پژوهش دینی
سال:1392 | دوره:- | شماره:26 |تعداد مقالات:8

مقاله حاضر درصدد است مقایسه ای کوتاه بین ترجمه های انگلیسی قرآن شاکر، آربری و صفارزاده صورت داده و لغزشگاه های احتمالی آن ها را با هدف دستیابی به ترجمه صحیح تر و دقیق تر فرادید قرار دهد. تاثیر مستقیم ترجمه در فهم صحیح قرآن کریم، خصوصا برای آنها که با زبان عربی آشنایی کافی ندارند، از یک سو و ارائه ترجمه ای وفادار و وافی به مقصود از قرآن کریم به زبان های خارجی، ضرورت نقد ترجمه های موجود و برنمودن نقاط قوت و ضعف آن ها را بیش از پیش روشن می سازد. این تحقیق نشان می دهد که هر چند در سه ترجمه مورد پژوهش، اختلاف چشمگیری دیده نمی شود، اما در عین حال ترجمه خانم صفارزاده با انتخاب شیوه تفسیری در ترجمه، نسبت به دو ترجمه دیگر از امتیازات بیشتری برخوردار است؛ چرا که در عین سادگی و روانی، از معادل های مصطلح در انگلیسی امروزی، به خوبی استفاده کرده و ضمن رعایت ظرائف ادبی و بلاغی و پرهیز از واژه گزینی های عامیانه، با متن قرآن کریم مطابقت بیشتری دارد.

در هر زبان از جمله زبان عربی، تعابیر کنایی تصویرهایی می آفرینند که مایه زیبایی سخن و جلوه هنر سخنورند و بر قدرت نفوذ و اثربخشی کلام می افزایند، و قرآن مجید نیز که به زبان عربی، «بلسان عربی مبین» (الشعرا 195) نازل گشته است، بسامد تعبیرات کنایی آن به قدری است که در مجال بررسی ترجمه های قرآن، نقد و بررسی ترجمه های تعبیرات کنایی، پژوهشی مستقل می طلبد.به یقین، بررسی همه ترجمه ها در یک مقاله نمی گنجد ولی از باب ما لایدرک کله لا یترک کله در این جستار به واکاوی 4 ترجمه فارسی قرآن که در دسترس عموم است یعنی ترجمه های مرحوم الهی قمشه ای، حسین انصاریان، ابوالفضل بهرام پور و محمد مهدی فولادوند پرداخته شده و به استناد تفاسیری مانند المیزان، مجمع البیان، نمونه و ... برخی از تعابیر کنایی قرآن مشخص گشته است. و بر اساس مراجع لغوی و تفسیر آیات، عبارات کنایی تبیین و ترجمه های ارائه شده به نقد کشیده شده و معلوم گشته است که مترجمان در ترجمه تعبیرات کنایی روشی یک نواخت ندارند؛ از جمله گاهی به سراغ ترجمه حرفی رفته گاهی معادل کنایی آورده اند و گاهی از ترجمه توضیحی بهره برده اند و برای بیان معنای کنایی، از کلمات توضیحی استمداد جسته اند. گذشته از این ها، برخی از ترجمه ها بیانگر مراد تعبیر کنایی قرآن نمی باشد.

قرآن به عنوان کتاب هدایت گر انسان، برای بیان مفاهیم بلند خود از زبانی بهره برده که قابلیت بستر سازی برای لایه های مختلف دلالتی آن را دارد. ترجمه این مفاهیم از زبان قرآن به سایر زبان ها همواره مورد بحث بوده است. برخی نه تنها ترجمه را جایز ندانسته اند بلکه آن را تکفیر نموده اند؛ این درحالی است که بسیاری از علما از جمله علمای شیعه با جایز دانستن ترجمه قرآن، ضمن اعتراف به تمام قصوری که زبان بشر دارد، ترجمه را راهی برای صدور اسلام و فرهنگ قرآنی دانسته اند. این مقاله، بعد از مرور نظریات مطرح شده درباره ترجمه قرآن و خصایص ترجمه بهتر، با بررسی هفت ترجمه از قرآن کریم از سوره واقعه یعنی ترجمه مکارم، ترجمه آیتی، ترجمه فیض الاسلام، ترجمه الهی قمشه ای، ترجمه فولادوند، ترجمه صفارزاده و ترجمه صفوی در سطوح مختلف واژگانی، صرفی، نحوی، و بلاغی می کوشد آسیب ها و لغزش های ترجمه های فارسی قرآن را بیان نماید. برخی از قصور ترجمه ها به سبب ساختار دقیق و پیچیده زبان قرآنی است که باعث شده مترجمان یک ترجمه را بر دیگری ترجیح دهند اما برخی لغزش ها نیز به سبب غفلت در ساختار واژه و یا اسلوب صرفی، نحوی و بلاغی آن است، برخی نیز به ترجمه تفسیری دست زدند و بدون جدا کردن اصل کلام از حواشی تفسیری به تفصیل و شرح دست زده اند.

