مجله دامپزشکی ایران (دانشگاه شهید چمران اهواز)
سال:1399 | دوره:16 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

باکتری باسیلوس کوآگولانس به عنوان یک پروبیوتیک اسپوردار مقاوم به شرایط محیطی و دستگاه گوارش معرفی شده است. توانایی تشکیل اسپور این پروبیوتیک را در برابر استرس های تکنولوژیکی در فرآیند تولید و نگهداری مقاوم می سازد. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر باکتری باسیلوس کواگولانس (باسیلاک® ) به صورت افزودنی جیره ی غذایی گاو بر روی سطح تولید، ماده ی خشک، درصد چربی، پروتئین خام، کازئین، پروتئین سرم و نیز بار میکروبی و تعداد سلول های سوماتیک شیر به عنوان شاخص های اقتصادی و بهداشتی شیر بوده است. این مطالعه بر روی 33 رأس گاو شیری نژاد هلشتاین در دو گروه شاهد (16 رأس) و آزمایش (17 رأس) صورت گرفت. پروبیوتیک، روزانه به مدت 63 روز به میزان 2 گرم به ازاء هر گاو به غذا اضافه شد و هر 21 روز، در سه نوبت از شیرگاوها نمونه گیری به عمل آمد. افزودن پروبیوتیک باسیلوس کواگولانس بر میزان تولید، ماده ی خشک، چربی، لاکتوز، پروتئین سرم شیر، تعداد سلول های سوماتیک و بار میکروبی شیر تأثیری نداشت، اما سطح پروتئین و کازئین شیر در گروه آزمایش با مصرف این پروبیوتیک روندی افزایشی نشان داد. در روزهای 42 و 63 مطالعه سطح پروتئین در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد بیش تر بود. سطح کازئین نیز در گروه آزمایش در روزهای 42 و 63 بیش تر بود. استفاده از پروبیوتیک باسیلوس کوآگوانس می تواند به عنوان یک عامل افزایش دهنده ی فاکتورهای کیفی شیر و بهبود کیفیت فرآورده های لبنی سودمند باشد.

امروزه به دلایل مختلف استفاده از اسانس گیاهان دارویی به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک ها در جیره گسترش یافته است که افزایش کارایی استفاده از اسانس ها می تواند استفاده را توسعه بیش تر بدهد. این آزمایش به منظور بررسی اسانس آویشن خالص و محافظت شده با مواد بیولوژیک بر برخی مؤلفه های بافت شناختی دستگاه گوارش و هماتولوژی در جوجه های گوشتی صورت گرفت. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با تعداد 192 جوجه ی گوشتی سویه ی راس 308 در 4 تیمار، 4 تکرار و 12 جوجه ی گوشتی در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره ی پایه بدون افزودنی (کنترل)، 2) جیره ی پایه دارای 2/0 گرم در کیلوگرم اسانس آویشن، 3) جیره ی پایه دارای 2/0 گرم در کیلوگرم اسانس آویشن محافظت شده با مواد بیولوژیک، 4) جیره ی پایه دارای 1/0 گرم در کیلوگرم اسانس آویشن محافظت شده با مواد بیولوژیک بودند. مؤلفه ی طول ویلی در دئودنوم روده ی جوجه های گوشتی بدین صورت بود که تمامی تیمارها نسبت به تیمار شاهد دارای تفاوت معنی دار بودند. همچنین نسبت طول ویلی به عمق کریپت دئودنوم بین تیمار های حاوی افزودنی نسبت به تیمار شاهد دارای تفاوت معنی دار بودند. نسبت طول ویلی به عمق کریپت ژژنوم روده ی جوجه های گوشتی در تیمار حاوی 1/0 گرم در کیلوگرم اسانس آویشن محافظت شده دارای تأثیری برابر با تیمار 2/0 گرم در کیلوگرم خالص آویشن بود و با تیمار شاهد دارای تفاوت معنی دار بودند. درصد لنفوسیت، هتروفیل، مونوسیت، ائوزینوفیل و بازوفیل بین تیمارهای آزمایشی دارای اختلاف معنی داری نشد. نسبت هتروفیل به لنفوسیت نیز با عدم معنی داری همراه بود. در مجموع می توان بیان داشت که بهبود در وضعیت صفات هیستومورفولوژیک تحت تأثیر تیمار آزمایشی 1/0 گرم در کیلوگرم نسبت به تیمار شاهد مشاهده شد و محافظت کردن اسانس آویشن می تواند منجر به بهبود صفات بافت شناسی شده و بازدهی استفاده از اسانس های گیاهی را در جیره بهبود دهد.

