مجله علمی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران
سال:1390 | دوره:29 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

زمینه: آموزش مداوم به فعالیت های آموزشی پس از فارغ التحصیلی اطلاق می شود که به منظور افزایش دانش، مهارت و یا عملکرد حرفه ای فراگیران طراحی می گردد. این تحقیق به منظور بررسی نیازهای آموزشی پزشکان عمومی زنجان جهت برنامه ریزی برنامه های آموزش مدون دانشگاه علوم پزشکی زنجان طراحی شد.روش کار: این مطالعه نظرات 450 پزشک عمومی شاغل در کل استان زنجان را در مورد برنامه های مدون با استفاده از پرسشنامه در زمستان 86 بررسی نمود.یافته ها: پنج اولویت اول پیشنهادی پزشکان به ترتیب برنامه های مدون رادیولوژی (26 پیشنهاد)، زنان زایمان (26 پیشنهاد)، فوریت 2 (25 پیشنهاد)، اطفال 2 (24 پیشنهاد)، داخلی 9 (23 پیشنهاد) بودند. برنامه های مدون کاملا ضروری شامل فوریت های 1 (58 مورد)، مسمومیت های رایج (56 مورد)، سردرد و کمردرد (51 مورد) و مهارت های عملی فوری (46 مورد) بود. برنامه های مدون طب کار 5 و مدیریت مراکز سرپایی 1 و 2 کمترین امتیاز محاسبه شده را بدست آوردند (هر یک 35 امتیاز).بحث: در کل هیچیک از تحقیقات قبلی برنامه مدون مورد درخواست پزشکان عمومی را معلوم نمی کردند. ولی این تحقیق عینا نوع برنامه های مدون موردنیاز ایشان را جهت ارایه در برنامه های آموزش مداوم مشخص کرد.نتیجه گیری: 5 اولویت اول برنامه مدون پزشکان عمومی شامل فوریت های 1 و 2، مسمومیت های رایج، آسم- آلرژی و رادیولژی انتخاب شدند.

زمینه: با توجه به شیوع سرطان های گردن و جراحی های وسیع روی این نواحی درمان های تکمیلی در این بیماران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یکی از مهم ترین درمان های تکمیلی، انجام رادیوتراپی در ناحیه گردن، بعد از عمل جراحی است. رادیوتراپی در ناحیه گردن می تواند اختلال عملکرد غده تیروئید ایجاد کند. مطالعه حاضر به منظور تعیین عملکرد غده تیروئید قبل و بعد از رادیوتراپی گردن در بیماران می باشد.روش کار: این مطالعه آینده نگر شامل 60 بیمار با بدخیمی ناحیه گردن که کاندید رادیوتراپی بعد از عمل شده اند. موارد خروج از مطالعه شامل: انجام توتال و یا پارشیل تیروئیدکتومی و نیز بیماری که قبل از رادیوتراپی دچار اختلال در عملکرد تیروئید باشد. متغیر سن، جنس، سطح هورمون های تیروئیدی T3, T4,TSH قبل و بعد از رادیوتراپی مورد بررسی قرار می گیرند.یافته ها: از 60 بیماری که مورد رادیوتراپی گردن قرار گرفتند 34 نفر زن (56.6%) و 26 نفر مرد بودند (43.3%). میانگین سنی این بیماران 58.5 سال با انحراف معیار 12.3 بوده است. تست های تیروئید در این بیماران همگی طبیعی گزارش شده بودند. میانگین میزان Total T3 قبل از رادیوتراپی 1.2±2.83 و بعد از رادیوتراپی 0.9±1.74 بوده که میزان p value=0.012 محاسبه شده است. میانگین میزان Total T4 قبل از رادیوتراپی 23.4±87.5 و بعد از آن 26.2±65.3 بود که میزان p value=0.003 محاسبه شد. میانگین میزان TSH قبل از رادیوتراپی 1.7±2.45 و بعد از آن 3.3±5.7 بود که در این مطالعه میزان p value<0.001 محاسبه شده است. 23 بیمار از 60 بیمار مورد مطالعه، هیپوتیروئید بودند (%38).نتیجه گیری: توصیه می شود عملکرد تیروئید بیماران رادیوتراپی شده قبل از شروع درمان و سپس سالانه کنترل شود و در صورت ایجاد هیپوتیروییدی درمان گردد.

