پژوهش های تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:11 | شماره:27 |تعداد مقالات:15

به منظور تعیین سطح بهینه دانه تاج خروس در جیره جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار گروه آزمایشی، پنج تکرار و 30 قطعه پرنده (سویه راس 308 به نسبت مساوی از هر دو جنس) در هر واحد آزمایشی انجام شد. گروه های آزمایشی شامل پرندگانی بودند که سطوح صفر (شاهد)، 2، 4 و 6 درصد دانه تاج خروس (Amaranthus hybridus واریته Ultra) را از سن 7 تا 42 روزگی در خوراک پلت دریافت نمودند. در طول دوره آزمایش صفات مربوط به عملکرد، شاخص تولید، سطح لیپوپروتئین کم چگالی (-LDL کلسترول) سرم، وزن نسبی چربی حفره شکمی، شاخص جذب (نسبت طول پرز به عمق کریپت) در ژژنوم و شاخص تنش (نسبت هتروفیل به لنفوسیت) در خون مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تعیین سطح بهینه دانه تاج خروس در جیره پلت علاوه بر شاخص تولید از روش تصمیم گیری چند شاخصی (MADM یا Multi Attribute Decision Making) نیز استفاده شد. بر اساس نمره دهی حاصل از این روش، گروه آزمایشی دریافت کننده 2 درصد دانه تاج خروس بالاترین نمره را به دست آورد (9158/0). گروه آزمایشی شاهد و گروه های دریافت کننده 4 و 6 درصد دانه تاج خروس به ترتیب در رتبه های بعدی قرار گرفتند. سطح بهینه افزودن دانه تاج خروس به جیره برای رسیدن به بالاترین شاخص تولید 57/1 درصد تعیین شد. بر اساس نتایج به دست آمده، می توان از دانه تاج خروس به کار رفته در این پژوهش (واریته Ultra) در سطح 5/1 تا 2 درصد در جیره پلت شده جوجه های گوشتی استفاده کرد.

هدف از این پژوهش بررسی فعالیت آنزیم های شکمبه ای کربوکسی متیل سلولاز، میکروکریستالین سلولاز (نانومول در دقیقه) از بخش های مختلف شیرابه شکمبه شامل بخش وابسته به ذرات، خارج سلولی و درونسلولی بود. برای این منظور از مایع شکمبه 15 رأس بز غاله های پرواری نجدی کشتار شده در سن 6 ماهگی با میانگین وزن 28 کیلوگرم در 3 تیمار و 5 تکرار نمونه برداری شد. تیمار های آزمایشی شامل سطوح صفر، 10 و 20 درصد تفاله زیتون جایگزین دانه جو بود. نتایج نشان داد که بیشترین میزان فعالیت آنزیمی برای هر دو آنزیم در بخش وابسته به ذرات مربوط به بز غاله های تغذیه شده با جیره 20 درصد تفاله زیتون بود (05/0>P). همچنین بیشترین فعالیت کل آنزیم های میکروکریستالین سلولاز و کربوکسی متیل سلولاز در شکمبه بز غاله های تغذیه شده با جیره 20 درصد تفاله زیتون (نانومول در دقیقه) نسبت به تیمار های دیگر مشاهده شد (0001/0>P). میزان فعالیت کربوکسی متیل سلولاز در بخش جامد، خارج سلولی، درون سلولی و کل شیرابه شکمبه نسبت به فعالیت آنزیم میکروکریستالین سلولاز در بخش های مربوطه بیشتر بود. pH مایع شکمبه بز غاله های با افزایش سطوح تفاله زیتون در جیره کاهش معنی داری یافت (0001/0>P). کمترین pH در بز غاله های تغذیه شده با 20 درصد تفاله زیتون نسبت به سایر تیمار ها دیده شد. درمجموع، نتایج آزمایش نشان داد با افزایش سطح تفاله زیتون در جیره، فعالیت آنزیم-های سلولولیتیک در هر سه بخش محتویات شکمبه افزایش یافت. فعالیت آنزیم ها در بخش وابسته به ذرات شیرابه شکمبه در تمام تیمارها بیشترین و بخش خارج سلولی کمترین بود (05/0P<).

