مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1386 | دوره:15 | شماره:3 |تعداد مقالات:19

تظاهرات دهانی بیماری ایدز در نقاط مختلف دنیا متفاوت و بستگی به موارد مختلف از جمله دسترسی به داروهای ضد HIV و رعایت بهداشت دهان دارد. در اکثر مطالعات انجام شده سه تابلوی بالینی بارزتر است که عبارتند از: کاندیدیازیس دهانی. بزرگی غدد پاروتید و بزرگی غدد لنفاوی خشکی دهان نیز در این بیماران شایع است که علل مختلف دارد، از جمله اختلال کار پاروتیدها و یا گرفتاری غدد به علل مختلف و یا به علت عارضه داروهای مصرفی بین میزان تضعیف سیستم ایمنی و بروز ضایعات دهانی رابطه وجود دارد به همین علت با بروز این ضایعات می توان حدس زد که سیستم ایمنی کودک در حال مختل شدن می باشد. بررسی نشانگرهای ایمونولوژیک و ویرولوژیک برای تعیین وضعیت بیماران به کار می رود و با ادامه بررسی ها می توان علایم بالینی از جمله وجود ضایعات دهانی را نیز به آن اضافه نمود.

مقدمه: سندرم سودواکسفولیاسیون یکی از علل مهم گلوکوم ثانویه می باشد. شیوع این سندرم به طور قابل ملاحظه ای در جمعیت های مختلف متفاوت است. و با بالا رفتن سن، شیوع آن افزایش می یابد و از طرفی دیابت یکی از ریسک فاکتورهای مهم گلوکوم می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع سندرم سودو اکسفولیاسیون در بیماران دیابتی بالاتر از 50 سال می باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی انجام گرفته است، 400 بیمار دیابتی بالاتر از 50 سال به طور متوالی انتخاب شده و بعد از تکمیل پرسشنامه، معاینات چشم توسط Slit- lamp، لنز 3- mirror و افتالموسکوپی غیرمستقیم انجام شد. فشار داخل چشم توسط تونومتر Applanation Goldman اندازه گیری شد.نتایج: از 400 بیمار دیابتی بالاتر از 50 سال 24 نفر (%6) مبتلا به سندرم سودواکسفولیاسیون بودند. با افزایش سن شیوع سندرم سودواکسفولیاسیون به طور معنی داری افزایش یافت (P=0.007). ولی رابطه معنی داری بین شیوع سندرم سودواکسفولیاسیون با جنس، طول مدت ابتلا به دیابت و رتینوپاتی مشاهده نشد (P=0.7). همچنین شیوع گلوکوم در افراد دارای سندرم سودو اکسفولیاسیون %14.8 بود.نتیجه گیری: در مطالعه ما شیوع سندرم سودواکسفولیاسیون در افراد دیابتی بالاتر از 50 سال %6 و در افرادی که دارای سندرم سودواکسفولیاسیون بودند شیوع گلوکوم بالا (%14.28) بود.

مقدمه: زخم های تروماتیک یکی از شایع ترین علل مراجعه به بخش فوریت های پزشکی را تشکیل می دهد و عفونت زخم، روند بهبودی را مختل می کند. تمام زخم ها با به کارگیری اصول کامل استریلیتی در نهایت دچار آلودگی باکتریایی می شوند ولی تعداد کمی به سمت علایم بالینی پیش می روند. تجویز آنتی بیوتیک، پروفیلاکسی برای زخم های تروماتیک مورد توافق همگان نیست. در این مطالعه اثربخشی آنتی بیوتیک پروفیلاکسی تزریقی با نوع خوراکی در پیشگیری از عفونت زخم های تروماتیک مقایسه شده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است که بر روی 237 بیمار دارای زخم تروماتیک گرید II انجام شده است. بیماران به طور تصادفی ساده به 2 گروه تقسیم شدند، گروه اول نیم ساعت قبل از بخیه شدن زخم مورد تجویز یک گرم آمپول سفازولین قرار گرفتند و پس از آن هیچگونه آنتی بیوتیک دیگری دریافت نکردند. برای گروه دوم 1 ساعت قبل از بخیه زخم یک عدد کپسول سفالکسین 500mg تجویز شد و پس از بخیه تا 24 ساعت هر 6 ساعت یک عدد کپسول سفالکسین 500mg ادامه یافت. پس از ترخیص یک نوبت بین روزهای 10-7 و یک نوبت حدود روز 30 از زمان ترخیص، بیماران از نظر پیگیری عفونت زخم، مورد بررسی و معاینه جراح قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار رایانه ای SPSS Ver 11 و با استفاده از آزمون های مجذور کای و Fisher exact test و تجزیه و تحلیل شد.نتایج: بر اساس یافته های این مطالعه دو گروه مورد بررسی از نظر متغیرهای مخدوش کننده یعنی سن، جنس، وسعت زخم، عامل ایجاد کننده تروما، محل تروما و فاصله زمانی از تروما تا مراجعه به اورژانس یکسان بودند. شیوع عفونت در گروه خوراکی 2.5 درصد و در گروه تزریقی 1.7 درصد بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.683).نتیجه گیری: با توجه به این که شیوع عفونت در دو گروه یکسان بوده است، بنابراین می توان برای پیشگیری از بروز عفونت به جای آنتی بیوتیک تزریقی از آنتی بیوتیک خوراکی استفاده کرد.

