مجله علوم پزشکی فیض
سال:1393 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:17

سابقه و هدف: دیابت یک بیماری مزمن است که با اختلال در متابولیسم پروتئین، چربی و کربوهیدرات مشخص می شود. بیشتر داروهای مورد استفاده در درمان دیابت در مصرف طولانی مدت عوارض جانبی دارند. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی تاثیر دریافت عصار الکلی فرفیون بر میزان آنزیم های آنتی اکسیدان در بافت مغز موش های صحرایی دیابتی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه از 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 250±25 استفاده شد که به طور تصادفی در چهار گروه زیر وارد شدند: 1) گروه کنترل (حیوانات سالم دست نخورده)، 2) گروه دیابتی (ایجاد دیابت با داروی استرپتوزوتوسین)، 3) گروه تیمار 1 (دریافت عصاره با دوز 500 mg/kg) و 4) گروه تیمار 2 (دریافت عصاره با دوز 250 mg/kg). حیوانات گروه های تیمار 1 و 2 به مدت 21 روز عصاره را از طریق گاواژ دریافت کردند. در پایان دوره تجویز عصاره میزان گلوکز سرم و سطح آنزیم های آنتی اکسیدان SOD، MDA،TAC و GPX در بافت مغز اندازه گیری شد.نتایج: یافته ها نشان داد که سطح آنزیم MDA در سرم حیوانات دیابتی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری بالاتر بود (P= 0.001). هم چنین، در گروه دیابتی سطح آنزیم های SOD، TAC و GPX در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری پائین تر بود (P= 0.001). در مورد میزان گلوکز خون نیز نتایج مشابهی به دست آمد.نتیجه گیری: در کجکوع می توان گفت که تجویز خوراکی عصاره الکلی فرفیون در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین تاثیرات ضد دیابتی و آنتی اکسیدانی دارد.

سابقه و هدف: با وجود تحقیقات گسترده در مورد رابطه استرس و افسردگی با میگرن، هنوز مدارک تجربی لازم برای اعتبار بخشیدن به چنین نظراتی وجود ندارد. پژوهش حاضر به منظور بررسی آزمایشی تاثیر القای خلق و استرس بر شدت درد بیماران مبتلا به میگرن انجام گرفت.مواد و روش ها: در این تحقیق 60 بیمار میگرنی در فاصله سال های 91- 90 از درمانگاه بیمارستان بقیه الله انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 3 گروه (شاد، غمگین و کنترل) قرار گرفتند. در این تحقیق از یک تکلیف کامپیوتری به منظور القای استرس و نمایش یک قطعه فیلم، به منظور القای خلق، استفاده شد و شدت درد شرکت کننده ها در طی 3 مرحله (ابتدای پژوهش، بعد از تکلیف خستگی شناختی، پس از القای خلق) با استفاده از مقیاس درجه بندی عددی سنجیده شد.نتایج: نتایج نشان داد که تحت تکلیف خستگی شناختی، شدت درد گروه غمگین از 17.75 به 24، در گروه شاد از 13.4 به 27.9 و در گروه کنترل از 11.55 به 33.65 افزایش یافت (P<0.0001). گروهی که در معرض القای خلق غمگین قرار گرفتند، شدت دردشان افزایش یافت (38.7) و کسانی که در معرض القای خلق شاد قرار گرفتند شدت دردشان (15.15) کاهش یافت (P= 0.04) و در گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به میگرن، شرایط استرس زا باعث افزایش شدت درد می شود و قرار گرفتن در محیط شاد و یا غمگین می تواند در کاهش و افزایش شدت درد آن ها تاثیرگذار باشد.