به منظور بررسی تأثیر جایگزینی سطوح مختلف بقایای پسته پاک کنی با یونجه در جیره بزهای رائینی، دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول، تأثیر جیره های حاوی سطوح صفر، 25، 50 و 75 درصد بقایای پسته پاک کنی بر روند تخمیر شکمبه در شرایط آزمایشگاهی با 4 تیمار و 3 تکرار، به مدت 24 ساعت در شرایط تولید گاز انجام شد. آزمایش دوم اثر جیره های مزبور بر عملکرد بزهای داشتی انجام شد که در آن تعداد 20 رأس بز رائینی با میانگین وزن اولیه 69/2± 4/33 کیلوگرم، به مدت 84 روز با جیره های آزمایشی با نسبت 80 درصد علوفه و 20 درصد کنسانتره تغذیه شدند. داده های حاصل از هر دو آزمایش، در قالب طرح کاملاً تصادفی تجزیه آماری شدند. با جایگزین کردن سطح 50 و 75 درصد بقایای پسته پاک کنی به جای یونجه، پروتئین خام، کربوهیدرات محلول و بخش های فیبری جیره کاهش اما ترکیبات فنلی جیره های آزمایشی نسبت به جیره شاهد و جیره حاوی 25 درصد بقایای پسته پاک کنی افزایش یافت (01/0P<). گاز تولیدی پس از 24 ساعت و فراسنجه های برآورد شده بر اساس گاز زمان 24 ساعت انکوباسیون با افزایش سطح بقایای پسته پاک-کنی به 50 و 75 درصد کاهش خطی داشت (01/0P<). مقدار عامل تفکیک جیره های حاوی سطوح 50 و 75 درصد محصول فرعی پسته افزایش معنی داری نسبت به جیره شاهد و جیره حاوی 25 درصد بقایای پسته پاک کنی داشت (01/0P<). مصرف ماده خشک و پروتئین، افزایش وزن روزانه بزها و بزغاله ها با افزایش سطح بقایای پسته پاک-کنی به 50 و 75 درصد جیرهبه طور خطی کاهش یافت (01/0P<). به طور کلی استفاده از بقایای پسته پاک کنی به میزان 25 درصد در جیره بزهای شیرده رائینی (بعد از زایش) در مقایسه با یونجه نتایج مشابهی بر فراسنجه های تخمیر شکمبه ای، عملکرد بزها و افزایش وزن بزغاله ها داشت اما سطوح بالاتر اثر محدود کننده بر متغیرهای مزبور داشت.

هدف از این آزمایش بررسی اثر پیش مخلوط های تجاری کنسانتره حاوی پروتئین های عبوری در جیره های کم پروتئین متوازن شده بر اساس آمینو اسیدها بر عملکرد و بازدهی نیتروژن گاوهای شیرده هلشتاین در اواسط شیردهی بود. در این پژوهش از 24 رأس گاو شیرده هلشتاین سه شکم زایش با میانگین روزهای شیردهی 10± 80 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 جیره آزمایشی و به مدت 46 روز استفاده شد. گاوها به طور تصادفی به یکی از سه جیره آزمایشی (حاوی 5/17، 5/16 و 5/15درصد پروتئین خام) اختصاص داده شدند. نسبت پروتئین تجزیه ناپذیر به پروتئین تجزیه پذیر در شکمبه در جیره های آزمایشی برابر با 37 به 63 درصد از پروتئین خام تنظیم شد. نتایج نشان داد که مصرف ماده خشک با کاهش سطح پروتئین خام جیره افزایش یافته به طوریکه تیمار 5/17 و 5/15 درصد پروتئین خام اختلاف معنی داری را نشان دادند (048/0P=). گروه دریافت کننده جیره های حاوی 5/16 درصد پروتئین خام بیشترین شیر تصحیح شده بر اساس چربی 5/3 درصد (FCM) و شیر تصحیح شده بر اساس انرژی (ECM) را تولید کردند که نسبت به دو گروه دیگر تفاوت معنی داری را نشان داد (038/0P=). تنها تولید پروتئین (05/0P=) و بازده نیتروژن (03/0P=) شیر به طور معنی دار برای تیمار 5/16 درصد پروتئین خام نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. این مطالعه نشان داد که کاهش سطح پروتئین خام در مقایسه با مقادیر توصیه شده NRC (2001) و تأمین نسبت بهینه آمینو اسیدهای محدود کننده می تواند ضمن حفظ تولید، بازدهی نیتروژن را افزایش دهد.

