کومش
سال:1379 | دوره:2 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

سابقه و هدف: مطالعات اخیر تایید نموده اند که پماد گیاهی فاندرمول در درمان زخم های سوختگی موثر است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر این پماد بر روند التیام زخم سوختگی در موش صحرایی با قطع عصب و مقایسه آن با اثر این پماد در حیوان با عصب سالم است. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی شش گروه موش صحرایی نر بالغ انجام شد. پس از بیهوش کردن موش ها با استفاده از یک صفحه فلزی گرم یک سوختگی درجه دو عمقی، به مساحت 4 سانتیمتر مربع روی ساق پا ایجاد شد. در گروه های قطع عصب، قبل از القا سوختگی، ابتدا حیوان بیهوش شده و سپس در شرایط استریل اعصاب سیاتیک و فمورال قطع و حدود 3 میلیمتر از آن برداشته شد. 24 ساعت بعد از سوختگی، پماد گیاهی فاندرمول و کرم سولفادیازین نقره 1 درصد به صورت موضعی مصرف گردید. سطح زخم، درصد زخم، رشد و افزایش عروق خونی و رشد فولیکول های مو در روزهای مختلف بعد از ایجاد سوختگی تا روز سی ام اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که درصد بهبودی زخم در گروه قطع عصب و گروه کنترل در همه روزهای بعد از القا سوختگی مشابه است. درصد بهبودی زخم در گروه قطع عصب تحت درمان با فاندرمول در روزهای دوازدهم، پانزدهم، هجدهم، بیست و یکم، بیست و چهارم، بیست و هفتم و سی ام بیشتر از گروه قطع عصب بود (P<0.001). درصد بهبودی زخم در گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره نیز از روز نهم سوختگی تا بهبودی کامل زخم بیشتر از گروه قطع عصب بود (P<0.001). اختلاف بین گروه قطع عصب تحت درمان با پماد فاندرمول و گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره معنی دار نیست. میزان عروق خونی و رشد فولیکول های مو در روز بیست و هشتم در گروه قطع عصب تحت درمان با فاندرمول بیشتر از گروه قطع عصب تحت درمان با کرم سولفادیازین نقره بود. نتیجه گیری: بر اساس این نتایج پیشنهاد می شود، پماد گیاهی فاندرمول ترمیم زخم سوختگی پوستی را در موش صحرایی که عصب آن قطع شده است، همانند حیوان با عصب سالم تسریع می کند. این اثر قابل مقایسه با اثر کرم سولفادیازین نقره است.

سابقه و هدف: تاکنون پژوهش های زیادی در باره فراوانی مقاومت و منشا احتمالی آن انجام گرفته است. هدف این تحقیق، بررسی مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس کوآگولاز مثبت به 12 آنتی بیوتیک انتخابی با روش دیسک دیفیوژن و تعیین منشا احتمالی آنها با حذف پلاسمید به روش مجاورت با میتومایسین C است. مواد و روش ها: سویه های مورد آزمایش از نمونه های بالینی بیماران بستری در بیمارستان امام خمینی (ره) جدا شدند و در آزمایشگاه نگهداری شدند. بعد از کشت در محیط های آگار مغذی و آگار خون دار به مدت 24 ساعت در 37 درجه سانتیگراد، گرمخانه گذاری شدند و از پرگنه ها گستره تهیه، با روش گرم رنگ آمیزی و آزمایش های افتراقی کوآگولاز و تخمیر مانیتول DNAase انجام شد. بعد از تهیه سوسپانسیون تلفیقی، آزمایش های دیسک دیفیوژن (12 نوع آنتی بیوتیک) انجام شد. همچنین با قرار دادن سویه ها در مجاورت میتومایسین C، سویه های حساس و مقاوم تعیین شد. یافته ها: نتایج نشان داد که به ترتیب بیشترین فراوانی به اریترومایسین (69.5%)، آمپی سیلین (64%)، نیتروفورانتوئین (56.5%)،... وانکومایسین (31.5%) بود و با مجاورت دادن سویه ها به میتومایسین C سبب کاهش قابل ملاحظه در فراوانی مقاومت های تک، دوگانه و چندگانه شد. نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که استافیلوکوکوس اورئوس کوآگولاز مثبت نسبت به تعدادی آنتی بیوتیک های انتخابی درمان عفونت ها مقاومت با فراوانی متفاوت دارد و پلاسمیدها نه تنها در مقاومت به یک عامل بلکه در مقاومت های چندگانه نقش بسیار بارزی دارند.

