مجله دانشکده پزشکی
سال:1381 | دوره:60 | شماره:4 |تعداد مقالات:18

مقدمه: مصرف سیستمیک اوپیوئیدها جهت تسکین درد از دیرباز شناخته شده ولی تجویز موضعی اوپیوئیدها جهت تسکین درد جهت کاهش عوارض آن از یک دهه آغازگردیده است. مرفین علاوه بر اثرات ضد دردی برخی اثرات ضد التهابی را نیز از خود نشان داده ولی مکانیسم اثرات مرفین بر تنظیم سیستم ایمنی هنوز بطور کامل شناخته نشده است. مواد و روشها: در مطالعه حاضر که در طی سال 1379 در گروه فارماکولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه شهید بهشتی انجام گرفته، به بررسی اثز ضد التهابی مرفین در تجویز سیستمیک و اثر آن بر سطح سرمی اینترلوکین IL-l) 1 )درمدل التهابی ناشی از تجویز کف پایی کاراژینان پرداختیم. یافته ها: تزریق کف پایی کاراژینان ( 0.05 میلی لیتر از 3 درصد w.v ) موجب ایجاد التهاب در پای تحت تزریق گردید. التهاب نیم ساعت پس از تزریق آغاز و در ساعت های سوم و چهارم به حد اکثر خود رسید. پیش درمانی با مرفین در دوز 1mg.kg وزن بدن موجب افزایش التهاب ناشی از کاراژینان گردید ولی تجویز داخل صفاقی مرفین در دوز 7mg.kg وزن بدن موجب کاهش التهاب ناشی از کاراژینان از ساعت دوم تا ششم آزمایش شد. تجویز داخل صفاقی نالوکسان در دوزهای 2mg.kg و 45 دقیقه قبل از تزریق کاراژینان و 10mg.kg در دقیقه 165 پس از تجویز کاراژینان موجب مهار اثر ضد التهابی مرفین گردید. همچنین تزریق داخل صفاقی نالوکسان در دوز 10mg.kgو 2 موجب افزایش التهاب ناشی از کاراژینان در یکساعت ابتدای آزمایش گردید در حالیکه تزریق کف پایی نالوکسان در دوز 2mg.kg اثری بر التهاب ناشی از کاراژینان نداشت که این مسئله نشان دهندة اثر پیتیدهای درونزا(Endogenous opioid peptid (EOP در تنظیم التهاب ناشی از کاراژینان می باشد. اندازه گیری سطح سرمی IL-l در گروه های مختلف نشانگر افزایش معنی دار IL-lα در گروه تحت درمان با مرفین به همراه کاراژینان بود و پیش درمانی با نالوکسان در این گروه موجب کاهش سطح سرمی IL-l گردید. همچنین تزریق داخل صفاقی آنتی IL-lαدر دوز 7µg.mice موجب افزایش التهاب ناشی از کاراژینان در گروه تحت درمان با مرفین در 3 ساعت آخر آزمایش گردید در حالی که تجویز داخل صفاقی آنتی IL-lα در دوزهای 28 µg.mice و 14 موجب خنثی شدن اثر ضد التهابی مرفین گردید.نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این مطالعه نشان می دهد که IL-l واسطه اثرات ضد التهابی مرفین بوده و نشان می دهد که افزایش IL-l در کاهش التهاب نقش دارد.