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر تلقیح باکتریایی در سیلاژهای با اندازه ذرات درشت و ریز با ماده خشک کم، بر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی سیلاژها و مصرف، گوارش پذیری و فراسنجه های شکمبه ای در گوسفند کرمانی انجام شد. نزدیک به 1200 کیلو گرم ذرت علوفه ای با اندازه ریز و درشت (به ترتیب 8 و 16 میلی متر) برداشت شد. در هنگام تهیه سیلاژ، 50 درصد علوفه ذرت ریز و درشت با تلقیح باکتریایی فرآوری شدند. سیلوها بعد از 45 روز باز و استفاده شدند. چهار گوسفند نر دو ساله کرمانی با میانگین وزنی 6/1± 1/36 کیلوگرم در در قالب طرح مربع لاتین با آرایه فاکتوریل 2×2 با چهار دوره 21 روزه مورد استفاده قرار گرفتند. در جیره های آزمایشی نسبت علوفه به کنسانتره 50: 50 بود و عبارت بودند از: 1) جیره دارای سیلاژ ذرت درشت تلقیح شده، 2) جیره دارای سیلاژ ذرت درشت تلقیح نشده، 3) جیره دارای سیلاژ ذرت ریز تلقیح شده و 4) جیره دارای سیلاژ ذرت ریز تلقیح نشده. پایداری هوازی در سیلاژهای تلقیح شده و سیلاژهایی با اندازه درشت بیشتر بود (05/0>P). مصرف ماده خشک، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی و اسیدی و الیاف موثر فیزیکی و گوارش پذیری الیاف نامحلول در شوینده ی اسیدی در جیره های دارای سیلاژ ریز بیشتر بود (05/0>P). تولید پروتین میکروبی در سیلاژهای با اندازه ریز بیشتر از سیلاژهای با اندازه درشت بود (05/0>P). زمان جویدن در جیره های دارای سیلاژ ریز بیشتر بود (05/0>P). نتایج نشان داد تلقیح باکتریایی سبب افزایش پایداری هوازی سیلاژهای با ماده خشک کم شد، امّا مصرف مواد مغذّی و تولید پروتئین میکروبی در جیره های سیلاژ ریز بیشتر بود (05/0>P).

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر روش های مختلف عمل آوری فیزیکی و بیولوژیکی بر ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تولید گاز و قابلیت هضم برون تنی دانه جو در قالب طرح کاملاً تصادفی (6 تیمار و 3 تکرار) انجام شد. تیمارها شامل دانه جو عمل آوری نشده (شاهد)، غلطک زده شده با بخار (به مدت 3 تا 5 دقیقه)، غلطک زده شده با بخار و مخمر (ساکارومایسس سرویزیه ) (4 درصد به نسبت 1: 2)، مایکروویو شده (باقدرت850 وات و به مدت 3 دقیقه )، غلطک زده-شده با بخار و مایکروویو شده و غلطک زده شده با بخار+ مخمر+ مایکروویو بودند. ترکیب شیمیایی نمونه ها مطابق روش-های استاندارد تعیین شد. به منظور برآورد فرآسنجه های تولید گاز نمونه ها، از آزمون تولید گاز استفاده شد. قابلیت هضم برون تنی نمونه ها با استفاده از روش کشت بسته انجام شد. عمل آوری بر ترکیب شیمیایی تیمارها دارای تأثیر معنی داری بود. عمل آوری مقدار پروتئین خام تیمارهای مختلف را افزایش داد که بیشترین مقدار آن در تیمار ترکیبی (غلطک زده شده با بخار+ مخمر + مایکروویو) مشاهده شد (14 درصد). عمل آوری تأثیری بر الیاف نامحلول در شوینده خنثی دانه جو نداشت. عمل آوری پتانسیل تولید گاز دانه جو را کاهش داد که کمترین مقدار آن در تیمار ترکیبی (غلطک زده شده با بخار + مخمر + مایکروویو) به دست آمد (36/91 میلی لیتر به ازای 200 میلی گرم ماده خشک). همچنین عمل آوری تأثیر معنی داری بر مقدار قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی نداشت. تمام تیمارها به جز مایکروویو، باعث افزایش توده میکروبی و بازده آن شدند، که از این نظر بیشترین افزایش در تیمار غلطک زده شده با بخار + مخمر مشاهده شد ( به ترتیب 11/183 و 42/0 میلی گرم بر ماده خشک). به طورکلی نتایج نشان داد که روش های مختلف عمل آوری می توانند ارزش تغذیه ای دانه جو را به طور معنی داری تحت تأثیر قرار دهند.