سابقه و هدف: شواهد زیادی نشان داده اند که آمیگدال و سیستم گاباارژیک در تعدیل ذخیره حافظه در مدل های مختلف یادگیری دخالت می کند. حضور گیرنده های گاباارژیک در ناحیه قاعده ای جانبی آمیگدال احتمال نقش آنها را در ذخیره حافظه، در این ناحیه مطرح می سازد. هدف این تحقیق، بررسی نقش سیستم گاباارژیک در آمیگدال (Basolateral amygdala, BLA) در اکتساب، تثبیت و بخاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شده در مدل یادگیری احترازی مکانی است. مواد و روش ها: موش های نر نژاد لانگ ایوانز (Long-Evans) با وزن 280 تا 320 گرم در این مطالعه استفاده شدند. ابتدا به صورت دو طرفه روی هسته BLA کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش تحت یادگیری فضایی مدل احترازی مکانی آموزش داده شد. در طی آموزش (30 دقیقه) در دستگاه احترازی مکانی، حیوان یاد می گرفت که با کمک اشیا اطراف، مکان دریافت شوک (ناحیه منع شده) را شناسایی کند و از ورود به آن خودداری کند. 5 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از آموزش، و 5 دقیقه قبل از تست بخاطرآوری، موسیمول (0.5 میکروگرم در 0.6 میکرولیتر به ازای هر طرف) به عنوان آگونیست گیرنده گابا به صورت دو طرفه و یا یک طرفه داخل هسته فوق تزریق شد. 24 ساعت بعد از آموزش، میزان حافظه فضایی موش برای احتراز کردن از مکان شوک ارزیابی شد. این ارزیابی در یک دوره 30 دقیقه ای با کمک دو ملاک مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای بار اول وارد ناحیه منع شده (شوک) شود و تعداد دفعات ورود به ناحیه منع شده اندازه گیری شدیافته ها: نتایج نشان می دهد که تزریق آگونیست گابا (موسیمول) به طور دو طرفه، 5 دقیقه قبل و بلافاصله پس از آموزش و 5 دقیقه قبل از تست بخاطرآوری به طور قابل توجهی ذخیره حافظه فضایی را در مقایسه با گروه کنترل دچار اختلال نموده است (P<0.01). ضمنا تزریق تنها در طرف راست، بخاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شده فضایی را مختل نمود (P<0.01)، در حالی که تزریق موسیمول تنها در طرف چپ BLA اثر معنی داری بر ذخیره حافظه فضایی ندارد. نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که فعال شدن گیرنده های گابا در هسته BLA نقش مهمی در تعدیل ذخیره اطلاعات تازه آموخته شده فضایی مربوط به حوادث هیجانی دارد. ضمنا هسته BLA طرف راست و گیرنده های گابا در این ناحیه در مقایسه با طرف چپ نقش مهم تری در بخاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شده دارد.

سابقه و هدف: درمان بروسلوز یک مشکل عمده پزشکی است و رژیم های متداول با طول مدت درمان شش هفته ای با عود زیاد همراه است. چون این بیماری در کشور ما شایع است، این مطالعه جهت مقایسه اثرات درمانی دو ماهه با دو رژیم درمانی متداول انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی در بیماران مبتلا به بروسلوز از فروردین 1377 تا شهریور 1379 در بیمارستان یحیی نژاد بابل انجام شد. به بیماران به طور تصادفی یکی از دو رژیم درمانی [کوتریموکسازول + ریفامپین (رژیم یک) وداکسی سایکلین + ریفامپین (رژیم دو)] تجویز گردید و کلیه بیماران نیز به مدت 12 ماه، بعد از خاتمه درمان نیز پی گیری شدند. برای مقایسه علایم بالینی و اختلاف عود با دو رژیم درمانی از تست کای دو استفاده شد. یافته ها: 66 بیمار با میانگین سنی31.6±13.7 و 63 بیمار با میانگین سنی 15.4  36± سال به ترتیب تحت درمان با رژیم درمانی یک و دو قرار گرفتند که به ترتیب 7 مورد (10%) و 16 مورد (25.3%) عود دیده شد. رژیم درمانی یک، در مقایسه با رژیم درمانی دو، شانس خطر عود را 2.3 برابر کاهش داد (0.028=P). از 23 مورد عود 13 نفر زن و 10 نفر مرد بودند. 61% موارد عود نیز در طی 6 ماه بعد از خاتمه درمان اتفاق افتاد. نتیجه گیری: این بررسی نشان می دهد که کوتریموکسازول + ریفامپین در مقایسه با داکسی سایکلین + ریفامپین رژیم ارجح است. پی گیری بیماران بعد از خاتمه درمانی تا یک سال جهت مشخص نمودن موارد عود ضروری است.

