IRANIAN JOURNAL OF ENDOCRINOLOGY AND METABOLISM (IJEM)
Year:2004 | Volume: | Issue: |Papers Count:4

مقدمه: درباره اثر نوع زایمان و استفاده از ماده ضد عفونی یددار در زمان زایمان بر مقادیر تیروتروپین بندناف اختلاف نظر وجود دارد. در این مطالعه به موارد مذکور در زمان رفع کمبود ید در کشور پرداخته شده است.مواد و روش ها: از اسفند 1376 از تمامی نوزادان زنده به دنیا آمده در تهران و دماوند نمونه های خون خشک شده بندناف بر روی کاغذ فیلتر گرداوری و مقادیر  TSH≥20 mU/Lبه عنوان هیپرتیروتروپینمی (فراخوان) محسوب گردید. نمونه ها بر حسب نوع زایمان (واژینال و سزارین) و مصرف ماده ضد عفونی یددار یا بدون ید (به ترتیب 10% PVP-Iیا کلرهگزیدین 0.5%) به سه گروه واژینال PVP-I-، واژینال کلرهگزیدین و سزارین PVP-I دسته بندی شدند. در برخی از زایمان های واژینال 150-50 میلی لیتر و در تمامی زایمان های سزارین 300-200 میلی لیتر از PVP-I مورد استفاده قرار گرفت. نوزادان با سن بارداری کمتر از 37 هفته و وزن تولد کمتر از 2500 گرم از مطالعه حذف شدند.یافته ها: تا پایان مرداد 1381 (54 ماه) تعداد 30492 نمونه خون بندناف گرداوری شد که 326 (1.07%) نمونه دال بر هیپرتیروتروپینمی بود. میانه (فاصله اطمینان 95%) تیروتروپین در گروه واژینال (n=16284) PVP-I برابر با (5.9-6.1) 5.2mU/L و در گروه واژینال کلرهگزیدین (n=4166) برابر (5.86.1) 5.2 mU/L بود (P=0.81) .میانه (فاصله اطمینان 95%) تیروتروپین در گروه سزارین  (n=10042) PVP-I برابر با (5.2-5.5) 4.8 mU/L و به میزان معنی داری پایین تر از هر دو گروه واژینال بود.  (P<0.001)توزیع فراوانی موارد فراخوان در زایمان واژینال PVP-I- 202) از 16284 نمونه) و واژینال کلرهگزیدین (49 از 4166 نمونه) مشابه (P=0.74) بود. میزان فراخوان در گروه سزارین  75 ) PVP-I-از 10042 نمونه) به میزان معنی داری پایین تر از گروه واژینال (P<0.001) PVP-I- و واژینال کلرهگزیدین (P=0.012) بود. نسبت شانس (فاصله اطمینان 95%) رخداد فراخوان در زایمان واژینال (1.28-2.18) 1.7 PVP-I- و در زایمان های واژینال - کلرهگزیدین 1.6 (2.27-1.10) برابر زایمان های سزارین PVP-I- بود.نتیجه گیری: نوع زایمان (و نه نوع ماده ضدعفونی) بر مقادیر تیروتروپین و هیپرتیروتروپینمی خون بندناف تاثیرگذار است.