تاثیر تغذیه منبع پروتئین مایع (خیساب ذرت؛ پروتئین خام 42 درصد) و مقایسه آن با دو منبع پروتئینی متداول (کنجاله سویا و کنجاله پنبه دانه) در جیره های دارای سطح بالای کاه گندم (400 گرم در کیلوگرم) با استفاده از سه رأس گوسفند دارای فیستولای شکمبه ای و در قالب طرح مربع لاتین 3 در 3 (دوره 21 روزه که 14 روز برای سازگاری و 7 روز نمونه گیری بود) بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل تغذیه؛ (1) منبع پروتئین مایع (خیساب ذرت)؛ (2) کنجاله سویا و (3) کنجاله پنبه دانه بود. سنتز پروتئین میکروبی، تخمیر شکمبه ای، قابلیت هضم مواد مغذی، هماتولوژی و متابولیت های خون بررسی-شد. نتایج نشان داد که مصرف خوراک تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0P>). قابلیت هضم دیواره سلولی با مصرف کنجاله سویا نسبت به دو تیمار دیگر بهبود داشت (02/0 = P). کل اسیدهای چرب فرار تولیدی در شکمبه برای خیساب ذرت، کنجاله سویا و کنجاله پنبه دانه برابر 68/73، 55/82 و 93/65 میلی مول بر لیتر بود (03/0 = P). مجموع آلانتوئین و اسید اوریک و سنتز پروتئین میکروبی با تغذیه کنجاله سویا افزایش داشت (02/0 = P). هماتولوژی دام ها تفاوتی در آزمایش حاضر نشان نداد. در بین متابولیت های خون، تنها نیتروژن اوره ای خون با مصرف کنجاله سویا تمایل به کاهش داشت (07/0 = P). به طور خلاصه خیساب ذرت به عنوان منبع پروتئینی مایع، بدون تاثیر منفی در جیره گوسفند تغذیه شده با سطح بالای کاه گندم قابل استفاده بوده و نیاز به پژوهش بیشتر برای بهبود بازدهی نیتروژن در زمان استفاده از این خوراک وجود دارد.

سی و پنج راس گاو هلشتاین دو شکم زایش کرده و بالاتر با هدف بررسی تاثیر منابع مختلف روی بر تولید و ترکیب شیر، پارامترهای خونی، و قابلیت هضم مورد استفاده قرار گرفت. حیوانات در قالب طرح کاملاً تصادفی با 7 تکرار به یکی از جیره های آزمایشی اختصاص داده شدند که 1) جیره کنترل؛ بدون مکمل روی 2) جیره همراه با منبع گلایسینات روی 3) جیره همراه با هیدروکسی کلراید روی 4) جیره همراه با اکسید روی و 5) جیره همراه با سولفات روی، بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از منابع مختلف روی تاثیر معنی داری بر گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید نداشت (10/0P>). استفاده از منابع مختلف روی در تغذیه گاوهای شیری به طور معنی داری میزان روی موجود در سرم خون را نسبت به گروه کنترل افزایش می دهد (010/0P<). نتایج همچنین نشان داد که تولید شیر، شیر تصحیح شده برای انرژی، شیر تصحیح شده برای چربی و ترکیب شیر به طور معنی داری تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (10/0P>). شمار سلول های بدنی در دام های مصرف کننده گلایسینات روی (054/0=P) و هیدورکسی کلراید (069/0=P) روی نسبت به گروه شاهد تمایل به کاهش داشت. میزان ماده خشک مصرفی تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی نداشت (10/0P>). روی مصرفی روزانه، روی دفعی در مدفوع، روی دفعی در شیر به ازای هر لیتر و روزانه، روی جذب شده و همچنین روی ابقا شده به طور معنی داری درگروه های مصرف کننده مکمل روی بیشتر از گروه شاهد بود (010/0P<). همچنین استفاده از منابع روی تاثیر معنی داری بر قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و خاکستر نداشت (10/0P>). بنابرین، نتایج به دست آمده پیشنهاد می کند که استفاده از منابع گلایسینات روی و هیدروکسی کلراید روی زیست فرآهمی بالاتری از منابع معدنی اکسید روی و سولفات روی دارند و همچنین می توانند موجب بهبود کیفیت شیر از طریق کاهش شمار سلول های بدنی شوند.

