بینا
سال:1379 | دوره:6 | شماره:1 (پی در پی 21) |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: با توجه به گزارش های متفاوت از میزان شکست در جراحی داکریوسیستورینوستومی (DCR) و تاثیر میتومایسین (MMC) C حین این نوع جراحی ها و به ویژه محدودیت این نوع تحقیقات در موارد DCR مجدد، تحقیق حاضر به منظور تعیین اثر MMC در میزان موفقیت عمل جراحی DCR مجدد طی سال های 1376-78 در بیمارستان لبافی نژاد انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 20 چشم از 20 بیمار با تشخیص ابتدایی داکریوسیستورینوستومی ناموفق قبلی انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره )گروه میتومایسین C و گروه کنترل( تقسیم شدند. عمل جراحی DCR مجدد در دو گروه به طور یکسان انجام شد با این تفاوت که در گروه میتومایسین C یک اسفنج آغشته به MMC به غلظت 0.4 میلی گرم در میلی لیتر به مدت 10 دقیقه در بین محل آناستوموز و استئوتومی گذاشته شد. بیماران یک هفته، یک ماه، سه ماه و 6 ماه بعد از عمل معاینه و از نظر علایم اشک ریزش بررسی شدند. شستشوی سیستم تخلیه اشک در ماه سوم و ششم انجام پذیرفت و نتایج موفقیت عمل در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: دو گروه از نظر سن و مدت پی گیری یکسان بودند. هر دو گروه حداقل به مدت 6 ماه پی گیری شدند. یک بیمار از گروه اول و یک بیمار از گروه دوم اشک ریزش داشتند ولی در هر دو مورد در شستشوی سیستم تخلیه اشکی، مایع به راحتی به داخل نازوفارنکس وارد شد و موفقیت عمل در دو گروه 100 درصد بود (P<0.0000) و اختلافی بین دو گروه یافت نشد.نتیجه گیری: استفاده از میتومایسین C حین عمل جراحی در موارد کریوسیستورینوستومی مجدد تاثیری بر روی موفقیت عمل ندارد. تحقیق روی نمونه های بیشتر را نیز توصیه می نماید.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع دیستیکیازیس و عوارض شناخته شده درمان های رایج آن و وجود گزارش هایی مبنی بر موفقیت استفاده از پرده آمنیون در جراحی چشم، تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر پیوند پرده آمنیون در درمان دیستیکیازیس بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان سینای اهواز طی سال 1378 انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی نیمه تجربی بر روی 20 بیمار که با شکایت تحریک چشم و اشک ریزش مراجعه کرده بودند و بیماری بیش از یک سوم پلک آن ها را گرفتار نموده بود انجام شد. پرده آمنیون از جفت یک زائو تحت عمل سزارین جدا می شد و در صورت سلامت مادر از نظر بیماری های عفونی، در شرایط استریل مورد استفاده قرار می گرفت. محل مبتلا به دیستیکیازیس برداشته و به جای آن پرده آمنیون پیوند زده می شد. تاثیر عمل از روز اول به مدت 3 ماه پی گیری شد و طی آن عود بیماری و عوارض پیوند بررسی و ثبت گردید.یافته ها: تحقیق بر روی 20 نفر شامل 8 مرد و 12 زن با میانگین سنی 57.7 سال انجام شد. در دو مورد دیستیکیازیس ناشی از تراخم بود. بیماران حداقل 3 ماه پی گیری شدند. در 19 مورد 95) درصد( بیماران درمان شدند و یک مورد عود وجود داشت (P<0.0001). در 4 مورد در خارج از ناحیه پیوند، دیستیکیازیس مشاهده گردید که با روش غیر  جراحی درمان شدند. رد پیوند و عوارض دیده نشد.نتیجه گیری و پیشنهاد: در مواردی که بیمار برای درمان دیستیکیازیس نیاز به پیوند از مخاط دهان داشته باشد و از نظر بی هوشی عمومی مشکل داشته باشد و یا جهت کاهش مشکلات و عوارض تغذیه ای ناشی از برداشت مخاط از دهان و نیز در بیمارانی که دچار بیماری عمومی مخاطی می باشند این روش می تواند جایگزین روش قبلی گردد.