این پژوهش به منظور بررسی اثرات پودر دانه ی گشنیز و آلفا-توکوفریل استات بر پاسخ سیستم ایمنی، شاخص های آنتی اکسیدانی و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 240 قطعه جوجه ی گوشتی یک روزه سویه ی کاب 500 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، سه تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار توزیع و تا سن 42 روزگی نگهداری شدند. تیمارها شامل، تغذیه شده با جیره ی پایه بدون افزودنی (کنترل منفی)، جیره ی پایه حاوی 250 میلی گرم در کیلوگرم آلفا-توکوفریل استات (کنترل مثبت) و جیره های پایه حاوی 3/0 و 6/0 درصد پودر دانه ی گشنیز بودند. در سنین 35 و 42 روزگی، دو پرنده از هر تیمار انتخاب شدند و از نظر پاسخ سیستم ایمنی همورال مورد ارزیابی قرار گرفتند. میزان مالون دی آلدئید (MDA)، آنزیم های آنتی اکسیدانی پلاسما، تری گلیسیرید، کلسترول، HDL، LDL و VLDL در 42 روزگی اندازه گیری شدند. عیار آنتی بادی تام و ایمنوگلوبولین M در پاسخ اولیه به تزریق SRBC در تیمارهایی که دانه ی گشنیز و آلفا-توکوفریل استات مصرف کرده بودند نسبت به گروه کنترل منفی بالاتر بود اما در پاسخ ثانویه تفاوت معنی داری در بین گروه ها مشاهده نشد. استفاده از پودر دانه ی گشنیز منجر به افزایش معنی دار فعالیت آنزیم-های آنتی اکسیدانی سوپراکسیددیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز و کاهش مالون دی آلدئید پلاسمای خون جوجه های گوشتی شد. مقدار تری گلیسرید و کلسترول سرم خون در گروه های تغذیه شده با پودر دانه ی گشنیز و آلفا-توکوفریل استات به طور معنی داری کم تر از گروه کنترل منفی بود. نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از سطوح 3/0 و 6/0 درصد دانه ی گشنیز در جیره ی جوجه ی گوشتی سبب تقویت سیستم ایمنی، کاهش اکسیداسیون و تعادل فراسنجه های خونی می شود.