مقدمه: در حال حاضر ماموگرافی همراه با معاینه کلینیکی اولین و اصلی ترین وسیله تشخیصی سرطان پستان می باشد. اما با وجود حساسیت بالای ماموگرافی حدود 5 تا 15 درصد ضایعات پستان بوسیله ماموگرافی قابل تشخیص نبوده و افتراق ضایعات خوش خیم و بد خیم در این روش میسر نمی باشد. سونوگرافی داپلر رنگی می تواند یک روش مفید در افتراق ضایعات خوش خیم و بد خیم پستان باشد. مواد و روشها: این تحقیق از دی ماه 1378 لغایت آبان ماه 1379 در مرکز تصویر برداری بیمارستان امام خمینی ( ره) جهت تعیین حساسیت و ویژگی سونوگرافی داپلر رنگی و پاور داپلر در افتراق ضایعات خوش خیم و بد خیم پستانی انجام گردید. روش مطالعه توصیفی و آینده نگر از نوع Process Research بود. در این تحقیق سیگنالهای داپلر رنگی و پاور داپلر توسط دستگاه GE logic 500 با پروب 7.5 MHZ در 71 توده پستانی بررسی شد و متغیرهای( Resistive Index (RI ، میزان و نحوه انتشار عروق در ضایعات مورد مطالعه قرار گرفت. بر اساس این فرضیه که ضایعات فاقد رگ یا کم عروق و دارای عروق محیطی یا مرکزی و با RI بیش از 0.6 خوش خیم و ضایعات پر عروق یا کم عروق دارای عروق نفوذی یا منتشر و RI کمتر از 0.6 بدخیم می باشند، نتایج داپلر رنگی تعیین شده و سپس با نتایج پاتولوژی که از طریق FNA و جراحی بدست آمده بود مقایسه و میزان حساسیت و ویژگی هر تست محاسبه گردید. یافته ها: با توجه به نتایج پاتولوژی از 71 توده مورد بررسی22 توده بدخیم و 49 توده خوش خیم بودند. اکثر توده های بدخیم پر عروق بوده (15 توده) و بیشتر آنها عروق نفوذی و منتشر داشتند ( 14 توده). 3 توده بدخیم فاقد رگ بود که هر سه کوچکتر از 10 میلی متر بودند. اکثر توده های خوش خیم و فیبروآدنوم ها فاقد رگ بودند (35 توده). 5 توده خوش خیم پرعروق بود و عروق منتشر و نفوذی در 9 توده خوش خیم دیده شد. 12 توده بدخیم، 2 فیبروآدنوم و تمامی ضایعات خوش خیم، RI بیشتر از 0.6 ، 7 توده بدخیم و 6 توده خوش خیم،RI کمتر از 0.6 داشتند. حساسیت سونوگرافی داپلر رنگی و پاور داپلر برای تعیین بدخیمی بر اساس پرعروق بودن ضایعه 68 درصد، براساس عروق منتشر و نفوذی 64 درصد و بر اساس RI کمتر از 0.6 برابر 32 درصد بود. ویژگی این روش برای معیارهای فوق به ترتیب 90 درصد، 82 درصد و 88 درصد می باشد با استفاده از مجموع معیارهای فوق برای تعیین بدخیمی حساسیت، 73 درصد و ویژگی 82 درصد می باشد. (p<0.0001) . نتیجه گیری و توصیه ها : بنابر نتایج میزان و نحوه انتشار و مورفولوژی عروق توده های پستانی در داپلر رنگی و پاور داپلر یک یافته مهم برای تشخیص احتمال بدخیم است اما RI ارزش تشخیصی چندانی ندارد. حساسیت سونوگرافی داپلر و پاور داپلر نسبت به ماموگرافی پایین تر بوده و این تست به عنوان یک تست غربالگری سرطانهای پستان مناسب نمی باشد ولی به عنوان مکمل جهت افتراق ضایعات خوش خیم و بدخیم و کاهش موارد بیوپسی های غیر ضروری یک روش مفید است. در این بررسی بین نتایج داپلر رنگی و پاور داپلر، بجز یک مورد که در داپلر رنگی توده فاقد رگ بوده و در پاور داپلر دارای یک رگ مرکزی بود هیچگونه تفاوتی دیده نشد.

