بینا
سال:1379 | دوره:6 | شماره:2 (پی در پی 22) |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای رتینوبلاستوم داخل چشمی و پیچیده بودن درمان آن و وجود گزارش هایی مبنی بر موثر بودن شیمی درمانی موضعی، تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر تزریق داخل ویتره ای کاربوپلاتین در بیماران مبتلا به رتینوبلاستوم داخل چشمی مراجعه کننده به بیمارستان فارابی تهران طی سال های 1378-79 انجام پذیرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مشابه سازی شده، دوسوکور و تصادفی انجام شد. بعد از تشخیص قطعی رتینوبلاستوم داخل چشمی و معاینه دقیق چشم زیر بی هوشی عمومی، بزرگ ترین قطر قاعده و ضخامت هر تومور توسط افتالموسکوپی غیرمستقیم و بر اساس واحد دیسک دیامتر تخمین زده شد. پس از اطمینان از عدم وجود متاستاز خارج چشمی و دوردست، چشم های مبتلا با توجه به طبقه بندی Reese-Ellsworth در 10 بلوک و در داخل هر بلوک به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه شاهد فقط شیمی درمانی سیستمیک VEC (vincristine, etoposide, carboplatin) و در گروه مورد تزریق داخل ویتره ای کاربوپلاتین علاوه بر شیمی درمانی سیستمیک VEC به عمل آمد. هر دو گروه حداقل 6 دوره شیمی درمانی شدند و پس از هر دوره شیمی درمانی سیستمیک به طور ماهانه مجددا زیر بی هوشی معاینه شدند. در پایان دوره شیمی درمانی پس از کوچک شدن تومورها لیزردرمانی به عمل آمد. یافته های به دست آمده توسط آزمون های آماری Chi-square، Fisher exact test و t-test مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: تحقیق بر روی 45 تومور در 19 چشم از 13 بیمار انجام شد. بیماران دو گروه از نظر سن، جنس، سابقه فامیلی، laterality، تعداد تومورها، گروه بیماری، تعداد جلسات شیمی درمانی، لیزردرمانی و مدت پی گیری مشابه بودند. در گروه شاهد 20 تومور متعلق به 8 چشم و در گروه مورد 25 تومور متعلق به 11 چشم مورد بررسی قرار گرفتند. میزان کاهش ضخامت تومور در گروه شاهد 0.85±1.8 دیسک دیامتر (P<0.06) و در گروه مورد 1.82±1.81 دیسک دیامتر (P<0.001) بود که یک اختلاف بیش از 2 برابر بین دو گروه وجود داشت (P<0.09). میزان کاهش بزرگ ترین قطر قاعده تومور در گروه شاهد 1.34 ±3.6 دیسک دیامتر و در گروه مورد 2.64±4.27 دیسک دیامتر (P<0.01) بود. در گروه شاهد 6 چشم 75) درصد( و در گروه مورد 10 چشم 91) درصد( از تخلیه شدن نجات یافتند. در گروه شاهد از 6 چشم مبتلا به درگیری پیش رفته، 2 مورد و در گروه مورد از 6 چشم مبتلا به درگیری پیشرفته فقط یک مورد تخلیه شدند.نتیجه گیری: تزریق داخل ویتره ای کاربوپلاتین همراه با شیمی درمانی سیستمیک VEC نسبت به شیمی درمانی سیستمیک VEC به تنهایی به نحو موثرتری باعث کاهش حجم تومور و حفظ چشم می گردد. با توجه به بعضی محدودیت های این تحقیق، انجام مطالعات بیشتر در این زمینه توصیه می شود تا نتیجه گیری قطعی صورت گیرد.