مقدمه: آنژین صدری ناپایدار وضعیتی بالینی است که گروه عمده ای از این بیماران با سندرم حاد کرونر را شامل می گردد. عدم دقت در تشخیص و درمان این وضعیت منجر به انفارکتوس میوکارد و مرگ می گردد. درمان های دارویی معمول و پیشرفته با هدف پایدار نمودن آنژین صدری ناپایدار به کار برده شده است. گرچه تزریق محلول گلوکز – انسولین - پتاسیم در انفارکتوس حاد میوکارد با نتایج مطلوب همراه بوده است ولی در مورد آنژین صدری ناپایدار مطالعه ای جامع صورت نگرفته است. هدف اصلی این مطالعه تاثیر کاربرد این محلول بر سیر بیمارستانی بیماران با آنژین صدری ناپایدار بوده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و به روش تصادفی بر روی دو گروه 94 نفره با میانگین سنی 62.47±13.20 سال با نسبت جنسی زن به مرد 1.35 از بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار کلاس 2 و 3 بستری شده در بخش های مراقبت ویژه قلبی شهر یزد از مهرماه 1382 لغایت خرداد 1383 انجام گرفت.نتایج: دو گروه از لحاظ میانگین سنی و نسبت جنسی و کلاس آنژین صدری ناپایدار اختلاف معنی داری نداشتند )به ترتیب P=0.76 و P=0.77 و (P=0.15 گروهی که محلول گلوکز – انسولین - پتاسیم را دریافت نمودند کاهش دفعات درد سینه راجعه و طول مدت بستری در CCU را نشان دادند )به ترتیب: P=0.001) و (P=0.02 اما بر سرنوشت نهایی تاثیری نداشت (P=0.29) شایع ترین عارضه مصرف محلول گلوکز – انسولین - پتاسیم درد محل تزریق بوده است (%20.2).نتیجه گیری: استفاده از محلول گلوکز – انسولین - پتاسیم سبب تسریع در پایداری کوتاه مدت بیماران با آنژین صدری ناپایدار می گردد و مصرف آن در آنژین صدری مقاوم، بدون عارضه ای جدی یا مخاطره آمیز می باشد.