سابقه و هدف: یکی از مهم ترین مشکلات بیمارانی که نیازمند میرنگوتومی و گذاشتن لوله های تمپانوستومی (Ventilation tube, Vt) هستند دفع سریع و زودرس آنها می باشد. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر محل قرار دادن Vt در پرده صماخ بر سرعت دفع آنها، در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان لقمان انجام گرفت. مواد و روش ها: 35 بیمار مبتلا به اتیت میانی مزمن توام با تجمع مایع دو طرفه مورد مطالعه قرار گرفتند. برای همه بیماران از یک نوع Vt استفاده شد به طوری که Vt در گوش تجربی (گوش راست هر بیمار) در ربع قدامی فوقانی و در گوش شاهد (گوش چپ هر بیمار) در ربع قدامی تحتانی پرده صماخ قرار داده شد. پس از جراحی، بیماران به فواصل 2 هفته ای تا زمان دفع لوله ها معاینه شدند. یافته های به دست آمده با آزمون Paired - t- test در سطح معنی دار 5% ارزیابی شدند. یافته ها: میانگین مدت زمان ماندن لوله ها در ربع قدامی فوقانی پرده صماخ 228.4±69.4 روز و در ربع قدامی تحتانی 221.7±59.1 روز بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که محل انجام میرنگوتومی و قرار دادن Vt در پرده صماخ را نباید به عنوان یک عامل موثر در سرعت دفع آنها قلمداد نمود.

سابقه و هدف: آدنوزین که یکی از تعدیل کنندگان نورونی است در مدل های آزمایشگاهی ایجاد صرع، از جمله کیندلینگ، دارای اثرات ضد تشنجی می باشد، اما هنوز جایگاه و یا جایگاه های اثر آن در سیستم اعصاب مرکزی به درستی شناخته نشده است. بر این اساس، در این تحقیق اثر تزریق 2- کلروآدنوزین، آگونیست پایدار گیرنده های آدنوزین، به داخل قشر پری راینال در موش های صحرایی که با تحریک الکتریکی آمیگدال کیندل شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: تمامی حیوانات مورد آزمایش توسط تحریک الکتریکی (یک بار در روز) کیندل شدند. به گروه های مختلف حیواناتی که به طور کامل کیندل شده بودند، 2- کلروآدنوزین با غلظت های 5، 15، 25 و 100 نانومولار، کافئین با دزهای 5 و 20 میکرومولار و حلال دارو (مایع مغزی نخاعی مصنوعی) به میزان یک میکرولیتر در طی چهار دقیقه از طریق یک کانول راهنما به داخل قشر پری رانیال تزریق شدند و حیوانات در زمان های 10، 30 و 120 دقیقه پس از تزریق، با شدت آستانه، تحریک گردیدند. یافته ها: در تمامی دزهای تزریقی، 2- کلروآدنوزین به طور معنی داری مدت زمان ایجاد امواج تخلیه متعاقب و مدت زمان مرحله 5 تشنج را کاهش داد. زمان تاخیری بین تحریک و شروع مرحله 4 تشنج نیز فقط در 100 نانومولار به طور معنی داری افزایش یافت. این دارو در هیچ یک از دزهای به کار رفته تاثیر معنی داری بر مرحله حمله تشنج نداشت. حداکثر اثر دارو، 30 دقیقه پس از تزریق مشاهده شد. هنگامی که قبل از تزریق 2- کلروآدنوزین، کافئین (آنتاگونیست غیر اختصاصی گیرنده های آدنوزین) به داخل قشر پری رانیال تزریق گردید (50 میکرومولار به میزان یک میکرولیتر در طی چهار دقیقه)، اثرات ضد تشنجی 2- کلروآدنوزین مهار شد.