مقدمه: پره اکلامپسی و اکلامپسی یکی از خطرناک ترین عوارض وابسته به بارداری می باشد که با افزایش فشار خون، پروتئینوری و یا تشنج در موارد اکلامپسی در خانم های حامله مشخص می شود. افراد حامله مبتلا به بیماریهای فشار خون به علت عوارض مادری و جنینی در معرض خطر بالاتری نسبت به گروه کنترل قرار دارند.مواد و روشها: در این مطالعه آینده نگر مجموعاً 141 حامله مبتلا به اکلامپسی و پره اکلامپسی مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی براساس برخورداری از مراقبت مامایی متناسب به دو گروه تقسیم شدند و عوارض مادری و جنین در آنها بررسی گردید. متغیرهای مادری شامل این موارد بودند: میزان اکلامپسی، پره اکلامپسی، روش زایمان، طول مدت بستری مادر، بستری مادر در بخش مراقبتهای ویژه، نیاز به مصرف داروی آنتی هیپرتانسیو تا 6 هفته پس از زایمان، تداوم فشار خون پس از 6 هفته بعد از زایمان، ترومبوسیتوز مادران در دوران بعد از زایمان، تعداد موارد سزارین به علت دکولمان و یا تأخیر رشد داخل رحمی جنین افزایش کراتینین سرم مادر، موارد سندرمHELLP و مرگ مادر. عوارض جنین شامل این موارد بود: موارد تأخیر رشد داخل رحمی جنین، موارد مرگ داخل رحمی جنین، زایمان زودرس، بستری در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان نارس. رابطه پارامترهای زمینه ای شامل سن مادر، پاریتی، سطح تحصیلات، وجود بیماری زمینه ای، روش زایمان و سطح ارجاع نیز در برخورداری از مراقبت مامایی در دو گروه مقایسه گردیدند که بجز سطح تحصیلات و سطح ارجاع بقیه با هم match بودند. یافته ها: در مقایسه اغلب متغیرها ( بجز روش زایمان )، اختلاف معنی داری در هر گروه مشاهده گردید. به این معنی که در گروه با مراقبت بارداری مناسب عوارض مادری و جنینی کمتر بودند. نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد با کنترل کافی مامایی می توان عوارض مادری و جنینی بیماریهای فشار خون در حاملگی را به حداقل رساند یا حذف نمود.

مقدمه : در زمان هیپوگلیسمی هیپرانسولینمیک قبلاً از جراحی ساب توتال استفاده می شده که به دلیل عود بالا از جراحی نزدیک به کامل (near total) استفاده نگردیده که این مطالعه استفاده از این روش را در نزدیولاستوزیس نشان می دهد. مواد و روشها: مطالعه در 15 بیمار مرکز طبی کودکان که دچار هیپوگلیسمی هیپرانسولینمیک بوده اند که در سال 1364 تا 1379 در این مرکز تحت جراحی قرار گرفته اند.یافته ها: از 15 موردی که تحت جراحی قرار گرفتند 3 مورد ساب توتال پانکراتکتومی انجام شد که هر سه مورد عود کرد ولی در 12 بیماری که جراحی نزدیک به کامل انجام شد عودی وجود نداشت. در مجموع فقط یک مورد مورتالیتی بعلت سپسیس وجود داشت و عوارض بعداز عمل نیز نسبتاً کم بود و شایعترین یافته بعد از عمل هیپوگلیسمی گذرا بعد از عمل بود. نتیجه گیری و توصیه ها: انجام جراحی نزدیک به کامل به دلیل بهبودی و کنترل بهتر هیپرانسولنییسم نتایج عالی به همراه دارد و در صورت مهارت جراح و دقت کافی یک روش safe و مطمئن با عوارض کم برای درمان هیپوگلیسمی هیپرانسولینمیک می باشد.

