بینا
سال:1397 | دوره:23 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

هدف: بررسی نقش تزریق هم زمان داخل زجاجیه فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و بواسیزوماب برای درمان بیماری های عروقی شبکیه. روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر و مداخله ای، 19 چشم از 19 بیمار مبتلا به بیماری های عروقی شبکیه شامل ادم ماکولای دیابتی، خون ریزی داخل زجاجیه در اثر دیابت، انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و دژنراسیون ماکولا تحت تزریق هم زمان داخل زجاجیه 50 میکروگرم TPA و 1/25 میلی گرم بواسیزوماب قرار گرفتند. اندازه گیری حدت بینایی، B Scan وOCT برای بیماران قبل و یک ماه بعد از تزریق صورت گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 56/8 سال بود. هشت بیمار (42/1 درصد) مرد و 11 بیمار (57/9 درصد) زن بودند. هفده چشم فاکیک (89/4 درصد) و 2 چشم سودوفاکیک (10/6 درصد) بودند. میزان بروز جداشدگی خلفی زجاجیه برای بیماران با بیماری های عروقی شبکیه 57/8 درصد (11 از 19) بود. یک ماه پس از تزریق، حدت بینایی بیماران به طور معناداری افزایش (0/005P=) و ضخامت مرکز ماکولا کاهش یافت (0/013P=). کاهش ضخامت مرکز ماکولا در چشم های PVD مثبت به طور معناداری بیش تر از چشم های PVD منفی بود (0/014P=). نتیجه گیری: در بیماری های عروقی شبکیه، تزریق هم زمان داخل زجاجیه بواسیزوماب و فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی به طور معناداری با افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت مرکز ماکولا و ایجاد جداشدگی خلفی زجاجیه همراه بود.

هدف: ارزیابی تاثیر بواسیزوماب داخل زجاجیه برای درمان type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I. روش پژوهش: نوزادان مبتلا به type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I (ROP Zone I، هر مرحله ای از ROP همراه با plus disease و یا Zone I ROP، stage III ROP بدون Plus disease) در این مطالعه آینده نگر وارد شدند. بواسیزوماب داخل زجاجیه ای به میزان ml 0/025 / mg 0/625 با بی حسی موضعی تزریق گردید. بیماران تا 4 هفته به فواصل هر یک هفته و بعد از آن هر دو هفته یک بار تا هفته 90 بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری، معاینه شدند. یافته ها: هفتاد چشم از 35 بیمار با type I رتینوپاتی نوزادان نارس در Zone I برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در سن 90 هفتگی بعد از آخرین قاعدگی پیش از بارداری در 82/9 درصد از بیماران، رتینوپاتی با یک بار تزریق پس رفت کرد و رگ زایی کامل یا نزدیک به کامل در قسمت های محیطی شبکیه اتفاق افتاد و در 2/92 درصد از بیماران بعد از دو بار تزریق پس رفت رتینوپاتی حاصل شد. در 5 چشم (7/1 درصد) رتینوپاتی تا مرحله B 4 و یا مرحله 5 بیماری پیش رفت کرد به طوری که به درمان جراحی نیاز شد. عوارض مهم بعد از تزریق از قبیل اندوفتالمیت، کاتاراکت و خون ریزی زجاجیه در هیچ یک از بیماران دیده نشد. نتیجه گیری: تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه روش موثری در درمان بیماران با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس می باشد. اما در بعضی از موارد، ممکن است بیماری تا مراحل بالاتر پیش رفت کرده و نیاز به جراحی وجود داشته باشد. کنترل دقیق برای تشخیص برگشت بیماری و یا پیش رفت آن ضروری است. احتمال دارد چشم های با Zone I رتینوپاتی نوزادان نارس پایدار با وجود تزریق بواسیزوماب داخل زجاجیه به مراحل پیش رفته تر وارد شوند و ممکن است درمان مجدد ضروری باشد.