سابقه و هدف: درمان های طبی و جراحی رایج در ضایعات چشمی ناشی از سوختگی شدید شیمیایی و حرارتی و سندرم استیون جانسون نتایج رضایت بخشی ندارند و از آنجا که موفقیت هایی در کاربرد پیوند پرده آمنیون در سطح چشم به دست آمده است این مطالعه به منظور تعیین اثر پیوند پرده آمنیون در بازسازی سطح چشم در موارد فوق در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی طی سال 1377-78 به عمل آمده است.بیماران و روش ها: مطالعه به صورت case series بر روی 7 چشم شامل 2 چشم از دو بیمار با سوختگی ناشی از قلیا و 4 چشم از 4 بیمار با سوختگی حرارتی و یک چشم از یک بیمار مبتلا به سندرم استیون جانسون انجام شد که تحت عمل پیوند پرده آمنیون قرار گرفتند.یافته ها: همه بیماران مرد و با میانگین سنی 35 سال بودند. با متوسط پی گیری 6.2 (1-12) ماه درمان موفق در بازسازی سطح چشم به وسیله پیوند پرده آمنیون در 5 بیمار به دست آمد و اپی تلیالیزاسیون قرنیه ایجاد گردید. عود سیمبلفارون بعد از عمل با درجه کم تر از قبل از عمل در دو چشم از 7 بیمار دیده شد. در 2 مورد پدیده ذوب شدگی  (melting) مشاهده شد و پرده آمنیون پیوند شده در بافت فیبروواسکولار ایجاد شده ادغام گردید.نتیجه گیری: با این که در این مطالعه مدت پی گیری کوتاه و تعداد بیماران نسبتا محدود بود ولی تحقیق نشان داد که پیوند پرده آمنیون می تواند در بازسازی سطح چشم در سوختگی شیمیایی و حرارتی و در مبتلایان به سندرم استیون جانسون مفید باشد.

سابقه و هدف: کراتیت هرپسی یکی از شایع ترین علل کاهش دید ناشی از کدورت قرنیه است و در بیمارانی که به علت کاهش دید ناشی از کراتیت هرپسی تحت عمل پیوند قرنیه قرار می گیرند در صورت عدم استفاده از داروهای ضد ویروسی به صورت پروفیلاکسی بعد از عمل، میزان بقای پیوند پایین خواهد بود. این تحقیق به منظور تعیین نتایج عمل پیوند قرنیه در مبتلایان به کراتیت هرپسی که بعد از عمل تحت درمان پروفیلاکتیک آسیکلوویر خوراکی قرار گرفتند بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) طی سال های 1372-75 انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام شد. پرونده های واجد شرایط و کامل که حداقل یک سال بعد از عمل پی گیری داشتند از بایگانی خارج شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: پرونده 15 بیمار شامل 13 مرد و 2 زن با دامنه سنی 28-55 سال مورد بررسی قرار گرفت. همه بیماران بعد از عمل به مدت یک سال قرص آسیکلوویر به میزان 800mg در روز مصرف کرده بودند. در 3 بیمار پیوند قرنیه به صورت اورژانس انجام شد. در سایر بیماران بین آخرین عود کراتیت هرپسی و زمان عمل پیوند قرنیه حداقل 6 ماه فاصله وجود داشت. دید همه بیماران بعد از عمل بهبود یافته بود. در 3 بیمار 20) درصد( به طور متوسط 4.5 ماه بعد از عمل عود هرپس روی قرنیه پیوندی دیده شده بود که در یکی از آن ها 6.6) درصد( نیز دفع پیوند ایجاد شد. در 2 نفر 13.3) درصد( از بیمارانی که دچار عود کراتیت هرپسی نشده بودند نیز دفع پیوند دیده شد. در یک مورد نیز به ناچار پیوند مجدد قرنیه صورت گرفت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد درمان پروفیلاکتیک آسیکلوویر خوراکی بعد از پیوند قرنیه با موفقیت همراه خواهد بود ولی برای نتیجه گیری قطعی باید مطالعه کارآزمایی بالینی با گروه شاهد و بر روی تعداد بیشتری بیمار انجام گردد.