سابقه و هدف: با توجه به عوارض سایر روش های جراحی کاتاراکت در بیماران مبتلا به فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت (FHIC) و احتمال کمتر بودن التهاب در روش فیکوامولسیفیکاسیون و به منظور تعیین نتایج و عوارض عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با لنزگذاری داخل چشمی، این تحقیق بر روی مبتلایان به کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت در سال های 1374-78 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود در پرونده بیماران مبتلا به کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت که به روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با لنزگذاری داخل چشمی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شد. خصوصیات فردی و بیماری افراد، روش تشخیص بیماری، اندیکاسیون عمل و روش آن و مدت پی گیری بررسی و ثبت گردیدند. تاثیر عمل بر میزان دید و عوارض آن مورد مطالعه قرار گرفت و تغییرات میزان دید قبل و بعد از عمل مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تعداد 12 چشم از 7 مرد و 5 زن با سن 37.1±13.8 سال مورد عمل قرار گرفتند. روش جراحی در تمام بیماران به صورت تونل اسکلرا بود و برای همه بیماران لنز داخل چشمی از جنس PMMA در داخل اتاق خلفی کار گذاشته شد. مدت پی گیری 25.2±6.4 ماه و حداقل 7 ماه بود. قبل از عمل تمام بیماران دید 20.40 یا کم تر داشتند که پس از عمل به 20.40 یا بیشتر افزایش یافت و 58.3 درصد بیماران به دید 20.20 دست یافتند. در حین عمل هیچ گونه عارضه ای به جز یک هایفمای خفیف دیده نشد. پس از عمل 2 بیمار مبتلا به کدورت کپسول خلفی شدند که YAG capsulotomy برای آن ها انجام شد و در 4 بیمار علت دید کم تر از 20.20 کدورت ویتره بود. در 4 بیمار رسوب سلول های التهابی بر روی لنز داخل چشمی دیده شد ولی هیچ موردی از چسبندگی ایریس و لنز داخل چشمی یا جابه جایی لنز داخل چشمی وجود نداشت. نتیجه گیری: روش فیکوامولسیفیکاسیون همراه با کارگذاشتن لنز داخل چشمی از جنس PMMA در داخل اتاق خلفی روش جراحی مناسبی در کاتاراکت ناشی از فوکس هتروکرومیک ایریدوسیکلیت می باشد و نسبت به روش اکستراکپسولار معمول ارجحیت دارد.

سابقه و هدف: وجود جسم خارجی در چشم یکی از صدمات شایع چشم می باشد و علی رغم پیشرفت در جراحی میکروسکوپی چشم، برخورد مناسب با این عارضه هم چنان یکی از مشکلات چشم پزشکی می باشد. تحقیق حاضر با هدف تعیین نتایج بینایی و آناتومیک ویترکتومی برای بیرون آوردن جسم خارجی از داخل چشم و شناسایی عوامل تعیین کننده پیش آگهی و تعیین عوارض این جراحی بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول (ص) طی سال های 1372-78 به عمل آمد. روش تحقیق: پرونده های بیماران مبتلا به وجود جسم خارجی در چشم (IOFB) که تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفته و حداقل 3 ماه پی گیری شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند و ارتباط عوامل مختلف با حدت بینایی نهایی توسط آزمون های آماری chi-square و T-test ارزیابی گردید. یافته ها: پرونده های 60 بیمار وارد مطالعه شدند که 58 پرونده 96.7) درصد( مربوط به مردان جوان بودند. حداکثر شیوع سنی در دهه سوم زندگی 38.3) درصد( بود. در اکثر موارد یک عدد 85) درصد( جسم خارجی، به دنبال چکش کاری 40) درصد(، از طریق قرنیه 48.3) درصد(، از جنس