سابقه و هدف: افسردگی در کودکان و نوجوانان یک اختلال جدی است که تاثیر قابل ملاحظه ای بر عملکرد روانی اجتماعی آنان می گذارد. باتوجه به محدودیت های جاری در درمان این اختلال مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر دو داروی فلوکستین و فلووکسامین بر افسردگی کودکان و نوجوانان انجام شد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی دوسوکور تعداد 40 کودک و نوجوان 8 تا 18 سال مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به درمانگاه روانپزشکی اطفال دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1392 به طور تصادفی در دو گروه دارویی فلوکستین و فلووکسامین تحت درمان قرار گرفتند. ابزار ارزیابی پاسخ به درمان مقیاس های افسردگی کودکان، عملکرد کلی کودکان و پرسشنامه عوارض دارویی بود. نمونه ها در زمان های صفر، دو، چهار و هشت هفته مورد ارزیابی قرار گرفتند.نتایج: سن متوسط کودکان و نوجوانان 12.40±2.63 بود. میانگین نمره افسردگی در گروه فلوکستین از 25.65±10.49 به 11.55±3.23 و در گروه فلوکسامین از 28.45±7.61 به 8.05±4.87 کاهش یافت. به علاوه، میانگین نمره افسردگی در گروه فلووکسامین در هفته 4 و 8 نسبت به فلوکستین کاهش معنی داری داشت (به ترتیب P= 0.005 و P= 0.03). میزان پاسخ به درمان در هفته هشتم در گروه فلوکستین 55 درصد و در گروه فلووکسامین 85 درصد بود. عوارض جانبی شدید در بیماران مورد مطالعه مشاهده نشد. و هیچ کدام از بیماران اقدام به خودکشی نداشتند.نتیجه گیری: با توجه به اینکه کاهش نمره افسردگی در گروه فلووکسامین نسبت به فلوکستین شاخص بود، لذا فلووکسامین می تواند به عنوان دارویی موثر و ایمن در درمان افسردگی کودکان و نوجوانان مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: نتایج برخی داده های علمی تاثیرات مثبت ترکیبات کافئینی بر تعدیل علائم کوفتگی عضلانی تاخیری را گزارش کرده اند. تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر مصرف مقادیر مختلف کافئین بر برخی از شاخص های آسیب عضلانی در سرم مردان والیبالیست پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز مقاومتی انجام شد.مواد و روش ها: 30 مرد والیبالیست (میانگین سنی 21.47±1.45 سال، درصد چربی 10.47±3.11 درصد و شاخص توده بدنی 23.15±1.26 کیلوگرم بر مجذور متر) در قالب یک طرح نیمه تجربی و دوسوکور به طور تصادفی در سه گروه مکمل (با 6 و 9 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین) و شبه دارو (6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن دکستروز) جایگزین شدند. آزمودنی ها 45 دقیقه پس از مکمل دهی در یک برنامه فعالیت مقاومتی با وزنه (با 80 درصد یک تکرار بیشینه تاحد واماندگی) شرکت نمودند. تغییرات شاخص های آسیب عضلانی (کراتین کیناز تام و لاکتات دهیدروژناز تام سرمی) طی سه مرحله (قبل، بلافاصله و 24 ساعت پس از برنامه تمرینی) اندازه گیری شد.نتایج: یافته ها نشان دادند که مصرف مقادیر متفاوت کافئین دارای تاثیر معنی داری بر سطوح افزایش یافته آنزیم های سرمی آسیب عضلانی بلافاصله پس از فعالیت در مقایسه با گروه شبه دارو نبودند (P³0.05). به علاوه، مصرف مقادیر متفاوت کافئین توانایی لازم جهت تعدیل تغییرات افزایشی شاخص های 24 ساعته آسیب عضلانی مردان والیبالیست ناشی از انجام یکجلسه فعالیت مقاومتی وامانده ساز را نداشت (P³0.05).نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که مصرف مقادیر مختلف کافئین اگرچه نمی تواند جلوی آسیب بیشتر را بگیرد، باعث تشدید شاخص های غیرمستقیم آسیب عضلانی نیز نمی شود.

سابقه و هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه میزان خودکارآمدی، عزت نفس، اضطراب اجتماعی، کم رویی و پرخاش گری دانش آموزان دبیرستانی با جرات ورزی بالا، متوسط و پایین بوده است.مواد و روش ها: نمونه های تحقیق (311 دانش آموز پایه دوم و سوم مقطع دبیرستان) از نواحی پنج گانه شمال، جنوب، مرکز، غرب و شرق تهران با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای برگزیده شدند. بر اساس میانگین و انحراف معیار جرات ورزی، آزمودنی های دارای جرات ورزی بالا، متوسط و پایین مشخص شدند و مقایسه متغیرهای تحقیق در سه گروه یادشده بر مبنای تحلیل واریانس چند متغیره انجام گردید.نتایج: تحلیل داده های مطالعه نشان داد که F مشاهده شده مربوط به ویلکز برابر 4.12 است که در سطح آلفای 0.001 معنی دار بود. نتایج تحلیل واریانس مربوط به هر متغیر به شکل جداگانه نشان داد که میزان خود کارآمدی (F: 13.77 و P<0.001) و عزت نفس (F: 4.80 و P<0.001) در دانش آموزان با سطوح جرات ورزی بالا، پایین و متوسط متفاوت است. هم چنین، نتایج مربوط به پرخاش گری (F: 12.01 و P<0.001)، اضطراب اجتماعی (F: 5.24 و P<0.001) و کم رویی (F: 8.65 و P<0.001) نشان می دهد که متغیرهای یادشده در نوجوانان با سطوح جرات ورزی بالا، پایین و متوسط متفاوت است.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که آزمودنی های دارای جرات ورزی بالا، خودکارآمدی و عزت نفس بیشتری را نسبت به گروه دارای جرات ورزی پایین گزارش می کنند و هم چنین اضطراب اجتماعی، کم رویی و پرخاش گری کمتری را نسبت به گروه داری جرات ورزی پایین نشان می دهند.