مقدمه: پزشکی ورزشی در ایران رشته ای نوپا محسوب می شود. به منظور آگاهی از وضعیت کلی آسیبهای ورزشی در اسکی بازان ایرانی این مطالعه صورت گرفت.مواد و روشها: اسکی بازانی که در فصل زمستان 78 و بهار 79 در پیست اسکی شمشک دچار آسیب دیدگی شدند، سرشماری و مورد معاینه قرار گرفتند. یافته ها: در بررسی به عمل آمده از تاریخ 78.10.17 تا 79.1.15 ، از بین 32050 نفر افرادی که در پیست اسکی کرده بودند 71 نفر به عنوان آسیب دیده شناسایی و 76 مورد آسیب در آنها تشخیص داده شد و میزان بروز آسیب 2.3 آسیب در 1000 اسکی باز تشخیص داده شد. از بین اعضای آسیب دیده زانو با 32 درصد و سر و گردن با 20 درصد از موارد آسیب دیدگی بزرگترین سهم را به خود اختصاص داده بودند. از بین عناصر تشریحی زانو، لیگمان کولترال مدیال و لیگمان کروشیت قدامی به ترتیب با 28 درصد و 20 درصد بیشترین موارد را شامل شدند. در این مطالعه رابطه معنی داری بین عواملی چون عدم انجام نرمش قبل از اسکی خستگی ورزشکار و زمان اسکی ( ابتدا یا انتهای فصل) از یکسو و شیوع آسیبها از سوی دیگر یافت نشد؛ با این حال صدمات سر و گردن بر خلاف ضایعات زانو بیشتر در پایان فصل رخ داده بودند. (p<0.01) از بین آسیب دیدگان 26.7 درصد مبتدی بوده و 21 درصد از آنها از وسایل کرایه استفاده می کردند. اگر چه احتمالاً این دو عامل در بروز آسیب ورزشی در اسکی بازان مؤثرند ولی با توجه به نوع مطالعه در مورد تأثیر مبتدی بودن و یا استفاده از وسایل کرایه بر روی شیوع آسیبها نمی توان اظهار نظر قطعی نمود. نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج فوق نشان دهنده لزوم مطالعات گسترده تر در این مورد و تعیین عوامل تأثیر گزار بر روی آسیب دیدگیهای اسکی بازان بخصوص صدمات زانو می باشد. با توجه به نتایج این مطالعه رعایت بیشتر نکات بازدارنده در رابطه با آسیبهای زانو و آموزشی کاملتر این نکات به ورزشکاران توصیه می گردد. از سوی دیگر استفاده از کلاه ایمنی به خصوص در اواخر فصل اسکی که برف پیست شل تر می شود ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: نقش آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در جراحی اتیت مزمن میانی همچنان مورد تردید است و بنابراین سوء مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بصورت گسترده دیده می شود. مطالعات قبلی نتایج متضادی در مورد تأثیر آنتی بیوتیک در این مورد ارائه داده اند. با توجه به عدم وجود مطالعه قبلی در زمینه تأثیر آنتی بیوتیک موضعی در پیشگیری از عفونت زخم بعد از جراحی اتیت مزمن میانی، مطالعه حاضر طراحی گردید. فرضیه اولیه این بود که آنتی بیوتیک موضعی با آنتی بیوتیک وریدی در پیشگیری از عفونت زخم تفاوتی ندارد. مواد و روشها: 193و بیمار که شرایط ورود به مطالعه را داشتند بصورت تصادفی در 2 گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد تنها آنتی بیوتیک موضعی دریافت می کردند. در حالیکه گروه شاهد در حین عمل یک دوز و بعد از عمل 3 دوز آنتی بیوتیک وریدی دریافت می کردند. بعد از آن هیچ یک از بیماران آنتی بیوتیک نمی گرفتند. بیماران تا 3 هفته از جهت شواهد عفونت زخم پیگیری شدند. در پایان 3 ماه وضعیت گرافت و وضعیت شنوائی بیماران بررسی شد. یافته ها: احتمال عفونت بعد از عمل در گروه مورد 3.1 درصد و در گروه شاهد 6.1 درصد بود که از نظر آماری معنی دار نیست. وضعیت گوش قبل از عمل تأثیر معنی داری از جهت احتمال عفونت بعد از عمل نداشت. احتمال گرفتن گرافت در گروه مورد و شاهد اختلال معنی داری نداشت. آنتی بیوتیک موضعی مورد استفاده تأثیر منفی روی وضعیت شنوائی بیماران نداشت. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به عدم تفاوت نتایج استفاده از آنتی بیوتیک موضعی با تجویز سیستمیک آنتی بیوتیک، این روش می تواند بعنوان یک روش جایگزین در پیشگیری از عفونت زخم بعد از جراحی اتیت مزمن میانی مطرح باشد.