هدف از آزمایش حاضر، بررسی تاثیر غلظت های مختلف عصاره اسطوخودوس بر کیفیت منی خروس مادر گوشتی طی ذخیره سازی آن به حالت مایع تحت دمای C° 4 بود. اسپرم گیری از 10 قطعه خروس مادر گوشتی راس 308، دوبار در هفته به مدت 4 هفته انجام و منی آن ها بعد از ارزیابی اولیه بلافاصله با هم مخلوط شد. نمونه منی مخلوط پس از رقیق سازی، به 5 قسمت تقسیم و مقادیر صفر، 5، 10، 15 و 20 میکروگرم عصاره اسطوخودوس در میلی لیتر را دریافت کردند. در زمان های صفر، 3، 6، 12، 24 و 48 ساعت پس از نگه داری منی رقیق شده در دمای 4 درجه سلسیوس فراسنجه های کیفی منی ارزیابی شدند. افزودن غلظت های مختلف عصاره اسطوخودوس بعد از زمان 6 ساعت باعث افزایش تحرک کل و پیش رونده اسپرم شد (05/0>P). تیمار 10 میکروگرم در میلی لیتر عصاره در زمان های 12، 24 و 48 ساعت باعث بهبود درصد زنده-مانی اسپرم در مقایسه با شاهد شد (05/0>P). افزودن 10 میکروگرم در میلی لیتر عصاره اسطوخودوس به مایع منی خروس در طول زمان 48 ساعت سردسازی باعث افزایش درصد سلامت غشای پلاسمای اسپرم شد (05/0>P). 24 و 48 ساعت پس از نگهداری منی، کمترین میزان ناهنجاری های مورفولوژیکی اسپرم متعلق به تیمارهای 10 و 15 میکروگرم در میلی لیتر عصاره اسطوخودوس و بیش ترین مقدار آن مربوط به گروه شاهد و تیمار با دوز بالای عصاره بود (05/0>P). در کل، افزودن عصاره اسطوخودوس به منی رقیق شده خروس در غلظت 10 میکروگرم در میلی لیتر سبب بهبود فراسنجه های اسپرم طی ذخیره سازی منی در دمای 4 درجه سلسیوس شد.

همزمان سازی فحلی تکنیک مهمی در مدیریت تولیدمثلی میش می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ترکیبی هورمون های PMSG و GnRH در برنامه همزمانی فحلی میش های نژاد فراهانی در فصل تولید مثل بود. در این تحقیق 40 رأس میش نژاد فراهانی با میانگین وزنی 55/0± 97/48 کیلوگرم و میانگین نمره وضعیت بدنی 3/0± 04/3 برای همزمانی فحلی به مدت 10 روز سیدرگذاری شده و در روز صفر، 2 میلی لیتر PGF2α به آن ها تزریق شد و به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم بندی شدند. گروه شاهد (10=n) هیچ تیماری دریافت نکردند. به میش های گروه 2، همزمان با سیدر برداری به مقدار 150 واحد بین المللی هورمون PMSG و 1 میلی لیتر بوسرلین استات (آگونیست هورمون GnRH) به صورت عضلانی تزریق شد. به میش های گروه 3 همزمان با سیدر برداری، 100 واحد بین المللی هورمون PMSG و 2 میلی لیتر بوسرلین استات به صورت عضلانی تزریق شد. میش های گروه 4 همزمان با سیدربرداری، 300 واحد بین المللی هورمون PMSG و 5/0 میلی لیتر بوسرلین استات به صورت عضلانی تزریق شدند. بعد از سیدربرداری میش ها فحل یابی شدند و با قوچ های نژاد فراهانی جفت گیری کردند. نرخ فحلی در تمام گروه ها یکسان بود P˃ 0. 05)). بیشترین چند قلوزایی برای گروه 4 بود (7/1 بره به ازای هر میش) که با تمام گروه ها تفاوت معنی داری داشت P˂ 0. 05)). نرخ آبستنی یکسانی بین تیمار ها مشاهده شد P˃ 0. 05)). میزان گلوکز و پروژسترون گروه 4 به طور معنی داری پایین تر از 3 گروه دیگر بود P˂ 0. 05)). تفاوت معنی داری در میزان سقط و مرده زایی بین تیمار ها وجود نداشت P˃ 0. 05)). نتایج مطالعه نشان داد که استفاده ترکیبی از دو هورمون PMSG و GnRH در برنامه همزمانی فحلی می تواند نرخ بره زایی را 7/0 بالاتر ببرد.