آهن 77.2) درصد( با اندازه متوسط 3.6 میلی متر وارد چشم شده بود که 51.7 درصد در ویتره، 31.7 درصد در رتین بین ناحیه Equator و Arcade’s، 55 درصد با ضایعات لنز و 53.3 درصد با خون ریزی ویتره همراه بود. ویترکتومی در 81.7 درصد موارد طی 3 ماه پس از ورود جسم خارجی به چشم انجام شده بود که در 76.7 درصد موارد فقط نیاز به یک بار ویترکتومی وجود داشت. در 21.7 درصد موارد در همان زمان ویترکتومی به طور اولیه لنز مصنوعی (IOL) کار گذاشته شد. شایع ترین عارضه حین عمل جراحی latrogenic break 23.3) درصد( و شایع ترین عارضه بعد از جراحی (Retinal detachment + Proliferative Vitreoretinopathy) RD + PVR به میزان 20 درصد و کاتاراکت به میزان 15 درصد بود. جنس جسم خارجی، وجود RD + PVR، مارکوس گان، حدت بینایی اولیه و کارگذاشتن IOL به طور اولیه با حدت بینایی نهایی ارتباط آماری معنی دار داشتند. بین زمان بیرون آوردن جسم خارجی با آندوفتالمیت، سیدروزیس، RD و شالکوزیس ارتباط معنی داری یافت نشد. بیماران به طور متوسط 19 ماه پی گیری شده بودند. نتیجه گیری: در انجام ویترکتومی برای بیرون آوردن جسم خارجی از داخل چشم باید بسیار دقت نمود تا از عوارض آن جلوگیری شود. حدت بینایی اولیه و وجود ضایعات همراه از قبیل مارکوس گان و RD + PVR از عوامل مهم تعیین پیش آگهی جراحی ویترکتومی به این منظور می باشند. کارگذاشتن IOL به طور اولیه در همان زمان ویترکتومی در صورت امکان می تواند Visual Rehabilitation خوبی به همراه داشته باشد. اقدام سریع و به موقع در درمان آندوفتالمیت و شالکوزیس حاد موجب حفظ چشم و حتی برگرداندن توانایی دید می گردد.

سابقه و هدف: تشخیص و درمان به موقع نئوواسکولاریزاسیون کوروئید (CNV) در پیش گیری از گسترش ضایعه و افت شدید بینایی از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه به منظور تعیین نتایج لیزردرمانی در مبتلایان به CNV در بیماران مراجعه کننده به مرکز پزشکی شهید لبافی نژاد طی سال های 1373-78 انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه به روش بررسی اطلاعات موجود انجام شد. پرونده های همه بیماران مبتلا به CNV و لیزردرمانی شده از بایگانی بیمارستان خارج و بررسی شدند. همه اطلاعات از قبیل سن، جنس، شغل، دید اصلاح شده قبل از لیزر، دید نهایی در آخرین پی گیری، وضعیت فوندوس چشم مقابل، عامل خطر و وضعیت آنژیوگرافیک ته چشم از پرونده ها استخراج و در یک برگه اطلاعاتی ثبت شدند و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. بیماران از نظر CNV براساس یافته های آنژیوگرافیک به سه گروه ساب فوه آل، اکسترافوه آل و جوکستافوه آل تقسیم شدند. یافته ها: تحقیق بر روی 26 چشم از 23 بیمار با سن 55.6±16.6 سال انجام شد. بیماران به مدت 9.3±13 ماه و حداقل یک ماه پی گیری شدند. (age-related macular degeneration) AMD در 70 درصد بیماران وجود داشت. میزان دید بعد از لیزردرمانی در 26.9 درصد بیماران کم تر شده، در 30.8 درصد بدون تغییر و در 42.3 درصد افزایش یافته بود (NS). بیش ترین بهبود دید مربوط به وضعیت جوکستافوه آل با موفقیت 57.1 درصد بود. عود در 22.5 درصد بیماران گزارش شده بود. نتیجه گیری و پیشنهادها: لیزردرمانی در بیماران مبتلا به CNV با توجه به وضعیت آنژیوگرافیک مربوط، می تواند حداقل از افت بیش تر دید جلوگیری نماید. بررسی دقیق تر این موضوع مستلزم انجام یک مطالعه تجربی است.  

