مجله دانشکده پزشکی
سال:1388 | دوره:67 | شماره:8 |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسانی توانایی تبدیل به انواع مختلف سلول ها از جمله سلول های چربی، استخوان و غضروف را دارند. به علاوه، این سلول ها را می توان به انواع سلول ها مثل سلول های نورونی تمایز داد. روش های مختلفی برای تمایز دادن این سلول ها به نورون ها گزارش شده است. با استفاده از یک روش جدید در صدد تولید پیش سازهایی هستیم که در آنها میزان بیان مارکرهای نورونی بیش از مطالعات انجام شده باشد.روش بررسی: آسپیراسیون مغز استخوان، از استخوان ایلیاک یک مرد بالغ سالم انجام شد. سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان در محیط کشت DMEM حاوی %15 سرم جداسازی و کشت شدند. سلول های بنیادی مزانشیمی بین پاساژهای 4-8 به حالت نوروسفر به مدت هفت روز کشت و با فاکتورهای رشد bFGF, EGF, RA القا شدند و هفت تا 14 روز بر روی پلیت های پوشیده شده با لامینین و پلی –L – اورنیتین کشت داده شدند. به منظور بررسی میزان بیان مارکرهای اختصاصی سلول های بنیادی عصبی از روش های فلوسیتومتری و ایمونوسیتوشیمی استفاده گردید.یافته ها: فلوسیتومتری نشان داد که سلول ها بعد از القا حدود %90 ± 2.52 مارکر نستین، حدود %41.1 ± 1 مارکر توبولین و %67.82 ± 1.05 مارکر GFAP را بیان می کنند. مطالعات ایمونوسیتوشیمی و تغییرات مورفولوژیکی نیز در راستای نتایج حاصل از آنالیزهای فلوسیتومتری بودند.نتیجه گیری: تیمار سلول های مزانشیمی با bFGF, EGF, RA تعداد نورون های Tuj 1 مثبت را افزایش می دهد. این مطالعه نشان داد که سلول های مزانشیمی توانایی تمایز به نورون ها را در in vitro دارند و این مساله به نوع روش القا بستگی دارد.

زمینه و هدف: از مهمترین نوروترانسمیترها در رفتار ترس دوپامین می باشد. مسیر دوپامینرژیک مزولیمبیک دارای نقش اساسی در رفتارهای هیجانی بوده و در بیماری پارکینسون دخیل می باشد. هدف از این تحقیق نقش سیستم دوپامینرژیک در ایجاد ترسمی باشد.روش بررسی: در این پژوهش اثر تزریق درون بطنی مغز، آگونیست و آنتاگونیست گیرنده D2 سیستم دوپامینرژیک بر بروز رفتار ترس در رت نر بررسی شد. در این تحقیق از هارمالین خالص به عنوان یک داوری هالوسینوژنیک که باعث حالت توهم و ترس در حیوان می گردد به عنوان گروه کنترل مثبت و از سالین به عنوان گروه شاهد جهت بررسی مقایسه ای با گروه های تحت تیمار با بروموکریپتین و سولپیراید استفاده شد. دستگاه Elevated plus-maze برای تست رفتاری استفاده شد. جهت تیمار گروه های تجربی دوزهای مختلف بروموکریپتین و سولپیراید درنظر گرفته شده است.یافته ها: نتایج حاصل از تزریق درون بطنی مقادیر ml/Rat (20 و 5) سولپیراید در رت ها، اختلاف معنی داری را در بروز رفتار ترس، با p<0.05 نشان ندادند. در حالی که تزریق مقادیر ml/Rat (10 و 15) اخلاف معنی داری را با p<0.05 نشان ندادند. نتایج حاصل از تزریق درون بطنی مقدار ml/Rat (95 و 65) بروموکریپتین در رت ها، اختلاف معنی داری را در بروز رفتار ترس، با p<0.05 نشان دادند. در حالی که تزریق ml/Rat (80 و 70) اختلاف معنی داری را با p<0.05 نسبت به گروه شاهد نشان نداد.نتیجه گیری: تاثیر احتمالی سیستم دوپامینرژیک در فرآیند ترس، به خصوص گیرنده های D2 که باعث تقویت ترس شده که در این رابطه عملکرد مشابه آگونیست و آنتاگونیست این گیرنده در مهار یا بروز فرآیند رفتار ترس قابل توجه است.