به منظور بررسی تأثیر دزهای گوناگون eCG بر عملکرد تولیدمثلی بزهای بومی استان کهگیلویه و بویراحمد، از 75 رأس بز (3-2 ساله و میانگین وزنی 9/1± 46) در اواخر فصل تابستان (آزمایش اول) و 75 رأس بز (4-3 ساله و میانگین وزنی 6/2± 45) در اوایل فصل بهار (آزمایش دوم) استفاده شد. چرخه فحلی بزها با استفاده از اسفنج های پروژسترون دار در یک دوره 18روزه همزمان شد. در هر آزمایش یک روز قبل از برداشت اسفنج، به گروه های آزمایشی به ترتیب 300، 400، 500 و 600 واحد بین المللی eCG، تزریق و یک گروه به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که در فصل تابستان، گروه های دریافت کننده ی 500 و 600 واحد بین المللی eCG و گروه شاهد بزغاله زایی کم تری نسبت به بقیه ی گروه ها داشتند. میزان فکاندیتی در تیمارهای دریافت کننده ی 400 و 500 واحد بین المللی eCG (به ترتیب 2/1 و 13/1)، نسبت به سایر گروه ها بیش تر بود. نتایج در فصل بهار نشان داد که دزهای بیش از 300 واحد بین المللی eCG، سبب شد همه ی بزها در مدت 42 ساعت فحل شوند و در گروه های دریافت کننده ی دزهای 500 و 600 واحد بین المللی eCG، نسبت به بقیه گروه ها، زمان آغاز فحلی به طور معنی داری زودتر بود. نتایج نشان داد که درصد سه قلوزایی با افزایش دز eCG تا سطح 500 واحد، افزایش پیدا کرد و اختلاف میزان فکاندیتی و پرولیفیکیسی بین گروه های مختلف تیماری تمایل به معنی داری داشت و این فراسنجه ها در گروه دریافت کننده ی 500 واحد بین المللی eCG، نسبت به سایر گروه های تیماری، بیش تر بود. نتایج این مطالعه به طور کلی نشان داد که در اواخر تابستان و اوایل بهار به ترتیب دزهای 400 و 500 واحد بین المللی eCG، بیش ترین تأثیر را در افزایش نرخ آبستنی، نرخ دوقلوزایی و میزان فکاندیتی در بزهای بومی داشت.

بیماری اسهال ویروسی گاو یکی از عوامل ویروسی ایجاد ورم پستان در گاو و بروز خسارات اقتصادی در گله می باشد. این ویروس با آسیب به سرپستانک، مجاری پاپیلاری و سرکوب سیستم ایمنی می تواند سبب حساسیت بیش تر برای ابتلا به موارد ورم پستان باکتریایی شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط بین تعداد سلول های سوماتیک و میزان آلودگی به ویروس اسهال ویروسی گاوی در مخزن شیر گله های شیری شهرستان سمنان می باشد. برای انجام این مطالعه از مخزن ذخیره ی شیر 40 گله گاو شیری هلشتاین در شهرستان سمنان نمونه برداری صورت گرفت. جهت تأیید وجود ویروس اسهال ویروسی گاو در منبع ذخیره ی شیر از روش الایزا استفاده گردید. همچنین جهت شمارش سلول های سوماتیک شیر از دستگاه دلاوال و برای اندازه گیری درصد چربی و پروتئین به ترتیب از روش های ژربر و تیتراسیون فرمل استفاده گردید. تعداد سلول های سوماتیک مخزن ذخیره ی شیر در گله های اسهال ویروسی گاو منفی (103×96/57± 103×25/464) و اسهال ویروسی گاو مثبت (103×17/79± 103×08/618) اختلاف معنی داری نداشتند. همچنین درصد پروتئین، چربی و تعداد کل باکتری شیر در گله های مثبت و منفی اختلاف معنی داری نشان ندادند. در مجموع نتایج این تحقیق نشان داد که در منطقه ی مورد مطالعه ارتباط معنی داری بین تیتر آنتی بادی بیماری اسهال ویروسی گاو در مخزن شیر گله ها و تعداد سلول های سوماتیک مخزن ذخیره ی شیر و کیفیت آن وجو ندارد.