سابقه و هدف: با توجه به نتایج متفاوت از موفقیت ایجاد آناستوموز وریدی کوریوتینال و تغییرات میزان دید و ورم ماکولا، تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر آناستوموز وریدی کوریورتینال در درمان انسداد وریدی شبکیه بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد و یک درمانگاه خصوصی در تهران طی سال های 1375-78 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد بر روی 13 چشم از 13 بیمار با تشخیص انسداد غیرایسکمیک ورید مرکزی شبکیه یا انسداد شاخه ای ورید شبکیه همراه با کاهش پیش رونده حدت بینایی یا افزایش شدت ورم ماکولا انجام شد. بیماران پس از توضیح فواید و زیان های احتمالی لیزردرمانی وارد مطالعه شدند و با استفاده از لیزر آرگن سبز – آبی )اسپات 50 میکرومتر، 0.1 ثانیه و قدرت حداکثر 2.5 وات( و لیزر یاگ سعی شد در قسمتی از محیط شبکیه، آناستوموزی بین وریدهای شبکیه و کوروئید ایجاد گردد. تاثیر عمل بر اساس میزان تشکیل آناستوموز موفق، دید نهایی، ادم ماکولا و عوارض آن بررسی و ثبت گردید. یافته ها: از 13 چشم مورد بررسی که حداقل 2 ماه و به طور متوسط 9 ماه پی گیری شدند، در 6 بیمار 46.1) درصد( آناستوموز موفق تشکیل گردید و در 4 مورد 30.8) درصد( دید نهایی افزایش یافت. در 2 بیمار 15.4) درصد( انسداد غیرایسکمیک به نوع ایسکمیک تبدیل شد. در 4 بیمار 30.8) درصد( دید کاهش یافت و در 5 بیمار 38.5) درصد( دید نهایی ثابت باقی ماند. در تمام بیماران بلافاصله پس از لیزر، یک خون ریزی محدود در ناحیه لیزردرمانی ایجاد شد که در پی گیری بدون عارضه جذب شده بود. در یک بیمار به علت پیدایش عروق جدید در محل آناستوموز و خون ریزی ویتره، دید به شدت کاهش یافت و در یک بیمار نیز به علت ایجاد فیبروز و کشش بر روی ماکولا، دید نهایی کاهش پیدا کرد. نتیجه گیری: ایجاد آناستوموز وریدی کوریورتینال در بیماران با انسداد وریدی شبکیه همیشه موفقیت آمیز نیست و حتی در صورت فعال بودن شنت ممکن است بهبود بینایی دیده نشود و توام با عوارض جدی نیز باشد. برای به دست آوردن نتایج قطعی تر، یک تحقیق تجربی کامل در چند مرکز و در مقیاس وسیع تر را پیشنهاد می نماید.  

سابقه و هدف: با توجه به وجود گزارش های متفاوت از نتایج درمانی و عوارض جراحی کاتاراکت در بیمارانی که قبلا ترابکولکتومی شده اند، مطالعه حاضر به منظور تعیین نتایج جراحی کاتاراکت همراه با کارگذاری لنز داخل چشمی به دو روش inferior approach و clear cornea در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین طی سال های 1375-78 طراحی و انجام گردید. مواد و روش ها: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 38 چشم از 31 بیمار که بعد از عمل ترابکولکتومی دچار آب مروارید بودند، انجام گردید. فشار داخل چشم همه بیماران با یا بدون مصرف دارو کمتر از 19 میلی متر جیوه بود. چشم ها به 2 گروه 19 تایی تقسیم شدند و جراحی کاتاراکت در هر روش به شیوه استاندارد انجام گردید. در هر گروه سن، جنس، نوع گلوکوم، فاصله دو عمل، مدت پی گیری، دید قبل و بعد از عمل، استفاده یا عدم استفاده از آنتی فیبروتیک، فشار داخل چشمی قبل و بعد از عمل، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد مصرف قبل و بعد از عمل، دستکاری عنبیه در هنگام عمل، تشکیل چسبندگی