زمینه و هدف: سرطان معده اولین سرطان بدخیم کشنده در ایران به شمار می رود. علی رغم پیشرفت های درمانی جدید برای درمان سرطان معده، گسترش تومور از طریق سیستم گردش خون و مغز استخوان به اندام های دورتر، اصلی ترین علت مرگ و میر در این افراد محسوب می شود. بنابراین نیاز فوری برای ایجاد روش های حساس جهت تشخیص سلول های توموری پخش شده در خون محیطی (PB) و مغز استخوان (BM) بیماران مبتلا به سرطان معده وجود دارد.روش بررسی: در این بررسی آینده نگر از Carcino Embryonic Antigen (CEA) به عنوان تومور مارکر و از Glyceraldehyde 3-Phosphate Dehydrogenase (GAPDH) به عنوان کنترل داخلی برای تشخیص و تعیین مقدار سلول های توموری پراکنده شده در نمونه های PB و BM 35 فرد مبتلا (نسبت مرد به زن: 20 به 15 میانگین سنی: 50 سال محدوده سنی: 30-75) به سرطان معده استفاده شده است. RNA کل از رده سلولی سرطان معده AGS استخراج و قطعات ژنی CEA و GAPDH توسط رونویسی معکوس سنتز شدند. قطعات تکثیر شده به طور جداگانه در داخل وکتور pTZ57R/T کلون شدند. سپس کلونینگ دوتایی این قطعات در داخل این وکتور صورت گرفت. از رقت های متوالی این پلاسمید برای رسم منحنی استاندارد استفاده شد. نمونه های PB و BM از افراد مبتلا به سرطان معده جمع آوری و بعد از سنتز cDNA بر روی آنها Real-Time PCR صورت گرفت.یافته ها: در این مطالعه، اندازه گیری کمی ژن های CEA و GAPDH با استفاده از Real-Time PCR با حساسیت بسیار بالا بهینه شد. CEA mRNA در %23 نمونه های PB و %20 نمونه های BM افراد مبتلا تشخیص داده شد (p<0.001). در هیچ کدام از نمونه های مربوط به گروه کنترل CEA mRNA  تشخیص داده نشد.نتیجه گیری: quantitative Real-Time PCR برای CEA می تواند به عنوان تکنیک مفیدی برای تشخیص میکرومتاستاز در نمونه های PB و BM افراد مبتلا به سرطان معده به کار رود.

زمینه و هدف: برای سال های متمادی اسپلنکتومی درمان استاندارد لوسمی سلول مویی محسوب می شد اما امروزه روش های درمانی موثرتر مانند آنالوگ های پورین جایگزین اسپلنکتومی شده اند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه دو روش درمانی تزریق کلادریبین و اسپلنکتومی با یکدیگر و بررسی ویژگی های بالینی و آزمایشگاهی بیماران ایرانی مبتلا در زمان تشخیص بود.روش بررسی: 50 بیمار با تشخیص لوسمی سلول مویی وارد مطالعه حاضر شدند. سن متوسط بیماران 50 سال (30 تا 71 سال) و نسبت مرد به زن سه به یک بود. پس از تشخیص، بیماران با دو روش تحت درمان قرار گرفتند، 20 نفر (%40) از بیماران فقط طحال برداری شدند. 12 نفر (%24) با کلادریبین تحت درمان قرار گرفتند. 