مقدمه: ترانس برونکیال بیوپسی ریه (TBLB) روش جایگزینی جالبی برای بیوپسی باز ریه در بررسی تشخیص اولیه مبتلایان به بیماریهای منتشر ریوی با ضایعات لوکال دور از دسترس مستقیم برونکوسکوپ محسوب می گردد. در بررسی ضایعات منتشر ریوی، گزارشاتی مبنی بر بی خطر بودن انجام TBLB کور ( بدون هدایت فلوروسکوپی) وجود دارد. بعلت در دسترس نبودن فلوروسکوپ در بخش ریه این مرکز درصدد برآمدیم میزان موفقیت TBLB های انجام شده را در بدست آوردن نمونه کافی از نسج ریه و قدرت تشخیص نمونه های بدست آمده را سنجیده و عوارض ناشی از آن را مشخص کنیم.مواد و روشها: در طی 6 ماهه اول سال 1378، در بخش آندوسکوپی ریه مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران، 64 مورد TBLB بدون هدایت فلوروسکوپی انجام شده و نتایج در دفاتر بخش آندوسکوپی ثبت گردیده بود که از آنها استفاده به عمل آمد. یافته ها: در بررسی نتایج معلوم گردید که در 2 مورد (3.1 درصد) نسج ریه بدست نیامده و نتایج پاتولوژیک حاصله در (71.9 درصد) 46 مورد منجر به تشخیص گردیده بود. گزارشی از هموپتیزی نداشتیم. سه مورد پنوموتوراکس رخ داده بود که تنها در یک مورد (1.6 درصد ) نیاز به استفاده از Chest tube وجود داشت. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به جمع مراتب، بنظر می رسد TBLB کور در مرکز ما با موفقیت همراه بوده است. و میزان عوارض آن قابل مقایسه با سایر مراکز مورد تأئید می باشد.

مقدمه: یکی از راه های اکسیژناسیون و تهویه بیماران حین بیهوشی عمومی استفاده از لوله CPT است. مزایای لوله CPT برماسک این است که گاهی استفاده از ماسک صورت مشکل و نگهداری آن خسته کننده است و به علت درگیر بودن دستها، قدرت تحرک و مانور را از آنستریولوژیست سلب می کند و نشت گازهای بیهوشی از کنار ماسک می تواند سبب آلودگی اطاق گردد، همچنین فشار ماسک بر صورت می تواند آسیب بافتهای نرم و اعصاب گردد و در مواردی قرار دادن لوله تراشه مشکل و یا اصولاً غیرممکن است لذا از لوله CPT می توان به عنوان جایگزین ماسک صورت یا لوله تراشه استفاده کرد.مواد و روشها: در این مطالعه برای بررسی کارآیی لوله CPT در تهویه بیماران کلاس II ‚ASA I که در حین بیهوشی عمومی نیاز به تنفس کنتروله نداشتند، بطور تصادفی در 2 گروه با لوله CPT و لوله تراشه قرار داده شدند و اندکسهای تنفسی و تهویه بیماران که عبارت بود از : (1 حرکت قفسه سینه بیمار در هر دو طرف بطوریکه قرینه و هماهنگ با حرکت شکم، (2 احساس مقاومت ریه در برابر فشردن بگ ، (3 سمع صداهای تنفسی، خالی و پر شدن بگ ذخیره دستگاه در زمان دم و بازدم (4 میزان اشباع اکسیژن شریانی O2sat بررسی شد و در مواردی که هر چهار اندکس ایده آل بود، تنفس مطلوب قلمداد شد. میزان بروز کمپلیکاسیونهای تهویه در ادامه بیهوشی و ریکاوری ( آسپراسیون ریوی، لارنگوسپاسم و برونکوسپاسم، تهوع و استفراغ) ارزیابی شد. نتایج: تنفس بیمار با لوله CPT به اندازه لوله تراشه موفقیت آمیز بود و می توان برای تهویه بیماران بیهوش با تنفس خود بخودی یا تنفس کنترله از آن استفاده کرد. مقاومت راه تنفسی هنگام استفاده از لوله CPT از لوله تراشه بیشتر بود (p<0.05) . میزان هر یک از کمپلیکاسیونهای حین بیهوشی و ریکاوری ( نظیر آروغ و استفراغ) هنگام استفاده از لوله CPT با لوله تراشه تفاوت معنی داری نداشته ولی جمع کل این کمپلیکاسیونها در دو روش اختلاف معنی دار داشتند(p<0.05) . در گروه کنترل به میزان قابل توجهی گلو درد داشته اند (p<0.05) . نتیجه گیری و توصیه ها: نتیجه آنکه تنفس و تهویه با لوله CPT بخوبی انجام می شود و می توان برای تهویه بیماران بیهوش با تنفس خود بخودی یا تنفس کنترله با فشار راه هوایی نه چندن زیاد (cmH2O20-25) از آن استفاده کرد.