مقدمه: سرطان کولور کتال از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارش است که در زنان پس از سرطان پستان دومین علت مرگ و میر و در مردان سومین علت مرگ را پس از کارسینومای ریه و پروستات شامل می شود. شیوع آن بیشتر در سنین بالای 50 سال و با افزایش سن، ابتلا به بدخیمی آن بیشتر می شود به همین علت تنها راه بهبود و امید به زندگی در این بیماران تشخیص زودرس بیماری است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی بر روی پرونده 191 نفر از مراجعین به بیمارستان های شهید دکتر رهنمون و افشار یزد طی سال های 1371 تا 1378 صورت گرفته است. هدف از تحقیق تعیین توزیع فراوانی سرطان کولورکتال از نظر مراحل بیماری، سن، جنس، شغل، محل سکونت، علایم بالینی و نحوه درمان بوده است به همین منظور بیمارانی مورد بررسی قرار گرفته اند که گزارش پاتولوژی آنها یکی از انواع سرطان های کولور کتال بوده است.نتایج: از 191 بیمار مبتلا به کانسر کولورکتال، 186 نفر (%97.4) آدنو کارسینوما و 5 نفر (%2.6) لنفوم، داشتند. دامنه سنی بیماران بین سنین 28 تا 94 سال قرار داشت و همچنین 127 نفر (%67) از آنها در گروه 69-60 سال، %7.4 در گروه سنی 39-20 قرار داشتند. از نظر گروه سنی 106 نفر (%55.5) را مرد و 85 نفر (%44.5) را زنان تشکیل داده اند. از نظر سکونت %64.9 شهرنشین و %35.1 روستایی بوده اند. اعمال جراحی انجام شده به ترتیب عبارت از: APR در 55 نفر (%28.8) رزکسیون قدامی و آناستوموز 40 مورد (%20.9)، همی کولکتومی راست و چپ هر کدام 25 مورد، رکتوسیگموئیدکتومی و آناستوموز 18 مورد (%19.4) انجام گرفته است. نتایج درمانی نیز به شرح زیر می باشد: 177 نفر (%92.76) پس از عمل جراحی و با بهبودی نسبی و 5 نفر (%2.6) با رضایت شخصی از بیمارستان مرخص شده، 3 نفر (%1.6) فوت نموده و فقط 6 نفر (%3.1) با حال عمومی بد و پس از لاپاراتومی مرخص شده اند.نتیجه گیری: بیشترین فراوانی علت مراجعه بیماران را ابتلا به سرطان کولور کتال با علایم رکتوراژی و بیشترین فراوانی نوع سرطان در آنها را آدنوکارسینوما (%97.4) تشکیل داده همچنین بیشترین عمل جراحی انجام شده APR بوده است. با توجه به نتایج پژوهش علت شناسی سرطان های کولور کتال و تحقیقات در زمینه های بیماریابی، تشخیص، درمان و پیش آگهی اینگونه بیماران می تواند در جهت علاج آنها کمک کننده باشد.

مقدمه: تشنج که در 10 درصد از کودکان دیده می شود، شایع ترین معضل طب اعصاب کودکان است. هدف از این مطالعه بررسی عود تشنج در طی یکسال پس از اولین تشنج و ارتباط آن با یافته های پاراکلینیکی اولین تشنج می باشد.روش بررسی: این مطالعه از نوع تحلیلی و به روش کوهورت تاریخی بر روی 131 کودک که از فروردین 1383 لغایت شهریور 1384 به علت اولین تشنج بستری شده، از نظر عود تشنج در طی یکسال و ارتباط آن با سطح سرمی سدیم، پتاسیم، کلسیم، قندخون، هموگلوبین، MCV, WBC بررسی شدند.نتایج: 79.4% از بیماران در گروه تشنج تب و %20.6 در گروه تشنج بدون عامل برانگیزنده (FUS) بودند. %27.84 از کل بیماران، عود تشنج داشتند که میزان آن در گروه تشنج تب %27.9 و در گروه FUS %25.9 بود. میانگین بقای عود در کل 10.11±0.32 ماه، که در گروه تشنج تب 10.25±0.34 ماه و در گروه بدون تب، 9.57±0.83 ماه بود، بقای عود در گروه تشنج تب نشان داد که عود در گروه سنی بالاتر، دیرتر رخ داد. از بین فاکتورهای بررسی شده در گروه تشنج تب، سن و سطح هموگلوبین و در گروه FUS، MCV بر عود تشنج موثر بودند.نتیجه گیری: از عوامل خطر موثر بر عود در این مطالعه، آنمی و میکروسیتر بودن گلبول های قرمز می باشد، لذا شاید بتوان با درمان و پیشگیری از کم خونی، ریسک تشنج را کاهش داد.