18 نفر (%36) باقیمانده بیماران نیز تحت درمان توام طحال برداری و کلادریبین قرار گرفتند.یافته ها: 49 نفر (%98) از بیماران مبتلا اسپلنومگالی و متعاقب آن 40 نفر (%80) دچار ضعف و خستگی زودرس بودند. شایع ترین یافته آزمایشگاهی لوکوپنی (48 نفر، %96) و پس از آن کم خونی (40 نفر،%80) بود. پاسخ کامل به کلادریبین در 26 بیمار (%86.6) و پس از طحال برداری در 21 بیمار (%56) مشاهده گردید (p=0.005) OR=5.26 CI:(18.03, 1.53) در طول 50 ماه پی گیری 11 نفر (%28.38) از بیماران طحال برداری شده و سه نفر (%10) از بیمارانی که کلادریبین دریافت کردند دچار عود بیماری شدند CI: (0.07, 1.08) OR=0.27 (p=0.055).نتیجه گیری: داروی کلادریبین پس از یک دروه تزریق هفت روزه پاسخ کامل با ماندگاری طولانی و میزان عود پایین در اکثر بیماران ایجاد می کند. این دارو باید به عنوان داروی خط اول در تمام بیماران مبتلا به لوسمی سلول مویی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: خونریزی بعد از زایمان از علل مهم مورتالینی و موربیدیتی مادران باردار است. کنترل فعال مرحله سوم زایمان یک روش شناخته شده پیشگیری از خونریزی بعد از زایمان است این مطالعه مقایسه بین دو داروی یوترونیک در پیشگیری از خونریزی پس از زایمان می باشد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 542 بیمار حامله نخست زا در طی سال های 85 تا 87 انجام شد. مادران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 400 میکروگرم میزوپروستول زیرزبانی و در گروه دیگر 20 واحد اکسیتوسین وریدی بلافاصله بعد از تولد نوزاد تجویز شد. داده ها با استفاده از نرم افزار (Version 4, SAS JMP institute, USA) و آزمون های X2 و تی مستقل آنالیز گردید.یافته ها: خونریزی پس از زایمان در بیماران تحت درمان با میزوپرستول به میزان معنی داری کمتر از گروه تحت درمان با اکسی توسین بود (p<0.0001). طول مرحله سوم زایمان نیز در گروه میزوپروستول کمتر از گروه اکسی توسین بود (6.45 دقیقه در گروه میزوپروستول در قیاس با 6.9 دقیقه در گروه اکسی توسین، p=0.003). مقایسه تفاوت هموگلوبین قبل و بعد از زایمان بین دو گروه نشان داد که خونریزی در گروه میزوپرستول کمتر بود و این گروه افت هموگلوبین کمتری داشت (p=0.002). عوارض جانبی در گروه مصرف کننده میزوپرستول، بالاتر بود (p<0.0001)، ولی خطرناک نبودند. شایع ترین عارضه در گروه میزوپروستول لرز (%35.66) و در گروه اکسی توسین سردرد (%9.63) بود.نتیجه گیری: میزوپروستول در کنترل خونریزی بعد از زایمان موثرتر از اکسی توسین است.