سابقه و هدف: یکی از موضوعاتی که ذهن محققان را در حیطه روانشناسی سلامت به خود مشغول کرده است، بررسی ویژگی های شخصیتی افراد مبتلا به بیماری دیابت است. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی مقایسه ای سیستم های بازداری/ فعال سازی رفتاری و صفات شخصیتی در دو گروه زنان مبتلا به دیابت نوع دو و زنان غیردیابتی می پردازد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقایسه ای بود. جامعه آماری را کلیه زنان دیابتی مراجعه کننده به مرکز آموزش دیابت در بیمارستان سینا در شهر تبریز (سال 1391) تشکیل دادند که در آن 40 بیمار دیابتی با 40 نفر افراد سالم مورد مقایسه قرار گرفتند. اطلاعات از طریق پرسشنامه شخصیتی آیزنک (EPQ) و مقیاس سیستم های بازداری/ فعال سازی رفتاری جمع آوری گردید.نتایج: نمره افراد دیابتی در روان رنجوری نسبت به افراد غیردیابتی در سطح بالاتری قرار داشت (P<0.001). سطح حساسیت بازداری رفتاری (BIS) در زنان دیابتی به گونه ای معنی دار از زنان غیردیابتی بیشتر بود، اما حساسیت سیستم فعال ساز رفتاری (BAS) و زیر مقیاس های سیستم فعال ساز رفتاری، در افراد دیابتی در سطح پایین تری قرار داشت.نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که روان رنجوری (N) و حساسیت بالای سیستم بازداری رفتاری (BIS) نقش تسهیل کننده در بروز بیماری دیابت داشته و بنابراین می توان مبتنی بر این ویژگی ها، وقوع و عدم وقوع بیماری دیابت را به طور نسبی در کنار سایر عوامل موثر، پیش بینی نمود.

سابقه و هدف: آنتی ژن 4 وابسته به لنفوسیت T سیتوتوکسیک نقش مهمی در بازدارندگی فعالیت سلول های T و درنتیجه، جلوگیری از اختلالات خودایمنی نظیر بیماری لوپوس اریتماتوس سیستمیک بر عهده دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی همراهی پلی مورفیسم 1661AG با بیماری لوپوس اریتماتوس سیستمیک می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر بر روی کلیه بیماران مبتلا به لوپوس مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی بیمارستان 5 آذر شهر گرگان طی سال 1388 انجام شد. 180 فرد بیمار و 304 فرد سالم که از لحاظ سن و قومیت با افراد بیمار هم سان بودند، وارد مطالعه شدند. جهت تعیین فراوانی الل ها و ژنوتیپ ها از تکنیک PCR-RFLP استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد هیچ گونه ارتباط معنی داری بین بیماری، آلل ها و ژنوتیپ های مختلف وجود ندارد. هم چنین، رابطه سن، قومیت، سابقه بیماری در خانواده و رابطه خویشاوندی والدین با هیج یک از ژنوتیپ های مورد بررسی معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر نشان داد پلی مورفیسم 1661 AG ارتباطی با ابتلا به بیماری لوپوس اریتماتوس سیستمیک ندارد.