بروز پدیده ی مقاومت به آنتی بیوتیک ها در عوامل باکتریایی بیماری زا در پی مصرف بی رویه از یک سو و اهمیت به کار گیری آنتی-بیوتیک ها در همه گیری های همراه با شکست های سنگین اقتصادی از سویی دیگر، سبب شده است تا یافتن دوز بهینه ی بالینی اهمیت خاصی داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین دوزاژ بهینه ی بالینی آنتی بیوتیک به روش خوراکی در ماهیان قزل آلای رنگین کمان مبتلا به بیماری استرپتوکوکوزیس/ لاکتوکوکوزیس و همچنین ردیابی باقیمانده ی دارویی در کبد و ماهیچه ی آن ها انجام شد. بدین منظور، نخست میانه ی دوز کشنده (LD50) باکتری های استرپتوکوکوس اینیایی و لاکتوکوکوس گارویه برای ماهیان به کمک ثبت تلفات روزانه و محاسبه رگرسیون پروبیت به دست آمد. این دوزها برای آزمایش تعیین میانه ی دوز مؤثر (ED50) در گروه های کنترل و تحت درمان خوراکی با دوزاژهای mg/kg-1 BW 5، 10، 20 و 40 فلورفنیکل به مدت 10 روز متوالی به کار گرفته شدند. 1، 5 و 10 روز پس از دوره ی درمانی، از کبد و ماهیچه ی ماهیان نمونه برداری شده و پس از مراحل آماده سازی و تهیه ی استانداردها، سنجش غلظت باقیمانده ی دارویی از طریق کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) انجام شد. مقادیر ED50 فلورفنیکل خوراکی برای L. garvieae و S. iniae به ترتیب برابر با mg/kg BW 52/14 و 49/15 به مدت 10 روز متوالی به دست آمد. بیشینه ی حد باقیمانده (MRL) در روز دهم نمونه برداری در کبد و ماهیچه به ترتیب µ g/g BW (064/0± )461/0 و (103/0± )622/0 و به طور معنی داری کم تر از مقدار مجاز استاندارد آژانس اروپایی ارزیابی محصولات دارویی بود. دوزاژ بهینه ی بالینی فلورفنیکل در ماهیان مبتلا به این بیماری معادل میانگین میانه ی دوز مؤثر دارو برابر با mg/kg BW 15 برای 10 روز متوالی شناخته شده است که پس از به کارگیری این دوزاژ حداقل 10 روز زمان لازم است تا مصرف کننده بتواند از این ماهیان استفاده خوراکی کند.

اندومتریت عفونی در مادیان ناشی از مایکوپلاسما اکوئی جنیتالیوم باعث کم باروری، ناباروری، سقط، کاهش کره زایی و ضرر اقتصادی در صنعت پرورش اسب می شود. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع و آلودگی مادیان ها به مایکوپلاسما اکوئی جنیتالیوم در اطراف تهران بود. در این مطالعه از 138 رأس مادیان به ظاهر سالم، به طور تصادفی در باشگاه های پرورش و نگهداری اسب، اسب های مستقر در مراکز تحقیقاتی اطراف تهران و مادیان های دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران در دو گروه آبستن و غیرآبستن نژادها و سنین مختلف نمونه برداری به عمل آمد. نمونه ها از دو ناحیه ی گودی و سینوس کلیتورال (138 نمونه) و واژینال (138 مورد) با استفاده از سوآب استریل تهیه گردید سپس در محیط انتقالی و در کنار یخ به آزمایشگاه میکروب شناسی حمل شدند. موارد تهیه شده، در محیط PPLO آگار و براث کشت داده شدند. از تعداد 276 نمونه ی اخذ شده، تعداد 7 نمونه از 5 رأس (62/3 درصد) مادیان دارای کلونی مایکوپلاسما اکویی جنیتالیوم بود و 23 (6/16 درصد) رأس از کل نمونه ها مشکوک بودند که با آزمون های مولکولی تأیید تشخیص داده شدند. مادیان های 2> سال، فاقد آلودگی بوده و سن دام های آلوده بین 2 الی 20 سال بود. دام های غیرآبستن آلوده به مایکوپلاسما اکویی جنیتالیوم بودند و دام های آبستن فاقد هرگونه آلودگی می باشند. فقط 2 (44/1 درصد) رأس از مادیان های دارای آلودگی از ناحیه ی کلیتورال و واژینال بودند. چهار (89/2 درصد) رأس از مادیان ها دارای سابقه ی تلقیح بوده که 3 (03/3 درصد) رأس از آن ها دارای تلقیح طبیعی بودند. سه (17/2 درصد) رأس از دام های آلوده از اسب های نژاد تروبرد بودند. کلیه ی اسب های آلوده، به منظور سوارکاری استفاده می شدند. نتیجه گرفته می شود که تعدادی از مادیان های به ظاهر سالم غیرآبستن باشگاه های سوارکاری اطراف تهران که دارای سابقه ی جفت گیری بودند، آلوده به مایکوپلاسما اکویی جنیتالیوم بودند.