زمینه و هدف: ویتامین های آنتی اکسیدان رژیم غذایی، به خصوص ویتامین C، می تواند نقشی را در پیشگیری از بروز و توسعه صدمات بینایی ناشی از پیری ایفا نماید. هدف این مطالعه، تعیین سطح اسید اسکوربیک پلاسما در بیماران کاتاراکتی و افراد سالم می باشد.روش بررسی: گروه تست شامل پنجاه بیمار کاتاراکتی داوطلب عمل بود در حالی که اعضای گروه کنترل از همراهان بیماران و کادر بیمارستان که سنشان با بیماران کاتاراکتی همسان بود برای انجام مطالعه انتخاب گردید. فرم پرسش نامه که واجد اطلاعاتی در خصوص سن، جنس و محل زندگی (شهر یا روستا) افراد بود نیز تکمیل گردید. پنج میلی لیتر خون از بیماران کاتاراکتی و افراد سالم گرفته شد، بعد از سانتریفوژ کردن، سطح اسید اسکوربیک پلاسما از طریق روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری گردید.یافته ها: میانگین سطح اسید اسکوربیک پلاسما در بیماران کاتاراکتی 0.96 ± 0.08 mg/dl و در افراد سالم 1.12 ± 0.15 mg/dl بود. سطح اسید اسکوربیک پلاسما در بیماران کاتاراکتی به طور معنی داری از افراد سالم پایین تر بود (p<0.001). سطح اسید اسکوربیک پلاسما در هر دو گروه در آقایان با افزایش سن کاهش معنی داری را نشان می داد، در حالی که تغییرات معنی داری در این ارتباط در خانم ها مشاهده نگردید (p=0.01). سطح اسید اسکوربیک پلاسما در روستاییان نسبت به افراد شهری و در خانم ها نسبت به آقایان بالاتر بود (p=0.03).نتیجه گیری: این مطالعه نمایان ساخت که سطح اسید اسکوربیک سرم در بیماران کاتاراکتی به طور معنی داری از افراد سالم پایین تر می باشد. ویتامین های آنتی اکسیدان رژیم غذایی، به خصوص ویتامین C که به مقدار فراوان در میوه های مدیترانه ای یافت می شود می تواند در پیشگیری از بروز و تکوین کاتاراکت پیری که بار زیادی بر سرویس های سلامت بسیاری از کشورها تحمیل می کند را ایفا نماید.

زمینه و هدف: تصمیم گیری در مورد اینکه کدام کلیه دهنده زنده نفرکتومی شود، در هر سرویس جراحی متفاوت است ولی آناتومی عروقی ساده تر و بدون آنومالی از مهمترین دلایل انتخاب یک کلیه است. بنابراین نفرکتومی در دهنده زنده نیاز به بررسی دقیق آناتومی عروق کلیوی دارد. به نظر می رسد سی تی مولتی دتکتور بهترین روش برای تعیین آنومالی های عروقی کلیه و سیستم ادراری باشد.روش بررسی: در این مطالعه 59 دهنده زنده کلیه توسط سی تی آنژیوگرافی چند لایه تحت بررسی قرار گرفتند. از تمام دهندگان، پس از تزریق ماده حاجب، تصاویر سی تی با ضخامت 0.6 میلی متر دریافت شد و بازسازی و پردازش سه بعدی صورت گرفت و وضعیت شریان های فرعی، زود شاخه شدن شریان کلیوی، تعداد وریدها و حالب ها مورد بررسی قرار گرفت و نتایج به دست آمده با نتایج نفرکتومی بیماران مقایسه شد.یافته ها: سی تی آنژیوگرافی چند لایه شیوع شریان فرعی را %3.4 با دقت %98 و زود شاخه شدن شریان کلیوی را در %8.4 موارد با دقت %100 گزارش کرد. ورید کلیوی متعدد در %8.4 موارد دیده شد و دقت تشخیصی این روش %98 بود. حالب دوگانه در هیچ کدام از بیماران مشاهده نشد.نتیجه گیری: دقت تشخیصی این روش در دیدن شریان و ورید فرعی حدود %98 و در زود شاخه شدن شریان کلیوی %100 است. این نتایج با آنژیوگرافی معمولی قابل مقایسه است و طبق مطالعات این روش در مقایسه با ام آر - آنژیوگرافی و دیژیتال ساب تراکشن آنژیوگرافی، ارزش بیشتری دارد، کم تهاجمی تر است و می توان آن را روش تشخیصی طلایی در تشخیص آنومالی های عروقی و سیستم ادراری در دهندگان زنده کلیه نام برد.