مقدمه: آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن و سیستمیک است که با درگیری و تغییرشکل پیشرونده قرینه مفاصل مشخص می شود. این بیماری می تواند منجر به ناتوانی های حرکتی در مبتلایان گردد. هدف از این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی بصورت کنترل شده با شاهدهای متوالی از نوع خود کنترل بوده و روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه مرکز تحقیقات روماتولوژی بیمارستان شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال های 1373-74 انجام گردیده، تعیین میزان تأثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی مبتلایان به آرتریت روماتوئید می باشد. مواد و روشها: بدین منظور 40 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید با توجه به مشخصات نمونه و اهداف پژوهش انتخاب و بمدت 12 هفته مورد بررسی قرار گرفتند. سطح فعالیت عادی روزانه و دامنه حرکتی مفاصل نمونه های پژوهش پس از انتخاب، در سه زمان آغاز پژوهش، قبل از ورزش ( 6 هفته بعد از مراجعه) و بعد از ورزش ( 6 هفته بعد از شروع ورزش ) اندازه گیری و اختلاف میانگین آنها با روش paired T test مقایسه گردید. جهت بررسی تفاوت آنها در گروههای مختلف ( از نظر شغل، میزان تحصیلات و غیره) از تستANOVA یکطرفه استفاده شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه و گونیامتر به عمل آمد.یافته ها: یافته های این پژوهش نشان می دهد میانگین فعالیت عادی روزانه نمونه های مورد پژوهش از 0.437±0.252 قبل از شروع ورزش به 6.69±3.06 بعد از ورزش افزایش یافت که از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان می دهد (P<.0001) همچنین میانگین دامنه حرکتی مفاصل آنها نیز از 0.28±0.28 قبل از ورزش به 8±3.57 بعد از ورزش رسید که از نظر آماری ارزشمند بود (p<0.0001) . همچنین یافته ها نشان می دهد که متوسط زمان لازم جهت 15 قدم زدن بعد از ورزش، کاهش یافت(P<0.0001) . در حالیکه قدرت چنگ زدن در مقایسه با قبل از ورزش افزایش یافته و از 7±0.29 به 18.5±3.1 رسید(P<0.0002) .در این میان جنس و شغل و محدودیت حرکت در مفصل مچ پا با تأثیر ورزش ارتباط معنی داری را نشان می دهند (P<0.05) . اما نحوه شروع و مدت زمان ابتلاء به بیماری، سن و میزان تحصیلات افراد ارتباطی با تأثیر حرکت درمانی نداشتند(P>0.05) .نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اینکه فعالیت بیماری و بسیاری از فاکتورهای تأثیر گذار به علت خود کنترلی بودن پژوهش ثابت بود، می توان تغییرات فوق را ناشی از تأثیر حرکت درمانی دانست، لذا شاید بتوان اضافه نمودن حرکات درمانی ساده بعد از کنترل فعالیت بیماری در بیماران RA را بعد از تأئید در یک مطالعة کنترل شده توصیه نمود.

