مجله دانشکده پزشکی
سال:1391 | دوره:70 | شماره:9 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس شایع ترین عامل عفونت های بافت نرم و پوست در سراسر دنیا به شمار می آید. استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین مهم ترین عامل عفونت های بیمارستانی و کسب شده از جامعه به شمار می آید. نگرانی و هشدارهای زیادی در ارتباط با مقاومت این پاتوژن به آنتی بیوتیک های مختلف در سراسر جهان وجود دارد. از فلوروکویینولون ها به ویژه سیپروفلوکساسین برای درمان بیماری های ناشی از این پاتوژن به طور وسیعی استفاده می شود. بروز مقاومت به سیپروفلوکساسین در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در حال افزایش است. در مطالعه حاضر حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین- هگزاهیدروکویینولین علیه استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: سویه استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از روش های متداول میکروب شناسی بررسی شد. حساسیت سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین با استفاده از روش دیسک دیفیوژن آگار مورد بررسی قرار گرفت. حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین و مشتقات هگزاهیدروکویینولین و ترکیب آن ها به طور مجزا در سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین با روش براث میکرودایلوشن تعیین گردید.یافته ها: میزان حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین در مجاورت با مشتقات هگزاهیدروکویینولین در مقایسه با سیپروفلوکساسین به تنهایی در سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین کاهش یافت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که مشتقات هگزاهیدروکویینولین اثر ضد میکروبی سیپروفلوکساسین علیه سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین را افزایش می دهند. در نتیجه شاید بتوان از آن ها به عنوان مهار کننده های آنتی بیوتیکی برای درمان ترکیبی استفاده کرد. این افزایش احتمالا به اثر مهاری مشتقات هگزاهیدروکویینولین روی بیان پمپ دفع آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین در باکتری مربوط باشد.

زمینه و هدف: دیابت قندی بر پارامترهای متابولیک که منعکس کننده سطح شاخص های پلاسما هستند تاثیر می گذارد. این بیماری از طریق عوامل استرس اکسیداتیو بر عملکردهای سیستم عصبی از جمله یادگیری و حافظه اثر می گذارد. بررسی ها نشان می دهد که پروبیوتیک ها اثرات آنتی اکسیدانی دارند. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر پروبیوتیک ها بر یادگیری و حافظه فضایی و فاکتورهای استرس اکسیداتیو در موش های صحرایی دیابتی طراحی شد.روش بررسی: این تحقیق تجربی در 40 راس موش صحرایی نر که به طور تصادفی به چهار گروه 10 تایی سالم- کنترل، کنترل غیردیابتی (CO)، سالم- پروبیوتیک، کنترل غیردیابتی دریافت کننده پروبیوتیک (CP)، دیابت- کنترل، کنترل دیابتی (DC) و دیابت- پروبیوتیک، کنترل دیابتی دریافت کننده پروبیوتیک (DP) تقسیم شدند، انجام شد. مکمل پروبیوتیک شامل باکتری های لاکتوباسیلوس فرمنتوم و اسیدوفیلوس و بیفیدوباکتریوم لاکتیس Colony Forming Unit (CFU)~1010 برای هر باکتری، همراه با آب آشامیدنی، هر 12 ساعت، به مدت هشت هفته تجویز شد. یادگیری و حافظه فضایی توسط ماز آبی موریس و انسولین و فاکتورهای استرس اکسیداتیو (8- هیدروکسی 2- داکسی گوانوزین، 8-OHdG و سوپراکسید دیسموتاز، SOD) با کیت های آزمایشگاهی ارزیابی شدند.یافته ها: دریافت مخلوط پروبیوتیک ها اختلال ایجاد شده در روند یادگیری (p=0.008) و میزان تثبیت حافظه فضایی (P=0.01) موش های صحرایی دیابتی را بهبود داد. هم چنین باعث افزایش انسولین (P<0.0001)، افزایش فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (P=0.007)، کاهش قندخون (P=0.006)، و کاهش فاکتور 8-OHdG (P<0.0001) سرم آن ها شد.نتیجه گیری: مکمل های پروبیوتیک، سطح انسولین و گلوکز سرم را در بیماری دیابت به سطح نرمال نزدیک کرده و باعث افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی می شوند. درمان با پروبیوتیک باعث بهبود روند یادگیری و حافظه فضایی موش صحرایی دیابتی می شود. ارتباط بین پدیده های متابولیک و عملکردهای رفتاری نیاز به بررسی بیش تر دارد.