مقدمه: فیستول های شریانی - وریدی آسان ترین و سریع ترین راه دستیابی به عروق جهت انجام همودیالیز طولانی مدت هستند. با این وجود عوارض ناشی از فیستول همیشه برای بیمار اجتناب ناپذیر است. نوروپاتی ایسکمیک ناشی از نارسایی شریانی به دنبال کارگذاری فیستول از عوارض مهم به شمار می رود. در این مطالعه با استفاده از روش حساس اندازه گیری سرعت هدایت عصبی (NCV) به بررسی نوروپاتی ناشی از ایسکمی در اندام دارای فیستول در بیماران همودیالیزی پرداخته شده است.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی بر روی 37 بیمار همودیالیزی بخش همودیالیز بیمارستان شهید محمدی بندرعباس انجام شد. تمام بیماران وارد شده به مطالعه فقط دارای یک فیستول دیستال یا پروگزیمال و تنها در یک اندام فوقانی بودند. مطالعه سرعت هدایت عصبی (Nerve Conduction Velocity) NCV عصب مدیان و اولنار در هر دو اندام فوقانی برای همه بیماران صورت گرفت. و از اندام فاقد فیستول به عنوان شاهد در مقابل اندام دارای فیستول استفاده گردید.نتایج: در بیماران دارای فیستول دیستال، NCV حرکتی عصب اولنار به طور معنی داری افزایش یافته (P=0.034) و آمپلی تود دیستال و پروگزیمال عصب اولنار تنها در بیماران غیردیابتی و مبتلا به فشارخون به طور معنی داری کاهش یافته بود (P<0.05). در مورد عصب مدیال NCV حسی افزایش یافته، آمپلی تود دیستال به طور معنی داری کاهش یافته (P=0.04) و لتانسی تاخیری حسی مدیان افزایش یافته بود (P=0.02). در بیماران دارای فیستول پروگزیمال آمپلی تود پروگزیمال اولنار و NCV حرکتی مدیان به طور معنی داری نسبت به اندام فاقد فیستول کاهش یافته بود (P<0.05). همچنین مشخص گردید که عمر فیستول با اختلالات NCV رابطه معکوس دارد و اکثر بیماران دارای اختلال، کمتر از یکسال از عمر فیستول آنها می گذرد.نتیجه گیری: حساسیت عصب اولنار نسبت به ایسکمی بیش از حساسیت عصب مدیان می باشد و الیاف حسی سریع تر تحت تاثیر ایسکمی ناشی از فیستول شریانی وریدی قرار می گیرند. تفاوتی از لحاظ محل فیستول و تاثیری در ایجاد نوروپاتی ایسکمیک وجود ندارد. توصیه می گردد جهت غربالگری و بررسی نوروپاتی ایسکمیک در این بیماران، هر 6 ماه یکبار NCV انجام شود.

مقدمه: کم خونی فقر آهن مهمترین عامل محدود کننده دفعات اهدای خون در اهداکنندگان مستمر می باشد و اطلاعات کمی در مورد وضعیت ذخایر آهن اهداکنندگان وجود دارد. بنابراین بر آن شدیم به بررسی وضعیت آهن اهداکنندگان خون در شیراز در سال 1384 بپردازیم.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و به روش مقطعی است که در آن 200 اهداکننده بار اول، 100 زن و 100 مرد، 200 اهداکننده با دفعات اهدای سالانه یکبار حداقل در سه سال متوالی (100 زن، 100 مرد) و 200 اهداکننده با دفعات اهدا 3 تا 4 بار در سال (100 زن، 100 مرد) انتخاب شدند. سپس پرسشنامه ای در مورد خصوصیات دموگرافیک، عادات غذایی و دفعات اهدای خون آن ها توسط پزشک تکمیل شد. سپس از اهداکننده یک نمونه خون اخذ شده و CBC، ایندکس و فریتین آن اندازه گیری شد. از آزمون آماری مجذور کای t-test جهت آنالیز داده ها استفاده شد.نتایج: میزان فریتین در افراد با افزایش دفعات اهدای خون به طور معنی داری کاهش می یافت. میزان فریتین بیشتر به دفعات اهدای خون در سال بستگی داشت تا کل دفعات اهدای خون در زندگی. در این مطالعه در %34 اهداکنندگان زن بار اول و در %11.9 اهداکنندگان مرد بار اول کمبود ذخایر آهن مشاهده شد. در این مطالعه %34 اهداکنندگان زن بار اول، %47.9 زنان اهداکننده سالانه یکبار، %77 اهداکنندگان زن با سابقه اهدای سالی سه بار، کمبود آهن داشتند. در این مطالعه %11.9 مردان اهداکننده بار اول، %19.5 مردان با سابقه اهدای سالانه یکبار و %37.5 مردان اهداکننده سالانه 3 تا 4 بار کمبود آهن یا کم خونی فقر آهن داشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد اهدای خون بر وضعیت آهن بدن تاثیر به سزایی داشته باشد و در صورتی که این کمبود جبران نشود می تواند موجب ایجاد عوارض در اهداکنندگان خون شود که این عوارض در اهداکنندگان زن بیشتر بود. کاهش ذخایر آهن بدن بیشتر به دفعات اهدای خون سالانه بستگی دارد تا دفعات کل اهدای خون در زندگی که این امر نیازمند توجه بیشتر به این گروه از اهداکنندگان است.