سابقه و هدف: یکی از عوارض جدی بعد از عمل آب مروارید، آندوفتالمیت است که شایع ترین منشا عفونت، باکتری های موجود در ملتحمه و دیگر ضمایم چشمی هستند. با توجه به اهمیت شناخت فلور میکروبی ملتحمه و تغییرات احتمالی آن در حین عمل کاتاراکت، به منظور تعیین این تغییرات و نیز تعیین اثر آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بر روی تغییرات مزبور، این تحقیق بر روی افراد نیازمند به عمل کاتاراکت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان خلیلی شیراز انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 80 بیمار 80) چشم( کاندید عمل آب مروارید ناشی از سن انجام شد. یک هفته قبل از عمل، در پایان عمل و یک هفته بعد از عمل از ملتحمه بیماران کشت و اسمیر تهیه شد و نمونه های مثبت تحت بررسی آنتی بیوگرام قرار گرفتند. پس از نمونه گیری در یک هفته قبل از عمل، به نیمی از بیماران 40) نفر( آنتی بیوتیک پروفیلاکسی داده شد. بیماران تحت عمل آب مروارید (با یا بدون گذاشتن لنز داخل چشمی) قرار گرفتند و تغییرات فلور میکروبی و تاثیر آنتی بیوتیک پروفیلاکسی با آزمون آماری مورد قضاوت قرار گرفت.یافته ها: در نمونه های یک هفته قبل از عمل، 45 مورد 56.2) درصد( کشت مثبت بودند که در 64 درصد موارد استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود. در پایان عمل 7 چشم 8.7) درصد( دارای کشت مثبت بودند که دو چشم دارای همان گونه باکتریایی یک هفته قبل از عمل بودند. در یک هفته بعد از عمل، در بیماران آنتی بیوتیک گرفته 15 مورد 37.5) درصد( و در بیماران آنتی بیوتیک نگرفته 17 مورد 42.5) درصد( نتیجه کشت مثبت بود (N.S) که در 14 مورد دارای همان گونه باکتریایی مربوط به یک هفته قبل از عمل بودند. در بررسی آنتی بیوگرام بر روی نمونه های کشت مثبت، در نمونه های مربوط به یک هفته قبل از عمل 27 مورد 60) درصد(، در نمونه های پایان عمل 5 مورد 71.4) درصد( و در نمونه های یک هفته بعد از عمل 18 مورد 56.2) درصد( به آنتی بیوتیک پروفیلاکسی مصرف شده حساس بودند.نتیجه گیری: گونه باکتریایی غالب در فلور طبیعی ملتحمه در هر سه زمان متفاوت نمونه گیری، استافیلوکوک اپیدرمیدیس بود و آنتی بیوتیک پروفیلاکسی نقشی در استریل کردن کشت ها یا تغییر در فلور باکتریایی از خود نشان نداد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت طول قدامی - خلفی چشم و کراتومتری بعد از عمل کاتاراکت و تناقضات موجود در مورد تاثیر این عمل بر روی میزان افزایش و یا کاهش آن ها و به منظور پاسخ به سه سوال زیر این تحقیق در سال های 1376-78 در بیمارستان خلیلی شیراز انجام پذیرفت. این سه سوال عبارتند از: -1 آیا تغییراتی در طول قدامی - خلفی چشم و کراتومتری بعد از عمل کاتاراکت خارج کپسولی ایجاد می گردد و در صورت ایجاد مقدار و جهت این تغییرات چگونه است و آیا در حدی هست که بر روی وضعیت انکساری چشم اثر بگذارد؟ -2 با توجه به تغییرات احتمالی ایجاد شده آیا لازم است در مورد اصلاح قدرت لنز داخل چشمی پیش بینی شده قبل از عمل جراحی تصمیم گرفت و آن را در فرمول اندازه گیری لنز داخل چشمی دخالت داد؟ -3 آیا میزان این تغییرات بعد از عمل جراحی کاتاراکت ساده و همراه با گذاشتن لنز داخل چشمی تفاوت دارد؟مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی 125 چشم از 125 بیمار شامل 70 مرد و 55 زن در دو گروه انجام شد. گروه یک شامل 106 بیمار بود که در آن ها عمل جراحی کاتاراکت همراه با گذاشتن لنز داخل چشمی انجام شد و گروه دو شامل 19 بیمار بود که در آن ها عمل کاتاراکت ساده انجام پذیرفت. بیومتری شامل اندازه گیری قطر اتاق قدامی - خلفی با سونوگرافی A-scan و اندازه گیری متوسط قدرت قرنیه با کراتومتر دستی، قبل و سه ماه بعد از عمل جراحی کاتاراکت انجام شد و در نهایت با استفاده از t-test و paired t-test یافته ها مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: بعد از عمل قطر قدامی - خلفی و متوسط قدرت قرنیه کاهش یافت ولی قدرت لنز داخل چشمی (IOL) افزایش یافت. متوسط کاهش طول کره چشم و کراتومتری در گروه یک به ترتیب 0.1 میلی متر و 0.12 دیوپتر و در گروه دو 0.13 میلی متر و 0.16 دیوپتر بود و افزایش قدرت IOL در گروه یک 0.38 و در گروه دو 0.48 دیوپتر بود. در گروه دو میزان کوتاه شدن قطر قدامی - خلفی چشم و کم شدن قدرت قرنیه زیادتر بود ولی تغییرات کم دو متغیر فوق و در نهایت تغییرات کمتر روی قدرت لنز داخل چشمی و وضعیت انکساری چشم بعد از عمل از لحاظ آماری و بالینی، هیچ کدام با اهمیت نبود.نتیجه گیری: جراحی کاتاراکت با یا بدون پیوند عدسی، طول کره چشم و کراتومتری را تغییر نمی دهد و می توان از اندازه گیری های قبل از عمل به عنوان نتایج بعد از عمل استفاده کرد.