قدامی، میزان آستیگماتیسم، نسبت کاپ به دیسک، وضعیت بلب قبل و بعد از عمل و عوارض حین و بعد از عمل بررسی گردیدند. اطلاعات به دست آمده به وسیله آماره Student T-test مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: بیماران شامل 19 مرد و 12 زن با میانگین سنی 68 سال بودند. در گروه clear cornea پس از 22.2±14.1 ماه پی گیری؛ فشار داخل چشمی از 10.9±5.3 به 14.9±5.6 میلی متر جیوه (P=0.01)، تعداد داروهای ضدگلوکوم از 0.4±0.8 به 1.11±1.1 افزایش یافت (P<0.03) و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری 2.07±1.28 دیوپتر بود. در گروه inferior approach پس از 19.7±15 ماه پی گیری؛ فشار داخل چشمی از 11.9±3.4 به 14.8±3.3 میلی متر جیوه افزایش یافت (P=0.01)، تعداد داروهای ضدگلوکوم از 0.3±0.7 به 1.05±0.9 رسید (P=0.004) و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری 1.6±1.3 دیوپتر بود. دید بیماران بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت. تفاوت بین دو گروه از نظر میزان فشار داخل چشمی، تعداد داروهای ضدگلوکوم و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری، از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: در عمل کاتاراکت بعد از ترابکولکتومی ارجحیت خاصی بین دو روش clear cornea و inferior approach وجود ندارد ولی پیشنهاد می گردد در مواردی که بلب بزرگ و نازک وجود دارد یا در مواردی که بلب به داخل قرنیه نفوذ کرده است (dissected cornea)، به علت خطر پاره شدن بلب از روش inferior approach استفاده شود.

سابقه و هدف: این تحقیق به منظور تعیین اثرات سیستمیک اپی نفرین داخل چشمی که برای ایجاد میدریاز در حین عمل کاتاراکت استفاده می شود بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان ولی عصر بروجن در سال های 1377-78 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از طریق مقایسه تاثیر تزریق اپی نفرین داخل چشمی بر روی وضعیت فشار خون و ضربان قلب در بیماران مبتلا به کاتاراکت انجام شد. بیماران بر حسب مراجعه و به طور تصادفی به دو گروه عمل جراحی با یا بدون تزریق محلول رقیق شده اپی نفرین تقسیم شدند. عمل جراحی در تمام بیماران حتی الامکان با روش و محلول های یکسان (جز اپی نفرین) انجام شد. فشار خون و ضربان قلب قبل از عمل، پس از تزریق محلول بی حسی موضعی و 1 و 10 دقیقه پس از تزریق محلول رقیق شده اپی نفرین یا رینگرلاکتات بررسی و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: در مجموع 121 چشم مورد عمل جراحی قرار گرفت. سن بیماران 68±9.3 سال بود. از این تعداد 59 چشم 49) درصد( در گروه تزریق اپی نفرین و 62 چشم 51) درصد( در گروه کنترل قرار گرفتند. حداکثر تغییرات فشار خون در گروه کنترل -2 ±11.6 و در گروه مورد -2.1±11.9 بود (N.S) و حداکثر تغییرات ضربان قلب به ترتیب -1.4±8 و -1.2±7.7 بود (N.S). در بیماران مبتلا به هیپرتانسیون نیز تغییرات فشار خون و ضربان قلب معنی دار نبود (N.S). نتیجه گیری: کاربرد اپی نفرین اسید تارترات رقیق شده داخل چشمی با غلظت 1.50000 به میزان مشخص به منظور تسهیل عمل جراحی در بیمارانی که با بی حسی موضعی مورد عمل جراحی کاتاراکت و لنزگذاری قرار می گیرند اثرات سویی بر وضعیت فشار خون و ضربان قلب آن ها ندارد.  

