مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1396 | دوره:25 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

مقدمه: بیماری سالمونلوز بر اثر مصرف مواد غذایی آلوده به سالمونلا در انسان و حیوانات ایجاد می شود. سالمونلا، توان ایجاد عفونت خود را به واسطه داشتن ژن های بیماری زایی متعدد کسب کرده است. ژن sipC یکی از ژن های بیماری زایی سالمونلا است که پروتئین SipC را کد می کند. هدف از این پژوهش ایجاد یک کاست ژنی به منظور دست کاری ژنتیکی سالمونلا انتریتیدیس در محل ژن sipC هست.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پس از استخراج DNA از سالمونلا، نواحی فرادست (up) و فرودست (down) ژن sipC به روش PCR، تکثیرو محصولات PCR به روش همسانه سازی T/A در وکتور pGEM درج شدند. به منظور ایجاد سازواره نهایی، هر یک از قطعات نواحی فرادست و فرودست ژن sipC به ترتیب در وکتور pET32 ساب کلون گردیدند و صحت کلونینگ با روش های PCR و هضم آنزیمی بررسی شد.نتایج: تکثیر نواحی 320 جفت بازی فرادست و 206 جفت بازی فرودست ژن sipC با روش PCR با موفقیت انجام شد. همسانه سازی T/A این قطعات، سبب تشکیل دو وکتور نوترکیب pGEM-up و pGEM-down شد. نتایج تایید صحت ساب کلونینگ، موید تشکیل کاست ژنی نهایی pET32-up-down است.نتیجه گیری: کاست ژنی ساخته شده در این مطالعه به عنوان یک کاست چند منظوره قادر به دست کاری اختصاصی ژن sipC سالمونلا به روش نوترکیبی همسان است. این سازواره ژنی از پتانسیل لازم برای حذف ژن sipC و یا درج هر ژن مفید و موثری به جای ژن sipC، برخوردار است.

مقدمه: از آنجا که معلولیت ممکن است با اختلالات عملکردی همراه باشد و ورزش می تواند میزان ناتوانی را کاهش داده و یا عملکرد افراد را حفظ نماید لذا در این پژوهش بر آن شدیم که اثر یک دوره تمرین مقاومتی منتخب ناحیه شانه بر قدرت، درد و عملکرد افراد استفاده کننده از ویلچر دستی را مورد مطالعه قرار دهیم.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای کنترل شده تصادفی، 20نفر از افراد دارای ضایعه نخاعی استفاده کننده از ویلچر دستی که در ناحیه شانه درد داشتند، با میانگین سنی (39.3±6.4) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (سن: 37.5±5.81، قد: 82.25±4.2، وزن: 77.25±12.98) و تجربی (سن: 42.1±8.11، قد: 84.95±4.7، وزن: 74.23±11.39) تقسیم شدند. قبل از اجرای برنامه تمرینی منتخب از هر دو گروه پیش آزمون قدرت، درد و عملکرد به عمل آمد. سپس گروه تجربی تمرینات منتخب را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه یک روز در میان، هر جلسه به مدت 60 دقیقه اجرا کردند. بعد از اجرای دوره تمرینی از هر دو گروه در شرایطی شبیه پیش آزمون پس آزمون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار استنباطی تحلیل کوواریانس و تی وابسته استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که گروه تجربی بهبود معنی داری در سطح قدرت عضلات چرخاننده خارجی شانه (از 7.66±1.38 به 10.71±1.73)، درد (از 52.48±7.96 به 30.31±5.24) و عملکرد شانه (از 55.49±6.66 به 72.88±6.52) (p£0.05) داشته است.بحث و نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات قدرتی، قدرت، درد و عملکرد شانه افراد استفاده کننده از ویلچر دستی را بهبود داده و لذا شرکت در برنامه های تمرینی برای این افراد پیشنهاد می شود.

مقدمه: تاموکسیفن یک داروی غیراستروئیدی است که به طور عمده در درمان سرطان پستان و همچنین برای تحریک تخمک گذاری مورداستفاده قرار می گیرد. هدف از برسی حاضر، مطالعه پارامترهای اسپرم و قدرت باروری اسپرم در موش های بالغی است که مادران آن ها طی دوره حاملگی تاموکسیفن دریافت کرده است.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 30 سر موش ماده و 15 سر موش نر از نژاد NMRI، برای عمل جفت گیری انتخاب شدند.بعد از جفت گیری موشهای ماده بصورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند.در هر گروه 15 موش قرار گرفتند. از روز 13 حاملگی، به مدت هفت روز، موش های گروه تجربی، داروی تاموکسیفن را با دوزmg/kg 5 دریافت کردند. بعد از زایمان ، نوزادان نر را جدا کرده پس از رسیدن به سن بلوغ (هفته 8-6) موش های بالغ با روش جابجایی گردنی کشته شدند و بعد از گرفتن اسپرم، پارامترهای اسپرم و قدرت باروری اسپرم بررسی و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و تست آماری t-test تحلیل شدند.نتایج: مطالعات نشان داد که پارامترهای اسپرم، مورفولوژی اسپرم و قدرت باروری اسپرم ها در لوله های منی ساز تفاوت معنی داری داشتند. میانگین تعداد اسپرم ها در گروه کنترل 83.50±28.20 میلیون و در گروه آزمایش 60±14.14 میلیون بود و میانگین تعداد اسپرم ها در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش یافته بود که این اختلاف معنی دار است (P<0.001). مقایسه آماری تعداد اووسیت های تقسیم شده و تخریب شده بدست آمده نشان داد که تفاوت در گروههای مختلف از نظر آماری معنی دار می باشد (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که قرارگیری در معرض تاموکسیفن طی دوره تکاملی، می تواند باعث تغییرات در تعداد اسپرم ها، حرکت و قدرت باروری اسپرم ها گردد که در نتیجه می تواند منجر به ناباروری در موش نر گردد.