سابقه و هدف: با توجه به وجود مشکل گلوکوم فاکومورفیک در ایران و عوارض زیاد ناشی از ایجاد غشا فیبرینی بعد از عمل جراحی کاتاراکت و لنز داخل چشمی در این بیماران، هدف این مطالعه بررسی اثر هپارین با وزن مولکولی پایین (Low Molecular Weight,LMW) در جلوگیری از ایجاد التهاب داخل چشمی، غشا فیبرینی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 46 چشم مبتلا به گلوکوم فارمورفیک که به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند انجام شد. در یک گروه در سرم (Balancel Salt Solution) BSS بدون اطلاع جراح هنگام عمل جراحی کاتاراکت به میزان 5 Iu/ml هپارین LMW ریخته و یک گروه به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. در تمام موارد جراحی به روش Standard ECCE+PCIOL توسط یک نفر انجام شد و نوع IOL در تمام موارد یکسان بوده است. میزان خونریزی هنگام عمل و بعد از عمل، میزان التهاب داخل چشم و میزان فیبرین، دید بیمار، پیگمان روی لنز داخل چشمی و چسبندگی خلفی مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: سن متوسط بیماران 68± 8.1 سال، 34% مرد و 65% زن بوده اند. هر دو گروه از نظر سن، جنس، مدت بستری و میزان IOP قبل از عمل، مصرف سیگار، طول مدت عمل، وجود بیماری چشمی یا سیستمیک همراه، مدت شروع علائم با هم جور بودند. در گروه هپارین میزان فیبرین بعد از عمل، سلول در اطاق قدامی چشم (AC)، Flare، مقدار پیگمان روی لنز داخل چشمی، مدت التهاب نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بوده است (0.01>p). متوسط دید بیماران گروه هپارین 20/50 و متوسط دید بیماران گروه کنترل 20/125 بود و از نظر خونریزی داخل چشم هنگام و بعد از عمل دو گروه یکسان بوده اند. نتیجه گیری: استفاده از هپارین LMW با دز 5 Iu/ml در سرم BSS هنگام عمل جراحی کاتاراکت برای کاهش التهاب فیبرینی داخل چشم بیماران گلوکوم فاکومورفیک موثر بوده و تمایل خونریزی را افزایش نداده و باعث افزایش دید نهایی بیمار می گردد.

سابقه و هدف: درد یکی از شایع ترین مشکلات پزشکی است که پرستاران در عرصه مراقبت بالینی با آن مواجه می شوند. درد در اثر عوامل مختلفی ایجاد می شود. یکی از علل شایع درد در موقعیت بالینی، تزریق دارو از راه تزریق زیرجلدی می باشد. یکی از مهم ترین وظایف پرستار، کاهش درد ناشی از تزریق است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تحریک عصب از راه پوست (Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation, TENS) بر شدت درد تزریق زیرجلدی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر روی 60 بیمار بستری در بخش CCU بیمارستان فاطمیه سمنان انجام شد. این بیماران هپارین را از راه تزریق زیرجلدی دریافت می کردند. در این مطالعه، شدت درد ناشی از تزریق زیرجلدی در سه حالت؛ بدون استفاده از TENS، با استفاده از TENS، و با استفاده از پلاسبو TENS مورد بررسی قرار گرفت. شدت درد بیماران توسط مقیاس مقایسه ای بصری (VAS) اندازه گیری شدت درد ارزیابی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین شدت درد بیماران در دو حالت تزریق زیرجلدی بدون استفاده از TENS و با استفاده از TENS، اختلاف معنی داری (p<0.05) وجود دارد، به طوری که شدت درد در حالت تزریق زیرجلدی با استفاده از TENS کمتر بوده است. همچنین، بین شدت درد بیماران در دو حالت تزریق زیرجلدی با استفاده از TENS و با استفاده از پلاسبو TENS، اختلاف معنی داری (P<0.05) وجود دارد، به طوری که شدت درد در حالت تزریق زیرجلدی با استفاده از TENS کمتر بوده است. اما بین شدت درد بیماران در دو حالت تزریق زیرجلدی با استفاده از پلاسبو TENS و بدون استفاده از TENS، اختلاف معنی داری وجود ندارد. نتیجه گیری: یافته ها حاکی از این است که بیماران در حالت تزریق زیرجلدی همراه با استفاده از TENS درد کمتری را نسبت به سایر حالت ها احساس نموده اند، لذا TENS در کاهش درد ناشی از تزریق زیرجلدی موثر بوده است. بنابراین می توان TENS را به عنوان یک روش موثر جهت کاهش درد ناشی از تزریق زیرجلدی پیشنهاد نمود.