سابقه و هدف: ایجاد میدریاز در هنگام عمل جراحی کاتاراکت و گذاشتن لنز داخل چشمی از اهمیت خاصی برخوردار است. تحقیق حاضر با توجه به گزارش موارد موفق اثر اپی نفرین داخل چشمی در این خصوص و نگرانی از عوارض آن و به منظور تعیین اثرات سیستمیک اپی نفرین داخل چشمی با غلظت یک میلیونیم بر روی وضعیت همودینامیک بیماران حین جراحی کاتاراکت به روش بلوک رتروبولبر طی سال های 1377-78 در بیمارستان فارابی انجام پذیرفت.مواد و روشها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد از درمان انجام پذیرفت. همه بیمارانی که برای جراحی کاتاراکت به بیمارستان فارابی مراجعه کرده بودند به جز مواردی که اندیکاسیون بی حسی موضعی نداشتند مورد بررسی و جراحی قرار گرفتند. بیماری های زمینه ای بیماران مانند فشار خون بالا، دیابت و آسم در صورت وجود تحت کنترل بود. برای شستشو و آسپیراسیون اتاق قدامی و سپس لنزگذاری، از انفوزیون اپی نفرین با غلظت یک میلیونیم استفاده شد. فشار خون و تعداد ضربان قلب بیمار قبل از عمل، در زمان بلوک رتروبولبر، در زمان برش ملتحمه به فواصل هر 5 دقیقه در طی عمل، پس از قطع سرم حاوی اپی نفرین، در 5 دقیق آخر عمل و در ریکاوری ثبت شد. ریتم قلب به وسیله الکتروکاردیوگرام کنترل می شد.یافته ها: تحقیق بر روی 65 بیمار با سن متوسط 65.6 ±9.97 سال انجام پذیرفت. انفوزیون اپی نفرین داخل چشمی بر روی فشار خون سیستولیک، دیاستولیک، فشار متوسط شریانی و ضربان قلب در هیچ کدام از مراحل عمل جراحی تغییر معنی داری ایجاد نکرد یا تغییرات ناچیز به وجود آمده از نظر آماری و بالینی معنی دار نبودند. بیشترین افزایش در شاخص ها به هنگام بلوک و در 5 دقیقه آخر عمل مشاهده گردید که هیچ کدام معنی دار نبودند.نتیجه گیری: استفاده از انفوزیون اپی نفرین با غلظت یک میلیونیم در داخل چشم به منظور ایجاد و حفظ میدریاز در طی جراحی کاتاراکت، باعث بروز اثرات سیستمیک نخواهد شد. برای تعیین غلظت مجاز اپی نفرین و این که آیا تجویز آن موجب هیپوکالمی می شود یا خیر، تحقیق دیگری توصیه می گردد.