زمینه: فلج مغزی یک اختلال رشدی عصبی است که به علت ضایعات غیرپیشرونده دائمی در یک یا چند ناحیه مغز نابالغ ایجاد می شود. ضایعات کورتکس حرکتی و راه های هرمی منجر به اسپاستی سیتی می شود. مهار اسپاستی سیتی برای افزایش تحرک اندام، جلوگیری از ضایعات پاسچرال، ایجاد استقلال در فعالیت های روزمره زندگی ضروری است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر اسپلینت استاتیک دور سال در سه بازه زمانی بر اسپاستی سیتی اندام فوقانی و دامنه حرکتی اکستانسیون پاسیو مچ دست و آرنج کودکان فلج مغزی می باشد.روش کار: روش مطالعه در این پژوهش از نوع مداخله ای و به صورت اندازه گیری تکراری می باشد. 10 کودک 6-4 ساله از میان کودکان فلج مغزی مراجعه کننده به کلینیک کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. کودکان از یک اسپلینت ثابت پشت دستی به مدت 3 ماه، 2 ساعت در روز و 4 ساعت در شب استفاده کردند. در این مطالعه از مقیاس آشورث اصلاح شده برای ارزیابی اسپاستی سیتی و از گونیامتر برای ارزیابی دامنه حرکتی غیرفعال استفاده شد.یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده کاهش معنی دار اسپاستی سیتی اندام فوقانی کودکان مورد مطالعه سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت با p=0.003، افزایش معنی دار دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال مچ دست یک، دو و سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت به ترتیب با p=0.007، p≤0.0001 و p≥0.0001 و افزایش معنی دار دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال آرنج دو و سه ماه بعد از استفاده از اسپلینت به ترتیب با p=0.009 و p≥0.0001 می باشد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از اسپلینت ثابت پشت دستی به مدت 3 ماه (2 ساعت در روز و 4 ساعت در شب) در کودکان فلج مغزی تاثیر معنی داری بر کاهش اسپاستی سیتی مچ دست و افزایش دامنه حرکتی باز شدن غیرفعال مچ دست و آرنج این کودکان داشته است.

زمینه: در کشور ما برخلاف کشورهای صنعتی، مرگ و میر ناشی از تصادفات و حوادث بسیار نگران کننده بوده، در این راستا با افزایش روز افزون حوادث، مکانیسم های تروما که ارتباط تنگاتنگی با فرهنگ کار، اصول ایمنی جاده ها و سرعت اتومبیل ها و امکانات جامعه دارد از اهمیت خاصی برخوردار است. بررسی عوامل زمینه ساز و پاتولوژی و ایمنی رانندگی قبل از وقوع حادثه نقش مهمی در پیشگیری از شدت و میزان تروما خواهد داشت.روش کار: این مطالعه مقطعی - توصیفی در فاصله یک سال از مهر ماه 1387 لغایت پایان شهریور 1388 در بیمارستان شهدای هفتم تیر انجام شد. 29623 مصدوم مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان (به عنوان مرکز تروما) در طول یک سال مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از یک فرم جمع آوری اطلاعات و با به کارگیری نرم افزار کامپیوتری SPSS و با استفاده از جدول و نمودار و به صورت توصیفی نسبت به آنالیز داده ها اقدام شده است.یافته ها: از کل 29623 مصدوم مراجعه کننده در طول یک سال، 43% آنها مربوط به تصادفات رانندگی و 57% مربوط به سایر حوادث خصوصا حوادث ساختمانی بوده که 73% از آنها را مردان و 27% ایشان را زنان تشکیل می دهند. بیشترین فراوانی در گروه سنی 29-20 با متوسط سن 28 سال و 48% بیماران توسط اورژانس 115 و مابقی توسط سایر وسایط نقلیه منتقل شده اند. 47% بیماران پس از تریاژ نیازمند بهره مندی از سرویس مشترک پزشکی مختلف بودند که حاکی از شدت جراحات اولیه و آسیب ها می باشد، به طوری که 50% از میزان تصادفات و حوادث منجر به فوت نیز در 2 ساعت اول ورود به بیمارستان بوده است. در بررسی های به عمل آمده نکته جالب کم بودن میزان مصدومین در ماه های سرد سال (دی و بهمن ماه) بوده است.نتیجه گیری: توسعه حمل و نقل عمومی - افزایش ارتباطات الکترونیکی و همچنین بهبود کیفیت بیمه ها و آموزش عمومی راه کار اصلی برون رفت از وضع موجود است.

