بینا
سال:1397 | دوره:23 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

هدف: بررسی پیامدهای بینایی و اناتومیک عمل جراحی ویترکتومی و خارج کردن لنز داخل چشمی در بیمارانی که به دنبال جراحی کاتاراکت عارضه دار دچار جابه جایی لنز به داخل فضای زجاجیه شده بودند و تعیین عوامل موثر بر پیامد بینایی. روش پژوهش: این مطالعه به روش گذشته نگر و بر روی بیمارانی که در اثر جراحی کاتاراکت عارضه دار دچار جابه جایی لنز داخل چشمی به فضای زجاجیه شده و تحت جراحی پارس پلانا ویترکتومی قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات دموگرافیک بیماران، فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت و ویترکتومی، بهترین دید اصلاح شده اولیه و نهایی و عوارض پس از عمل ویترکتومی ثبت شد و عوامل موثر بر دید نهایی تعیین گردید. یافته ها: در این مطالعه، 23 بیمار (23 چشم) با میانگین سنی 67/7 سال و میانگین زمان پی گیری 28/3 ماه بررسی شدند. میانگین فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت عارضه دار و پارس پلانا ویترکتومی، 14/1 روز بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده قبل از ویترکتومی 0/24± لوگمار بود که به 0/17± 0/45 لوگمار در آخرین معاینه افزایش یافت (0/001P<). در بیمارانی که دید اصلاح شده آن ها قبل از جراحی ویترکتومی 20/200 و یا بهتر بود احتمال پیامد بینایی مطلوب (دید نهایی 20/50 و یا بهتر) به طور معنی داری بیش تر بود (0/001P=). در چشم هایی که پس از ویترکتومی اختلالات ماکولا و عصب بینایی داشتند، احتمال دستیابی به دید نهایی مطلوب به صورت معناداری کاهش یافت (0/001(P<. در حالی که فاصله زمانی بین جراحی کاتاراکت عارضه دار و انجام ویترکتومی و یا نوع لنز داخل چشمی در پایان ویترکتومی ارتباطی با پیامد بینایی مطلوب نداشتند. نتیجه گیری: جراحی پارس پلانا ویترکتومی برای خارج کردن لنز جابه جا شده به داخل فضای زجاجیه به دنبال جراحی کاتاراکت عارضه دار با بهبود دید همراه است. دید بهتر قبل از ویترکتومی با نتایج بینایی مطلوب و وجود اختلالات ماکولا و عصب بینایی پس از ویترکتومی با نتایج بینایی نامطلوب همراه می باشد.

هدف: گزارش نتایج براکی تراپی با پلاک روتنیوم 106 (RU-106) در درمان بیماران مبتلا به عود نئوپلازی سلول سنگفرشی ملتحمه و قرنیه. روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، چهار چشم از 3 بیمار مبتلا به نئوپلازی سلول سنگفرشی عودکننده ملتحمه و قرنیه، در بخش چشم پزشکی بیمارستان طرفه تحت درمان براکی تراپی با پلاک روتنیوم 106 قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سن بیماران 66 سال بود. حداکثر قطر تومور 11 میلی متر و متوسط ضخامت آن 2 میلی متر و دوره پی گیری به طور متوسط 14 ماه بود. در هر چهار چشم، نئوپلازی عودکننده سلول سنگفرشی ملتحمه و یا قرنیه به طور کامل پسرفت کرد. هیچ یک از بیماران شواهد بالینی و پاراکلینیکی تهاجم تومور به داخل چشم را نشان ندادند. متاستاز دوردست در هیچکدام از بیماران مشاهده نشد. نتیجه گیری: براکی تراپی با پلاک روتنیوم 106 (RU-106) می تواند به عنوان یک درمان کمکی در درمان بیماران مبتلا به عود نئوپلازی سلول سنگفرشی ملتحمه و قرنیه به کار گرفته شود.