سابقه و هدف: خون ریزی سوپراکوروئیدال (SCH) یک عارضه جدی در کلیه اعمال جراحی داخل چشمی است. با توجه به گزارش های محدود در مورد شیوع آن و عوامل مرتبط با آن، تحقیق حاضر به منظور تعیین شیوع و مشخص کردن عوامل خطرساز بروز عارضه خون ریزی سوپراکوروییدال حین عمل اسکلرال باکلینگ (SB) بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول طی سال های 1368-77 انجام پذیرفت.مواد و روش ها: این تحقیق به صورت مطالعه داده های موجود انجام پذیرفت. پرونده کلیه بیمارانی که تحت عمل scleral buckling (SB) قرار گرفته بودند و دارای معیار تشخیص suprachoroidal hemorrhage (SCH) به علاوه داده های کامل از نظر عوامل مرتبط بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. شیوع عارضه در نمونه ها تعیین و ارتباط عوامل جنس، سن، دیابت، هیپرتانسیون، بیماریی های خون ریزی دهنده، CVA، (Ischemic Heart Disease) IHD، COPD، داروهای مختل کننده سیستم انعقادی، بیماری های چشمی (یووییت و گلوکوم)، سابقه جراحی قبلی چشم، وضعیت لنز، نوع بی هوشی، وسعت باکلینگ، قرار دادن اسفنج یا باند، وسعت RD (Retinal Detachment)، IOP قبل از عمل و تزریق داخل چشمی )هوا، BSS، C3F8، (SF6 با بروز SCH مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: طی بررسی پرونده 389 بیمار مربوط به 405 چشم مبتلا به RD که تحت عمل SB قرار گرفته بودند، 11 چشم از 11 بیمار 4) زن و 7 مرد( دچار عارضه SCH شده بودند )شیوع 2.7 درصد(. یک بیمار دوبار در دو جراحی جداگانه در همان چشم دچار SCH شده بود. عوامل خطرساز مهم در بروز این عارضه، نزدیک بینی و سابقه قبلی SCH بودند.نتیجه گیری: لازم است عمل SB در بیمارانی که نزدیک بینی و یا سابقه بروز خون ریزی سوپراکوروییدال در چشم تحت عمل دارند با احتیاط ویژه صورت پذیرد.

سابقه و هدف: این مطالعه به منظور تعیین انواع عوارض بافت نرم ناشی از کاشت هیدروکسی آپاتیت، نوع برخورد درمانی مناسب و میزان بهبود این عوارض در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1377-78 انجام پذیرفت.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی بر روی 40 بیمار دارای عوارض مختلف کاشت هیدروکسی آپاتیت انجام پذیرفت. هر بیمار بر اساس نوع عارضه در یکی از گروه های چهارگانه درمانی قرار گرفت و برخورد درمانی مناسب به کار گرفته شد. عوارض و گروه درمانی براساس ترشح، هیپرتروفی ملتحمه و تنون، نمایان شدن هیدروکسی و نمایان شدن هیدروکسی همراه با ترشح طبقه بندی شدند و بیماران در هر گروه درمانی تا بهبود کامل و یا عدم پاسخ به درمان تحت نظر بودند. نقش عوامل مختلف در میزان بهبود با آماره های مختلف مورد قضاوت آماری قرار گرفت. در این مطالعه برای اولین بار از بتادین به عنوان یک محلول ضد باکتری در درمان عفونت استفاده شد.یافته ها: از 40 بیمار مورد بررسی، 23 نفر مرد 57.5) درصد( و 17 نفر زن 42.5) درصد( با میانگین سنی 24.9± 8.2 سال بودند. بیشترین علت تخلیه چشم، صدمات ناشی از تروما بود. تخلیه چشم در اکثر بیماران به روش enucleation انجام شده بود. شایع ترین عارضه، وجود ترشح همراه با نمایان شدن هیدروکسی بود. در 70 درصد بیماران عفونت (ترشح و کشت مثبت) وجود داشت و شایع ترین ارگانیسم 39.2) درصد( استافیلوکوک طلایی بود. بیشترین میزان بهبود 100) درصد( در گروه بیماران دارای عارضه هیپرتروفی ملتحمه و تنون و کم ترین میزان بهبود 56.2) درصد( در گروه دارای عارضه نمایان شدن هیدروکسی همراه با ترشح بوده است. در کل در 31 مورد 77.5) درصد( بهبود و در 9 مورد 22.5) درصد( عدم بهبود وجود داشت.نتیجه گیری: تشخیص درست و به موقع و درمان مناسب عوارض ناشی از کاشت هیدروکسی آپاتیت موجب کاهش میزان تخلیه هیدروکسی ناشی از عدم پاسخ به درمان می گردد. علی رغم عوارض ذکر شده، کاشت هیدروکسی آپاتیت به عنوان ایمپلانت یکی از موثرترین، بهترین و متداول ترین اعمال جراحی در موارد anophthalmic socket می باشد.