گیاهان دارویی پونه و آویشن از گیاهان موثر بر عملکرد و سیستم ایمنی طیور هستند. این آزمایش جهت بررسی تاثیر مصرف سطوح مختلف صفر، 25/0، 5/0 و 1 درصد مخلوط گیاهان پونه و آویشن (به نسبت مساوی) بر عملکرد، اندامهای داخلی، خصوصیات لاشه و سیستم ایمنی بلدرچین های ژاپنی انجام گرفت. روش کار: برای این منظور از 200 قطعه بلدرچین ژاپنی 14 روزه در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار برای هر یک (10قطعه جوجه در هر تکرار) استفاده شد. مصرف مخلوط پونه و آویشن تأثیر معنی داری بر افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک در هفته های مختلف و کل دوره بلدرچین های ژاپنی نداشت (05/0 P>). وزن طحال تحت تاثیر همه سطوح مخلوط گیاهی به طور معنی داری افزایش یافت و بیشترین افزایش مربوط به پرندگان تغذیه شده با 1 درصد مخلوط پونه و آویشن بود (05/0 P<). ازدیاد حساسیت تاخیری (ایمنی سلولی) تحت تاثیر سطوح مخلوط گیاهان آویشن و پونه به طور معنی داری کاهش یافت و با افزایش سطح مخلوط گیاهی، کاهش بیشتری برای این پارامتر مشاهده گردید (05/0P<). مصرف سطوح 5/0 و 1 درصد مخلوط آویشن و پونه منجر به افزایش تیتر پادتن در مقایسه با سطح پایین مخلوط گیاهی و تیمار شاهد گردید (05/0P<). مصرف همه سطوح مخلوط گیاهی باعث مقادیر بالاتر تکثیر لنفوسیتی و انفجار تنفسی در مقایسه با تیمار شاهد گردید (05/0P<). به طور کلی، مصرف سطوح 5/0 و 1 درصد مخلوط پودر آویشن و پونه در بلدرچین های ژاپنی موجب افزایش تیتر پادتن علیه پادگن گلبول قرمز گوسفند، تکثیر لنفوسیتی، قابلیت انفجار تنفسی و کاهش ازدیاد حساسیت تاخیری می گردد.

این تحقیق جهت بررسی خصوصیات تخمیری شکمبه و تغییرات هیستومورفومتری شکمبه و شیردان، ناشی از افزودن اوره آهسته رهش و ملاس به جیره ی غذایی گوسفندان پرواری انجام شد. پژوهش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار شامل شاهد، دو منبع نیتروژن غیر پروتیینی اوره ی معمولی (6/1 درصد) و اوره ی آهسته رهش (8/1 درصد) با و بدون ملاس (صفر و 20 درصد) و 7 تکرار با استفاده از 35 رأس بره ی نر نژاد عربی، به مدت 105 روز انجام شد. جیره های مورد استفاده شامل 70 درصد کنسانتره و 30 درصد علوفه بودند. در مقایسه با جیره ی شاهد، استفاده از اوره ی آهسته رهش باعث کاهش غلظت استات شد. افزودن ملاس به جیره موجب افزایش غلظت بوتیرات و کل اسیدهای چرب فرار شکمبه نسبت به جیره ی شاهد شد. در جیره ی شاهد، pH شکمبه نسبت به تیمار های حاوی منابع نیتروژن غیر پروتیینی پایین تر بود. در مقایسه با اوره ی معمولی، استفاده از اوره ی آهسته رهش با و بدون ملاس، در جیره ی غذایی، باعث افزایش عمق غدد معده ای، کاهش ضخامت طبقه ی زیر مخاطی و نیز کاهش ضخامت طبقه ی عضلانی شد. افزودن ملاس باعث افزایش ارتفاع سلول های پوششی و کاهش تعداد سلول های مرزنشین و اصلی شیردان شد. در مطالعات سلولی اثرات تخریبی سلول های پوششی و افزایش بافت لنفوئیدی منتشر ناشی از ملاس مشاهده شد. به طور کلی تفاوت معنی داری بین منابع نیتروژن غیر پروتئینی مورد استفاده روی ساختار بافت دستگاه گوارش مشاهده نشد. با توجه به اثرات مخرب ساختاری استفاده از ملاس بر بافت های اندام های گوارشی مورد بررسی، استفاده از 20 درصد ملاس قابل توصیه نمی باشد.