مقدمه: استئوپوروز یکی از جدی ترین مشکلاتی است که سلامتی افراد جوامع مختلف در جهان، خصوصاً زنان یائسه و افراد پیر را تهدید می کند. با توجه به زمینه های متفاوت ژنتیک، نژاد و جغرافیا، دانسیتی استخوانی می تواند در جوامع گوناگون مختلف باشد. در ایران نیز دانسیتی استخوان می تواند با دانسیتی در سایر نقاط دنیا متفاوت باشد و ضرورت دارد دانسیتی استخوان در ایران مشخص گردد. مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 280 نفر از پرسنل سالم بیمارستان دکتر شریعتی تهران و بستگان آنها که بصورت تصادفی انتخاب و تراکم با تکنیک( Dual Energy X-Ray Absorptiometry (DEXA در دو محل که شامل ستون فقرات کمری و گردن استخوان ران اندازه گیری شد و اطلاعات بدست آمده توسط Polynomial approximation ( درجه سوم) مورد تجزیه قرار گرفت.یافته ها: در زنان، دانسیتی استخوان در ستون فقرات کمری (L1-L4)، بیشترین مقدار آن در دهه چهارم( 0.992 گرم بر سانتی متر مربع) و کمترین آن در دهه هفتم ( 0.799 گرم بر سانتی متر مربع) بود. دانسیتی گردن استخوان ران، بیشترین مقدار در دهه چهارم ( 0.826 گرم سانتی متر مربع) و کمترین آن در دهه هفتم (0.601 گرم بر سانتی متر مربع) بود. در مردان، دانسیتی فقرات کمری (L1- ( L4 ، بیشترین مقدار در دهه سوم ( 0.980 گرم بر سانتی متر مربع ) و کمترین آن ( 0.749 گرم بر سانتی متر مربع) در دهه دوم بود. در مورد دانسیتی گردن استخوان ران، بیشترین آن در دهه چهارم ( 0.896 گرم بر سانتی متر مربع) و کمترین آن در دهه هفتم (0.758 گرم بر سانتی متر مربع) بود. نتیجه گیری و توصیه ها: بطور خلاصه، تراکم نسج استخوان در نمونه مورد بررسی، هم در ستون فقرات و هم در استخوان فمور و در هردو جنس نسبت به استاندارهای مورد نظر Hologic پایین تر بود.

مقدمه: حاملگی ناخواسته عبارتست از حاملگی که از دیدگاه خانم، همسرش یا هر دو ناخواسته باشد. به منظور تعیین شیوع حاملگی ناخواسته و بررسی علل دخیل در ایجاد حاملگی ناخواسته در مراجعین به بیمارستانهای دانشگاهی 10 مرکز استانهای فارس ـ سیستان و بلوچستان ـ همدان ـ کرمان ـ آذربایجان غربی ـ مازندران ـ گیلان ـ خراسان ـ خوزستان و اصفهان پژوهش مورد نظر ما انجام گردید. مواد و روشها: این پژوهش از نوع مقطعی بوده واحدهای مورد پژوهش جمعاً 1584 نفر از زنان مراجعه کننده به درمانگاههای مراقبت از بارداری به بیمارستان دانشگاهی بودند. پرسشنامه استاندارد با روش مصاحبه پر شد. یافته ها: حاملگی ناخواسته در 34.96 درصد این خانها گزارش گردید. میزان آشنایی با روشهای پیشگیری در برخی شهرها اندک بوده و نیز نحوه استفاده از وسایل پیشگیری همچون قرص و کاندوم صحیح نبوده و منجر به شکست ( به ترتیب با ارقام 12.5 درصد و 8.8 درصد ) شده است. نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد که نیاز مبرمی به تدوین یک برنامه آموزشی صحیح جهت بکارگیری روشهای مختلف پیشگیری از بارداری وجود دارد تا درصد حاملگی های ناخواسته را تقلیل دهد.