هدف از پژوهش حاضر، توصیف منحنی رشد گوسفند نژاد ماکویی با استفاده از چهار مدل غیرخطی (لجستیک، ون-برتالانفی، گومپرتز و ورهالست) و تخمین پارامترهای این توابع بود. برای این از 14454 رکورد وزنی ثبت شده طی سالهای 1368 تا 1394 در ایستگاه اصلاح نژاد گوسفند نژاد ماکویی استفاده شد. همچنین، از رویه های NLMIXED وNLIN نرم افزار آماری SAS نسخه4/9 به ترتیب برای تعیین مقادیر اولیه پارمترهای توابع و تخمین پارامترهای منحنی های رشد استفاده شد. مقدار وزن مجانبی بلوغ برای کل حیوانات 93/25 تا8/36، برای نرها 46/32 تا 23/35 و برای ماده ها از 29/29 تا 15/31 متغیر بود. در نتایج بدست امده در این مطالعه، بیشترین مقدار نرخ رشد برای نرها وماده ها با مدل ورهالست بدست آمد (021/0) و مدل برتالانفی کمترین مقدار این پارمتر را برای نرها، ماده ها و کل حیوانات داشت (011/0). مضاعفاً، تابع لجستیک نرخ بلوغ نرها را بیشتر از ماده ها نشان داد (نرها: 014/0، ماده ها 013/0) ولی تابع گومپرتز نرخ بلوغ ماده-ها را بالاتر نشان داد (نرها: 011/0، ماده ها: 013/0). برای مقایسه مدل ها از شاخص های ضریب همبستگی (R)، ضریب تبیین (R2)، شاخص بیزین (BIC)، شاخص آکائیک (AIC)، انحراف میانگین مطلق (MAD)، شاخص واریانس باقیمانده (S2e) و RMSE استفاده شد. بر اساس شاخص های مطرح شده، منحنی برتالانفی با دارا بودن پایین ترین مقدار AIC، BIC، RMSE، MAD و S2e و بالاترین مقدار R و R2 مناسب ترین مدل بود. زمانیکه داده ها براساس جنسیت مورد بررسی قرار گرفتند، دقت برآوردها افزایش یافت و مدل ها تطابق بهتری بر داده ها نشان دادند. زمانیکه داده ها براساس جنسیت مورد بررسی قرار گرفتند، دقت برآوردها افزایش یافت و مدل ها تطابق بهتری بر داده ها نشان دادند. در نهایت، یافته های این مطالعه نشان داد که به ویژه، زمانی که نرها و ماده ها بطور جداگانه مورد بررسی قرار گیرند. مدل ون-ونبرتالانفی می تواند برای توصیف دقیق تر الگوی رشد گوسفند نژادماکویی استفاده شود.