مقدمه: دیابت از بیماریهایی است که سیستم های مختلف بدن، از جمله مخاط دهان را درگیر می کند. در رابطه با شیوع انواع ضایعات مخاطی دهان در بیماران مبتلا به دیابت، توافق نظر وجود ندارد. لذا بر آن شدیم تا بررسی بیشتری در این زمینه انجام دهیم. هدف از این مطالعه بررسی ضایعات پاتولوژیک بافت نرم در دهان بیماران دیابتی و همچنین بررسی سوزش و خشکی در دهان این بیماران به تفکیک نوع دیابت و وضعیت کنترل دیابت می باشد.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی تحلیلی با معاینه دهان 468 بیمار دیابتیک شناخته شده مراجعه کننده به درمانگاه غدد در تابستان سال 1384 صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک بیماران به همراه اطلاعاتی از بیماریهای سیستمیک همراه، میزان HbA1C و طول مدت ابتلا در پرسشنامه از پیش تهیه شده ثبت گردید. با انجام معاینات بالینی ضایعات بافت نرم و انواع ضایعات قارچی مشخص گردید. جهت اندازه گیری سوزش دهان در افراد شاکی از روش VAS استفاده شد و خشکی دهان آنها به صورت سابژکتیو توسط سوالات از پیش استاندارد شده بررسی شد. اطلاعات آماری توسط نرم افزار SPSS Ver10 و با استفاده از آزمون مجذور کای و Logistic Regression test انجام شد.نتایج: 34 بیمار مبتلا به دیابت نوع I و 434 بیمار مبتلا به دیابت نوع II بودند، )میانگین سنی 47.84±9.77 سال(. فراوانی کل ضایعات کاندیدایی در این بیماران %15.4 بود که به ترتیب: استوماتیت ناشی از دنچر %5.3، انگولار کیلیتیس %4.1، مدیان رومبوئید گلوسیتیس %1.5 آتروفی پاپی های زبان %4.5 بوده است. فراوانی کلی ضایعات غیر وابسته به کاندیدا %20.1 بود که شامل زبان شیاردار %10.5، زبان جغرافیایی %7.9 لیکن پلان %1.7 بود. %6.2 از بیماران از سوزش دهان شکایت داشتند. که میانگین سوزش اندازه گیری شده 3.48±1.98 می باشد. %15.6 افراد از خشکی دهان شکایت داشتند در آزمون رگرسیون لجستیک نوع دیابت بر روی استوماتیت دنچر، ترک گوشه لب و آتروفی پاپی زبان و سطح HbA1C بر روی ترک گوشه لب، سوزش و خشکی دهان و همچنین طول مدت بیماری بر روی سوزش و خشکی موثر بوده است (P<0.05).نتیجه گیری: کلیه ضایعات به طور مشخص در افراد دیابتی نوع I بیش از نوع II بود. کنترل دیابت نقش موثر در بروز ضایعات دهانی دارد و تغییر در وضعیت کنترل دیابت می تواند باعث ایجاد ناراحتی در دهان بیماران شود که زنگ خطری برای بیماران جهت حفظ بهتر بهداشت دهان و کنترل منظم قندخون آنها محسوب می شود.