سابقه و هدف: هپاتیت B یکی از مشکلات سلامت عمومی در سراسر جهان است. مهم ترین راه برای جلوگیری از آن به خصوص بین افراد با ریسک بالا، واکسیناسیون است. در این مطالعه میزان ایمنی نسبت به واکسن در پرسنل درمانی دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1391 بررسی شده است.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 227 نفر از پرسنل درمانی انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی و از میان پرسنلی که حداقل 3 ماه از دریافت آخرین دوز واکسن هپاتیت B آن ها گذشته بود، انتخاب شدند. نمونه های سرمی افراد از نظر تیتر Anti-HBs با روش ELISA و Anti-HBc با روش RAPID مورد آزمایش قرار گرفت.نتایج: از 227 نفر افراد مورد مطالعه 54 نفر (24.4 درصد) مرد و 167 نفر (75.6 درصد) زن با میانگین سنی 31.35±7.85 بودند. فراوانی افراد پاسخ دهنده به واکسن در جنس زن 95.3 درصد بود که 10.8 درصد دارای پاسخ کم، 14.4 درصد دارای پاسخ متوسط و 70.1 درصد با پاسخ بالا بودند. از طرف دیگر در مردان فراوانی افراد پاسخ دهنده به واکسن 95.3 درصد بود که 20.4 درصد دارای پاسخ کم، 20.4 درصد دارای پاسخ متوسط، 55.6 درصد با پاسخ بالا بودند.نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان می دهد که پاسخ مناسبی به واکسن به خصوص بعد از یک سال از تزریق ایجاد می شود. بنابراین پروتکل کنونی جهت واکسیناسیون هپاتیت B با پاسخ مناسبی همراه بوده، هر چند پس از یک دوره واکسیناسیون کامل، پاسخ به واکسن 100 درصد نبوده است.

سابقه و هدف: کوتاه شدن طول سرویکس یا قیفی شدن آن در صورتی که در اواسط حاملگی اندازه گیری شوند، می توانند زایمان زودرس را پیش گویی کنند. واژینوز باکتریال نیز عامل خطر زایمان زودرس است که باعث ایجاد pH قلیایی واژن می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر این دو پارامتر در جمعیت کم خطر در پیش گویی زایمان زودرس در سه ماهه دوم بارداری می باشد تا با انجام مداخلات از این عارضه پیش گیری شود.مواد و روش ها: این مطالعه هم گروهی بر روی 438 زن باردار در سنین 18 تا 24 هفته بارداری انجام شد. طول سرویکس و pH واژن اندازه گیری شد و سن بارداری در زمان زایمان در این افراد تعیین گردید. ریسک زایمان زودرس در کل و بر حسب متغیرهای pH و طول سرویکس محاسبه و ارزش اخباری هر یک ارایه شد.نتایج: شانس زایمان زودرس در pH قلیایی واژن نسبت به pH اسیدی بیش از 3 برابر بوده و این اختلاف معنی دار بود (OR= 3.06). ارتباط طول سرویکس و زایمان زودرس نیز معنی دار بود. طول سرویکس کمتر از 30 میلی متر شانس زایمان زودرس را نزدیک به 14 برابر افزایش داده و افرادی که طول سرویکس کمتر از 30 میلی متر داشتند، بیش از 71 درصد به زایمان زودرس دچار شدند (ارزش اخباری مثبت).نتیجه گیری: واژن قلیایی خطر بیشتری برای ایجاد زایمان زودرس دیرهنگام نسبت به زودهنگام و سرویکس کوتاه خطر بیشتری برای ایجاد زایمان زودرس زودهنگام نسبت به دیرهنگام دارد.

