سانتیمتر بود که قسمت گردنی آن بیشترین و قسمت شکمی کمترین طول را داشت. مری شتر از ناحیه پشت غضروف حلقوی حنجره شروع شده و ابتدا در موقعیت پشتی - میانی نسبت به نای قرار دارد، مری در حدود مهره سوم گردنی به سمت چپ نای متمایل شده و این وضعیت را تا حدود مهره ششم گردنی حفظ می کند. از مهره ششم گردنی، مری مجددا به موقعیت پشتی - میانی نای بر می گردد و در داخل قفسه سینه به طرف عقب ادامه یافته و پس از عبور از نقیصه مری ای حجاب حاجز، و بعد از یک قسمت کوتاه شکمی در محل فم المعده به معده باز می شود. از لحاظ بافت شناسی، اپیتلیوم مری از نوع سنگفرشی مطبق شاخی شده بود. پارین از بافت همبند سست دارای عروق خونی و سلولهای لنفاوی پراکنده تشکیل شده است. ماهیچه مخاطی از نوع ماهیچه صاف بوده و به صورت دستجات بسیار کوچک و پراکنده وجود داشت که میزان این دستجات ماهیچه صاف در نزدیک محل اتصال مری به معده افزایش یافته بود. طبقه زیرمخاطی دارای غددی از نوع عمدتا موکوزی و در تمام طول مری است که میزان این غدد به طرف انتهای مری بتدریج کاهش می یابد. طبقه ماهیچه ای عمدتا از نوع ماهیچه مخطط بود که لایه های ماهیچه ای آن به صورت نامنظم و درهم قرار داشتند، بین لایه های ماهیچه ای این طبقه دستجات کوچک از سلولهای ماهیچه صاف نیز به صورت پراکنده وجود داشت که میزان آنها در نزدیک محل اتصال مری به معده بشدت افزایش یافته بود.

اثر سطح انرژی مصرفی و امتیاز وضع بدن بر میزان تخمک گذاری در گوسفند دنبه دار ایرانی و نیز نقش احتمالی هورمون لپتین در این فرآیند مشخص نیست. لذا در این پژوهش طی آزمایش اول، اثر سطح انرژی مصرفی در بلند مدت بر وزن بدن، امتیاز وضع بدن، میزان تخمک گذاری و ارتباط آنها، و در آزمایش دوم، اثر سطح انرژی مصرفی در کوتاه مدت و نیز تزریق هورمون لپتین بر میزان تخمک گذاری در گوسفند شال مورد بررسی قرار گرفته است. در آزمایش نخست، در طی پنج دوره فحلی گروه تیمار (n=14) در حد 60 درصد و گروه شاهد (n=14) در حد 100 درصد انرژی نگهداری تغذیه شدند. در آزمایش دوم، 24 راس میش همزمان شده، در سه گروه هشت راسی به مدت چهار روز تیمارهای زیر را دریافت نمودند. گروه اول ضمن تغذیه در حد 100 درصد انرژی نگهداری، روزانه 1μg/Kg لپتین نو ترکیب انسانی به صورت وریدی دریافت کردند. گروه دوم در حد 180 درصد و گروه سوم به عنوان شاهد در حد 100 درصد انرژی نگهداری تغذیه شده و به علاوه 1ml سرم فیزیولوژیکی به صورت وریدی دریافت نمودند. در هر دوره فحلی، وزن، امتیاز وضع بدن و میزان تخمک گذاری تعیین شد. نتایج آزمایش اول نشان داد، وزن و امتیاز وضع بدن در گروه تیمار کاهش معنی دار (P<0.01) داشته و در عین حال یک رابطه خطی مثبت معنی دار (P<0.01) بین این دو صفت برقرار است (R2=0.62). هنگامی که امتیاز وضع بدن به کمتر از 2 رسید، میزان تخمک گذاری در گروه تیمار نسبت به شاهد و نیز نسبت به زمانهای قبل کاهش معنی دار (P<0.01) نشان داد. زمانی که امتیاز وضع بدن به حدود یک رسید، تخمک گذاری در گروه تیمار متوقف گردید. در آزمایش دوم، هیچ گونه اختلاف معنی دار در وزن بدن و میزان تخمک گذاری بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد. از نتایج این تحقیق چنین استنباط می شود که میزان تخمک گذاری در گوسفندان دنبه دار در مقایسه با نژادهای بدون دنبه به تغییرات انرژی مصرفی، وزن و امتیاز وضع بدن دیرتر پاسخ می دهد.