مقدمه: EBV از خانواده Herpesveridane و از جنس Lymph crypto Virus است. بررسی های انجام شده ثابت کرده اند که 80 تا 90 درصد بیماران در سال اول بعد از پیوند، مبتلا به عفونت ثانویه EBV می شوند و رابطه نزدیکی بین اختلال کار پیوند و EBV وجود دارد. فعالیت مجدد این ویروس موجب تحریک سیستم ایمنی و در نتیجه باعث پس زدگی کلیه پیوند شده می شود. هدف از اجرای این طرح تعیین میزان شیوع و عوامل مرتبط در ایجاد عفونت EBV در دریافت کنندگان پیوند کلیه می باشد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی، بر روی 68 بیمار دریافت کننده پیوند کلیه که در فاصله سالهای 83-1381 در بخش پیوندکلیه بیمارستان امام خمینی ارومیه بستری بودند، انجام گردید. برای تعیین آنتی بادی علیه آنتی ژن های EBV آزمایشات سرولوژیک به روش ELISA انجام گرفت. اطلاعات راجع به بیماران از طریق مراجعه به پرونده های پزشکی و تکمیل پرسشنامه جمع آوری گردید. بیماران در طول یک سال از نظر رد پیوند و نوع داروهای ایمنوساپرسیو مورد استفاده، تحت نظر قرار گرفتند تا عوامل مرتبط با فعالیت مجدد ویروس تعیین گردید.نتایج: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که 58 بیمار (%85.3) دارای عفونت قبلی EBV و 10 نفر از آنها (%14.7) دارای عفونت فعال بودند. در این بررسی عفونت اولیه و سرونگاتیویته EBV دیده نشد. در طول یک سال بعد از پیوند، عفونت فعال و ثانویه EBV در 40 نفر (%58.8) مشاهده گردید. 65 بیمار (%95.6) قبل از پیوند سروپوزیتیو برای EBNAIgG بودند و بعد از پیوند تمام 68 نفر (%100) سرم مثبت شدند. 63 بیمار (%92.6) قبل از پیوند سروپوزیتیو برای VCAIgM بودند و بعد از پیوند 66 نفر (%96.9) آنها سرم مثبت شدند. 12 بیمار (%17.6) قبل از پیوند سروپوزیتیو برای VCAIgM بودند و بعد از پیوند 40 نفر (%58.8) آنها سرم مثبت شدند. عفونت فعال و ثانویه در 23 نفر (%65.8) از بیمارانی که سیکلوسپورین، پردنیزولون و آزاتیوپرین دریافت کرده بودند، در 33.3 درصد از بیمارانی که سیکلوسپورین، پردنیزولون و MMf گرفته بودند و 57.9 درصد از بیمارانی که تنها از سیکلوسپورین و پردنیزولون استفاده کرده بودند، مشاهده شد. در طول یک سال بعد از پیوند 19 بیمار پیوندی دارای رد حاد پیوند بودند که 6 نفر (%31.5) از آنها دارای عفونت قبلی و 13 نفر (%68.5) باقیمانده عفونت فعال ویروس را نشان دادند. EBV در 14 نفر (%53.9) از بیمارانی که ALG دریافت کرده بودند و 27 نفر (%64.3) از بیمارانی که ALG دریافت نکرده بودند، فعالیت مجدد داشته و در این خصوص تفاوت آماری معنی داری دیده نمی شود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه همانند بررسی های انجام گرفته در سایر کشورها نشانگر فعالیت ویروس از حالت مخفی به حالت فعال و ثانویه در دوران بعد از پیوند می باشد. برای تعیین علت واقعی فعالیت مجدد و ثانویه EBV کلیه فاکتورهای مربوط به فعال شدن ثانویه عفونت اپشتین بار ویروس از قبیل استفاده از داروی ALG، دفع حاد پیوند، استفاده از داروهای ایمنوساپرسیو بررسی گردید ولی هیچکدام از فاکتورهای مورد استفاده در این مطالعه در فعالیت مجدد ویروس موثر نبودند.

مقدمه: فرض بر این است که استروژن و پروژسترون حس درد را تعدیل می کنند. با وجود این، نقش واقعی هورمونهای استروئیدی بر درد هنوز به خوبی شناخته نشده است. غلظت پلاسمایی این هورمون ها در ضمن سیکل استروس متغییر است. از طرفی به نقش گیرنده های آلفادو ادرنرژیک بر درد تونیک اشاره شده است. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی اثر آگونیست و آنتاگونیست گیرنده آلفادو ادرنرژیک بر حساسیت به درد تونیک در تمام مراحل مخلتف سیکل استروس در موش صحرایی ماده است.روش بررسی: طی یک مطالعه تجربی گزیلازین به عنوان آگونیست گیرنده آلفادو با دوزهای 1 و 3 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن و یوهمبین به عنوان آنتاگونیست گیرنده آلفادو با دوزهای 1 و 3 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل صفاقی مورد استفاده قرار گرفت. موش های صحرایی با وزن تقریبی 200-180 گرم مورد استفاده قرار گرفت. آب و غذا آزادانه در اختیار حیوانات قرار گرفت. تست فرمالین به وسیله تزریق زیر جلدی 50 میکرولیتر فرمالین 2.5 درصد در پای عقبی انجام گرفت. تست فرمالین در تمام مراحل سیکل استروس به مدت 60 دقیقه انجام گرفت. حیوانات در چهار گروه کنترل، شاهد، دریافت کننده گزیلازین و دریافت کننده یوهمبین مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها به وسیله آنالیز واریانس مکرر و تست تشخیصی «توکی» مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج نشان داد که گزیلازین در مراحل سیکل استروس به طور معنی داری (p<0.05) باعث کاهش حساسیت به درد شد، این اثر بی دردی گزیلازین در مرحله استروس سیکل استروس ماگزیمم و در مرحله مت استروس سیکل استروس مینیمم بود. یوهمبین در تمام مراحل سیکل استروس باعث افزایش حساسیت به درد شد، این پردردی در مرحله مت استروس سیکل استروس ماگزیمم و در مرحله استروس سیکل استروس مینیمم بود.نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که سیستم آلفا دو ادرنرژیک به همراه استروئیدهای داخلی در حساسیت به درد اهمیت دارد.