هدف: بررسی تثبیت طولانی مدت عیب انکساری سابژکتیو بعد از پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه ( DALK ) در بیماران مبتلا به قوزقرنیه. روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 73 چشم از 69 بیمار مبتلا به قوزقرنیه که بعد از عمل DALK و پیوند شفاف (Clear graft) حداقل 12 ماه از کشیدن تمام بخیه ها گذشته بود، مورد بررسی قرار گرفتند. حدت بینایی دور اصلاح شده (CDVA)، رفراکشن معادل کروی، آستیگماتیسم و اجزای برداری آستیگماتیسم (45J و 0J) در زمان های مختلف بعد از برداشتن تمام بخیه ها اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی بیماران در شروع پیوند قرنیه، 8/3± 28/3 سال بود. طی دوره پی گیری، تغییر واضحی در حدت بینایی دور اصلاح شده (CDVA) مشاهده نشد. رفراکشن معادل کروی یک و سه ماه بعد از برداشتن کامل بخیه ها به ترتیب معادل 3/41± 3/18-دیوپتر و 26/4± 29/4-دیوپتر بود که به طور قابل توجهی با اندازه گیری در آخرین معاینه (3/75± 4/70-دیوپتر) متفاوت بود. این مقادیر اندازه گیری شده 6 ماه پس از برداشتن تمام بخیه ها به تثبیت رسید. میزان آستیگمات رفراکتیو و اجزای برداری آن (45J و 0J) با گذشت زمان بعد از برداشتن تمام بخیه ها تغییر نکرد. نتیجه گیری: میزان عیب انکساری 6 ماه بعد از برداشتن تمام بخیه ها در پیوند لایه عمیق قدامی (DALK) به تثبیت می رسد. توصیه می گردد هرگونه اقدام جراحی انکساری بعد از گذشت این زمان و تثبیت عیب انکساری بعد از پیوند DALK انجام شود.

هدف: بررسی تغییرات ابیراهی های رده بالای چشمی (HOAs) بعد از استفاده از ICL و TICL در چشم های نزدیک بین و نزدیک بین با آستیگمات بالا. روش پژوهش: در این مطالعه ی مجموعه موارد از نوع مداخله ای آینده نگر، 33 چشم از 18 بیمار مورد بررسی قرار گرفت. معادل کروی (SE) بیماران بین 6-تا 21/9-دیوپتر و میزان آستیگماتیسم بین 0/5-تا 4/75-دیوپتر بود. کلیه بیماران قبل از جراحی، روز پنجم و ماه های دوم و ششم بعد از جراحی از نظر دید اصلاح نشده (UCVA)، بهترین دید اصلاح شده (BCVA) و عوارض جراحی بررسی شدند. ابیراهی های رده بالای چشمی نیز با ابرومتری بر پایه اصول Hartmann-Shack ارزیابی گردید. یافته ها: شش ماه پس از عمل جراحی، 40 درصد از بیماران دید اصلاح نشده 20/20 داشتند و در 66/7 درصد، بهترین دید اصلاح شده 20/20 بود. میانگین دفوکوس و آستیگماتیسم بیماران به ترتیب از 12/79-و 2/18 دیوپتر به 0/66-و 0/65 دیوپتر کاهش یافت. HOA های بررسی شده با مردمک 6 میلی متری، تغییر قابل توجهی نداشت و فقط از 0/162± 0/417 میکرون قبل از جراحی، به 0/119± 0/393 میکرون پس از جراحی رسید (0/45P=). ابیراهی کروی (400(Z به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافت (0/001P<). آستیگماتیسم ایجاد شده ناشی از عمل جراحی کم تر از 0/25 دیوپتر بود و در ابیراهی های کما و ترفویل، تغییری مشاهده نشد. در طول مدت بررسی، هیچ عارضه تهدیدکننده بینایی، رخ نداد. نتیجه گیری: کارگذاری ICL و TICL در اصلاح نزدیک بینی بالا همراه با آستیگماتیسم، بسیار موثر بوده و با وجود افزایش معنی دار ابیراهی کروی (400(Z، تغییر قابل ملاحظه ای در HOAها را در طول دوره 6 ماهه بررسی به دنبال نداشت.

هدف: بررسی میزان و عوامل آلودگی در لنز تماسی نرم پانسمانی (Bandage soft contact lens) استفاده شده در درمان نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه (Persistent corneal epithelial defect) و نیز ارزیابی متغیرهایی که در ایجاد خطر آلودگی در این لنزها تاثیرگذار هستند. روش پژوهش: در این مطالعه مقایسه ای آینده نگر، 57 چشم که به علت نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه تحت درمان با لنز تماسی پانسمانی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. این لنزها پس از بهبود نقص اپی تلیوم قرنیه و یا در مواردی که نیاز به تعویض بود، برداشته شده و بلافاصله به داخل لوله های استریل حاوی محیط مایع تیوگلیکولات غنی شده (Enriched thioglycolate liquid medium)، منتقل شدند. پس از مشخص شدن آلودگی این لنزها در محیط ذکر شده، میکروارگانیسم در محیط های مختلف جهت مشخص شدن نوع آن مورد کشت قرار گرفت. تست های حساسیت آنتی بیوتیکی و نیز تحلیل های تک متغیره (univariate analysis) جهت بررسی تاثیر متغیرهای مختلف در آلودگی لنزهای تماسی پانسمانی انجام شد. یافته ها: هفده مورد (29/8 درصد) از لنزهای پانسمانی آلوده بودند. شایع ترین عوامل بیماری زا شامل استافیلوکوک اپیدرمیدیس در 10 مورد، انتروباکترکلوآکا (Enterobacter cloacae ) در 3 مورد، استافیلوکوک اورئوس در یک مورد، استرپتوکوک ویریدنس در یک مورد، Alcaligenes SPP در یک مورد و آلودگی هم زمان انتروباکتر کلوآکا و کاندیدا در یک مورد مشاهده گردید. کراتیت عفونی در هیچ موردی یافت نشد. ارتباط بین آلودگی لنزهای تماسی و متغیرهای بررسی شده از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: تعداد قابل توجهی از لنزهای تماسی پانسمانی که در درمان نقص پایدار اپی تلیوم قرنیه استفاده شدند دارای کشت مثبت از نظر باکتری های هوازی بودند، هرچند که در موارد بررسی شده هیچ مورد از کراتیت عفونی مشاهده نشد. این آلودگی به متغیرهای مختلف از جمله طول مدت استفاده از لنز بستگی نداشت.