هدف: مقایسه اثربخشی، ایمنی و پایداری نتایج روش فتورفرکتیو کراتکتومی ترانس اپی تلیال (tPRK) با روش فتورفرکتیو کراتکتومی معمول (PRK) برای درمان بیماران مبتلا به نزدیک بینی. روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر و غیرتصادفی، بیماران مبتلا به نزدیک بینی خفیف تا متوسط به دو گروه درمان با روش فتورفرکتیو کراتکتومی ترانس اپی تلیال (tPRK) (گروه درمان) و روش فتورفرکتیو کراتکتومی معمول (گروه شاهد) تقسیم شدند. نتایج ارزیابی شده عبارت بودند از بررسی میزان درد بعد از عمل که با پرسش نامه درد McGill انجام شد، زمان ترمیم اپیتلیوم، حدت بینایی اصلاح نشده (UCVA)، بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA) و میزان عیب انکساری. یافته ها: در این مطالعه 340 چشم از 170 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند. هر گروه شامل 170 چشم از 85 بیمار بود. میزان درد بعد از عمل (0/04P=) و هم چنین زمان ترمیم اپی تلیوم (0/01P=) در گروه tPRK به صورت معنی دار کم تر از گروه PRK بود. متوسط UCVA در ماه دوم بعد از درمان در گروه tPRK بهتر از گروه PRK بود (0/01P=). نتیجه گیری: tPRK برای درمان نزدیک بینی خفیف تا متوسط از نظر میزان درد بعد از عمل، زمان ترمیم اپیتلیوم و بهبود بینایی نسبت به PRK ارجح است.

هدف: بررسی همبستگی بین شاخص­ های اندازه گیری شده توسط پنتاکم با Elevation Difference قرنیه در بیماران با کراتوکونوس خفیف و متوسط روش پژوهش: صد و پانزده چشم مبتلا به کراتوکونوس در مراحل مختلف بالینی مورد بررسی قرار گرفتند. Elevation difference سطح قدامی و خلفی قرنیه، از نقشه difference نمودار Belin Ambrosio enhance سیستم Scheimflug به دست آمد. شاخص­ های K max, Thinnest point, Asphericity, Astigmatism (Touristy), K mean شاخص فاصله افقی از Thinnest point و فاصله عمودی از Thinnest point با استفاده از دوربین­ های Sheimflug محاسبه شدند. همبستگی بین شاخص­ های ذکر شده و Elevation difference سطح قدامی و خلفی قرنیه در بیماران با کراتوکونوس خفیف و متوسط با طبقه­ بندی Amsler krumeich بررسی گردید. یافته ها: Elevation difference Anterior قرنیه با کراتومتری حداکثر (K max) (0/88=r) و کراتومتری میانگین (K mean) (0/83=r) و آستیگماتیسم قرنیه­ ای (0/316=r) و فاصله عمودی Thinnest point از آپکس قرنیه (0/83=r) همبستگی مستقیم و مثبت معنی­ دار و با Thinnest point (0/673-=r) و Asphericity (0/594-=r) همبستگی معکوس معنی­ دار داشت (0/0001>P برای همه شاخص ها). همبستگی Elevation difference posterior با K max (0/849=r) و K mean (0/827=r) و آستیگماتیسم (0/26=r) و فاصله عمودی Thinnest point تا آپکس قرنیه (0/413=r) همبستگی مستقیم مثبت معنی­ دار (0/0001>P برای همه شاخص­ ها) و همبستگی بین Thinnest point با Elevation difference posterior منفی و معکوس معنی دار بود (0/0001>P 0/598-=r). بعد از انجام آزمون رگرسیون خطی (linear step wise Regression)، K max (0/0001>P)، آستیگماتیسم (0/005=P) و K mean (0/007=P) از مهم­ ترین شاخص های پنتاکم مرتبط با Elevation difference Anterior بودند و از بین شاخص­ های اندازه­ گیری شده پنتاکم، K mean (0/003=P) و K max (0/0001>P) و آستیگماتیسم (0/0001>P) به ترتیب از قوی­ ترین شاخص­ های اندازه­ گیری شده مرتبط با Elevation difference Posterior بودند. بهترین نقاط تشخیصی برای K max در کراتوکونوس درجه 1 (Grade I) 48/4، کراتوکونوس درجه 2 (Grade II) 65/51 و کراتوکونوس درجه 3 (Grade III)، 74/2 بود. نتیجه گیری: از بین شاخص های پنتاکم مورد مطالعه K max و K meanو آستیگماتیسم قرنیه بیش ترین ارتباط را با Anterior و Posterior Elevation Difference دارند.