زمینه: تهوع و استفراغ بعد از جراحی های گوش میانی یکی از شایع ترین عوارض بعد از عمل محسوب گشته که خود زمینه ساز بروز دیگر پیامد های نامطلوب نیز می گردد. هدف این مطالعه ارزیابی اثر پروفیلاکسی 16 میلی گرم دگزامتازون وریدی بر روی تهوع و استفراغ بعد از عمل استاپدکتومی می باشد.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور شاهددار تعداد 70 بیمار کاندید عمل استاپدکتومی به دو گروه مساوی تقسیم گشته با روش سداسیون یکسان و توسط یک جراح مورد عمل جراحی استاپدکتومی قرار گرفته در حالی که به بیماران گروه مورد، نیم ساعت قبل از عمل مقدار 16 میلی گرم دگزامتازون وریدی و به گروه شاهد 4 میلی لیتر نرمال سالین وریدی (پلاسبو) تزریق گردید. بیماران در فاصله 24-1 ساعت بعد از عمل از لحاظ بروز تهوع و استفراغ و متغیرهای وابسته مثل سرگیجه و وزوز گوش مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: تمامی 70 بیمار وارد مطالعه گردیدند 38 زن و 32 مرد و میانگین سنی 12±37 بود که بین دو گروه اختلاف معنی داری از این لحاظ دیده نشد. از نظر بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل از میان 35 بیمار گروه مورد 11 نفر (4/31%) تهوع و استفراغ داشته اند که این میزان در گروه کنترل 21 نفر (60%) بوده است که با گزارش P=0.03 اختلاف معنی داری بدست آمد 95%=%299-%916، CI524%=OR.نتیجه گیری: استفاده پروفیلاکسی 16 میلی گرم دگزامتازون وریدی نیم ساعت قبل از جراحی به طور قابل ملاحظه ای شیوع تهوع و استفراغ بعد از عمل استاپدکتومی را کاهش می دهد.

زمینه: عوامل عفونی مختلف مانند هلیکوباکترپیلوری و کلامیدیاپنومونیه در ایجاد آترواسکلروز دخیل دانسته شده اند. ارتباط سرواپیدمیولوژیک بین عفونت کلامیدیاپنومونیه و بیماری عروق کرونر هنوز مورد بحث و اختلاف نظر است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین آنتی بادی های ضدکلامیدیاپنومونیه (IgG و IgA) و سندرم حاد کرونری است.روش کار: 87 بیمار مبتلا به سندرم حادکرونری و 87 کنترل (جور شده برای سن و جنس) وارد این مطالعه مورد - شاهد شدند. نمونه گیری انجام شد و آنتی بادی های ضدکلامیدیاپنومونیه با روش میکروایمونوفلوئورسانس اندازه گیری شد. مشخصات بیماران ثبت گردید و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته ها: میزان سرولوژی مثبت IgG و IgA در جمعیت مورد مطالعه به ترتیب 7/43% و 9/10% بود. 38(7/43%) بیمار و 38(7/43%) شاهد از نظر سرولوژی IgG مثبت بودند (OR=1).8 بیمار (2/9%) و 11 شاهد (6/12%) از نظر سرولوژی IgA مثبت بودند (OR=0/69). اختلاف آماری معنی داری بین بیماران و گروه شاهد از نظر سروپوزیتیویتی کلامیدیاپنومونیه در تحلیل تک متغیری و چندمتغیری وجود نداشت..نتیجه گیری: ارتباطی بین سروپوزیتیویتی کلامیدیاپنومونیه و سندرم حاد کرونری در این مطالعه مورد - شاهد وجود ندارد. تحقیقات بیشتر به دلیل وجود نتایج متناقض توصیه می شود.