زمینه و هدف: بیماری کین باخ نکروز آوسکولار استخوان لونیت است که اگر درمان نشود اغلب پیشرونده است. با توجه به تئوری های موجود برای بیماری کین باخ که برای جراحان وجود داشت روش های درمانی و جراحی متعددی برای این بیماری پایه گذاری شد که هیچ یک درمان قطعی نبوده است و در حال حاضر هیچ درمان جراحی که بتواند موجب درمان قطعی این بیماری شود وجود ندارد. عمل های جراحی پیشنهاد شده اکثرا با عوارض زیادی نیز همراه بوده اند. در این مطالعه روش درمان جدیدی برای این بیماری ارایه شده است که در عین سادگی و بدون عارضه بودن نتایج مشابهی با عمل های متداول این بیماری دارد. در این مطالعه به دنبال بررسی نتایج بیماران به کمک یک روش جراحی بسیار ساده به نام core decompression هستیم.روش بررسی: در این طرح 11 بیمار مبتلا به کین باخ در مراحل I.IIIb با روش جدید core decompression استخوان لونیت تحت جراحی قرار گرفتند و شدت درد، محدوده حرکات و توانایی انجام کارهای روزمره و معیارهای رادیوگرافیک بیماران پس از دو سال مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: سن متوسط افراد شرکت کننده 29 سال و هشت بیمار مرد بودند. معیار سنجش درد (VAS) از 87.5 پیش از عمل به 13.5 پس از آن رسید که اختلاف معنی دار بود همچنین میزان بهبود عملکرد بیماران (DASH) از 84 به 14 با (p<0.001) رسید و محدوده حرکات نیز به صورت محسوسی بهبود یافت %63 افراد از نتایج بسیار راضی %18 راضی بودند و در %18 نیز وضعیت تغییر نکرده بود.نتیجه گیری: مطالعه حال حاضر نشان می دهد که این روش جدید ساده بوده و می تواند روشی تاثیرگذار در درمان این بیماری باشد.

زمینه و هدف: لنفوم ها گروه شایعی از نئوپلاسم ها را تشکیل می دهند. هدف از این مطالعه گذشته نگر بررسی کلینیکوپاتولوژیک موارد لنفوم غیر هوچکین با سلول بزرگ (Diffuse large cell) و ارتباط طبقه بندی پاتولوژیک با مشخصات بالینی و سیر بیماری است.روش بررسی: اطلاعات مربوط به تشخیص و درمان کلیه بیماران با تشخیص پاتولوژی لنفوم غیر هوچکین مربوط به دوره 22 ساله از سال 1364 لغایت 1385 در مرکز سانترال بیمارستان امام خمینی جمع آوری شد. بلوک بیوپسی 50 بیمار مبتلا که اطلاعات کامل از سیر بالینی بیماری ایشان موجود بود انتخاب شده و مورد بازبینی آسیب شناسی و بررسی ایمونوهیستوشیمی قرار گرفت. زیر گروه بیماری در طبقه بندی WHO، Stage، مشخصات ایمونوهیستوشیمی و سیر بیماری بررسی شد.یافته ها: 220 مورد لنفوم large cell شناسایی گردید. 55 مورد بلوک پاتولوژی در انستیتو کانسر موجود بود که مورد بازبینی و بررسی ایمونوهیستوشیمی قرار گرفت. از 55 گزارش large cell پنج مورد لنفوم T Cell مشخص گردید. در مورد 50 بیمار باقیمانده میانه سنی 45 سال و %60 بیمارن مرد بودند. %24 سمپنوم B و %28 شروع بیماری خارج از غدد لنفاوی داشتند. تمام بیماران شیمی درمانی و %46 رادیوتراپی شدند. %20 عود بیماری و 13 مورد مرگ ذکر گردید. میانه طول عمر بیماران 34 ماه و طول عمر پنج ساله %45 بود.نتیجه گیری: مشخصات بالینی و پاتولوژی بیماران با آمارهای بین المللی مطابقت داشته است و استفاده از ایمونوهیستوشیمی کمک ارزنده ای به تشخیص موارد لنفوم سلول B بزرگ نموده است.