سابقه و هدف: اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک یکی از مهمترین عوامل ایجادکننده عفونت مجاری ادراری است. این سویه ها انواع مختلفی از فاکتورهای ویرولانس از جمله چسبنده ها، توکسین ها و سیستم های اکتساب آهن را دارا می باشند. ژن های ویرولانس روی عناصر ژنتیکی متحرک و یا در نواحی خاصی از کروموزوم که جزایر پاتوژنیسیتی نامیده می شوند، قرار دارند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک و فاکتورهای ویرولانس در میان سویه های اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک می باشد.مواد و روش ها: از 370 نمونه ادرار جمع آوری شده از بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان مجموعه ای از 150 ایزوله اشریشیاکلی بین آذرماه 1391 تا تیرماه 1392 جدا گردید. باکتری اشریشیاکلی با استفاده از تکنیک های بیوشیمیایی و میکروب شناسی استاندارد شناسایی شد و بررسی شیوع فاکتورهای ویرولانس با استفاده از روش PCR انجام گرفت.نتایج: شیوع عفونت مجاری ادراری ایجادشده با اشریشیاکلی 40.5 درصد برآورد گردید. شیوع ژن های ویرولانس traT، pai،aer ، pap،hly  به ترتیب شامل 74، 61.4، 30.7، 16.7 و 4.5 درصد به دست آمد و ژن هایcnf ، afa، sfa در سویه های ما شناسایی نشدند.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که شیوع ژن های ویرولانسtraT ، pai و aer در میان سویه های اشریشیاکلی یوروپاتوژنیک جداشده از بیماران بستری در بیمارستان در منطقه ما بالا می باشد. بنابراین، ژن های فوق می توانند به عنوان هدف در مداخلات درمانی مورد بررسی بیشتری قرار گیرند.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای بیماری صرع، داروهای ضدتشنج به طور وسیع در این بیماران استفاده می شود. یکی از عوارض مهم این داروها تاثیر بر عملکرد تیروئید می باشد. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثرات سدیم والپروات و فنوباربیتال بر روی تست های تیروئیدی کودکان انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مورد- شاهدی در کودکانی که به عنوان مورد تشنج برای اولین بار مراجعه نموده و یا مورد قبلی تشنج بوده ولی تاکنون دارو مصرف نکرده بودند، انجام شد. 31 نفر در گروه درمان با والپروات سدیم، 22 نفر در گروه فنوباربیتال و 60 نفر در گروه کنترل قرار داشتند. سطح سرمی TSH و T4 پیش از درمان، 1 و 3 ماه بعد اندازه گیری شد و تحت آنالیز قرار گرفت.نتایج: میانگین سنی کودکان مورد بررسی 3.83±2.01 سال بود. تعداد 60 پسر و 53 دختر مورد بررسی قرار گرفتند. هر سه گروه مطالعه از نظر سن و جنس با یکدیگر اختلاف نداشتند. در گروه والپروات تنها بعد از 3 ماه میزان TSH افزایش داشت و تغییری در T4 مشاهده نشد. در گروه فنوباربیتال تغییری در هورمون های تیروئیدی مشاهده نگردید.نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت فنوباربیتال تاثیری در تست های تیروئید نداشت و والپروات سدیم باعث افزایش TSH گردید. لذا پیشنهاد می شود مطالعات بیش تر در این زمینه انجام شود و از نظر علائم بالینی نیز بیماران بررسی شوند.

سابقه و هدف: شیلوتوراکس مادرزادی به تجمع مایع لنفاتیک درون فضای پلور گفته می شود. مواردی که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، معمولا نیاز به جراحی دارند. اگرچه اکترئوتاید (آنالوگ سوماتواستاتین) به طور موفقیت آمیزی برای درمان شیلوتوراکس استفاده شده است، اما مکانیسم اثر آن کاملا مشخص نمی باشد و اعتقاد بر این است که از طریق کاهش جریان لنف احشایی اثر می کند.معرفی بیمار: در این گزارش به معرفی دو مورد درمان شیلوتوراکس مادرزادی با اکترئوتاید که به درمان حمایتی (حمایت تغذیه ای و درناژ) پاسخ نداده بودند و به دلیل اجتناب سرویس جراحی از مداخله، با هدف کمک به بیمارانجام شده، پرداخته می شود. مورد اول یک شیرخوار 50 روزه با ظاهر سندرم نونان و دیگری نوزادی 18 روزه مبتلا به شیلوتوراکس مادرزادی ایدیوپاتیک می باشد. درمان با بهبودی سریع علائم تنفسی در مدت کوتاهی از شروع مصرف اکترئوتاید همراه بود و بهبودی کامل علائم بالینی در شیرخوار اول 12 روز و در بیمار دوم 10 روز بعد از شروع درمان اتفاق افتاد. انفوزیون اکترئوتاید ابتدا با دوز 3 mic.gr/kg/hr شروع شد و روزانه1 mic.gr/kg/hr  افزوده شد و به حداکثر دوز8 mic.gr/kg/hr  رسید. در پیگیری 2 ماه بعد بیماران مشکلی نداشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد درمان با اکترئوتاید به صورت انفوزیون به عنوان روشی موثر و ایمن و جایگزین جراحی در درمان شیلوتوراکس مادرزادی مقاوم در نوزادان و شیرخواران قابل استفاده باشد. البته برای مشخص شدن نقش واقعی اکترئوتاید در درمان شیلوتوراکس مادرزادی نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.