زمینه و هدف: شیوع بالای بیماران دارای سرطان پستان که پرتودرمانی پس از عمل دریافت می کنند باعث شده است که بسیاری، به یک دوره کوتاه تر از رادیوتراپی که می تواند کاهش قابل توجهی در زمان استفاده از دستگاه، ساعات کار و ویزیت های کم تر بیمار داشته باشد، فکر کنند. این مطالعه به منظور ارزیابی اثر رادیوتراپی کوتاه مدت و معمولی بر عوارض پوستی حاد و نتایج زیبایی در سرطان پستان مراحل اولیه انجام شده است.روش بررسی: پنجاه و دو بیمار مبتلا به سرطان پستان قابل عمل (pT1-3pN0-1M0) که از دی ماه 1389 تا دی ماه 1390 تحت عمل جراحی حفظ پستان قرار گرفتند، به طور تصادفی برای رادیوتراپی به دو بازوی رادیوتراپی معمولی (دوز 50Gy در 25 جلسه) با بوست الکترون متعاقب و رادیوتراپی کوتاه مدت (Hypofraction) (دوز 42.5Gy در 16 جلسه) و بوست الکترون متعاقب اختصاص داده شدند.یافته ها: در بررسی وضعیت بیماران حین درمان، در هفته اول و دوم هیچ عارضه پوستی مشاهده نشد. عوارض پوستی از هفته سوم شروع شد که به صورت عوارض درجه یک بود. پس از ختم رادیوتراپی، عوارض پوستی در گروه رادیوتراپی کوتاه مدت بیش تر از گروه معمولی بود ولی در پی گیری پس از چهار هفته تفاوتی در میزان عوارض وجود نداشت. در پی گیری شش ماه بعد و در پی گیری یک ساله تفاوتی از لحاظ عوارض پوستی و نتایج زیبایی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از پرتودرمانی کل پستان با رژیم رادیوتراپی کوتاه مدت از نظر عوارض پوستی و زیبایی با نتایج خوبی همراه بوده ولی پی گیری طولانی تر و حجم نمونه بیش تری برای تایید این نتایج لازم است.

زمینه و هدف: یکی از مسایل مهم در اعمال جراحی اعصاب، کنترل فشار داخل مغزی قبل، در حین و بعد از عمل است. دانش بیهوشی از روش های مختلف و ترکیب عوامل مختلف به این منظور بهره گرفته است. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثر دو ترکیب بیهوشی را در اداره بیماران با ضایعه فضاگیر مغزی بررسی کنیم.روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام گرفت. 34 بیمار مبتلا به تومور مغزی سوپراتنتوریال به صورت تصادفی در دو گروه 17 نفره وارد مطالعه شدند. در گروه اول جهت ادامه بیهوشی از ترکیب پروپوفول + فنتانیل و در گروه دوم از ترکیب پروپوفول + رمی فنتانیل استفاده شد و کنترل همودینامیک حین عمل، وضعیت فشار داخل مغزی و فراوانی عوارض در ریکاوری در دو گروه با یک دیگر مقایسه و در پرسش نامه ثبت گردید.یافته ها: از نظر وضعیت کنترل همودینامیک تفاوتی بین دو گروه مشاهده نگردید. در میان عوارض در اتاق بهبودی نیز به جز درد، که در افراد گروه رمی فنتانیل بیش تر بروز کرد (P<0.03)، تفاوتی بین دو گروه دیده نشد. از نظر درجه افزایش فشار داخل جمجمه ای، افراد گروه فنتانیل در پایان جراحی وضعیت مناسب تری داشتند ولی از نظر آماری میزان کاهش فشار داخل جمجمه ای در دو گروه معنی دار نبود.نتیجه گیری: هر دو ترکیب دارویی قادرند به شکل مناسب فشار داخل مغز را در طی عمل جراحی کنترل نموده، لیکن ترکیب پروپوفول و فنتانیل با بی دردی ایجاد نموده در طی زمان ریکاوری و لذا ایجاد ریکاوری آرام تر برای بیمار مناسب تر به نظر می رسد.