به منظور بررسی ارتباط جایگاه های ژن کاندیدا GDF9 با صفات کیفی و کمی اسپرم در گاوهای نر هلشتاین ایران، از تعداد 108 نمونه خون و اسپرم گاوهای نر موجود در مرکز تلقیح مصنوعی که بین سال های 1395-1368 متولد شده بودند، استفاده شد. برای تعیین SNP جایگاه های A625T و A489T با روش PCR-RFLP به ترتیب از آنزیم های DraI و NsiI استفاده شد. در جایگاه A625T دو الل A با طول قطعات 351 و 25 جفت باز و الل T با طول 376 جفت باز و در جایگاه A489T دو الل A با طول قطعات 184 و 24 جفت باز و الل T با طول 208 جفت باز به دست آمد. بررسی نتایج فراوانی نشان داد که در هر دو جایگاه الل T و ژنوتیپ TT گاوهای نر هلشتاین ایران فراوان تر بود. بررسی نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثر هر دو جایگاه بر کلیه صفات کیفیت اسپرم در گاوهای نر هلشتاین ایران معنی دار بود. مقایسات بین میانگین ژنوتیپ ها نشان-داد که در هر دو جایگاه گاوهای با ژنوتیپAT به طور معنی داری در صفات حجم انزال، جمعیت اسپرم، تعداد کل اسپرم و تعداد دز اسپرم تولیدی نسبت به بقیه ژنوتیپ ها دارای مقادیر بالاتری هستند. در صفات جنبندگی بعد از انزال و جنبندگی بعداز یخ گشایی ژنوتیپ TT دارای مقادیر بالاتر معنی دار را نشان داد. نتایج نشان داد که می توان از این جایگاه ی نشانگری در انتخاب ژنومی سود برد.

در پژوهش حاضر، رکوردهای فنوتیپی مربوط به وزن زنده بدن و نرخ رشد متعلق به دونسل از خط پدری یک لاین تجاری جوجه گوشتی شامل 47 و 71 پدر به صورت مجزا برای برآورد پارامترهای ژنتیکی و همبستگی های بین صفات مرتبط با رشد، تحت شرایط پرورش استاندارد و تنش سرمایی استفاده شد. برآورد وراثت پذیری و اجزا واریانس صفات مرتبط با رشد با تجزیه و تحلیل رویه تک متغیره و همبستگی های ژنتیکی و فنوتیپی صفات مذکور با تجزیه و تحلیل چند متغیره با رویه REML نرم افزار WOMBAT انجام گرفت. نتایج حاصل از مطالعه در خصوص، ضرایب وراثت پذیری صفات مرتبط با رشد در هر دو شرایط پرورشی از مقادیر پایین تا بالا دامنه نوسان داشت (از 08/0تا 76/0) و همچنین، به طورکلی بیشترین مقادیر وراثت پذیری مربوط به اوایل دوره رشد بود که البته با افزایش سن، روند کاهشی را نشان داد به طوریکه، در این خصوص در هر دو نسل روندهای مشابهی در نتایج بدست آمد. از نتایج حاصل دیگر تحقیق، دامنه ضریب همبستگی های ژنتیکی بین وزن های زنده مختلف بدن و نرخ رشد، در سنین مختلف از مقدارپایین تا بالا برآورد شد. به طور کلی، همبستگی های فنوتیپی در تمام هفته ها پایین تر از همبستگی های ژنتیکی بودند. از سوی دیگر، همبستگی ژنتیکی و فنوتیپی برای همه صفات با افزایش سن روند کاهشی را نشان داد. تفسیر نتایج حاصل از کاهش وراثت پذیری های صفات مرتبط با رشد حاکی از این ست که علاوه بر اینکه عوامل غیرژنتیکی در کاهش سهم واریانس ژنتیکی افزایشی از کل واریانس دخیل بوده، ابتلا به عارضه آسیت در هفته های آخر (به ویژه شرایط تنش سرمایی) نیز منجر به کاهش وراثت پذیری شده است. همچنین، دلیل فقدان همبستگی ژنتیکی مشاهده شده بالا، بین صفات مرتبط با رشد در شرایط دمایی استاندارد و تحت تنش سرمایی، احتمالاً این ست که ژن های کاندیدای یکسانی بر روی این صفات در هر دو شرایط محیطی تأثیرگذار نیستند. در نهایت، برآوردهای وراثت پذیری و واریانس ژنتیکی در دامنه متوسط تا بالا صفات مورد مطالعه با در نظر گرفتن همبستگی های موجود فی مابین، حاکی از این ست که با انتخاب ژنتیکی صفات هدف گذاری شده در این تحقیق، می توان انتظار پیشرفت ژنتیکی داشت.