سابقه و هدف: کاهش پرتوگیری پرتوکاران پزشکی هسته ای با در نظر گرفتن مفهوم ALARA نیاز مبرم به آگاهی از نحوه پرتوگیری و میزان تاثیر روش های کاهش پرتوگیری از طریق اندازه گیری دارد. پرتوکاران پزشکی هسته ای از دو موضع اصلی پرتودارو (انبار و دوشیدن ژنراتور، تهیه، توزیع و تزریق پرتودارو) و بیماران پرتوزا (بیمارانی که پرتودارو به آنها تجویز شده است) پرتوگیری می کنند. در این تحقیق میزان پرتوگیری پرتوکاران از این دو موضوع مقایسه شده و تاثیر استفاده از حفاظ سرنگ و روپوش سربی در کاهش پرتوگیری پرتوکاران پزشکی هسته ای تعیین شده است. مواد و روش ها: معادل دز سطحی و عمقی سینه (تمام بدن) گناد و انگشتان پرتوکاران از دو موضع اصلی پرتوگیری با استفاده از دزیمتر (100- TLD)LiF ویژه هر موضع، به مدت یک ماه و در چهار مرکز پزشکی هسته ای اندازه گیری شد. دزیمتر TLD در دو طرف یک پلاستیک سربی با ضخامت mmpb0.35 نصب گردید. معادل دز سطحی و عمقی قبل و بعد از پلاستیک سربی با نصب مجموعه فوق به مدت یک ماه به روی سینه پرتوکاران تعیین شد. آهنگ معادل دز در سطح سرنگ و بعد از حفاظ سرنگ با مقادیر پرتوزایی 185 و 370 و 740 مگابکرل جهت تعیین میزان تاثیر حفاظ سرنگ اندازه گیری شد. نتایج: میانگین معادل دز سطحی و عمقی گناد و سینه (تمام بدن) از دو موضع اصلی پرتوگیری یکسان است ولی معادل دز سطحی انگشتان از موضع اصلی پرتودارو بیشتر است (p<0.05). میانگین معادل دز سطحی در اثر استفاده از روپوش سربی کاهش می یابد ولی میانگین معادل دز عمقی کاهشی را نشان نمی دهد. آهنگ معادل دز در اثر استفاده از حفاظ سرنگ در تمامی مقادیر پرتوزایی کاهش می یابد. (p<0.05).بحث و نتیجه گیری: برابر بودن میانگین معادل دز در دو موضع اصلی پرتوگیری حاکی از افزایش پرتوگیری در موضع اصلی پرتودارو می باشد. این افزایش عمدتا از کمبود و کارآمد نبودن وسایل حفاظتی می باشد. استفاده صحیح از حفاظ سرنگ مناسب می تواند پرتوگیری انگشتان را به 1.5 درصد مقدار اولیه کاهش دهد از طرفی استفاده از روپوش سربی با ضخامت معادل mmpb 0.35 بدلیل انرژی نسبتا زیاد پرتوها در پزشکی هسته ای (E>140keV) کارآمد نمی باشد. بر اساس نتایج این طرح بازنگری در وسایل حفاظتی مورد استفاده در موضع اصلی پرتوگیری پرتودارو و مراکز پزشکی هسته ای توصیه می شود.