زمینه و هدف: تعیین روش های تشخیصی با حساسیت بالا و در دسترس بودن آن در مراکز بیمارستانی می تواند در بهبود وضعیت بیماران عروق کرونر بهترین نقش را داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک و شمارش فریم های آنژیوگرافیک در بیماران عروق کرونر می باشد.روش بررسی: بیماران به دو گروه مورد و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه دارای آنژین پایدار قلبی بودند. اطلاعات بیماران بر اساس چک لیست های تهیه شده بر اساس داده های آنژیوگرافی TIMI و داده های اکوکاردیوگرافی اختلال عملکرد دیاستولیک در بیماران مبتلا به آنژین پایدار قلبی جمع آوری گردیده و بعد از آنالیز، نتایج به دست آمده جهت تعیین ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک در اکوکاردیوگرافی با شمارش تعداد فریم های حاصل از آنژیوگرافی (TFC) در دو گروه تحلیل شد.یافته ها: در مطالعه حاضر میانگین TFC در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری بیش تر بود. همراهی Em با میانگین TFC در هر سه رگ معنی دار بود (P=0.0001). در مطالعه حاضر میانگین Sm به طور معنی داری در گروه آزمایش کم تر بود (P=0.0001). میانگین E/A در افراد با TFC³21 (0.7) و در افراد با TFC زیر 21 مقدار آن یک بود. مدت زمان رسیدن موج E از پیک به خط پایان (Deceleration time) در مطالعه حاضر در افرادی که میانگین TFC³21 داشتند به طور معنی داری بیش تر بود (P=0.0001) و همراهی آن با TFC نیز توسط آزمون آماری معنی دار تلقی گردید (P=0.0001). ارتباط میانگین نمرات آنژیوگرافی و نقص دیاستولیک معنی دار بود (P=0.0001).نتیجه گیری: این مطالعه با توجه به اهمیت شاخص عملکرد دیاستولیک همراهی TFC را با شاخص های مهم اکوکاردیوگرافی نشان داد.

زمینه و هدف: لوسمی لنفوبلاستی حاد، متداول ترین نوع بدخیمی در کودکان است که از تغییر شکل بدخیم سلول های خون ساز و در نتیجه ازدیاد لنفوییدهای نابالغ در مغز استخوان و خون شناخته می شود. هدف مطالعه، بررسی میزان حساسیت لنفوسیت های خون محیطی بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستی حاد به پرتو گاما در پیدایش ناهنجاری های کروموزومی در مقایسه با گروه کنترل سالم، در محیط In vitro بوده است.روش بررسی: جهت تعیین حساسیت کروموزومی بیماران به اشعه گاما، دو آزمون سنجش حساسیت کروموزومی G2- و G0- برای 20 کودک مبتلا به لوسمی لنفوبلاستی حاد و 30 فرد سالم، به کار برده شد. در این تحقیق میزان ناهنجاری هایی از قبیل شکست ها و یا شکاف های کروموزومی و کروماتیدی و تبادلات کروماتیدی مورد بررسی و میانگین این ناهنجاری ها در گروه بیماران با گروه افراد سالم و هم چنین با گروه بیماران مبتلا به آتاکسی- تلانژکتازی (Ataxia Telangiectasia, AT) به عنوان گروه کنترل مثبت مقایسه شد.یافته ها: بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستی حاد از نظر میانگین ضریب ناهنجاری های بررسی شده در مقایسه با گروه افراد سالم اختلاف معنی داری داشتند (P<0.01) و از نظر درصد افراد حساس به اشعه، 65% این بیماران حساس به اشعه گاما و 35% مشابه افراد گروه کنترل سالم بودند. در ضمن بیماران مبتلا به AT بالاترین حساسیت به پرتو گاما را داشتند (P=0.001).نتیجه گیری: درصد بالایی از بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستی حاد نسبت به پرتو رادیوتراپی حساس هستند و از این رو بایستی مراقبت های لازم را از قبیل قرار دادن آن ها در مقابل وسایل تشخیصی و درمانی غیرضروری که اشعه گاما و یا اشعه x را مورد استفاده قرار می دهند اجتناب نمود.