سابقه و هدف: جراحی استرابیسم بعد از اعمال جراحی اسکلرال باکلینگ به علل مختلف با مشکلاتی روبه رو می باشد و نتایج متفاوتی از آن گزارش شده است. این تحقیق به منظور تعیین نتایج درمان جراحی استرابیسم بر روی بیمارانی که بعد از اعمال جراحی اسکلرال باکلینگ دارای انحراف ثابت قابل توجه بودند در مرکز پزشکی لبافی نژاد طی سال های 1362-79 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام شد. پرونده بیمارانی که بعد از اعمال جراحی اسکلرال باکلینگ، انحراف ثابت قابل توجه )بیش تر از10PD  و طولانی تر از 6 ماه( داشتند و با اعمال جراحی استرابیسم درمان شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفت. عوامل مختلف قبل و بعد از عمل جراحی و نتیجه عمل استرابیسم مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: پرونده 17 بیمار شامل 8 مورد 47) درصد( دارای ازوتروپی به میزان 43.57±5.56 پریزم، 9 مورد 52.9) درصد( دارای اگزوتروپی به میزان 37.44±17.85 پریزم و 9 مورد 52.9) درصد( دارای انحراف توام عمودی به میزان 15.22±8.94 پریزم بررسی گردید. در 4 بیمار فلج عضله مایل فوقانی بعد از عمل باکلینگ و یک مورد فلج عضله رکتوس فوقانی وجود داشت. اعمال جراحی انجام شده شامل اعمال horizontal recess-resect در 94.1 درصد موارد، جابه جایی عضلات رکتوس افقی در 53.3 درصد موارد و میکتومی (myectomy) عضله مایل تحتانی در 23.5 درصد موارد بوده اند. در 2 مورد نیاز به عمل جراحی مجدد پیدا شد. در طی مدت متوسط 9 ماه پی گیری بعد از عمل در 76.5 درصد موارد وضعیت ارتوتروپی و در 94.1 درصد موارد وضعیت قابل قبول )ارتو تا کم تر از (10 PD به دست آمد. نتیجه گیری: با توجه به خطر بالای جداشدگی شبکیه با برداشتن اکسپلانت، در صورت انحراف ثابت قابل توجه بعد از اعمال باکلینگ می توان اقدام به عمل جراحی استرابیسم مناسب با نتایج قابل قبول نمود. در ضمن انجام یک تحقیق تجربی توصیه می گردد.

سابقه و هدف: جراحی کاتاراکت شایع ترین عمل داخل چشمی است و ادم سیستوئید ماکولا شایع ترین علت کاهش دید در جراحی کاتاراکت بدون عارضه می باشد. در مورد شناسایی و درمان این ضایعه نظرهای فراوانی وجود دارد که هدف این مطالعه تعیین و ارایه روش های صحیح تشخیص و درمان آن می باشد. مواد و روش ها: برای نگارش این مقاله مروری با مراجعه به مدلاین همه مقالات مربوط به ادم سیستوئید ماکولا تا سال 2000 استخراج شدند و همراه با سایر منابع موجود مطالعه و بررسی گردیدند و سپس با تجربیات نویسندگان مورد مقایسه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها و بحث: با توجه به شیوع زیاد ادم سیستوئید ماکولا بعد از جراحی کاتاراکت، در صورت مشاهده کاهش دید غیر قابل توجیه بعد از عمل کاتاراکت باید به آن مشکوک شد. روش های تشخیصی زیادی در این مورد وجود دارند ولی مهم ترین اقدام، معاینه بالینی بیمار و بررسی شبکیه و رد کردن سایر علل کاهش دید می باشد. گرچه به وسیله optical coherence tomography و افتالموسکوپی infrared scanning laser می توان ضخامت شبکیه را به دقت تعیین نمود ولی با توجه به عدم دسترسی عمومی به این روش ها هنوز بهترین روش پاراکلینیکی استفاده از آنژیوگرافی با فلورسئین است. بیش ترین اختلاف نظرها درباره این ضایعه در نحوه درمان مطرح است. به طور کلی مبی توان گفت در صورت بروز عارضه در طی جراحی، بهترین کار برطرف کردن این عوارض به ویژه آزاد کردن چسبندگی های زجاجیه به محل زخم و عنبیه می باشد. در صورت زیاد بودن التهاب باید با استفاده از کورتیکواستروئیدها و مهارکننده های سیکلواکسیژناز، تولید پروستاگلاندین ها را که عامل اصلی پیدایش ادم سیستوئید ماکولا در این موارد می باشند کاهش داد. حتی در صورت عدم وجود عارضه و کم بودن التهاب، ثابت شده است که مهار کننده های سیکلواکسیژناز باعث بهبود ادم سیستوئید ماکولا می شوند. این داروها حتی در موارد مزمن نیز موثرند ولی در صورت مزمن بودن عارضه و عدم پاسخ به درمان دارویی و کاهش دید قابل توجه، ویترکتومی توصیه شده است. نتیجه گیری و پیشنهادها: با توجه به این که عامل اصلی شناخته شده برای پیدایش ادم سیستوئید ماکولا، پروستاگلاندین ها هستند، بهترین راه برای مقابله با آن جلوگیری از آزاد شدن این مواد می باشد. در صورت بروز عوارض باید از کورتیکواستروئیدها استفاده کرد. در موارد مزمن مقاوم به دارو، حتی در صورت فقدان چسبندگی زجاجیه به عناصر سگمان قدامی و عدم کشش زجاجیه بر روی ماکولا، ویترکتومی درمان موثری می باشد.  