مقدمه: کشت سلولی، در واقع رشد سلولهای جدا شده از بافت اصلی بوده که سلولها در داخل ظرف کشت در یک محیط مایع افشانده و سپس این سلولها به هم چسبیده و تکثیر می یابند. امروزه از کشت سلولی جهت سنجش سمیت سلولی و مکانیسم های آن، اثرات ترکیبات مختلف بر روی اندامک های هدف داخل سلولی و همچنین بررسی شیوه های جدید درمان، استفاده می شود.روش بررسی: جهت ارزیابی سمیت سلولی ما از روش کلنی زایی که در عین ساده بودن دقیق می باشد و میزان مرگ و میر سلول را بعد از یک زمان مشخص مواجه با ترکیبات را نشان می دهد استفاده نمودیم. لذا ما میزان IC50 را در خطوط سلولی سرطانی (HepG2, A549, SKOV3) و نرمال CHO, HGFI)، (LLCK1 بعد از مواجهه با سه ترکیب شیمیایی سیس پلاتین، استامینوفن و آرسنیک ارزیابی کردیم.نتایج: یافته ها نشان می دهد که در خصوص داروی استامینوفن در بین خطوط سلولی سرطانی HepG2 با IC50 برابر با 18.6±1.29 و در خطوط سلولی نرمال CHO با IC50 برابر با 16.7±1.06 بالاترین مقاومت و کمترین حساسیت را داشته است. ولی در خصوص سیس پلاتین در سلولهای سرطانی HepG2 با IC50 برابر با 0.87±0.07 و در سلولهای نرمال HGFI با IC50 برابر با 1.6±0.21 کمترین مقاومت و بیشترین حساسیت را دارا می باشند، ولی در خصوص آرسنیک در خطوط سلول سرطانی A549 با IC50 برابر با 4.59±0.29 و در خطوط سلولی نرمال LLCPKI با IC50 برابر با 1±0.37 کمترین مقاومت و بیشترین حساسیت را دارا می باشند.نتیجه گیری: نظر به IC50 محاسبه شده مشخص می شود که حساسیت خطوط سلولی مختلف نسبت به سه داروی مورد ارزیابی متفاوت می باشد (p<0.05). در کل مقاومت سلولهای سرطانی کمتر از سلولهای نرمال می باشد لذا این موضوع اهمیت مکانیسم های دفاعی سلولی در مقابل ترکیبات مختلف مثل گلوتاتیون را نشان می دهد.

مقدمه: مهمترین راه انتقال بیماری های قارچی زیر جلدی تلقیح تروماتیک عوامل قارچی توسط خار و تیغ گیاهان می باشد. سالیانه مواردی از این بیماری ها در سراسر کشور گزارش می شود. به منظور آگاهی از عوامل قارچی آلوده کننده خار و تیغ گیاهان منطقه اصفهان و شهرهای اطراف، بررسی حاضر صورت گرفت.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی است و به مدت یک سال در 16 شهر و 16 روستای استان اصفهان انجام شد. در این بررسی 800 نمونه از خار و گیاهان این مناطق جمع آوری گردید. نمونه های تهیه شده بلافاصله در محیط های S و SCC )پلیت( به صورت نشا کاری کشت و در دمای آزمایشگاه نگهداری گردید. از کلنی های جدا شده جهت شناسایی گونه های مختلف قارچی اقدام به کشت در محیط های اختصاصی و تلقیح به حیوان صورت گرفت. به منظور شناسایی مخمرهای جدا شده نیز روش دیسک های آغشته به 6 ماده شیمیایی مورد استفاده قرار گرفت.نتایج: جمعا 1676 کلنی قارچی و اکتینومیست هوازی شناسایی گردید، که از این تعداد 2 مورد نو کاردیاداسونویلی و بقیه از قارچهای کپکی و مخمری بودند. فراوان ترین قارچهای شناسایی شده به ترتیب فراوانی: انواع آلترناریا (%22.4)، انواع آسپرژیلوس (%11.8) ،انواع کلادوسپوریوم (%10.8)، انواع میسلیوم استریل (%10.6)، انواع پنی سیلیوم (%9.7)، بیشترین عوامل قارچی متعلق به شهرستان شهرضا (%10.2) و کمترین متعلق به شهرستان اردستان (%3) بود. قارچهای مخمری جدا شده در این بررسی به ترتیب فراوانی: کاندیدا تروپیکالیس (%50)، رودوترولا روبرا (%12.5)، کاندیدا کروزه ای (%11.4)، ترایکوسپورون کاندیدا (%7.9)، مخمرهای نامشخص (%6.8)، کاندیدا گیلرموندی (%5.7)، ساکارومیسس سرویسیه (%3.4)، ژئوتریکوم کاندیدوم و ترایکوسپورون گلابراتا هریک (%1.1). اکثر قارچهای مخمری جدا شده مربوط به شهرستان خوانسار با (%19.2) بود. در این بررسی تعداد 4 مورد قارچ مشابه کوکسیدیوئیدس ایمیتیس، 4 مورد فیالوفورا وروکوزا و 3 مورد اگزوفیالا جنسلمی جدا و شناسایی گردید.نتیجه گیری: در این مطالعه که برای اولین بار در منطقه انجام شده بود طیفی از قارچهای پاتوژن و فرصت طلب جدا گردید. قارچهایی چون اگزوفیالا جنسلمی و نوکاردیوپسیس داسونویلی از نمونه های خار جدا گردید که در بررسی های مشابه قبلی در کشور جدا نشده بود.