زمینه و هدف: سرطان پروستات شایع ترین سرطان در میان مردان و پس از سرطان ریه شایع ترین عامل مرگ و میر ناشی از سرطان در جنس مذکر است. بررسی هیستوپاتولوژیک برای تشخیص بیماری سرطان پروستات استاندارد طلایی است، لیکن به جهت تهاجمی بودن بیوپسی، تمایل به انجام روش های کم تر تهاجمی بیش تر است. بدین علت روش های تصویربرداری کم تر تهاجمی در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی از انجام این مطالعه تعیین ارتباط نسبت مجموع کولین و کراتین به سیترات در ماگنتیک رزونانس اسپکتروسکوپی با میزان تهاجم تومور (نمره گلیسون) در بیماران مبتلا به سرطان پروستات بر اساس مدارک پاتولوژی آنان می باشد.روش بررسی: 200 بیمار که دارای نتایج پاتولوژی سرطان پروستات بودند وارد یک مطالعه مقطعی شدند. بیماران به صورت غیر تصادفی در دسترس انتخاب شدند. تمام بیماران تحت Magnetic Resonance Spectroscopy (MRS) قرار گرفتند و نتایج به دست آمده در خصوص نسبت مجموع کولین و کراتین به سیترات با نتایج پاتولوژی بیماران مقایسه شد.یافته ها: در بیماران دارای نمره گلیسون کم تر از سه، میانگین مجموع کولین و کراتین به سیترات 245.8±146.9، در بیماران با نمره سه الی چهار، 427.1±173.6 و در بیماران با نمره بیش از چهار، 587.3±218.3 بود (P<0.001). در بیماران با Prostate Specific Antigen (PSA) کم تر از چهار میانگین مجموع کولین و کراتین به سیترات 180.7±58.3، در گروه PSA چهار الی 10، 247±93.5 و در گروه PSA بیش از 10، 385.1±107.6 بود (P<0.001).نتیجه گیری: نسبت مجموع کولین و کراتین به سیترات در بیماران با تهاجم کانسر پروستات دارای رابطه معنی داری می باشد و از آن می توان در مرحله بندی کانسر پروستات در بیماران استفاده نمود.

زمینه و هدف: پنومونی وابسته به دستگاه تنفس مصنوعی یکی از عوارض جدی است که در بخش های مراقبت ویژه رخ می دهد. هدف از این مطالعه تعیین عوامل خطر برای کسب عفونت با آسینتوباکتر و تعیین نمای حساسیت دارویی آن ها می باشد.روش بررسی: این مطالعه مقطعی در بخش های مراقبت ویژه انجام شد. تعداد 51 نمونه خلط تهیه شده از بیماران دارای لوله تراشه که تشخیص پنومونی وابسته به دستگاه داشته اند مورد بررسی باکتریولوژیکی قرار گرفتند. حساسیت دارویی با دو روش دیسک دیفیوژن و تهیه رقت های سریال از آنتی بیوتیک (Broth microdilution) انجام شد.یافته ها: از 51 نمونه خلط، 35 مورد گونه های آسینتوباکتر یافت شد. درصد بالایی از ایزوله ها مقاوم به ایمی پنم، پیپراسیلین- تازوباکتام، سفالوسپورین های نسل سوم و جنتامایسین بودند.نتیجه گیری: مقاومت باکتری های گرم منفی به ویژه گونه های آسینتوباکتر رو به افزایش است و اقدامات پیشگیری کننده باید به فوریت انجام شود.