مقدمه: مجموعه کوچکی از سلول ها با عنوان سلول های بنیادی سرطان با قابلیت خودنوزایی و تمایز به سایر سلول های توموری در بافت توموری وجود دارند که هدف گیری آن ها از عود مجدد سرطان جلوگیری می کند. سیلیبینین که از گیاه خار مریم از تیره کاسنی با نام علمی Silybum Marianum به دست می آید واجد خواص ضد سرطانی است. با این وجود مطالعات کمی در خصوص اثر این ماده بر بنیادینگی سلول های بنیادی سرطان وجود دارد، لذا هدف این مطالعه بررسی اثر سیلیبینین بر توانایی خودنوزایی، رشد، بیان شاخص ها و ژن های بنیادینگی مامواسفیرهای حاصل از سلول های رده MCF-7 است.روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی مداخله ای، مامواسفیرهای حاصل از رده سلولی MCF-7، با غلظت های مختلف سیلیبینین به مدت 72 ساعت تیمار شدند. سپس درصد زنده مانی سلول ها توسط آزمون MTS بررسی و دز 50% کشندگی (IC50) آن برای اجرای بقیه آزمون ها مورد استفاده قرار گرفت. در ادامه توانایی تشکیل کلونی و اسفیر، تهاجم و بیان ژن های بنیادینگی (Oct4, KLF4) در مامواسفیرهای تیمار نشده و تیمار شده با سیلیبینین مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: سیلیبینین به صورت وابسته به دز سبب کاهش سلول های MCF-7 در مامواسفیرها شد. سیلیبینین در دز 150 میکرومولار (IC50) سبب کاهش 4.6 برابری توانایی تشکیل اسفیر، کاهش 11.2 برابری توانایی تشکیل کلونی و کاهش معنی دار (p<0.008) تهاجم و بیان ژن های بنیادینگی شد.نتیجه گیری: سیلیبینین با کاهش رشد، کلونی زایی، اسفیرزایی، تهاجم و همچنین کاهش بیان ژنهای بنیادینگی می تواند کاندید مناسبی برای هدف گیری سلول های بنیادی سرطان باشد.

مقدمه: محققین در بسیاری از مطالعات، دومین عامل خطرزا و شایع در بروز بیماری های عروق کرونری قلب (CAD) و انفارکتوس قلبی را پس از سیگار کشیدن، عارضه پرفشارخونی می دانند. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته فعالیت ایزومتریک هندگریپ (IHG) بر میزان مقاومت عروق محیطی و فشارخون در زنان مبتلا به پرفشارخونی است.روش بررسی: بدین منظور 14 زن میان سال با دامنه سنی 55-40 سال به طور تصادفی انتخاب شدند. برنامه تمرینی شامل چهار دوره دو دقیقه ای آزمون (IHG) با یک دقیقه استراحت بین هر دوره بود که سه روز در هفته و به مدت چهار هفته به طول می انجامید. از روش سونوگرافی داپلر برای اندازه گیری مقاومت عروقی استفاده شد. ارزیابی داده ها با استفاده از آزمون t وابسته انجام شد.نتایج: طبق نتایج به دست آمده، تغییرات معنی داری در میزان فشارخون سیستولیک (p=0.006) دیاستولیک (p=0.001) پس از 4 هفته تمرین مشاهده شد اما تفاوت معنی داری در میزان مقاومت عروقی (p=0.66) مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر میرسد فعالیت ورزشی (IHG) می تواند سبب کاهش فشارخون در بیماران مبتلا به پرفشارخونی (24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) شود. همچنین مشخص گردید کاهش فشارخون، همیشه همراه با کاهش مقاومت عروقی نیست و ممکن است عوامل موثر دیگری در این زمینه نقش داشته باشند.