کمپیلوباکتریوز یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که موجب اسهال در انسان، سگ، گربه و دیگر حیوانات اهلی و وحشی می-شود. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی آلودگی به کمپیلوباکتر در گربه های خانگی ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز بود؛ همچنین فاکتورهای خطر نظیر سن، جنس، نژاد، وضعیت تغذیه و روش زندگی (محیط باز یا بسته) بررسی شدند. در این تحقیق، نمونه ی مدفوع از 101 قلاده گربه (35 گربه ی اسهالی و 66 گربه ی به ظاهر سالم) تهیه و به دو روش کشت و PCR مورد آزمایش قرار گرفتند. در کشت باکتریایی، تنها 2 مورد از نظر کمپیلوباکتر مثبت بودند (98/1 درصد)؛ اما در روش PCR، 37 مورد آلودگی به کمپیلوباکتر تعیین گردید (63/36 درصد). شایع ترین گونه ی کمپیلوباکتر در میان گربه های ارجاعی، کمپیلو باکتر آپسالینسیس و کمپیلوباکتر کولای بودند که به ترتیب 23 و 7 مورد (16/62 و 91/18 درصد) از 37 مورد مثبت تشخیص داده شده را به خود اختصاص دادند. یک شیوع پایین تر از آلودگی به کمپیلوباکتر ژژونی در4 مورد (81/10درصد)، برای عفونت هم زمان به گونه های کمپیلوباکتر کولای و ژژونی 2مورد(40/5 درصد) و گونه های کمپیلوباکتر آپسالینسیس و لاری 1 مورد (70/2 درصد) مشخص گردید. میزان شیوع در گربه های اسهالی و سالم به ترتیب 14/57 و 75/25 درصد تعیین گردید. از نظر آماری، در روش PCR، ارتباط معنی داری بین آلودگی به کمپیلوباکتر در گربه های سالم و اسهالی وجود داشت؛ همچنین فاکتورهای سن، نژاد، تغذیه و روش زندگی، تفاوت معنی داری را نشان دادند؛ اما فاکتور جنس تأثیر معنی داری در آلودگی به کمپیلوباکتر نداشت. در مجموع به دلیل حضور مکرر گونه های کمپیلوباکتر در مدفوع گربه ها، این اجرام می توانند به عنوان یک عامل مخاطره آمیز، برای سلامت عمومی نقش بازی کنند. بر این اساس، تست های دوره ای و جدا کردن گربه های اسهالی از دیگر حیوانات، به خصوص گربه هایی که از گوشت خام استفاده و در پناهگاه زندگی می کنند، اهمیت زیادی دارد.