زمینه و هدف: علی رغم بهبود پیامدهای کوتاه مدت پیوند در دو دهه اخیر، پیامدهای طولانی مدت، بهبود چندانی نداشته است. اختلال عملکرد مزمن کلیه پیوندی، از شایع ترین علل از دست رفتن کلیه است. در این مقاله، الگو، زمان انتظار و نرخ گذر از مراحل میانی، در بیماران اختلال عملکرد مزمن کلیه پیوندی بررسی می شود که در پیش بینی نتیجه پیوند نقش مهمی دارد.روش بررسی: در یک مطالعه تک مرکزی گذشته نگر، 214 بیمار با اختلال عملکرد مزمن کلیه پیوندی، مراجعه کننده طی سال های 1376 تا 1384 به درمانگاه فوق تخصصی نفرولوژی بیمارستان امام دانشگاه علوم پزشکی ارومیه بررسی گردید. عملکرد کلیه با شاخص GFR ارزیابی و برمبنای راهنمای بالینی NKF و KCOQI در هر ویزیت طبقه بندی گردید. داده ها با روش کاپلان مایر تحلیل بقا آنالیز شد.یافته ها: میزان خام رد کلیه پیوندی با حذف موارد فوت، %26.6 طی متوسط زمانی انتظار 81.7 ماه است. 100 درصد افراد با میانگین زمانی انتظار 26.3 ماه از مرحله یک به دو رفته اند احتمال گذر از دوم به سوم برابر %88.9 با میانگین زمان انتظار 25.5 ماه، گذر از سوم به چهارم برابر %55.7 با میانگین زمان 24.9 ماه و گذر از چهارم به پنجم برابر 53.5 با متوسط زمان 18.2 ماه است. به طور کلی شتاب گذر از رتبه i به j بیمارانی که در زمان شروع فرآیند کاهشی در مرحله سه از GFR قرار دارند، سریع تر از رتبه های دو و یک است.نتیجه گیری: وضعیت بیمار طی سال اول بعد از پیوند از عوامل مهم و تعیین کننده در نرخ گذر از مراحل میانی و رد کلیه پیوندی می باشد. اقدامات درمانی در جهت جلوگیری از تخریب عملکرد در یک سال اول باعث بقا طولانی مدت پیوند می گردد.

زمینه و هدف: از جمله تظاهرات بالینی بیماران آلوده به ویروس نقص ایمنی انسانی (Human immunodeficiency Virus) تظاهرات قلبی عروقی می باشد. هدف این مطالعه، بررسی شیوع مشکلات قلبی - عروقی بیماران آلوده به HIV به منظور درمان به موقع برای کاهش میزان مورتالیتی و موربیدیتی این بیماران بوده است.روش بررسی: این مطالعه به روش Cross sectional توصیفی روی 134 بیمار HIV مثبت مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران طی سال های 1386-87 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، سابقه مصرف مواد مخدر و سیگار، مصرف، نوع و مدت زمان دریافت داروهای ضد رترو ویروس در پرسشنامه ای وارد شد. برای بیماران پس از انجام معاینات فیزیکی، الکتروکاردیوگرام و اکوکاردیوگرافی انجام شد.یافته ها: در این مطالعه 98 بیمار (%73.1) مذکر و میانگین سنی بیماران 36.5 ± 10.3 سال بود. میانگین CD4 بیماران 296 ± 181 بوده است. سابقه اعتیاد تزریقی در %54.4 بیماران مثبت بود. در مجموع مشکلات قلبی- عروقی در (%62.7) 84 بیمار وجود داشت. %75 مبتلایان مذکر بودند. شایع ترین تغییر الکتروکاردیوگرام انحراف محور قلبی (n=32 , %23.7) بیمار بود. پریکاردیال افیوژن و LVEF کمتر از %50 در (%5.2)7 و (%17.2)23 بیمار وجود داشت. درگیری دریچه­های قلبی به ترتیب دریچه میترال (n=59, %44)، تریکوسپید در (n=21, %15.7) و آئورت (n=6, %4.5) بوده است. اختلال عملکرد میوکارد نیز در (7.4)10 بیمار گزارش شد.نتیجه گیری: مطالعه ما شیوع بالایی از مشکلات قلبی - عروقی را در بیماران HIV مثبت نشان داد. بنابراین بررسی قلبی - عروقی این بیماران حتی قبل از ایجاد علایم بالینی، ضروری به نظر می رسد.