مقدمه: سن بالا احتمال بروز هم زمان استئوپروز و پرفشاری خون را بالا می برد. نشان داده شده که داروهای کنترل فشارخون می توانند بر متابولیسم استخوان تاثیرگذار باشند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر داروهای کنترل فشارخون بر تراکم استخوان فکین در مردان بالای 50 سال با استفاده از CBCT انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه کراس سکشنال تحلیلی بر اساس معیارهای ورود و خروج، 174 تصویر CBCT متعلق به مردان بالای 50 سال مورد بررسی قرار گرفت. این تصاویر بر اساس سابقه مصرف داروی کنترل فشارخون توسط بیمار، در سه گروه کنترل (عدم ابتلا به پرفشاری خون)، مصرف کننده داروهای بتابلوکر (حداقل 5 سال) و مصرف کننده داروهای بلوک کننده کانال کلسیم (حداقل 5 سال) قرار گرفتند. تراکم استخوان هر یک از فکین در 4 ناحیه با استفاده از CBCT تعیین شد و میانگین این چهار مقدار به عنوان متوسط تراکم استخوان فک مربوط، منظور گردید. جهت مقایسه میانگین ها از آنالیز One- Way ANOVA و تحلیل تعقیبی Tukey استفاده شد.نتایج: در فک بالا، میانگین دانسیته تمام نواحی به جز ناحیه اینسایزور، در گروه مصرف کننده بتابلوکر به طور معنی داری بیش از گروه کنترل بود. در فک پایین تفاوت بین دو گروه فوق الذکر، تنها در مورد دانسیته کل فک پایین از نظر آماری معنی دار بود. در هیچ یک از نواحی دو فک، بین گروه کنترل و گروه مصرف کننده داروهای بلوک کننده کانال کلسیم اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: ممکن است جهت درمان بیماران دچار پرفشاری خون در خطر استئوپروز، داروهای بتابلوکر بر داروهای بلوک کننده کانال کلسیم ارجح باشند.

مقدمه: کاربرد موفقیت آمیز نانولیپوزوم ها به عنوان سامانه های رسانش دارویی موثر به پایداری آن ها در محیط وابسته است. در این پژوهش تاثیر مواد افزودنی کلسترول و ساکارز در کنار دو نوع فسفولیپید طبیعی و سنتز شده جهت تهیه فرمولاسیون پایدار نانولیپوزومی بررسی شده است.روش بررسی: در این مطالعه، طراحی و ساخت فرمولاسیون نانولیپوزومی با استفاده از روش فیلم نازک انجام شد و به دنبال آن جهت کاهش اندازه ذرات و تولید وزیکول های تک لایه کوچک از دو روش هموژناسیون تحت فشار بالا و قرارگیری تحت امواج مافوق صوت استفاده شد. توزیع اندازه ذرات، پتانسیل زتا و دمای عبور فازی فرمولاسیون ها و همچنین آنالیزهای مربوط به ماهیت فرمولاسیون نانولیپوزومی توسط کروماتوگرافی و طیف سنجی مادون قرمز بررسی شد.نتایج: نتایج اندازه گیری های دمای عبور فازی نشان دادند که الحاق فسفولیپید غیراشباع سویا با امتزاج پذیری نسبی در دولایه لیپوزومی محتوی فسفولیپید اشباع DPPG منجر به پدیده جداسازی فاز می شود. با بررسی میزان تاثیر انواع مواد افزودنی (ساکارز و کلسترول) در کنار فسفولیپیدها فرمولاسیون نانولیپوزومی با ترکیب درصد مولی (DPPC=83: CHOL=15 : Mpeg2000-DSPE=2) و میزان ساکارز 6 برابر مقدار کل لیپید به عنوان فرمولاسیون مناسب و پایدار از نظر اندازه ذرات (104nm)، پتانسیل زتای (8.04 mv) و دمای عبور فازی در محدوده 37oC جهت بارگذاری و رهاسازی مواد فعال زیستی در دمای بدن در نظر گرفته می شود.نتیجه گیری: در نهایت با آماده سازی انواع فرمولاسیون های نانولیپوزومی، فرمولاسیون (mPEG2000-DSPE : CHOL: DPPC) با وزیکول های پایدار، اندازه، دمای عبور فازی و بار سطحی مناسب بدون تشکیل توده حاصل شد.

مقدمه: اسئوس دیسپلازیا شایع ترین ضایعه از خانواده فیبرواسئوس است که در آن استخوان نرمال توسط بافت فیبروزه و مواد مینرالیزه مختلفی جایگزین آن می شود. این ضایعات ممکن است با ضایعات مختلف دیگری همراه باشد اما همراهی این ضایعه با ادنتوم به صورت بسیار نادر گزارش شده است.گزارش مورد: بیمار خانم 44 ساله ای هست که یک سال ونیم پیش جهت درمان دندان 8 سمت چپ مندیبل به دانشکده دندانپزشکی شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بود. در رادیوگرافی پانورامیک تهیه شده از بیمار در ناحیه دندان 6 سمت چپ مندیبل یک ضایعه مخلوط رادیولوسنت، رادیواپک با یک ریم کورتیکه دیده شد و تورم مختصری نیز در ناحیه مذکور مشاهده گردید. از نظر میکروسکوپی، تشخیص اسئوس دیسپلازی همراه با ادنتوم برای ضایعه تائید گردید.نتیجه گیری: علت همراهی ضایعات سمنتواسئوس با دیگر ضایعات کاملا مشخص نیست و نیاز به انجام مطالعات بیشتر در این خصوص احساس می شود.