مقدمه: دیابت شایع ترین بیماری ناشی از اختلال متابولیسم می باشد که با عوارض دراز مدت همراه است. این بیماری مستلزم خود مراقبتی ویژه در تمام عمر می باشد، چرا که خود مراقبتی، موجب ارتقای کیفی زندگی شده و در کاهش هزینه ها موثر است. الگوی اعتقاد بهداشتی، از الگوهای روانشناسی است که تلاش میکند رفتارهای بهداشتی را با تمرکز بر اعتقادات و نگرش های افراد توصیف نماید و از جمله الگوهایی است که در مورد خود مراقبتی بیماران دیابتی از آن استفاده شده است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین پیشگویی کننده های خود مراقبتی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد بر اساس الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته انجام شد.روش بررسی: این مطالعه مقطعی، بر روی 120 بیمار دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد که به صورت آسان در تحقیق وارد شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای مشتمل بر سازه های الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته )منافع، موانع، شدت، حساسیت، تهدید، خود کار آمدی، حمایت اجتماعی و کنترل متابولیک درک شده و منبع کنترل( به انضمام متغیرهای دموگرافیک بود و از طریق مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. پایایی و روایی پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت و تایید گردید.نتایج: متغیرهای منافع، شدت، حساسیت، تهدید، خودکار آمدی، کنترل متابولیک و حمایت اجتماعی درک شده و نیز منبع کنترل درونی با رفتارهای خود مراقبتی همبستگی مثبت و معنی دار داشتند (P<0.01) و بین موانع درک شده (P=0.001) و نیز منبع کنترل شانس (P=0.037) و خود مراقبتی، همبستگی معنی دار و معکوس مشاهده گردید. متغییرهای فوق 45.3 درصد از واریانس خود مراقبتی را بیان نمودند که در این میان تاثیر خود کار آمدی از سایر متغیرها بیشتر بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر کارآیی الگوی اعتقاد بهداشتی توسعه یافته در پیشگویی رفتارهای خود مراقبتی دیابت را تایید نمود. لذا این الگو می تواند به عنوان چارچوبی جهت طراحی و اجرای مداخلات آموزشی جهت کنترل بیماری دیابت مورد استفاده قرار گیرد.

بیماری دیابت یک بیماری مزمن است که امروزه علاوه بر داروهای شیمیایی از داروهای گیاهی نیز در درمان آن استفاده می شود ولی اگر این داروها به درستی استفاده نشود می تواند کشنده باشد. یکی از این داروها کلپوره می باشد که می تواند عوارض کبدی مانند هپاتیت حاد و سیروز ایجاد کند. آسیب کبدی بعد از استفاده مداوم یا متناوب کلپوره به وجود می آید و پاتولوژی هپاتیت حاد یا مزمن با یا بدون کلستاز را نشان می دهد. این مقاله گزارش یک مورد بیمار دیابتی است که روزانه یک قاشق پورد کلپوره به صورت جوشانده مصرف می کرده و یک ماه بعد از مصرف دارو دچار علایم ایکتر انسدادی شده است.