هدف: معرفی روش جدید درمان جراحی انحراف ناشی از فلج کامل زوج سوم مغزی روش مطالعه: این مطالعه به روش مداخله ای و آینده نگر صورت گرفت. بیماران با فلج کامل و مزمن عصب زوج سوم مغزی وارد مطالعه شدند. در روش جدید عضله راست خارجی تا حد قابل دسترسی به سمت عقب split شد، نیمه های فوقانی و تحتانی به ترتیب از بین عضلات راست فوقانی و راست تحتانی و نیز صلبیه عبور داده شدند. عضله راست داخلی، در عقب ترین فاصله در دسترس بخیه و جدا شد. مقدار عضله باقی مانده در قسمت دیستال split شد و به نیمه های فوقانی و تحتانی عضله راست خارجی بخیه شد. سپس قسمت پروگزیمال عضله راست داخلی روی محل اتصال آن بخیه شد. در صورت وجود عملکرد در عضله مایل فوقانی و هیپوتروپی، تاندون عضله مایل فوقانی هم تنکتومی شد. تا یک روز اول بعد از جراحی، کره چشم توسط بخیه کششی به حاشیه استخوانی اربیت در موقعیت ادداکشن نگه داشته شد. تغییرات انحراف افقی و عمودی قبل و به فاصله حداقل سه ماه بعد از جراحی ارزیابی گردید. موفقیت جراحی بر مبنای انحراف افقی ≤ 10 و انحراف عمودی ≤ 5 پریسم دیوپتر ارزیابی شد. بعد از سه ماه در صورت وجود رفلکس Bell' s قابل قبول جراحی، اصلاح افتادگی پلک انجام گرفت و در صورتی که رفلکس Bell' s خوب نبود، عینک عصایی برای بیمار تجویز گردید. یافته ها: ده چشم از 10 بیمار وارد مطالعه شد. متوسط سن بیماران 18/4± 32/4 (59-7) سال بود. دو نفر از بیماران سابقه جراحی قبلی روی عضلات افقی داشتند و یک نفر از آنان سابقه جراحی روی عضله راست فوقانی همان چشم را نیز داشت. متوسط اگزوتروپی قبل از عمل 14/9± 84 (45 تا 100) پریسم دیوپتر بود که به 8/4± 6 (0 تا 20) پریسم دیوپتر بعد از سه ماه از عمل (0/001P<) و 8/2± 6/5 (0 تا 20) پریسم دیوپتر در آخرین معاینه کاهش یافت (0/001P<). متوسط انحراف عمودی 10± 16/5(هیپرتروپی 5 تا هیپوتروپی 30) پریسم دیوپتر بود که سه ماه پس از عمل به 4/8± 3 (هیپرتروپی 5 تا هیپوتروپی 15) پریسم دیوپتر (0/001P=) و در آخرین معاینه به 3/5± 2/5 (هیپرتروپی 5 تا هیپوتروپی 10) پریسم دیوپتر رسید (0/001P=). متوسط مدت زمان پی گیری 7/9± 13/2 (5/1 تا 29/6) ماه بود. میزان موفقیت برای اصلاح انحراف افقی 70 و برای انحراف عمودی 90 درصد بود. جراحی مجدد در 2 مورد (20 درصد) نیاز شد. نتیجه گیری: انتقال عضله راست خارجی دو نیمه شده و پیوند آن به عضله راست داخلی دو نیمه شده به همراه رزکشن عضله راست داخلی روشی موثر و کم عارضه برای درمان اگزوتروپی ناشی از فلج کامل عصب زوج سوم مغزی می باشد. این روش، در بیماران با سابقه جراحی قبلی روی چشم مبتلا هم کاربرد دارد.