مقدمه: تیروییدیت پس از زایمان Postpartum thyroiditis (PPT) یک اختلال اتوایمیون تیرویید است که حدود 5 تا 10 درصد زنان به آن مبتلا می شوند. اگرچه سیر بیماری اغلب گذراست، موارد عود و بروز هیپوتیروییدی دایم در پیگیری تا 30% گزارش شده که به پاتوژنز اتوایمیون آن ربط داده می شود. در این مطالعه علاوه بر تعیین شیوع هیپوتیروییدی دایم، ارتباط آن با تغییرات اتوآنتی  بادی  ها، تظاهرات سونوگرافی و تغییرات حجم تیرویید بعد از گذشت 3 تا 5 سال از PPT بررسی شده است.مواد و روش ها: 54 زن با سابقه PPT (گروه مورد) و 50 زن سالم (گروه شاهد) به روش تصادفی انتخاب و دعوت به همکاری شدند. برای هر فرد در زمان مراجعه پرسشنامه ای مشتمل بر اطلاعات فردی و علایم بیماری های تیرویید تکمیل شد و نمونه خون وریدی برای آزمایش ها T3RU، TSH، T4،T3  و اتوآنتی بادی های ضد پراکسیداز و ضد تیروگلبولین اخذ گردید و در نهایت سونوگرافی تیرویید انجام شد.یافته ها: 22% گروه مورد و 4% گروه شاهد مبتلا به هیپوتیروییدی بودند (P<0.01). درصد آنتی بادی  های مثبت در گروه مورد به طور مشخص بیشتر از گروه شاهد بود. (78 % در برابر 10% P<0.001). میانگین تیتر آنتی بادی ضد پراکسیداز در گروه مورد در افراد هیپوتیرویید بالاتر از افراد یوتیرویید بود (437±283IU/mL در برابر 127±221، P<0.001). تغییرات سونوگرافی در 78% افراد هیپوتیرویید و 18% افراد یوتیرویید در گروه مورد دیده شد (P<0.001). در گروه مورد میانگین حجم تیرویید در افراد هیپوتیرویید 35% بیشتر از افراد یوتیرویید بود.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که هیپوتیروییدی دایم پس از گذشت 3 تا 5 سال از PPT در تهران شیوع بالایی دارد. درصد بالای آنتی بادی  های مثبت در گروه مورد نشانه ادامه روند تحت بالینی اختلال ایمنی در این گروه و میانگین تیتر مثبت آنتی بادی ضد پراکسیداز در افراد هیپوتیرویید نشانه وجود یک روند حاد التهابی است که تغییرات سونوگرافی نیز آن را تایید می کند. توصیه می شود زنان مبتلا به PPT پس از بهبود از نظر احتمال بروز هیپوتیروییدی دایم پیگیری شوند.

مقدمه: ارتباط بین ویتامین های آنتی اکسیدانی و پیشگیری از بیماری ها در حال حاضر مورد توجه اندیشمندان قرار دارد. برای بررسی این ارتباط در ایران مطالعه ای با هدف تعیین رابطه کلسیم و ویتامین D با ویتامین A و E سرمی در زنان باردار تهرانی صورت پذیرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی از زنان باردار مراجعه کننده به پنج مرکز مراقبت های قبل از زایمان مراکز بهداشتی ـ درمانی و زایشگاه های تهران 52 خانم بارداری که دارای شرایط ورود به مطالعه (نداشتن سابقه بیماری های زمینه ای، عدم مصرف مکمل های کلسیم و ویتامین D، و نیز عدم استفاده از ضد آفتاب) بودند در سه ماهه اول بارداری (کمتر از 14 هفته بارداری) بررسی شدند. ابتدا از این افراد فرم رضایت نامه اخذ و پرسشنامه طرح که شامل اطلاعات دموگرافیک و تن سنجی بود تکمیل گردید. از هر فرد 10 میلی لیتر خون برای بررسی ویتامین D، A، E و کلسیم سرم تهیه شد و پس از تعیین میزان ویتامین D سرم، زنان باردار در سه گروه با کمبود شدید ویتامین(<10nmol/L)D ، کمبود متوسط ویتامین (10-25 nmol/L)D و زنان طبیعی (>25nmol/L) قرار گرفتند و سطح سرمی ویتامین A، E و کلسیم آنها مقایسه شد. برای تحلیل داده ها آزمون آماری ANOVA، آزمون post hoc و ضریب همبستگی خطی به کار رفت و P<0.05معنی دار تلقی گردید.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سطح سرمی ویتامین A در سه گروه زنان با کمبود شدید ویتامینD، کمبود متوسط و طبیعی به ترتیب 1.7±0.4 و 1.0±0.5 و 1.1±0.5 نانومول در لیتر و سطح سرمی ویتامینE به ترتیب 14.2±5.2 و 17.9±4.7 و 14.7±6.0 میکرومول در لیتر و سطح سرمی کلسیم به ترتیب 9.0±0.6، 9.3±0.6 و 9.2±0.6 میلی گرم در دسی لیتر بود. سطح سرمی ویتامین A در گروه زنان با کمبود شدید ویتامین D در مقایسه با سایر گروه ها افزایش معنی داری داشت (P<0.001). ضریب همبستگی بین میزان کلسیم سرم و ویتامین E سرم رابطه مستقیمی نشان داد (P<0.01، r=0.37). بین میزان ویتامین D و ویتامین A سرم رابطه ای وجود نداشت.نتیجه گیری: در زنان با کمبود شدید ویتامین D میزان ویتامین A به میزان معنی داری بالاتر از زنان با کمبود متوسط و طبیعی ویتامین D است.