زمینه و هدف: جوش نخوردگی استخوان اسکافویید، هم چنان یکی از موضوعات چالش برانگیز در بین جراحان دست می باشد. در این مطالعه به بررسی نتایج درمانی فیکساسیون جوش نخوردگی استخوان اسکافویید در حضور یا عدم حضور استئونکروز و تاثیر متغیرهای شایع بر آن می پردازیم.روش بررسی: در 24 بیمار مبتلا به جوش نخوردگی استخوان اسکافویید، گرافی و MRI مچ دست قبل از درمان و نتایج عملکردی بعد از درمان بر اساس سیستم Mayo و پرسش نامه Quick DASH مورد ارزیابی قرار می گرفت.یافته ها: قبل از عمل جراحی در 10 بیمار شواهد استئونکروز وجود داشت. در هفت مورد (70%) شواهد یونیون رادیولوژیک در بررسی های پس از عمل مسجل شد. در 14 بیمار شواهد استئونکروز وجود نداشت که در 13 مورد (92%) یونیون رادیولوژیک مسجل شد. میزان یونیون کلی در بیماران 83% اندازه گیری شد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج بررسی های عملکردی نشان دهنده بهبود عملکرد پس از درمان جراحی است. نتایج حاصل از درمان جوش نخوردگی استخوان اسکافویید توسط گرافت غیرعروقی با گرافت عروقی قابل برابری می باشد.

زمینه: سپتوستومی دهلیزی با بالن، از موارد اورژانس در کاردیولوژی کودکان به شمار می رود. از آنجا که اغلب بیماران نیازمند این اقدام در حال حاضر با جراحی ترمیمی از زندگی مطلوبی برخوردار خواهند شد، انجام سریع، موثر و ایمن تر آن اهمیت بیش تری می یابد. اگر چه استفاده از پروستاگلاندین E1 و درمان جراحی زودرس، از موارد انجام آن به طور چشمگیری کاسته است، اما همه مراکز حتی در بیمارانی که به انفوزیون پروستاگلاندین پاسخ مطلوب می دهند، آن را کنار نگذاشته اند.معرفی بیماران: تعداد هشت نوزاد ترم با بیماری مادرزادی قلب که اندیکاسیون سپتوستومی دهلیزی با بالن داشتند و در مرکز قلب شهید رجایی از شهریورماه 1388 تا اسفندماه 1389 بستری شده بودند، شش مورد فقط با راهنمایی اکوکاردیوگرافی و دو مورد با اکوکاردیوگرافی همراه با فلوروسکوپی تحت مداخله قرار گرفتند. موفقیت سپتوستومی سایز ³5mm و حرکت آزاد لبه های آن تعریف گردید.یافته ها: جنسیت نوزادان در هفت مورد پسر و در یک مورد دختر بود. متوسط سن آن ها شش روز بود. همه بیماران جابه جایی عروق بزرگ با دیواره بین بطنی سالم یا سوراخ بین بطنی کوچک بودند که نیازمند مداخله ارزیابی شدند. سپتوستومی در همه بیماران موفق بود. هیچ عارضه قلبی عروقی به دنبال نداشت.نتیجه گیری: سپتوستومی دهلیزی با بالن، یک مداخله اورژانس است که می توان آن را سریع، مطمئن و موثر با راهنمایی اکوکاردیوگرافی در بالین بدون جابه جایی بیمار انجام داد، با مشاهده محل کاتتر احتمال عوارض شدید را کاهش داد و نتیجه را در حین مداخله ارزیابی نمود.