نحوه برخورد صحیح و عملکرد مناسب در مواجهه با کودکی که با کاهش سطح هوشیاری به اورژانس مراجعه می کند یکی از ضروری ترین مهارت هایی است که هر پزشک اورژانس باید داشته باشد. داشتن الگوریتم تشخیصی و درمانی مشخص در مواجهه با این کودکان در هر اورژانس مانع از سردرگمی پزشک و از دست رفتن زمان حیاتی برای نجات جان بیمار می گردد.این مقاله پس از بیان نحوه گرفتن تاریخچه دقیق و معاینه عمومی و عصبی در کودکان با کاهش سطح هوشیاری به شرح علل احتمالی و تقسیم آن به علل ترومایی و غیرترومایی پرداخته است. انسفالوپاتی های ناشی از علل عفونی و تقسیم بندی کاربردی آنها در این مقاله مورد تاکید و بررسی بیشتر قرار گرفته است.

لنف ادم عبارت از تجمع غیرطبیعی مایع لنف در نسوج زیرجلدی است که به دلیل اختلال در درناژ لنف، ناشی از نقایص مادرزادی (اولیه) و یا اکتسابی (ثانویه) عروق لنفاوی می باشد. علامت اولیه، ادم خود به خود در اطراف پا (foot) و ساق است. علایم در لنف ادم نوع دیررس (Tarda) پس از 35 سالگی، بارز می شود. در لنف ادم زودرس، علایم ممکن است یک یا دو طرفه باشد و ادم معمولا به آرامی به طرف بالای ساق گسترش می یابد و طی ماه ها یا سال ها تمامی عضو را در گیر می کند. بیماران در مراحل اولیه لنف ادم ممکن است به درمان های نگهدارنده و Conservative پاسخ دهند، مانند درمان های فیزیکی از قبیل CDT(complex decongestive therapy) و بالا نگه داشتن (elevation) عضو و پروفیلاکسی آنتی بیوتیک. در مرحله استقرار بیماری، تاثیر درمان های فوق زودگذر است و مطالعات اخیر در طب باز ساختی (egenerativer) نشانگر آن است که درمان با سلول های بنیادی و لنفانژیوزنز حاصله از آن، ممکن است روش درمانی جدیدی، فراروی این بیماران بگشاید.مطالعه حاضر به صورت تجربی Experimental از نوع قبل و بعد می باشد. در این مطالعه یک بیمار مبتلا به لنف ادم اولیه (نوع praecox اندام تحتانی) که به درمان های طبی (مانند CDT و ionelevat عضو و ...) پاسخ مناسب نداده بود، کاندید دریافت سلول های بنیادی اتولوگ شد. برای بیمار GCSF نوترکیب انسانی به صورت زیرجلدی با دوز 5 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم، روزانه تجویز شد تا سلول های پیش ساز (stem/progenitor cells) از مغز استخوان رها شوند. پس از رسیدن گلبول های سفید به حد کافی در خون محیطی (حدود 25000 در میلی لیتر خون)، سلول های تک هسته ای از خون محیطی جدا و تغلیظ شد و سپس در مسیر آناتومیک لنفاتیک های اندام تحتانی، از کشاله ران چپ تا نواحی دیستال ساق چپ، تزریق گردید.از این مطالعه، می توان چنین نتیجه گرفت که تزریق سلول های بنیادی خون محیطی (پس از تحریک مغز استخوان باGCSF ) در بیمار مبتلا به لنف ادم اولیه اندام تحتانی، روش درمانی موثر جهت بهبود درناژ لنف و به تبع آن بهبود علایم بیمار می باشد و می تواند افق درمانی جدیدی برای درمان بیماری های صعب العلاج بگشاید.