قرآن برای هدایت همه نسلها است چنانچه خدای متعال می فرماید: «تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیرا» (الفرقان، 1) در این کلام الهی که برای هدایت ابدی بشر است، هر واژه یا کلمه بر اساس حکمتی صورت گرفته است لیکن با بررسی ترجمه های موجود از قرآن به نظر می رسد برخی از آنها ما را به غایت و هدفمان که بهره بردن از کلام وحی است نمی رسانند. در این مقاله نگارنده با شیوه تحلیلی تطبیقی به بررسی ترجمه های آیه آخر سوره یوسف پرداخته است و با ارائه دیدگاههای کلامی، قرائی و روایی ضعف و لغزش برخی از ترجمه ها را در عبارت ظنوا أنهم قد کذبوا به دست آورده است؛ در واقع مترجمین و مفسرینی که چنین ترجمه ای را ارائه داده اند در توجیه ترجمه خود روایاتی را آورده اند که آن احادیث از نظر سند و متن مورد مناقشه قرار گرفته است؛ همچنین با بررسی اختلاف قرائات و دلایل و حجج قرائی به این نتیجه رسیده که این ترجمه هیچ توجیه قرائی ندارد و در نهایت این ترجمه کنار گذاشته می شود و در نهایت دلیل و علت این برداشت در نظرات مفسرین بدست می آید.

ترجمه قرآن کریم در شرایط امروزی، که زبان های گفتاری مختلفی بر زیست و نوع ارتباط افراد با یکدیگر حاکم است، به جهت آگاهی آحاد مردم از اهداف هدایتی قرآن بسیار ضروری می نماید؛ لیکن طریقه پرداخت به این علم و زمینه های دانشی لازم جهت ایجاد یک متن صحیح و رسا، مقدمه هر کار مترجم است.در این میان، برخی از شرایط و اصول علمی ترجمه که زیربنای هر متن مقصد را تشکیل می دهد، وجود دارد که اطلاع مترجم از این شرایط بسیار اهمیت دارد؛ اهم این شرایط عبارتند از توجه به: ریشه شناسی کلمات، شناخت کلمات کلیدی و محوری، شناخت فرهنگ نزول و زبان شناسی قومی، علم وجوه و نظائر، جایگاه سیاق در ترجمه، تطور معنای لغت و شناخت علوم نحو و بلاغت

در معادل سازی واژه های قرآنی، مراجعه به قاموس ها و کتب وجوه معنا گاهی مخاطب را از مفهوم اصلی واژه دور می سازد. از سوی دیگر، ارجاع ترجمه واژه، به واژه های مجاور یا مترادف، این مساله را شدت می بخشد. واژه های «إجتبا»، «إصطفا»، «إختیار»، «إصطناع» و «إتخاذ» از این قسم هستند که به دلیل نزدیک بودن دایره معنایی غالبا یکسان ترجمه می شوند، درحالی که می دانیم، هر واژه دارای بار معنایی مخصوص به خود می باشد. این نوشتار، تلاش می کند با استفاده از کاربرد آیات و تفاسیر، به مفهوم اصطفا و از آنجا به ترجمه مناسبی برای این واژه دست یابد، به گونه ای که، در همه کاربردها صدق کند و در خور شان آیات باشد و در عین حال، مرز آن با واژه های نزدیک مشخص باشد. برای دست یابی به این منظور، ابتدا آرا متقدمین در معنا و تفسیر «اصطفا» نقل شده و آنگاه به تنزیه معنای آن پرداخته شده است. در ادامه سیر «مصطفوین» در گذر زمان و درجات معنای «إصطفا» آورده شده است.