هدف: بررسی پتانسیل القای بازسازی شبکیه توسط سلول های اپی تلیوم پیگمانته شبکیه چشم انسان با استفاده از چسب فیبرینی به عنوان مکانی برای ذخیره فاکتور (2FGF) 2fibroblast growth factor و تقلید فضای غشای عروقی شبکیه. روش پژوهش: سلول های اپی تلیوم رنگدانه های شبکیه (Retinal Pigmented Epithelium: RPE) از گلوب چشم دو فرد بزرگسال فوت شده استخراج شدند و با غلظت های mg/dl 3: 126mg/dl, FG84: 2mg/dl. FG1: 42FG چسب فیبرینی انکپسوله شدند. نمونه های تحت تیمار با Fetal Bovine Serum (FBS) با غلظت 20 درصد، به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. این سلول ها از نظر بیان مارکرهای 6، 18/8Cytokeratin، 65RPE در سطح پروتیین و بیان مارکرهای 1-Thy، CRX، NogoA، 2MMP، 2ACTA، 1Integrin-B، 65RPE، 6 PAX در سطح ژن، مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: بیان ژن های 1Integrin B و 1-Th در غلظت 1FG نسبت به گروه شاهد و بیان ژن 6PAX در غلظت 1FG نسبت به گروه شاهد و 3FG افزایش معنی داری نشان داد بیان ژن 2MMP در غلظت 1FG سطح بالاتری از بیان را نسبت به سایر غلظت ها مشخص کرد اما فقط در مقایسه با غلظت 3FG معنی دار بود. بیان ژن 65RPE نیز در غلظت های 2FG و 1FG افزایش معنی داری را نسبت به گروه شاهد نشان داد ضمن آن که در هر سه غلظت، کاهش در بیان ژن 2ACTA نسبت به گروه شاهد مشاهده گردید اما این کاهش بیان معنی دار نبود. بیان ژن NogoA نشان دهنده کاهش معنی داری در غلظت 1FG نسبت به شاهد و 3FG می باشد. بیان ژن CRX در همه نمونه های انکپسوله شده و شاهد، منفی بود. نتایج بررسی های ایمونوسایتوشیمی نشان دهنده عدم بیان پروتیین 6PAX در نمونه های انکپسوله شده و شاهد در سلول های RPE بزرگسال بود ولی این سلول ها از نظر بیان پروتیین های اختصاصی مانند 18/8cytokeratin و 65RPE هم در نمونه های شاهد و هم نمونه های انکپسوله شده مثبت بودند. نتیجه گیری: سلول های RPE بالغ در غلظت (mg/dl 42) 1FG ضمن حفظ ماهیت خود نشانه هایی از pluripotency را بروز دادند که می تواند نشان دهنده توانایی این سلول ها در بازسازی بافت شبکیه باشد. این اثر به وجود مولکول های چسبنده مانند فیبرونکتین و لامینین در چسب فیبرینی که منجر به شبیه سازی فضای شبه غشا عروقی شبکیه (Retinal Vascular Membrane: RVM) می شوند و ایجاد بستری برای ذخیره عامل 2FGF و موضعی کردن آن که منجر به افزایش بیان ژن 6PAX می باشد، مرتبط است.

پمفیگویید غشاهای مخاطی (MMP: Mucous membrane pemphigoid) یک بیماری اتوایمیون سیستمیک تاول دهنده است که بیش تر پوست و مخاط را درگیر می کند. وقتی که یافته ها به صورت اولیه و بیش تر در ناحیه چشم و ملتحمه باشد، به آن پمفیگویید چشمی اسکاردهنده (OCP: Ocular Cicatricial Pemphigoid) اطلاق می شود. این بیماری ناشی از رسوب خطی عوامل ایمنی مانند IgA، IgG، کمپلمان c3 در ناحیه غشا پایه اپی تلیالی است. درگیری چشمی در این بیماری می تواند پیشرونده و خطرناک باشد چون حتی منجر به نابینایی می شود. در این مطالعه مروری، ما به بررسی بیماری زایی، یافته های بالینی، درجه بندی، تشخیص و روش های درمان OCP پرداخته ایم.

همانژیوم کاورنوس، شایع ترین تومور عروقی خوش خیم اربیت در بالغین است. در این مقاله یک مورد همانژیوم کاورنوس اربیت با خوردگی استخوانی در یک مرد 28 ساله معرفی می شود. از آنجایی که خوردگی و تخریب استخوانی ویژگی تومورهای بدخیم یا متاستاتیک اربیت است باید در موارد خوش خیم مانند همانژیوم کاورنوس اربیت نیز آن را در نظر داشت.