هدف: تعیین نوع پاتولوژی ناخنک در جراحی های انجام شده در بیمارستان شفای کرمان. روش پژوهش: این مطالعه به روش مقطعی و توصیفی-تحلیلی در کلیه افرادی که از فروردین ماه 1390 تا شهریور ماه 1391 در بیمارستان شفای کرمان تحت عمل جراحی ناخنک قرار گرفته بودند (111 نفر) صورت گرفت. اطلاعات زمینه ای شامل سن و جنس، یافته های بالینی شامل سمت چشم درگیر ناخنک و pingecula در چشم مقابل، محل ناخنک، میزان پیش رفت ناخنک به طرف مرکز قرنیه و وسعت ضایعه در ناحیه لیمبوس، قطر مردمک، نوع پاتولوژی درجه بندی (Grading) بیماری همراه و تکنیک جراحی و یافته های پاتولوژی نمونه ها در فهرست ثبت اطلاعات درج گردید. در نهایت کلیه داده های جمع آوری شده مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: در 54 درصد از افراد، چشم راست درگیر بود. در بررسی چشم مقابل، 50 درصد از افراد دارای ناخنک و 40 درصد دارای پینگاکولا بودند. کاهش دید، بیش ترین علت مراجعه (79 درصد) بود و ناخنک در 94 درصد افراد در سمت نازال دیده شد. میانگین پیشرفت ضایعه، وسعت ضایعه و قطر قرنیه به ترتیب 3/9، 6/1 و 11 میلی متر بود. در 6 نفر پاتولوژی های squamous cell carcinoma (SCC)، Carcinoma insitu و CIN دیده شد. شصت و چهار درصد افراد در رده سنی بیش از 50 سال و 53 درصد مبتلایان زن بودند اما از نظر سن و جنس تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. در افراد مبتلا به ناخنک درجه یک، پاتولوژی با تمایل بدخیمی وجود نداشت. در افراد مبتلا به درجه دو در آسیب شناسی (Grade)، بیش ترین نوع Carcinoma insitu و در افراد مبتلا به درجه سه، از نوع SCC بود. شصت درصد افراد با روش conj flap و40 درصد افراد با روش Bare Sclera تحت عمل جراحی ناخنک قرار گرفتند. نتیجه گیری: با توجه به مشاهده تعدادی از موارد بدخیمی Carcinoma insitu و SCC در بیماران با تشخیص بالینی ناخنک در بررسی آسیب شناسی، توصیه می شود کلیه موارد ناخنک برداشته شده از نظر آسیب شناسی مورد بررسی قرار گیرند.

اپتیکال کوهرنس توموگرافی آنژیوگرافی (OCTA) یک روش تصویربرداری نوین است که امکان تصویربرداری از عروق شبکیه و سرعصب بینایی را فراهم می کند. این تصویربرداری با کیفیت تصویر خوب و سرعت بالا، نیازی به تزریق ماده حاجب ندارد و تکرارپذیر می باشد و در بررسی بسیاری از بیماری های شبکیه و عصب بینایی کاربرد دارد. در این مقاله به بررسی اصول این فن آوری و کاربرد آن در زمینه تشخیص گلوکوم می پردازیم.

کموزیس پایدار ملتحمه به دنبال جراحی بلفاروپلاستی پلک های فوقانی، عارضه ای ناشایع است که درمان موارد مزمن و مقاوم آن چالش برانگیز می باشد. در این مقاله یک مورد از این عارضه در چشم راست یک خانم جوان که به دنبال جراحی بلفاروپلاستی جهت زیبایی ایجاد شده بود، معرفی شده و شیوه ای موفق و نوین در درمان با استفاده از کوتر دستی با نوک ظریف ارایه می گردد.