سابقه و هدف: نیاز به آگاهی چشم پزشکان از برشی متناسب با نیاز بیماران برای رسیدن به دید بهتر و چشمی آرام پس از عمل کاتاراکت منجر به نگارش این مقاله مروری شد.روش کار: به منظور نگارش مقاله مروری حاضر، از میان 311 مقاله معتبری که از سال های 1966 تا 2000 میلادی با واژه کلیدی incision cataract surgery از مدلاین استخراج شدند، مقالاتی که به مسایل خاص و مهمی نظیر آستیگماتیسم، هایفما و عفونت بعد از عمل پرداخته بودند انتخاب شدند و به همراه مقالات و دیگر منابع موجود مطالعه، نقد و خلاصه برداری شدند و با مطالعات و تجربیات مولف مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها و بحث: برش ایده آل در عمل کاتاراکت علاوه بر قدرت نسبی خوب در جلوگیری از نشت مواد به بیرون از چشم باید کم ترین آستیگماتیسم القایی و امکان هایفما (خون ریزی درون اتاق قدامی) را داشته باشد و نیاز به درستکاری پس از عمل و امکان عفونت زخم حداقل باشد. در ارزیابی انجام شده بر روی برش های مختلف عمل کاتاراکت مشخص شد که برش های سه مرحله ای تونلی شکل می توانند فشارهای درون چشمی بالاتر از 400 میلی متر جیوه را بدون نشت مایع به بیرون تحمل کنند در حالی که برش های معمول ناحیه لیمب در فشارهای بسیار پایین تر دچار نشت مایع و حتی پرولاپس عنبیه به بیرون می شوند. با آنالیز شکل برش ها مشخص شد که با تغییر محل و شکل برش اولیه خارجی از وضعیت موازی لیمب به شکل مستقیم یا به شکل کمانی برخلاف انحنای لیمب بر روی اسکلرا، منجر به برش های ثابت تر و آستیگماتیسم القایی کم تر می گردد. قسمت داخلی برش یعنی محل گذشتن از قرنیه به درون اتاق قدامی مستقیما با پایداری وضعیت قرنیه مرتبط است و این پایداری را می توان با تغییر بخیه ها از رادیال به افقی و ترجیحا نزدیک به دهانه درونی برش تثبیت کرد که در برش های self sealing دهانه درونی برش با ازدیاد فشار درون چشم در جای خود بسته می شود. امکان خون ریزی درون اتاق قدامی نیز با استفاده از روش self sealing و یا با به کار بردن بخیه های افقی نزدیک دهانه داخلی کم تر می شود.نتیجه گیری و توصیه ها: برش های self sealing قرنیه یا اسکلرا، یک برش سه مرحله ای با قدرت نسبی خوب و کم ترین آستیگماتیسم القایی و بدون هایفما است، بعد از عمل نیاز به دست کاری برش نیست و چشم بیمار آرام و کم درد است.

سابقه و هدف: سندرم نکروز حاد شبکیه یک بیماری عفونی شبکیه است که براساس علایم بالینی تشخیص داده می شود. با توجه به اهمیت تشخیص و درمان به موقع، یک مورد که در بهار سال 1379 به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرده بود معرفی می گردد.معرفی بیمار: مرد 35 ساله ای با کاهش دید هر دو چشم به فاصله دو هفته و سابقه علایم عفونی با تشخیص آنسفالیت هرپسی ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس تحت درمان قرار گرفت. با توجه به سابقه و تاریخچه و یافته های بالینی به ویژه از دست دادن دید و کدروت شدید ویتره، بیمار با تشخیص پان یووییت دوطرفه و احتمال نکروز حاد دو طرفه شبکیه تحت عمل ویترکتومی چشم چپ قرار گرفت. یک ماه بعد از عمل دید چشم چپ در حد تشخیص حرکت دست بود. دید چشم راست در حد درک نور ضعیف و فاقد درک جهت نور بود ولی تحت عمل جراحی قرار نگرفت.نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج بینایی حاصل از درمان در مبتلایان به سندرم نکروز حاد شبکیه نامطلوب است بنابراین تشخیص و درمان زودهنگام آن در بیماران مبتلا به آنسفالیت یا مننژیت را توصیه می نماید.