مقدمه: کودکان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه در کل دارای رشد قدی کمتری هستند. اگرچه با پیوند کلیه سرعت رشد قدی کودکان افزایش می یابد، ولی حتی کودکانی که بلافاصله از انجام پیوند خوب رشد کردند بعد از چندین سال از پیوند دچار اختلال رشد واضح شده اند. بررسی حاضر در رابطه با جهش رشد کودکان بعد از پیوند کلیه و تعیین ارتباط آن با میزان کمبود رشد (Height deficit) و نمره انحراف معیار (Standard deviation score) هنگام انجام پیوند کلیه، سن، جنس، طول مدت پیوند، مدت زمان نارسایی کلیه قبل از انجام پیوند و عملکرد بافت پیوندی می باشد.مواد و روشها: در این بررسی که بصورت توصیفی آینده نگر انجام شد، تعداد 25 کودک پیوند کلیه در درمانگاه سرپایی بیمارستان لبافی نژاد از مهر 1377 لغایت 1379 از نظر قد مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها: جهش رشد در جنس مؤنث، در بیماران با اختلالات توبولی، گروه preemptive و در هر سه گروه سنی دیده شد. با روش رگرسیون خطی ساده و مرحله ای در سال اول بعد از پیوند، تنها اختلاف آماری معنی دار و منفی بین جهش رشد قدی با کمبود رشد (HTD . b) هنگام انجام پیوند (p<0.05) و در سال دوم ارتباط آماری معنی دار و مثبتی بین جنس (دختر) و جهش رشد قدی یافت شد (p<0.05) . این یافته با جهش رشد هنگام بلوغ بیماران مطابقت دارد، چون سن بلوغ در دختران زودتر از پسران می باشد. نتیجه گیری و توصیه ها: پیوند کلیه به تنهایی نقش مؤثری در ایجاد جهش کامل رشد قدی کودکان بالای 5 سال ندارد و لازم است تمهیدات دیگری برای بهتر کردن رشد این بیماران در نظر گرفته شود.

مقدمه: بیماریهای قلبی عروقی مهمترین عامل مرگ و میر در اغلب کشورهای جهان شناخته شده اند و طبق آمارهای رسمی، میزان مرگ ناشی از این پدیده در ایران رو به افزایش است. با توجه به نقش متغیرهای مختلف در روند بیماری، در این تحقیق تلاش شده مقدار احتمال بقا و ارتباط آن با متغیرهای مختلف مؤثر در میزان بقا مورد مطالعه قرار گیرد. مواد و روشها: مطالعه انجام شده یک مطالعه توصیفی از نوع case- series می باشد که 100 بیمار بستری در بخش CCU بیمارستان امام خمینی تهران با تشخیص سکته قلبی حادAcute Myocardial Infarction) AMI )در سال 1378 را مورد بررسی قرار داده است. در این مطالعه ضمن بررسی outcome بیماری، اطلاعاتی در مورد سن، جنس، وضعیت مصرف سیگار، میزان کلسترول، سابقه دیابت ملیتوس....، کسر جهشی Ejection Fraction) EF )دریافت و عدم دریافت استرپتوکیتاز نیز استخراج گردید و اثر آن بر روی outcome نیز بررسی شد.یافته ها: میانگین سن بیماران 57 سال بود. از این افراد تحت مطالعه، 47 درصد سیگاری بودند. بیشترین بروز حمله درماه های بهار و پائیز بدست آمد. 63.5 درصد بیماران سابقه بیماری های ایسکمیک قلبی، 41 درصد کلسترول بالاتر از 200mg/dl درصد سابقه پرفشاری خون، 18 درصد سابقه دیابت ملیتوس، 9 درصد درجاتی از نارسائی میترال و 9 درصد نیز بلوک قلبی داشته اند. احتمال بقای 28 روزه، 69.8 درصد بوده است.نتبجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه، میزان بقا در گروه دارای سابقه بیماریهای ایسکمیک قلبی بیشتر از بیماران بدون سابقه بیماریهای ایسکمیک قلبی می باشد. میزان مرگ و میر در این مطالعه برای بیماران در کلاسهای مختلف طبقه بندی killip رابطه مستقیم با کلاس بیماری و رابطه معکوس با احتمال بقا دارد.