کاندیدا آلبیکنس به عنوان فلور طبیعی فرصت طلب در سطح پوست و مخاطات زندگی می کند که با فراهم شدن شرایط و رشد بیش از حد، باعث بروز علائم بالینی کاندیدیازیس می گردد. تجویز پروفیلاکتیک و درمانی برخی داروهای ضد قارچ باعث ایجاد مقاومت دارویی شده است، لذا امروزه نیاز به معرفی داروهای جدیدتری جهت درمان کاندیدیازیس می باشد. در این تحقیق از 12 رأس بز ماده 8 ماهه با وزن تقریبی 20 کیلوگرم استفاده شد. حیوانات بعد از ایجاد کاندیدیازیس واژنی با کاندیدا آلبیکنس (PTCC: 5027)، به صورت کاملاً تصادفی به چهار گروه درمان شونده با عصاره ی اتانولی بره موم، درمان شونده با پماد نیستاتین، درمان شونده با گلیسرین و گروه عدم درمان تقسیم شدند. در این تحقیق جراحات مخاطی ظرف مدت 5 روز ایجاد گردید. عصاره ی اتانولی بره موم طی مدت 5 روز و نیستاتین طی مدت 7 روز نشانه های بالینی کاندیدیازیس واژنی را برطرف کردند. جراحات مخاطی ایجاد شده در گروه های درمان شونده با گلیسرین و عدم درمان تا 3 هفته بعد با گذشت زمان وخیم تر شدند. در بررسی بافت شناسی نیز اثرات ضد التهابی، ترمیم ضایعات، بازسازی غدد عرق، سباسه و فولیکول های مو و حذف آبسه از درم، در گروه های درمانی با عصاره ی اتانولی بره موم و نیستاتین نسبت به گروه های عدم درمان و درمان شده با گلیسرین به طور واضحی مشخص بود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که عصاره ی اتانولی بره موم در مقایسه با نیستاتین در مدت زمان کوتاه تری قادر به درمان جراحات کاندیدیازیس واژنی در بز است.

آنتی اکسیدان ها با ایجاد اختلال در روند تولید رادیکال های آزاد و با خنثی سازی استرس اکسیداتیو می توانند باعث افزایش تکثیر سلول های زایای بیضه و بهبود کمی و کیفی شاخص های تخصصی باروری اسپرم در مرغ های مادر شوند. عصاره ی گیاه هفت بند (پلی گونوم-آویکولار) دارای مقادیر زیادی ترکیبات فنولیک و فلاونوئید بوده و خاصیت آنتی اکسیدانی بالایی دارد. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر عصاره ی هفت بند بر پارامترهای بیولوژیک اسپرم در خروس می باشد. در این بررسی، عصاره ی هیدروالکلی گیاه هفت بند در چهار غلظت صفر، 500، 1000 و 2000 میلی گرم در لیتر تهیه و به مدت یک هفته به آب آشامیدنی خروس های بالغ نژاد رسمی گلپایگان اضافه شد. پس از یک هفته تأثیر دوز های مختلف عصاره بر پارامترهای بیولوژیک اسپرم (تعداد، تحرک، زنده مانی و مورفولوژی نرمال اسپرم) مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. به منظور ارزیابی ناهنجاری های اسپرم از رنگ آمیزی پاپانیکولا استفاده شد. بیش ترین تعداد اسپرم زنده با بالاترین تحرک و مورفولوژی نرمال در گروه دریافت کننده ی 2000 میلی گرم عصاره ی هفت بند مشاهده گردید. همچنین، استفاده از دوز بالای عصاره موجب کاهش معنی دار ناهنجاری های سر، قطعه ی میانی و دم اسپرم گردید. به طور کلی، استفاده از عصاره ی هیدروالکلی گیاه هفت بند موجب بهبود برخی از پارامترهای بیولوژیک اسپرم شد. به نظر می رسد هفت بند به دلیل دارا بودن مقادیر بالای ترکیبات آنتی اکسیدانی فنولیک و فلاونوئید موجب بهبود کیفیت اسپرم در ماکیان می گردد.