صفات ایمنی به دلیل ارتباط مستقیمی که با صفات رشد و ارزش اقتصادی پرورش بلدرچین دارند از اهمیت بالایی برخوردار می باشند، هدف از این تحقیق، پویش کروموزم 5 بلدرچین ژاپنی به منظور تشخیص QTL مؤثر بر صفات ایمنی، با استفاده از یک طرح تلاقی چهار نسلی بود. برای این منظور چهار سویه A and M Texas، Wild، Italian Speckled و Tuxedo بلدرچین ژاپنی دو به دو و رفت و برگشتی تلاقی داده شدند و نسل اول ایجاد شد. سپس از تلاقی پرندگان هیبرید نسل اول، نسل-های بعدی شامل دوم، سوم و چهارم ایجاد شدند. داده های فنوتیپی شامل صفات مرتبط با ایمنی اکتسابی پرندگان در چالش با SRBC 5 درصد از جمله مقدار ایمونوگلوبولین های T، M و Y اندازه گیری شدند. والدین نسل سوم و چهارم و کل پرندگان حاصل از والدین انتخابی نسل چهارم برای سه نشانگرهای ریز ماهواره ای واقع بر روی کروموزوم 5 تعیین ژنوتیپ شدند. تجزیه و تحلیلQTL به روش مکان یابی درون فاصله ای مبتنی بر رگرسیون و با مدل ژنتیکی افزایشی نرم افزار GridQTL انجام شد. سه QTL مجاور هم در میانه کروموزوم 5 برای سه ویژگی IgT، IgM و IgY به ترتیب در موقعیت های 5/13، 9/8 و 7/14 سانتی مورگان در نزدیکی نشانگر GUJ0049 شناسایی شدند. بنابراین، نتایج نشان می دهد که در مجاورت نشانگر GUJ0049 حداقل یک جایگاه ژنی با اثر عمده بر صفات ایمنی وجود دارد و اضافه کردن اطلاعات ژنوتیپ های نشانگر مذکور در مدل های آماری می تواند موجب بهبود صحت پیش بینی ارزش های اصلاحی صفات ایمنی در بلدرچین شود.

این مطالعه به منظور تحلیل شرایط تولید واحدهای زنبورداری، محاسبه و تعیین کارایی واحدها، تخمین تابع تولید مرزی زنبورستان های شهرستان خرم آباد، بررسی وضعیت مدیریت و تابع تولید عسل مربوط به این واحدها، در سال 1396 در 116 زنبورستان انجام شد. روش جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و پرسشنامه بود. داده های مربوط به توابع تولید به وسیله توابع کاب داگلاس و کارایی فنی به وسیله روش تابع تولید مرزی تصادفی برآورد شد. میانگین تولید عسل در شهرستان خرم آباد 85/10 کیلوگرم بود. نتایج نشان داد سرانه تولید عسل به ازای هر کندو در شهرستان خرم آباد 23/8 کیلوگرم بود. از نظر میزان هزینه نهاده ها در زنبورداری، سهم هزینه اجاره باغ و مرتع 28/16 درصد، هزینه کارگری و نگهداری زنبوران 05/15 درصد، هزینه شکر 92/24 درصد، هزینه کوچ 07/22 درصد، هزینه خرید موم 52/17 درصد، هزینه دارو و درمان 19/1 درصد و هزینه های متفرقه 97/2 درصد بود. میانگین کارایی فنی، تخصیصی و اقتصادی به ترتیب 1/62، 7/57 و 6/54 درصد بوده که نشان دهنده پتانسیل قابل ملاحظه واحدها در افزایش بازدهی آن ها است. نتایج تابع تولید نشان داد تعداد کوچ در سال و مقدار شکر مصرفی در زنبورستان ها با ضرایب کشش (347/0 و 312/0) بیشترین تأثیر را بر تولید عسل داشتند (01/0P<). اکثر زنبورستان های شهرستان خرم آباد به دلیل عدم رعایت اصول اقتصادی در مدیریت از کارایی کمی برخوردار بودند. از میان سه کارایی فنی، تخصیصی و کارایی اقتصادی عمده تفاوت میان بهره برداران مربوط به کارایی اقتصادی بود. به طور کلی به منظور توسعه هر چه بیشتر صنعت زنبورداری در شهرستان خرم آباد ثبات نسبی قیمت شکر، ایجاد امنیت بیشتر در محل نگهداری کلنی ها، در دسترس قرار دادن بیشتر اعتبارات، ایجاد تشکل های رسمی زنبورداران، تشکیل بازارهای داخلی و صادراتی مختص تولیدات زنبورعسل، بیمه کردن تولیدات ضرورت دارد.