سابقه و هدف: لیومیوما، تومور خوش خیمی است که متاسفانه اغلب اوقات در معاینات و بررسی های رادیولوژیک با تومورهای بدخیم مثل رابدومیوسارکوم و ملانوم اشتباه می شود و حتی گاهی منجر به تخلیه چشم مبتلا می گردد. در این مقاله یک مورد نادر تومور لیومیومای قدامی اربیت در یک دختر 20 ساله به منظور توصیه به انجام (fine needle biopsy) FNB قبل از اقدام به تخلیه چشم در این موارد معرفی می گردد. معرفی مورد: دختر 20 ساله ای با شکایت انحراف خارجی چشم چپ مراجعه نمود که در شرح حال، سابقه عمل کاتاراکت همراه با لنزگذاری و وجود یک توده در قسمت خارجی چشم چپ را ذکر می کرد. این توده طبق مدارک موجود با تشخیص اولیه ملانوم FNB شده و تشخیص لیومیومای اربیت داده شده بود که بعد از خارج کردن تومور مزبور این تشخیص تایید شده بود. بیمار در این مراجعه در معاینه دارای یک انحراف به میزان 35 پریزم – دیوپتر (LxT=35PD)، دید 9.10 و محدودیت حرکت به خارج در چشم چپ بود. انحراف چشم بیمار جراحی و اصلاح گردید. نتیجه گیری و پیشنهادها: در تومورهای قدامی اربیت به ویژه در دوره جوانی که شک به تومورهای جسم مژگانی نیز وجود دارد، بهتر است قبل از هر گونه اقدام جراحی بزرگ یک FNB برای تشخیص اولیه تومور و مشخص کردن راه های درمانی بعدی آن به عمل آید و سپس اقدام جراحی اصلی صورت پذیرد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت بروز استرابیسم بعد از عمل جراحی اسکلرال باکلینگ و مشکلات موجود در درمان آن و نظر به وجود گزارش جراحی موفق در این نوع استرابیسم، یک مورد از این روش که برای اولین بار در ایران و برای دومین بار در جهان مورد استفاده قرار گرفته است معرفی می گردد. معرفی بیمار: بیمار خانم 57 ساله ای بود که 20 سال پیش به علت نزدیک بینی شدید تحت عمل جراحی اسکلرال باکلینگ چشم چپ قرار گرفته بود. بیمار با ایزوتروپی به میزان 40 پریزم دیوپتر در چشم چپ مراجعه کرد که تحت عمل جراحی استرابیسم قرار گرفت. طی این عمل عضلات از خلف باکل جدا شدند و با روش hang back و بخیه قابل تنظیم بدون دستکاری کپسول فیبروس روی باکل و عضله روی آن قسمت، جراحی شدند. بیمار در روز بعد از عمل اگزوتروپی به اندازه 20 پریزم دیوپتر داشت که با تنظیم بخیه ها انحراف مزبور کاملا برطرف شد. نتیجه گیری و پیشنهادها: با توجه به موفقیت این روش و بی خطر بودن آن، انجام آن در تمام موارد استرابیسم به دنبال اسکلرال باکلینک توصیه می گردد.