مقدمه: دور کمر پیش بینی کننده مستقلی برای بیماری های غیرواگیر است که اعتبار آن در کودکان و نوجوانان نیز مشخص شده است. این بررسی با هدف مقایسه تغییرات دور کمر کودکان و نوجوانان تهرانی طی 3 سال انجام شد.مواد و روش ها: کودکان (10-6 ساله) و نوجوانان (16-11 ساله) منطقه 13 تهران یک بار در سال 1378 (n=733) و یک بار در 1381 (n=673) در قالب دو مرحله مطالعه قند و لیپید تهران بررسی شدند. قد، وزن و دور کمر در این افراد اندازه گیری شد و نمایه توده بدن (BMI) محاسبه گردید. کودکان و نوجوانانی دارای اضافه وزن یا چاق در نظر گرفته شدند که مطابق منحنی بین المللی، BMI آنها به ترتیب معادل سن 18 سالگی 25 و 30 باشد.یافته ها: میانگین دور کمر در افراد مذکر مرحله دوم در سنین 5/8، 10؛ 12، 5/15 و 5/13 سال به میزان معنی داری بالاتر از مرحله اول مطالعه قند و لیپید تهران بود. در مقابل تنها در نمونه های مونث 5/14 ساله دور کمر به میزان معنی داری بالاتر از مرحله اول مطالعه بود (تفاوت میانگین ها 68.1±5.9 در برابر 72.9±8.2 سانتی متر، P<0.05) میانگین نمایه توده بدن طی 3 سال در افراد مذکر 5/8 ، 10، 13 و5/13 ساله افزایش معنی داری داشت (تفاوت میانگین ها به ترتیب 2.3±1.1kg/m2، 2.5±1.1، 4.1±1.6 و 3.5±1.2، P<0.05). در افراد مونث این افزایش در گروه های سنی 5/8، 14 و 5/14 سال مشاهده شد (تفاوت میانگین ها به ترتیب 2.4±0.8kg/m2و 2.1±0.9، P<0.05). شیوع اضافه وزن (1/9 در برابر 8/16% در پسران و 1/12 در برابر 4/15% در دختران) و چاقی (5/5 در برابر 3/6% در پسران و 7/3 در برابر 2/5% در دختران) بر پایه BMI در هر دو جنس در مرحله دوم به میزان معنی داری بالاتر از مرحله اول بود (P<0.05).نتیجه گیری: در مجموع در کودکان و نوجوانان تهرانی، شاخص شیوع اضافه وزن و چاقی بر پایه BMI در هر دو جنس افزایش یافت. دور کمر که نشان دهنده چاقی شکمی است، طی 3 سال بررسی در پسران بیشتر از دختران افزایش یافت. انجام اقدام های فوری برای معکوس کردن روند افزایش اضافه وزن، چاقی و چاقی شکمی در کودکان و نوجوانان تهرانی و پیشگیری از عوارض فردی و اجتماعی آن حیاتی است.